Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Grudziądzu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 lutego 2015 roku

Sąd Rejonowy w Grudziądzu IV Wydział Pracy

w składzie:

Przewodniczący:	SSR Lucyna Gurbin
Protokolant:	stażysta Ewelina Fabińska

po rozpoznaniu w dniu 26 lutego 2015 roku

sprawy z powództwa A. D.

przeciwko (...) S.A. w Ł.

o odprawę pieniężną

O R Z E K Ł:

1.  Zasądzić od pozwanego na rzecz powódki A. D. kwotę 1.680,00 zł (słownie: jeden tysiąc sześćset osiemdziesiąt złotych 00/100) tytułem odprawy pieniężnej wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 16 lutego 2014r. do dnia zapłaty.

2.  Zasądzić od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Grudziądzu kwotę 143,00 zł (słownie: sto czterdzieści trzy złote 00/100) tytułem zwrotu kosztów procesu.

UZASADNIENIE

Powódka A. D. wniosła pozew przeciwko (...) S.A. w Ł. o odprawę pieniężną w wysokości 1.600,00 zł wraz z odsetkami od dnia 16 lutego 2014r do dnia zapłaty. W uzasadnieniu powódka wskazywała, że zatrudniona była u pozwanego w sklepie na terenie miasta G.. Powódka domagała się odprawy pieniężnej jednomiesięcznej w kwocie 1.600,00 zł albowiem sklep uległ likwidacji.

Pozwana w odpowiedzi na pozew zgłosiła zarzut braku właściwości miejscowej oraz wniosła o oddalenie powództwa w całości. W uzasadnieniu pozwana wskazała, że w sprawach z zakresu prawa pracy ma zastosowanie ogólna zasada określona w art. 27§1 k.p.c. według, której powództwo wytacza się przed sąd pierwszej instancji, w którego okręgu pozwana ma miejsce zamieszkania (w niniejszej sprawie nie miejsce zamieszkania, a siedzibę vide art. 29 i 30 k.p.c.). Nadto, w sprawach z zakresu pracy, zgodnie z art. 461§ 1 k.p.c., powództwo może być wytoczone bądź przed sąd właściwości ogólnej pozwanego, bądź przed sąd, w którego okręgu znajduje się zakład pracy. W tym kontekście, jak również wobec stanowiska strony, którego pochodną jest określenie niniejszego Sądu jako właściwego w sprawie, należało wskazać, że przez miejsce, w którym znajduje się zakład pracy, należy rozumieć miejsce siedziby pracodawcy zatrudniającego pracownika. Pozwana wskazała, iż mając na uwadze powyższe, wniosek o przekazanie niniejszej sprawy Sądowi Rejonowemu dla Warszawy Ż. w W. jest zasadny. Pozwana zaprzeczyła wszelkim okolicznościom podniesionym przez powódkę, za wyjątkiem jedynie tych, które przyzna w sposób wyraźny. Powódka była pracownikiem pozwanej spółki od dnia 11 września 2013r do dnia 30 listopada 2013r na okres próbny oraz od 1 grudnia 2013 r do dnia 15 lutego 2014r na czas określony, z tym zastrzeżeniem, iż strony w umowie przewidziały możliwość jej wcześniejszego rozwiązania za dwutygodniowym okresem wypowiedzenia. Pozwana za pośrednictwem bezpośredniego przełożonego powódki, powzięła wiadomość, iż powódka nieodpowiednio przygotowywała stanowisko sprzedaży nabiału, na którym wykonywała prace, nie przestrzegała wewnętrznych zasad przedsiębiorstwa, a nadto była konfliktowa i nie potrafiła współpracować w zespole, do którego została przydzielona. Pozwana wskazała, iż w związku z powyższą informacją, jak również nie chcąc stosować ostatecznego uprawnienia określonego w art. 52 k.p., w dniu 31 stycznia 2014r rozwiązała z powódką umowę o pracę z zachowaniem dwutygodniowego okresu wypowiedzenia, który upłynął w dniu 15 lutego 2014r. Powódka odmówiła przyjęcia oświadczenia pracodawcy o rozwiązaniu stosunku pracy. Pozwana analizując stan faktyczny sprawy zaprzeczyła, aby zaistniało zwolnienie grupowe w rozumieniu art. 1 ustawy z dnia 13 marca 2003r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunku pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz. U. 2003r. nr 90, poz. 844 ze zm.)- dalej określana jako ustawa. Pozwana wskazała również, iż powódka nie przedstawiła żadnego środka dowodowego na poparcie takiego założenia. Powódka opierała swoje roszczenia na normie art. 10 ustawy. Mając na uwadze wskazane założenie, pozwany podkreślił, iż w niniejszej sprawie nie mają miejsca okoliczności określone w art. 10 ustawy warunkujące zasadność roszczenia powódki. Rozwiązanie stosunku pracy dokonane przez pracodawcę nie miało charakteru niedotyczącego pracownika, co jest warunkiem sine qua non dla zasadności wysuniętego przez powódkę roszczenia. Pozwana rozwiązała stosunek pracy w związku z zastrzeżeniami co do pracy powódki wysuwanymi przez jej bezpośredniego przełożonego. Zdaniem pozwanego należy zauważyć, iż przychylenie się do stanowiska powódki, byłoby również pewnym ukaraniem pozwanej, która zastosowała mniej inwazyjną dla powódki formę rozwiązania stosunku pracy, zamiast skorzystać z możliwości które daje art. 52 k.p., a która to opcja w pełni chroniłaby interes pozwanej przed ewentualnymi roszczeniami opartymi o ustawę.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka A. D. pracowała u pozwanego od dnia 11 września 2013r do 15 lutego 2014r w pełnym wymiarze czasu pracy jako sprzedawca. Powódka swoją pracę wykonywała w G. przy ul. (...). Bezpośrednim przełożonym powódki był świadek Z. J.. Od dnia 31 stycznia 2014r powódka przebywała na zwolnieniu lekarskim.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zeznań świadków Z. J. (karta 40v-41), B. K. (karta 41v-42), K. S. (karta 42v-43), E. K. (karta 121), J. G. (karta 128) oraz dokumentów: umów o pracę, świadectwa pracy, emaila z dnia 31 stycznia 2014r, oświadczenia o rozwiązaniu n umowy o pracę, zaświadczenia o wynagrodzeniu powódki (karta 21-27) oraz akt osobowych.

Sąd zważył co następuje:

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadków B. K. (k. 42), K. S. (k. 43), Z. J. (k. 40v-41), J. G. (k. 128), E. K. (k. 121) oraz z zeznań powódki. Zeznania tych osób są spójne.

Sąd uznał za wiarygodne dokumenty zgromadzone w toku postępowania. Prawdziwość dokumentów nie budziła bowiem wątpliwości i nie była kwestionowana przez strony.

Sąd nie przesłuchał I. Z. za pozwaną osobę prawną, gdyż pełnomocnik pozwanego na posiedzeniu złożył wniosek o rezygnacji z tego dowodu.

Pozwany (...) S.A. w Ł. jest spółką prowadzącą ogólnopolską sieć supermarketów, w dniu 5 października 2013r miało miejsce otwarcie sklepu pozwanego w G. przy ul. (...). Spółka zatrudnia powyżej 20 pracowników. Kierownikiem sklepu w G. był świadek Z. J..

Powódka świadczyła pracę w sklepie znajdującym się w G. przy ul. (...). Świadek Z. J., który był bezpośrednim przełożonym powódki jako kierownik sklepu, nie miał zastrzeżeń do jej pracy i wysoko oceniał jakość świadczonej przez nią pracy.

Sklep pozwanego w G. przy ul. (...) został zamknięty dla klientów w dniu 5 marca 2014r i zlikwidowany.

Przechodząc do rozważań prawnych w pierwszej kolejności należy zauważyć, że kwestia odprawy pieniężnej uregulowana została w ustawie z dnia 13 marca 2003r o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz. U. z 2003 r. Nr 90, poz. 844; dalej: ustawa o zwolnieniach grupowych). Ustawa o zwolnieniach grupowych przewiduje dwa rodzaje zwolnień uzasadniających wypłatę odprawy pieniężnej, a mianowicie: zwolnienia grupowe oraz indywidualne zwolnienia z przyczyn niedotyczących pracowników. Pierwszą kategorię reguluje przepis art. 1 ust. 1 ustawy o zwolnieniach grupowych, zgodnie z którym przepisy ustawy stosuje się w razie konieczności rozwiązania przez pracodawcę zatrudniającego co najmniej 20 pracowników stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników, w drodze wypowiedzenia dokonanego przez pracodawcę, a także na mocy porozumienia stron, jeżeli w okresie nieprzekraczającym 30 dni zwolnienie obejmuje co najmniej:

1) 10 pracowników, gdy pracodawca zatrudnia mniej niż 100 pracowników,

2) 10% pracowników, gdy pracodawca zatrudnia co najmniej 100, jednakże mniej niż 300 pracowników,

3) 30 pracowników, gdy pracodawca zatrudnia co najmniej 300 lub więcej pracowników

- zwanego dalej "grupowym zwolnieniem".

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy o zwolnieniach grupowych pracownikowi, w związku z rozwiązaniem stosunku pracy w ramach grupowego zwolnienia, przysługuje odprawa pieniężna w wysokości:

1) jednomiesięcznego wynagrodzenia, jeżeli pracownik był zatrudniony u danego pracodawcy krócej niż 2 lata;

2) dwumiesięcznego wynagrodzenia, jeżeli pracownik był zatrudniony u danego pracodawcy od 2 do 8 lat;

3) trzymiesięcznego wynagrodzenia, jeżeli pracownik był zatrudniony u danego pracodawcy ponad 8 lat.

Indywidualny tryb zwolnień przewidziany został w art. 10 ustawy o zwolnieniach grupowych. Zgodnie z art. 10 ust. 1 tej ustawy przepis art. 8 stosuje się odpowiednio w razie konieczności rozwiązania przez pracodawcę zatrudniającego co najmniej 20 pracowników stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników, jeżeli przyczyny te stanowią wyłączny powód uzasadniający wypowiedzenie stosunku pracy lub jego rozwiązanie na mocy porozumienia stron, a zwolnienia w okresie nieprzekraczającym 30 dni obejmują mniejszą liczbę pracowników niż określona w art. 1 ustawy.

W ocenie Sądu w niniejszej sprawie spełnione zostały przesłanki z art. 10 ust. 1 ustawy o zwolnieniach grupowych. Bezsporne jest, że ustawa o zwolnieniach grupowych ma zastosowanie do (...) S.A. w Ł.. Pozwany jest bowiem dużym pracodawcą i zatrudnia zdecydowanie więcej niż 20 pracowników. Przeprowadzone postępowanie dowodowe ponad wszelką wątpliwość wykazało zaś, że jedyną przyczyną rozwiązania umów o pracę z powódką była likwidacja sklepu pozwanego znajdującego się w G. przy ul. (...). Z. J., który był bezpośrednim przełożonym powódek jako kierownik sklepu, nie miał zastrzeżeń do pracy powódki. Świadek potwierdził, że email wysłany 31 stycznia 2014r został napisany na polecenie centrali spółki. Świadkowie J. G. i E. K. nie potwierdziły ewentualnych zastrzeżeń do pracy powódki. W zasadzie o pracy powódki nic nie wiedziały. Również bezpośredni współpracownicy powódki B. K., K. S. nie potwierdziły zarzutów do pracy powódki wręcz przeciwnie wskazywały na zaskoczenie działaniami pozwanego, który 31 stycznia 2014r rozpoczął zwolnienia pracowników w sklepie.

Na marginesie Sąd zauważa, że wypowiedzenie powódce umowy o pracę zostało dokonane w okresie jej zwolnienia lekarskiego, jednak to pozostawało poza przedmiotem sporu.

Mając powyższe na uwadze, Sąd na podstawie art. 8 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 10 ustawy o zwolnieniach grupowych zasądził od pozwanego na rzecz powódki odprawę pieniężną zgodnie z pozwem. Powódka przepracowały u pozwanego mniej niż dwa lata, zgodnie zatem z art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy, należała jej się odprawa pieniężna w wysokości jednomiesięcznego wynagrodzenia. O odsetkach za opóźnienie orzeczono na podstawie art. 481 k.c.

Na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Grudziądzu opłaty od pozwu zgodnie z wartością przedmiotu sporu.