Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Grudziądzu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 kwietnia 2025 r.

Sąd Rejonowy w Grudziądzu I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	sędzia Andrzej Antkiewicz
Protokolant:	stażysta Joanna Bakun

po rozpoznaniu w dniu 25 kwietnia 2025 r. w Grudziądzu

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) SP. Z O.O. SP.K. w P.

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powódki na rzecz pozwanej 917,00 złotych (dziewięćset siedemnaście złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów procesu z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Sygn. akt I C 152/25

UZASADNIENIE

wyroku

(...) sp. z o.o. spółka komandytowa w P. wniosła o zasądzenie od (...) S.A. w W. kwoty 4.168,93 zł tytułem dopłaty do odszkodowania wypłaconego przez pozwanego za kolizję drogową, do jakiej doszło (...) r., w wyniku której uszkodzeniu uległ pojazd marki A. (...) o nr rejestracyjnym (...) stanowiący własność B. B.. Powód wskazał, że nabył w drodze cesji wierzytelność z tytułu odszkodowania za szkodę w ww. pojeździe. Domagał się również zapłaty odsetek ustawowych za opóźnienie od ww. kwoty od dnia 16 marca 2024 r. do dnia zapłaty.

W pozwie wskazano, że powód nie zgadza się z kwotą kosztów naprawy określoną przez ubezpieczyciela na 2.935,78 zł, a żądanie pozwu opiera na prywatnej kalkulacji naprawy, w której koszty naprawy pojazdu określono na 7.104,71 (k. 4 - 30 akt).

Pozwany zakład ubezpieczeń wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie zwrotu kosztów procesu. Zaznaczył, że wypłacona przed sprawą sądową na rzecz poszkodowanego kwota odszkodowania za szkodę w pojeździe była wystarczająca do naprawienia pojazdu i pozwany nie jest zobowiązany do zapłaty dalszej kwoty. Wskazał, że przyjęta przez powoda technologia naprawy nie uwzględnia historii uszkodzonego pojazdu. Zgodnie bowiem z pozyskanymi przez pozwanego informacjami pojazd pierwotnie był wykorzystywany na terenie (...), gdzie uległ szkodzie całkowitej. Uszkodzenia powstałe podczas zdarzenia z (...) r. powstały w strefie odbudowanej po szkodzie całkowitej. Skoro pojazd uległ we wcześniejszym okresie szkodzie całkowitej, to jego naprawa zgodnie z technologią producenta nie była opłacalna. Z tej przyczyny należy zanegować, aby odbudowa pojazdu przed szkodą z dnia (...) r. odbyła się z wykorzystaniem nowych części oryginalnych, zgodnie z technologią producenta pojazdu (k. 36-47 akt).

Sąd Rejonowy ustalił i zważył, co następuje:

Okoliczności sprawy były bezsporne i wynikały z przedłożonych do akt dokumentów, akt szkody złożonych na płycie CD i zeznań świadka B. B..

W dniu 9 lutego 2024 r. doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd marki A. (...) o nr rej. (...) należący do B. B.. Ubezpieczycielem odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody był pozwany. Poszkodowany zgłosił szkodę do pozwanego.

W piśmie z dnia 8 marca 2024 r. pozwany ustalił wysokość odszkodowania za uszkodzenie pojazdu marki A. na 2.935,78 zł, na podstawie kalkulacji z 14 lutego 2024 r. Kwota 2.935,78 zł została wypłacona poszkodowanemu.

W umowie cesji wierzytelności z dnia 15 marca 2024 r. B. B. dokonał na rzecz H. Sp. z o.o w O. cesji wierzytelności z tytułu odszkodowania za uszkodzone auto dnia (...) r. W załączniku nr 1 do umowy cesji określono ceny sprzedaży wierzytelności na 2.727 zł brutto. Z tytułu sprzedaży wierzytelności poszkodowany otrzymał 2.400 zł netto. W dniu 15 marca 2024 r. cesjonariusz dokonał dalszego przeniesienia wierzytelności na rzecz powódki.

Po otrzymaniu pieniędzy od pozwanego i z tytułu sprzedaży wierzytelności poszkodowany B. B. naprawił pojazd w całości – wymienił zderzak na oryginalny, który kupił na rynku internetowym, wymienił dyfuzor, układ wydechowy oraz lampę. Te części nie były oryginalne, ale markowe. Zostały zakupione nowe. Układ wydechowy był kupiony w firmie, a malowany u kolegi. Dyfuzor kupił nowy w sklepie. Naprawy dokonał kolega, który prowadzi warsztat samochodowy. Zapłacił mu normalnie, jak w warsztacie. Poszkodowany nie pamiętał, ile zapłacił za części do naprawy auta oraz ile zapłacił koledze za dokonanie naprawy. Nie posiada już żadnych dokumentów związanych z naprawą i zakupem części. Samochód po naprawie został przywrócony do pełnej sprawności. Wydech został ulepszony od tłumika środkowego. Po naprawie samochód przeszedł kontrolę okresową - w styczniu 2025 r. Poszkodowany nie potrafił wskazać kwoty, jaką wydatkował na naprawę ani tego, czy starczyło na to pieniędzy otrzymanych od pozwanego i cesjonariusza.

W kalkulacji naprawy z dnia 14 stycznia 2025 r. wykonanej przez rzeczoznawcę powódki koszt naprawy uszkodzonego (...) A6 o nr rejestracyjnym (...) określono na 7.104,71 zł. W tym samym dniu powódka wezwała mailowo pozwanego do zapłaty odszkodowania wynikającego z ww. kalkulacji w terminie 7 dni. Pozwany odmówił dopłaty do wypłaconej części odszkodowania.

dowody: zgłoszenie szkody – w aktach szkodowych na płycie CD na k. 47 akt sprawy

zdjęcia uszkodzonego pojazdu – w aktach szkody na płycie CD - k. 47 akt sprawy

pismo pozwanego z 8.03.2024 r. o przyznaniu odszkodowania – k. 13v-14 akt sprawy

wycena naprawy – k. 14v-15v akt sprawy

kalkulacja naprawy pojazdu po szkodzie sporządzona przez pozwanego – k. 16-19v

akt sprawy

dwie umowy przelewu wierzytelności – k. 20v-21 i 23-23v akt sprawy

załącznik nr 1 do umowy cesji – k. 22 akt sprawy

wezwanie do zapłaty z 14.01.2025 r. – k. 27v akt sprawy

kalkulacja naprawy z 14.01.2025 r. – k. 28 - 30 akt sprawy

zeznania świadka B. B. – k. 62v - 63 akt sprawy

Po przesłuchaniu poszkodowanego Sąd pominął dowód z opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej na okoliczności podane w pozwie i odpowiedzi na pozew, na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 2 i 5 k.p.c. (k. 63 akt), gdyż ze względu na uchwałę składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 8 maja 2024 r. w sprawie III CZP 142/22, dowód ten okazał się nieistotny dla rozstrzygnięcia sprawy.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka B. B., albowiem znajdowały częściowe pokrycie w złożonych do akt dokumentach, a nadto żadna ze stron nie kwestionowała tych zeznań.

W ocenie Sądu, w ustalonych okolicznościach sprawy roszczenie powódki dochodzone pozwem nie mogło być uwzględnienie w żadnej części. Zgodnie z uchwałą składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 8 maja 2024 r., III CZP 142/22, jeżeli poszkodowany poniósł już koszty naprawy pojazdu lub zobowiązał się do ich poniesienia, wysokość odszkodowania z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych powinna odpowiadać tym kosztom, chyba że w danych okolicznościach są one oczywiście nieuzasadnione; w takiej sytuacji wysokość odszkodowania nie zależy od ulg i rabatów możliwych do uzyskania przez poszkodowanego od podmiotów współpracujących z ubezpieczycielem. Stanowisko to potwierdził Sąd Najwyższy w uchwale składu siedmiu sędziów z 11 września 2024 r. w sprawie III CZP 65/23. Poszkodowany nie potrafił wskazać kwoty, którą poniósł na koszty naprawy przywracające pojazd do pełnej sprawności sprzed szkody. Nie posiadał też żadnych dokumentów, które potwierdzałyby wydatki poniesione na naprawę. Skoro auto została w całości naprawione i jest użytkowane przez poszkodowanego, to brak jest podstaw do rozliczenia kosztów naprawy według hipotetycznych kosztów wyliczonych przez rzeczoznawcę powoda lub według opinii biegłego sądowego. Rzeczywiste, poniesione przez poszkodowanego koszty naprawy nie zostały udowodnione co do wysokości ani nawet określone kwotowo. Ciężar dowodu w tym zakresie spoczywał na powódce, ją zatem obciążają negatywne konsekwencje niewykazania wysokości szkody (art. 6 k.c.).

Z tych względów powództwo zostało oddalone w całości na mocy art. 361 § 1 i 2 k.c., art. 509 § 1 k.c. oraz art. 822 § 1 i 4 k.c. W sytuacji naprawy auta poszkodowany nie może żądać zapłaty odszkodowania obliczonego metodą kosztorysową, tzn. stanowiącego równowartość kosztów restytucji, czyli hipotetycznych kosztów naprawy pojazdu, co wynika m.in. z przytoczonych uchwał składu 7 sędziów Sądu Najwyższego, które Sąd Rejonowy orzekający w tej sprawie podziela. W konsekwencji nie może również tego żądać cesjonariusz wywodzący swoje prawa od poszkodowanego.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. według zasady odpowiedzialności za wynik sprawy. Pozwana poniosła koszty w kwocie 917,00 zł, na którą składały się: opłata skarbowa od pełnomocnictwa procesowego – 17 zł (k. 41 akt) i koszty zastępstwa procesowego w kwocie 900 zł zgodnie z § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2023 r. poz. 1935 ze zm.).

O odsetkach za opóźnienie od kosztów procesu orzeczono na mocy art. 98 § 1 ¹ k.p.c.