Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Grudziądzu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 lutego 2024 roku

Sąd Rejonowy w Grudziądzu Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: asesor sądowy Wojciech Frela

Protokolant: stażysta Anna Tamiła

po rozpoznaniu w dniu 24 stycznia 2024 roku w Grudziądzu

na rozprawie

sprawy z powództwa N. R.

przeciwko (...) z siedzibą w S.

o zapłatę

I. zasądza od pozwanego (...) z siedzibą w S. na rzecz powódki N. R.:

a) kwotę 3.300 zł (trzy tysiące trzysta złotych 00/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie
od dnia 3 marca 2020 roku do dnia zapłaty tytułem dopłaty do przyznanego już zadośćuczynienia
za krzywdę,

b) kwotę 3.713,10 zł (trzy tysiące siedemset trzynaści złotych 10/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 7 sierpnia 2020 roku do dnia zapłaty tytułem dopłaty do przyznanych już kosztów opieki;

II. oddala powództwo w pozostałej części;

III. odstępuje od obciążania powódki kosztami procesu, zaś nieuiszczonymi wydatkami postępowania obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt I C 187/21

UZASADNIENIE

Wyroku z dnia 7 lutego 2024 roku

Powódka N. R. działając przez przedstawiciela ustawowego, reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika pozwem skierowanym przeciwko (...)
z siedzibą w S. wniosła o zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki:

a) kwoty 27.426,53 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 3 marca 2020 roku do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia za krzywdę,

b) kwotę 1029,00 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 7 sierpnia 2020 roku do dnia zapłaty tytułem dopłaty do przyznanych już kosztów opieki.

c) kwoty 193,93 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 3 marca 2020 roku do dnia zapłaty tytułem dopłaty do przyznanych już kosztów leczenia.

Powódka wniosła o zasądzenie na jej rzecz kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz kwoty 17 zł tytułem zwrotu opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Powódka wniosła o zwolnienie jej od kosztów procesu w całości. W uzasadnieniu powódka wskazała, że w dniu 30 sierpnia 2019 roku w G. przy ul. (...) kierujący samochodem osobowym marki O. (...) nr rej. (...) jadący
z kierunku ul. (...) w kierunku ul. (...) potrącił małoletnią N. R.. Powódka
z obrażeniami ciała w postaci złamania/złuszczenia nasady dalszej podudzia lewego
z przemieszczeniem, otwartego złamania I stopnia wg. T., złamania trzonu strzałki lewej, złamania jedynki prawej oraz stłuczenia głowy, a także silnego urazu psychicznego. Z miejsca wypadku powódka przewieziona została do (...) (...)
im dr. W. B.. Urazy doprowadziły do naruszenia czynności i funkcji narządu ruchu powyżej 7 dni. Postępowanie karne przeprowadzone przez Komendę Miejska Policji
w G. pod sygn. akt (...), następnie przekazane do Prokuratur Rejonowej
w G. sygn. akt (...) (...) (...)został umorzone z uwagi na brak znamion czynu zabronionego. Pozwany uznał swoją odpowiedzialność co do zasady oraz wypłacił część żądanych kwot. Pozwany pomniejszył wypłacone kwoty o stopień przyczynienia się ostatecznie ustalony na poziomie 50%. Pozwany wypłacił 12.573,47 zł tytułem zadośćuczynienie z żądanych 40.000 zł, kwotę 441 zł tytułem opieki z żądanych 16.902 zł, kwotę 83,12 zł tytułem kosztów leczenia z żądanych 277,05 zł. Powódka wskazała, że przyczynienie się jest jedynie warunkiem miarkowania odszkodowania, który nie oznacza obowiązku zmniejszenia odszkodowania, ani nie przesądza o stopni tego zmniejszenia. N. R. jest dzieckiem niepełnosprawnym intelektualnie w stopniu umiarkowanym. Dziewczynka pozostaje od opieka poradni P.-Pedagogicznej
od 2014 roku. W ocenie powódki należy wziąć pod uwagę, że w skutek swoich dysfunkcji nie można jej oceniać jako dziecka zdrowego w wieku podobnym, a jej zdolności oceniać przez pryzmat dziecka zdrowego w podobnym wieku. W ocenie powódki kierująca pojazdem powinna zachować szczególną ostrożność widząc bawiące się na poboczu dzieci zgodnie z zasada ograniczonego zaufania. Postępowanie w sprawie karnej zakończyło się bez przeprowadzenia opinii biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków samochodowych, więc zdaniem powódki dowody zgromadzane w toku postepowania są dalece niemiarodajne. W ocenie powódki na wysokość żądanego zadośćuczynienia wpływa znaczny zakres obrażeń doznanych przez powódkę oraz dalekosiężne konsekwencje urazów ciała. Długa hospitalizacja, ból i cierpienie, konieczność odbycia zabiegów wpływają na wysokość należnego powódce świadczenia. Powódka dochodziła w niniejszym procesie kwoty 27.426,53 zł jako dopłaty do zadośćuczynienie szacowanego na kwotę 40.000 zł. Powódka oszacowała koszt opieki sprawowanej przez osoby trzeciej na kwotę 16.902 zł. W ocenie powódki wymagała ona pomocy osób trzeci w wymiarze 6 godzin dziennie przez okres od 6 września 2019 roku do 25 stycznia 2020 roku. Powódka ograniczyła roszczenie z tytułu kosztów opieki do kwoty 1029 zł. W zakresie kosztów leczenia powódka dochodziła kwoty 193,93 zł. Co do odsetek powódka wskazała, że dzień początkowy naliczania odsetek stanowi data wydania decyzji pozwanego
w przedmiocie poszczególnych zgłaszanych roszczeń.

Postanowieniem z dnia 11 lutego 2021 roku Sąd Rejonowy Grudziądzu zwolnił powódkę
od kosztów sądowych w całości (k.101).

Pozwany (...) w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów procesu
w tym kosztów zastępstwa procesowego. Pozwany wskazał, że uznał swoją odpowiedzialność
co do zasady w związku z zdarzeniem z dnia 30 sierpnia 2019 roku. Pozwany wypłacił na rzecz powódki kwotę 11.700 zł tytułem zadośćuczynienia, kwotę 138,53 zł tytułem kosztów leczenia, kwotę 735 zł tytułem kosztów opieki. Pozwany wskazał, że wypłacając wymienione kwoty uwzględnił 50% stopień przyczynienia powódki. Pozwany zakwestionował w całości dochodzone pozwem roszczenie. Pozwany wskazał, że w toku postępowania likwidacyjnego przyznano powódce kwotę 23.400 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Kwota ta została pomniejszona o 50% przyczynienia, w związku z czym wypłacono pozwanej kwotę 11.700 zł. Pozwany uwzględnił otwarte złamanie nasady dalszej kości piszczelowej lewej, złamanie trzonu kości strzałkowej lewej, stłuczenie głowy, liczne otarcia naskórka kończyn górnych i dolnych, złamanie zęba jedynki po prawej stronie, proces leczenia, 7 dni hospitalizacji, 1 operacje, wizyty lekarskie i rehabilitacje, w tym trudności
w poruszaniu się, stabilizatory zewnętrzne na okres 6 tygodni, fakt wymagania opieki, przyszłe leczenie. Zdaniem pozwanego powódka nie wykazała okoliczności, które uzasadniały by przyjęcie zadośćuczynienia w wyższej kwocie. Pozwany przyznał, że wypłacił powódce koszty leczenie
w kwocie 138,53 zł, a zatem uwzględniając przyczynienie poszkodowanej zaspokoił roszczenie powódki w całości. Pozwany wskazał, że wypłacił powódce kwotę 735 zł tytułem zwrotu kosztów opieki osób trzecich. Pozwany oszacował, że powódka wymagała opieki osób trzecich w wymiarze 210 godzin. Ubezpieczyciel przyjął stawkę 7 zł za godzinę opieki. Zdaniem pozwanego brak jest podstaw do przyjęcia kosztów opieki według wynagrodzenia za usługi opiekuńcze zbliżoną do wysokości profesjonalnych opiekunów osób starszych i niepełnosprawnych. Członkowie rodziny powódki nie są wykwalifikowanymi opiekunami stąd niezasadnym jest przyjęcie wyższych stawek. Świadczenie z tytułu kosztów opieki zostało pomniejszone o 50% przyczynienia się poszkodowanej. Pozwany uwzględniając przyczynienie się poszkodowanego miał na uwadze materiały zgromadzone w toku postepowania karnego. W ocenie pozwanego powódka wtargnęła na jezdnie wprost pod jadący samochód, zaś kierujący pojazdem nie naruszył zasad ostrożności. Pozwany zajął stanowisko,
że ewentualne odsetki powinno zostać przyznane od daty wyrokowania.

Pismem z dnia 4 marca 2022 roku powódka rozszerzyła powództwo w ten sposób, że wniosła
o zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kwotę 8.862 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 7 sierpnia 2020 roku do dnia zapłaty tytułem dopłaty do przyznanych już kosztów opieki.
W piśmie powódka przedstawiła szczegółowy sposób obliczenia dochodzonej pozwem kwoty (k.172)

Sprawa została rozpoznana w postępowaniu zwyczajnym.

W związku z przejściem sędziego referenta w stan spoczynku skład sądu uległ zmianie.

Wysokość stawki usług opiekuńczych przyjęto na podstawie uchwał (...) G. załączonych do akt sprawy (k.70-71).

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 30 sierpnia 2019 roku około godziny 18:00 N. R. z koleżanką J. W. i W. M. były w sklepie (...) po zakupy. W sklepie dziewczynkom psocili się koledzy ze szkoły. Po wyjściu ze sklepu chłopcy dalej się psocili. W pewnej chwili chłopcy zaczęli biec w kierunku dziewczynek. Uciekając przed chłopcami N. R. wbiegła
na jezdnie z pomiędzy zaparkowanych samochodów. Dziewczynka przestraszyła się chłopców.
W dniu 30 sierpnia 2019 roku około godziny 18:00 E. K. kierująca samochodem osobowym O. (...) jadąc z kierunku ul. (...) w kierunku ul. (...) na wysokości posesji nr (...) potrąciła N. R., która wbiegła na jezdnie pod jadący pojazd. Kierująca pojazdem hamowała, ale mimo to doszło do zderzenia powódki z samochodem. Poszkodowana odbiła się
od samochodu i upadła na jezdnię. Dziecko wbiegło nagle na jezdnia zza zaparkowanych pojazdów
po prawej stronie. Dziecko przebiegało z prawej na lewą stronę jezdni drogi patrząc z kierunku jazdy samochodu O. poza wyznaczonym przejściem dla pieszych. Do zdarzenia doszło na prostym odcinku drogi. Nawierzchnia była sucha, gładka i czysta. Widoczność była dobra. Warunki atmosferyczne były dobre. Temperatura powierza w chwili zdarzenia wynosiła 28 stopni C.. Jezdnia w miejscu zdarzenia ma 6 metrów szerokości. Po prawej stronie patrząc od kierunku jazdy samochodu osobowego O. (...) znajdują się miejsca postojowe o szerokości 2,5 m. Po lewej stronie jezdni znajduje się chodnik. Samochód O. (...) jechał z dozwoloną prędkością W chwili zdarzenia samochód O. (...) był sprawny. Dziewczynka po uderzeniu była przytomna, widoczny był uraz lewej nogi. Kierowca jadący za E. K. zadzwonił po karetkę pogotowia.

Dowód: notatka urzędowa k. 1-2, protokół oględzin pojazdu k. 6-7, protokół oględzin miejsca wypadku drogowego k. 4-5 wraz szkicem miejsca zdarzenia drogowego k.12 i tablica poglądową k.13-16, protokół przesłuchania świadka E. K. k. 30 i 30v, protokół przesłuchania świadka N. R. k. 34-35, protokół przesłuchania świadka Ł. K. k. 42v i 43v, protokół przesłuchania świadka M. B. k. 43 i 44

N. R. została przyjęta do (...) im. dr W. B. w G. w dniu 30 sierpnia 2019 roku. N. R. posiada upośledzenia w stopniu umiarkowanym. U powódki rozpoznano złamanie nasady dalszej piszczeli, złuszczenie nasady dalszej piszczeli lewej II typu według S.-H. z przemieszczeniem, otwarte 1 st. wg T., złamanie trzonu strzałki lewej, powierzchowne urazy powłok głowy, stłuczenia głowy, złamania zęba jedynki po stronie prawej. N. R. wymagała leczenie operacyjnego – wykonano zamkniętą repozycję złamania stabilizujące je 1 drutem K. i 2 śrubami kaniulowanymi. N. R. została wypisana do domu w dniu 6 września 2019 roku
po wygojeniu ran w stanie ogólnym dobrym. Powódka kontynuowała leczenie
w poradni chirurgicznej dla dzieci. Powódka zakończyła leczenie w poradni w dniu
22 maja 2020 roku. W dniu 22 czerwca 2020 roku powódka przeszła zabieg usunięcia 2 śrub kaniulowanych z kości piszczelowej lewej. Następnego dnia po zabiegu powódka została wypisana
do domu. Powódka N. R. leczyła się w poradni zdrowia psychicznego dla dzieci
i młodzieży od 24 lipca 2018 roku.

Dowód: Dokumentacja medyczna k.20v-30, 39v-43v,49, 51v-52

N. R. skarżyła się na ból nogi po wypadku, zażywała leki przeciwbólowe. Powódka miała nogę w gipsie od stopy do biodra, nie mogła chodzić samodzielnie. Po hospitalizacji powódka kontynuowała leczenie w poradni chirurgicznej, które trwało kilka miesięcy. N. R. była przytłoczona psychicznie. N. R. wymagała opieki osób trzecich przy czynnościach związanych z higieną osobistą, utrzymywaniem porządku,. Opiekę na poszkodowaną sprawowała matka powódki Ż. N. i siostra powódki. Aktualnie powódka chodzi normalnie, odczuwa dolegliwości bólowe. W trakcie rekonwalescencji powódka nie chodziła do szkoły. Powódka uczestniczyła w nauczaniu domowym, nauczyciele przychodzili do powódki. Nauczanie domowe trwało do stycznia lub lutego 2020 roku.

Dowód: przesłuchanie w charakterze strony Ż. N. protokół skrócony k. 147-148

W wyniku wypadku z dnia 30 sierpnia 2019 roku małoletnia doznała urazu kończyny dolnej lewej, z powodu którego przebyła leczenie szpitalne połączone z zabiegiem operacyjnym oraz wielomiesięcznym leczeniem ambulatoryjnym. Całkowite zakończenie leczenie nastąpiło w czerwcu 2020 roku. Wynik leczenia jest dobry. Powódka odzyskała dobrą sprawność ruchową i podporową kończyny, może wykazywać aktywność życiową jaką wykazywała przed wypadkiem, istniejące następstwa w postaci dyskretnych zaników mięśniowych, blizn skórnych i ograniczenia funkcji ruchowej są nieznaczne. Istniejące zaniki mięśniowe i nieznaczne ograniczenia ruchomości nie będą miały wpływu na dalszy rozwój powódki. Złamanie u powódki miało charakter pozastawowy,
w związku z tym nie występują zagrożenia dla rozwoju powikłań w przyszłości. Mechanizm powstania urazu w przypadku powódki najczęściej nie upośledza wzrostu kości. Powódka doznała uszczerbku na zdrowiu w wysokości 3%. Stłuczenie głowy miało charakter powierzchowny i nie spowodowało żadnych następstw. Powódka wymagała zwiększonego zakresu opieki w porównaniu
z dzieckiem zdrowym głównie w zakresie czynności związanych z higieną osobistą, utrzymywaniem porządku, pomocy w nauce itp. W wymiarze 4 godzin dziennie przez pierwsze 12 tygodni,
wraz z postępem gojenia i odzyskiwaniem sprawności konieczność pomocy zmniejszyła się do
2 godzin dziennie przez kolejne 8 tygodni. Po tym okresie powódka nie wymagała zwiększonej opieki. Obecnie małoletnia nie wymaga leczenia, ani rehabilitacji, rokowanie na przyszłość jest dobre, nie występują przesłanki sugerujące możliwość pogorszenia się stanu zdrowia.

Dowód: opinia biegłego sądowego z zakresu chirurgii urazowo-ortopedycznej R. A.
k. 155-158 oraz opinii uzupełniająca k. 197

U N. R. na skutek wypadku z dnia 30 sierpnia 2019 roku wystąpiły zaburzenia psychiczne o obrazie lękowo-depresyjnym. Przyczyną tych zaburzeń było doświadczenie sytuacji realnie zagrażającej jej życiu w postaci uderzenia przez samochód osobowy. Dodatkowymi czynnikami wywołującymi u powódki zaburzenia lękowo-depresyjne był przewlekły ból głównie nogi lewej z wielomiesięcznym ograniczeniem ruchów kończyny dolnej lewej i związana z tym konieczność korzystania z pomocy osób trzecich oraz długotrwałego leczenia. Zaburzenia lękowo-depresyjne objawiały się obniżonym nastrojem niepokojem, spadkiem aktywności płaczliwością, zaburzeniami snu z koszmarami sennymi. Zaburzenia o obrazie zespołu lękowo-depresyjnego miały charakter długotrwały i utrzymywały się u powódki co najmniej do lutego 2020 roku. Nie sposób ustalić w jakim zakresie korzystanie z pomocy psychiatrycznej w tym okresie miało związek
z wypadkiem z 30 sierpnia 2019 roku, a w jakim z problemami związanym z upośledzeniem umysłowym. Aktualnie u powódki nie występują zaburzenia psychiczne wymagające interwencji psychiatrycznej. N. R. doznała długotrwałego (trwającego powyżej 6 miesięcy) uszczerbku na zdrowiu psychicznym w wymiarze 5 % w pierwszym roku po wypadku. W następnych latach nie stwierdza się uszczerbku na zdrowiu psychicznym.

Dowód: opinia biegłych sądowych z zakresu psychiatrii i psychologii dr med. L. C. i (...) J. S. k. 210-218, opinia uzupełniająca k. 247-250

W wyniku wypadku N. R. doznała urazu zęba 21 (pierwszy siekacz górny lewy) w postaci złamania korony zęba w obrębie szkliwa bez obnażenia miazgi zęba I klasy E..
Ząb nie został wybity, a złamany w obrębie szkliwa. N. R. w związku z zdarzeniem
z dnia 30 sierpnia 2019 roku nie doznała żadnego trwałego uszczerbku na zdrowiu (0% uszczerbku na zdrowiu). Nie została upośledzona funkcja zęba Nie doszło do tak rozległego uszkodzenia zęba,
aby powódka wymagała leczenia implantologicznego. Pacjentka nie odczuwała i nie będzie odczuwać żadnych skutków urazu. Złamanie szkliwa wymagało leczenia zachowawczego, co w chwili obecnej
i w przyszłości nie będzie negatywnie skutkowało dla funkcjonowania powódki.

Dowód: opinia biegłego sądowego lek. stom. D. Ł. k. 302-305

Decyzją z dnia 3 marca 2020 roku (...) S.A przyznał powódce zadośćuczynienie
i odszkodowanie w wysokości 21.177,05 zł. Ubezpieczyciel przyznał powódce zadośćuczynienie za doznaną krzywdę w wysokości 19.900 zł oraz kwotę 277,05 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia. Pozwany uwzględnił 70% przyczynienia poszkodowanej. Pozwany przekazał do wypłaty kwotę
w łącznej wysokości 6.053,12 zł.

Dowód: decyzja pozwanego z 3 marca 2020 roku k. 125, akta szkody k. 108

Decyzją z dnia 7 sierpnia 2020 roku (...) S.A przyznał powódce zadośćuczynienie i odszkodowanie w wysokości 24.870 zł. Ubezpieczyciel przyznał powódce zadośćuczynienie za doznaną krzywdę w wysokości 23.400 zł oraz kwotę 1470 zł tytułem zwrotu kosztów opieki trzecich. Pozwany uwzględnił 70% przyczynienia poszkodowanej. W związku z przyczynieniem oraz przyznaną kwotę zadośćuczynienia decyzją z dn. 03.03.2020 r. do wypłaty została przekazana kwota w łącznej wysokości: 3 479,00 zł.

Dowód: decyzja pozwanego z 7 sierpnia 2020 roku k. 73-74, k.127-128, akta szkody k. 108

Decyzją z dnia 21 stycznia 2021 roku (...) S.A. zmienił stanowisko wyrażone
w poprzednich decyzjach przyjmując stopień przyczynienia się poszkodowanej na poziomie 50%. Pozwany wskazał, że w wyniku analizy wydanych dotychczas z dnia 7 sierpnia 2020 r. omyłkowo do wypłaty została przekazana kwota 3 479,00 zł, zamiast kwoty 1 491,00 zł. W związku z powyższym, uwzględniając dotychczasowo wypłacone środki w wysokości 9 532,21 zł do wypłaty pozostała kwota w wysokości 3 041,35 zł.

Dowód: decyzja pozwanego z dnia 21 stycznia 2021 roku k. 95, k.129, akta szkody k. 108

Sąd zważył, co następuje:

Sąd ustalił stan faktyczny w oparciu o dowody z dokumentów załączonych do akt sprawy,
w szczególności akt postępowania przygotowawczego, dowodu z przesłuchania w charakterze strony przedstawiciela ustawowego N. R., opinii biegłych sądowych z zakresu: chirurgii urazowo-ortopedycznej, psychiatrii i psychologii, stomatologii.

Sąd dał wiarę dokumentom zgromadzonym w aktach sprawy. Żadna ze stron nie kwestionowała ich prawdziwości i autentyczności, zaś sąd nie dopatrzył się powodów, aby odmówić im wiarygodności z urzędu.

Sąd uznał za wiarygodne co do zasady zeznania przedstawicielki ustawowej małoletniej powódki Ż. N.. Sąd pominął jej zeznania co do okoliczności czasu trwania rekonwalescencji w zakresie w jakim nie znajdowały pokrycia w dokumentacji medycznej.

Sąd uznał za wiarygodną opinię biegłego sądowego lek. stom. D. Ł.. Opinia biegłego sądowego jest jasna, logiczna i pozbawiona wewnętrznych sprzeczności. Biegły wypowiedział się
co do wszystkich istotnych okoliczności. Żadna ze stron nie kwestionowała twierdzeń biegłego
i nie wnosiła o uzupełnienie opinii. Zaznaczyć należy, że twierdzenia pełn. powoda zawarte w piśmie
z dnia 6 listopada 2023 roku odnoszą się do wiedzy specjalistycznej, która znajduje się poza zakresem kompetencji sądu. Sąd jako podstawę ustaleń faktycznych przyjął wnioski zgodnie z opinią biegłego pomijając twierdzenia powódki. W ocenie sądu opinii biegłego jednoznacznie wskazuje na brak trwałego uszczerbku na zdrowiu. Biegły nie odnosi się do szybszego zużywania elementów kompozytowych co czyni twierdzenia powoda bezpodstawnym. Podobnie sąd nie jest kompetentny,
aby ocenić i dokonywać kwalifikacji urazu według klasyfikacji stomatologicznych wymienionych
w piśmie.

Zdaniem sądu za pełnowartościowy dowód należało uznać opinie podstawową i uzupełniającą biegłych sądowych z zakresu psychiatrii i psychologii dr med. L. C. i (...) J. S.. Opinia była jasna, rzetelna i pozbawiona wewnętrznych sprzeczności. Biegli z należytą staranności przedstawili swoje stanowisko i jej uzasadnili. W ocenie sądu biegli sądowi w sposób przekonujący odparli zarzuty stron.

Sąd dał wiarę opinii podstawowej i uzupełniającej biegłego sądowego z zakresu chirurgii urazowo-ortopedycznej R. A.. Opinia biegłego jest jasna rzetelna i pozbawiona wewnętrznych sprzeczności. Biegły odniósł się do wszystkich zarzutów stron oraz uzasadnił należycie swoje stanowisko.

Pozwany zakład ubezpieczeń na etapie likwidacji szkody uznał swoją odpowiedzialność co do zasady. Z tego powodu jedynie sygnalizacyjnie można ograniczyć się do stwierdzenia, że podstawą odpowiedzialności pozwanego jest art. 436 § 1 kc w zw. z art. 822 § 1 kc.

Sporny pomiędzy stronami był stopień przyczynienia się powódki do powstania szkody oraz wpływ przyczynienia na świadczenia przysługujące powódce.

Stosownie do art. 362 kc jeżeli poszkodowany przyczynił się do powstania lub zwiększenia szkody, obowiązek jej naprawienia ulega odpowiedniemu zmniejszeniu stosownie do okoliczności,
a zwłaszcza do stopnia winy obu stron.

W doktrynie przyjmuje się, że przyczynienie się to każde zachowanie (działanie albo zaniechanie) poszkodowanego pozostające w normalnym związku przyczynowym ze szkodą, za którą ponosi odpowiedzialność inna osoba. Szkoda musi być niepodzielnym, pozostającym w adekwatnym związku przyczynowym skutkiem dwóch zdarzeń: zdarzenia przypisywanego zobowiązanemu
do naprawienia szkody oraz zachowania samego poszkodowanego. Zachowanie poszkodowanego stanowiące przyczynienie się do powstania lub zwiększenia szkody powinno pozostawać w relacji
do głównej przyczyny szkody, za którą ponosi odpowiedzialność podmiot zobowiązany, czynnikiem zewnętrznym, tzn. pomimo pewnego związku tego zachowania z przyczyną główną uszczerbku, nie może ono być jej normalnym następstwem. Zachowanie poszkodowanego według hipotezy
art. 362 musi włączać się w związek kauzalny jako dodatkowa przyczyna szkody.
W tym aspekcie przyczynienie się jest kategorią obiektywną odnoszącą się do kauzalnych powiązań pomiędzy obiektywnie nieprawidłowym zachowaniem się poszkodowanego a szkodą (por. K. C. [w:] Kodeks cywilny. Komentarz, red. M. B.-S., A. S., W. 2022,
art. 362.).

Sąd podziela ocenę pozwanego co do przyczynienia się powódki do powstania szkody
oraz co do wysokości stopnia przyczynienia się powódki wynoszącego 50 %. Zdaniem sądu taka ocena znajduje odzwierciedlenie w materiale dowodowym zgromadzonym w toku postępowania karnego oraz niniejszym postępowaniu. W szczególności do powyższego wniosku doprowadziła sąd analiza protokół oględzin miejsca zdarzenia i pojazdu, szkic sytuacyjny wraz z tablicą poglądową zawierająca zdjęcia z miejsca zdarzenia oraz zeznania świadków przesłuchanych w toku postępowania karnego. E. K. kierująca samochodem osobowym O. (...) poruszała się z dozwoloną prędkością adekwatną do panujących warunków atmosferycznych i sytuacji drogowej. Na poruszanie się z dozwoloną prędkością wskazywali w swoich zeznaniach Ł. K. i M. B., którzy poruszali się pojazdem bezpośrednio za E. K.. Sąd podziela argument pozwanego, iż rozumowania powoda obarczone jest błędem. Fakt, iż Ł. K. M. B. zeznali, że się spieszyli nie oznacza, że jadący przed nimi samochód przekroczył dozwoloną prędkość. Do zdarzenia doszło na prostym odcinku drogi oddalonego od skrzyżowania o kilkanaście metrów. Nie można było oczekiwać od kierującej pojazdem wzmożonej ostrożności z uwagi na bawiące się dzieci, gdyż dzieci były oddzielone od jezdni miejscami parkingowymi i zaparkowanymi tam samochodami, które nie utrudniały widoczność. Sąd dostrzega, że w toku postępowania przygotowawczego nie sporządzono opinii biegłego oraz fakt, iż do umorzenia postępowania doszło pomimo tego, że organy postępowania przygotowawczego nie dysponowały zeznaniami Ł. K. i M. B.. Jednak w ocenie sądu nie stanowi to o wadliwości wniosków zawartych w postanowieniu o umorzeniu postępowania. Poszkodowana w toku postępowania karnego jednoznacznie wskazała, że wbiegła na jezdnie zza samochodu i wyjaśniła motywy swojego postępowania. Zeznania poszkodowanej jednoznacznie przemawiają na jej niekorzyść i stanowią wystarczające źródło dowodowe, aby stwierdzić brak winy kierującej pojazdem. Przedstawiona przez poszkodowaną wersja wydarzeń została również powtórzona przez pozostałych świadków zdarzenia. W ocenie sądu biorąc pod uwagę stanowisko pozwanego, który przyjął odpowiedzialność za zdarzenie zachowanie pozwanej obiektywnie stanowi istotną współprzyczynę wypadku z dnia
30 sierpnia 2019 roku. Gdyby powódka nie wbiegła na jezdnię zza zaparkowanego samochodu nie doszłoby zdarzenia. Sąd miał również na uwadze, że prawo cywilne przyjmuje per analogia rozumienie winy przyjęte w nauce karnego. Stąd też zdaniem sądu skoro w toku postępowania karnego stwierdzono brak podstaw do przypisania winy nieumyślnej kierującej pojazdem, to tym bardziej okoliczność ta nie może być pozbawiona znaczenia w niniejszej sprawie oddziałując na ocenę stopnia przyczynienia się. W ocenie sądu stopień przyczynienia przyjęty przez pozwanego jest minimalnym jak mógł zostać zastosowany w realiach niniejszej sprawy. Sąd miał również na uwadze, że brak opinii biegłego z zakresu ruchu drogowego nie stanowił przeszkody co do ustaleń faktycznych w przedmiocie przyczynienia. Zdaniem osobowe źródła osobowe i dokumenty zgormadzone w toku postępowania karnego stanowią wystarczający materiał dowody pozwalający na ocenę zachowania
w powódki w świetle zasad ruchu drogowego i reguł ostrożności.

Zgodnie z utrwalony orzecznictwem zachowanie się małoletniego poszkodowanego,
któremu z powodu wieku winy przypisać nie można, może stosownie do art. 362 k.c. uzasadniać zmniejszenie odszkodowania należnego od osoby odpowiedzialnej za szkodę na podstawie
art. 436 k.c. (zob. uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 11 stycznia 1960 r., I CO 44/59, OSNCK 1960, nr 4, poz. 92, i z dnia 20 września 1975 r., III CZP 8/75, OSNC 1976, nr 7-8, poz. 151, oraz wyroki Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 1967 r., II CR 379/67, OSNCP 1968, nr 10, poz. 167, z dnia 20 stycznia 1970 r., II CR 624/69, OSNCP 1970, nr 9, poz. 163, z dnia 16 marca 1983 r., I CR 33/83, OSNCP 1983, nr 12, poz. 196, z dnia 18 marca 1997 r., I CKU 25/97, Prok. i Pr. 1997, nr 10, s. 32, z dnia 15 kwietnia 1999 r., I CKN 1012/97, OSP 2001, nr 1, poz. 2). Przyczynienie się poszkodowanego jest jedynie warunkiem miarkowania odszkodowania, a jego konsekwencją jest jedynie powinność badania przez sąd okoliczności decydujących o tym, czy zmniejszenie odszkodowania powinno w ogóle nastąpić. Miarkowanie jest, więc uprawnieniem sądu, a nie jego obowiązkiem, a kategoryczne brzmienie przepisu "ulega" odnieść należy do końcowego fragmentu
art. 362, w którym jest mowa o przesłankach miarkowania odszkodowania. Podkreśla się też,
że art. 362 k.c. jest wyrazem zasady sędziowskiego wymiaru odszkodowania, która w granicach
w nim wyznaczonych daje sądowi możliwość uwzględnienia wszystkich okoliczności sprawy,
także w płaszczyźnie niezastosowania odstępstwa od zasady pełnego odszkodowania. W takim ujęciu samo przyczynienie się poszkodowanego jest jedynie warunkiem miarkowania odszkodowania i nie prowadzi do niego automatycznie. Wyjątkowo - ze względu na okoliczności danego wypadku - zmniejszenie obowiązku naprawienia szkody pomimo przyczynienia się poszkodowanego może pozostać w sprzeczności z zasadami współżycia społecznego (por. Wyrok SN z 3.08.2006 r.,
IV CSK 118/06, LEX nr (...)). Uwzględnianie stopnia przyczynienia składa się z dwóch etapów pierwszym jest ustalenie czy zachowanie poszkodowanego stanowi współprzycznę powstania szkody. Ustalenie przyczynienia powoduje przejścia do drugiego etapu oceny, czyli rozważenia czynników "odpowiedniego zmniejszenia" obowiązku naprawienia szkody, wpływającego w sposób bezpośredni na zasądzenie poszkodowanemu roszczeń odszkodowawczych w określonej, zmniejszonej wysokości. Na drugim etapie stosowania art. 362 k.c. istotne jest uwzględnienie czynników subiektywnych
(w tym zawinienia) i obiektywnych (w tym obiektywnej nieprawidłowości postępowania), zarówno tych, które dotyczą osoby odpowiedzialnej (w tym na zasadzie ryzyka), jak i odnoszących się do poszkodowanego. Sąd Najwyższy wskazał, że należy uwzględnić wiek osoby poszkodowanej
tak w kontekście naruszenia zasad bezpieczeństwa, jak i nieodwracalności skutków zdarzenia.
Nie można również pominąć okoliczności zdarzenia, które wpływają na stopień winy poszkodowanej oraz sprawcy szkody. Niezbędne jest porównanie stopnia winy obu poszkodowanej i sprawcy szkody, ponieważ kryterium to zostało wprost wskazane w art. 362 k.c. w oderwaniu od zasady odpowiedzialności sprawcy szkody. Dotyczy to tak zachowań sprzecznych z prawem lub zasadami współżycia społecznego, jak i uchybiających zasadom o charakterze wyłącznie prakseologicznym (por. Wyrok SN z 23.11.2022 r., (...) (...), LEX nr (...), Wyrok SN z 17.02.2022 r.,
(...) (...), LEX nr (...) i przywołane tam orzecznictwo).

W ocenie sądu w realiach niniejszej sprawy brak było podstaw, aby świadczenia należne powódce były mniejsze od stopnia ustalonego przyczynienia się. Jedynym na argumentem, na który powołuje się powódka jest fakt upośledzenie intelektualnego powódki w stopniu umiarkowanym.
W ocenie sądu powódka przyczyniła się w znacznym stopniu do powstania szkody.
Swoim zachowaniem naruszyła elementarne zasady ruchu drogowego przechodząc przez jezdnie
w miejscu niewyznaczonym, nie upewniając się czy może bezpiecznie przejść ulicę oraz wybiegając zza przeszkody. Pomimo upośledzenia umysłowego wymienione zasady ruchu drogowego powinny być znane powódce. Kontrastuje to z zachowaniem kierującej pojazdem mechanicznym, której na podstawie zgormadzonego materiału dowodowego trudno poczynić zarzut nieprawidłowego zachowania. E. K. jechała z dozwolona prędkością adekwatną do panujących warunków atmosferycznych. Samochód, którym się poruszała był sprawy. Ponadto w ocenie sądu nie można przypisać kierującej pojazdem zarzutu naruszenia zasady ograniczonego zaufania. Planu sytuacyjnego i zdjęć wynika, że jezdnia była oddzielona od chodnika parkingiem, na którym były zaparkowane pojazdy. W ocenie sądu kierująca pojazdem mogła nie widzieć co znajduje się po drugiej stronie miejsc parkingowych oraz nie spodziewać się, że poszkodowana wybiegnie na jezdnie. Zdaniem sądu porównanie ilości i wagi naruszonych reguł ostrożności, a także stopnia winy za powstałe zdarzenie powoduje, że brak jest podstaw do zmniejszenia świadczeń w stopniu mniejszym niż wynikające
z przyczynienia. Sąd miał również na uwadze, że skutki jakie wypadek miał na życie powódki. Aktualnie u powódki nie stwierdzono skutków zaburzeń psychicznych powypadkowych.
N. R. doznała długotrwałego uszczerbku na zdrowiu psychicznym w wysokości 5 %
w pierwszym roku po wypadku. Dolegliwości bólowe i ograniczenia w funkcjonowaniu były typowe dlatego typu urazów i wypadków samochodowych. Powódka nie doznała żadnego uszczerbku na zdrowiu w wyniku złamania zęba, a uraz ten wymagał jedynie leczenia zachowawczego.
Uraz ortopedyczny spowodował trwały uszczerbek na zdrowiu powódki w wysokości 3%, a zaniki mięśniowe i nieznaczne ograniczenia ruchomości nie będą miały wpływ na rozwój powódki i nie upośledza wzrostu kości. Powódka odzyskała dobrą sprawność ruchową i podporową kończyny, może wykazywać aktywność życiową jaką wykazywała przed wypadkiem. Z zgromadzonego materiału dowodowego, nie wynika aby wypadek z dnia 30 sierpnia 2019 roku miał dalekosiężne skutki o takim natężeniu, które uzasadniałby zasądzenie świadczenia w stopniu mniejszym niż stopień przyczynienia.

Zgodnie z art. 444 § 1 kc w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia,
a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu. Zgodnie z art. 445 § 1 kc w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

W orzecznictwie wskazuje się, że zadośćuczynienie przyznawane na podstawie art. 445 § 1 k.c. ma charakter kompensacyjny, stanowi sposób naprawienia szkody niemajątkowej wyrażającej się krzywdą w postaci doznanych cierpień fizycznych i psychicznych. O rozmiarze należnego zadośćuczynienia pieniężnego powinien zatem decydować w zasadzie rozmiar doznanej krzywdy: stopień cierpień (ich intensywność, czas trwania, nieodwracalność następstw i inne podobne okoliczności). Niewymierny w pełni charakter tych okoliczności sprawia, że sąd przy ustalaniu rozmiaru krzywdy i tym samym sumy zadośćuczynienia ma pewną swobodę. (por. Postanowienie SN z 30.08.2023 r., I CSK 5221/22, LEX nr (...).) Cel kompensacyjny powoduje,
że zadośćuczynienie nie może przedstawiać wartości symbolicznej, lecz musi przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość. Stąd też przy ustalaniu jego wysokości sąd może posiłkować się kryterium stopy życiowej społeczeństwa, które w sposób pośredni może rzutować na jego wysokość, bez względu na status społeczny i materialny pokrzywdzonego. Niemniej przesłanka ta ma wyłącznie uzupełniający charakter i ogranicza wielkość zadośćuczynienia tak, by jego przyznanie nie prowadziło do nieuzasadnionego wzbogacenia osoby uprawnionej, aczkolwiek nie może ona pozbawić zadośćuczynienia jego zasadniczej roli, jaką jest funkcja kompensacyjna i zmierzać
do wyeliminowania innych czynników kształtujących jego wymiar (por. Wyrok SA w Łodzi
z 17.01.2022 r., I ACa 1178/21, LEX nr (...)).

Ustalając wysokość zadośćuczynienia sąd miał na uwadze obrażenia jakie doznała poszkodowana. U powódki nastąpiło złamanie nasady dalszej piszczeli, złuszczenie nasady dalszej piszczeli lewej z przemieszczeniem, złamanie trzonu strzałki lewej, otarcia i stłuczenia głowy, złamania zęba jedynki po stronie prawej. Złamanie nogi było złamaniem otwartym. W związku
z urazem N. R. wymagała leczenie operacyjnego. Sąd wziął pod uwagę czas trwania hospitalizacji. N. R. przebywała w szpitalu od dnia 30 sierpnia 2019 roku do dnia
6 września 2019 roku. Powódka kontynuowała leczenie w poradni chirurgicznej dla dzieci. Powódka zakończyła leczenie w poradni w dniu 22 maja 2020 roku. W dniu 22 czerwca 2020 roku powódka wymagała kolejnej hospitalizacji w związku z zabiegiem usunięcia śrub z kości piszczelowej lewej. Następnego dnia po zabiegu powódka została wypisana do domu. Dwukrotna hospitalizacja
i interwencje chirurgicznj biorąc pod uwagę wiek powódki w ocenie sądu wpływają na zwiększenie rozmiaru krzywdy. Powódka wymagała zwiększonego zakresu opieki w porównaniu z dziecka zdrowym przez okres 20 tygodni głównie w zakresie czynności związanych z higieną osobistą, utrzymywaniem porządku, pomocy w nauce. W związku z wypadkiem u powódki zdiagnozowano zaburzenia psychiczne o obrazie lękowo-depresyjnym. Dodatkowo zaburzenia lękowo-depresyjne był skutkiem przewlekłego bólu nogi z wielomiesięcznym ograniczeniem mobilności, konieczności korzystania z pomocy osób trzecich oraz kilkumiesięcznego leczenie. Objawami zaburzeń lękowo-depresyjnych były obniżony nastrój, niepokój, spadek aktywności, płaczliwość, zaburzenia snu
z koszmarami sennymi. Zaburzenia o obrazie zespołu lękowo-depresyjnego miały charakter długotrwały i utrzymywały się u powódki co najmniej do lutego 2020 roku. Biegli nie byli w stanie stwierdzić w jakim zakresie korzystanie z pomocy psychiatrycznej w tym okresie miało związek
z wypadkiem z 30 sierpnia 2019 roku, a w jakim z problemami związanym z upośledzeniem umysłowym. Aktualnie u powódki nie występują zaburzenia psychiczne wymagające interwencji psychiatrycznej. N. R. doznała długotrwałego (trwającego powyżej
6 miesięcy) uszczerbku na zdrowiu psychicznym w wymiarze 5 % w pierwszym roku po wypadku.
W następnych latach brak jest uszczerbku na zdrowiu psychicznym. Sąd dostrzegł, że upośledzenie umysłowe powódki oraz jej młody wiek powodowały, że ograniczenia ruchomości przez okres kilku miesięcy stanowiły dla szczególnie uciążliwie zwiększając rozmiar doznanej krzywdy od przeciętnie przyjętej. Powódka odzyskała dobrą sprawność ruchową i podporową kończyny, może wykazywać aktywność życiową jaką wykazywała przed wypadkiem. Sąd miał na uwadze stopień trwałego uszczerbku na zdrowiu wywołanego urazem nogi wynoszący 3%. Wskazany przez biegłych procent uszczerbku na zdrowiu jest stosunkowo niski. Jak wskazał biegły stomatolog uraz zęba nie wywołał trwałego uszczerbku na zdrowiu powódki. Brak jest wskazań do leczenie implantologicznego, poszkodowana wymagała jedynie leczenia zachowawczego. Złamanie zęba nie spowodowało upośledzenia jego funkcji. Mając na uwadze powyższe w ocenie sądu zadośćuczynienie w wysokości 30.000 zł pozostaje adekwatne do rozmiaru krzywdy. Uwzględniając przyczynienie w wysokości 50% powódka powinna otrzymać kwotę 15.000 zł. A zatem uwzględniając dotychczas wypłacone zadośćuczynienie w kwocie 11.700 zł do dopłaty pozostawał kwota 3.300 zł. O odsetkach ustawowych za opóźnienie na podstawie art. 481 § 1 kc orzeczono zgodnie z żądaniem pozwu.

Sąd podziela pogląd wyrażony w uchwale 7 sędziów Sądu Najwyższego z 22 lipca 2020 r., sygn. akt III CZP 31/19 (OSNC 2021, nr 4, poz. 22.) zgodnie, z którym poszkodowany, który doznał uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, może domagać się na podstawie art. 444 § 1 k.c. odszkodowania z tytułu kosztów opieki sprawowanej nad nim nieodpłatnie przez osoby bliskie. Sąd Najwyższy miał na uwadze, że z bezpłatnej formy opieki korzystają często osoby niezamożne, których nie stać na jej opłacenie. Pomoc ta nie powinna prowadzić do zmniejszenia zakresu zobowiązania odszkodowawczego sprawcy szkody. Trudno uznać za sprawiedliwe rozwiązanie prowadzące
do takiego rezultatu, a przy tym różnicujące sytuację prawną poszkodowanych w zależności od tego, czy korzystali z opieki odpłatnie, czy też - z powodu braku odpowiednich środków - z opieki swoich bliskich, nie ponosząc na nią wydatków. Przyjęcie zapatrywania przeciwnego mogłoby skłaniać poszkodowanych do podejmowania działań fikcyjnych i zawierania z bliskimi umów o odpłatne świadczenie opieki jedynie w celu wykazania faktycznie poniesionych z tego tytułu wydatków. Wykładnia przepisów budzących wątpliwości nie powinna sprzyjać nadużyciom, stanowić zachęty
do obchodzenia prawa przez dokonywanie fikcyjnych czynności prawnych. Mając na uwadze powyższy pogląd w ocenie sądu zastosować należało stawki za usługi opiekuńcze zgodnie z uchwałą rady gminy. Jak wskazał biegły sądowy R. A. powódka pomagała pomocy osób trzecich w wymiarze 4 godzin dziennie przez pierwsze 12 tygodni. Z postępem gojenia i odzyskiwaniem sprawności konieczność pomocy zmniejszyła się do 2 godzin dziennie przez kolejne 8 tygodni.
Po tym okresie powódka nie wymagała zwiększonej opieki. Powódka opuściła szpital w dniu
6 września 2019 roku i od tego dnia wymagała opieki osób trzecich. Okres 20 tygodni upływał w dniu 24 stycznia 2020 roku. Powódka przez pierwsze 12 tygodni potrzebowała opieki w łącznym wymiarze w wysokości 336 godzin (12 tygodni x 7 dni x 4 godziny). Licząc od 6 września 2019 roku okres
12 tygodni upływa w dniu 29 listopada 2019 roku. W tym okresie obowiązywała stawka za usług opiekuńcze w wysokości 19,65 zł zgodnie z uchwałą Rady miejskiej G. (...) z dnia
12 grudnia 2018 roku (k.71). Stąd też wysokość kosztów opieki za wymieniony okres wynosi
6602,40 zł (336 godzin x 19,65 zł). Uchwała nr (...) (...) G. z dnia
18 grudnia 2019 roku ukazała się w Dzienniku Urzędowym Województwa (...)
w dniu 24 grudnia 2019 roku i wchodziła w życie po upływie 14 dni o dnia ogłoszenia.
Zatem uchwała nr (...) (...) G. weszła w życie od dnia 8 stycznia 2020 roku. Zgodnie z uchwałą nr (...) (...) G. koszt jednej godziny usług opiekuńczych wynosi 22,40 zł. W okresie od dnia 29 listopada 2019 roku do 7 stycznia 2020 roku obowiązywała stawka w wysokości 19,65 zł w myśl uchwały Rady miejskiej G. (...). Koszt opieki za okres od 29 listopada 2019 roku do dnia 7 stycznia 2020 roku wyniósł 1532,70 zł
(39 dni x 2 godzin x 19,65 zł). Koszt opieki za okres od dnia 8 stycznia do 24 stycznia wyniósł 761,10 zł (17 dni x 2 godzin x 22,40 zł). Łącznie koszt opieki osób trzecich na poszkodowaną wyniósł 8896,20 zł (6602,40 zł + 1532,70 zł + 761,10 zł). Uwzględniając stopień przyczynienia w wysokości 50% powódka powinna otrzymać kwotę 4448,10 zł ( (...),20 x 0,5). Zatem biorąc pod uwagę wcześniej wypłacone odszkodowanie w wysokości 735 zł do dopłaty pozostała kwota 3,713,10 zł (4448,10 zł – 735 zł = 3,713,10 zł). O odsetkach ustawowych za opóźnienie orzeczono zgodnie
z żądaniem pozwu mając na uwadze decyzje pozwanego w przedmiocie zgłoszonego roszczenia.
Sąd nie aprobuje sposób obliczenia żądania zaproponowanego przez powoda w piśmie rozszerzającym powództwo z dnia 4 marca 2022 roku. Powód błędnie zaokrąglał 4 tygodnie do miesiąca,
aby następnie przeliczyć miesiąc na 30 dni. Tym samym powód wskazał dłuższy okres niż rzeczywisty okres sprawowanej opieki. Powód nie uwzględnił również okoliczności wejścia w życie uchwała nr (...) (...) G. w dniu 8 stycznia 2020 roku.

Powódka żądała odszkodowania z tytułu kosztów leczenie w wysokości 277,05 zł. Biorąc pod uwagę 50% stopień przyczynienia oraz dotychczas wypłaconą kwotę w wysokości 138,53 zł powództwo w tej części podlegało oddaleniu w całości.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 102 kpc. Powódka była zwolniona od kosztów sądowych w całości. Opłata od pozwu wyniosła by 1433 zł. Na koszt procesu powódki oraz pozwanego złożyły się koszty zastępstwa procesowego w wysokości 3600 zł z opłatą skarbową od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł. Skarb Państwa poniósł wydatki, na które złożyły się: koszty opinii biegłego sądowego R. A. w łącznej kwocie 745,36 zł (k. 169 i 204), koszty opinii biegłych sądowych dr n. med. L. C. i (...) J. S. w łącznej kwocie 3452,76 zł (k. 221 i 252), koszt opinii biegłego lek. stom D. Ł. w kwocie 1720 zł
(k. 308). Sąd miał na uwadze, że powództwo zostało uwzględnione w 24,48 %, a więc
w przeważającej większości przegrała sprawę. Biorąc pod uwagę obowiązek zwrotu kosztów procesu oraz proporcjonalne obciążenie powódki wydatkami postępowania powódka otrzymałaby nieznaczną kwotę, która nie spełniła by funkcji kompensacyjnej. Sąd miał również na uwadze, że rozmiar krzywdy jest pojęciem subiektywnym, a powódka mogła być przekonana o zasadności swych twierdzeń.