Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Grudziądzu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 listopada 2023 r.

Sąd Rejonowy w Grudziądzu I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	sędzia Katarzyna Bartosiewicz
Protokolant:	starszy sekretarz sądowy Krzysztofa Palak

po rozpoznaniu w dniu (...) listopada 2023 r. w Grudziądzu

na rozprawie

sprawy z powództwa K. K.

przeciwko „D. P..W.” sp. z o.o. z siedzibą w G.

przy udziale interwenienta ubocznego po stronie pozwanej (...) w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 38 522,18 zł (trzydzieści osiem tysięcy pięćset dwadzieścia dwa złote osiemnaście groszy) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie:

- od kwoty 25 000 zł (dwadzieścia pięć tysięcy złotych) od dnia 28 lutego 2022 r. do dnia zapłaty

- od kwoty 10 988,85 zł (dziesięć tysięcy dziewięćset osiemdziesiąt osiem złotych osiemdziesiąt pięć groszy) od dnia 1 czerwca 2021 r. do dnia zapłaty

- od kwoty (...) 533,33 zł (dwa tysiące pięćset trzydzieści trzy złote trzydzieści trzy grosze) od dnia 12 lutego 2022 r. do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 5 155,22 zł (pięć tysięcy sto pięćdziesiąt pięć złotych dwadzieścia dwa grosze) tytułem zwrotu kosztów procesu z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia wyroku do dnia zapłaty;

4.  nakazuje pobrać od powódki na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Grudziądzu kwotę 73,72 zł (siedemdziesiąt trzy złote siedemdziesiąt dwa grosze) tytułem wydatków tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa;

5.  nakazuje pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Grudziądzu kwotę 567,91 zł (pięćset sześćdziesiąt siedem złotych dziewięćdziesiąt jeden groszy) tytułem wydatków tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa.

Sygn. akt I C 311/22

UZASADNIENIE

Powódka K. K. domagała się od pozwanego (...)
sp. z o.o. z siedzibą w G. zapłaty kwoty 30.000,00 zł z tytułu zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kwot 10.988,85 zł i (...).533,33 zł z tytułu odszkodowania, a także zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powódka twierdziła, że w dniu 20 lutego 2021 r.
w T. na stacji kolejowej T. Miasto uległa wypadkowi - poślizgnięciu się na oblodzonej i nieposypanej powierzchni peronu, wskutek czego doznała urazu lewej nogi. Powódka wskazała, że w wyniku doznanego urazu musiała poddać się leczeniu i przejść rehabilitację, poniosła wysokie koszty leczenia, utraciła zarobki, komfort jej życia uległ znacznemu pogorszeniu, a skutki wypadku odczuwa do dziś.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie
na swoją rzecz kosztów procesu zarzucając, że nie ponosi odpowiedzialności za zaistniałe zdarzenie. Uzasadniając swoje stanowisko pozwany wskazał, że oblodzenie peronu wynikało z wycieku wody spowodowanego nieszczelnością dachu, a za stan techniczny dworca odpowiada jego zarządca. Ponadto pozwany podniósł, że do upadku powódki doszło w miejscu, w którym występował uskok na peronie, a zarządca nie oznakował tego miejsca. Pozwany zakwestionował również żądanie powódki w zakresie jego wysokości.

W charakterze interwenienta ubocznego do niniejszej sprawy przystąpiło (...) w W. /k. 145-k. 156/.

Sąd ustalił, co następuje.

W dniu 20 lutego 2021 r. w godzinach porannych na terenie stacji kolejowej T. Miasto w T. powódka poślizgnęła się na oblodzonej powierzchni peronu. Część peronu była posypana piaskiem, a na części peronu zalegał śnieg. W dniu zdarzenia opady śniegu nie występowały.

Na miejsce zdarzenia powódka wezwała pogotowie rachunkowe, które przewiozło ją do (...) (...) przy ul. (...) w T., gdzie wykonano jej badania diagnostyczne.

W wyniku upadku powódka doznała skręcenia stawu skokowego lewego ze złamaniem kostki bocznej.

Celem unieruchomienia nogi powódce założono gips od kostki do uda i tego samego dnia opuściła szpital. Powódkę zakwalifikowano do leczenia zachowawczego. Po urazie powódka wymagała zażywania leków przeciwbólowych.

Powódka przebywała na zwolnieniu lekarskim do dnia 5 maja 2021 r. Proces dalszego leczenia i rehabilitacji trwał do stycznia 2022 r.

W okresie od dnia 20 lutego 2021 r. do dnia 30 kwietnia 2021 r. powódka poruszała się na wózku inwalidzkim i o kulach. W okresie od dnia 6 kwietnia do 4 maja 2021 r., od dnia (...) czerwca do 16 czerwca 2021 r. oraz w dniach 28 grudnia 2021 r., 4 stycznia 2022 r. oraz od dnia 19 do 30 lipca 2022 r. powódka uczęszczała na zabiegi rehabilitacyjne. W wyniku zdarzenia powódka odczuwała silny ból fizyczny. Dolegliwości bólowe mogą nadal występować okresowo na skutek przeciążenia lub okresowego obrzęku.

Przed zdarzeniem powódka prowadziła aktywny tryb życia. Pracowała zawodowo oraz uprawiała sporty, przede wszystkim siatkówkę i lekkoatletykę. Przygotowywała się również do egzaminu sprawnościowego w celu odbycia kursu oficerskiego. Na skutek wypadku w początkowym okresie powódka musiała całkowicie zrezygnować z aktywności fizycznej, a następnie ją ograniczyć. Na skutek obniżenia sprawności fizycznej i związanych z tym niższych wyników w sporcie, powódka zrezygnowała z przystąpienia do egzaminu na kurs oficerski. Do chwili obecnej powódka nie odzyskała pełnej sprawności i nie powróciła do aktywności w wymiarze sprzed wypadku.

W wyniku zdarzenia powódka wypadku doznała stałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 7 %. Zmiany pourazowe w obrębie stawu skokowego lewego są utrwalone i żadne leczenie zachowawcze oraz rehabilitacja, jak również leczenie operacyjne, nie przywrócą powódce stanu zdrowia sprzed urazu. Doznany przez powódkę uraz skutkuje przewlekłym bólem, ograniczeniem ruchomości oraz niestabilnością boczną. Okresowo powódka może wymagać leczenia rehabilitacyjnego w celu zapobiegnięcia zwiększeniu dysfunkcji stawu skokowego lewego.

W okresie zwolnienia lekarskiego powódka nie mogła wykonywać swojej pracy zawodowej w (...) w G. oraz w Zakładzie Karnym (...) w G.. Z tego tytułu otrzymała niższe wynagrodzenie. Strata powódki z tego tytułu wyniosła odpowiednio 5 955,30 zł i (...) 080,47 zł. Ponadto powódka utraciła możliwość uzyskania wynagrodzenia za służby pełnione w ramach (...). Zgodnie z zaplanowanym grafikiem w okresie zwolnienia lekarskiego powódka nie mogła odbyć (...) służb, a wynagrodzenie za jedną służbę wynosiło 242,50 zł.

Koszty lekarstw związanych z doznanym urazem wyniosły 182,90 zł. Ponadto powódka przyjmowała zastrzyki z osocza, które kosztowały 2400 zł, za wirówkę kończyn dolnych zapłaciła 72 zł, a za prześwietlenie RTG 40 zł. Leczenie i rehabilitacja wiązały się dla powódki z ponoszeniem kosztów dojazdów do placówek medycznych w G., T. i B.. Z tego tytułu powódka poniosła koszty w kwotach: 433,28 zł, 70,40 zł oraz 93,33 zł.

dowód:

- zeznania Ł. C. – k. 196v

- zeznania M. S. – k. 124v – k. 125

- zeznania świadka K. H. – k. 125

- zeznania świadka D. D. – k. 126

- zeznania świadka P. M. – k. 127

- zaświadczenie lekarskie – k. 23, k. 24, k. 25, k. 37, k. 38, k. 39, k. 48, k. 55, k. 56, k. 58, k. 59

- rozpiska kosztów poniesionych przez powódkę – k. 26

- zaświadczenie o zatrudnieniu – k. 27, k. 28

- faktura (...) – k. 29

- faktura VAT nr (...) – k. 31

- faktura VAT nr (...)– k. 32

- faktura VAT nr (...) – k. 33

- rachunki za przejazd autostradą – k. 34 – k. 36

- skierowanie na zabiegi fizjoterapeutyczne – k. 40 – k. 41, k. 47, k. 58

- karta konsultacyjna z (...) – k. 42, k. 43, k. 44, k. 45,

- karta informacyjna (...) k. 46

- wynik badania TK – k. 49

- nagranie z monitoringu – k. 81

- faktury za prywatną konsultację ortopedyczną oraz zastrzyki z osoczem – k. 50 -k. 42

- rachunek za RTG – k. 57

- harmonogram służby – płyta CD załączona do akt

- opinia biegłego k. 237 – k. 237-239

- opinia uzupełniająca biegłego – k. 282

W dniu 22 lutego 2021 roku powódka zgłosiła wypadek (...) S.A. W odpowiedzi na zgłoszenie wypadku (...) poinformował powódkę, że właściwą firmą do dochodzenia roszczenia jest ,, (...).W.” sp. z o.o. z siedzibą w G., która odpowiada za utrzymanie czystości na terenie dworca.

dowód:

- wiadomość powódki do (...) S.A. – k. 11

- odpowiedź (...) S.A. na zgłoszenie powódki – k. 12

Pozwanego łączyła z (...) S.A. umowa o nr (...), której przedmiotem było świadczenie usług utrzymania czystości w wybranych lokalizacjach przez (...) S.A. i (...) S. A.

okoliczność bezsporna

W dniu 17 maja 2021 roku powódka wezwała pozwanego do zapłaty kwoty 35.988, 85 zł, w tym kwoty 25.000 zł tytułem zadośćuczynienia oraz 10.988, 85 zł tytułem odszkodowania w terminie 31 maja 2021 roku. Pozwany nie uznał wysuniętych przez powódkę roszczeń, wskazując że kwota ta jest rażąco wygórowana, zaś wydatki nie zostały udokumentowane. Ponadto wskazał, że powódka powinna skierować swoje roszczenia do (...) S.A. z siedzibą w W..

Pismem z dnia 27 stycznia 2022 r. powódka wezwała pozwanego do zapłaty kwoty 30 000 zł z tytułu zadośćuczynienia oraz 13 522,18 zł z tytułu odszkodowania zakreślając termin na spełnienie żądania na dzień 11 lutego 2022 roku.

W okresie zdarzenia z udziałem powódki pozwanego i (...) łączyła umowa ubezpieczenia OC.

Powódka zgłosiła szkodę ubezpieczycielowi pozwanego, który w odpowiedzi odmówił uznania swojej odpowiedzialności i odmówił wypłaty żądanych kwot.

dowód:

- wezwanie do zapłaty – k. 20 akt

- odpowiedź pozwanego na wezwanie z dnia 17 maja 2023 r . k. 17 – k. 18 akt

- wezwanie do zapłaty z dnia 27 stycznia 2022 r. – k. 14

- Pismo (...) z dnia 5 marca 2021 r. – k. 12

- decyzja (...) S.A. - k. 22

Uraz kończyny, którego doznała powódka miał negatywny wpływ na jej samopoczucie psychiczne. W wyniku doznanego wypadku powódka nie przystąpiła do egzaminu sprawnościowego, który był niezbędny celem rozpoczęcia szkolenia wojskowego na oficerów Obrony Terytorialnej. Powódka musiała także zrezygnować ze swojej aktywności fizycznej, która była jej pasją. Ponadto przez okres 3-4 miesięcy powódka nie mogła opiekować się swoim ojcem. Wskutek unieruchomienia nogi powódka miała problem z wykonywaniem codziennych czynności, takich jak robienie zakupów, przygotowywanie posiłków i musiała korzystać z pomocy syna i męża.

dowód:

- zeznania M. R. – k. 126

- zeznania D. D. – k. 126v

- zeznania P. M. – k. 127

- zeznania K. H. – k. 125v

-przesłuchanie informacyjne powódki – k. 127v- k. 128

- Decyzja Dowódcy płk K. S. – k. 209

Za utrzymanie stanu technicznego peronu na Dworcu T. Miasto i jego zadaszenia odpowiada (...) w B.. Pozwany nie informował tego Zakładu o stanie technicznym dworca, który uniemożliwiałby lub utrudniał wywiązywanie się z jego obowiązków w zakresie zapewnienia utrzymania zimowego dworca. Zgodnie z protokołem o nr (...) stan techniczny peronu T. Miasto nie zagrażał życiu i zdrowiu ludzi, bezpieczeństwu mienia oraz środowiska. Obiekt spełnia warunki techniczne i nadaje się do użytku. Z tytułu niewywiązywania się z obowiązków związanych z wykonywaniem umowy utrzymania czystości na dworcach na (...) PW sp. z o.o. w G. były nakładane kary umowne.

dowód:

- pismo (...) S.A. w W. – k. 229

- protokół nr (...) - k. 231

- protokół nr (...) – k. 230

Sąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny przedmiotowej sprawy Sąd ustalił na podstawie dokumentów, zeznań świadków M. S., K. H., M. R., D. D., P. M., Ł. C., opinii biegłego S. F. oraz na podstawie przesłuchania stron.

Sąd uznał za wiarygodne dokumenty zgromadzone w toku postępowania. Treść i prawdziwość dokumentów nie budziła wątpliwości i nie była kwestionowana przez strony. Zeznania świadków sąd ocenił jako wiarygodne. Świadkowie K. H., M. R., D. D. i P. M. opisali stan, w jakim znajdowała się powódka po zdarzeniu z 20 lutego 2021 r. oraz skutki, jakie to zdarzenie wywołało w jej życiu.

Sąd w całości podzielił opinię i wnioski biegłego, gdyż były one jasne, kompletne i przekonujące. Sporządzona opinia sądowa jest rzetelna, kategoryczna oraz niesprzeczna. Opinia została wydana po wnikliwej analizie zebranego materiału dowodowego przez biegłego będącego osobą obcą dla stron, a ponadto posiadającą wysokie kwalifikacje oraz doświadczenie w sporządzaniu tego typu opinii. Biegły uzupełnił opinię i ustosunkował się do zastrzeżeń strony pozwanej na rozprawie w dniu 6 września 2023 r.

Zeznania powódki sąd uznał na wiarygodne, albowiem były one spontaniczne, logiczne i znajdowały potwierdzenie w innych dowodach, w tym zeznaniach świadków i dokumentacji lekarskiej.

Sąd nie dał wiary zeznaniom świadków E. B. oraz M. S., jak również zeznaniom prezesa zarządu pozwanego W. P. co do tego, że w dniu zdarzenia z udziałem powódki nawierzchnia dworca była utrzymana we właściwym stanie.

Strony pozostawały sporne, tak co do zasady, jak i wysokości roszczenia.

Stosownie od przepisu art. 415 k.c. kto z winy swojej wyrządził drugiemu szkodę zobowiązany jest do jej naprawienia. Przesłankami pozwalającymi na przyjęcie powyższej odpowiedzialności są: powstanie szkody, zdarzenie, z którym ustawa wiąże obowiązek odszkodowawczy oraz związek przyczynowy pomiędzy zdarzeniem a szkodą. Wina podmiotu odpowiedzialnego ma miejsce wówczas, gdy wystąpiło zachowanie lub zaniechanie łączące się ze świadomością lub chęcią wyrządzenia szkody, bądź z niedbalstwem w postaci niedołożenia należytej staranności wymaganej w danych okolicznościach, przy jednoczesnym braku ustawowych okoliczności wyłączających winę.

Z nagrania monitoringu wynika, że powódka poślizgnęła się z uwagi na stan nawierzchni peronu. Ponadto należy zwrócić uwagę, że na peronie zalegał śnieg, który uniemożliwiał korzystanie i swobodne przechodzenie po całej jego szerokości. Tego rodzaju miejsca powinny zaś być szczególnie zabezpieczone przed narażeniem pasażerów na upadek, zwłaszcza z uwagi na bliskość torowiska. Z zeznań powódki oraz świadka, który pomagał jej po upadku wynika, że peron nie był utrzymany w sposób zapewniający bezpieczne poruszanie się po nim. Całokształt okoliczności faktycznych wskazuje na to, że pozwany zawodowo zajmujący się utrzymaniem zimowym dworców, nie dochował należytej staranności podczas wykonywania swoich usług. Pozwany świadczył usługi związane z profesjonalną obsługą dworca w okresie zimowym i to na nim spoczywał obowiązek utrzymywania dworca w takim stanie, aby podróżujący mogli bezpiecznie się po nim poruszać. Samo posypanie części powierzchni peronu piaskiem, nie jest tożsame z jego adekwatnym zabezpieczeniem przed upadkiem. Zarzut pozwanego, że powódka przewróciła się z uwagi na zły stan techniczny dworca, gdyż do upadku doszło w miejscu uskoku wskutek przecieku wody z dachu, nie zasługiwał na uwzględnienie. Pozwany nie wykazał, że dworzec nie był utrzymany we właściwym stanie technicznym. W ocenie Sądu wymagałoby to wiadomości specjalnych, ale pozwany nie powołał dowodu z opinii biegłego, który ewentualnie pozwoliłby przerzucić ciężar odpowiedzialności za zdarzenie na inny podmiot. Z protokołu przeglądu dworca wynikało zaś, że usterki, które posiada dworzec, nie zagrażały bezpieczeństwu podróżujących.
W konsekwencji Sąd uznał, że nawet jeśli pozwany starał się realizować swój obowiązek utrzymania peronu w należytym stanie, to w dniu wypadku obowiązek ten został zrealizowany w sposób wystarczający. Do przypisania winy w postaci niedołożenia należytej staranności wystarczy najmniejszy stopień winy (culpa levissima). W realiach przedmiotowej sprawy taki stopień winy można przypisać pozwanemu, co rodzi jego odpowiedzialność co do zasady w niniejszej sprawie.

W razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia możliwym jest przyznanie poszkodowanemu odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę (szkodę niemajątkową), wyrażającą się w doznanym bólu, cierpieniu, ujemnych doznaniach psychicznych (art. 445 k.c. w zw. z art. 444 k.c.). W judykaturze i piśmiennictwie istnieje ugruntowane stanowisko, że zadośćuczynienie ma charakter kompensacyjny, stanowiący wyraz ochrony sfery dóbr niemajątkowych i jako takie musi mieć odczuwalną wartość ekonomiczną (zob. uchwała Sądu Najwyższego z 8.12.1973 r., III CZP 37/73, OSNC 1974, Nr (...), poz. 145; wyrok Sądu Najwyższego z 22.5.1990 r., II CR 225/90, Lex nr 9030; wyrok Sądu Najwyższego z 8.8.2012 r. I CSK (...)/12, Lex nr 1228578). Jednocześnie zauważa się, iż zadośćuczynienie nie może być nadmierne – jego wysokość winna być umiarkowana, co oznacza, że nie może być ono ani rażąco wygórowane, ani rażąco niskie (por. wyrok Sądu Najwyższego z (...).7.1970 r., III PRN 39/70, OSNC 1971, Nr 3, poz. 53). Wysokość zadośćuczynienia powinna być ustalona w oparciu o ocenę całokształtu okoliczności, w tym rozmiaru doznanych cierpień, ich intensywności, trwałości czy nieodwracalnego charakteru. Kryteria oceny winny być z jednej strony zobiektywizowane, z drugiej zaś koniecznym jest ustalanie rozmiaru doznanej przez poszkodowanego krzywdy przy uwzględnieniu indywidualnych okoliczności danego przypadku (por. wyroki Sądu Najwyższego z 19.8.1980 r., IV CR 283/80, OSNC 1981, Nr 5, poz. 81; z 15.5.1997 r., II CKN 162/97, OSNC 1997, Nr 12, poz. 195; z 10.6.1999 r., II UKN 681/98, OSNP 2000, Nr 16, poz. 626). W orzecznictwie ukształtował się szereg kryteriów ułatwiających dokonanie oceny wysokości należnego zadośćuczynienia, do których zalicza się stopień i czas trwania cierpień fizycznych i psychicznych, trwałość obrażeń, prognozy na przyszłość, wiek poszkodowanego, skutki w zakresie życia osobistego oraz zawodowego, konieczność wyrzeczenia się określonych czynności życiowych, korzystania z pomocy innych osób, czy wreszcie stopień przyczynienia się poszkodowanego i winy sprawcy szkody (zob. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 8.12.1973 roku, III CZP 37/73, OSNC 1974, nr (...), poz. 145; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30.1.2004 roku, I CK 131/03, OSNC 2005 r., nr (...), poz. 40).

W wyniku zdarzenia z dnia 20 lutego 2021 r. powódka doznała urazu, który wiązał się z koniecznością unieruchomienia kończyny, dolegliwościami bólowymi i ograniczeniem aktywności życiowej. Przez dwa miesiące po wypadku powódka korzystała ze zwolnienia lekarskiego, a rehabilitację odbywała cyklicznie przez rok po zdarzeniu. Przedmiotowe zdarzenie spowodowało u powódki trwały uszczerbek na zdrowiu w wysokości 7 %. Na rozmiar krzywdy powódki wpływa także okoliczność, że w początkowym okresie po zdarzeniu powódka wymagała pomocy osób trzecich praktycznie we wszystkich czynnościach dnia codziennego, co wiązało się to dla niej z dodatkowym dyskomfortem psychicznym. Doznany uraz spowodował upośledzenie funkcji stawu skokowego lewego powódki (ograniczenie ruchomości, niestabilność boczna), co ogranicza możliwość wykonywania wielu czynności, jakie mogła wykonywać przed wypadkiem, zwłaszcza w zakresie uprawiania sportów, które były jej pasją. Ponadto na skutek zdarzenia powódka nie mogła przystąpić do egzaminu na kurs oficerski, a następnie na skutek osiągania gorszych wyników, zrezygnowała z przygotowań do podejścia do egzaminu w późniejszym terminie. Przedmiotowy wypadek w sposób istotny wpłynął zatem na aktywność życiową powódki. Nie bez znaczenia jest również fakt, że powódka nie powróci do stanu zdrowia, w jakim znajdowała się przed zdarzeniem, a okresowo nadal będzie odczuwać negatywne skutki z nim związane w postaci obrzęków i dolegliwości bólowych.

Uwzględniając zatem wysokość doznanego przez powódkę trwałego uszczerbku na zdrowiu, rozmiar poniesionej krzywdy w postaci negatywnych odczuć i bólu, długotrwałość leczenia i rehabilitacji a także skutki wypadku dla codziennego funkcjonowania powódki i wiążące się z tym ograniczenia Sąd uznał, że należne powódce zadośćuczynienie powinno stanowić sumę 25 000 zł. W ocenie Sądu kwota ta nie prowadzi do bezpodstawnego wzbogacenia powódki, a z drugiej strony należycie uwzględnia charakter i trwały skutek naruszonego dobra o szczególnej wadze, jakim jest zdrowie człowieka.

Zgodnie z regułą wyrażoną w art. 361 § (...) k.c. obowiązuje zasada pełnego odszkodowania. Naprawienie szkody obejmuje zarówno straty, jakie poszkodowany poniósł, jak i korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Szkoda może przybrać postać szkody w mieniu oraz szkody na osobie, przy czym szkoda na osobie może mieć charakter majątkowy lub niemajątkowy.

Sąd uznał, że dochodzone przez powódkę kwoty z tytułu poniesionych kosztów leczenia, dojazdów do placówek medycznych, kosztów utraconego zarobku zostały należycie udokumentowane paragonami, fakturami oraz zaświadczeniami ze (...) (...) w G., Zakładu Karnego (...) w G. oraz grafikiem pełnionych służb w ramach (...). Zaświadczenia o wysokości utraconych dochodów zostały przygotowane przez osoby zajmujące się księgowością i płacami u pracodawców powódki. W ocenie Sądu były to dowody wystarczające do uwzględnienia żądań powódki z tytułu utraty zarobków. Należy przy tym zwrócić uwagę, że powódka domagała się zasądzenia niższych kwot, niż wymagały z zaświadczeń.

Zgodnie z opinią biegłego leczenie, któremu poddała się powódka, było wskazane. Z uwagi na odległe termin rehabilitacji w ramach NFZ oraz fakt, że nie wszystkie zabiegi są refundowane, powódka miała prawo skorzystać z odpłatnych usług medycznych, jak również korzystać z placówek medycznych położonych poza miejscem jej zamieszkania. Poniesienie wskazanych kosztów pozostawało w adekwatnym związku przyczynowym z doznanymi przez powódkę urazami. Zastrzyki z osocza, którym poddawana była powódka, miały na celu uchronić ją przed operacją. Jak wskazał biegły, osocze powoduje regenerację chrząstki stawowej i w przypadku powódki były wskazania jego podania.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie powołanych przepisów prawa materialnego, sąd orzekł, jak w punkcie 1 sentencji wyroku.

Zasadą prawa cywilnego jest, że dłużnik popada w opóźnienie, jeżeli nie spełnia świadczenia w terminie, w którym stało się ono wymagalne. Zobowiązanie z tytułu wypłaty zadośćuczynienia ma charakter bezterminowy, przekształcenie go w zobowiązanie terminowe następuje zaś w drodze wezwania wierzyciela skierowanego do dłużnika do spełnienia świadczenia, jeśli tylko wezwanie to zawiera wskazanie żądanej kwoty (wyrok SN z dnia 22 lutego 2007 roku, I CSK 433/06, LEX). Stosowne wezwania powódka wystosowała do pozwanego w dniu 17 maja 2021 roku oraz w dniu 27 stycznia 2022 r. Odsetki od dochodzonego zadośćuczynienia Sąd zasądził od daty wniesienia pozwu tj. 28 lutego 2022 r. zgodnie z żądaniem powódki. Na podstawie art. 481 k.c. odsetki od kwoty odszkodowania w wysokości 10.988, 85 zł sąd zasądził od dnia 1 czerwca 2021 roku, gdyż pismem z dnia 17 maja 2021 roku powódka wezwała pozwanego do zapłaty wskazanej kwoty w terminie do 31 maja 2021 roku, zaś odsetki od kwoty (...).533, 33 zł sąd zasądził od dnia 12 lutego 2022 roku, gdyż pismem z dnia 27 stycznia 2022 roku powódka wezwała pozwanego do zapłaty tej kwoty w terminie do dnia 11 lutego 2022 r.

W pozostałym zakresie tj. co do kwoty 5 000 zł z tytułu zadośćuczynienia powództwo podlegało oddaleniu (punkt (...) sentencji wyroku). Opinia biegłego nie potwierdziła wysokości trwałego uszczerbku na zdrowiu powódki w wymiarze, na jaki powoływała się w pozwie (tj. 10%). Ponadto kilka miesięcy po wypadku powódka domagała się zasądzenia zadośćuczynienia w kwocie 25 000 zł. Wówczas miała już świadomość skutków urazu i konieczności rehabilitacji. Przyznając powódce zadośćuczynienie Sąd uwzględnił wszystkie okoliczności sprawy oraz wszelkie negatywne skutki zdarzenia.

O kosztach procesu sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. zgodnie z zasadą stosunkowego rozdzielenia kosztów. Powódka przegrała sprawę w 11,49 %, zaś pozwany
w 88,51 %.

Na koszty powódki składały się: opłata od pozwu w kwocie (...) 177 zł, wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 3 600, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł
oraz zaliczka na biegłego w wysokości 500 zł, tj. łącznie 6 294 zł. Na koszty pozwanego składało się wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 3 600 zł oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł, tj. łącznie 3 617 zł. Stosownie do stopnia wygrania sprawy powódka powinna otrzymać od pozwanego zwrot kwoty w wysokości 5 570,82 zł, a pozwany od powódki kwotę 415,60 zł. Po wzajemnym potrąceniu należności z tytułu kosztów procesu na rzecz powódki należało zatem zasądzić 5 155,22 zł. Stąd Sąd orzekł, jak w punkcie 3 sentencji wyroku.

Zaliczka na poczet kosztów związanych z opinią biegłego nie wystarczyła na pokrycie jego wynagrodzenia. Łącznie biegłemu przyznano i wypłacono 1 142,23 zł (738, 82 zł za sporządzenie opinii głównej + 403, 41 zł za sporządzenie opinii uzupełniającej), w tym kwotę 642,23 zł tymczasowo ze środków Skarbu Państwa. Stosownie do stopnia przegrania sprawy powódka powinna zwrócić te koszty w wysokości 73, 72 zł (642, 23 zł x 11,49 %), zaś pozwany w wysokości 567, 91 zł (642, 23 zł x 88, 51 %).

Wysokość wynagrodzenia adwokata ustalono na podstawie § (...) pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. 2023 r., poz. 1860).