Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Grudziądzu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 sierpnia 2024 r.

Sąd Rejonowy w Grudziądzu I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	asesor sądowy Sylwia Liedtke
Protokolant:	starszy sekretarz sądowy Karolina Komorowska

po rozpoznaniu w dniu 26 sierpnia 2024 r. w Grudziądzu

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) sp. z o.o. sp.k. z siedzibą w G.

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powoda (...) sp. z o.o. sp. k. z siedzibą w G. kwotę 1.880,93 zł (tysiąc osiemset osiemdziesiąt złotych 93/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 25 stycznia 2023 r. do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałej części;

3.  zasądza od powoda (...) sp. z o.o. sp. k. z siedzibą w G. na rzecz pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 382,15 zł (trzysta osiemdziesiąt dwa złote 15/100) tytułem zwrotu kosztów procesu z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Sygn. akt I C 385/23

G., dnia 16 września 2024 r.

UZASADNIENIE

do wyroku z dnia 26 sierpnia 2024 r.

Powód (...) Sp. z o.o. sp. k. z siedzibą w G. wniósł o zasądzenie od (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 6.585,26 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 6.093,26 zł od dnia 25 stycznia 2023 r. do dnia zapłaty oraz od kwoty 492 zł od 8 marca 2023 r. do dnia zapłaty. Nadto wniósł o zasądzenie od pozwanego na rzez powoda zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dni uprawomocnienia zasądzającego je do dnia zapłaty oraz o zwrot opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu wskazał, że w dniu 30 grudnia 2022 r. w wyniku zdarzenia komunikacyjnego doszło do uszkodzenia pojazdu marki V. nr rej. (...) należącego do poszkodowanego M. K.. Sprawca wypadku w chwili zdarzenia był objęty obowiązkową ochroną ubezpieczeniową w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego u strony pozwanej. Poszkodowany zgłosił fakt zaistnienia szkody w jego pojeździe u strony pozwanej. Szkoda została przyjęta przez pozwanego i zarejestrowana pod nr (...). Strona pozwana sporządziła kalkulacje naprawy pojazdu poszkodowanego. Z akt strony pozwanej wynika, że koszt naprawy pojazdu po zdarzeniu został ustalony na kwotę 6.119,07 zł brutto. Na mocy decyzji z dnia 24 stycznia 2023 r. Pozwany wypłacił na rzecz poszkodowanego odszkodowanie z tytułu szkody częściowej w pojeździe na kwotę 6.119,07 zł brutto i zakończył postępowanie likwidacyjne. Poszkodowany nie zgodził się z wysokością kosztów naprawy ustalonych przez pozwanego i w 2 lutego 2023 r. na podstawie umowy cesji zbył wierzytelność na rzecz powoda. Do celów ustalenia rzeczywistych kosztów naprawy powód zlecił zewnętrznemu rzeczoznawcy sporządzenie kalkulacji naprawy, mającej na celu ustalenie rzeczywistych kosztów przywrócenia pojazdu do stanu sprzed zdarzenia z dnia 30 grudnia 2022 r. Z kalkulacji naprawy sporządzonej na zlecenie powoda wynika, że całkowity koszt pojazdu wynosi 12.212,33 zł brutto. Powód będący następcą prawnym poszkodowanego poniósł koszty sporządzenia na jego rzecz prywatnej kalkulacji naprawy samochodu w kwocie 492 zł brutto na podstawie wystawionej faktury VAT.

Pozwany (...) S.A. z siedzibą w W. w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu pisma wskazał, że otrzymał zgłoszenie szkody określonej w pozwie i co do zasady nie kwestionuje swojej odpowiedzialności. Ponadto potwierdził fakt wypłaty kwoty 6.119,07 zł tytułem odszkodowania za naprawę. Pozwany podał, że brak jest jednak podstaw do uwzględnienia powództwa, a co za tym idzie nie widzi podstaw do wypłaty wyższego odszkodowania. W jego ocenie ustalone w niniejszej sprawie odszkodowanie rekompensuje powstałą szkodę. Pozwany zakwestionował również żądanie o zapłatę odsetek ustawowych za opóźnienie w zakresie daty początkowej. O skonkretyzowanych roszczeniach powoda pozwany dowiedział się dopiero z doręczonego odpisu pozwu. Pozwany zarzucił stronie powodowej również brak legitymacji procesowej. Umowa cesji należy do czynności prawnych przysparzających, a w konsekwencji również kauzalnych. W doktrynie podkreśla się, iż brak causy lub jej wadliwość skutkuje nieważnością umowy przelewu. W niniejszej sprawie powód przedstawił umowę cesji, ale nie wykazał przyczyny przysporzenia. Dodatkowo pozwany podniósł, że poszkodowany nie skorzystał z propozycji pozwanego, aby naprawić samochód w sieci naprawczej. Takie zachowanie w ocenie pozywanego świadczy o braku współdziałania poszkodowanego z ubezpieczycielem i oznacza przyczynienie się do zwiększenia szkody, za które to zwiększenie strona pozwana odpowiedzialności nie ponosi.

Powód w dniu 18 lipca 2023 r. złożył replikę na pozew, w której podtrzymał wszystkie wnioski i twierdzenia wskazane w pozwie, jak również podtrzymał wszystkie wnioski dowodowe. Odnosząc się do zarzutu braku legitymacji czynnej wskazał, że treść umowy przelewu wierzytelności zawiera dokładne wskazanie i określenie zobowiązania, nie sposób zatem zarzucić nieważność na podstawie wskazanej przez pozwanego. W uzasadnieniu zaprzeczył również: faktowi, że kwota wypłacona poszkodowanemu, była wystarczająca do przywrócenia pojazdu do stanu sprzed zdarzenia, faktowi, że uzasadnione było skorzystanie przez poszkodowanego z oferty pozwanego, jak również braku związku zlecenia sporządzenia prywatnej opinii prywatnej ze zdarzeniem wywołującym szkodę.

Na rozprawie z dnia 25 stycznia 2024 r. Sąd postanowił dopuścić dowód z opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej na okoliczności wskazane przez pełnomocnika powoda w pkt Vg petitum pozwu oraz w pkt 3 pisma z dnia 18 lipca 2023 r.

W dniu 25 marca 2024 r. wpłynęła opinia biegłego sądowego z dziedziny techniki samochodowej. Pozwany w piśmie z dnia 19 kwietnia 2024 r. wniósł o zobowiązanie biegłego do pisemnego uzupełnienia opinii poprzez ustosunkowanie się do pytania jaki jest powód lakierownia w stopniu II ściany tylnej bocznej lewej, natomiast powód w piśmie z dnia 26 kwietnia 2024 r. wskazał, że nie kwestionuje dowodu z opinii biegłego.

Postanowieniem z dnia 11 czerwca 2024 r. pominięto dowód z uzupełniającej opinii biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej na okoliczności wskazane przez pełnomocnika pozwanego w piśmie z dnia 19 kwietnia 2024 r. z uwagi na to, że ma wykazać fakty nieistotne dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

W dniu 25 czerwca 2024 r. pozwany złożył pismo, w którym oświadczył, że podtrzymuje dotychczasowe stanowisko w sprawie oraz wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu.

W dniu 28 czerwca 2024 r. powód złożył pismo, w którym wniósł jak dotychczas tj. jak w pozwie oraz w późniejszych pismach procesowych. Ponownie podkreślił, że w opinii powoda, a także w świetle obowiązującego orzecznictwa jedynie dokonanie naprawy w oparciu o części oryginalne pozwala na przywrócenie pojazdu do stanu pierwotnego, to jest do stanu sprzed szkody. Strona powodowa nie ma wątpliwości, że wypłacone przez pozwanego odszkodowanie zostało zaniżone i nie pozwalało na przywrócenie pojazdu do stanu pierwotnego przy uwzględnieniu warunków rynkowych.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 30 grudnia 2022 r. miało miejsce zdarzenie komunikacyjne w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd marki V. nr rej. (...) będący własnością poszkodowanego M. K.. Sprawca kolizji posiadał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej w (...) z siedzibą w W.. W wyniku postępowania likwidacyjnego poszkodowany na podstawie decyzji z dnia 24 stycznia 2023 r., otrzymał od ubezpieczyciela odszkodowanie w kwocie 6.119,07 zł

dowód: akta szkody, decyzja o wypłacie odszkodowania – k. 16, kalkulacja naprawy sporządzona przez pozwanego – k. 12 – 15

Uszkodzony w 30 grudnia 2022 r. pojazd marki V. został pierwszy raz zarejestrowany w dniu 21 maja 2015 r. Jego właścicielem w chwili zdarzenia był M. K.. W chwili zakupu samochodu auto miało uszkodzony przedni błotnik. W momencie zdarzenia samochód był sprawny technicznie i nie posiadał uszkodzeń. W dniu 30 grudnia 2022 r. sprawca wjechał w tył pojazdu poszkodowanego, pod jego nadwozie. Przed tym wypadkiem, poszkodowany nie miał innych kolizji tym samochodem.

dowód: zeznania świadka M. K. – k. 90

M. K. po dokonanej szkodzie całkowicie naprawił uszkodzony pojazd za kwotę 8.000 zł w warsztacie znajdującym się w miejscowości P.. Pojazd został naprawiony na oryginalnych częściach. Za kwotę uzyskaną jedynie od ubezpieczyciela poszkodowany nie byłby w stanie w całości naprawić pojazdu, natomiast kwota uzyskana od ubezpieczyciela i powoda wystarczyła poszkodowanemu na naprawę wszystkich uszkodzeń.

dowód: zeznania świadka M. K. – k. 90

W dniu 2 lutego 2023 r. poszkodowany M. K. zawarł z (...) Sp. z o.o. sp. k. z siedzibą w G. umowę przelewu wierzytelności, na podstawie której poszkodowany przelał na rzecz spółki (...) wierzytelność z tytułu odszkodowania należnego za szkodę rzeczową na pojeździe V. nr rej. (...). Z tytułu przelewu wierzytelności poszkodowany otrzymał wynagrodzenie.

dowód: umowa przelewu wierzytelności z dnia 02.02 r. – k. 17, zeznania świadka M. K. – k. 90

Powód (...) Sp. z o.o. sp. k. z siedzibą w G. zlecił analizę dokumentacji szkodowej oraz wykonanie kosztorysu naprawy pojazdu V. nr rej. (...). Zgodnie z kalkulacją sporządzoną na zlecenie powoda koszt naprawy pojazdu wyniósł 12.212,33 zł brutto. Za dokonanie analizy i wykonanie kosztorysu powód zapłacił kwotę 492 zł.

dowód: kalkulacja naprawy – 19-22, faktura VAT – k. 23

Sąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny ustalono w oparciu o dowody z dokumentów dołączonych do akt sprawy, jak również z zeznań świadka M. K..

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka M. K., gdyż zeznawał on spontanicznie, zgodnie ze swoją wiedzą, a brak było podstaw do uznania, aby celowo ukrywał jakieś fakty albo mijał się z prawdą. Brak było również podstaw do podważania prawdziwości dokumentów prywatnych zgromadzonych w aktach sprawy i aktach szkodowych.

Poprzedni sędzia referent w niniejszej sprawie dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej na okoliczność ustalenia kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu, jednakże Sąd uznał sporządzoną opinię za nieprzydatną do ustalenia stanu faktycznego w niniejszej sprawie. Opinia została bowiem sporządzona celem ustalenia hipotetycznych kosztów naprawy pojazdu. Niemniej jednak poszkodowany poniósł już koszty naprawy pojazdu (wskazał też za jaką kwotę dokonał naprawy oraz, że naprawa została dokonana w oparciu o oryginalne części), a jak zostanie wykazane poniżej, w przypadku uprzedniego naprawienia pojazdu przez poszkodowanego, zasądzenie odszkodowania w oparciu o hipotetyczne koszty naprawy pojazdu nie jest zasadne, zatem opinia biegłego celem wyliczenia tych kosztów była nieprzydatna dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie. Ponadto dowód z opinii biegłego został dopuszczony na okoliczność wyliczenia kosztów naprawy pojazdu przy uwzględnieniu nowych części oryginalnych. Poszkodowany wskazał, że naprawy dokonał w oparciu o części oryginalne, jak również za jaką kwotę naprawił pojazd, co również przemawia za faktem, iż ustalenie stanu faktycznego w oparciu o sporządzoną opinię nie byłoby zasadne. Z tożsamych względów, co opisane powyżej, Sąd pominął dowód z uzupełniającej opinii biegłego.

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części.

W pierwszej kolejności rozważyć należy poniesiony przez pozwanego zarzut braku legitymacji po stronie powoda. Sąd zważył, że zgodnie z art. 509 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. W ocenie Sądu w realiach niniejszej sprawy powód wykazał legitymację czynną do dochodzenia roszczeń od pozwanego zakładu ubezpieczeń. C. umowy przelewu wierzytelności jest sprzedaż wierzytelności i w umowie cesji pomiędzy poszkodowanym a powodem wskazano, że jej przedmiotem jest przelew wierzytelności. W umowie, co prawda nie wskazano ceny sprzedaży, jednakże w opinii sądu essentialia negotii umowy cesji wierzytelności nie wymagają aby w jej treści wskazano cenę, w sytuacji, w której z treści umowy bezsprzecznie wynika, że umowa ma charakter odpłatny. W przedłożonej przez powoda umowie cesji przelewana wierzytelność została precyzyjnie określona, albowiem wskazano w niej, jakich roszczeń dotyczy, podano numer szkody, datę zdarzenia, sumę odszkodowania. Wskazano również, że cesjonariusz nabywa od cedenta wierzytelności za określoną cenę. Z zeznań świadka M. K. wynika natomiast, że umowa miała charakter odpłatny, a świadek otrzymał za sprzedaną wierzytelność wynagrodzenie. Z jego zeznań wynika również, że środków uzyskane jedynie od ubezpieczyciela nie byłby w stanie naprawić w całości uszkodzonego pojazdu, zatem w ocenie Sądu powód wykazał, że roszczenie istnieje, a także, że skutecznie je nabył.

W myśl art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Odpowiedzialność odszkodowawczą z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych regulują przepisy ustawy z 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, (...) (Dz. U. z 2016 r. poz. 2060 z późn. zm.), w dalszej części uzasadnienia nazywanej również ustawą. Zgodnie z art. 34 ust. 1 i 36 ust. 1 ustawy z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są zobowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia, a odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej. Ustalenie odszkodowania z ubezpieczenia OC następuje według ogólnych zasad, określonych w art. 361-363 k.c., z tym jedynie zastrzeżeniem, że zakład ubezpieczeń zobowiązany jest tylko do świadczenia pieniężnego, ograniczonego do wysokości, ustalonej w umowie, sumy gwarancyjnej (art. 822 § 1 k.c. i art. 36 ust. 1 ustawy). Stosownie zaś do treści art. 19 ust. 1 ustawy, poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. Zgodnie z treścią art. 363 § 1 k.c. naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu.

Na gruncie powyżej przytoczonych przepisów, a co jest bezspornym w sprawie, pozwany zobowiązany był względem poszkodowanego do zapłaty odszkodowania w granicach odpowiedzialności cywilnej kierującego pojazdem sprawcy zdarzenia.

Powód w niniejszej sprawie dochodził różnicy pomiędzy ustaloną w oparciu o sporządzony na jego zlecenie kosztorys kwotę naprawy, a kwotą, którą poszkodowany otrzymał od ubezpieczyciela, wskazując, że wysokość szkody ocenia się jako przewidywane koszty naprawy pojazdu. Jednakże w opinii Sądu wysokość odszkodowania należy ustalać w oparciu o poniesione przez poszkodowanego koszty, a nie na podstawie hipotetycznego kosztorysu przedstawionego przez nabywcę wierzytelności. Nie można bowiem uznać, aby obowiązek naprawienia szkody nie był uzależniony od jakichkolwiek zdarzeń następczych. Sąd Najwyższy w uchwale 7 sędziów z dnia 8 maja 2024 r. sygn. akt (...) wyróżnił dwie sytuacje: pierwszą, w której poszkodowany poniósł koszty naprawy lub zobowiązał się do ich poniesienia oraz drugą, w której poszkodowany nie poniósł kosztów naprawy oraz nie zobowiązał się do ich poniesienia. W odniesieniu do pierwszej wskazał, że wysokość odszkodowania z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych powinna odpowiadać tym kosztom, chyba że w danych okolicznościach są one oczywiście nieuzasadnione. Powyższe wprost potwierdza, że szkoda jest zjawiskiem dynamicznym, a wielkość roszczenia odszkodowawczego może zmieniać się w czasie, gdyż jest zależna od tego, czy poszkodowany naprawił szkodę lub zobowiązał się do jej poniesienia, czy też nie. Roszczenie odszkodowawcze nie ulega petryfikacji i nie staje się stałym, niezmiennym składnikiem majątku poszkodowanego. Naprawienie szkody, następujące w postępowaniu sądowym, obejmuje natomiast pokrycie tego uszczerbku, który istnieje w dacie zamknięcia rozprawy.

Sąd Najwyższy już wcześniej w wyroku z dnia 8 grudnia 2022 r., II CSK 726/22 wskazywał także, że w razie naprawienia pojazdu we własnym zakresie uprawniony nie może żądać zapłaty odszkodowania obliczonego metodą kosztorysową tzn. stanowiącego równowartość kosztów restytucji, czyli hipotetycznych kosztów naprawy tego pojazdu. Żądanie zapłaty kosztów nieprzeprowadzonej restytucji nie może zostać uwzględnione, jeżeli przywrócenie stanu poprzedniego nie jest możliwe. W takich przypadkach roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu rozumianego jako rekompensata pieniężna obliczana metodą dyferencyjną. Mowa tu w szczególności o sytuacji, gdy poszkodowany samodzielnie naprawia uszkodzony samochód. Dokonanie takiej naprawy nie pozwala na obliczenie odszkodowania w sposób kosztorysowy, z pominięciem kosztów rzeczywiście poniesionych (zob. wyrok SN z dnia 10 czerwca 2021 r., (...) (...)).

Podsumowując, żądanie zapłaty kosztów nieprzeprowadzonej restytucji nie może być uwzględnione, jeżeli poszkodowany poniósł już koszty naprawy.

Powyższe stanowisko zostało także utrwalone w orzecznictwie Sądu Okręgowego w Toruniu m.in. w sprawach o sygn. (...), (...), (...) oraz (...) który już przed wydaniem uchwały przez Sąd Najwyższy, wskazywał na fakt, iż w sprawach, których przedmiotem jest roszczenie odszkodowawcze z tytułu szkody komunikacyjnej istotne są okoliczności konkretnej sprawy, w tym zwłaszcza sposób likwidacji szkody przez poszkodowanego. Sąd Okręgowy w Toruniu wielokrotnie podnosił przy tym, że żądanie odszkodowania wyliczonego jako nieponiesione koszty przyszłej naprawy jest wykluczone, gdy naprawa jest już niemożliwa, co ma miejsce np. w razie jego uprzedniego naprawienia. W takiej sytuacji punktem odniesienia są koszty rzeczywistej naprawy.

Odnosząc powyższe rozważania prawne do niniejszej sprawy, świadek M. K. jednoznacznie podał, że naprawił uszkodzony pojazd we własnym zakresie, kwota odszkodowania wypłacona przez ubezpieczyciela nie pozwoliła na naprawę uszkodzonego pojazdu, a na naprawę wydał łącznie 8.0000 zł. W wyniku przeprowadzonej naprawy pojazd naprawiony w całości. Poszkodowany nie był zobowiązany do dokonania naprawy, jednakże skoro takie czynności wykonał, to niemożliwe było pominięcie tego faktu w toku oceny zasadności żądania pozwu. Dokonanie naprawy samochodu wpływało bowiem na ocenę wielkości szkody, a w konsekwencji do wysokości roszczenia odszkodowawczego. Z okoliczności sprawy nie wynikają przy tym żadne przesłanki, które wskazywałyby, że pojazd nie został przywrócony do stanu poprzedniego. Przeciwnie, świadek kategorycznie podał, że pojazd naprawił kompletnie i dokonał tego na oryginalnych częściach. Natomiast powód, na którym spoczywał ciężar dowodu w tym zakresie, nie przedstawił żadnego dowodu, który podważałyby te twierdzenia.

Powód nie wykazał również, aby skoro poszkodowany poniósł już koszty naprawy, oczywiście nieuzasadnione byłoby przyjęcie odszkodowania odpowiadające tym kosztom, co umożliwiałoby odstąpienie od stanowiska Sądu Najwyższego wyrażonego w uchwale o sygn. akt (...). Sąd orzekający w niniejszej sprawie również nie dostrzegł takich okoliczności wobec powyższego należało uznać, że odszkodowanie w niniejszej sprawie winno odpowiadać kosztom poniesionym przez poszkodowanego. M. K. wskazał, że kwota odszkodowania od ubezpieczyciela wraz z kwotą uzyskaną od powoda wystarczyła na naprawę pojazdu, a na tą naprawę przeznaczył łącznie 8.000 zł, zatem należne odszkodowanie winno odpowiadać tej kwocie. Od ubezpieczyciela poszkodowany otrzymał kwotę 6.119,07 zł netto, zatem zasądzeniu podlegała dodatkowo 1.880,93 zł (8.000 zł – 6.119,07 zł).

Powód dochodził również od pozwanego kwoty 492 złote tytułem zwrotu kosztów sporządzenia kosztorysu przez niezależnego rzeczoznawcę. Należy zauważyć, iż powód zawodowo zajmuje się nabywaniem roszczeń przysługujących poszkodowanym w związku ze szkodami komunikacyjnymi, zatem analizując koszty nabycia wierzytelności, z pewnością szacował koszty naprawy pojazdu. Są to zatem koszty związane z jego działalnością i nie powinny one zwiększać odszkodowania. Ponadto w ocenie sądu zlecenie sporządzenia kalkulacji nie zmierzało w istocie do obliczenia odszkodowania należnego w następstwie wypadku, ale stanowiło przygotowanie do procesu. Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd uznał roszczenie powoda o zapłatę kwoty 492 złote za bezzasadne.

Za chybiony należy uznać zarzut pozwanego, że złożył on propozycję naprawienia uszkodzonego pojazdu w jednym z warsztatów sieci naprawczej, za cenę przyznaną przez pozwanego, a poszkodowany z tej propozycji nie skorzystał. Zdaniem Sądu ubezpieczyciel nie ma prawa do narzucania poszkodowanemu warsztatu, w którym ma zostać dokonana naprawa pojazdu, a także stawek robocizny za prace naprawcze czy rodzaju (oraz cen) części zamiennych. Nie ulega przy tym wątpliwości, że zlecenie naprawy za pośrednictwem wskazanego przez stronę pozwaną warsztatu byłoby właśnie pozbawieniem poszkodowanego możliwości dokonania wyboru warsztatu, w którym chce naprawić swój uszkodzony samochód.

Mając na uwadze powyższe Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.880,93 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 25 stycznia 2023 r. do dnia zapłaty w pkt I, oddalając powództwo w pozostałym zakresie w pkt II.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 kc oraz art. 14 ust. 1 i 2 ustawy dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, (...) stosownie do treści którego Zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Natomiast w przypadku gdyby wyjaśnienie w terminie, o którym mowa w ust. 1, okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego. Pozwany wydał decyzję o wypłacie odszkodowania w dniu 24 stycznia 2023 r., a więc tym w dniu dysponował okolicznościami niezbędnymi do ustalenia okoliczności niezbędnych do ustalenia wysokości kosztów naprawy, zatem od następnego dnia pozostawał w zwłoce, wobec tego Sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu tj. zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia 25 stycznia 2023 r.

O kosztach w pkt III Sąd orzekł na podstawie art. 100 kpc zgodnie z treścią którego w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd uwzględnił roszczenie powoda, co do kwoty 1.880,93 zł. Stanowi to 28,56 % dochodzonego roszczenia, zatem powód przegrał w 71,44 %, a pozwany w 28,56 %. Powód poniósł koszy w kwocie 3.207 zł, na którą składa się opłata od pozwu w wysokości 400 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł, 1800 zł z tytułu wynagrodzenia radcy prawnego oraz wynagrodzenie biegłego sądowego za sporządzenie opinii w kwocie 990 zł. Pozwany poniósł koszty w kwocie 1817 zł, na którą składa się opłata od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł oraz wynagrodzenie radcy prawnego w kwocie 1817 zł. Łącznie koszty w niniejszej sprawie wyniosły 5.024 zł. Pozwany winien zatem ponieść koszty w kwocie 1.434,86 zł, natomiast powód w kwocie 3.589,14 zł. Wobec tego Sąd zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 382,14 zł (1.817-1.434,86) Zgodnie z art. 98 § 1(1) k.p.c. od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu należą się odsetki, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty. Wobec tego zasądzono od powoda na rzecz pozwanego kwotę 382,14 zł za czas od dnia uprawomocnienia się wyroku, do dnia zapłaty.