Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Grudziądzu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 marca 2024 r.

Sąd Rejonowy w Grudziądzu I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	sędzia Andrzej Antkiewicz
Protokolant:	starszy sekretarz sądowy Monika Kopczyńska

po rozpoznaniu w dniu 15 marca 2024 r. w Grudziądzu na rozprawie

sprawy z powództwa P. P.

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1800,00 zł (jeden tysiąc osiemset złotych 00/100) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 grudnia 2021 roku do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałej części;

3.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 134,25 zł (sto trzydzieści cztery złote 25/100) tytułem zwrotu części kosztów procesu z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Sygn. akt I C 417/23

UZASADNIENIE

wyroku

P. P. wniósł o zasądzenie od (...) S.A. w W. kwoty 3.068,80 zł tytułem częściowej dopłaty do odszkodowania wypłaconego przez pozwanego za kolizję drogową, do jakiej doszło 10 listopada 2021 r., w wyniku której uszkodzeniu uległ pojazd marki S. (...) o nr rejestracyjnym (...) stanowiący własność T. S.. Powód wskazał, że nabył w drodze cesji wierzytelność z tytułu odszkodowania za szkodę w ww. pojeździe. Domagał się również zapłaty odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 3.068,80 zł od dnia 11 grudnia 2021 r. do dnia zapłaty.

W pozwie wskazano, że powód nie zgadza się z kwotą kosztów naprawy określoną przez ubezpieczyciela, a żądanie pozwu opiera na prywatnej opinii sporządzonej na zlecenie powoda (k. 4 - 5 akt).

Pozwany zakład ubezpieczeń wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie zwrotu kosztów procesu. W pierwszej kolejności zarzucił brak legitymacji czynnej po stronie powoda z uwagi na to, że w umowie cesji nie wskazano ceny nabycia wierzytelności, a zatem nie wiadomo, czy umowa ta nie jest pozorna i nie prowadzi do pokrzywdzenia konsumenta (poszkodowanego). W takiej sytuacji byłaby ona nieważna. Na poparcie swojego stanowiska pozwany powołał się na orzecznictwo sądowe. Brak legitymacji powoda występuje także z innej przyczyny, albowiem między ostatnią decyzją pozwanego w przedmiocie przyznania odszkodowania a cesją wierzytelności minęło ponad półtora roku. Tym samym należy uznać, że skoro poszkodowany w dalszym ciągu nie odwoływał się od decyzji pozwanego , to uznał swoje roszczenie za zaspokojone. Tym samym roszczenie wygasało i poszkodowany nie mógł skutecznie zbyć żadnej wierzytelności na rzecz powoda.

W drugiej kolejności pozwany zaznaczył, że wypłacona przed sprawą sądową na rzecz poszkodowanego kwota odszkodowania za szkodę w pojeździe była wystarczająca do naprawienia pojazdu i pozwany nie jest zobowiązany do zapłaty dalszej kwoty. Pozwany zwrócił uwagę, że poszkodowany został poinformowany, że możliwa jest naprawa pojazdu za cenę wskazaną w kalkulacji ubezpieczyciela. Poszkodowany bez żadnego uzasadnienia nie skorzystał z propozycji ubezpieczyciela, tym samym naruszył obowiązek minimalizacji szkody (k. 24 - 28 akt).

Powód zaprzeczył twierdzeniom pozwanego co do braku legitymacji czynnej. Wskazał, że skutecznie nabył wierzytelność. Zaznaczył, że kodeks cywilny nie wprowadził wymogu wskazywania w umowie przeniesienia wierzytelności zobowiązania, w wykonaniu którego dochodzi do przelewu, co oznacza mimo materialnej kauzalności formalnie oderwany charakter samoistnej umowy przelewu. Cedent i cesjonariusz w ramach łączącego ich stosunku prawnego zobowiązani są uzgodnić kauzę w sposób wyraźny bądź dorozumiany, ale nie muszą jej ujawniać na zewnątrz, zwłaszcza dłużnikowi. Przelew ma charakter nabycia pochodnego i nie wymaga zgody dłużnika. Wobec powyższego zarzut pozwanego jest chybiony i nie znajduje uzasadnienia.

W zakresie oferty naprawy auta za kwotę określoną w kosztorysie przez pozwanego powód zarzucił, że pozwany nie udowodnił, że części konieczne do naprawy poszkodowany faktycznie mógł nabyć z rabatami, a ich nabycie nie wiązałoby się z żadnymi niedogodnościami, zaspokajając interes poszkodowanego w równym stopniu co wypłata odszkodowania ustalona w toku postępowania sądowego. Zdaniem strony powodowej ,,oferta” pozwanego nie spełnia tych kryteriów, nie została poparta żadnymi dokumentami, a wskazanie w treści wydanej decyzji, że poszkodowany ma możliwość dokonania naprawy w warsztatach współpracujących z pozwanym w ocenie strony powodowej jest niewystarczające (k. 46 – 48 akt).

Po sporządzeniu opinii przez biegłego, powód w piśmie z 20 lutego 2024 r. rozszerzył żądanie pozwu wnosząc o zasądzenie od pozwanego kwoty 4.175,44 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie:

- od kwoty 3.069,00 zł od dnia 11 grudnia 2021 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 1.106,44 zł od dnia następnego po dniu doręczenia pozwanemu odpisu pisma o zmianie powództwa do dnia zapłaty (171 – 171v akt).

Sąd Rejonowy ustalił i zważył, co następuje:

Okoliczności sprawy były bezsporne i wynikały z przedłożonych do akt dokumentów, akt szkody złożonych na płycie CD i zeznania świadka T. S..

W dniu 10 listopada 2021 roku doszło do zdarzenia drogowego w G., w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd marki S. (...) o nr rej. (...) należący do T. S.. Ubezpieczycielem odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody był pozwany.

W kalkulacji naprawy pojazdu sporządzonej na potrzeby postepowania likwidacyjnego pozwany określił koszt naprawy uszkodzonego auta na 2.158,37 zł. Kosztorys uwzględniał stawkę roboczogodziny na poziomie 49 zł. W wycenie pozwanego wskazano, że jeżeli poszkodowany chce naprawić pojazd, to może skontaktować się z Opiekunem Klienta, który wskaże warsztat Sieci Naprawczej (...) dedykowany do naprawy pojazdu. Przy wyborze warsztatu poszkodowany może również skorzystać z pomocy Doradcy N. kontaktując się pod określonym numerem telefonu. Zaznaczono, że naprawiając pojazd w warsztacie rekomendowanym przez (...) S.A., ubezpieczyciel uzgodni koszty i pozyska fakturę na naprawę. Zastrzeżono, że jeżeli poszkodowany nie zdecyduje się na naprawę w Sieci Naprawczej (...), to przed rozpoczęciem naprawy powinien uzgodnić z ubezpieczycielem wszystkie jej koszty. (...) zwróci bowiem jedynie celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy. Na końcu kalkulacji poinformowano poszkodowanego, że jeżeli jest zainteresowany zakupem materiałów lakierniczych lub części zamiennych w cenach podanych w kosztorysie, to należy skontaktować się z POMOC (...) pod określonym numerem telefonu lub mailowo. W przypadku zainteresowania wskazaniem warsztatu, który zrealizuje naprawę zgodnie z ustaloną przez ubezpieczyciela wysokością szkody, należy skontaktować się z Pomoc (...) mailowo (adres mailowy został podany).

Na podstawie tego kosztorysu decyzją z dnia 15 listopada 2021 r. przyznano poszkodowanemu odszkodowanie w kwocie 2.158,37 zł. Poszkodowany nie odwołał się od tej decyzji.

W umowie cesji wierzytelności z dnia 16 lutego 2023 r. T. S. dokonał na rzecz P. P. cesji wierzytelności z tytułu odszkodowania za uszkodzone auto dnia 10 listopada 2021 r. W umowie cesji nie określono ceny sprzedaży, jednak z zeznań poszkodowanego wynika, że cesjonariusz wypłacił cedentowi kwotę 1.800 zł netto.

Po otrzymaniu pieniędzy od powoda poszkodowany naprawił pojazd w całości we własnym zakresie, gdyż pieniędzy wypłaconych przez ubezpieczyciela nie wystarczyło nawet na zakup części. Poszkodowany zakupił oryginalne części zamienne w sklepie (...) w G., jednak nie posiada dowodu ich zakupu. Poszkodowany nie zatrudnił mechanika, a to, co umiał zrobić, wykonał sam. Zatrudnił jedynie lakiernika i zapłacił mu ok 1.100 – 1.200 zł. Nie posiada jednak faktur i rachunków za naprawę. Poszkodowany nie był w stanie powiedzieć, czy pieniądze wypłacone przez ubezpieczyciela oraz otrzymane od powoda jako cena sprzedaży wierzytelności wystarczyły na zakup części do wymiany. Przed zdarzeniem z 10 listopada 2021 r. pojazd marki S. (...) nie uczestniczył w kolizjach i posiadał oryginalne części zamienne.

Poszkodowany nie zgodził się na naprawę auta w zakładzie współpracującym z ubezpieczycielem, albowiem obawiał się, że miałby zrobione najtańsze podzespoły, gdyż kwota zaoferowana przez ubezpieczyciela nie starczyła nawet na zakup części, nie mówiąc o mechaniku i lakierniku. Poszkodowany zaznaczył, że nie oferowano mu części oryginalnych, a takimi chciał naprawić auto.

W kalkulacji naprawy z dnia 20 lutego 2023 r. wykonanej na zlecenie powoda koszt naprawy uszkodzonego (...) o nr rejestracyjnym (...) określono na 6.317,82 zł.

dowody: zgłoszenie szkody – w aktach szkody na płycie CD - k. 37 akt sprawy

potwierdzenie zgłoszenia szkody – w aktach szkody na płycie CD na k. 37

akt sprawy

zdjęcia uszkodzonego pojazdu – w aktach szkody na płycie CD - k. 37 akt sprawy

decyzja o wypłacie odszkodowania – w aktach szkodowych – k. 37 akt sprawy

kalkulacja naprawy pojazdu po szkodzie sporządzona przez pozwanego – w aktach

szkodowych na k. 37 akt sprawy

umowa przelewu wierzytelności – k. 7 - 8 akt sprawy

kalkulacja naprawy z 20.02.2023 r. – k. 10-15 akt sprawy

zeznania świadka T. S. – k. 50 - 50v akt sprawy

W opinii z 16 października 2023 r. biegły K. R. określił koszt naprawy uszkodzonej S. (...) po zdarzeniu z 10 listopada 2021 r., z zastosowaniem technologii naprawy producenta pojazdu oraz przy użyciu części oryginalnych sygnowanych logiem producenta pojazdu w tzw. klasie jakości ,,O, z zastosowaniem stawki dla wszystkich prac warsztatowych w wysokości 130 zł (bez podatku VAT) na 5.494,88 zł brutto.

dowód: opinia biegłego – k. 62 – 89 akt sprawy

W opinii uzupełniającej z 7 stycznia 2024 r. biegły K. S. określił:

a)  technicznie i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy uszkodzeń S. (...) po zdarzeniu z 10 listopada 2021 r. pozwalające na przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody, z uwzględnieniem średnich stawek stosowanych przez warsztaty naprawcze na terenie województwa (...) za roboczogodzinę prac blacharskich, mechanicznych i lakierniczych (aktualnych na dzień zdarzenia) zgodnie z technologią naprawy producenta pojazdu, przy zastosowaniu nowych zamiennych części oryginalnych sygnowanych logiem producenta pojazdu w tzw. klasie jakości ,,O, przy kwalifikacji wymiany błotnika przedniego lewego, na 6.333,81 zł brutto;

b)  technicznie i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy uszkodzeń S. (...) powstałych po zdarzeniu z 10 listopada 2021 r. pozwalające na techniczne przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody, z uwzględnieniem średnich stawek stosowanych przez warsztaty naprawcze na terenie województwa (...) za roboczogodzinę prac blacharskich, mechanicznych i lakierniczych (aktualnych na dzień zdarzenia), przy zastosowaniu nowych części zamiennych w tzw. klasie jakości (...), (...) i (...), przy kwalifikacji wymiany błotnika przedniego lewego, na 5.534,35 zł brutto;

c)  technicznie i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy uszkodzeń S. (...) po zdarzeniu z 10 listopada 2021 r. pozwalające na techniczne przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody, z uwzględnieniem średnich stawek stosowanych przez warsztaty naprawcze na terenie województwa (...) za roboczogodzinę prac blacharskich, mechanicznych i lakierniczych (aktualnych na dzień zdarzenia), przy zastosowaniu nowych części zamiennych w tzw. klasie jakości (...), (...) i (...), przy kwalifikacji naprawy błotnika przedniego lewego, na 4.909,72 zł brutto.

dowód: uzupełniająca opinia biegłego – k. 125 – 154 akt sprawy

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka T. S., albowiem znajdowały częściowe pokrycie w złożonych do akt dokumentach, a nadto żadna ze stron nie kwestionowała tych zeznań.

Sąd podzielił opinie biegłego K. R., gdyż były dobrze uzasadnione i opierały się na kalkulacjach sporządzonych w systemie A., a nadto opinia uzupełniająca nie była kwestionowana przez strony. Ostatecznie opinie te nie mogły być jednak podstawą rozstrzygnięcia sądu, gdyż pojazd został naprawiony, a w takiej sytuacji odszkodowanie należy się według faktycznie poniesionych kosztów naprawy, a nie kosztów hipotetycznych określonych przez biegłego.

W ocenie Sądu, w ustalonych okolicznościach sprawy roszczenie powoda mogło być uwzględnienie jedynie w części – do wysokości kwoty wypłaconej poszkodowanemu przez powoda w ramach ceny sprzedaży wierzytelności, tj. 1.800 zł, wydatkowanej przez poszkodowanego na naprawę obok kwoty wypłaconej mu przez pozwanego. Z zeznań poszkodowanego wynikało, że otrzymał od powoda za sprzedaż wierzytelności 1.800 zł do ręki i że kwotę tą wydał na zakup części zamiennych oraz lakiernika, natomiast ze względu na brak środków nie zatrudnił do naprawy blacharza i mechanika, lecz własnym sumptem dokonał naprawy. Wynika z tego, że poszkodowany wydał w całości na naprawę auta kwotę otrzymaną od powoda, natomiast nie poniósł na naprawę dalszych środków z własnych pieniędzy obok kwot otrzymanych od pozwanego i powoda. Z tego względu, tylko do takiej kwoty powództwo zostało uwzględnione na mocy art. 361 § 1 i 2 k.c., art. 509 § 1 k.c. oraz art. 822 § 1 i 4 k.c. W sytuacji naprawy auta poszkodowany nie może żądać zapłaty odszkodowania obliczonego metodą kosztorysową, tzn. stanowiącego równowartość kosztów restytucji, czyli hipotetycznych kosztów naprawy pojazdu, co wynika z orzecznictwa przytoczonego przez pozwanego, które Sąd Rejonowy orzekający w tej sprawie podziela. W konsekwencji nie może również tego żądać cesjonariusz wywodzący swoje prawa od poszkodowanego, gdyż poszkodowany nie może przelać na cesjonariusza więcej praw aniżeli sam posiadał.

Sąd orzekający w tej sprawie nie podzielił stanowiska strony pozwanej dotyczącego braku po stronie powoda legitymacji czynnej ze względu na niewykazanie odpłatności w umowie cesji wierzytelności. Wprawdzie brak wykazania konkretnej ceny sprzedaży jest podstawą do stwierdzenia nieważności umowy cesji na podstawie art. 58 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 5 k.c. z przyczyn szczegółowo omówionych w przytoczonych przez pozwaną orzeczeniach sądowych, w szczególności w uchwale 7 Sędziów Sądu Najwyższego z 29 maja 2019 r. w sprawie III CZP 68/18, jednakże poszkodowany zeznał, że otrzymał odpowiednią kwotę tytułem ceny sprzedaży wierzytelności, a zatem wykazano odpłatność tej umowy. Porównując koszty naprawy auta i cenę przelewu nie można było uznać, że w umowie cesji doszło do naruszenia praw konsumenta i jego pokrzywdzenia.

Po drugie, w ocenie Sądu nie można było przyjąć – jak chciałby tego pozwany - że roszczenie poszkodowanego wygasło na skutek nieodwołania się od decyzji ubezpieczyciela o przyznaniu odszkodowania w kwocie 2.158,37 zł. Przepisy prawa nie przewidują wygaśnięcia roszczenia w takim przypadku, a decyzja o odwołaniu się od decyzji o wypłacie odszkodowania w ramach postępowania likwidacyjnego leży wyłącznie w sferze wyboru poszkodowanego.

Po trzecie, powództwo nie mogło być oddalone z tej przyczyny, że poszkodowany nie skorzystał z oferty pozwanego naprawy auta za kwotę zaoferowaną mu w toku postępowania likwidacyjnego. W judykaturze przyjmuje się wprawdzie powszechnie, że odszkodowanie ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej pojazdów mechanicznych za uszkodzenie pojazdu obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na naprawę pojazdu (zob. np. uchwałę składu Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego z 17 listopada 2011 r. w sprawie III CZP 5/11, OSNC 2012, Nr 3, poz. 28 oraz liczne orzeczenia różnych sądów zamieszczone na stronie internetowej Rzecznika Ubezpieczonych). W powołanej uchwale, która otworzyła w szerokim zakresie możliwość domagania się zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego także przez osoby nie prowadzące działalności gospodarczej, Sąd Najwyższy już w tezie wyraźnie zastrzegł, że odpowiedzialność ubezpieczyciela obejmuje "celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego". Rozwijając tę myśl w uzasadnieniu, wyjaśnił, że nie wszystkie wydatki pozostające w związku przyczynowym z wypadkiem komunikacyjnym mogą być kompensowane, istnieje bowiem obowiązek wierzyciela zapobiegania szkodzie i zmniejszania jej rozmiarów (art. 354 § 2, art. 362 i 826 § 1 k.c.). W związku z tym zaznaczył też, że na dłużniku ciąży obowiązek zwrotu wydatków celowych i ekonomicznie uzasadnionych, pozwalających na wyeliminowanie negatywnych dla poszkodowanego następstw, ,,niedających się wyeliminować w inny sposób, z zachowaniem rozsądnej proporcji między korzyścią wierzyciela a obciążeniem dłużnika”. Jak słusznie wskazał Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały z dnia 24 sierpnia 2017 r. III CZP 20/17 (OSNC 2018, 6, poz. 56), z tezy i uzasadnienia uchwały składu Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2011 r. wynika jednoznacznie, że Sąd Najwyższy dostrzegał od początku potrzebę utrzymania ochrony interesów poszkodowanego w rozsądnych granicach. Kierując się sformułowanymi tam wskazówkami, Sąd Najwyższy w powołanej uchwale z dnia 24 sierpnia 2017 r. stwierdził, że nie mogą być uznane za celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki, które nie są konieczne do wyeliminowania negatywnego następstwa majątkowego w wyniku szkody komunikacyjnej, gdyż następstwo to może być wyeliminowane - bez uszczerbku dla godnych ochrony interesów poszkodowanego - w inny, mniej uciążliwy dla dłużnika sposób. Jeżeli zatem ubezpieczyciel proponuje poszkodowanemu - we współpracy z przedsiębiorcą zajmującym się naprawą pojazdów - skorzystanie z naprawy auta w zakładzie współpracującym z ubezpieczycielem po kosztach obliczonych przez ubezpieczyciela, a mimo to poszkodowany decyduje się na poniesienie wyższych kosztów naprawy pojazdu, to koszty te - w zakresie nadwyżki - będą podlegały indemnizacji tylko wtedy, gdy wykaże szczególne racje, przemawiające za uznaniem ich za "celowe i ekonomicznie uzasadnione". Według Sądu Najwyższego, prezentowana wykładnia nie eliminuje ani nie ogranicza przysługującej poszkodowanemu swobody wyboru kontrahenta, u którego naprawi uszkodzony pojazd. Sprawia jedynie - ze względu na obowiązek zapobiegania zwiększeniu rozmiarów szkody - że zawierając umowę na mniej korzystnych warunkach od proponowanych przez ubezpieczyciela, poszkodowany będzie zmuszony ponieść część związanych z tym kosztów. W konkluzji Sąd Najwyższy stwierdził, że wydatki poniesione przez poszkodowanego, przekraczające koszty zaproponowanej przez ubezpieczyciela naprawy są objęte odpowiedzialnością z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, jeżeli ich poniesienie było celowe i ekonomicznie uzasadnione.

W sprawie zostało ustalone, że pozwany zakład zaoferował poszkodowanemu naprawę uszkodzonego auta w warsztacie z nim współpracującym za kwotę zaoferowaną w postępowaniu likwidacyjnym, jednakże poszkodowany przedstawił logiczne argumenty przemawiające za tym, dlaczego nie skorzystał z tej oferty, gdyż odszkodowanie było zaniżone, a kosztorys ubezpieczyciela nie przewidywał naprawy auta częściami oryginalnymi, do czego poszkodowany ma prawo w sytuacji, kiedy pojazd uczestniczący w kolizji nie był wcześniej uszkodzony i posiadał oryginalne części. Poszkodowany miał więc podstawę do nieskorzystania z oferty naprawy auta w warsztacie współpracującym z pozwanym.

O odsetkach ustawowych za opóźnienie od zasądzonej kwoty w pkt 1. sentencji wyroku orzeczono na mocy art. 481 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 817 § 1 k.c.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 100 zdanie pierwsze k.p.c. według zasady stosunkowego rozdziału. Powód wygrał sprawę w 43,11% (1.800/4.175,44), a poniósł koszty w kwocie 2.826,11 zł [opłata od pozwu 200 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa procesowego – 17 zł, koszty zastępstwa procesowego w kwocie 900 zł zgodnie z § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 265 ze zm.) i zaliczki na biegłego: 500 zł (k. 53 akt), 485,25 zł (k. 100 akt), 300 zł (k. 105 akt) i 423,86 zł (k. 160 akt)]. Zgodnie z wynikiem sprawy powodowi należał się zwrot 43,11% z tej kwoty, czyli 1.218,34 zł. Koszty pozwanego to: wynagrodzenie pełnomocnika wg norm przepisanych – 900 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa procesowego – 17 zł i zaliczki na biegłego: 500 zł (k. 54 akt) i 485,24 zł (k. 101 akt), czyli razem 1.902,24 zł. Pozwany wygrał sprawę w 56,99%, a zatem należał mu się od powoda zwrot w wysokości 1.084,09 zł. Po wzajemnej kompensacie pozostaje saldo na rzecz powoda w kwocie 134,25 zł i taką kwotę zasądzono na rzecz powoda w punkcie 3. sentencji wyroku.

O odsetkach za opóźnienie od kosztów procesu orzeczono na mocy art. 98 § 1 ¹ k.p.c.