Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Grudziądzu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 czerwca 2019 r.

Sąd Rejonowy w Grudziądzu, Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący SSR Maciej Plaskacz

Protokolant sekretarz sądowy Milena Kachniarz

po rozpoznaniu w dniu 11 czerwca 2019 r. w Grudziądzu

na rozprawie

sprawy z powództwa J. K.

przeciwko (...) na (...) w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) na (...) w W. na rzecz powoda J. K. kwotę 4.400 zł (cztery tysiące czterysta złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 2 marca 2018 r. do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałej części;

III.  ustala, że koszty procesu ponosi strona pozwana;

IV.  nakazuje pobrać od pozwanego (...) na (...) w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Grudziądzu kwotę 100 zł (sto złotych) tytułem zwrotu kosztów sądowych, od ponoszenia których powód był zwolniony;

V.  zwraca pozwanemu (...) na (...) w W. kwotę 1.010 zł (jeden tysiąc dziesięć złotych) tytułem niewykorzystanej zaliczki.

Sygn. akt I C 431/18

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 2 marca 2018 r. (k. 4-7) powód J. K. domagał się zasądzenia na jego rzecz od pozwanego (...) na (...) w W. kwoty 4.500 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów procesu. Powód wyjaśnił, że korzystał z indywidualnego kontynuowanego ubezpieczenia pracowniczego typu (...) Stwierdził, że doznał urazu na skutek nieszczęśliwego wypadku, co spowodowało trwały uszczerbek na zdrowiu i rozstrój zdrowia.

Postanowieniem z dnia 1 czerwca 2018 r. (k. 39) referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym w Grudziądzu zwolnił powoda od kosztów sądowych w całości i oddalił wniosek powoda o ustanowienie pełnomocnika z urzędu.

W odpowiedzi na pozew (k. 45-50) strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa
i zwrot kosztów procesu. Przyznała objęcie powoda indywidualnym kontynuowanym ubezpieczeniem pracowniczym typu (...) Wyjaśniła, że suma ubezpieczenia wynosiła 5.500 zł, natomiast wysokość świadczenia z tytułu następstw nieszczęśliwych wypadków – (...) sumy ubezpieczenia za każdy (...) trwałego uszczerbku na zdrowiu, tj. 220 zł. Wskazała, że zdarzenie
z udziałem powoda nie miało charakteru nieszczęśliwego wypadku w rozumieniu ogólnych warunków ubezpieczenia, co wyłącza jej odpowiedzialność wobec powoda.

Na rozprawie z dnia 23 października 2018 r. (k. 101) Sąd postanowił rozpoznawać sprawę w dalszym ciągu z pominięciem przepisów o postępowaniu uproszczonym ze względu na konieczność wykorzystania wiadomości specjalnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 505 ⁷ k.p.c.)

Sąd ustalił, co następuje:

Powód J. K. był objęty indywidualnym kontynuowanym ubezpieczeniem pracowniczym typu (...) z sumą ubezpieczenia wynoszącą 5.500 zł.

Okoliczność przyznana przez stronę pozwaną – k. 48

Do stosunku ubezpieczenia między stronami miały zastosowanie ogólne warunki grupowego ubezpieczenia pracowniczego typu (...) przyjęte uchwałą zarządu (...) na (...) w W. z dnia 7 grudnia 1992 r. (dalej jako: owu).

Zgodnie z (...), (...) wypłaca świadczenie z tytułu nieszczęśliwego wypadku powodującego trwały uszczerbek na zdrowiu w wysokości (...) sumy ubezpieczenia za (...) trwałego uszczerbku.

W myśl (...), za nieszczęśliwy wypadek objęty ubezpieczeniem uważa się nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną, w następstwie którego ubezpieczony, niezależnie od swojej woli, doznał trwałego uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia lub zmarł.

Jak stanowi (...), (...) wypłaca świadczenie niezwłocznie, najpóźniej
w ciągu 30 dni od dnia otrzymania dokumentów uzasadniających wypłatę świadczenia.

Dowód:

Ogólne warunki grupowego ubezpieczenia pracowniczego typu (...) – k. 59-61

Dnia 2 sierpnia 2017 r. w godzinach wieczornych powód wszedł do kuchni w swoim mieszkaniu, schylił się i podczas wstawania uderzył w kant ściany, co skutkowało jego upadkiem oraz bólem w okolicy biodra i prawej pachwiny. Następnego dnia około południa powód wezwał pogotowie i został przetransportowany na (...) w G., gdzie rozpoznano złamanie szyjki kości udowej prawej. W czasie zdarzenia w kuchni powoda był prowadzony remont.

Około 10 lat przed zdarzeniem u powoda zdiagnozowano cukrzycę, około 20 lat przed zdarzeniem powód przeszedł zawał serca.

Dowody:

Zeznanie powoda przesłuchanego w charakterze strony – k. 101-101v., 178

Zaświadczenie lekarskie – k. 17

Dokumentacja medyczna – k. 107-118

Według biegłego z zakresu chorób wewnętrznych, przebyty przez powoda zawał serca z zastosowaniem leczenia agioplastyką nie pozostawił trwałych następstw w postaci niewydolności krążenia. Mimo stwierdzonej cukrzycy, powód nie miał spadków poziomu cukru z zasłabnięciami. Jest mało prawdopodobne, by powód zasłabł dnia 2 sierpnia 2017 r. z powodu cukrzycy, zaburzeń krążenia lub przyjmowanych leków. Powód w chwili zdarzenia był w wieku starszym, w którym mogą mieć miejsce różne zdarzenia niewynikające z konkretnych schorzeń, lecz z ogólnej niedomogi wiekowej.

Trwały uszczerbek na zdrowiu powoda na skutek zdarzenia z dnia 2 sierpnia 2017 r. wynosi 20%.

Dowody:

Pisemna opinia biegłego dr M. P. – k. 136-138

Pisemna opinia uzupełniająca biegłego dr M. P. – k. 155-156

Powód zgłosił stronie pozwanej trwały uszczerbek na zdrowiu wynikający ze zdarzenia. Pismem z dnia 30 listopada 2017 r. strona pozwana odmówiła powodowi wypłaty świadczenia.

Dowody:

Zgłoszenie – k. 62-64

Pismo z dnia 30 listopada r. – k. 80v.

Sąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny ustalony został na podstawie dokumentów, z których przeprowadzono dowód, opinii biegłego dr n. med. M. P. oraz zeznań powoda przesłuchanego w charakterze strony.

Za wiarygodne należało uznać dokumenty prywatne przedstawione przez strony,
gdyż ich prawdziwość oraz rzetelność nie były kwestionowane, Sąd natomiast nie znalazł podstaw do ich podważenia.

Na podstawie art. 299 k.p.c. Sąd dopuścił dowód z przesłuchania powoda
w charakterze strony, gdyż po wyczerpaniu pozostałych środków dowodowych pozostały nie wyjaśnione fakty istotne dla rozstrzygnięcia sprawy, w tym głównie okoliczności związane
z urazem, którego doznał powód. Zeznania powoda przesłuchanego w charakterze strony zasługiwały na walor wiarygodności, gdyż były spójne, logiczne, zgodne z zasadami doświadczenia życiowego, a przedstawiony przez niego przebieg zdarzenia znajdował potwierdzenie w treści dokumentacji medycznej oraz opinii biegłego. Jedyna niespójność dotyczyła wpisów w zaświadczeniu lekarskim z dnia 27 listopada 2017 r. i karcie medycznej czynności ratunkowych dnia 3 sierpnia 2017 r. o zasłabnięciu powoda w dniu 2 sierpnia 2017 r., przy czym w świetle zasad doświadczenia życiowego należy uznać, że karta czynności ratunkowych stanowiła podstawę wystawienia zaświadczenia z dnia 27 listopada 2017 r. Powód wyjaśnił, że nie pamięta, co dokładnie powiedział podczas wywiadu odbieranego przez ratowników medycznych. Jest to zrozumiałe, gdyż w tym momencie uwaga powoda koncentrowała się na uzyskaniu pomocy medycznej, a nie na przedstawianiu kompleksowego opisu zdarzenia, które doprowadziło do urazu. Należy dodać, że powód nie wytworzył żadnego z wymienionych dokumentów, nie miał wpływu na ich treść i nie składał na nich swojego podpisu. W tym stanie rzeczy dla weryfikacji zeznań powoda o przebiegu zdarzenia Sąd oparł się na opinii biegłego, który za mało prawdopodobne uznał spowodowanie upadku powoda przez jego choroby lub przyjmowane leki. Należy dodać, że z uwagi na dynamiczny przebieg zdarzenia, brak jego świadków oraz zgłoszenie przez powoda urazu dopiero następnego dnia nie jest możliwe kategoryczne przesądzenie o przyczynie upadku powoda dnia 2 sierpnia 2017 r., czego oczekuje strona pozwana. Niemniej jednak, niskie prawdopodobieństwo spowodowania zdarzenia przyczynami wewnętrznymi, na które wskazywała biegła, pozwala uznać za wiarygodne twierdzenia powoda o zewnętrznej przyczynie upadku. Za przyjęciem takiego ustalenia przemawia również to, że w czasie zdarzenia kuchnia powoda znajdowała się w remoncie. Związane z tym inne niż zwykle usytuowanie obiektów mogło przyczynić się do tego, że powód – poruszając się po pomieszczeniu w sposób rutynowy – uderzył w ścianę, a następnie upadł.

Na podstawie art. 278 § 1 k.p.c. Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego doktora nauk medycznych M. P.. Zarówno opinia, jak i jej pisemne uzupełnienie stanowią wiarygodny środek dowodowy, gdyż są one kategoryczne, rzetelne, kompleksowe
i niesprzeczne. Nie można również pominąć faktu, że opinia sporządzona została przez osobę ze stopniem naukowym doktora nauk medycznych i doświadczeniem w zakresie opiniowania. Wbrew stanowisku strony pozwanej, nie było procesowej potrzeby dopuszczenia dowodu z opinii innego biegłego. Żaden biegły nie jest w stanie zastąpić Sądu przy ocenie kwalifikacji zdarzenia z dnia 2 sierpnia 2017 r. jako nieszczęśliwego wypadku, gdyż jest to czynność wymagająca rekonstrukcji treści łączącego strony stosunku ubezpieczenia
(tj. głównie wykładni (...)) oraz dokonania subsumpcji. Wymienione czynności leżą w zakresie kompetencji Sądu, a nie biegłego. Z tego względu Sąd oddalił wniosek strony pozwanej o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego. Należy dodać, że w ocenie Sądu biegły nie naruszył zasad gromadzenia materiału procesowego, a zarzuty strony pozwanej dotyczące zebrania wywiadu od powoda przez biegłą należy uznać za nietrafne. Po pierwsze bowiem, istotna część okoliczności objętych wywiadem została ujęta w wyjaśnieniach informacyjnych powoda, które stanowiły następnie część jego zeznań. Po drugie, zebranie wywiadu jest integralną częścią sporządzania opinii przez biegłego z zakresu medycyny. Po trzecie, Sąd nie dysponuje wiadomościami specjalnymi, które pozwalałyby na uzyskanie od strony oświadczeń o okolicznościach istotnych dla biegłego przed zleceniem sporządzenia opinii. Siłą rzeczy ustalenia te muszą być uzupełnione przez zebranie wywiadu przez biegłego.

Sąd oddalił wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego kardiologa i biegłego ortopedy, gdyż według przekonywającego stanowiska biegłego z zakresu chorób wewnętrznych, opinie te nie wniosłyby nic istotnego do sprawy.

Powód wywodził swoje roszczenia z umowy ubezpieczenia osobowego zawartej
ze stroną pozwaną. Zgodnie z art. 805 § 1 k.c., przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Jak stanowi art. 805 § 2 pkt 2 k.c., przy ubezpieczeniu osobowym świadczenie ubezpieczyciela polega w szczególności na zapłacie umówionej sumy pieniężnej, renty lub innego świadczenia w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku w życiu osoby ubezpieczonej. Należy podkreślić, że zarówno przesłanki powstania odpowiedzialności ubezpieczyciela, jak i wysokość świadczenia są określone treścią stosunku ubezpieczenia.

Z wiążącej strony umowy wynika, że przesłanką wypłaty świadczenia było doznanie przez ubezpieczonego nieszczęśliwego wypadku powodującego trwały uszczerbek na zdrowiu. Nieszczęśliwy wypadek objęty ubezpieczeniem został zdefiniowany jako nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną, w następstwie którego ubezpieczony, niezależnie od swojej woli, doznał trwałego uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia lub zmarł. Ustalony stan faktyczny pozwala przyjąć, że doznany przez powoda dnia 2 sierpnia 2017 r. uraz mieścił się
w podanej definicji. Przyczyną złamania szyjki kości udowej był upadek w mieszkaniu, przy czym biegły za mało prawdopodobne uznał spowodowanie upadku chorobami powoda lub przyjmowanymi przez niego lekami. Bardziej prawdopodobne jest zatem spowodowanie upadku przyczyną zewnętrzną podawaną przez powoda, jaką było uderzenie w róg ściany podczas wstawania. W ocenie Sądu, zdarzenie miało również charakter nagły, gdyż nastąpiło w sposób raptowny i niespodziewany dla powoda.

Wysokość należnego powodowi świadczenia stanowi iloczyn doznanego stopnia trwałego uszczerbku na zdrowiu (...) i kwoty 220 zł ((...) z sumy ubezpieczenia wynoszącej 5.500 zł). Świadczenie to zamyka się zatem w kwocie 4.400 zł i do takiej kwoty powództwo okazało się zasadne i zostało uwzględnione, o czym orzeczono w punkcie I sentencji wyroku na podstawie art. 805 k.c. O odsetkach za opóźnienie orzeczono na podstawie art. 481 k.c.
Z owu wynikał obowiązek strony pozwanej wypłaty świadczenia w terminie najpóźniej 30 dni od dnia otrzymania dokumentów uzasadniających wypłatę świadczenia. Skoro już 30 listopada 2017 r. strona pozwana po raz pierwszy odmówiła wypłaty świadczenia, żądanie odsetek dopiero od dnia 2 marca 2018 r. należy ocenić jako w pełni uzasadnione.

W pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu jako bezzasadne,
o czym orzeczono w punkcie II sentencji wyroku.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu oparto na art. 98 w zw. z art. 100 zd. drugie k.p.c. zamieszczono w punkcie III sentencji wyroku. Powód uległ jedynie co do nieznacznej części swojego żądania (...) nie ponosząc kosztów procesu w rozumieniu art. 98 k.p.c. W tym stanie rzeczy Sąd ograniczył się do ustalenia, że koszty te ponosi strona pozwana.

O opłacie sądowej od pozwu, od uiszczenia której powód był zwolniony, Sąd orzekł w punkcie IV sentencji wyroku na podstawie art. 113 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (jedn. tekst: Dz.U. z 2019 r., poz. 785 ze zm.). O zwrocie niewykorzystanej części zaliczki orzeczono w punkcie V sentencji wyroku na podstawie art. 84 ust. 1 ustawy.