Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Grudziądzu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 lipca 2025 r.

Sąd Rejonowy w Grudziądzu I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	sędzia Andrzej Antkiewicz
Protokolant:	starszy sekretarz sądowy Monika Kopczyńska

po rozpoznaniu w dniu 30 lipca 2025 r. w Grudziądzu na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółka z o.o. z siedzibą w W.

przeciwko Regionalnemu Szpitalowi (...) im dr W. B. w G.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 9.090,73 zł (dziewięć tysięcy dziewięćdziesiąt złotych 73/100) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych, w których dłużnikiem jest podmiot publiczny będący podmiotem leczniczym od kwoty 8.791,20 zł od dnia 30 października 2024 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.317,00 zł (dwa tysiące trzysta siedemnaście złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów procesu z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Sygn. akt I C 518/25

UZASADNIENIE

wyroku

Powód (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika pozwem skierowanym przeciwko Regionalnemu Szpitalowi (...) im. dr W. B. (2) w G. wniósł o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 9 090,73 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych od kwot i za okres szczegółowo wskazany w pozwie, a także zwrot kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwu powód przedstawił podstawę faktyczną oraz argumenty za uwzględnieniem powództwa (k. 4-7).

W dniu 3 lutego 2025 roku Sąd Rejonowy w Grudziądzu wydał nakaz zapłaty
w postępowaniu upominawczym, w którym uwzględnił powództwo w całości (k. 47).

W dniu 26 lutego 2025 r. pozwany reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika wniósł od powyższego nakazu zapłaty sprzeciw zaskarżając go w całości. Domagał się zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwany przedstawił argumenty za oddaleniem powództwa (k. 54-55).

Pismem z dnia 11 lipca 2025 r. powód podtrzymał dotychczasowe stanowisko i zgłosił wnioski dowodowe (k. 70-73).

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu (...) roku (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. oraz (...) Szpital (...) im. dr W. B. (2) zawarli umowę nr (...), której przedmiotem była dostawa materiałów medycznych jednorazowego użytku, których rodzaj i ilość określone zostały w formularzu cenowym stanowiącym załącznik nr 1 do umowy. Umowa została zawarta na okres 24 miesięcy. W myśl § 3 ust. 11 umowy wydanie towaru następowało w Magazynie (...), budynek O, poziom – 1. Stosownie do § 5 ust. 4 rozliczenie miało następować w oparciu o fakturę VAT za miesięczny okres rozliczeniowy, określającą ilość towaru oraz ceny jednostkowe określone w formularzu cenowym stanowiącym załącznik nr 1 do umowy, płatną przelewem w terminie 60 dni od dnia doręczenia faktury VAT. Przekazanie faktury miało nastąpić w formie elektronicznej zgodnie z ustawą z dnia 9 listopada 2018 roku o elektronicznym fakturowaniu w zamówieniach publicznych, koncesjach na roboty budowlane oraz partnerstwie publiczno-prywatnym albo w formie elektronicznej na podstawie art. 106n ustawy o podatku od towarów i usług.

Dowód: umowa z dnia 17 stycznia 2023 r. o nr Z/15/23 wraz z załącznikami – k. 17-32

W dniu 30 sierpnia 2024 roku powód wystawił na rzecz pozwanego fakturę VAT nr (...) na kwotę 1 209,60 zł, płatną w terminie do dnia 29 października 2024 roku. Podstawą wystawienia faktury była dostawa towarów. Faktura została doręczona pozwanemu za pośrednictwem poczty elektronicznej w dni 30 sierpnia 2024 roku.

Dowód: faktura VAT – k. 33, zamówienie nr (...) – k. 34

W dniu 30 sierpnia 2024 roku powód wystawił na rzecz pozwanego fakturę VAT nr (...) na kwotę 7 581,60 zł, płatną w terminie do dnia 29 października 2024 roku. Podstawą wystawienia faktury była dostawa towarów. Faktura została doręczona pozwanemu za pośrednictwem poczty elektronicznej w dni 30 sierpnia 2024 roku.

Dowód: faktura VAT – k. 35, zamówienie nr 2790 – k. 36

Pismem z dnia 27 listopada 2024 roku powód wezwał pozwanego do uiszczenia kwoty 8 791,20 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych w nieprzekraczalnym terminie do dnia 4 grudnia 2024 roku, pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego.

Dowód: ostateczne wezwanie do zapłaty z załącznikiem nr 1 – k. 37, 38, potwierdzenie nadania – k. 39-42

Sąd zważył, co następuje:

Sąd ustalił stan faktyczny w oparciu o dowodu z dokumentów załączonych do akt sprawy. Żadna ze stron nie kwestionowała prawdziwości załączonych dokumentów, zaś sąd nie znalazł powodów, aby odmówić im wiarygodności z urzędu.

Sąd oddalił wniosek powoda o zobowiązanie pozwanego do przedłożenia dokumentów i podania informacji wskazanych w punktach od 1-6 pisma powoda z dnia 11 lipca 2025 roku, albowiem wniosek ten zmierzał jedynie do przedłużenia postępowania, a dokumenty złożone do akt były wystarczające do wydania wyroku.

Sąd pominął dowód z przesłuchania stron na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 5 k.p.c jako zmierzający jedynie do przedłużenia postępowania, gdyż okoliczności sprawy zostały dostatecznie wyjaśnione i zebrany w sprawie materiał dowodowy był wystarczający do wydania wyroku.

Okolicznością niesporną było to, że w powód oraz pozwany zawarli w dniu (...) roku umowę o numerze (...), której przedmiotem była wyłącznie dostawa materiałów medycznych jednorazowego użytku.

Zgodnie z art. 605 k.c. przez umowę dostawy dostawca zobowiązuje się
do wytworzenia rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku oraz do ich dostarczania częściami albo periodycznie, a odbiorca zobowiązuje się do odebrania tych rzeczy i do zapłacenia ceny,
zaś zgodnie z art. 612 k.c. w przedmiotach nieuregulowanych przepisami niniejszego tytułu,
do praw i obowiązków dostawcy i odbiorcy stosuje się odpowiednio przepisy o sprzedaży.

Powód przedłożył umowę o współpracę, z której wynikał jego obowiązek sukcesywnej dostawy materiałów medycznych jednorazowego użytku do Magazynu (...), a także dalsze szczegóły związane z realizacją umowy. Powód wykazał, że spełnił świadczenie na rzecz pozwanego przedkładając dokumenty zawierające zamówienia materiałów medycznych jednorazowego użytku oraz faktury opiewające na dostarczone towary, w których powołano się na dokumenty WZ potwierdzające wydanie towaru z magazynu powoda. Na podstawie wykonanych dostaw powód uprawniony był do wystawienia poszczególnych faktur objętych pozwem.

Pozwany w zamian zobowiązany był do uiszczenia na rzecz powoda wynagrodzenia zgodnie z w/w umową, w formie bezgotówkowej na rachunek bankowy powoda wskazany w fakturze, w terminie 60 dni od dnia otrzymania faktury. Pozwany nie zgłaszał zastrzeżeń do wystawionych faktur, jak również nie spłacił należności w terminach wynikających z zaaprobowanych przez siebie faktur.

W myśl art. 230 k.p.c., gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać ze przyznane. W myśl art. 210 § 2 k.p.c. każda ze stron jest obowiązana do złożenia oświadczenia co do twierdzeń strony przeciwnej dotyczących faktów. Strona przy tym jest obowiązana wyszczególnić fakty, którym zaprzecza. Pozwany w niniejszej sprawie nie odniósł się do poszczególnych twierdzeń i faktów podniesionych przez powoda, ograniczając się jedynie do zarzutów niewykazania żądania pozwu. Zatem w ocenie Sądu poszczególne fakty należało uznać za przyznane.

Umowa została podpisana w imieniu pozwanego przez Dyrektora (...) im dr. W. B. (2) w G. oraz w imieniu powoda przez Prezesa. W ocenie Sądu powód wykazał, że dostarczył pozwanemu zamówiony towar. Powyższe potwierdzają również przedłożone faktury VAT, na których zostały ujęte towary zamówione przez pozwanego oraz wskazane dokumenty WZ potwierdzające wydanie towaru.

Sąd miał również na uwadze, że pozwany nie przedstawił własnej wersji wydarzeń i nie zaoferował dowodów na poparcie swych twierdzeń zgodnie z treścią art. 6 k.c. W istocie pozwany nie zaprzeczył, aby nie zawierał z powodem umowy, nie składał zamówień na towary wymienione w fakturach, ani nie odbierał tych towarów. W związku z tym pozwany nie zakwestionował skutecznie faktu wykonania umowy przez powódkę ani faktu dostarczenia mu faktur VAT dołączonych do pozwu.

Zauważyć należy, iż faktura dokumentuje określone zdarzenie gospodarcze. Co do zasady nie wystawia się jej w sytuacji, gdy nie ma ono miejsca, tym bardziej, że z chwilą jej wystawienia powstaje obowiązek podatkowy. Odmienny wniosek dotyczący wystawiania faktur byłby zarówno nielogiczny, jak i sprzeczny z doświadczeniem życiowym. Faktura jest dokumentem księgowym, ale także i rozliczeniowym między podmiotami gospodarczymi. W umowie zawartej przez strony było określone, że podstawą zapłaty ceny dostawy towaru będą faktury.

Należy wskazać, iż jest całkowicie nieskuteczne negowanie przez pozwanego tego, co jest zawarte w dokumentach oraz podważanie ich znaczenia tylko poprzez samo zaprzeczanie, bez przedstawienia dowodów przeciwnych.

W ocenie Sądu powód w dostateczny sposób udowodnił, że dostarczył pozwanemu towary wymienione w fakturach. Pozwany nie zgłaszał również żadnych zastrzeżeń co do realizacji umowy, ilości i jakości dostarczonych towarów. Jeśli pozwany uważa, że w jego ocenie umowa została wykonana przez powoda nieprawidłowo, to na nim spoczywał ciężar dowodu w tym zakresie.

Podsumowując powyższe rozważania, w ocenie Sądu powód poprzez przedłożone dokumenty wykazał, jak również Sąd uznał za prawdziwe twierdzenia, że powód sukcesywnie dostarczał pozwanemu materiały medyczne jednorazowego użytku, a zatem, że wykonał zawartą między stronami umowę. Pozwany nie wykazał żadnym dowodem, iż nie były mu dostarczane w/w materiały medyczne lub wykonanie umowy przez powoda było nieprawidłowe.

Mając na uwadze powyższe w punkcie 1 sentencji wyroku Sąd uwzględnił powództwo w całości i zasądził na rzecz powoda dochodzoną przez niego kwotę 9 090,73 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych, w których dłużnikiem jest podmiot publiczny będący podmiotem leczniczym, liczonymi od kwoty 8 791,20 od dnia 30 października 2024 roku do dnia zapłaty.

Rekompensata za koszty odzyskania należności w wysokości 299,53 zł została obliczona zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniem w transakcjach handlowych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1790) jako równowartość 70 euro wg kursu średniego euro w ostatnim dniu roboczym poprzedzającym miesiąc, w którym roszczenie stało się wymagalne.

Rekompensata przysługuje wierzycielowi bez konieczności wykazania, że koszty te zostały poniesione. Roszczenie o rekompensatę powstaje po upływie terminów zapłaty ustalonych w umowie lub ustalonych zgodnie z artykułem 7 ust. 3 i artykułem 8 ust. 4 ww. ustawy (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 11 grudnia 2015 r., III CZP 94/15, LEX nr 1937939). W ocenie sądu roszczenie powoda również w tym zakresie zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z brzmieniem art. 8 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych, w transakcjach handlowych, w których dłużnikiem jest podmiot publiczny, wierzycielowi, bez wezwania, przysługują odsetki ustawowe za opóźnienie w transakcjach handlowych, za okres od dnia wymagalności świadczenia pieniężnego do dnia zapłaty, jeżeli są spełnione łącznie następujące warunki: 1) wierzyciel spełnił swoje świadczenie; 2) wierzyciel nie otrzymał zapłaty w terminie określonym w umowie. Przepisy art. 4 pkt 2 i 4 powołanej ustawy wskazują zaś definicje podmiotów publicznych, jako podmiotów, o których mowa w art. 4 ustawy z dnia 11 września 2019 r. - Prawo zamówień publicznych oraz podmiotu leczniczego, jako podmiotu, o którym mowa art. 4 ust. 1 pkt 2-4 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (Dz. U. z 2023 r. poz. 991).

Pozwany, co zostało wskazane, jest przedsiębiorcą i wykonuje działalność leczniczą. Miał wobec niego zatem zastosowanie w przedmiotowej sprawie przepis art. 8 ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych. Zgodnie zaś z brzmieniem art. 4 pkt 3 tej ustawy odsetki ustawowe za opóźnienie w transakcjach handlowych w przypadku transakcji handlowych, w których dłużnikiem jest podmiot publiczny będący podmiotem leczniczym przysługują w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i ośmiu punktów procentowych, zaś w przypadku transakcji handlowych, w których dłużnikiem nie jest podmiot publiczny będący podmiotem leczniczym - odsetki w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i dziesięciu punktów procentowych. Wobec tego, Sąd zasądził odsetki za opóźnienie w transakcjach handlowych w wysokości przysługującej od dłużnika, którym jest podmiot publiczny będący podmiotem leczniczym.

O kosztach procesu orzeczono w punkcie 2 sentencji wyroku na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. mając na uwadze to, że zarzuty pozwanego okazały się w całości chybione. Na koszty powoda złożyły się: opłata od pozwu w wysokości 500,00 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł i koszty zastępstwa procesowego w wysokości 1 800,00 zł (§ 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych – tekst jednolity: Dz.U. z 2023 r. poz. 1935).

Na podstawie art. 98 § 1 ¹ k.p.c. orzeczono o odsetkach ustawowych za opóźnienie od kosztów procesu.