Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Grudziądzu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 września 2023 r.

Sąd Rejonowy w Grudziądzu I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	sędzia Dominik Bednarski
Protokolant:	sekretarz sądowy Milena Kachniarz

po rozpoznaniu w dniu 28 września 2023 r. w Grudziądzu

sprawy z powództwa (...) z siedzibą w Z. (S.)

przeciwko M. B.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej M. B. na rzecz powoda (...) w Z. kwotę 10.574,10zł (dziesięć tysięcy pięćset siedemdziesiąt cztery złote 10/100) z odsetkami umownymi w wysokości maksymalnych odsetek za opóźnienie liczonymi od kwoty 8.300,00 (osiem tysięcy trzysta złotych 00/100) od dnia 7 września 2022 r. do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanej M. B. na rzecz powoda (...) w Z. kwotę 4.367,00 zł (cztery tysiące trzysta sześćdziesiąt siedem złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów procesu z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Sygn. akt I C 552/23

UZASADNIENIE

Powód – (...) z siedzibą w Z. (S.) wniósł przeciwko pozwanej M. B. pozew o zapłatę kwoty 10.574,10 zł z odsetkami szczegółowo w pozwie wskazanymi oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. Pozew zawiera uzasadnienie (k. 4-5).

Pozwana w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów procesu według norm przepisanych. Odpowiedź na pozew zawiera uzasadnienie (k 33- 35 v.).

W dalszym toku sprawy strony podtrzymały swoje stanowiska.

Sprawa została rozpoznana w postępowaniu uproszczonym.

Sąd ustalił, co następuje:

Pozwaną i poprzednika prawnego powoda (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. łączyła ramowa umowa pożyczki nr (...) z dnia 8 lipca 2022r. zawarta w formie elektronicznej, na podstawie której pozwanej udzielono pożyczki, na którą składała się łączna należność główna w kwocie 8.300,00 zł, prowizja w kwocie 2.202,57, zaś całkowita kwota do zapłaty wynosiła 10.624,10 zł. Odsetki umowne wynosiły 119,53 zł. W dniach 8 lipca 2022 r. oraz 6 sierpnia 2022r. kwota pożyczki (8.300zł) została przelana na rachunek bankowy pozwanej.

Kwota pożyczki miała zostać zwrócona przez pozwaną do dnia 6 września 2022 r. Na podstawie § 8 pkt 1 ramowej umowy pożyczki w przypadku braku spłaty pożyczkodawca miał prawo naliczać umowne maksymalne odsetki za opóźnienie. Pozwana nie wywiązała się z obowiązku zwrotu pożyczki. Roszczenie o zwrot pożyczki stało się wymagalne 6 września 2022r.

(dowód: ramowa umowa pożyczki – k. 9-12v. akt, potwierdzenie realizacji przelewu – k. 13-13v., korespondencja mailowa kierowana do pozwanej – k. 60-62)

Na podstawie umowy cesji wierzytelności z dnia 26 października 2022r. poprzedzonej ramową umową przelewu wierzytelności z dnia 1 października 2021 r. (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. zbyła na rzecz powoda wierzytelność dochodzoną niniejszym pozwem.

(dowód: umowa przelewu wierzytelności wraz z załącznikami – k. 15-17, ramowa umowa przelewu wierzytelności wraz z załącznikami – k. 18-22 v. zawiadomienie o cesji i wezwanie do zapłaty - k. 14-14v.)

Sąd zważył, co następuje:

Przedstawiony powyżej stan faktyczny ustalony został w oparciu o dokumenty przedłożone przez stronę powodową, które – w ocenie Sądu – nie zostały skutecznie podważone, w związku z czym stanowiły wiarygodną podstawę ustaleń faktycznych.

W/w dokumenty świadczyły o zawarciu przez pozwaną umowy pożyczki oraz otrzymaniu przez nią z tego tytułu kwoty 8.300,00 zł. Przedłożona umowa pożyczki, korespondencja elektroniczna oraz potwierdzenia przelewu na rachunek bankowy pozwanej stanowiły wystarczający dowód na fakt powstania stosunku zobowiązaniowego i przekazania na rzecz pozwanej kwoty pożyczki. Co prawda w myśl art. 29 ust. 1 ustawy z 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim (tekst jedn. Dz. U. z 2018 r., poz. 993 ze zm.), umowa o kredyt konsumencki powinna być zawarta w formie pisemnej, to jednak forma ta przewidziana została jedynie dla celów dowodowych ze skutkami określonymi w art. 73 § 1 k.c. Mając na uwadze, że umowa została zawarta poprzez system bankowości internetowej, a pozwaną łączyła już ramowa umowa pożyczki, nie budziła wątpliwości Sądu prawidłowa weryfikacja tożsamości osoby wnioskującej o przyznanie pożyczki. Podkreślenia wymaga, iż zawieranie umów ramowych pożyczek - jako podstaw dla właściwych umów pożyczki (zwykle zawieranych w sposób powtarzalny) należy uznać za prawnie dopuszczalne. Umowy te są zawierane często jako podstawa pożyczek online, określając reguły stworzenia oraz wykonania poszczególnych umów „docelowych” ( por. „Umowa pożyczki w orzecznictwie sądów powszechnych”, red. Mateusz Grochowski, s. 49).

Strona powodowa swoje roszczenie wywodziła z tytułu nabycia wierzytelności wobec pozwanej na podstawie umowy cesji. W myśl art. 509 § 1 k.c., wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (art. 509 § 2 k.c.).

Jak stanowi art. 720 § 1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Zgodnie z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Strona powodowa powoływała się na istnienie wymagalnego i nieprzedawnionego zobowiązania wobec pozwanej w określonej wysokości i na niej spoczywał obowiązek wskazania dowodów dla stwierdzenia tegoż faktu (art. 232 zdanie pierwsze k.p.c.). Warto zaznaczyć, iż na podstawie umowy przelewu wierzytelności przeszły na powoda wszystkie uprawnienia kształtujące przysługujące wierzycielowi pierwotnemu.

Odnosząc się do zarzutu pozwanej, jakoby powód nie posiadał legitymacji czynnej w niniejszej sprawie wskazać należy, że zarzut ten w ocenie Sądu jest całkowicie bezzasadny. Przedłożone przez stronę powodową dokumenty w postaci ramowej umowy cesji wierzytelności z dnia 1 października 2021 roku oraz akt cesji z dnia 26 października 2022r. wraz z załącznikami były wystarczające do dla realizacji celów określonych w art. 6 k.c., a w szczególności stwierdzenia, iż przedmiotowa umowa jest ważna i doszło do skutecznego zbycia wierzytelności przez cedenta na rzecz cesjonariusza. Odnosząc się z kolei do twierdzeń, jakoby wierzytelność dochodzona niniejszym pozwem nie była objęta umową przelewu wierzytelności z dnia 26 października 2022 roku wskazać należy, że powód przedłożył na tę okoliczność wykaz wierzytelności stanowiący załącznik nr 2 do umowy przelewu wierzytelności (k. 15-16), z którego wynika, że wierzytelność dochodzona w niniejszym postępowaniu została umieszczona w wykazie wierzytelności na pozycji 26. Wobec powyższego twierdzenia pozwanej w tym zakresie należało uznać za bezzasadne.

Pozwana zarzucała, że roszczenie powoda jest nieudowodnione. Sąd tego zapatrywania nie podziela. Brak własnoręcznego podpisania chociażby umowy pożyczki jest typową sytuacją w przypadku zawierania umów w postaci elektronicznej. Argumentację strony pozwanej odmawiającą kserokopiom, wydrukom itp. wartości i mocy dowodowej w postępowaniu cywilnym należy uznać za chybioną, a to za sprawą art. 77(3) k.c. zgodnie z którym dokumentem jest nośnik informacji umożliwiający zapoznanie się z jej treścią. Przepis ten wprowadzono do systemu prawnego dnia 8.09.2016r. Procesowym wyrazem tej nowelizacji stało się wprowadzenie do k.p.c., w tym samym dniu, art. 243(1). Od tego momentu, dowodem w postępowaniu cywilnym może być również niepoświadczona podpisem kserokopia czy też wydruk komputerowy, choć – jak wynika z orzecznictwa sądów – nie stanowią one dokumentów prywatnych (zob. np.: wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 8 kwietnia 2019 r.,V ACa 613/18, LEX nr (...); wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 22 lutego 2019 r., I AGa 367/18, LEX nr (...) ;wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 24 sierpnia 2018 r., I ACa 405/18, LEX nr (...)).

Zdaniem Sądu, powód wykazał również fakt przekazania środków z tytułu pożyczki na rzecz pozwanej, a to poprzez przedłożenie potwierdzeń realizacji przelewów (k.13-13v.), z których wynikało udostępnienie kwoty pożyczki na rachunku należącym do pozwanej.

W razie sporu między stronami umowy pożyczki w kwestii wykonania umowy, stosownie do art. 6 k.c. ciężar udowodnienia wydania pożyczkobiorcy przedmiotu pożyczki spoczywa na dającym pożyczkę, natomiast na biorącym pożyczkę spoczywa ciężar udowodnienia jej zwrotu (por.: wyr. SN z 5.3.2002 r., I CKN 1086/99; wyr. SN z 6.7.2012 r., V CSK 394/11, L.).

Sąd nie podzielił argumentacji strony pozwanej odnośnie do zastosowania w umowie pożyczki klauzuli niedozwolonej dotyczącej wysokości prowizji za udzielenie kredytu (art. 385 ¹ § 1 k.c.). Wysokość tej prowizji wynosiła 2.204,57 zł i stanowiła 26,56 % udzielonej pożyczki w wysokości 8.300,00 zł (kwota otrzymana przez pozwaną „na rękę”). Trudno więc byłoby uznać tę opłatę za wygórowaną i rażąco naruszającą interesy konsumenta, czego wymaga dyspozycja art. 385 ¹ § 1 k.c. Według Sądu, jej wysokość była adekwatna do kwoty pożyczki i okresu kredytowania.

Umowa nie zawiera również zapisów obchodzących przepisy o odsetkach maksymalnych. Co do zasady prawo nie zabrania pobierania, obok odsetek także i różnego rodzaju opłat oraz prowizji. Ponieważ ani opłaty, ani prowizje nie są odsetkami, nie ma podstaw do stosowania względem nich art. 359 § 2(2) k.c. (por.: Kodeks cywilny. Tom II. Komentarz. art. 353–626, red.: prof. dr hab. Maciej Gutowski, rok: 2019 wydanie: 2, komentarz do art 359 k.c., część D, teza 3).

Dysponentem procesu cywilnego są strony. Mają one obowiązek przejawiać aktywność w celu wykazania wszystkich istotnych okoliczności i faktów, z których wywodzą skutki prawne. Strona powodowa przedłożyła szereg dokumentów wskazujących na zawarcie przez pozwaną umowy pożyczki w formie elektronicznej. Wskazała również w sposób szczegółowy sposób wyliczenia kwoty żądanej pozwem. Pozwana tymczasem ograniczyła się do sformułowania licznych, ale ogólnikowych zarzutów względem żądania pozwu. Nie wskazała, aby składała jakiekolwiek zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa posłużenia się jej danymi osobowymi. W tej sytuacji, mając na uwadze wyniki postępowania dowodowego, Sąd uznał, że dochodzone roszczenie zasługuje na uwzględnienie w całości. Sąd dokonał zbadania umowy pod kątem zawarcia w niej klauzul niedozwolonych. Postanowienia zawarte w umowie nie kształtowały praw i obowiązków pozwanej w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami czy rażąco naruszając jej interesy. Odsetki umowne nie przekraczały wysokości odsetek maksymalnych, a koszty pozaodsetkowe wysokości limitów określonych art. 36a ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim.

Ciężar dowodu w postępowaniu cywilnym nie zawsze spoczywa na powodzie. Ten kto odmawia uczynienia zadość żądaniu powoda obowiązany jest udowodnić fakty wskazujące na to, że uprawnienie żądającemu nie przysługuje (tak SN w wyroku z dnia 20 grudnia 2006 r., IV CSK 299/06, LEX nr (...)).

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 720 k.c., Sąd orzekł, jak w punkcie 1. sentencji wyroku.

O kosztach procesu w punkcie 2. sentencji orzeczono na zasadzie art. 98 1 i 3 k.p.c. Powód wygrał niniejszą sprawę w całości, ponosząc koszty procesu w łącznej wysokości 4.367,00 zł z tytułu opłaty sądowej od pozwu w kwocie 750,00 zł, 17zł tytułem opłaty skarbowej zaprzeczył wyłożenie dokumentu pełnomocnictwa, wynagrodzenia pełnomocnika będącego radca prawnym w kwocie 3.600,00 zł. Zwrot takiej też kwoty należał się powodowi od pozwanej, jako przegrywającej sprawę w całości, zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu.