Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Grudziądzu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 marca 2024 roku

Sąd Rejonowy w Grudziądzu Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący:	sędzia Maciej Lubiński
Protokolant:	stażysta Joanna Rakoczy

po rozpoznaniu w dniu 26 marca 2024 roku w Grudziądzu

na rozprawie sprawy z powództwa (...) w (...)

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 4.117,00 zł (cztery tysiące sto siedemnaście złotych zero groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

Sygn. akt I C 798/23

UZASADNIENIE

W dniu 4 lipca 2023 roku powód (...) w (...), działając przez profesjonalnego pełnomocnika, wniósł przeciwko pozwanemu (...) S.A. z siedzibą W. pozew o zapłatę kwoty 11.647,46 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 6 czerwca 2023 roku do dnia zapłaty. Powód wniósł także o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wyrokowania do dnia zapłaty.

W piśmie z dnia 23 stycznia 2024 roku /k. 107-109/ powód zmienił powództwo w ten sposób, że wniósł o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 12.251,24 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie: a) od kwoty 11.646,76 zł od dnia
6 czerwca 2023 roku do dnia zapłaty, b) od kwoty 603,48 zł od dnia po dniu doręczenia odpisu pisma pozwanemu do dnia zapłaty.

Argumenty przemawiające za uwzględnieniem powództwa powód przedstawił
w uzasadnieniu pozwu /k. 4v-5v/ oraz w piśmie z dnia 23 stycznia 2024 roku /k. 107-109/.

W odpowiedzi na pozew /k. 32-36v/ pozwany (...) S.A. z siedzibą W., działając przez profesjonalnego pełnomocnika, wniósł
o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

W piśmie z dnia 8 marca 2024 roku /k. 118-119v/ pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości, także w rozszerzonej części, i zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

Argumenty przemawiające za oddaleniem powództwa pozwany przedstawił
w uzasadnieniu odpowiedzi na pozew /k. 33-36v/ oraz w piśmie z dnia 8 marca 2024 roku /k. 118-119v/.

Sprawa została rozpoznana z pominięciem przepisów o postępowaniu uproszczonym (art. 505 ¹ § 3 k.p.c.).

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 6 maja 2023 roku doszło do kolizji, w wyniku której uszkodzeniu uległ pojazd marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...), należący do M. B.. W chwili zdarzenia samochodem tym kierował kolega poszkodowanego - Ł. P.. Sprawcą szkody był zaś S. R.. Ubezpieczycielem sprawcy szkody w zakresie OC był (...) S.A. z siedzibą W..

W dniu zdarzenia pojazd poszkodowanego miał 15 lat (rok produkcji: 2008)
i przebieg wynoszący ponad 230 tys. km. Samochód został sprowadzony z zagranicy
i w Polsce został zarejestrowany w dniu 5 sierpnia 2019 roku. Samochód sprowadził Ł. P. i to on na co dzień korzystał z tego samochodu. M. B. rzadko korzystał z tego auta.

Poszkodowany w dniu 7 maja 2023 roku zgłosił szkodę (...) S.A. z siedzibą W.. Po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego ubezpieczyciel przyznał M. B. kwotę 10.180,34 zł tytułem odszkodowania za szkodę powstałą w pojeździe. Pozwany pokrył też koszty najmu pojazdu zastępczego w wysokości 3.480,90 zł.

W dniu 5 czerwca 2023 roku M. B. zawarł z powodem umowę cesji, na podstawie której zbył na rzecz powoda wierzytelność przysługującą mu
w stosunku do ubezpieczyciela sprawcy szkody z dnia 6 maja 2023 roku.
Za wierzytelność poszkodowany otrzymał od cesjonariusza kwotę, która zadowoliła Ł. P., bo to on zajmował się naprawą auta po zdarzeniu z dnia 6 maja 2023 roku.

Hipotetyczny koszt naprawy uszkodzeń samochodu marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...) powstałych w wyniku zdarzenia z dnia 6 maja 2023 roku przy użyciu części oryginalnych sygnowanych logo producenta pojazdu (jakość (...)) wynosił 22.431,58 zł, a przy użyciu części jakości (...), P i (...) 18.269,50 zł.

Po zdarzeniu z dnia 6 maja 2023 roku M. B. naprawił samochód marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...) w lokalnym warsztacie, przy czym organizacją naprawy zajmował się Ł. P.. Naprawa ta przywróciła pojazd do stanu sprzed zdarzenia. (...) zostało dobrze naprawione i nie widać po nim, aby wcześniej było uszkodzone.

(okoliczności bezsporne;

dowód: oświadczenie sprawy szkody - w aktach szkody na płycie CD na k. 38a akt;

zdjęcia pojazdu - w aktach szkody na płycie CD na k. 38a akt;

decyzja ubezpieczyciela z 25.05.2023 r. – w aktach szkody na płycie CD na
k. 38a akt;

umowa cesji wierzytelności z 5.06.2023 r. wraz z załącznikami – k. 8-12 akt;

kalkulacja naprawy sporządzona przez powoda – k. 13-19 akt;

opinia biegłego P. L. – k. 76-91 akt;

zeznania świadka M. B. – k. 72-72v akt)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o okoliczności bezsporne, dowody z dokumentów i zdjęć zgromadzonych w aktach sprawy i aktach szkody,
a także na podstawie zeznań świadka M. B. oraz opinii biegłego sądowego P. L. (2).

Sąd uznał za wiarygodne dokumenty zgromadzone w toku postępowania. Prawdziwość dokumentów nie budziła wątpliwości i nie była kwestionowana przez strony.

Sąd uznał za prawdziwe zeznania świadka M. B. /k. 72-72v/, gdyż były one jasne, logiczne i konsekwentne. W ocenie Sądu nie było żadnych podstaw, aby zeznaniom tym nie dać wiary. Okoliczność, że z pojazdu na co dzień korzystał Ł. P., znajduje potwierdzenie w pełnomocnictwach udzielonych Ł. P. przez M. B. (w aktach szkody na s. 51 i 52).
Ponadto w zgłoszeniu szkody podano adres e-mail należący do Ł. P. (s. 60 akt szkody).

Sąd w całości podzielił opinię biegłego P. L. (2), gdyż jest ona wyczerpująca, rzetelna i jasna. Z uwagi jednak na dokonanie naprawy pojazdu przez poszkodowanego opinia ta nie miała znaczenia dla rozstrzygnięcia.

Przechodząc do rozważań prawnych w pierwszej kolejności należy zauważyć, że strona powodowa swoje roszczenie wywodziła z tytułu umowy cesji wierzytelności. W myśl art. 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (art. 509 § 2 k.c.).

Pozwany nie udowodnił, aby dołączona do pozwu umowa przelewu wierzytelności była nieważna. Powód wykazał umocowanie osoby, która podpisała umowę cesji za cesjonariusza, a warunkiem skutecznego zawarcia umowy cesji nie jest zapłata ceny w wykonaniu tej umowy (por. np. wyrok SN z dnia 5 stycznia 2005 r., II CK 343/04, LEX nr (...)). Umowa cesji może być także zawarta pod tytułem darmym (por. wyrok NSA z dnia 28 sierpnia 2012 r., I (...) (...), LEX nr (...); wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 20 września 2013 r., VI ACa 398/13, LEX nr (...)). Wprawdzie ważność samoistnej umowy przelewu zależy od istnienia ważnego zobowiązania do zawarcia tej umowy, to jednak Kodeks cywilny nie wprowadził wymogu wskazywania w umowie przeniesienia wierzytelności zobowiązania, w wykonaniu którego dochodzi do przelewu, co oznacza mimo materialnej kauzalności formalnie oderwany charakter samoistnej umowy przelewu. Cedent i cesjonariusz w ramach łączącego ich stosunku prawnego zobowiązani są uzgodnić kauzę w sposób wyraźny bądź dorozumiany, ale nie muszą jej ujawniać na zewnątrz, zwłaszcza dłużnikowi (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 kwietnia 2016 r., IV CSK 403/15). Wystarczy, że cedent i cesjonariusz choćby per facta concludentia porozumieją się co do kauzy dokonanego przelewu (zob. wyrok Sądu Okręgowego w Bydgoszczy z 10 grudnia 2015 r., VIII Ga 219/15). W sprawie
o spełnienie świadczenia z tytułu wierzytelności objętej przelewem to na dłużniku spoczywa ciężar dowodu w zakresie nieistnienia kauzy (art. 6 k.c.). Istnienie kauzy dokonanego przelewu wierzytelności nie może zaś budzić żadnych wątpliwości, skoro M. B. za sprzedaż wierzytelności otrzymał umówioną cenę. W ocenie Sądu pozwany nie wykazał też, aby umowa cesji z dnia 5 czerwca 2023 roku była nieważna na podstawie art. 58 k.c. w zw. z art. 385 ^{( 1)} k.c. Zeznania świadka M. B. nie dają podstaw do stwierdzenia nieważności umowy na tej podstawie. Pełnomocnik pozwanego, pomimo prawidłowego powiadomienia o rozprawie, nie stawił się na terminie i podczas przesłuchania świadka nie zadał mu żadnego pytania w tym zakresie. Co więcej, M. B. zeznał, że kwota otrzymana od powoda za sprzedaż wierzytelności zadowoliła Ł. P.. Zebrany materiał dowodowy nie pozwala zatem na ustalenie, że doszło do rażącego naruszenia interesu konsumenta, tym bardziej, że nie jest znana cena sprzedaży wierzytelności. Poglądu wyrażonego przez Sąd Okręgowy w Bydgoszczy w uzasadnieniach wyroków
z 13 marca 2023 roku i 23 marca 2023 roku nie można zaś automatycznie przenosić na wszystkie umowy cesji wierzytelności z tytułu szkód komunikacyjnych. Niejednokrotnie prowadziłoby to bowiem do rezultatów sprzecznych z interesem konsumenta (poszkodowanego).

Zgodnie z art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (t.j.: Dz. U. z 2022 r. poz. 621 z późn. zm.)
z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta przy tym odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu (art. 35).
W myśl art. 36 ust. 1 tej ustawy odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej.
W obowiązkowym ubezpieczeniu komunikacyjnym OC ma zatem zastosowanie zasada pełnego odszkodowania wyrażona w art. 361 § 2 k.c., a ubezpieczyciel z tytułu odpowiedzialności gwarancyjnej wypłaca poszkodowanemu świadczenie pieniężne
w granicach odpowiedzialności sprawczej posiadacza lub kierowcy pojazdu mechanicznego (art. 822 § 1 k.c.). Suma pieniężna wypłacona przez zakład ubezpieczeń nie może być jednak wyższa od poniesionej szkody (art. 824 ¹ § 1 k.c.). Ponadto zgodnie z art. 363 § 1 k.c. naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu.

W najnowszym orzecznictwie wskazuje się, że żądanie zapłaty kosztów nieprzeprowadzonej restytucji nie może być uwzględnione, jeśli przywrócenie stanu poprzedniego nie jest możliwe. W takich bowiem przypadkach zgodnie z art. 363 § 1 zd. 2 k.c. roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu rozumianego jako rekompensata pieniężna obliczana metodą dyferencyjną. Mowa tu
w szczególności o dwóch sytuacjach: zbycia uszkodzonego pojazdu, wykluczającego dokonanie jego naprawy przez poszkodowanego, albo samodzielnego naprawienia samochodu, które – wobec dokonania rzeczywistej naprawy pojazdu – nie pozwala na obliczenie odszkodowania w sposób kosztorysowy jako hipotetycznych kosztów przywrócenia stanu poprzedniego, a z pominięciem kosztów rzeczywiście poniesionych (zob. wyrok Sądu Najwyższego
z 8.12.2022 r., sygn. akt II CSKP 726/2 i przywołane tam orzecznictwo). Fakt powstania obowiązku naprawienia szkody w chwili wyrządzenia szkody nie może prowadzić do wzbogacenia poszkodowanego, zaś obowiązkiem poszkodowanego jest dążenie do ograniczenia rozmiarów szkody. W sytuacji zatem, kiedy dokonano już naprawy uszkodzonego pojazdu, wysokość odszkodowania nie może przekraczać rzeczywiście poniesionych kosztów naprawy (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z 22.06.2022 r., sygn. akt I CSK 2360/22).

Także Sąd Okręgowy w Toruniu zwrócił uwagę, że w sytuacji, gdy poszkodowany wskazuje na konkretne poniesione przez siebie koszty naprawy pojazdu i przywrócenia samochodu po szkodzie do stanu poprzedniego, nie zachodzi konieczność szacowania hipotetycznych kosztów naprawy pojazdu. Skoro poszkodowany wskazuje na wysokość kosztów, które poniósł celem doprowadzenia pojazdu do stanu sprzed szkody i otrzymana od ubezpieczyciela kwota była do tego wystarczająca, to taki uszczerbek w jego mieniu podlega wyrównaniu. Celem odszkodowania jest bowiem wyrównanie uszczerbku w majątku poszkodowanego. Okoliczności faktyczne dotyczące rozmiaru tego uszczerbku są zaś najlepiej znane poszkodowanemu (zob. uzasadnienie wyroku Sądu Okręgowego
w T. z 9.01.2023 r., sygn. akt VIII Ca 1006/22).

Z zeznań świadka M. B. wynika, że pojazd został naprawiony,
a naprawa przywróciła pojazd do stanu sprzed kolizji /k. 72v/. Wiarygodność zeznań świadka nie została zakwestionowana przez strony i nie budziła ona również wątpliwości Sądu. Pełnomocnik powoda był prawidłowo powiadomiony o terminie rozprawy, ale nie uczestniczył w przesłuchaniu świadka. Warto też zauważyć, że
w dniu zdarzenia pojazd poszkodowanego miał 15 lat i przebieg wynoszący ponad 230 tys. km. W takiej sytuacji nie ma podstaw do uznania, że naprawa w warsztacie wybranym przez poszkodowanego była niewystarczająca. Z zeznań świadka wynika, że kwota otrzymana od powoda i pozwanego była wystarczająca do pokrycia kosztów naprawy pojazdu. Powód nie wykazał jednak w niniejszej sprawie, jaki był rzeczywisty koszt naprawy pojazdu poniesiony przez poszkodowanego, ani jaka była wysokość ceny sprzedaży wierzytelności (świadek nie wiedział, jaka to była kwota,
a w załączniku nr 1 do umowy cesji zakryto cenę – k. 11 akt). Powód nie podjął też żadnej inicjatywy dowodowej, zmierzającej do wykazania, że naprawa pojazdu była niewłaściwa i nie przywróciła jego stanu sprzed kolizji. Powód nie wniósł nawet
o przesłuchanie w charakterze świadka Ł. P., chociaż jego dane pojawiają się już w aktach szkody. Podkreślić zaś należy, że ciężar dowodu spoczywał w tym zakresie na powodzie (art. 6 k.c.).

Sąd w pełni podziela przedstawione wyżej stanowisko Sądu Najwyższego
i Sądu Okręgowego w Toruniu. Dokonanie rzeczywistej naprawy pojazdu nie pozwala na obliczenie odszkodowania w sposób kosztorysowy jako hipotetycznych kosztów przywrócenia stanu poprzedniego, a z pominięciem kosztów rzeczywiście poniesionych. Podkreślenia wymaga, że celem odszkodowania jest naprawa szkody poniesionej przez poszkodowanego. Szkoda ma generalnie charakter obiektywny i jest wymierna, a w celu ustalenia wysokości należnego poszkodowanemu odszkodowania co do zasady powołuje się dowód z opinii biegłego. Jednak w sytuacji, gdy sam poszkodowany uznaje, że określona kwota jest wystarczająca dla pokrycia całości szkody, to brak jest podstaw, aby przyjmować, że zasadnym jest przyznanie z tego tytułu kwoty wyższej. Celem odszkodowania jest bowiem wyrównanie uszczerbku w majątku poszkodowanego. Poszkodowany ma natomiast co do zasady najlepszą wiedzę odnośnie rozmiaru doznanego uszczerbku,
a w szczególności okoliczności mających wpływ na jego wysokość.
W okolicznościach niniejszej sprawy są to zwłaszcza faktycznie poniesione koszty wystarczające w ocenie samego poszkodowanego do przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie powołanych wyżej przepisów prawa materialnego, Sąd orzekł jak w punkcie I. wyroku.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. Pozwany wygrał niniejszy proces w całości i dlatego powód powinien zwrócić pozwanemu poniesione koszty procesu, na które złożyły się koszty zastępstwa procesowego w kwocie 3.600,00 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł i wynagrodzenie biegłego wypłacone z zaliczki uiszczonej przez pozwanego w kwocie 500,00 zł ( niewykorzystana część zaliczki w wysokości 200,00 zł zostanie zwrócona pozwanemu po prawomocnym zakończeniu sprawy). Wysokość stawki występującego w sprawie radcy prawnego określono na podstawie § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia z dnia 22 października 2015 roku
w sprawie opłat za czynności radców prawnych. O odsetkach ustawowych za opóźnienie od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 ¹ k.p.c.