Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Grudziądzu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 marca 2025 roku

Sąd Rejonowy w Grudziądzu Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący:	sędzia Maciej Lubiński
Protokolant:	sekr. sąd. Joanna Rakoczy

po rozpoznaniu w dniu 18 marca 2025 roku w Grudziądzu

na rozprawie sprawy z powództwa (...). z siedzibą w L.

przeciwko M. Ż.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 1.817,00 zł (jeden tysiąc osiemset siedemnaście złotych zero groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

Sygn. akt I C 821/24

UZASADNIENIE

Powód (...). z siedzibą w L., działając przez profesjonalnego pełnomocnika, wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego M. Ż. kwoty 5.044,55 zł wraz z odsetkami:

­

umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od kwoty 3.600,00 zł, poczynając od dnia 24 stycznia 2024 roku do dnia zapłaty,

­

ustawowymi za opóźnienie od kwoty 14,32 zł, poczynając od dnia
24 stycznia 2024 roku do dnia zapłaty,

­

ustawowymi za opóźnienie od kwoty 109,21 zł, poczynając od dnia
24 stycznia 2024 roku do dnia zapłaty.

Powód wniósł także o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu według norm przepisanych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie
od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

Argumenty przemawiające za uwzględnieniem powództwa powód przedstawił w uzasadnieniu pozwu /k. 4-8/ oraz w piśmie procesowym z dnia 20 listopada 2024 roku /k. 103-106/.

W odpowiedzi na pozew /k. 87-94v/ pozwany M. Ż., działając przez profesjonalnego pełnomocnika, wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu według, w tym kosztów zastępstwa procesowego w wysokości podwójnej stawki minimalnej, wraz
z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

Argumenty przemawiające za oddaleniem powództwa pozwany przedstawił
w uzasadnieniu odpowiedzi na pozew /k. 88v-94/.

Sąd rozpoznał sprawę w postepowaniu z udziałem konsumentów (art. 458 ¹⁴ -458 ¹⁶ k.p.c.) i w postępowaniu uproszczonym.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 15 czerwca 2022 roku M. Ż. zawarł z (...)
z siedzibą w W. (obecnie (...)) umowę o wirtualną kartę kredytową o numerze (...). Umowa została zawarta na okres 360 dni liczonych od dnia uruchomienia limitu kredytowego w rachunku karty. Warunkiem zawarcia umowy było zarejestrowanie przez pozwanego konta w portalu F. oraz dokonanie przez niego pozytywnej weryfikacji tożsamości oraz zdolności kredytowej. Kredytodawca dokonywał weryfikacji, czy dane wskazane we wniosku zgadzały się
z tymi pozyskanymi z własnych i zewnętrznych źródeł, w tym z danymi z przelewu weryfikacyjnego lub weryfikacji w oparciu o dostęp do rachunku bankowego.

W dniu 15 czerwca 2022 roku w celu potwierdzenia swojej tożsamości M. Ż. z rachunku o numerze (...) dokonał przelewu na rzecz F. kwoty (...), wpisując w tytule przelewu (...): (...).
Z O.O.” W umowie o wirtualną kartę wskazano następujące dane pozwanego: PESEL: (...), numer i seria dowodu osobistego: (...), adres zamieszkania:
ul. (...), adres (...), nr tel.: (...).

W dniu 15 czerwca 2022 roku (...) z siedzibą w W. dokonał transferu środków w kwocie (...) na rachunek pozwanego o numerze (...).

Na podstawie zawartej umowy (...) udostępnił pozwanemu środki pieniężne w postaci limitu kredytowego w rachunku karty kredytowej w kwocie 1.800,00 zł. Udostępnienie środków umożliwiło pozwanemu wykonywanie transakcji płatniczych w granicach przyznanego limitu. Od kwoty udzielonego limitu kredytowego kredytodawca nie naliczał odsetek kapitałowych. Za wykorzystanie limitu kredytowego kredytodawca miał pobierać jednak prowizję w wysokości 16% naliczaną od kwoty limitu kredytowego wykorzystanej w danym okresie rozliczeniowym na poczet transakcji płatniczych zaliczonych w ciężar rachunku karty. W umowie podano reprezentatywny przykład, zgodnie z którym przy całkowitej kwocie kredytu w wysokości 1.800,00 zł prowizja miała wynieść 3.456,00 zł.

W okresie obowiązywania umowy pozwany zobowiązany był do spłaty zadłużenia po upływie każdego okresu rozliczeniowego w terminie wskazanym
w zestawieniu operacji, w wysokości nie niższej niż minimalna kwota do zapłaty. Kredytobiorca po upływie każdego okresu rozliczeniowego otrzymywał od F. zestawienia operacji dokonywanych w ciężar rachunku wirtualnej karty kredytowej
w panelu klienta lub też pocztą elektroniczną na adres e-mail wskazany przez klienta, w formacie pliku pdf, z możliwością jego pobrania i zapisania na urządzeniu klienta.

W dniu 8 października 2023 roku pozwany zawarł z (...)
z siedzibą w W. aneks do umowy z dnia 15 czerwca 2022 roku, na podstawie którego przyznano mu limit kredytowy w rachunku karty do kwoty 3.600,00 zł.

M. Ż. aktywnie korzystał z przyznanego mu limitu kredytowego, wykorzystując przyznany limit, ale także dokonując spłat zadłużenia. Od dnia zawarcia umowy pozwany wykorzystał limit w łącznej wysokości 3.608,39 zł.
Za korzystanie z limitu kredytowego w okresie obowiązywania umowy F. sp.
z o.o. z siedzibą w W. obciążył pozwanego prowizją w łącznej wysokości 5.889,57 zł (suma prowizji za poszczególne okresy rozliczeniowe: 272,79 + 278,40 + 278,40 + 288,00 + 288,00 + 288,00 + 288,00 + 288,00 + 288,00 + 288,00 + 288,00 + 287,76 + 286,80 + 286,80 + 286,80 + 286,80 + 572,22 + 576,00 + 172,80).

Pozwany dokonał wpłat na poczet zobowiązania w łącznej wysokości 4.614,75 zł, przy czym ostatniej wpłaty na poczet zadłużenia dokonał w dniu 6 listopada 2023 roku. Kwoty te zostały zarachowane przez kredytodawcę w następujący sposób:

a)  kwota spłaconego kredytu – 8,39 zł,

b)  kwota spłaconej prowizji za wykorzystanie limitu kredytowego – 4.568,55 zł,

c)  kwota spłaconych odsetek od zadłużenia przeterminowanego – 37,81 zł.

W związku z brakiem terminowej spłaty pozostałego zadłużenia pismem z dnia 15 listopada 2023 roku (...) z siedzibą w W. wypowiedział pozwanemu umowę o wirtualną kartę kredytową z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia. W piśmie wskazano, że w razie spłaty całości zadłużenia wymagalnego w ostatnim dniu okresu wypowiedzenia, wypowiedzenie traci moc,
a dokonaną spłatę poczytuje się za wyrażenie zgody na utratę mocy wypowiedzenia. Pozwany nie dokonał jednak spłaty zadłużenia i umowa uległa rozwiązaniu po upływie terminu wypowiedzenia.

Zgodnie z § 23 Regulaminu wydawania i używania (...) F. mógł złożyć oświadczenie o wypowiedzeniu, o jakim mowa
w § 23.4 oraz § 23.5 Regulaminu, na jeden z poniższych sposobów:

0  a) na piśmie - wysyłając je na ostatni adres wskazany przez Klienta do korespondencji z godnie z § 26.3 Regulaminu,

1  b) na trwałym nośniku, pocztą elektroniczną, na ostatni adres poczty elektronicznej wskazany przez Klienta zgodnie z § 26.3 Regulaminu.

2  W dniu 19 grudnia 2023 roku (...) zawarł z (...). z siedzibą w L. umowę przelewu wierzytelności, na mocy której wierzyciel pierwotny dokonał na rzecz powoda cesji wierzytelności wynikającej
z umowy o wirtualną kartę kredytową o numerze (...).

(okoliczności bezsporne,

dowód: umowa nr (...) z 15.06.2022 r. – k. 19-25 akt;

wiadomości e-mail z 15.06.2022 r. – k. 47-48 akt;

aneks do umowy z 8.10.2023 r. – k. 45-46 akt;

potwierdzenia przelewów z 15.06.2022 r. – k. 16-17 akt;

regulamin wydawania i używania (...) – na płycie CD na k. 71 akt;

regulamin portalu – na płycie CD na k. 71 akt;

zestawienia operacji – k. 26-44 akt;

wypowiedzenie umowy – k. 18 akt;

wiadomość e-mail z 16.12.2023 r. – k. 49 akt;

umowa cesji wraz z pełnomocnictwami – k. 51v-57, 58v-60 akt;

oświadczenie cedenta z 3.01.2024 r. – k. 58 akt;

zawiadomienie o przelewie – k. 51 akt;

przedsądowe wezwanie do zapłaty – k. 50 akt)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o okoliczności bezsporne
i dowody z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy. Sąd przeprowadził wszystkie dowody wskazane przez strony.

Sąd uznał za wiarygodne dokumenty zgromadzone w toku postępowania. Prawdziwość dokumentów nie budziła bowiem wątpliwości Sądu i brak było jakichkolwiek podstaw, aby dokumentom złożonym przez stronę powodową odmówić waloru wiarygodności i mocy dowodowej.

Na rozprawie w dniu 18 marca 2025 roku /k. 116/ Sąd pominął dowód
z przesłuchania pozwanego M. Ż.. Pozwany nie stawił się bowiem
w sądzie pomimo wezwania do osobistego stawiennictwa w celu przesłuchania
i w żaden sposób nie usprawiedliwił swojej nieobecności. Pozwany uniemożliwił tym samym przeprowadzenie dowodu z jego przesłuchania i pozbawił się możliwości zweryfikowania twierdzeń powoda.

Podkreślić należy, że na żadnym etapie postępowania pozwany, reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, nie twierdził, że:

1)  nie należał do niego rachunek o numerze: (...), z którego dokonano przelewu weryfikacyjnego w kwocie (...)
/k. 16/ i na który przekazano kwotę w wysokości (...) /k. 17/;

2)  nie należał do niego adres (...), na który wysłano m.in. umowę o kartę, regulamin oraz formularz informacyjny i z którego potwierdzono zawarcie umowy /k. 47-48/;

3)  to nie on dokonał przelewu weryfikacyjnego w kwocie (...);

4)  to nie on dokonał wpłat na rzecz kredytodawcy w łącznej kwocie 4.614,75 zł.

Pozwany wniósł wprawdzie o oddalenie powództwa w całości i zarzucił powodowi, że nie wykazał on zasadności powództwa, ale wnioski i zarzuty strony należy odróżnić od jej twierdzeń. Za niewystarczające uznać zaś należy ogólne zaprzeczanie twierdzeniom powoda. Zaprzeczenie podstawie faktycznej jest bowiem oświadczeniem wiedzy, które musi być odniesione do skonkretyzowanych faktów (zob. m.in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 lipca 2009 r., (...) wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 marca 2014 r., I CSK 274/13, (...)).

Przechodząc do rozważań prawnych w pierwszej kolejności należy zauważyć, że zgodnie z art. 513 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 roku Kodeks cywilny
(tj.: Dz. U. z 2022 r., poz. 1360; dalej: k.c.) dłużnikowi scedowanej wierzytelności przysługują przeciwko jej nabywcy wszelkie zarzuty, które miał przeciwko zbywcy
w chwili powzięcia wiadomości o przelewie. Na podstawie tego przepisu dłużnik może podnosić wobec nabywcy wierzytelności zarzuty dotyczące m.in. źródeł powstania zobowiązania, jego istnienia, wykonania swojego świadczenia czy przedawnienia roszczenia. Na zasadach ogólnych dłużnik ma możliwość korzystania
z zarzutów własnych, które ma lub nabędzie wobec nabywcy wierzytelności
(por. Grzegorz Sikorski [w:] Kodeks cywilny. Komentarz, Warszawa 2012, wydanie I, teza 4. do art. 512).

W niniejszej sprawie powód dochodził od pozwanego należności z tytułu umowy o wirtualną kartę kredytową z limitem kredytowym, do której należało zastosować przepisy o umowie pożyczki. Zgodnie zaś z art. 720 § 1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

W niniejszej sprawie Sąd uznał, że powód udowodnił zawarcie z pozwanym M. Ż. w dniu 15 czerwca 2022 roku umowy o wirtualną kartę kredytową o numerze (...). Potwierdzeniem tego faktu są przede wszystkim potwierdzenia wykonania transakcji płatniczych z dnia 15 czerwca 2022 roku
w wysokości (...) i (...) (dokumenty te zostały opatrzone kwalifikowanym podpisem elektronicznym - k. 16-17). Pozwany nie twierdził w toku postępowania, że wskazany w tych dokumentach rachunek bankowy nie należał do niego. Potwierdzeniem zawarcia umowy są też wiadomości e-mail wysłane do pozwanego
w dniu 15 czerwca 2022 roku na adres (...) /k. 47-48/. W toku postępowania powód przedłożył zatem szereg dowodów wskazujących na zawarcie przez pozwanego umowy w formie elektronicznej oraz szczegółowo opisał procedurę związaną z zawarciem umowy. Pozwany tymczasem ograniczył się do sformułowania ogólnikowych zarzutów względem żądania pozwu w żaden sposób ich nie uzasadniając. Ponadto podkreślić należy, że pozwany nie stawił się w Sądzie pomimo wezwania do osobistego stawiennictwa w celu przesłuchania, uniemożliwiając tym samym przeprowadzenie dowodu z jego przesłuchania
i pozbawiając się możliwości zweryfikowania twierdzeń powoda. Przesłuchaniu pozwanego nie sprzeciwiałyby się przepisy o formie zastrzeżonej do celów dowodowych ( ad probationem), ponieważ dowód z zeznań świadków lub
z przesłuchania stron jest dopuszczalny, jeżeli fakt dokonania czynności prawnej jest uprawdopodobniony za pomocą dokumentu (art. 74 § 2 in fine k.c.). Dokumentem takim są w niniejszej sprawie m.in. potwierdzenia wykonania transakcji płatniczych
z dnia 15 czerwca 2022 roku. Powód nie przedłożył wprawdzie umowy pożyczki zawierającej podpis pozwanego, ale jest to zrozumiałe, skoro umowa została zawarta na odległość za pośrednictwem strony internetowej. Należy zauważyć, że zawieranie umów w ten sposób jest obecnie powszechne i w ocenie Sądu nie ma podstaw, by tak zawartą umowę uważać za nieważną.

Na uwzględnienie nie zasługiwał również zarzut pozwanego dotyczący braku legitymacji czynnej po stronie powoda. W ocenie Sądu fakt przejścia wierzytelności został bowiem w wystarczający sposób wykazany. Powód udowodnił, że na podstawie umowy przelewu wierzytelności z dnia 19 grudnia 2023 roku (...) zbył na rzecz (...). z siedzibą w L. wierzytelność dochodzoną
w niniejszym postępowaniu. Na potwierdzenie tego faktu powód przedłożył umowę cesji i stosowane pełnomocnictwa udzielone osobom, które działały w imieniu stron umowy. Zdaniem Sądu przedłożony przez powoda wykaz wierzytelności /k. 55v-56/
w powiązaniu z zawiadomieniem pozwanego o cesji /k. 51/ był wystarczającym dowodem na okoliczność, że wierzytelność dochodzona pozwem była przedmiotem cesji z dnia 19 grudnia 2023 roku. Powód przedłożył odpis umowy cesji poświadczony zgodnie z art. 129 § 2 k.p.c. i w ocenie Sądu okoliczności sprawy nie uzasadniały zażądania od powoda na podstawie art. 129 § 4 k.p.c. przedłożenia do niniejszej sprawy oryginału umowy cesji, która dotyczyła nie tylko wierzytelności wobec pozwanego, ale także wobec setek innych osób. Powód wraz umową cesji wierzytelności przedłożył także oświadczenie o zapłacie ceny /k. 58/.

W konsekwencji uznać należało, że zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwala na ustalenie, że (...) z siedzibą w W. udostępnił pozwanemu M. Ż. środki pieniężne w postaci limitu kredytowego w rachunku karty kredytowej, a pozwany wykorzystał limit w łącznej wysokości 3.608,39 zł. Taka kwota została oddana do dyspozycji pozwanego i zgodnie z art. 720 § 1 k.c. taką kwotę pozwany powinien zwrócić pożyczkodawcy. Pozwany uiścił zaś na rzecz pożyczkodawcy kwotę 4.614,75 zł.

W ocenie Sądu powód nie wykazał w niniejszej sprawie zasadności obciążenia pozwanego prowizją w wysokości 5.889,57 zł oraz skapitalizowanymi odsetkami
w kwocie 14,32 zł i 109,21 zł. Za zasadny uznać należało podniesiony przez pozwanego zarzut stosowania przez pierwotnego wierzyciela w umowie o wirtualną kartę kredytową klauzul niedozwolonych w zakresie określenia prowizji.

Zgodnie z art. 385 ¹ k.c. postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nie uzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki
w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy. Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Obowiązek zbadania, czy umowa zawiera klauzule niedozwolone spoczywa na sądzie także wówczas, gdy strona pozwana pozostaje bierna, nie składa odpowiedzi na pozew lub nie powołuje określonych zarzutów (por. wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (druga izba)
z dnia 13 września 2018 r., C-176/17; wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 4 czerwca 2020 r., C- 495/19; uchwała 7 sędziów Sądu Najwyższego
z dnia 20 czerwca 2018 r., III CZP 29/17, (...)).

W ocenie Sądu zapis o prowizji zmierzał do obejścia przepisów o ochronie praw konsumentów oraz o odsetkach maksymalnych (ukryta lichwa). Powód
z pozycji profesjonalisty posługiwał się wzorcem umownym, który powszechnie stosował w swojej działalności. Pozwany nie miał żadnego wpływu na ustalenie wysokości prowizji, która została mu narzucona. Z tego względu należało przyjąć,
że postanowienia te nie zostały indywidualnie uzgodnione z pozwanym. Z definicji umowy pożyczki nie wynika przy tym, aby wysokość prowizji i innych opłat należały do głównych świadczeń stron umowy, albowiem do świadczeń tych należą jedynie udostępnienie kwoty pożyczki (por. wyrok Sądu Antymonopolowego z dnia 30 września 2002 roku XVII Amc 47/01, Dz. Urz. UOKiK 2003/1/244; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 kwietnia 2004 roku, (...)). Zdaniem Sądu zapis
w regulaminie wydawania i używania wirtualnej karty kredytowej (§ 17.8) nie mógł skutkować uznaniem prowizji za główne świadczenie kredytobiorcy.

Pożyczkodawca zasadniczo ma prawo pobierania opłat związanych z kosztami, które rzeczywiście ponosi w związku z udzieleniem pożyczek (kredytów).
W przedmiotowej sprawie prowizja została jednak rażąco wygórowana i nie znajdowała odzwierciedlenia w wysokości ponoszonych kosztów. Powód nie powoływał się zresztą na jakiekolwiek konkretne koszty. W § 2 regulaminu wskazano jedynie, że prowizja to szczególny rodzaj opłaty za wykorzystanie Limitu Kredytowego naliczanej od kwoty Limitu Kredytowego wykorzystanej w danym Okresie Rozliczeniowym przez Klienta, tj. sumy Transakcji Płatniczych zleconych
w poczet Rachunku Karty. Zapis ten jest zresztą niejasny i wprowadzający w błąd, bo może sugerować, że prowizja będzie naliczana tylko od wypłat dokonanych w danym okresie rozliczeniowym. W rzeczywistości prowizja była jednak naliczana także od wypłat z wcześniejszych okresów rozliczeniowych, o ile zadłużenie nie zostało spłacone. Przykładowo w okresach rozliczeniowych od 13 września 2022 roku do 10 maja 2023 roku /k. 35-42/ pozwany w ogóle nie dokonał żadnych wypłat z rachunku karty, a mimo wszystko został obciążony ośmioma prowizjami w kwotach po 288,00 zł. Nie sposób zatem uznać, aby prowizja została określona w umowie w sposób jednoznaczny (art. 385 ¹ § 1 in fine k.c.). Pozwany zresztą o wysokości prowizji nie był dokładnie poinformowany, ponieważ w dacie zawarcia umowy i aneksu nie znał jej wysokości (prowizja była uzależniona od wykorzystania limitu w danym okresie rozliczeniowym). Wysokość prowizji została określona w sposób niejasny
w umowie i regulaminie, które zostały jednostronnie i odgórnie opracowane przez pierwotnego wierzyciela.

O rażącej wysokości prowizji przewidzianej umową świadczy także reprezentatywny przykład podany w umowie, zgodnie z którym przy całkowitej kwocie kredytu w wysokości 1.800,00 zł prowizja miała wynosić aż 3.456,00 zł, co stanowi 192% kapitału, podczas gdy w chwili zawarcia umowy maksymalna stawka odsetek ustawowych kapitałowych wynosiła 19% w stosunku rocznym. Niedopuszczalne jest zaś obciążanie pożyczkobiorcy (kredytobiorcy) jakimkolwiek zryczałtowanym odszkodowaniem przekraczającym kwotę odsetek maksymalnych naliczanych od wymagalnego zadłużenia (zob. M. Lemkowski, Odsetki cywilnoprawne, Wolter Kluwer Polska, Warszawa 2007, s. 95 i n.). Odsetki maksymalne limitują bowiem wysokość wynagrodzenia należnego pożyczkodawcy
w związku z udzieleniem pożyczki, a ich wysokość jest przy tym ograniczona z uwagi na treść art. 359 § 2 ¹ k.c., który wprowadza maksymalną wysokość odsetek wynikających z czynności prawnych.

Powyższe rozważania prowadzą do wniosku, że w przedmiotowej sprawie koszty prowizji miały stanowić źródło bardzo wysokiego zysku kredytodawcy, nie mające usprawiedliwienia w podejmowanych przez niego czynnościach i ponoszonych kosztach. W wypadku pozwanego prowizja wyniosła ostatecznie 5.889,57 zł, ale tylko dlatego, że do pewnego momentu pozwany regularnie spłacał zadłużenie i w okresie obowiązywania umowy dokonał wpłat w łącznej wysokości 4.614,75 zł. Gdyby nie wpłaty pozwanego, to zgodnie z zawartą umową - przy limicie określonym ostatnim aneksem - prowizja mogłaby wynieść aż 6.912,00 zł (3.600,00 x 192%) za 12 miesięcy obowiązywania umowy.

Z powyższych względów Sąd uznał, że na podstawie umowy o numerze (...) M. Ż. nie był zobowiązany do zwrotu pożyczkodawcy kwoty 5.889,57 zł z tytułu prowizji. Pozwany był zobowiązany do zwrotu kwoty 3.608,39 zł (wykorzystany kapitał), a uiścił na rzecz pożyczkodawcy kwotę 4.614,75 zł. Skoro pozwany wywiązał się ze swojego zobowiązania w całości, to wytoczone powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie nawet w części. Sąd uznał także za niezasadne żądanie w zakresie skapitalizowanych odsetek wskazanych w pozwie
w kwotach 14,32 zł i 109,21 zł, albowiem nie przedstawiono w sposób jasny wyliczenia tych odsetek, a ponadto niewątpliwie naliczono je także częściowo od nienależnej prowizji. Kwoty te i tak zresztą mieszczą w nadpłacie dokonanej przez pozwanego (4.614,75 zł - 3.608,39 zł = 1.006,36 zł).

Mając powyższe na uwadze Sąd w punkcie I. wyroku, na podstawie wymienionych wyżej przepisów prawa materialnego, oddalił powództwo powoda przeciwko M. Ż..

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. zgodnie
z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Pozwany wygrał niniejszy proces
w całości i dlatego powód powinien zwrócić pozwanemu poniesione koszty procesu, na które złożyły się koszty zastępstwa procesowego w kwocie 1.800,00 zł i opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł. Wysokość stawki występującego
w sprawie adwokata określono na podstawie § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie. Przy rozliczaniu kosztów procesu Sąd nie uwzględnił kosztów zastępstwa procesowego stron z elektronicznego postepowania upominawczego. W sprawie zainicjowanej pozwem na zasadach określonych w art. 505 ³⁷ § 2 zd. 1 k.p.c. sąd rozstrzygając o kosztach procesu na żądanie strony zgłoszone zgodnie z art. 505 ³⁷ § 2 zd. 2 k.p.c. uwzględnia bowiem jedną opłatę za czynności pełnomocnika w wysokości odpowiadającej temu postępowaniu (zob. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 10 kwietnia 2024 r., sygn. akt III CZP 53/23). W ocenie Sądu nie było też podstaw do podwyższenia stawki wynagrodzenia adwokata na podstawie § 15 ust. 3 rozporządzenia, gdyż nie uzasadniał tego nakład pracy pełnomocnika. Pełnomocnik pozwanego poza odpowiedzią na pozew nie sporządził bowiem żadnego innego pisma procesowego, a ponadto nie stawił się nawet na wyznaczonej rozprawie. O odsetkach ustawowych za opóźnienie od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 ¹ k.p.c.