Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Grudziądzu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 października 2024 r.

Sąd Rejonowy w Grudziądzu I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	sędzia Andrzej Antkiewicz
Protokolant:	starszy sekretarz sadowy Minika Kopczyńska

po rozpoznaniu w dniu 18 października 2024 r. w Grudziądzu

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) (...) w G.

przeciwko (...) w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1000,00 zł (jeden tysiąc złotych 00/100) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 29 lutego 2024 r. do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałej części;

3.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 1.146,96 zł (jeden tysiąc sto czterdzieści sześć złotych 96/100) tytułem zwrotu kosztów procesu, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Sygn. akt I C 871/24

UZASADNIENIE

wyroku

(...) spółka komandytowa w G. wniosła o zasądzenie od (...) w W. kwoty 5.528,22 zł tytułem dopłaty do odszkodowania wypłaconego przez pozwanego za kolizję drogową, do jakiej doszło 16 września 2023 r., w wyniku której uszkodzeniu uległ pojazd marki T. (...) o nr rejestracyjnym (...) stanowiący własność R. K., a także tytułem zwrotu kosztów sporządzenia kalkulacji naprawy pojazdu po szkodzie, wykonanej na zlecenie powoda w wysokości 492 zł. Powód wskazał, że nabył w drodze cesji wierzytelność z tytułu odszkodowania za szkodę w ww. pojeździe. Domagał się również zapłaty odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 5.528,22 zł od dnia 29 lutego 2024 r. do dnia zapłaty oraz od kwoty 492 zł od dnia 7 maja 2024 r. do dnia zapłaty.

W pozwie wskazano, że powód nie zgadza się z kwotą kosztów naprawy określoną przez ubezpieczyciela, a żądanie pozwu opiera na prywatnej opinii sporządzonej na zlecenie powoda (k. 4 - 7 akt).

Pozwany zakład ubezpieczeń wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie zwrotu kosztów procesu. Zaznaczył, że wypłacona przed sprawą sądową na rzecz poszkodowanego kwota odszkodowania za szkodę w pojeździe była wystarczająca do naprawienia pojazdu i pozwany nie jest zobowiązany do zapłaty dalszej kwoty. Wskazał, że koszty naprawy zostały określone przez ubezpieczyciela w oparciu o możliwość przeprowadzenia naprawy pojazdu w sieci naprawczej (...), z uwzględnieniem rabatów na części zamienne. Pozwany zwrócił uwagę, że poszkodowany został poinformowany, że możliwa jest naprawa pojazdu za cenę wskazaną w kalkulacji. Pozwany dodał, że z tych względów analizowanie hipotetycznych kosztów naprawy w oparciu o opinię biegłego jest bezzasadne. Pozwany zarzucił, że brak jest ponadto informacji, czy poszkodowany faktycznie naprawił pojazd oraz czy jego stan został przywrócony do stanu przed wypadkiem. Pozwany wyjaśnił, że wbrew twierdzeniom powoda, dla ustalenia wysokości odszkodowania ma znaczenie ewentualna sprzedaż pojazdu bez jego naprawy bądź dokonanie naprawy pojazdu po szkodzie. Pozwany zarzucił brak legitymacji czynnej po stronie powoda z uwagi na to, że umowa cesji dołączona do pozwu powinna zostać przeanalizowana pod kątem zgodności z treścią art. 58, 353 ¹ i art. 385 ¹ k.c., tj. pod kątem tego, czy treść lub cel umowy nie pozostaje w sprzeczności z ustawą, właściwością stosunku prawnego albo zasadami współżycia społecznego. Należy bowiem zaznaczyć, że poszkodowany nie wnosił odwołania od decyzji wydanej przez pozwanego w trakcie postępowania likwidacyjnego, a za sprzedaż wierzytelności otrzymał kwotę 1.705 zł, podczas gdy powód dochodzi z tytułu dopłaty odszkodowania kwoty ponad trzykrotnie wyższej (k. 27-31v akt).

Sąd Rejonowy ustalił i zważył, co następuje:

Okoliczności sprawy były bezsporne i wynikały z przedłożonych do akt dokumentów, akt szkody złożonych na płycie CD i zeznań świadka R. K..

W dniu 16 września 2023 roku doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd marki T. (...) rocznik (...) o nr rej. (...) należący do R. K.. Ubezpieczycielem odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody był pozwany. Poszkodowany zgłosił szkodę do (...) 25 września 2023 r.

W piśmie z dnia 28 lutego 2024 r. pozwany ustalił wysokość odszkodowania za uszkodzenie pojazdu marki T. na 10.127,99 zł, na podstawie kalkulacji z 22 lutego 2024 r. Kosztorys uwzględniał stawkę roboczogodziny na poziomie 49 zł i współczynnik odchylenia kosztu materiału lakierniczego w wysokości 67,00%. W wycenie pozwanego wskazano, że jeżeli poszkodowany chce naprawić pojazd, to może skontaktować się z Opiekunem Klienta, który wskaże warsztat (...) (...) dedykowany do naprawy pojazdu. Zaznaczono, że jeżeli poszkodowany jest zainteresowany zakupem materiałów lakierniczych lub części zamiennych w cenach podanych w kosztorysie, to należy skontaktować się z (...) (...) pod określonym numerem telefonu lub mailowo. W przypadku zainteresowania wskazaniem warsztatu, który zrealizuje naprawę zgodnie z ustaloną przez ubezpieczyciela wysokością szkody, należy skontaktować się z (...) (...) mailowo (adres mailowy został podany).

Kwota 10.127,998 zł została wypłacona poszkodowanemu.

W umowie cesji wierzytelności z dnia 12 marca 2024 r. R. K. dokonał na rzecz powódki cesji wierzytelności z tytułu odszkodowania za uszkodzone auto dnia 16 września 2023 r. W umowie cesji określono ceny sprzedaży na 1.705 zł brutto.

Po otrzymaniu pieniędzy od powódki poszkodowany naprawił pojazd w całości, ale nie w warsztacie naprawczym, przy użyciu oryginalnych części zamiennych, przywracając pełną sprawność pojazdu, który został poddany kontroli na przeglądzie technicznym. Pojazd naprawili koledzy poszkodowanego, którzy pracowali w warsztacie naprawczym i znają się na naprawie pojazdów. Poszkodowany zapłacił im za naprawę. Naprawa odbyła się w garażu. Koszt naprawy wraz kosztem zakupu części zamiennych przekroczył kwotę otrzymaną od ubezpieczyciela o ok. 1.000 zł. W normalnym warsztacie pieniędzy otrzymanych od ubezpieczyciela i powoda nie wystarczyłoby na naprawę. Poszkodowany otrzymał informację o możliwości naprawy auta w sieci naprawczej (...), jednakże wolał je sam naprawić, gdyż wcześniej miał przypadek, że inny pojazd w takiej sieci nie został dobrze naprawiony.

W kalkulacji naprawy z dnia 26 marca 2024 r. wykonanej na zlecenie powoda koszt naprawy uszkodzonego (...) o nr rejestracyjnym (...) określono na 15.656,21 zł. Koszt wykonania tej kalkulacji wyniósł 492 zł.

W piśmie z 29 kwietnia 2024 r. powódka wezwała pozwanego do zapłaty kwot dochodzonych w pozwie w terminie 7 dni.

dowody: zgłoszenie szkody – w aktach szkodowych na płycie CD na k. 32 akt sprawy

zdjęcia uszkodzonego pojazdu – w aktach szkody na płycie CD - k. 32 akt sprawy

pismo pozwanego z 28.02.2024 r. o przyznaniu odszkodowania –k. 16 akt sprawy

kalkulacja naprawy pojazdu po szkodzie sporządzona przez pozwanego – k. 17-19 akt

sprawy

umowa przelewu wierzytelności – k. 9 akt sprawy

kalkulacja naprawy z 26.03.2024 r. – k. 12-14 akt sprawy

faktura na kwotę 492 zł – k. 15 akt sprawy

wezwanie do zapłaty z 29.04.2024 r. – k. 11-11v akt sprawy

zeznania świadka R. K. – k. 55 – 55v akt sprawy

Po przesłuchaniu poszkodowanego w dniu 18 października 2024 r., Sąd pominął dowód z opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 2 k.p.c. (k. 55v akt), gdyż ze względu na uchwałę składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 8 maja 2024 r. w sprawie III CZP 142/22, dowód ten okazał się nieistotny dla rozstrzygnięcia sprawy.

Sąd oddalił również wniosek powoda o zobowiązanie poszkodowanego do przedłożenia faktur i paragonów za naprawę (k. 55v akt), gdyż poszkodowany zeznał, że nie posiada faktur i rachunków za zakup części do naprawy auta.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka R. K., albowiem znajdowały częściowe pokrycie w złożonych do akt dokumentach, a nadto żadna ze stron nie kwestionowała tych zeznań.

W ocenie Sądu, w ustalonych okolicznościach sprawy roszczenie powoda dochodzone pozwem mogło być uwzględnienie jedynie do kwoty 1.000 zł, którą poszkodowany zapłacił za zakup części zamiennych i naprawę auta z pieniędzy otrzymanych po sprzedaży wierzytelności, albowiem pozostałe koszty naprawy auta zgodnie z zeznaniami poszkodowanego zostały pokryte z pieniędzy wypłaconych przez ubezpieczyciela sprawcy szkody. Zgodnie z uchwałą składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 8 maja 2024 r., III CZP 142/22, jeżeli poszkodowany poniósł już koszty naprawy pojazdu lub zobowiązał się do ich poniesienia, wysokość odszkodowania z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych powinna odpowiadać tym kosztom, chyba że w danych okolicznościach są one oczywiście nieuzasadnione; w takiej sytuacji wysokość odszkodowania nie zależy od ulg i rabatów możliwych do uzyskania przez poszkodowanego od podmiotów współpracujących z ubezpieczycielem. Faktyczne koszty naprawy poniesione przez poszkodowanego przekroczyły kwotę wypłaconą przez ubezpieczyciela. Ponieważ z pieniędzy otrzymanych od cesjonariusza pokrył ona jedynie 1.000 zł kosztów naprawy, a auto została w całości naprawione i jest użytkowane przez poszkodowanego, brak było podstaw do rozliczenia kosztów naprawy według hipotetycznych kosztów wyliczonych przez rzeczoznawcę na zlecenie powoda lub według opinii biegłego sądowego. Zgodnie z powołaną uchwałą składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 8 maja 2024 r. złożenie przez pozwanego oferty poszkodowanemu naprawy pojazdu w warsztacie (...) (...), z uwzględnieniem ulg i rabatów stosowanych w tych warsztatach, nie miało znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, gdyż poszkodowany miał prawo naprawić pojazd w innym warsztacie albo system gospodarczym.

Z tych względów powództwo zostało uwzględnione w części do kwoty 1.000 zł na mocy art. 361 § 1 i 2 k.c., art. 509 § 1 k.c. oraz art. 822 § 1 i 4 k.c. W sytuacji naprawy auta poszkodowany nie może żądać zapłaty odszkodowania obliczonego metodą kosztorysową, tzn. stanowiącego równowartość kosztów restytucji, czyli hipotetycznych kosztów naprawy pojazdu, co wynika m.in. z przytoczonej uchwały składu 7 sędziów Sądu Najwyższego, którą Sąd Rejonowy orzekający w tej sprawie podziela. W konsekwencji nie może również tego żądać cesjonariusz wywodzący swoje prawa od poszkodowanego, gdyż poszkodowany nie może przelać na cesjonariusza więcej praw aniżeli sam posiadał.

Sąd orzekający w tej sprawie nie podzielił stanowiska strony pozwanej dotyczącego braku po stronie powoda legitymacji czynnej ze względu na różnicę między ceną określoną w umowie cesji wierzytelności a kwotą dochodzoną przez powoda w pozwie. Wprawdzie niska wartość ceny sprzedaży może być podstawą do stwierdzenia nieważności umowy cesji na podstawie art. 58 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 5 k.c. z przyczyn szczegółowo omówionych w przytoczonych przez pozwanego orzeczeniach sądowych, w szczególności w uchwale (...) z 29 maja 2019 r. w sprawie III CZP 68/18, jednakże poszkodowany nie czuł się oszukany przez cesjonariusza. Porównując koszty naprawy auta i cenę przelewu nie można było uznać, że w umowie cesji doszło do naruszenia praw konsumenta i jego pokrzywdzenia. Istniała również podstawa do sprzedaży wierzytelności.

Powództwo oddalono również w zakresie żądania zapłaty kwoty 492 zł tytułem zwrotu kosztów prywatnej opinii na zlecenie powoda, albowiem nie obejmowała tej kwoty umowa cesji, a nadto koszt ten nie pozostawał w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą, gdyż został poniesiony przez powoda w ramach prowadzonej prze niego działalności gospodarczej, w celu oceny wysokości żądania przez powoda, a sama opinia prywatna z dnia 26 marca 2024 r. nie został wykorzystana przez sąd jako podstawa do zasądzenia roszczenia.

O odsetkach ustawowych za opóźnienie od zasądzonej kwoty w pkt 1. sentencji wyroku orzeczono na mocy art. 481 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 817 § 1 k.c., albowiem termin wskazany w pozwie przypadał po upływie 30-dniowego terminu na wypłatę odszkodowania.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art.100 zd. pierwsze k.p.c. według zasady stosunkowego rozdziału. Powód wygrał sprawę w (...) (1.000/6.020,22), a poniósł koszty w kwocie 2.217,00 zł, na którą składały się: opłata od pozwu 400 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa procesowego – 17 zł (k. 21 akt) i koszty zastępstwa procesowego w kwocie 1800 zł zgodnie z § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. poz. 1800 ze zm.), dlatego należy mu się od pozwanego zwrot kwoty 368,24 zł ((...) z 2.217 zł). Pozwany poniósł następujące koszty procesu: koszty radcowskie w kwocie 1.800 zł (§ 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych – Dz.U. z. (...) r. poz. 265 ze zm.) i opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17 zł. Od powoda należy się mu kwota 1.515,20 zł (83,29 x 1.817 zł). Po potrąceniu wzajemnych kwot pozostaje saldo na rzecz pozwanego w wysokości 1.146,96 zł i taką kwotę zasądzono w pkt 3 (trzecim) sentencji wyroku.

O odsetkach za opóźnienie od kosztów procesu orzeczono na mocy art. 98 § 1 ¹ k.p.c.