Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Grudziądzu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 marca 2025 r.

Sąd Rejonowy w Grudziądzu I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	sędzia Andrzej Antkiewicz
Protokolant:	starszy sekretarz sądowy Monika Kopczyńska

po rozpoznaniu w dniu 19 marca 2025 r. w Grudziądzu na rozprawie

sprawy z powództwa P. P.

przeciwko (...) (...)w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.250,27 zł (jeden tysiąc dwieście pięćdziesiąt złotych 27/100) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 23 sierpnia 2023 roku do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałej części;

3.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 1.619,73 zł (jeden tysiąc sześćset dziewiętnaście złotych 73/100) tytułem zwrotu części kosztów procesu z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Sygn. akt I C 987/24

UZASADNIENIE

wyroku

P. P. wniósł o zasądzenie od (...) w W. kwoty (...),00 0zł z tytułu dopłaty do odszkodowania wypłaconego przez pozwanego za kolizję drogową, do jakiej doszło 10 lipca 2023 r., w wyniku której uszkodzeniu uległ pojazd marki B. o nr rejestracyjnym (...) stanowiący własność B. F.. Powód wskazał, że nabył w drodze cesji wierzytelność z tytułu odszkodowania za szkodę w ww. pojeździe. Domagał się również zapłaty odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 5001,00 zł od dnia 23 sierpnia 2023 r. do dnia zapłaty.

W pozwie wskazano, że powód nie zgadza się z kwotą kosztów naprawy określoną przez ubezpieczyciela. Domagał się dopłaty różnicy między kosztami naprawy ustalonymi przez rzeczoznawcę w prywatnej opinii a kwotą wypłaconą poszkodowanemu przez pozwanego (k. 4- 7v akt).

Pozwany zakład ubezpieczeń wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie zwrotu kosztów procesu. W pierwszej kolejności zarzucił brak legitymacji czynnej po stronie powoda z uwagi na nieważność umowy cesji zawartej między poszkodowanym a powodem, co spowodowało, że na powoda nie przeszła wierzytelność wynikająca z tej umowy. Powołał się na uchwałę (...) z dnia 29 maja 2019 r. sygn. akt (...), w której uzasadnieniu stwierdzono, że wprawdzie wierzytelności (roszczenia) bezpośrednio poszkodowanych w stosunku do towarzystw ubezpieczeniowych o naprawienie szkody są w obecnym stanie prawnym co do zasady zbywalne, nie oznacza to jednak wyłączenia umów przelewu dotyczących tych wierzytelności, a w istocie, leżących u ich podstaw umów sprzedaży (w przypadku przelewu związanego ze sprzedażą) lub umów o świadczenie usług związanych z inkasem (w przypadku przelewu w celu inkasa), spod oceny w świetle ogólnych reguł ważności czynności prawnych (art. 58 k.c.) oraz w świetle przepisów o ochronie konsumentów przed skutkami niedozwolonych klauzul umownych (art. 385 ^{( 1)} k.c.). Jak wskazał Sąd Najwyższy, istotna w tym zakresie może być zwłaszcza kontrola wysokości ceny nabytej wierzytelności lub wysokości wynagrodzenia za usługi związane z inkasem wierzytelności oraz warunków płatności ustalonej ceny lub uzgodnionego wynagrodzenia. Są to niewątpliwie kwestie bardzo wrażliwe społecznie. Pozwany wskazał, że umowa cesji wierzytelności objętej pozwem był odpłatna, ale ceny nie ujawniono. Pozwany stał na stanowisku, że w sprawie z powództwa profesjonalnego podmiotu, który nabył od bezpośrednio poszkodowanego będącego konsumentem wierzytelność, która przysługuje w stosunku do towarzystwa ubezpieczeniowego, konieczne jest zbadanie kwestii, czy konsument zawierający umowę cesji wierzytelności miał świadomość, w jakiej wysokości mógłby dochodzić dalszego odszkodowania od towarzystwa ubezpieczeniowego, w szczególności, czy został o tym poinformowany przez profesjonalny podmiot zajmujący się nabywaniem w drodze cesji takich roszczeń w celu ich dalszego dochodzenia przed sądem, a po drugie, czy zaoferowana cena nabycia takiej wierzytelności stanowi dla konsumenta odpowiedni ekwiwalent, przy uwzględnieniu wysokości dalszego odszkodowania, którego będzie dochodził nabywca wierzytelności dla siebie (art. 385 ^{( 1)} k.c.), a w konsekwencji, czy konkretna umowa cesji nie pozostaje w sprzeczności z regulacją prawną pełnego odszkodowania dla bezpośrednio poszkodowanego (art. 58 w zw. z art. 361 i art. 363 k.c.). Są to dwie istotne okoliczności, których zbadanie i ustalenie przez sąd rozpoznający sprawę o zapłatę na rzecz nabywcy wierzytelności znajduje swoje uzasadnienie prawne w treści art. 58 k.c. i art. 385 ^{( 1)} k.c., na które wskazuje powołana uchwała (...). W tym kontekście pozwany zwrócił uwagę, że w niniejszej sprawie powód nie wykazał, by te warunki zostały spełnione. Cena, jaką powód uiścił na rzecz poszkodowanego za nabycie wierzytelności nie została zapisana bezpośrednio w umowie, a powód załączył do pozwu aneks nr (...) do umowy cesji z zamazaną ceną sprzedaży.

W drugiej kolejności pozwany wskazał na dynamiczny charakter szkody. Zaznaczył, że pojazd poszkodowanego został w dniu 14 grudnia 2023 r. poddany kontroli drogowej, a w dniu 1 lipca 2024 r. uzyskał pozytywny wynik badania technicznego, co świadczy o tym, że pojazd został naprawiony po szkodzie z 10 lipca 2023 r. Skoro naprawiono pojazd, to wysokość szkody jest taka, jaką poniesiono dokonując naprawy auta – w graniach uszkodzeń powstałych w wyniku zdarzenia z dnia 10 lipca 2023 r. Pozwany wskazał na orzecznictwo Sądu Najwyższego i Sądu Okręgowego w Toruniu, z którego wynika, że w razie naprawienia pojazdu we własnym zakresie uprawniony nie może żądać zapłaty odszkodowania obliczonego metodą kosztorysową, tzn. stanowiącego równowartość kosztów restytucji, czyli hipotetycznych kosztów naprawy pojazdu.

W trzeciej kolejności pozwany zaznaczył, że wypłacona przed sprawą sądową na rzecz poszkodowanego kwota odszkodowania za szkodę w pojeździe była wystarczająca do naprawienia pojazdu i pozwany nie jest zobowiązany do zapłaty dalszej kwoty. Pozwany zwrócił uwagę, że złożył poszkodowanemu propozycję naprawienia pojazdu w jednym z warsztatów sieci naprawczej pozwanego, który znajduje się w G., za kwotę przyznaną przez pozwanego tytułem odszkodowania, poszkodowany nie skorzystał jednak z możliwości naprawy pojazdu w warsztacie współpracującym z pozwanym. Pozwany informował również poszkodowanego o możliwości nabycia części zamiennych i materiałów lakierniczych w cenach kosztorysowych u określonych, wskazanych przez pozwanego dostawców. Poszkodowany nie zainteresował się powyższą informacją i nie skontaktował się z dostawcami części i materiałów lakierniczych. Zaniechanie to skutkowało tym, że pozbawiał się możności skorzystania z preferencyjnych warunków naprawy pojazdu i w sposób nieuzasadniony zrezygnował z możliwości obniżenia kosztów naprawy. Na potwierdzenie, że poszkodowany mógł zakupić części zamienne i materiał lakierniczy po cenach wynikających z przesłanych pozwanemu kosztorysów, pozwany pował się na oświadczenie (...) sp. z o.o. z dnia 22 lipca 2024 r. i oświadczenie właściciela zakładu (...) z 19 lipca 2021 r. wraz z umową o współpracy i jej aneksem (k. 42-58 akt).

Powód nie odniósł się w trakcie procesu do zarzutów pozwanej dotyczących braku legitymacji czynnej, nieważności umowy cesji i niewskazania sądowi ceny nabycia wierzytelności.

Sąd Rejonowy ustalił i zważył, co następuje:

Okoliczności sprawy były bezsporne i wynikały z przedłożonych do akt dokumentów oraz akt szkody złożonych na płycie CD.

W dniu 10 lipca 2023 roku doszło do zdarzenia drogowego w G., w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd marki B. (...) o nr rej. (...) należący do B. F.. Ubezpieczycielem odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody był pozwany. Podczas zdarzenia uszkodzeniu uległ tył pojazdu marki B..

W wycenie naprawy pojazdu i kalkulacji naprawy z 19 sierpnia 2023 r. pozwany określił koszt naprawy uszkodzonego auta na 7.888,20 zł. Kosztorys uwzględniał stawkę roboczogodziny na poziomie (...), uzgodnioną z warsztatem współpracującym z pozwanym, to jest (...) w G.. W wycenie pozwanego wskazano, że w przypadku chęci naprawy pojazdu w tym warsztacie, należy skontaktować się (...) pozwanego pod numerem tel. +48 22 272 00 08 (od poniedziałku do piątku w godzinach 7-21, w soboty w godzinach 8-16) i wówczas pozwany zorganizuje naprawę w rekomendowanym przez niego warsztacie. Pozwany pouczył poszkodowanego, że ma prawo swobodnego wyboru warsztatu naprawczego. Jeżeli jednak koszt naprawy w wybranym warsztacie, który nie jest warsztatem rekomendowanym przez W., będzie znacząco wyższy od cen obowiązujących na rynku lokalnym, w uzasadnionych przypadkach ubezpieczyciel zastrzega sobie prawo do weryfikacji wyższych kosztów i ograniczenia wysokości odszkodowania, jeżeli takie koszty są niecelowe i ekonomicznie nieuzasadnione. Zaznaczono, że poszkodowany jest zobowiązana do współpracy z ubezpieczycielem i zapobiegania zwiększenia szkody. Wskazano też dane kontaktowe dostawców poszczególnych części wyszczególnionych na końcu kalkulacji oraz dane kontaktowe dostawcy materiałów lakierniczych.

Na podstawie tego kosztorysu decyzją z dnia 22 sierpnia 2023 r. przyznano poszkodowanemu odszkodowanie w kwocie 7.888,20 zł.

Poszkodowany nie naprawił wielu uszkodzeń auta po wypadku z 10 lipca 2023 r., a jedynie naprawił radio, za co zapłacił ok. 1200 zł.

W umowie cesji wierzytelności z dnia 21 maja 2024 r. B. F. dokonał na rzecz P. P. cesji wierzytelności z tytułu odszkodowania za uszkodzone auto od sprawcy szkody z dnia 10 lipca 2023 r. oraz od zakładu ubezpieczeń, który udzielał w tym dniu ochrony ubezpieczeniowej sprawcy zdarzenia. W umowie cesji nie określono ceny sprzedaży, odsyłając do aneksu nr (...), który powód przedłożył wraz z pozwem, jednakże z zakrytą ceną sprzedaży. Faktycznie poszkodowany za sprzedaż wierzytelności otrzymał od powoda ok. 2-3 tyś. zł. Przy sprzedaży nie pytał o to, jakiego odszkodowania można dochodzić od pozwanego za uszkodzone auto. Nie pamiętał też, czy informowano go o tym, jaką kwotę mógłby dochodzić tytułem dopłaty do wypłaconego już odszkodowania.

W kalkulacjach naprawy z dnia 1 września 2023 r. wykonanych przez powoda koszt naprawy uszkodzonego (...) o nr rejestracyjnym (...) określono na (...).

dowody: zaświadczenie o zdarzeniu drogowym – w aktach szkody na płycie CD - k. 58 akt

sprawy

potwierdzenie zgłoszenia szkody – w aktach szkody na płycie CD na k. 58

akt sprawy

zdjęcia uszkodzonego pojazdu – w aktach szkody na płycie CD - k. 58 akt sprawy

decyzja o wypłacie odszkodowania – k. 30 akt sprawy i akta szkodowe – k. 58 akt

sprawy

wycena naprawy pojazdu po szkodzie i kalkulacja sporządzona przez pozwanego –

akta szkodowe - k. 58 akt sprawy oraz k. 31-36 akt sprawy

umowa przelewu wierzytelności – k. 11-11v akt sprawy

aneks nr (...) do umowy cesji - k. 12 akt sprawy

kalkulacje powoda z 1.09.2023 r. – k. 14-21 akt sprawy

Pozwany współpracuje z zakładami naprawczymi, które oferują naprawy pojazdów w ramach likwidacji szkód komunikacyjnych z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiada pojazdu mechanicznego zgodnie ze sporządzanymi przez pozwanego kosztorysami. W G. pozwany współpracuje z (...), który wykonuje naprawy pojazdów uszkodzonych w kolizjach drogowych. Podmiot ten złożył w dniu 19 lipca 2024 r. oświadczenie, że na 18 sierpnia 2023 r. był gotów przeprowadzić naprawę uszkodzonego pojazdu B. F. z uwzględnieniem stawki (...) za roboczogodzinę prac blacharsko-lakierniczych.

Pozwany współpracuje również z dostawcami części zamiennych i materiałów lakierniczych, w oparciu o które sporządzone są kalkulacje naprawy w toku postępowania likwidacyjnego. W piśmie z 22 lipca 2024 r. (...) sp. z o.o. złożył oświadczenie, że oryginalne części zamienne B. z logo producenta pojazdu do szkody dnia 10 lipca 2023 r. pojazdu marki B. należącego do poszkodowanego oraz materiał lakierniczy były dostępne w cenach podanych w kalkulacji naprawy sporządzonej przez pozwanego i mogły być dostarczone do miejsca wskazanego przez uprawnioną na zasadach określonych w odpowiednim porozumieniu łączącym (...) oraz dostawców: części oryginalnych i materiału lakierniczego.

dowody: pismo (...) sp. z o.o. z 22.07.2024 r. – akta szkody - k. 58 akt sprawy

umowa o współpracy zawartej ze Z. S. wraz z aneksem – akta

szkodowe – k. 58 akt sprawy

oświadczenie Z. S. z 19 lipca 2024 r. – w aktach szkodowych – k. 58

akt sprawy

W opinii z 5 stycznia 2025 r. biegły sądowy I. A. określił koszt naprawy (...) w warunkach warsztatu niezależnego z wykorzystaniem do jej przeprowadzenia części oryginalnych z logo producenta pojazdu na 11.411,12 zł brutto, natomiast koszt naprawy tego auta w warunkach warsztatu zaoferowanego przez pozwanego, z wykorzystaniem do jej przeprowadzenia części oryginalnych z logo producenta pojazdu na 9.138,47 zł brutto. Biegły stwierdził, że samochód marki B. nie podlega wzrostowi wartości po przeprowadzonej naprawie powypadkowej zgodnie z regulacjami Instrukcji nr (...) określającej wartości pojazdów (...) i (...) oraz planem naprawy opracowanym przez biegłego.

dowód: opinia biegłego z 5.01.2025 r. z załącznikami, w tym kalkulacjami naprawy – k. 86-107 akt sprawy

Opinia biegłego nie była kwestionowana przez strony.

W ocenie Sądu, w ustalonych okolicznościach sprawy roszczenie powoda mogło być uwzględnienie jedynie w części – do kwoty 1.250,27 zł, to jest do wysokości ustalonej przez biegłego w opinii w wariancie (...).

Sąd orzekający w tej sprawie nie podzielił stanowiska strony pozwanej dotyczącego braku po stronie powoda legitymacji czynnej ze względu na niewykazanie odpłatności w umowie cesji wierzytelności. Brak wykazania konkretnej ceny sprzedaży jest wprawdzie podstawą do stwierdzenia nieważności umowy cesji na podstawie art. 58 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 5 k.c. z przyczyn szczegółowo omówionych w przytoczonych przez pozwaną orzeczeniach sądowych, w szczególności w uchwale (...) z 29 maja 2019 r. w sprawie (...), jednakże należy zwrócić uwagę na to, że poszkodowany podał orientacyjną cenę sprzedaży, nadto nie czuł się pokrzywdzony przez powoda, a pojazdu nie naprawił, zaś uzasadniony koszt naprawy auta wskazany przez biegłego był tylko o 1.250 zł wyższy niż kwota wypłacona przez pozwanego w trakcie likwidacji szkody. Z tych względów brak było podstaw do uznania, że doszło do pokrzywdzenia poszkodowanego ze względu na warunki umowy cesji.

Powództwo podlegało jednak częściowemu oddaleniu z tej przyczyny, że poszkodowany nie skorzystał z oferty pozwanego naprawy auta za kwotę zaoferowaną mu w toku postępowania likwidacyjnego. W judykaturze przyjmuje się powszechnie, że odszkodowanie ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej pojazdów mechanicznych za uszkodzenie pojazdu obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na naprawę pojazdu (zob. np. uchwałę składu Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego z 17 listopada 2011 r. w sprawie (...) oraz liczne orzeczenia różnych sądów zamieszczone na stronie internetowej Rzecznika Ubezpieczonych). W powołanej uchwale, która otworzyła w szerokim zakresie możliwość domagania się zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego także przez osoby nie prowadzące działalności gospodarczej, Sąd Najwyższy już w tezie wyraźnie zastrzegł, że odpowiedzialność ubezpieczyciela obejmuje "celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego". Rozwijając tę myśl w uzasadnieniu, wyjaśnił, że nie wszystkie wydatki pozostające w związku przyczynowym z wypadkiem komunikacyjnym mogą być kompensowane, istnieje bowiem obowiązek wierzyciela zapobiegania szkodzie i zmniejszania jej rozmiarów (art. 354 § 2, art. 362 i 826 § 1 k.c.). W związku z tym zaznaczył też, że na dłużniku ciąży obowiązek zwrotu wydatków celowych i ekonomicznie uzasadnionych, pozwalających na wyeliminowanie negatywnych dla poszkodowanego następstw, ,,niedających się wyeliminować w inny sposób, z zachowaniem rozsądnej proporcji między korzyścią wierzyciela a obciążeniem dłużnika”. Jak słusznie wskazał Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały z dnia 24 sierpnia 2017 r. (...)), z tezy i uzasadnienia uchwały składu Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2011 r. wynika jednoznacznie, że Sąd Najwyższy dostrzegał od początku potrzebę utrzymania ochrony interesów poszkodowanego w rozsądnych granicach. Kierując się sformułowanymi tam wskazówkami, Sąd Najwyższy w powołanej uchwale z dnia 24 sierpnia 2017 r. stwierdził, że nie mogą być uznane za celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki, które nie są konieczne do wyeliminowania negatywnego następstwa majątkowego w wyniku szkody komunikacyjnej, gdyż następstwo to może być wyeliminowane - bez uszczerbku dla godnych ochrony interesów poszkodowanego - w inny, mniej uciążliwy dla dłużnika sposób. Jeżeli zatem ubezpieczyciel proponuje poszkodowanemu - we współpracy z przedsiębiorcą zajmującym się naprawą pojazdów - skorzystanie z naprawy auta w zakładzie współpracującym z ubezpieczycielem po kosztach obliczonych przez ubezpieczyciela, a mimo to poszkodowany decyduje się na poniesienie wyższych kosztów naprawy pojazdu, to koszty te - w zakresie nadwyżki - będą podlegały indemnizacji tylko wtedy, gdy wykaże szczególne racje, przemawiające za uznaniem ich za "celowe i ekonomicznie uzasadnione". Według Sądu Najwyższego, prezentowana wykładnia nie eliminuje ani nie ogranicza przysługującej poszkodowanemu swobody wyboru kontrahenta, u którego naprawi uszkodzony pojazd. Sprawia jedynie - ze względu na obowiązek zapobiegania zwiększeniu rozmiarów szkody - że zawierając umowę na mniej korzystnych warunkach od proponowanych przez ubezpieczyciela, poszkodowany będzie zmuszony ponieść część związanych z tym kosztów. W konkluzji Sąd Najwyższy stwierdził, że wydatki poniesione przez poszkodowanego, przekraczające koszty zaproponowanej przez ubezpieczyciela naprawy są objęte odpowiedzialnością z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, jeżeli ich poniesienie było celowe i ekonomicznie uzasadnione.

W uchwale składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 8 maja 2024 r. (...) Sąd Najwyższy przyjął, że jeżeli poszkodowany nie poniósł jeszcze kosztów naprawy pojazdu ani nie zobowiązał się do ich poniesienia, wysokość odszkodowania z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych powinna odpowiadać przeciętnym kosztom naprawy na lokalnym rynku, z uwzględnieniem możliwych do uzyskania przez poszkodowanego ulg i rabatów, chyba że skorzystaniu z tych ulg i rabatów sprzeciwia się jego uzasadniony interes.

Przedstawione stanowisko podziela Sąd orzekający w tej sprawie. Ponieważ zostało ustalone, że pozwany zakład zaoferował poszkodowanemu naprawę uszkodzonego auta w warsztacie z nim współpracującym za kwotę zaoferowaną w postępowaniu likwidacyjnym, to brak było podstaw do zasądzenia na rzecz powoda kwoty żądanej przez powoda. Słusznie pozwany podniósł bowiem, że poszkodowany powinien współpracować z ubezpieczycielem w celu minimalizacji szkody. W tym celu można było skontaktować się telefonicznie z podmiotem współpracującym z ubezpieczycielem i skorzystać z bezgotówkowej taniej oferty naprawy auta. Poszkodowany tego nie uczynił, czym zwiększył na własne ryzyko wysokość szkody, za co pozwany już nie odpowiada. Z dokumentów przedłożonych przez pozwanego wynika, że oferta naprawy auta z uwzględnieniem kosztów robocizny wskazanych przez pozwanego oraz rabatów na części zamienne i materiał lakierniczy nie była fikcyjna, lecz realna. Biegły określił wysokość kosztów naprawy z uwzględnieniem tej oferty na 9.138,47 zł i do takiej kwoty powód mógł żądać dopłaty do wypłaconego już odszkodowania. Z tych względów powództwo podlegało oddaleniu ponad kwotę 1.250,27 zł na mocy art. 361 § 1 i 2 k.c., art. 354 § 2 k.c., art. 509 § 1 k.c. oraz art. 822 § 1 i 4 k.c.

O odsetkach ustawowych za opóźnienie od zasądzonej kwoty orzeczono na mocy art. 481 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 509 § 1 k.c., art. 817 § 1 i 2 oraz art. 822 § 1 i 4 k.c., albowiem ostateczną decyzję o przyznaniu odszkodowania pozwany wydał w dniu 22 sierpnia 2023 r.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 100 zd. drugie k.p.c. zgodnie z zasadą stosunkowego rozdziału. Powód wygrał sprawę w 25%. Koszty powoda to: opłata od pozwu – 400 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17 zł, wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 1.800 zł zgodnie z § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. poz. 1800 ze zm.) i zaliczka na biegłego – 1.922,45 zł – razem 4.139,45 zł. Powodowi należy się od pozwanego zwrot kwoty 1.034,86 zł (...) z 4.139,45 zł). Pozwany poniósł koszty procesu w kwocie 3.539,45 zł (zaliczka na biegłego 1.722,45 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17 zł i opłata na rzecz radcy prawnego zgodnie z § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych - Dz. U. z 2018 r. poz. 265 ze zm.). Pozwany wygrał w (...), zatem należy mu się od powoda zwrot kwoty 2.654,59 zł. Po wzajemnym potrąceniu pozostaje saldo dodatnie na rzecz pozwanego w kwocie 1.619,73 zł i taką kwotę zasadzono w pkt 3 sentencji wyroku.

O odsetkach za opóźnienie od kosztów procesu orzeczono na mocy art. 98 § 1 ¹ k.p.c.