Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Grudziądzu

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 października 2023 roku

Sąd Rejonowy w Grudziądzu Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący:

sędzia Maciej Lubiński

po rozpoznaniu w dniu 16 października 2023 roku w Grudziądzu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) z siedzibą w T.

przeciwko R. T.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 257,37 zł (dwieście pięćdziesiąt siedem złotych trzydzieści siedem groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 17 maja 2022 roku do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałej części;

III.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 81,69 zł (osiemdziesiąt jeden złotych sześćdziesiąt dziewięć groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty;

IV.  wyrokowi w punktach I. i III. nadaje rygor natychmiastowej wykonalności.

Sygn. akt I C 1248/22

UZASADNIENIE

Powód (...) z siedzibą
w T., działając przez profesjonalnego pełnomocnika, wniósł o zasądzenie od pozwanego R. T. na rzecz powoda kwoty 1.453,41 złotych wraz
z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym, tj. od 17 maja 2022 roku, do dnia zapłaty oraz kosztów procesu według norm przepisanych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

Argumenty przemawiające za uwzględnieniem powództwa powód przedstawił w uzasadnieniu pozwu /k. 3v-4v/.

Pozwany pomimo zobowiązania nie złożył odpowiedzi na pozew i nie zajął żadnego stanowiska wobec żądania pozwu.

Sprawa została rozpoznana w postępowaniu uproszczonym.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 27 października 2021 roku R. T. za pomocą systemu teleinformatycznego (...) złożył wniosek o udzielnie pożyczki w wysokości 3.000,00 zł. Pozwany w wyniku pozytywnej weryfikacji zdolności kredytowej otrzymał od powoda w drodze elektronicznej wzór umowy, formularz informacyjny
i wzór oświadczenia o odstąpieniu od umowy. W dniu 27 października 2021 roku pozwany wykonał na rzecz powoda przelew w wysokości 1,00 zł w celu weryfikacji numeru rachunku bankowego, na który miała nastąpić wypłata środków.

W dniu 27 października 2021 roku powód (...) z siedzibą w T. i pozwany R. T. zawarli umowę pożyczki o numerze (...), na podstawie której pozwanemu wypłacono kwotę 3.000,00 zł, przy czym pozwany zobowiązał się do zwrotu kwoty 4.266,34 zł. W umowie pożyczki przewidziano maksymalne odsetki kapitałowe (8,00%), które na dzień zawarcia umowy wynosiły 70,30 zł. Pozwany zobowiązał się także ponieść koszty prowizji za udzielenie pożyczki w kwocie 1.196,04 zł. Spłata pożyczki miała nastąpić w 6 miesięcznych ratach. Zgodnie z § 8 umowy w przypadku opóźnienia
w płatności rat powód uprawniony był do naliczania odsetek maksymalnych za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 2 ¹ k.c.

Pozwany tytułem spłaty pożyczki dokonał 4 wpłat w łącznej kwocie 2.844,28 zł.

(okoliczności bezsporne;

dowód: wydruk z systemu (...) – k.20 akt;

wydruk korespondencji mailowej – k. 22 akt;

potwierdzenia przelewów – k. 23-24 akt;

umowa pożyczki z 27.10.2021 r. – k. 16-17 akt;

harmonogram spłaty – k.18 akt;

potwierdzenie wykonania operacji – k.24 akt)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o okoliczności bezsporne
i dowody zgromadzone w aktach sprawy. W niniejszej sprawie pozwany nie złożył odpowiedzi na pozew w wyznaczonym terminie. Zachodziły zatem przesłanki do wydania wyroku zaocznego na podstawie art. 339 § 1 k.p.c. (w brzmieniu obowiązującym po wejściu w życie ustawy z dnia 4 lipca 2019 roku o zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw; Dz. U. z 2019, poz. 1469). W takim wypadku zasadniczo przyjmuje się za prawdziwe twierdzenia powoda o faktach zawarte w pozwie lub pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed posiedzeniem, chyba że - tak jak w przedmiotowej sprawie - budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. Zauważyć w tym miejscu należy, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej sąd krajowy jest zobowiązany do zbadania z urzędu na podstawie art. 7 ust. 1 dyrektywy Rady (...) z 5 kwietnia 1993 roku w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (Dz.U. 1993, L 95, s. 29), czy postanowienia stosowane w umowach zawieranych z konsumentami nie stanowią nieuczciwych warunków umownych, tak by nie mogły one wywoływać wiążącego skutku wobec konsumenta (zob. m.in. wyrok (...) z dnia 13 września 2018 roku w sprawie C-176/17; podobnie Sąd Najwyższy w uchwale 7 sędziów z dnia 20 czerwca 2018 roku, III CZP 29/17).

Przechodząc do rozważań prawnych w pierwszej kolejności należy zauważyć, że zgodnie z art. 720 § 1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwala na ustalenie, że powód udzielił R. T. pożyczki w kwocie 3.000,00 zł. Taka kwota została oddana do dyspozycji pozwanego i zgodnie z art. 720 § 1 k.c. taką kwotę pozwany powinien zwrócić pożyczkodawcy. Wątpliwości Sądu nie budzą też naliczone przez powoda odsetki. W ocenie Sądu powód nie wykazał natomiast w niniejszej sprawie zasadności obciążania pozwanego prowizją pożyczkodawcy w wysokości 1.196,04 zł.

Przede wszystkim należy podkreślić, że niedopuszczalne jest obciążanie pożyczkobiorcy jakimkolwiek zryczałtowanym odszkodowaniem przekraczającym kwotę odsetek maksymalnych naliczanych od wymagalnego zadłużenia
(zob. M. Lemkowski, Odsetki cywilnoprawne, Wolter Kluwer Polska, Warszawa 2007, s. 95 i n.). Odsetki maksymalne limitują bowiem wysokość wynagrodzenia należnego pożyczkodawcy w związku z udzieleniem pożyczki, a ich wysokość jest przy tym ograniczona z uwagi na treść art. 359 § 2 ¹ k.c., który wprowadza maksymalną wysokość odsetek wynikających z czynności prawnych.

W niniejszej sprawie powód w żaden sposób nie wykazał, aby pożyczkodawca w związku z zawarciem z pozwanym umowy pożyczki rzeczywiście poniósł koszty
w wysokości 1.196,04. W ocenie Sądu obciążenie pozwanego taką kwotą było zatem próbą osiągnięcia przez powoda dodatkowego wynagrodzenia przekraczającego wysokość zastrzeżonych odsetek maksymalnych (8,00%). Sam fakt, że koszty pozaodsetkowe nie przekraczały limitów określonych w ustawie z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim nie oznacza, że w każdej sytuacji zasługują one na uwzględnienie. W przedmiotowej sprawie koszt prowizji stanowił w istocie dodatkowe źródło zysku pożyczkodawcy niemające usprawiedliwienia
w podejmowanych przez niego czynnościach i ponoszonych kosztach.

Z powyższych względów Sąd uznał, że na podstawie umowy pożyczki
o numerze (...) R. T. nie był zobowiązany do zwrotu kwoty 1.196,04 zł tytułem prowizji za udzielenie pożyczki. W konsekwencji na rzecz powoda zasądzono kwotę dochodzoną pozwem (1.453,41 zł) pomniejszoną o kwotę 1.196,04 zł.

Mając powyższe na uwadze Sąd w punkcie I. wyroku, na podstawie wymienionych wyżej przepisów prawa materialnego, zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 257,37 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia
17 maja 2022 roku do dnia zapłaty. O odsetkach za opóźnienie orzeczono na podstawie art. 481 k.c. W pozostałej części powództwo oddalono, o czym orzeczono
w punkcie II. wyroku.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c. w myśl zasady stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu. W niniejszym postępowaniu powód tytułem kosztów postępowania poniósł kwotę 461,57 zł, na którą złożyły się: opłata od pozwu (100,00 zł), opłata skarbowa od pełnomocnictwa (17,00 zł), koszty doręczenia korespondencji za pośrednictwem komornika sądowego (74,57 zł) oraz koszty zastępstwa procesowego powoda (270,00 zł). Pozwany przegrał sprawę w 17,70%. Pozwany powinien ponieść zatem koszty procesu w kwocie 81,69 złotych i taką kwotę zasądzono na rzecz powoda w punkcie III. wyroku. Wysokość stawki występującego
w sprawie pełnomocnika określono na postawie § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych. O odsetkach ustawowych za opóźnienie od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 ¹ k.p.c.

Przy rozliczaniu kosztów procesu Sąd nie uwzględnił kosztów zastępstwa procesowego powoda z elektronicznego postepowania upominawczego. Ich uwzględnienie prowadziłoby bowiem do podwójnego obciążenia pozwanego tymi kosztami, tj. raz w elektronicznym postępowaniu upominawczym, a drugi raz w ramach niniejszego procesu. Postępowanie wszczęte po wydaniu postanowienia o umorzeniu elektronicznego postępowania upominawczego stanowi swoistą kontynuację wcześniejszego postępowania. W ocenie Sądu pod użytym w art. 505 ³⁷ § 2 in fine k.p.c. pojęciem „kosztów poniesionych przez strony w elektronicznym postępowaniu upominawczym” należy zaś rozumieć koszty faktycznie poniesione, czyli de facto opłatę od pozwu. Nie sposób także uznać, aby podwójne naliczanie kosztów zastępstwa procesowego było niezbędne do celowego dochodzenia praw w rozumieniu art. 98 § 1 k.p.c. Żądanie przyznania dwukrotnego wynagrodzenia dla profesjonalnego pełnomocnika nie tylko nie znajduje zatem uzasadnienia w treści przepisów Kodeksu postępowania cywilnego, ale jest także sprzeczne z zasadami słuszności (art. 102 k.p.c.). Uwzględnienie tego żądania prowadziłoby do wzbogacenia się powoda
w zakresie kosztów procesu, nieznajdującego uzasadnienia w nakładzie pracy wymaganym do wniesienia dwóch identycznych pozwów, tj. jednego w elektronicznym postępowaniu upominawczym i drugiego w postępowaniu innym niż elektroniczne postępowanie upominawcze.

Na podstawie art. 333 § 1 pkt 3 k.p.c. Sąd nadał wyrokowi w punktach
I. i III. rygor natychmiastowej wykonalności, ponieważ wyrok ma charakter zaoczny.

r.