Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Grudziądzu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 maja 2024 r.

Sąd Rejonowy w Grudziądzu I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	Asesor sądowy Sylwia Liedtke
Protokolant:	starszy sekretarz sądowy Karolina Komorowska

po rozpoznaniu w dniu 9 maja 2024 r. w Grudziądzu

sprawy z powództwa (...) sp. z.o.o. sp.k z siedzibą w G.

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda (...) sp. z.o.o. sp.k. z siedzibą w G. kwotę 2.045,00 zł (dwa tysiące czterdzieści pięć złotych 00/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 29 sierpnia 2023 r. do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3.  zasądza od powoda (...) sp. z.o.o. sp.k z siedzibą w G. na rzecz pozwanego (...) S.A. w W. kwotę 395,02 zł (trzysta dziewięćdziesiąt pięć złotych 02/100) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, za czas od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Sygn. akt I C 1369/23

G., dnia 29 maja 2024 r.

UZASADNIENIE

do wyroku z dnia 13 maja 2024 r.

Powód (...) Sp. z o.o. sp. k. z siedzibą w G. wniósł o zasądzenie od (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 5.801,43 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 5.309,43 od dnia 29 sierpnia 2023 r. do dnia zapłaty oraz od kwoty 492 zł od dnia 23 listopada 2023 r. do dnia zapłaty. Nadto wniósł o zasądzenie od pozwanego na rzez powoda zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dni uprawomocnienia zasądzającego je do dnia zapłaty oraz o zwrot opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu wskazał, że w dniu 1 sierpnia 2023 r. w wyniku zdarzenia komunikacyjnego doszło do uszkodzenia pojazdu marki C. nr rej. (...) należącego do poszkodowanego A. C.. Sprawca wypadku w chwili zdarzenia był objęty obowiązkową ochroną ubezpieczeniową w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego u strony pozwanej. Poszkodowany zgłosił fakt zaistnienia szkody w jego pojeździe u strony pozwanej. Szkoda została przyjęta przez pozwanego i zarejestrowana pod nr (...). Strona pozwana sporządziła kalkulacje naprawy pojazdu poszkodowanego. Z akt strony pozwanej wynika, że koszt naprawy pojazdu po zdarzeniu został ustalony na kwotę 6.375,48 zł brutto. Na mocy decyzji z dnia 28 sierpnia 2023 r. Pozwany wypłacił na rzecz poszkodowanego odszkodowanie z tytułu szkody częściowej w pojeździe na kwotę 6.375,48 zł brutto i zakończył postępowanie likwidacyjne. Poszkodowany nie zgodził się z wysokości kosztów naprawy ustalonych przez pozwanego i w dniu 30 sierpnia 2023 r. na podstawie umowy cesji zbył wierzytelność na rzecz powoda. Do celów ustalenia rzeczywistych kosztów naprawy, powód zlecił zewnętrznemu rzeczoznawcy sporządzenie kalkulacji naprawy, mającej na celu ustalenie rzeczywistych kosztów przywrócenia pojazdu do stanu sprzed zdarzenia z dnia 1 sierpnia 2023 r. Z kalkulacji naprawy sporządzonej na zlecenie powoda wynika, że całkowity koszt pojazdu wynosi 11.684,91 zł brutto. Powód będący następcą prawnym poszkodowanego poniósł koszty sporządzenia na jego rzecz prywatnej kalkulacji naprawy samochodu w kwocie 492 zł brutto na podstawie wystawionej faktury VAT.

Pozwany (...) S.A. z siedzibą w W. w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu pisma wskazał, że w oparciu o kosztorys wykonany w systemie eksperckim ustalił i wypłacił bezsporną część odszkodowania w kwocie 6.375,48 zł. Kwota ta została ustalona w oparciu i kalkulację naprawy pojazdu wykonaną w systemie eksperckim na podstawie technologii producenta stosując przeciętną stawkę za roboczogodziny ustaloną dla miejsca zamieszkania poszkodowanego. Pozwany złożył również poszkodowanego propozycję naprawienia jego pojazdu w jedynym z warsztatów sieci naprawczej, poszkodowany na powyższą propozycję nie przystał. Pozwany podniósł również zarzut braku legitymacji czynnej powoda. W treści umowy przelewu wierzytelności nie wskazano ceny. Umowa została zawarta z pokrzywdzeniem interesu poszkodowanego – konsumenta. Takie działanie stanowi nadużycie prawa i nie zasługuje na udzielenie mu ochrony prawnej w zakresie dochodzonych przez niego roszczeń.

Powód w dniu 15 stycznia 2024 r. złożył replikę na pozew, w której podtrzymał wszystkie wnioski i twierdzenia wskazane w pozwie, jak również podtrzymał wszystkie wnioski dowodowe. W uzasadnieniu zaprzeczył: faktowi, że kwota wypłacona poszkodowanemu, była wystarczająca do przywrócenia pojazdu do stanu sprzed zdarzenia, faktowi, że uzasadnione było skorzystanie przez poszkodowanego z oferty pozwanego, jak również braku związku zlecenia sporządzenia prywatnej opinii prywatnej ze zdarzeniem wywołującym szkodę.

Na rozprawie z dnia 9 maja 2024 r. Sąd pominął dowód z opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej na okoliczności wskazane przez pełnomocnika stron z uwagi na to, że ma wykazać fakty nieistotne dla rozstrzygnięcia sprawy.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 1 sierpnia 2023 r. miało miejsce zdarzenie komunikacyjne w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd marki C. (...) nr rej. (...) będący własnością poszkodowanego A. C.. Sprawca kolizji posiadał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej w (...) z siedzibą w W.. W wyniku postępowania likwidacyjnego poszkodowany otrzymał od ubezpieczyciela odszkodowanie w kwocie 6.375,48 zł

dowód: akta szkody, decyzja o wypłacie odszkodowania – k. 15, kalkulacja naprawy sporządzona przez pozwanego – k. 12 – 14

Uszkodzony w dniu 28 lipca 2023 r. pojazd marki S. został wyprodukowany w 2010 r. Jego właścicielem od 2016 lub 2017 r. był A. C.. W chwili zdarzenia samochód był sprawny technicznie i nie posiadał uszkodzeń. W dniu 1 sierpnia 2023 r. poszkodowany zjeżdżał z wiaduktu znajdującego się na ul. (...) w G.. W tym momencie sprawca szkody uderzył w samochód poszkodowanego. W wyniku kolizji uszkodzeniu uległ tył pojazdu poszkodowanego: zderzak, podłoga, klapa, szyba i czujniki parkowania. Po upływie kilku dni poszkodowany zgłosił szkodę pozwanemu. Poszkodowany z uwagi na negatywne doświadczenia ze wcześniejszych napraw w zakładach mechanicznych, zdecydował na samodzielne naprawienie szkody. W trakcie naprawy ujawniły się dodatkowe uszkodzenia podłogi pojazdu. Poszkodowany nie odwoływał się od decyzji ubezpieczyciela. Nie skorzystał również z propozycji naprawy pojazdu u ubezpieczyciela z uwagi na długie terminy naprawy.

dowód: zeznania świadka A. C. – k. 63-64

M. G. za kwotę odszkodowania uzyskaną od ubezpieczyciela, a także kwotę uzyskaną z cesji wierzytelności od powoda naprawił uszkodzony pojazd, również w zakresie uszkodzeń, które ujawniły się później, w trakcie naprawy pojazdu. Pojazd został przywrócony do stanu poprzedniego. Samochód po naprawie przeszedł przegląd techniczny. Części użyte do naprawy zakupił poszkodowany. Były to części oryginalne. Oprócz powyższej szkody, poszkodowany miał jeszcze jedną kolizje, jednakże uszkodzenia obejmowały przód pojazdu.

dowód: zeznania świadka A. C. – k. 63-64

W dniu 29 sierpnia 2023 r. poszkodowany A. C. zawarł z (...) Sp. z o.o. sp. k. z siedzibą w G. umowę przelewu wierzytelności, na podstawie której poszkodowany przelał na rzecz spółki (...) wierzytelność z tytułu odszkodowania należnego za szkodę rzeczową na pojeździe C. (...) nr rej. (...). Z tytułu przelewu wierzytelności poszkodowany otrzymał wynagrodzenie w kwocie 2.045 zł.

dowód: umowa przelewu wierzytelności z dnia 29.08.2023 r. – k. 47

Powód (...) Sp. z o.o. sp. k. z siedzibą w G. zlecił analizę dokumentacji szkodowej oraz wykonanie kosztorysu naprawy pojazdu C. (...) nr rej. (...).. Zgodnie z kalkulacją sporządzoną na zlecenie powódki koszt naprawy pojazdu wyniósł 11.684,91 zł brutto. Za dokonanie analizy i wykonanie kosztorysu powód zapłacił kwotę 492 zł.

dowód: kalkulacja naprawy – 18-20, faktura VAT – k. 21

Sąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny ustalono w oparciu o dowody z dokumentów dołączonych do akt sprawy, jak również z zeznań świadka A. C..

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka A. C., gdyż zeznawał on spontanicznie, zgodnie ze swoją wiedzą, a brak było podstaw do uznania, aby celowo ukrywał jakieś fakty albo mijał się z prawdą. Brak było również podstaw do podważania prawdziwości dokumentów prywatnych zgromadzonych w aktach sprawy i aktach szkodowych.

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części.

W pierwszej kolejności rozważyć należy poniesiony przez pozwanego zarzut nieskuteczności umowy cesji z uwagi na niewskazanie przez powoda ceny. Sąd zważył, że zgodnie z art. 509 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. W ocenie Sądu w realiach niniejszej sprawy nie budziła wątpliwości legitymacja czynna powoda do dochodzenia roszczeń od pozwanego towarzystwa ubezpieczeń. Powód bowiem, w odpowiedzi na powyższy zarzut przedłożył nieanonimizowaną umowę cesji z dnia 29 sierpnia 2023 r., z której wynika, że powód na podstawie powyższej umowy nabył wierzytelność od poszkodowanego z tytułu szkody komunikacyjnej z dnia 1 sierpnia 2023 r. za cenę 2.045 zł. Świadek potwierdził, że otrzymał wynagrodzenie od poszkodowanego. Nie wskazywał również, aby zgłaszał zastrzeżenia, co do jej wysokości. Z jego zeznań wynika również, że szkoda ze środków uzyskanych jedynie od ubezpieczyciela nie wystarczyłaby na naprawę uszkodzonego pojazdu, zatem w ocenie Sądu powód wykazał, że roszczenie istnieje, a także, że skutecznie je nabył.

W myśl art. 822 § 1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Odpowiedzialność odszkodowawczą z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych regulują przepisy ustawy z 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, (...) ((...)), w dalszej części uzasadnienia nazywanej również ustawą. Zgodnie z art. 34 ust. 1 i 36 ust. 1 ustawy z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są zobowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia, a odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej. Ustalenie odszkodowania z ubezpieczenia OC następuje według ogólnych zasad, określonych w art. 361-363 k.c., z tym jedynie zastrzeżeniem, że zakład ubezpieczeń zobowiązany jest tylko do świadczenia pieniężnego, ograniczonego do wysokości, ustalonej w umowie, sumy gwarancyjnej (art. 822 § 1 k.c. i art. 36 ust. 1 ustawy). Stosownie zaś do treści art. 19 ust. 1 ustawy, poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. Zgodnie z treścią art. 363 § 1 k.c. naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu.

Na gruncie powyżej przytoczonych przepisów, a co jest bezspornym w sprawie, pozwany zobowiązany był względem poszkodowanego do zapłaty odszkodowania w granicach odpowiedzialności cywilnej kierującego pojazdem sprawcy zdarzenia.

Powód w niniejszej sprawie dochodził różnicy pomiędzy hipotetycznymi kosztami naprawy, a którą, którą poszkodowany otrzymał od ubezpieczyciela, wskazując, że odszkodowanie winno odpowiadać niezbędnym i ekonomicznie uzasadnionym kosztom naprawy, a zakres odszkodowania nie zależy od tego, czy poszkodowany dokonał restytucji i czy wg ma taki zamiar. Stanowisko to jednak, należy uznać za błędne. Nie można bowiem uznać, aby obowiązek naprawienia szkody nie był uzależniony od jakichkolwiek zdarzeń następczych. Sąd Najwyższy w uchwale 7 sędziów z dnia 8 maja 2024 r. sygn. akt (...) wyróżnił dwie sytuacje: pierwszą, w której poszkodowany poniósł koszty naprawy lub zobowiązał się do ich poniesienia oraz drugą, w której poszkodowany nie poniósł kosztów naprawy oraz nie zobowiązał się do ich poniesienia. W odniesieniu do pierwszej wskazał, że wysokość odszkodowania z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych powinna odpowiadać tym kosztom, chyba że w danych okolicznościach są one oczywiście nieuzasadnione. Powyższe wprost potwierdza, że szkoda jest zjawiskiem dynamicznym, a wielkość roszczenia odszkodowawczego może zmieniać się w czasie, gdyż jest zależna od tego, czy poszkodowany naprawił szkodę lub zobowiązał się do jej poniesienia, czy też nie. Roszczenie odszkodowawcze nie ulega petryfikacji i nie staje się stałym, niezmiennym składnikiem majątku poszkodowanego. Naprawienie szkody, następujące w postępowaniu sądowym, obejmuje natomiast pokrycie tego uszczerbku, który istnieje w dacie zamknięcia rozprawy.

Sąd Najwyższy już wcześniej w wyroku z dnia 8 grudnia 2022 r., II CSK 726/22 wskazywał także, że w razie naprawienia pojazdu we własnym zakresie uprawniony nie może żądać zapłaty odszkodowania obliczonego metodą kosztorysową tzn. stanowiącego równowartość kosztów restytucji, czyli hipotetycznych kosztów naprawy tego pojazdu. Żądanie zapłaty kosztów nieprzeprowadzonej restytucji nie może zostać uwzględnione, jeżeli przywrócenie stanu poprzedniego nie jest możliwe. W takich przypadkach roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu rozumianego jako rekompensata pieniężna obliczana metodą dyferencyjną. Mowa tu w szczególności o sytuacji, gdy poszkodowany samodzielnie naprawia uszkodzony samochód. Dokonanie takiej naprawy nie pozwala na obliczenie odszkodowania w sposób kosztorysowy, z pominięciem kosztów rzeczywiście poniesionych (zob. wyrok SN z dnia 10 czerwca 2021 r., (...) (...)).

Podsumowując, żądanie zapłaty kosztów nieprzeprowadzonej restytucji nie może być uwzględnione, jeżeli poszkodowany poniósł już koszty naprawy.

Powyższe stanowisko zostało także utrwalone w orzecznictwie Sądu Okręgowego w Toruniu m.in. w sprawach o sygn. (...) który już przed wydaniem uchwały przez Sąd Najwyższy, wskazywał na fakt, iż w sprawach, których przedmiotem jest roszczenie odszkodowawcze z tytułu szkody komunikacyjnej istotne są okoliczności konkretnej sprawy, w tym zwłaszcza sposób likwidacji szkody przez poszkodowanego. Sąd Okręgowy w Toruniu wielokrotnie wskazywał przy tym, że żądanie odszkodowania wyliczonego jako nieponiesione koszty przyszłej naprawy jest wykluczone, gdy naprawa jest już niemożliwa, co ma miejsce np. w razie jego uprzedniego naprawienia. W takiej sytuacji punktem odniesienia są koszty rzeczywistej naprawy.

Odnosząc powyższe rozważania prawne do niniejszej sprawy, świadek A. C. jednoznacznie podał, że naprawił uszkodzony pojazd we własnym zakresie, a kwota odszkodowania wypłacona przez ubezpieczyciela oraz od powoda pozwoliła na naprawę uszkodzonego pojazdu. Poszkodowany wskazywał, że na etapie naprawy okazało się, że samochód ma dodatkowe uszkodzenia, które nie zostały wycenione przez pozwanego, jednakże oświadczył, że pomimo tego środki od ubezpieczyciela i pozwanego pozwoliły również na naprawę tych szkód. W wyniku przeprowadzonej naprawy pojazd został w całości przywrócony do stanu poprzedniego, jak również przeszedł przegląd i jest użytkowany przez niego do tej pory. Bez znaczenia pozostaje, że poszkodowany dokonał naprawy samodzielnie, ponieważ jak wskazywał był to jego świadomy wybór i wolał naprawić samochód sam, z uwagi na wcześniejsze przykre zdarzenia z mechanikami. Poszkodowany nie był zobowiązany do dokonania naprawy, jednakże skoro takie czynności wykonał, to niemożliwe było pominięcie tego faktu w toku oceny zasadności żądania pozwu. Dokonanie naprawy samochodu wpływało bowiem na ocenę wielkości szkody, a w konsekwencji do wysokości roszczenia odszkodowawczego. Z okoliczności sprawy nie wynikają przy tym żadne przesłanki, które wskazywałyby, że pojazd nie został przywrócony do stanu poprzedniego. Przeciwnie, świadek kategorycznie podał, że pojazd odpowiada stanowi pojazdu sprzed szkody. Natomiast powód, na którym spoczywał ciężar dowodu w tym zakresie, nie przedstawił żadnego dowodu, który podważałyby te twierdzenia.

Powód nie wykazał również, aby skoro poszkodowany poniósł już koszty naprawy, oczywiście nieuzasadnione byłoby przyjęcie odszkodowania nieodpowiadające tym kosztom, co umożliwiałoby odstąpienie od stanowiska Sądu Najwyższego wyrażonego w uchwale o sygn. akt (...). Sąd orzekający w niniejszej sprawie również nie dostrzegł takich okoliczności wobec powyższego należało uznać, że odszkodowanie w niniejszej sprawie winno odpowiadać kosztom poniesionym przez poszkodowanego. A. C. wskazał, że naprawił pojazd za sumę środków uzyskanych od ubezpieczyciela i powoda. Od ubezpieczyciela otrzymał kwotę 6.375,48 zł brutto, natomiast od powoda otrzymał kwotę 2.045 zł, zatem koszty naprawy wyniosły łącznie 8.420,48 zł. Pozwany tytułem odszkodowania wypłacił do tej pory 6.375,48 zł, zatem zasądzeniu podlegała dodatkowo kwota 2.045 zł.

Ustalenia te legły u podstaw pominięcia przez Sąd wniosku dowodowego powodu o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej. Powód wnosił o powołanie biegłego celem ustalenia hipotetycznych kosztów naprawy pojazdu. Niemniej jednak, jak wskazywano powyżej, w przypadku uprzedniego naprawienia pojazdu przez poszkodowanego, zasądzenie odszkodowania w oparciu o hipotetyczne koszty naprawy tego pojazdu nie jest zasadne, zatem opinia biegłego celem wyliczenia tych kosztów byłaby nieistotna dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie.

Powód dochodził również od pozwanego kwoty 492 złote tytułem zwrotu kosztów sporządzenia kosztorysu przez niezależnego rzeczoznawcę. Należy zauważyć, iż powód zawodowo zajmuje się nabywaniem roszczeń przysługujących poszkodowanym w związku ze szkodami komunikacyjnymi, zatem analizując koszty nabycia wierzytelności, z pewnością szacował koszty naprawy pojazdu. Są to zatem koszty związane z jego działalnością i nie powinny one zwiększać odszkodowania. Ponadto w ocenie sądu zlecenie sporządzenia kalkulacji nie zmierzało w istocie do obliczenia odszkodowania należnego w następstwie wypadku, ale stanowiło przygotowanie do procesu. Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd uznał roszczenie powoda o zapłatę kwoty 492 złote za bezzasadne.

Odnosząc się do zarzutu pozwanego, jako, że poszkodowany nie skorzystał z sieci naprawczej, to zdaniem Sądu ubezpieczyciel nie ma prawa do narzucania poszkodowanemu warsztatu, w którym ma zostać dokonana naprawa pojazdu, a także stawek robocizny za prace naprawcze czy rodzaju (oraz cen) części zamiennych. Nie ulega przy tym wątpliwości, że zlecenie naprawy za pośrednictwem wskazanego przez stronę pozwaną warsztatu byłoby właśnie pozbawieniem poszkodowanego możliwości dokonania wyboru warsztatu, w którym chce naprawić swój uszkodzony samochód.

Mając na uwadze powyższe Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.045 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 19 sierpnia 2023 r. do dnia zapłaty w pkt I, oddalając powództwo w pozostałym zakresie w pkt II.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 kc oraz art. 14 ust. 1 i 2 ustawy dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, (...) stosownie do treści którego Zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Natomiast w przypadku gdyby wyjaśnienie w terminie, o którym mowa w ust. 1, okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego. Pozwany wydał decyzję o wypłacie odszkodowania w dniu 28 sierpnia 2023 r., a więc tym w dniu dysponował okolicznościami niezbędnymi do ustalenia okoliczności niezbędnych do ustalenia wysokości kosztów naprawy, zatem od następnego dnia po wydaniu decyzji pozostawał w zwłoce.

O kosztach w pkt III Sąd orzekł na podstawie art. 100 kpc zgodnie z treścią którego w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd uwzględnił roszczenie powoda, co do kwoty 2.045 zł. Stanowi to 35,25% dochodzonego roszczenia, zatem powód przegrał w 64,75%, a pozwany w 35,25%. Powód poniósł koszy w kwocie 2217 zł, na którą składa się opłata od pozwu w wysokości 400 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł oraz 1800 zł z tytułu wynagrodzenia radcy prawnego. Pozwany poniósł koszty w kwocie 1817 zł, na którą składa się opłata od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł oraz wynagrodzenie radcy prawnego w kwocie 1800 zł. Łącznie koszty w niniejszej sprawie wyniosły 4.034 zł. Stosownie do wyniku sporu pozwany winien ponieść koszty w kwocie 1.421,98 zł, natomiast powód w kwocie 2.612,02 zł. Zatem po wzajemnym potrąceniu, należało zasądzić od powoda na rzecz pozwanego kwotę 395,02 zł (1817 zł – 1.412,98 zł). Zgodnie z art. 98 § 1 ¹ k.p.c. od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu należą się odsetki, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty. Wobec tego zasądzono od powoda na rzecz pozwanego kwotę 395,02 zł za czas od dnia uprawomocnienia się wyroku, do dnia zapłaty.

asesor sądowy Sylwia Liedtke