Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Grudziądzu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 czerwca 2024 r.

Sąd Rejonowy w Grudziądzu I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:

Asesor sądowy Sylwia Liedtke

po rozpoznaniu w dniu 5 czerwca 2024 r. w Grudziądzu

sprawy z powództwa M. K., J. T., J. K. prowadzących działalność gospodarczą pod nazwą (...).(...)

przeciwko (...) W. B. w G.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego (...) (...) im dr W. B. w G. na rzecz powodów M. K., J. T., J. K. prowadzących działalność gospodarczą pod nazwą (...).(...) kwotę 5.402,58 zł (pięć tysięcy czterysta dwa złote 58/100) z odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych

- od kwoty 4.872,96 zł (cztery tysiące siedemdziesiąt dwa złote 96/100) od dnia 2 września 2023 r. do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałej części;

3.  zasądza od pozwanego (...) (...) W. B. w G. na rzecz powodów M. K., J. T., J. K. prowadzących działalność gospodarczą pod nazwą (...).(...) kwotę 2.217,00 zł (dwa tysiące dwieście siedemnaście złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów procesu z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Sygn. akt I C 1404/23

G., dnia 24 lipca 2024 r.

UZASADNIENIE

do wyroku z dnia 5 czerwca 2024 r.

Pozwem z dnia 1 września 2023 r. powód M. K., J. T., J. K. prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą (...).(...) wniósł o zapłatę od (...) (...) im. dr W. B. w G. pozew o zapłatę kwoty 5.141,38 zł, na co składała się: kwotę 4.761,30 zł wraz z odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych od dnia 2 września 2023 r. do dnia zapłaty, kwota 119,08 zł tytułem skapitalizowanych odsetek na dzień 1 września 2023 r. wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 2 września 2023 r. do dnia zapłaty oraz kwota 534,00 zł tytułem rekompensaty za koszty odzyskiwania należności.

W uzasadnieniu powód wskazał że strony zawały umowę dostawy towaru. Pozwany zamówił towar, a powód go pozwanemu dostarczył. Pomimo upływu wskazanych w fakturach terminów płatności pozwana nie dokonała zapłaty długu.

W dniu 25 września 2023 r. wydano nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

W dniu 17 października 2023 r. pozwany (...) (...) im. dr. W. B. (2) wniósł sprzeciw od nakazu zapłaty. W treści sprzeciw wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania.

W uzasadnieniu wskazał, że powód nie udowodnił swojego roszczenia tak, co do zasady jak i co do wysokości. Pozwany również wskazał, że petitum pozwu nie zawiera żadnego wniosku dowodowego, zaś dokumenty przedłożone przez powoda, nie mogą być w żaden sposób uwzględnione przez Sąd. Z ostrożności procesowej pozwany wskazał, że w przypadku dopuszczenia załączonych do pozwu dokumentów jako dowody w sprawie, Sąd winien wziąć pod uwagę, że nie załączono do niniejszego pozwu umowy dostawy towarów, ponadto powód nie wykazał, czy łączył go jakikolwiek stosunek obligacyjny z pozwanym, a jeżeli tak – czy ewentualnie prawidłowo spełnił zobowiązania. Pozwany podniósł także, że faktury VAT nie są opatrzone żadnym podpisem któregokolwiek z przedstawicieli pozwanego. W związku z powyższym, na podstawie załączonych dokumentów, nie można stwierdzić czy zostały one doręczone pozwanemu. W dalszej części uzasadnienia pozwany wskazał, że skoro brak jest dowodu doręczenia faktur VAT, to z ostrożności procesowej należy zwrócić uwagę, że bieg terminu wymagalności roszczenia nie rozpoczął się. Pozwany podniósł także, że powód nie wykazał wysokości kwoty objętej żądaniem pozwu, zaś przedłożone przez stronę powodową wezwanie do zapłaty stanowi jedynie dowód złożenia przez powoda pozwanemu oświadczenia określonej treści. W ocenie pozwanego powodowi nie są należne odsetki za opóźnienie w transakcjach handlowych. Powód nie wykazał bowiem czy, a jeżeli tak, to kiedy doręczył pozwanemu fakturę VAT.

Do pisma przygotowawczego z dnia 19 stycznia 2024 r. pełnomocnik powoda przedłożył umowę zawartą z pozwanym o numerze (...) oraz dowody doręczenia pozwanemu zamówionego towaru. Towar został do pozwanej dostarczony zgodnie z zamówieniem za pośrednictwem firmy kurierskiej (...) w dniu 30 maja 2023 r., w dniu 10 maja 2023 r. oraz w dniu 5 kwietnia 2023 r. Faktury zostały doręczone stronie pozwanej za pośrednictwem poczty elektronicznej, zaś wezwanie do zapłaty za pośrednictwem poczty polskiej.

Postanowieniem z dnia 28 lutego 2024 r. Sąd pominął dowody z dokumentów dołączonych do pozwu z dnia 1 września 2023 r. oraz dołączonych do odpowiedzi na sprzeciw pełnomocnika powoda z dnia 15 stycznia 2024 r. z uwagi na ich wadliwe zgłoszenie, jedynie w uzasadnieniu powyższych pism.

Do pisma z dnia 7 marca 2024 r. pełnomocnik powoda ponownie załączył umowę zawartą z pozwanym o numerze (...), dowody doręczenia pozwanemu zamówionego towaru oraz wezwanie do zapłaty, zaś w piśmie z dnia 20 maja 2024 r. wniósł o przeprowadzenie dowodów z tych dokumentów.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 18 maja 2022 r. (wykonawca) powód M. K., J. T., J. K. prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą (...).(...) w wyniku postępowania o udzielenie zamówienia publicznego zawarł z Regionalnym (...) im. dr. W. B. (2) w G. (zamawiający) umowę sprzedaży nr (...), której przedmiotem były sukcesywne dostawy asortymentu do wstrzykiwaczy kontrastu. Umowę zawarto na okres 24 miesięcy od daty jej zawarcia, przy czym strony ustaliły, że umowę uważa się za wykonaną po wcześniejszym zrealizowaniu dostaw.

Stosownie do § 3 ust. 4 umowy wykonawca zobowiązany był we własnym zakresie i na swój koszt i ryzyko zapewnić transport, rozładunek i wniesienie towaru. Wydanie towaru miało nastąpić u zamawiającego w Magazynie (...).

W myśl § 5 umowy rozliczenie za sukcesywne dostawy towaru następować miało miesięcznie w oparciu o fakturę za miesięczny okres rozliczeniowy, określającą ilość towaru i ceny jednostkowe, płatną przelewem na rachunek bankowy wykonawcy z terminem płatności 60 dni licząc od daty doręczenia zamawiającemu prawidłowo wystawionej faktury VAT. Faktura VAT miała być wystawiona przez wykonawcę nie wcześniej niż ostatniego dnia danego miesiąca, po realizacji ostatniej dostawy w danym miesiącu, lecz nie później niż 7 dni kolejnego miesiąca.

Zgodnie z § 5 ust. 9 umowy, w przypadku zaległości płatniczych ze strony zamawiającego wykonawcy przysługiwały odsetki w wysokości równej sumie 3,5 punktów procentowych i stopy referencyjnej NBP.

(dowód: umowa nr (...) z dnia 18 maja 2022 r. –k. 79-83)

W dniu 26 maja 2023 r. powód za pośrednictwem e-maila przesłał do pozwanego zamówienie nr (...). W dniu 30 maja 2023 r. powód dostarczył pozwanemu zamówiony towar i fakturę VAT nr (...).

(dowód: zamówienie nr (...) – k. 68-69, potwierdzenie doręczenia przesyłki – k. 70)

W dniu 29 maja 2023 r. M. K., J. T., J. K. prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą (...).(...) wystawił fakturę VAT nr (...) (...) W. B. w G. za sprzedaż wyrobów medycznych o numerze zamówienia (...) na kwotę 2 049,25 zł.

(dowód: faktura VAT nr (...) z dnia 29 maja 2023 r. – k. 67)

W dniu 8 maja 2023 r. powód za pośrednictwem e-maila przesłał do pozwanego zamówienie nr (...). W dniu 10 maja 2023 r. powód dostarczył pozwanemu zamówiony towar i fakturę VAT nr (...).

(dowód: zamówienie nr (...) – k. 72-73, potwierdzenie doręczenia przesyłki – k. 74)

W dniu 9 maja 2023 r. M. K., J. T., J. K. prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą (...).(...) wystawił fakturę VAT nr (...) (...) W. B. w G. za sprzedaż wyrobów medycznych o numerze zamówienia (...) na kwotę 662,26 zł.

(dowód: faktura VAT nr (...) z dnia 9 maja 2023 r. – k. 71)

W dniu 31 marca 2023 r. powód za pośrednictwem e-maila przesłał do pozwanego zamówienie nr (...). W dniu 5 kwietnia 2023 r. powód dostarczył pozwanemu zamówiony towar i fakturę nr (...).

(dowód: zamówienie nr (...) – k. 76-77, potwierdzenie doręczenia przesyłki – k. 78)

W dniu 3 kwietnia 2023 r. M. K., J. T., J. K. prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą (...).(...) wystawił fakturę VAT nr (...) (...) W. B. w G. za sprzedaż wyrobów medycznych o numerze zamówienia (...) na kwotę 2 049,52 zł.

(dowód: faktura VAT nr (...) z dnia 3 kwietnia 2023 r. – k. 75)

W dniu 24 sierpnia 2024 r. powód przesłał pozwanemu ostateczne wezwanie do zapłaty kwoty 4.761,30 zł.

(ostateczne wezwanie do zapłaty z dnia 24.08.2024 r. – k. 84, potwierdzenie nadania – k. 85)

Pozwany nie zapłacił należności z faktur.

(okoliczność bezsporna)

Sąd zważył, co następuje:

Jak słusznie zauważył pełnomocnik pozwanego, pełnomocnik powoda w pozwie i w piśmie z dnia 16 stycznia 2024 r. wadliwie zgłosił wnioski dowodowe, jedynie w uzasadnieniach pism. Zgodnie bowiem z art. 128 ¹ kpc pismo wnoszone przez stronę zastępowaną przez adwokata, radcę prawnego, rzecznika patentowego lub Prokuratorię Generalną Rzeczypospolitej Polskiej powinno zawierać wyraźnie wyodrębnione oświadczenia, twierdzenia oraz wnioski, w tym wnioski dowodowe. Jeżeli pismo zawiera uzasadnienie, wnioski dowodowe, zgłoszone tylko w tym uzasadnieniu, nie wywołują skutków, jakie ustawa wiąże ze zgłoszeniem ich przez stronę. Mając na uwadze powyższą regulacje Sąd postanowieniem z dnia 28 lutego 2024 r. pominął dowody z załączonych do pozwu i pisma z dnia 16 stycznia 2024 r. dokumentów. Wniosek dowodowy został zgłoszony prawidłowo w piśmie pełnomocnika powoda z dnia 20 maja 2024 r., w którym wniósł o przeprowadzenie dowodów z dokumentów załączonych do pisma z dnia 7 marca 2024 r., zatem stan faktyczny ustalono w oparciu o dowody z dokumentów dołączonych do powyższego pisma przez powoda. Brak było podstaw do podważania ich prawdziwości.

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w znacznej części.

W niniejszej sprawie powód M. K., J. T., J. K. prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą (...).(...) domagał się zasądzenia od pozwanego (...) (...) im dr. W. B. (2) w G. kwoty 5.141,38 zł w tym kwotę 4.761,30 zł wraz z odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych od dnia 2 września 2023 r. do dnia zapłaty, kwotę 119, 08 zł tytułem skapitalizowanych odsetek na dzień 1 września (...). wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 2 września 2023 r. do dnia zapłaty. Nadto wniósł o zasądzenie kosztów procesowych według norm przepisanych oraz zasądzenie kwoty 534,00 zł tytułem rekompensaty za koszty odzyskiwania należności.

Pozwany (...) (...) im. dr. W. B. kierując zarzuty przeciwko żądaniu pozwu wskazywał, że powód nie wykazał, aby zawarł z pozwanym umowę dostawy towarów. Następnie podniósł, że powód nie wykazał wysokości kwoty objętej żądaniem pozwu. Na okoliczność tę przedłożył wyłącznie faktury VAT, które nie mogą stanowić wiarygodnego dowodu w tym zakresie. Brak było bowiem, w ocenie pozwanego, informacji, czy powód wykonał wskazywane przez siebie dostawy. Z przedłożonej dokumentacji nie wynika również, aby faktury VAT zostały doręczone pozwanemu.

Mając na uwadze powyższe stanowiska, w pierwszej kolejności wskazać należy, że strony łączyła umowa sprzedaży artykułów medycznych, a więc transakcje handlowe w rozumieniu przepisów ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, o której mowa powyżej. Świadczy o tym zawarta w dniu 18 maja 2022 r. umowa o numerze (...), której przedmiotem były sukcesywne dostawy do asortymentu do wstrzykiwania kontrastu. Umowa została podpisana w imieniu pozwanego przez (...) (...) im dr. W. B. (2) w G. oraz w imieniu powoda przez M. K..

W ocenie Sądu powódka wykazała, że dostarczyła pozwanemu zamówiony towar. Na tą okoliczność przedłożyła zamówienia złożone przez pracownika pozwanego, a także potwierdzenia doręczenia przesyłek towarów i faktur podpisane przez uprawnioną do tego osobę. Powyższe potwierdzają również przedłożone faktury VAT, na których zostały ujęte towary zamówione przez pozwanego. Również daty doręczenia przesyłek i faktur korespondują ze złożonymi zamówieniami przez pozwanego. I tak: zamówienie nr (...) zostało złożone w dniu 26 maja 2023 r., natomiast towar i faktura została doręczona w dniu 30 maja 2023 r., dalej zamówienie nr (...) zostało złożone w dniu 8 maja 2023 r., a towar i faktura została doręczona w dniu 10 maja 2023 r., także zamówienie nr (...) zostało złożone w dniu 31 marca 2023 r., a towar i faktura zostały doręczone w dniu 5 kwietnia 2023 r.

Dodatkowo, jak wynika z treści zawartych między stronami umów, rozliczenie między stronami miało następować w oparciu o fakturę, wystawioną po dostarczeniu i przyjęciu zamówionej partii towaru, a zatem skoro powódka wystawiła faktury VAT, to oznacza, że uprzednio dostarczyła, a pozwany przyjął zamówiony asortyment.

Stosownie do § 5 ust. 4 i 9 umowy strony ustaliły termin płatności na 60 dni liczonych od daty doręczenia pozwanemu faktury. Faktura o numerze (...) została doręczona w dniu 30 maja 2024 r., zatem termin zapłaty upływał w dniu 29 lipca 2023 r. Zgodnie z art. 115 k.c. jeżeli koniec terminu do wykonania czynności przypada na dzień uznany ustawowo za wolny od pracy lub na sobotę, termin upływa następnego dnia, który nie jest dniem wolnym od pracy ani sobotą. Dzień 29 i 30 lipca 2023 r. były dniami wolnymi od pracy, zatem termin zapłaty upływał w dniu 31 lipca 2023 r. Faktura o numerze (...) została doręczona w dniu 10 maja 2024 r., zatem termin zapłaty upływał w dniu 10 lipca 2023 r. Faktura o numerze (...) została doręczona w dniu 5 kwietnia 2024 r., zatem termin zapłaty upływał w dniu 5 czerwca 2023 r.

Pozwany podnosił również, że powódka nie wykazała, aby prawidłowo spełniła swoje świadczenie. W ocenie Sądu powódka w dostateczny sposób udowodniła, że dostarczyła pozwanemu towar. Pozwany nie zgłaszał również żadnych zastrzeżeń, co realizacji umowy. A skoro, w jego ocenie została wykonana nieprawidłowo, to na nim spoczywał ciężar dowodu w tym zakresie.

Podsumowując powyższe rozważania, w ocenie Sądu powód poprzez przedłożone dokumenty wykazał, jak również Sąd uznał za prawdziwe twierdzenia, że powód dostarczył pozwanemu zamówiony towar za łączną kwotę 4.761,30 zł, a zatem, że wykonał zawartą między stronami umowę. Pozwany nie wykazał żadnym dowodem, że nie otrzymał zamówionego towaru, lub wykonanie umowy przez pozwanego było nieprawidłowe, a na końcu, że zapłaciła za zamówiony towar.

Stosownie do treści art. 8 ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych w transakcjach handlowych, w których dłużnikiem jest podmiot publiczny, wierzycielowi, bez wezwania, przysługują odsetki ustawowe za opóźnienie w transakcjach handlowych, za okres od dnia wymagalności świadczenia pieniężnego do dnia zapłaty, jeżeli są spełnione łącznie następujące warunki: wierzyciel spełnił swoje świadczenie, wierzyciel nie otrzymał zapłaty w terminie określonym w umowie. Następnie w myśl art. 10 ust. 1 powyższej ustawy wierzycielowi, od dnia nabycia uprawnienia do odsetek, o których mowa w art. 7 ust. 1 lub art. 8 ust. 1, przysługuje od dłużnika, bez wezwania, rekompensata za koszty odzyskiwania należności, stanowiąca równowartość kwoty 70 euro - gdy wartość świadczenia pieniężnego przekracza 5000 złotych. W tym miejscu wskazać należy, że powyższa rekompensata przysługuje wierzycielowi bez konieczności wykazania, że koszty te zostały poniesione i roszczenie o taką rekompensatę powstaje po upływie terminów zapłaty określonych w umowie lub ustalonych zgodnie z art. 7 ust. 3 i art. 8 ust. 4 tej ustawy.

Naliczanie rekompensaty jest więc możliwe już od pierwszego dnia po upływie terminu zapłaty. Opłata ta w praktyce może być żądana od każdego niezapłaconego w terminie rachunku lub faktury, niezależnie od wysokości wynikającego z nich roszczenia. Jest należna także w przypadku, gdy należność z faktury jest niższa niż równowartość 40 euro (w przypadku dochodzenia kwoty nieprzekraczającej 5.000 zł) i niezależnie od faktycznego poniesienia przez wierzyciela jakichkolwiek kosztów dochodzenia należności (wierzyciel musi jedynie wykazać, że dłużnik opóźnił się w wykonaniu zobowiązania pieniężnego). Jednocześnie ustawa nie uzależnia naliczenia tej opłaty od skierowania sprawy do sądu, można domagać się jej już w wezwaniu do zapłaty.

Jak wskazał Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały z dnia 11 grudnia 2015 r. wydanej w sprawie o sygn. akt III CZP 94/15 przewidziane w art. 10 ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych (poprzednio - o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 118 z późn. zm.) uprawnienie wierzyciela jest oderwane od spełnienia przez niego dodatkowych warunków poza tym, że spełnił on swoje świadczenie oraz nabył prawo do żądania odsetek. Jest to uprawnienie, które nie zależy od tego, czy wierzyciel poniósł w konkretnej sytuacji jakikolwiek uszczerbek związany ze spełnieniem przez dłużnika jego świadczenia z opóźnieniem. Skoro zaś celem dyrektywy, której przedmiotowy przepis jest implementacją, jest zwalczanie opóźnień w płatnościach w transakcjach handlowych, to uprawnienie do żądania od dłużnika zryczałtowanego zwrotu kosztów odzyskiwania należności należy postrzegać jako jeden ze środków służących realizacji tego celu. Podobnie jak obowiązek zapłaty odsetek nie jest związany z koniecznością wykazywania, że wierzyciel poniósł szkodę i że niewykonanie świadczenia w terminie było spowodowane okolicznościami, za które dłużnik ponosił odpowiedzialność, także obowiązek zapłaty równowartości 40 euro (w przypadku dochodzenia kwoty nieprzekraczającej 5.000 zł) nie jest zależny od tych okoliczności. Celem jego wprowadzenia, podobnie jak celem ustalenia względnie krótkich terminów zapłaty, na co strony było zwiększenie dolegliwości wobec dłużnika, który nie spełnia świadczenia w terminie. Prawodawca unijny uznał bowiem, że należy wprowadzić dodatkowe środki, które zapobiegać mają negatywnemu wpływowi, jaki opóźnienia
w płatnościach powodują dla płynności finansowej, a co za tym idzie finansów przedsiębiorstw.

Odnosząc powyższe do niniejszej sprawy, to powód dostarczył pozwanemu zamówiony towar, za który nie otrzymał w terminie zapłaty, zatem przysługiwały mu odsetki ustawowe za opóźnienie w transakcjach handlowych. Natomiast skoro przysługiwało mu prawo do dochodzenia tych odsetek,
to zasadnie również domagał się rekompensaty za koszty odzyskiwania należności w kwocie 40 euro (dochodzone kwoty z faktur nie przekraczały kwoty 5.000 zł) Świadczenia stały się wymagalne w sierpniu, zatem równowartość kwoty rekompensaty, należało ustalić stosownie do treści art. 10 ust. 1a powyższej ustawy przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski tj. na dzień 31 lipca 2023 r. W tym dniu kurs euro wynosił 4,4135 zł. Zatem zasadne było zasądzenie kwoty 311,52 zł (4,4503 zł x 40 euro x 3).

Nadto powód dochodził skapitalizowanych odsetek ustawowych za opóźnienie na dzień 1 września 2023 r w kwocie 119,08 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 2 września 2023 r. do dnia zapłaty. Zgodnie z art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Pozwany opóźniał się ze spełnieniem świadczenia, jednakże powód obliczył kwotę odsetek nieprawidłowo. Dochodził bowiem, odsetek od wcześniejszych terminów, w stosunku do tych od których świadczenia stały się wymagalne zatem należało dokonać ponownego przeliczenia odsetek. Tak jak wskazywano powyżej, termin zapłaty należności z faktury o numerze (...) upływał w dniu 5 czerwca 2023 r. zatem powód mógł dochodzić od pozwanego odsetek za opóźnienie za okres od dnia 6 czerwca 2023 r. do dnia 1 września 2023 r. (nie zaś jak wskazywał od 1 czerwca 2023 r.) które wynoszą w wysokości 72,06 zł. Termin zapłaty należności z faktury o numerze (...) upływał w dniu 10 lipca 2023 r. zatem powód mógł dochodzić od pozwanego odsetek za opóźnienie za okres od dnia 11 lipca 2023 r. do dnia 1 września 2023 r. w wysokości 13,92 zł. Termin zapłaty należności z faktury o numerze (...) upływał w dniu 31 lipca 2023 r. zatem powód mógł dochodzić od pozwanego odsetek za okres od dnia 1 sierpnia 2023 r. do dnia 1 września 2023 r. w wysokości 25,68 zł. Łączna suma odsetek jaką mógł domagać się powód wynosiła 111,66 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia powództwa do dnia zapłaty.

Mając na uwadze powyższe, Sąd w pkt 1 zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 5 402,58 zł wraz z odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych od kwoty 4.872,96 zł (suma należności z faktur: 2x 2.049,52 zł + 662,26 zł) od dnia 2 września 2023 r. stosownie do dnia następującego po wniesieniu pozwu, zaś w pozostałym zakresie powództwo należało oddalić (pkt 2)

O kosztach procesu w pkt 3 wyroku postanowiono w oparciu o art. 100 k.p.c. Stosownie do powyższego artykułu w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu. Na koszty sądowe w niniejszej sprawie wyniosły 2.217 zł i składały się na nie ze strony powodowej: opłata od pozwu w kwocie 400 zł, koszty zastępstwa procesowego w kwocie 1.800 zł oraz opłata od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł (łącznie 2.217 zł). Pozwany poniósł koszty zastępstwa procesowego w kwocie 1.800 zł. Łącznie przegrał sprawę w 99,78 %, więc powód uległ tylko co do nieznacznej części swojego żądania, zatem sąd uznał, że pozwany winien ponieść wszystkie koszty poniesione przez powoda w kwocie 2.217 zł. Zgodnie z art. 98 § 1 ¹ k.p.c. od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu należą się odsetki, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty. Wobec tego zasądzono od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.217 zł za czas od dnia uprawomocnienia się wyroku, do dnia zapłaty.

asesor sądowy Sylwia Liedtke