Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Grudziądzu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 maja 2025 r.

Sąd Rejonowy w Grudziądzu I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	sędzia Elżbieta Przyborska-Stochaj
Protokolant:	starszy sekretarz sądowy Karolina Komorowska

po rozpoznaniu w dniu 16 maja 2025 r. w Grudziądzu

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) w (...)

przeciwko (...) S.A. w S.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1020,94 zł (tysiąc dwadzieścia złotych 94/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 09.09.2024 r. do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 387 zł (trzysta osiemdziesiąt siedem złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów postępowania wraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

Sygn. akt I C 1559/24

UZASADNIENIE

(...) z siedzibą w (...), działając przez profesjonalnego pełnomocnika, wniósł przeciwko pozwanemu (...) S.A. z siedzibą w S. pozew o zapłatę kwoty 1020,94 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi: od kwoty 1020,94 zł od dnia 9 września 2024 r. do dnia zapłaty. Powód wniósł także o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych ( k. 6 – 6v).

Powód uzasadnił swoje stanowisko (k. 6v-8) .

W odpowiedzi na pozew pozwany (...) z siedzibą w S., działając przez profesjonalnego pełnomocnika, wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych ( k. 49 – 50).

Odpowiedź na pozew zwierała uzasadnienie (k. 50-53).

W dalszym toku sprawy strony podtrzymały swoje stanowiska.

Sąd rozpoznał sprawę w postępowaniu uproszczonym.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 5 września 2024 roku doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd marki P. o numerze rejestracyjnym (...), należący do A. Z.. Ubezpieczycielem sprawcy szkody w zakresie (...) było (...) z siedzibą w S..

Po zgłoszeniu szkody, decyzją z dnia 9 września 2024 roku, ubezpieczyciel przyznał A. Z. kwotę 572,70 zł tytułem odszkodowania za szkodę powstałą w pojeździe.

W dniu 12 września 2024 roku A. Z. zawarła z (...) z siedzibą w O. W.. umowę przelewu wierzytelności, na podstawie której zbyła wierzytelność przysługującą jej w stosunku do ubezpieczyciela sprawcy szkody z dnia 5 września 2024 roku. W dniu 13 września 2024 roku przedmiotowa wierzytelność została zbyta na rzecz powoda.

Pismem z dnia 15 września 2024 roku, powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty odszkodowania wynikającej z ekspertyzy technicznej, pomniejszonej o dotychczas wypłacone świadczenie.

Powód zlecił sporządzenie prywatnej ekspertyzy. W kalkulacji tej koszt naprawy pojazdu marki P. określono na kwotę 1 593,64 zł.

A. Z. nadal jest właścicielem pojazdu marki P. o numerze rejestracyjnym (...). Poszkodowana po zdarzeniu zleciła naprawę pojazdu nieautoryzowanemu warsztatowi znajdującemu się w (...). Naprawa ta kosztowała ok. 2000 zł i przywróciła pojazd do stanu sprzed zdarzenia. Naprawy dokonano przy użyciu części nowych i oryginalnych. Od ubezpieczyciela poszkodowana otrzymała kwotę 572,70 zł, w wyniku sprzedaży wierzytelności otrzymała podobną kwotę. Otrzymane kwoty nie wystarczyły na naprawę pojazdu. A. Z. nadal użytkuje pojazd.

(okoliczności bezsporne;

dowód: decyzja ubezpieczyciela z 09.09.2024 r. – k. 13 - 14 akt;

kalkulacja pozwanego – k. 15-17

akta szkody na płycie CD – k. 56 akt;

umowa cesji wierzytelności z 12.09.2024 r. z załącznikami – k. 21-24 akt;

umowa cesji wierzytelności z 13.09.2024 r. z załącznikami – k. 25 – 27v akt;

kalkulacja naprawy sporządzona na zlecenie powoda – k. 18-19v akt

wezwanie do zapłaty – k. 20 – 20v,

zeznania świadka A. Z. – k. 73 -73v akt

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o okoliczności bezsporne, dowody z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy i aktach szkody, a także na podstawie zeznań świadka A. Z..

Po przesłuchaniu poszkodowanej w dniu 12 marca 2025 r., Sąd na rozprawie w dniu 16.05.2025r, pominął dowód z opinii biegłego zawnioskowany przez stronę powodową na okoliczność wskazaną w pozwie na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 2 i 5 k.p.c., gdyż ze względu na uchwałę składu (...) z dnia 8 maja 2024 r. w sprawie III CZP 142/22, dowód z opinii biegłego okazał się nieistotny dla rozstrzygnięcia sprawy.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka A. Z., albowiem znajdowały pokrycie w złożonych do akt dokumentach, a nadto żadna ze stron nie kwestionowała tych zeznań.

W myśl art. 509 § 1 k.c., wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (art. 509 § 2 k.c.). Zdaniem Sądu powód wykazał należycie nabycie wierzytelności i swoją legitymację czynną w niniejszej sprawie. Sąd orzekający w tej sprawie nie podzielił stanowiska strony pozwanej dotyczącego braku po stronie powoda legitymacji czynnej ze względu na wadliwość podpisów złożonych na pełnomocnictwie oraz oświadczeniach poszkodowanej.

W przedmiotowej sprawie nie było podstaw do kwestionowania skuteczności zawartych umów cesji wierzytelności. Z przedłożonych przez powoda umów cesji wraz załącznikami wynika, że powód skutecznie nabył wierzytelność dochodzoną w niniejszym postępowaniu. Powód przedłożył również stosowne pełnomocnictwa oraz wydruki i wyciągi z odpowiednich rejestrów umożliwiające weryfikację osób umocowanych do zawierania poszczególnych umów cesji. Ponadto świadek przyznał na rozprawie, że sprzedał swoją wierzytelność (k. 73v). Istnienie causy dokonanego przelewu wierzytelności nie może więc budzić żadnych wątpliwości. Poszkodowana potwierdziła również, że zarówno na pełnomocnictwie (k. 23) jak i oświadczeniach (k. 31 i 32) znajduje się jej podpis. Przyznała, że była świadoma przeniesienia swoich praw na powoda i jego poprzednika oraz opisała procedurę zawierania umowy. W ocenie Sądu pozwany nie wykazał również aby przedmiotowe umowy cesji były nieważne na podstawie art. 58 k.c. w zw. z art. 361 k.c. i 363 k.c.

Zgodnie z art. 822 § 1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Zgodnie z art. 34 ustawa z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, (...) (t.j. z dnia 17.11.2023 roku ,Dz. U. z 2023 r. poz. (...)) z ubezpieczenia (...) posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia.

W niniejszej sprawie, brak było podstaw do rozliczenia kosztów naprawy według hipotetycznych kosztów wyliczonych przez rzeczoznawcę na zlecenie powoda lub według opinii biegłego sądowego. Zgodnie z uchwałą składu (...) z dnia 8 maja 2024 r., III CZP 142/22, jeżeli poszkodowany poniósł już koszty naprawy pojazdu lub zobowiązał się do ich poniesienia, wysokość odszkodowania z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych powinna odpowiadać tym kosztom, chyba że w danych okolicznościach są one oczywiście nieuzasadnione; w takiej sytuacji wysokość odszkodowania nie zależy od ulg i rabatów możliwych do uzyskania przez poszkodowanego od podmiotów współpracujących z ubezpieczycielem. Faktyczne koszty naprawy poniesione przez poszkodowaną przekroczyły kwotę wypłaconą przez ubezpieczyciela. Również złożenie przez pozwanego oferty poszkodowanemu naprawy pojazdu w warsztacie (...) (...), z uwzględnieniem ulg i rabatów stosowanych w tych warsztatach, nie miało znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, gdyż poszkodowana miała prawo naprawić pojazd w innym warsztacie albo systemie gospodarczym. Podsumowując, żądanie zapłaty odszkodowania ustalone w oparciu o kalkulacje sporządzoną przez powoda nie może być uwzględnione, jeżeli poszkodowany poniósł już koszty naprawy.

Powyższe stanowisko zostało także utrwalone w orzecznictwie Sądu Okręgowego w Toruniu m.in. w sprawach o sygn. (...) który już przed wydaniem uchwały przez Sąd Najwyższy, wskazywał na fakt, iż w sprawach, których przedmiotem jest roszczenie odszkodowawcze z tytułu szkody komunikacyjnej istotne są okoliczności konkretnej sprawy, w tym zwłaszcza sposób likwidacji szkody przez poszkodowanego. Sąd Okręgowy w Toruniu wielokrotnie wskazywał przy tym, że żądanie odszkodowania wyliczonego jako nieponiesione koszty przyszłej naprawy jest wykluczone, gdy naprawa jest już niemożliwa, co ma miejsce np. w razie jego uprzedniego naprawienia. W takiej sytuacji punktem odniesienia są koszty rzeczywistej naprawy.

W sytuacji naprawy auta poszkodowany nie może żądać zapłaty odszkodowania obliczonego metodą kosztorysową, tzn. stanowiącego równowartość kosztów restytucji, czyli hipotetycznych kosztów naprawy pojazdu, co wynika m.in. z przytoczonej uchwały składu (...), którą Sąd Rejonowy orzekający w tej sprawie podziela. W konsekwencji nie może również tego żądać cesjonariusz wywodzący swoje prawa od poszkodowanego, gdyż poszkodowany nie może przelać na cesjonariusza więcej praw aniżeli sam posiadał.

Odnosząc powyższe rozważania prawne do niniejszej sprawy, świadek A. Z. jednoznacznie podała, że naprawiła uszkodzony pojazd we własnym zakresie, kwota odszkodowania wypłacona przez ubezpieczyciela oraz od powoda nie pozwoliły na naprawę uszkodzonego pojazdu, a na naprawę wydała łącznie ok. 2000 zł. W wyniku przeprowadzonej naprawy pojazd został w całości przywrócony do stanu poprzedniego. Z okoliczności sprawy nie wynikają przy tym żadne przesłanki, które wskazywałyby, że pojazd nie został przywrócony do stanu poprzedniego.

Powód nie wykazał również, aby skoro poszkodowana poniosła już koszty naprawy, oczywiście nieuzasadnione byłoby przyjęcie odszkodowania odpowiadające tym kosztom, co umożliwiałoby odstąpienie od stanowiska Sądu Najwyższego wyrażonego w uchwale o sygn. akt III CZP 142/22. Sąd orzekający w niniejszej sprawie również nie dostrzegł takich okoliczności wobec powyższego należało uznać, że odszkodowanie w niniejszej sprawie winno odpowiadać kosztom poniesionym przez poszkodowaną. A. Z. od ubezpieczyciela otrzymała wypłatę odszkodowania w kwocie 572,70 zł., wskazała jednocześnie, że kwota odszkodowania od ubezpieczyciela nie wystarczyła na naprawę pojazdu, a na tą naprawę przeznaczyła ok. 2000 zł.

W toku postępowania likwidacyjnego poszkodowanej wypłacono kwotę 572,70 zł, zatem żądana przez powoda kwota mieści się w kwocie wydatkowanej przez poszkodowaną (ok. 2000 zł) pomniejszonej o wypłacone przez pozwanego odszkodowanie.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie wymienionych wyżej przepisów prawa materialnego, Sąd orzekł jak w punkcie I. wyroku. O odsetkach za opóźnienie orzeczono na podstawie art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, (...).

O kosztach procesu w punkcie II. wyroku orzeczono na zasadzie art. 98 k.p.c. Powód wygrał niniejszą sprawę w całości, w związku z czym należał się mu zwrot od pozwanego wszystkich poniesionych kosztów procesu, na które składały się opłata od pozwu w kwocie 100 zł, wynagrodzenie pełnomocnika będącego adwokatem w wysokości 270 zł (§ 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie), oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

O odsetkach ustawowych za opóźnienie od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 ¹ k.p.c.