Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Grudziądzu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 października 2024 r.

Sąd Rejonowy w Grudziądzu I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	asesor sądowy Wojciech Frela
Protokolant:	stażysta Marika Kielian

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 października 2024 r. w G.

sprawy z powództwa A. L. i M. L.

przeciwko (...) z siedzibą w W.

o zapłatę

I. zasądza od pozwanego łącznie na rzecz powodów kwotę 70.723,32 zł (siedemdziesiąt tysięcy siedemset dwadzieścia trzy złote 32/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie
od dnia 24 października 2023 roku do dnia zapłaty;

II. zasądza od pozwanego łącznie na rzecz powodów kwotę (...).434 zł (sześć tysięcy czterysta trzydzieści cztery złote 00/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 5.400 zł (pięć tysięcy czterysta złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt I C 1603/23

UZASADNIENIE

Wyroku z dnia 23 października 2024 roku

Powodowie A. L. i M. L. reprezentowani przez profesjonalnego pełnomocnika pozwem skierowanym przeciwko (...) z siedzibą w W. wnieśli o zasądzenie od pozwanego na rzecz powodów, łącznie, kwoty 70.723,32 zł
wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 24 października 2023 roku do dnia zapłaty.
Powodowie wnieśli o zasądzenie na ich rzecz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwu powodowie przedstawili podstawę faktyczną powództwa oraz argumenty przemawiające za uwzględnieniem powództwa (k.3-9).

W odpowiedzi na pozew pozwany (...) z siedzibą w W. reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika wniósł o oddalenie powództwa w całości
oraz zasądzenie od powodów na rzecz pozwanego zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew zaprezentowano szczegółowo stanowisko pozwanego w sprawie (k.44-72). Na rozprawie w dniu 18 października 2024 roku pozwany podniósł materialno-prawny i procesowy zarzut zatrzymania (k.204v).

Sprawa został rozpoznana w postępowaniu zwyczajnym.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 20 czerwca 2008 roku A. L. i M. L. jako pożyczkobiorcy zawarli z (...) z siedzibą w W. jak pożyczkodawcą umowę pożyczki hipotecznej nr (...)/ (...). Kwota pożyczki wynosiła 65.000 zł. Pożyczka była indeksowana do franka szwajcarskiego, po przeliczeniu wypłaconej kwoty zgodnie z kursem kupna (...) według tabeli kursów walut obcych banku (...) w dniu uruchomienia pożyczki
lub transzy. Po uruchomieniu pożyczki lub pierwszej transzy pożyczki pożyczkodawca wysłał pismo informujące o wysokości pierwszej raty pożyczki, kwocie pożyczki w (...) oraz jej równowartości
w złotówkach zgodnie z kursem kupna (...) według tabeli kursów waluty obcych obowiązującej
w Banku (...) w dniu uruchomieniu pożyczki lub transzy. Przedmiotem zabezpieczenia była hipoteka ustanowiona na spółdzielczym własnościowym prawie do lokalu mieszkalnego, lokal numer (...) znajdujący się przy ul. (...). Warunkiem zawarcia umowy było dostarczenie do banku policy ubezpieczenia nieruchomości stanowiącej zabezpieczenia spłaty kredytu. Powodowie byli zobowiązani do zawarcia umowy ubezpieczenia na życie na sumę ubezpieczenia szczegółowo opisanej w umowie pożyczki. Zgodnie z § (...) umowy pożyczkobiorca zobowiązany był do spłaty kwoty pożyczki w (...) ustaloną zgodnie z § 2 w złotych polskich, z zastosowaniem kursu sprzedaży (...) obowiązującego w dniu płatności raty pożyczki, zgodnie z tabelą kursów walut obcych (...) Pożyczka spłacana miała być w 96 miesięcznych ratach, w tym rata 0 obejmująca odsetki w okresie karencji spłaty pożyczki oraz 96 malejących ratach miesięcznych, które zawierają malejącą część odsetek oraz równą cześć raty kapitałowej. Powodowie otrzymali informacje
o produktach hipotecznych indeksowanych kursem do waluty obcej, oparte na zmiennej stopie procentowej. W piśmie zawarta była informację o ryzyku zmiany kursów walut. W piśmie wskazano stawki referencyjne dla poszczególnych walut. Wskazano, że ryzyko kursu walutowego sprawia,
że rata spłaty, jak i wysokość zadłużenia tytułem zaciągniętego kredytu przeliczona na PLN podlega ciągłym wahaniom w zależności od aktualnego kursu waluty. W piśmie zawarto informację,
że w przypadku kredytów opartych o zmienną stopę procentową kredytobiorca ponosi ryzyko zmiany stóp procentowych. Oprocentowanie kredytów i pożyczek składało się z marży banku i zmiennej stopy referencyjnej ((...)) i zmieniało się co kwartał. Bank ustalał stawkę procentową kredytu na dany okres, uwzględniając wysokość stopy referencyjnej z ostatniego dnia roboczego miesiąca poprzedzającego kolejny kwartał. Do informacji załączono historię wahań kursu franka szwajcarskiego oraz wahań stopy referencyjnej (...).

Dowód: umowa pożyczki hipotecznej nr (...)/ (...) k. 14-19, informacja o wnioskodawców ubiegających się o produkt hipoteczny indeksowany kursem obcej waluty k. 87-88

Proces udzielenia kredytu hipotecznego składał się z kilku spotkań. Na pierwszym klient otrzymywał ofertę kredytu w euro, dolarach, frankach szwajcarskich, polskich złotych. Klient otrzymywał informację o wymaganych dokumentach. Na następne spotkanie klient przynosił wymagane dokumenty i składany był wniosek kredytowy, który wysyłany był do analityków
w W.. Po otrzymaniu decyzji kredytowej bank kontaktował się z klientami w celu podpisania umowy. Pracownicy banku nie mieli żadnej decyzyjności, sugestie klientów były wysłane do centrali banku, gdzie podejmowano ostateczną decyzję. Klient informację o ryzku walutowym otrzymywał ustnie. Po podpisaniu umowy klient składał dyspozycję uruchomienia kredytu.

Dowód: zeznania świadka A. G. protokół skrócony k.201-202v

Powodowie byli zainteresowani uzyskaniem konkretnej, poszukiwanej kwoty. Powodowie otrzymali ofertę kredytu w frankach szwajcarskich jako najbardziej dla nich korzystnego.
Był on najniżej oprocentowany, a także był najtańszy. W trakcie procedury powodowie dostarczyli zaświadczenia o uzyskiwanych dochodach, po czym otrzymali pozytywną decyzję kredytową. Powodowie założyli w (...) rachunek, z którego potrącana była rata kredytu.
W momencie podpisywania kredytu powodowie podpisywali wiele różnego rodzaju dokumentów. Powodowie czytali umowę, ale przede wszystkim pod kątem poprawności danych osobowych. Powodowie uznawali, że nie mają możliwości negocjacji umowy kredytu. Traktowali umowę jako standardowy wzór umowy stosowany przez bank. Byli oni przekonani o zgodności z prawem zawieranej umowy. Powodowie nie byli informowani o pełnej skali ryzyka walutowego. Byli oni informowani, że rata może wzrosnąć, jednak informowano ich, że może to być wzrost nieznaczny
o około 200 zł. Powodowie nie byli informowani o skutkach zmiany kuru waluty obcej na saldo zadłużenia. Powodowie przeznaczyli środki finansowe na zakup działki, na której zamierzali wybudować dom. Ostatecznie inwestycja przekroczyła możliwości finansowe powodów.
Umowa w (...) była pierwszym kredytem powodów. Nie mieli oni doświadczenia
w zakresie finansów. A. L. ukończyła marketing i zarządzanie. M. L. ukończył telekomunikacje.

Dowód: przesłuchanie powódki A. L. protokół skrócony k.203-204, przesłuchanie powoda M. L. protokół skrócony k. 204

Kwota pożyczki została wypłacona w dniu 30 lipca 2008 roku. Kwota 64.999,99 zł przeliczona według kursu waluty (...),(...) odpowiadała kwocie 33.852,40 zł.

Dowód: zaświadczenie o udzielenie kredytu hipotecznego k. 20

Powodowie wykonali swoje zobowiązanie wynikające z umowy pożyczki hipotecznej
nr (...)/ (...). W wyniku wykonania umowy powodowie wpłacili na rzecz pozwanego kwotę 117.092,70 zł tytułem kapitału pożyczki, kwotę 17.069,96 zł tytułem odsetek. Powodowie ponieśli koszty ubezpieczenia na życie oraz opłatę z tytułu wyceny/kontroli inwestycji w łącznej kwocie (...).(...) zł.

Dowód: zaświadczenie o poniesionych kosztach od kredytu hipotecznego k.20v-23, k.126v-128

Pismem z dnia 12 października 2023 roku powodowie wezwali pozwanego do zapłaty
w terminie 7 dni od daty otrzymania pisma kwoty 135.723,31 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia następującego po upływie terminu wskazanego w piśmie. Pismo zostało doręczono pozwanemu w dniu 16 października 2023 roku. Pismem z dnia 26 października 2023 roku pozwany odmówił wykonania zobowiązania.

Dowód: pismo powodów z dnia 12 października 2023 roku k.27, dowód doręczenia k.28,
pismo pozwanego z dnia 26 października 2023 roku k.30-31

Sąd zważył, co następuje:

Sąd ustalił stan faktyczny w oparciu o dowody dokumentów załączonych do akt sprawy, zeznania świadka A. G., przesłuchania powodów A. L.
i M. L..

Sąd pominął dowód z opinii biegłych z zakresu rachunkowości, ponieważ dowód ten był nieistotny dla rozstrzygnięcia sprawy oraz prowadził by jedynie do przedłużenia postępowania. Powodowie w niniejszej sprawie dochodzili kwoty przewyższającej kwotę nominalnie wypłaconego kapitału. Powodowie jako dowód na poparcie swych twierdzeń przedłożyli zaświadczenia wystawione przez bank, które również pozwany załączył do odpowiedzi na pozew. W tej sytuacji nie było potrzeby powoływania biegłego, aby wykazać wysokość świadczenia należnego powodom. Sąd miał również na uwadze, że sposób rozliczenie pożyczki hipotecznej, warianty w jakich mogła zostać wypłacona pożyczka, szczegóły przepływu środków nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Sąd pominął dowód z opinii prawnych załączonych do odpowiedzi na pozew, ponieważ nie dotyczą one sfery faktów. Zawierają jedynie interpretację przepisów, a więc stanowią rozszerzenie argumentacji prawnej pozwanego. Tym samym nie stanowią one dowodu z dokumentu jako źródła wiedzy o rzeczywistości i ustaleń faktycznych.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka A. G. oraz przesłuchania powodów. Sąd miał na uwadze, że świadek nie uczestniczył bezpośrednio w procesie zawierania umowy przez powodów. Świadek przedstawił ogólny zarys procedury udzielania pożyczki hipotecznej. Sąd dostrzegał również, że powodowie z uwagi na upływ 16 lat od chwili zawarcia umowy kredytu mogli nie pamiętać szczegółów procedury kredytowej, a także okoliczności zawarcia umowy.

Zgodnie z art. (...) ^(...) § (...) k.c. postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Z przytoczonego przepisu wynika zatem, że niedozwolonymi postanowieniami umownymi są klauzule umowne, które spełniają łącznie trzy przesłanki: a) zawarte zostały w umowach z konsumentami, b) kształtują prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, c) rażąco naruszają interesy konsumenta. Stwierdzenie niedozwolonego charakteru postanowienia umownego jest natomiast wyłączone, gdy postanowienie umowne zostało indywidualnie uzgodnione z konsumentem lub określa główne świadczenia stron i jest sformułowane
w sposób jednoznaczny. W myśl art. (...) ^(...) (...) k.c. nieuzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta.

Aktualnie w orzecznictwie odnoszącym się do zaciągniętych przez konsumentów kredytów indeksowanych i denominowanych upowszechniło się stanowisko, zgodnie z którym zastrzegane
w praktyce postanowienia umowne określające sposób ustalania kursu waluty obcej mają charakter abuzywny z uwagi na umożliwienie bankowi arbitralnego określania wysokości tych kursów, stosowanych w celu przeliczenia kwoty kredytu podlegającej wypłacie oraz obliczenia rat kredytu przypadających do spłaty. Zgodnie ze zdecydowanie dominującym stanowiskiem orzecznictwa klauzule kształtujące mechanizm indeksacji w umowie kredytu indeksowanego oraz klauzule,
na podstawie których następuje określenie wysokości świadczenia w umowach kredytu denominowanego, określają główne świadczenia stron. W umowie kredytu denominowanego determinują one wysokość kwoty kredytu w złotych, którą ma wypłacić bank, a w obu typach kredytu przesądzają o wysokości kwot przypadających do spłaty. Z takiej kwalifikacji postanowień umowy nie wynikają jednak dalej idące skutki, gdyż zgodnie z art. 385((...)) § (...) zd. 2 k.c. nawet postanowienia określające główne świadczenia stron podlegają kontroli pod kątem abuzywności, jeżeli nie zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Ten ostatni przypadek zachodzi w odniesieniu do klauzul umożliwiających bankowi arbitralne określanie wysokości kursów. W sporach banków
z kredytobiorcami sądy niekiedy uznają za zasadne jeszcze inne zarzuty odwołujące się do abuzywnego charakteru postanowień umów kredytu. W szczególności stosunkowo często uwzględniany jest zarzut naruszenia przez bank obowiązków informacyjnych w odniesieniu do ryzyka walutowego ponoszonego przez kredytobiorcę. Przyjęcie zasadności tego zarzutu w sprawie
i stwierdzenie, że brak informacji wiąże się z uznaniem odpowiednich postanowień za abuzywne. (por. Uchwała Izby Cywilnej Sądu Najwyższego z dnia 25 kwietnia 2024 r., (...),
LEX (...) i przywołane tam orzecznictwo).

W niniejszej sprawie w umowie pożyczki hipotecznej zawarty był mechanizm indeksacji kwoty kredytu do franka szwajcarskiego. Pożyczka nr (...)/ (...) była indeksowana do franka szwajcarskiego, po przeliczeniu wypłaconej kwoty zgodnie z kursem kupna (...) według tabeli kursów walut obcych banku (...) w dniu uruchomienia pożyczki lub transzy. Pożyczkobiorca spłacał kwotę określoną w frankach szwajcarskich zgodnie z § 2 umowy w złotych polskich,
z zastosowaniem kursu sprzedaży (...) obowiązującego w dniu płatności raty pożyczki,
zgodnie z tabelą kursów walut obcych (...) Zatem zgodnie z przyjętym orzecznictwem postanowienia umowne dotyczące wypłaty pożyczki oraz sposobu spłaty pożyczki
tj. § 2 pkt umowy oraz § 7 ust. (...) umowy należało uznać za abuzywne. Postanowienia umowne zastrzegają bankowi jednostronne określenie wysokości wypłaconego kredytu poprzez ustalenia ceny kupna franku szwajcarskiego oraz ustalanie wysokości kursu sprzedaży franka szwajcarskiego
w momencie spłaty poszczególnych rat. Mechanizm indeksacji powodował, że w chwili zawarcia umowy nie było możliwe jednoznaczne ustalenie wysokości zobowiązania pożyczkobiorcy, albowiem wysokość ulegała zmianie wraz z zmianą wysokości kursu walutowego. Powodowie nie wiedzieli jaką dokładnie kwotę będą musieli spłacić, ponieważ kwota kapitału pożyczki mogła zmieniać się czasie. Sąd miał również na uwadze, że ryzyko walutowe w całości przerzucone było na pożyczkobiorców, zaś bank nie ponosił żadnego ryzyka wahań kursowych. Konsument był obciążony tym ryzykiem
w sposób nieograniczony. Brak było granicy wzrostu kursu waluty obcej, powyżej której wzrost nie wpływałby już na wysokość salda zadłużenia i na wysokości raty. Na ryzyko walutowe bez wpływu pozostaje korzyść wynikająca z różnicy między oprocentowaniem kredytów waloryzowanych walutą obcą i kredytów złotowych. W przypadku wysokiego oprocentowania kredytów złotowych i niskiego oprocentowania kredytów waloryzowanych walutą obcą wysokość raty jest wprawdzie korzystniejsza w przypadku tych ostatnich, ale tylko wówczas, gdy podstawą obliczenia wysokości raty jest podobny kapitał. Na skutek zastosowania klauzul indeksacyjnych w przypadku wzrostu kursu waluty obcej wzrasta kwota pozostałego do spłaty kapitału wyrażonego w walucie polskiej, co powoduje,
że korzystniejsze oprocentowanie nie przekłada się na korzyść równoważącą ponoszone ryzyko kursowe. Powodowie pomimo, iż otrzymali kwotę pożyczki w wysokości 64.999,99 zł, na poczet kapitału wpłacili kwotę 117.092,72 zł, a więc wartość kapitału pożyczki wzrosła znacznie w wyniku zmiany kursu walutowego. Sąd dostrzegł również, że żadne z postanowień umowy nie wskazywało sposób ustalania przez bank kursów kupna i sprzedaży waluty obcej, według których następować miało ustalenie wysokości długu powoda oraz wysokości ich świadczenia na rzecz banku.
Z powyższych względów zdaniem sądu powyższe postanowienia umowne uznać należało rażąco naruszające interesy konsumenta oraz sprzeczne z dobrymi obyczajami. Tworzą one znaczącą nierównowagę praw i obowiązków stron umowy w sposób szkodliwy dla konsumenta. Sąd miał również zastrzeżenia, do obowiązków informacyjnych ciążących po stronie banku.
Do informacji o produkcie hipotecznym indeksowanym do waluty obcej załączono historię wahań kursu franka szwajcarskiego. Z załączonej historii racjonalnie myślący konsument może wysunąć wniosek, iż kurs franka jest stabilny, w okresie 3 lat przed udzieleniem kredytu oscylował
on w granicach 2,50 PLN z (...) (...) (k.88). Ponadto z symulacji modelowej zawartej w samej informacji wynika, że rata kredytu nie wzrośnie znacznie. Najwyższa wartość raty w symulacji dotyczyła sytuacji wzrostu stopy oprocentowania. Konsumentowi przedstawiono jedynie symulacje stanowiącą zmianę kursu franka między maksymalnym i minimalnym kursem z okresu roku przed udzieleniem pożyczki, ta wartość wyższa była od aktualnej raty o kwotę około 200 zł.
Podczas przesłuchania powodowie wskazali, że byli informowani o możliwości wzrostu raty, ale wzrost ten miał być nieznaczny w granicach wynikających z symulacji im przedstawionej. Powodowie nie byli również świadomi, że wzrost wartości franka szwajcarskiego powoduje wzrost kapitału pożyczki, którą muszą spłacić. W tym ostatnim przedmiocie brak jest dokumentów, z których wynikałoby, że powodowie zostali o tej okoliczności poinformowani. Zdaniem sądu tym samym bank nie dopełnił obowiązków informacyjnych.

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 3 października 2019 r.,
C-260/18, K. D. I J. D. przeciwko (...) (...), prowadzący działalność w Polsce w formie oddziału pod nazwą (...) (...)
w Polsce, (...), (LEX nr (...)) wskazał, że art. (...) ust. (...) dyrektywy 93/13 należy interpretować w ten sposób, iż nie stoi on na przeszkodzie temu, aby sąd krajowy, po stwierdzeniu nieuczciwego charakteru niektórych warunków umowy kredytu indeksowanego do waluty obcej i oprocentowanego według stopy procentowej bezpośrednio powiązanej ze stopą międzybankową danej waluty, przyjął, zgodnie z prawem krajowym, że ta umowa nie może nadal obowiązywać bez takich warunków z tego powodu, że ich usunięcie spowodowałoby zmianę charakteru głównego przedmiotu umowy. W razie uznania, że postanowienie umowy kredytu indeksowanego lub denominowanego odnoszące się do sposobu określania kursu waluty obcej stanowi niedozwolone postanowienie umowne i nie jest wiążące, w obowiązującym stanie prawnym nie można przyjąć, że miejsce tego postanowienia zajmuje inny sposób określenia kursu waluty obcej wynikający z przepisów prawa lub zwyczajów. Aktualnie w orzecznictwie Sąd Najwyższego dominuje stanowisko, zgodnie z którym wyeliminowanie abuzywnych klauzul przeliczeniowych
z umowy kredytu indeksowanego lub denominowanego prowadzi to tego, że umowa ta nie może pozostawać w mocy (por. Uchwała Izby Cywilnej Sądu Najwyższego Uchwała SN
z 25 kwietnia 2024 r., (...), LEX (...)). W wyniku wyeliminowania spornych klauzul indeksacyjnych brak jest możliwości określenia głównych świadczeń stron, a zatem cała umowa nie może dalej obowiązywać.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 58 § (...) w zw. z art. (...) ^(...) § (...) k.c., uznać należało umowę pożyczki hipotecznej numer (...)/ (...) za nieważną w całości. Powoduje to,
że zgodnie z teorią dwóch kondykcji każdej ze stron przysługuje roszczenie z tytułu nienależnego świadczenia, przy czym roszczenia obu stron należy traktować oddzielnie. Roszczenia te są w pełni autonomiczne: kredytodawca ma roszczenie o zwrot kwoty przekazanego kredytu, a kredytobiorca
- o zwrot świadczeń spełnionych na rzecz banku w wykonaniu umowy kredytu. W związku z tym powodom przysługiwał zwrot całości środków wpłacony na rzecz banku w wyniku realizacji umowy, zaś bankowi przysługiwał zwrot kwoty wypłaconego kapitału. Powodowie w niniejszej sprawie spłacili już pożyczkę hipoteczną, wpłacając na rzecz banku kwotę 134.162,66 zł. Powodowie otrzymali pożyczkę hipoteczną w kwocie 64.999,99 zł. Zatem uwzględniają równicę pomiędzy sumą świadczeń wpłaconych na rzecz banku, a kwotą wypłaconego kapitału powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości. Wysokość świadczenia należnego powodom w całości wynika
z dokumentacji bankowej, zatem brak było podstaw do przeprowadzania dowodu z opinii biegłych.

O kosztach procesu Sąd rozstrzygnął na podstawie art. 98 k.p.c. Powodowie wygrali sprawę proces w całości, a więc pozwany powinien w całości zwrócić powodom poniesione przez niego koszty procesu. Na koszty procesu powodów złożyły się: koszty zastępstwa procesowego powoda
w kwocie 5.400,00 zł, opłata od pozwu w kwocie (...).000,00 zł oraz opłata skarbowa
od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł. Wysokość stawki występującego w sprawie pełnomocnika określono na podstawie § 2 pkt (...) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia
22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych. O odsetkach ustawowych za opóźnienie od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu orzeczono na podstawie
art. 98 § (...) ^(...) k.p.c.