Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Grudziądzu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 marca 2025 r.

Sąd Rejonowy w Grudziądzu I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	sędzia Elżbieta Przyborska-Stochaj
Protokolant:	starszy sekretarz sądowy Patrycja Rytkowska

po rozpoznaniu w dniu 21 marca 2025 r. w Grudziądzu

sprawy z powództwa Z. S.

przeciwko (...) (...) (...) W. B. w G.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 29.520,43 zł (dwieście dziewięć tysięcy pięćset dwadzieścia złotych 43/100) wraz z odsetkami ustawowymi w transakcjach handlowych od następujących kwota i dat:

- 61,50 zł dnia 4.05.2024 roku do dnia zapłaty;

- 8.667,90 zł od dnia 4.05.2024 roku do dnia zapłaty;

- 20.791,03 zł od dnia 30.04.2024 roku do dnia zapłaty.

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 5.094,- zł (pięć tysięcy dziewięćdziesiąt cztery złote) tytułem zwrotu kosztów postępowania wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

Sygn. akt I C 1673/24

UZASADNIENIE

Wyroku z dnia 21 marca 2025 roku

Powód Z. S. reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika pozwem skierowanym przeciwko (...) (...) (...) W. B. w G. wniósł o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 29 520,43 zł wraz z ustawowymi odsetkami w transakcjach handlowych od kwot i za okres szczegółowo wskazany w pozwie, a także zwrot kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwu powód przedstawił podstawę faktyczną oraz argumenty za uwzględnieniem powództwa /k. 4-4v/

W dniu 2 lipca 2024 roku Sąd Rejonowy w Grudziądzu wydał nakaz zapłaty
w postępowaniu upominawczym, w którym uwzględnił powództwo w całości /k. 69/

W dniu 23 lipca 2024 r. (data nadania) pozwany reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika wniósł od powyższego nakazu zapłaty sprzeciw zaskarżając go w całości. Domagał się zwrotu kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego wg. norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwany przedstawił argumenty za oddaleniem powództwa /k. 74 - 76/.

W dalszym toku postępowania strony podtrzymały swoje stanowiska.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 22 lutego 2024 r. Z. S. oraz (...) (...) (...). W. B. w G. zawarli umowę o nr (...), której przedmiotem była dostawa podłoży odczynników, testów i materiałów zużywalnych dla (...). Umowa została zawarta na 24 miesiące. W myśl § 3 pkt 12 umowy wydanie towaru miało następować w magazynie medycznym (...). Stosownie do § 5 ust. 5 rozliczenie za sukcesywne dostawy towaru miało odbywać się w oparciu o fakturę VAT za miesięczny okres rozliczeniowy, wystawioną po dostarczeniu i przyjęciu umówionej partii towaru przez pozwanego. Termin na uiszczenie opłaty z tytułu faktury wynosił 60 dni od dnia doręczenia faktury VAT pozwanemu.

W dniu 19 września 2023 r. Z. S. oraz (...) (...) (...). W. B. w G. zawarli umowę o nr (...), której przedmiotem była dostawa odczynników i materiałów zużywalnych wraz z dzierżawą aparatów do (...). Zgodnie z § 2 umowy, umowa została zawarta na okres 12 miesięcy od daty jej zwarcia, przy czym dostawa, instalacja i uruchomienie przez wykonawcę przedmiotu dzierżawy miały nastąpić w terminie 14 dni od daty zawarcia umowy. Okres obowiązywania umowy mógł ulec zmianie. W myśl § 4 pkt 6 umowy, sukcesywne dostawy sprzętu realizowane miałby być przez powoda w terminie 7 dni roboczych od daty złożenia zamówienia zamawiającego, zaś stosownie do § 4 pkt 11 umowy, wydanie towaru miało odbywać się w (...) (...). W. B. w G.. Stosownie do § 6 ust. 5 umowy rozliczenie za sukcesywne dostawy towarów następować miało w oparciu o fakturę za miesięczny okres rozliczeniowy, płatną przelewem w terminie 60 dni od dnia doręczenia, zaś zgodnie z § 6 ust. 6 umowy, z tytułu dzierżawy urządzeń medycznych pozwany zobowiązany był do zapłaty czynszu dzierżawnego w wysokości wynikającej z oferty złożonej przez powoda i umieszczonej w formularzu cenowym stanowiącym załącznik nr 1 do niniejszej umowy, obowiązującej przez cały okres trwania umowy. Zapłata czynszu dzierżawnego miała następować z dołu za każdy miesiąc dzierżawy przelewem na rachunek bankowy powoda w terminie 60 dni licząc od daty doręczenia pozwanemu prawidłowo wystawionej faktury VAT.

W dniu 11 czerwca 2024 r. strony zawarły aneks do umowy z dnia 19 września 2023 r., w którym przedłużyły okres jej obowiązywania.

W dniu 23 listopada 2022 r. Z. S. oraz (...) (...) (...). W. B. w G. zawarli umowę o nr (...), której przedmiotem była dostawa odczynników sprzętu laboratoryjnego wraz z dzierżawą aparatów dla (...). Stosownie do § 5 ust. 4 umowy rozliczenie za sukcesywne dostawy towaru miało odbywać się w oparciu o fakturę za miesięczny okres rozliczeniowy, wystawioną po dostarczeniu i przyjęciu umówionej partii towaru przez pozwanego. Termin na uiszczenie opłaty z tytułu faktury wynosił 60 dni od dnia doręczenia faktury VAT pozwanemu. W dniu 17 listopada 2023 r. strony zawarły aneks do umowy z dnia 23 listopada 2022 r., w którym przedłużyły okres jej obowiązywania.

Zgodnie z każdą z w/w umów przekazanie faktury miało nastąpić w formie papierowej lub elektronicznej zgodnie z ustawą z dnia 9 listopada 2018 roku o elektronicznym fakturowaniu w zamówieniach publicznych, koncesjach na roboty budowlane oraz partnerstwie publiczno-prywatnym albo w formie elektronicznej na podstawie art. 106n ustawy o podatku od towarów i usług. Wraz z każdorazową dostawą towaru powód miał dostarczyć pozwanemu dokument WZ dostarczonego asortymentu uwzględniający informację dotyczące terminu ważności, numeru serii dostarczonego towaru oraz ceny.

Towar objęty w/w umowami był doręczany pozwanemu partiami w okresie od dnia
1 lutego 2024 r. do dnia 29 lutego 2024 r.

W dniu 29 lutego 2024 roku powód wystawił na rzecz pozwanego fakturę
VAT nr FS-(...) na kwotę 61,50 zł, płatną do dnia 1 maja 2024 roku. Podstawą wystawienia faktury była dzierżawa aparatu do badania czystości mikro powietrza wg umowy oraz dzierżawa aparatu odciskowego do płytek w okresie 24 miesięcy.

W dniu 29 lutego 2024 roku powód wystawił na rzecz pozwanego fakturę
VAT nr (S)FS- (...) na kwotę 8667,90 zł płatną do dnia 1 maja 2024 roku.
Podstawą wystawienia faktury była dostawa towarów.

W dniu 29 lutego 2024 roku powód wystawił na rzecz pozwanego fakturę
VAT nr (S)FS - (...) na kwotę 20 791,03 zł płatną do dnia 29 kwietnia 2024 roku.
Podstawą wystawienia faktury była dostawa towarów.

Dowody : - umowa z dnia 22.02.2024 r. o nr (...) z załącznikami – k. 104-114,

- umowa z dnia 19.09.2023 r. o (...) z załącznikami – k. 115-123.

- aneks nr (...) do umowy z dnia 19.09.2023 r. – k. 124-126,

- umowa z dnia 23.11.2022 r. (...) – k. 127-132

- aneks do umowy z dnia 23.11.2022 r. – k. 133

- Faktura Vat nr (...) – k. 17

- Faktura Vat nr (S)FS- (...) – k. 18-19

- Faktura Vat nr (S) FS- (...) – k. 26 -28

-dokumenty WZ – k. 20-2, 29-45

- dzienne raporty o szczegółach przesyłki – k. 46-65

Pismem z dnia 14 maja 2024 roku powód wezwał pozwanego do uiszczenia dochodzonej pozwem kwoty w terminie 7 dni od dnia otrzymania wezwania.

Dowód : pismo powoda z dnia 14.05.2024 roku k. 66v, dowód doręczenia k.67

Sąd zważył, co następuje:

Sąd ustalił stan faktyczny w oparciu o dowodu z dokumentów załączonych do akt sprawy. Żadna ze stron nie kwestionowała prawdziwości załączonych dokumentów, zaś sąd nie znalazł powodów, aby odmówić im wiarygodności z urzędu.

W niniejszej sprawie powód oraz pozwany zawarli umowy o charakterze mieszanym, zawierającym elementy zarówno dostawy i dzierżawy - w dniu 19 września 2023 r. umowę o numerze (...) i w dniu 23 listopada 2022 r. umowę o numerze (...) oraz umowę, której przedmiotem była wyłącznie dostawa materiałów medycznych z dnia 22 lutego 2024 r. o numerze (...).

Zgodnie z art. 605 k.c. przez umowę dostawy dostawca zobowiązuje się
do wytworzenia rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku oraz do ich dostarczania częściami albo periodycznie, a odbiorca zobowiązuje się do odebrania tych rzeczy i do zapłacenia ceny,
zaś zgodnie z art. 612 k.c. w przedmiotach nieuregulowanych przepisami niniejszego tytułu,
do praw i obowiązków dostawcy i odbiorcy stosuje się odpowiednio przepisy o sprzedaży.

Jak stanowi art. 693 § 1 k.c. przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

Powód przedłożył umowy z których wynikał jego obowiązek dostawy szczegółowo opisanych materiałów medycznych szpitala, a także szczegóły związane z realizacją umowy. Pozwany w zamian za otrzymany sprzęt obowiązany był do zapłaty określonej ceny oraz czynszu dzierżawnego. W ocenie Sądu powód wykazał, że spełnił świadczenie na rzecz pozwanego przedkładając do akt dokumenty potwierdzające dostawę towarów. Do faktur dołączono dowody wydania towarów i dowody ich dostarczenia pozwanemu przez kuriera w poszczególnych dniach. Na podstawie tych dokumentów powód wykazał więc roszczenie co do zasady i wysokości. Wykazał zarówno złożenie zamówień na towary, wykonanie dostaw, jak i wysokość ceny za poszczególne dostawy. Na podstawie wykonanych dostaw powód uprawniony był do wystawienia poszczególnych faktur objętych pozwem.

Strona pozwana mimo ciążącego obowiązku w sprzeciwie od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym nie odniosła się w ogóle do faktów przedstawionych w pozwie, zgłaszając jedynie formalny zarzut niezgodnego z przepisem art. 128 ¹ k.p.c. sformułowania w pozwie wniosków dowodowych przez fachowego pełnomocnika. Zastosowanie sankcji z art. 128 ¹ k.p.c., co należy podkreślić, nie stanowi przeszkody do późniejszego ponownego zgłoszenia wniosków dowodowych. Nastąpiło to w odpowiedzi na sprzeciw, tj w piśmie procesowym z dnia 05.12.2024 roku (k.98 - 103) . W ocenie Sądu pozwany w sprzeciwie od zapadłego nakazu zapłaty z dnia 02.07.2024 roku nie wdał się w ogóle w spór co do przedstawionych przez powoda faktów. Zgodnie bowiem z przepisem art. 221 kodeksu postępowania cywilnego : „ Pozwany nie może odmówić wdania się w spór co do istoty sprawy , chociaż wniósł zarzuty formalne”. Pozwany nie wyjaśnił czy zawarł z powodem umowy o sukcesywne dostawy artykułów wykorzystywanych w (...) oraz czasowe udostępnienie do używania urządzeń laboratoryjnych , czy powód wypełnił swoje zobowiązania ilościowe i jakościowe , czy pozwany otrzymał faktury i kiedy czy zapłacił należność za dostawy towaru i kiedy a jeśli nie , dlaczego tego nie uczynił. Pozwany jedynie wniósł o oddalenie powództwa . Podniósł przy tym ,że powód nie udowodnił swojego roszczenia tak co do zasady , jak i co do wysokości. Taka strategia procesowa pozwanego w ocenie Sądu nie może być skuteczna, co w konsekwencji uzasadnia uznanie roszczenia za bezsporne i uwzględnienie powództwa.

W myśl art. 230 k.p.c. gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej
o faktach, sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane.
W myśl art. 210 § 2 k.p.c. każda ze stron jest obowiązana do złożenia oświadczenia
co do twierdzeń strony przeciwnej dotyczących faktów. Strona jest przy tym obowiązana wyszczególnić fakty, którym zaprzecza. Pozwany w niniejszej sprawie nie odniósł się
do poszczególnych twierdzeń i faktów podniesionych przez powoda ograniczając się jedynie do zarzutów niewykazania żądania pozwu. Zatem w ocenie sądu poszczególne fakty należało uznać za przyznane. Sąd miał również na uwadze, że pozwany nie przedstawił własnej wersji wydarzeń i nie zaoferował dowodów na poparcie swych twierdzeń zgodnie z treścią art. 6 kc. W istocie pozwany nie zaprzeczył, aby nie zawierał z powodem umowy, umowa nie została wykonana albo została wykonana w sposób nieprawidłowy. W związku z tym pozwany nie zakwestionował skutecznie ani faktu wykonania usługi, ani faktu dostarczenia faktury VAT. Nadto pozwany nie wskazał żadnej okoliczności, która świadczyłaby o nieprawidłowym wykonaniu umów.

Realizując obowiązek wynikający z przepisu art.221 k.p.c. pozwany jako strona postępowania ma obowiązek dawać wyjaśnienia , co do okoliczności sprawy zgodnie z prawdą praz przedstawiać dowody ( art.3 k.p.c.). Zaniedbanie tego obowiązku może uzasadniać negatywne konsekwencje procesowe , w tym w postaci przyjęcia przez sąd dorozumianego przyznania faktu podniesionego przez stronę przeciwną . Przyznanie faktów może mieć dwie postacie : przyznania wyraźnego uregulowanego w art. 229 k.p.c. oraz przyznania dorozumianego , o którym mowa w art.230 k.p.c. Wymienione przepisy stanowią, obok przepisów art.228, 231 i 234 k.p.c. , podstawę dokonywania przez sąd bezdowodowych ustaleń w sprawie. W wyroku z dnia 7 lutego 2018 roku , I A Ca 278/17 Sąd Apelacyjny w Gdańsku stwierdził , iż o tym, jaki zakres w danej sprawie przybierze postępowanie dowodowe , decyduje w pierwszej kolejności strona pozwana oraz sposób, w jaki przeciwstawi się ona dochodzonemu wobec niej roszczeniu powoda. W zależności od tak nakreślonej osi sporu, każdą ze stron obciąży w odpowiednim zakresie obowiązek wykazania okoliczności faktycznych, z których będzie zamierzała wyprowadzić korzystne dla siebie skutki prawne . Tylko te okoliczności – to jest fakty mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie - będą mogły stać się przedmiotem dowodu w rozumieniu art.. 227 k.p.c. Z kolei w wyroku z dnia 3 .10.2008 roku , I CSK 62/08 Sąd Najwyższy zwrócił uwagę ,że dowodzeniu podlegają tylko fakty sporne. W rozpatrywanej sprawie pozwany z łatwością mógł zaprzeczyć faktom wskazanym w pozwie przez powoda, lecz tego nie uczynił ograniczając się do ogólnikowego stwierdzenia , że powód nie udowodnił istotnych faktów, a w konsekwencji swojego roszczenia .

Umowy zostały podpisane w imieniu pozwanego przez (...) (...) im dr. W. B. w G. oraz powoda prowadzącego działalność gospodarczą, którego uprawnienie do działania w imieniu przedsiębiorstwa wynika z (...).

W ocenie Sądu powód wykazał, że dostarczył pozwanemu zamówiony towar. Powyższe potwierdzają również przedłożone faktury VAT, na których zostały ujęte towary zamówione przez pozwanego.

Pozwany nie zgłaszał również żadnych zastrzeżeń, co realizacji umowy.
A skoro, w jego ocenie została wykonana nieprawidłowo, to na nim spoczywał ciężar dowodu w tym zakresie.

Podsumowując powyższe rozważania, w ocenie Sądu powód poprzez przedłożone dokumenty wykazał, jak również Sąd uznał za prawdziwe twierdzenia, że powód dostarczył pozwanemu określony sprzęt pozwanemu, a zatem, że wykonał zawartą między stronami umowę. Pozwany nie wykazał żadnym dowodem, że nie otrzymał zamówionego towaru, lub wykonanie umowy przez pozwanego było nieprawidłowe, a na końcu, że zapłacił za zamówiony towar.

Strony łączyła umowa dostawy określonych materiałów medycznych, więc transakcje handlowe w rozumieniu przepisów ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych.

Stosownie do treści art. 8 ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych, w których dłużnikiem jest podmiot publiczny, wierzycielowi, bez wezwania, przysługują odsetki ustawowe w transakcjach handlowych, za okres od dnia wymagalności świadczenia pieniężnego do dnia zapłaty, jeżeli są spełnione łącznie następujące warunki: wierzyciel spełnił swoje świadczenie, wierzyciel nie otrzymał zapłaty w terminie określonym w umowie.

Mając na uwadze powyższe w punkcie I. wyroku Sąd uwzględnił powództwo w całości i zasądził na rzecz powoda dochodzoną przez niego kwotę należności głównej z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi od daty wymagalności należności z przedłożonych faktur zgodnie z żądaniem w pozwie.

O kosztach procesu w punkcie II. sentencji orzeczono na zasadzie art. 98 1 i 3 k.p.c. Powód wygrał niniejszą sprawę w całości, ponosząc koszty procesu w łącznej wysokości 5 094 zł, zwrot takiej też kwoty należał się powodowi od pozwanego, jako przegrywającego sprawę w całości, zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Na poniesione przez powoda koszty składały się: 1477,00 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu, 17 zł tytułem opłaty skarbowej, kwota 3.600 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika będącego radca prawnym. Wysokość stawki występujących w sprawie pełnomocników określono na podstawie § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

Na podstawie art. 98 § 1(1) k.p.c. orzeczono o odsetkach ustawowych za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.