Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Grudziądzu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 sierpnia 2020 r.

Sąd Rejonowy w Grudziądzu, Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący sędzia Maciej Plaskacz

po rozpoznaniu w dniu 5 sierpnia 2020 r. w Grudziądzu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością we W.

przeciwko (...) w W.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powodowej (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością we W. na rzecz pozwanego (...) w W. kwotę 1.860,29 zł (jeden tysiąc osiemset sześćdziesiąt złotych 29/100) tytułem zwrotu kosztów procesu;

III.  zwraca pozwanemu (...) w W. kwotę 31,68 zł (trzydzieści jeden złotych 68/100) tytułem niewykorzystanej zaliczki;

IV.  nakazuje pobrać od powodowej (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością we W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Grudziądzu kwotę 278,88 zł (dwieście siedemdziesiąt osiem złotych 88/100) tytułem zwrotu wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa.

Sygn. akt I C 2407/18

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 24 lipca 2018 r. (k. 3-9) wniesionym do Sądu Rejonowego w Pleszewie powodowa (...) sp. z o.o. we W. domagała się zasądzenia od (...) w W. kwoty 1.014,44 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 25 lutego 2017 r. do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów procesu. Strona powodowa stwierdziła, że nabyła od T. K. wierzytelność wobec strony pozwanej o odszkodowanie z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego za kolizję z dnia 28 stycznia 2017 r., w której uszkodzony został pojazd T. K.. Wyjaśniła, że pozwany ubezpieczyciel wypłacił odszkodowanie w kwocie 2.445,96 zł, a wysokość szkody wynosi 5.892,62 zł. Dodała, że dochodzi jedynie części należnego odszkodowania.

Postanowieniem z dnia 8 sierpnia 2018 r. (k. 36) Sąd Rejonowy w Pleszewie przekazał sprawę według właściwości Sądowi Rejonowemu w Grudziądzu.

W odpowiedzi na pozew (k. 47-50) strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa, stwierdzając, że wypłacone odszkodowanie wyczerpuje roszczenia z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej. Dodała, że świadczenie to było wręcz częściowo nienależne, gdyż łączny koszt przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego wynosił 1.164,88 zł, a poszkodowany wprowadził stronę pozwaną w błąd co do wcześniejszych uszkodzeń pojazdu.

Sprawa została rozpoznana w postępowaniu zwyczajnym.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 28 stycznia 2017 r. doszło do uszkodzenia pojazdu T. K. marki B. o numerze rejestracyjnym (...). W chwili zdarzenia pojazd miał uszkodzenia pochodzące z wcześniejszego zdarzenia z dnia 1 grudnia 2016 r. Strona pozwana odpowiada za skutki zdarzenia z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego.

Okoliczności bezsporne, a ponadto dowody:

Zeznania świadka M. M. – k. 67-67v.

Zeznania świadka P. M. – k. 67v.

Zeznanie świadka T. K. – k. 98-98v.

Akta szkody (...) – k. 84

Strona pozwana wypłaciła poszkodowanemu 2.445,96 zł odszkodowania.

Okoliczność bezsporna – k. 4, k. 48

Umową z dnia 10 maja 2017 r. T. K. dokonał na rzecz (...) sp. z o.o. we W. przelewu wierzytelności o odszkodowanie wobec strony pozwanej.

Dowód:

Umowa z dnia 10 maja 2017 r. – k. 22-23

Celowy i ekonomicznie uzasadniony koszt naprawy pojazdu po zdarzeniu wynosił 1.553,24 zł. Zakres niezbędnej naprawy uwzględnia fakt braku naprawy części uszkodzeń powstałych we wcześniejszym zdarzeniu drogowym.

Dowody:

Pisemna opinia biegłego S. D. – k. 112-126

Pisemna, uzupełniająca opinia biegłego S. D. – k. 140-146

Sąd zważył, co następuje:

Spór między stronami dotyczył wysokości odszkodowania należnego T. K., o które wierzytelność została nabyta w drodze przelewu przez stronę powodową. Cesja wierzytelności i ponoszenie przez stronę pozwaną odpowiedzialności z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego pozostawały poza sporem.

Wymienione wyżej dokumenty, z których przeprowadzono dowód, mogły stanowić podstawę dokonywania ustaleń faktycznych, gdyż ich autentyczność nie została w toku procesu podważona. Zeznania świadków zasługiwały na walor wiarygodności, gdyż były spójne, logiczne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego. Materiałem procesowym pozwalającym na ustalenia w spornej kwestii wcześniejszych uszkodzeń pojazdu były głównie akta wcześniejszej szkody z dnia 1 grudnia 2016 r. przekazane przez (...) (...) w W..

Wysokość kosztów naprawy i wartość pojazdu Sąd ustalił w oparciu o opinię biegłego S. D., która stanowiła wartościowy środek dowodowy, gdyż była jasna, kompletna i rzetelna oraz zawierała odpowiedzi na pytania Sądu. Autor opinii posiada niezbędne kwalifikacje i doświadczenie potrzebne do dokonania kalkulacji naprawy i wyceny pojazdu. W opinii uzupełniającej biegły zasadnie ograniczył zakres naprawy po szkodzie z dnia 28 stycznia 2017 r. o uszkodzenia, które nie zostały naprawione po wcześniejszym zdarzeniu drogowym. Po uzupełnieniu opinii strony nie zgłosiły do niej zastrzeżeń.

Strony zgodnie uznały roszczenie za usprawiedliwione co do zasady, poza sporem pozostawała również podstawa roszczenia – art. 822 § 1 k.c. Podstawę przelewu wierzytelności stanowił art. 509 k.c. K. między stronami dotyczyła natomiast wysokości roszczenia, a zatem problematyki zakresu odpowiedzialności odszkodowawczej. Zgodnie z art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (jedn. tekst: Dz.U. Nr z 2018 r., poz. 473 ze zm.), w obowiązkowych ubezpieczeniach odpowiedzialności cywilnej odszkodowanie wypłaca się w granicach odpowiedzialności cywilnej podmiotów objętych ubezpieczeniem, nie wyżej jednak niż do wysokości sumy gwarancyjnej ustalonej w umowie. W odniesieniu do ubezpieczeń komunikacyjnych zakres odpowiedzialności ubezpieczyciela został uregulowany w art. 34 i 36 ustawy. W myśl art. 34 ust. 1 ustawy, z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Jak stanowi art. 36 ust. 1 zd. pierwsze ustawy, odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej. Podstawowym wyznacznikiem granic tej odpowiedzialności jest ograniczenie odpowiedzialności jedynie do skutków zdarzenia pozostających w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem rodzącym odpowiedzialność (art. 361 § 1 k.c.).

Wysokość ekonomicznie uzasadnionych i celowych kosztów naprawy pojazdu została określona przez biegłego na kwotę niższą niż odszkodowanie wypłacone poszkodowanemu T. K.. W tym stanie rzeczy należy uznać, że roszczenie o odszkodowanie wygasło i nie mogło być skutecznie przeniesione na stronę powodową, a powództwo o to roszczenie podlegało oddaleniu jako bezzasadne, o czym orzeczono w punkcie I sentencji wyroku.

O kosztach procesu orzeczono w punkcie II sentencji wyroku na podstawie

art. 98 § 1 i 3 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Strona pozwana wygrała proces w całości, ponosząc koszty procesu w kwocie 1.860,29 zł, na którą składały się: wykorzystana zaliczka na poczet wydatków związanych z dopuszczeniem dowodu z opinii biegłego w kwocie 718,32 zł, wynagrodzenie pełnomocnika procesowego będącego adwokatem w kwocie 900 zł, opłaty skarbowe od złożenia dokumentów pełnomocnictwa w kwocie 34 zł i koszty dojazdu pełnomocnika w rozprawie w kwocie 207,97 zł. Strona powodowa powinna zwrócić te koszty zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu.

O zwrocie niewykorzystanej części zaliczki orzeczono w punkcie III sentencji wyroku na podstawie art. 84 ust. 2 w zw. z art. 80 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (jedn. tekst: Dz.U. z 2020 r., poz. 755 ze zm.).

O wydatkach poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa związanych

z dopuszczeniem dowodu z opinii biegłego i nieznajdujących pokrycia w uiszczonych zaliczkach orzeczono w punkcie IV sentencji wyroku, na podstawie art. 83 w zw.

z art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, obciążając nimi stronę powodową zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu.