Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Grudziądzu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 kwietnia 2019 r.

Sąd Rejonowy w Grudziądzu Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

przewodniczący SSR Andrzej Antkiewicz

protokolant st. sekretarz sądowy Monika Kopczyńska

po rozpoznaniu w dniu 27 marca 2019 r. w Grudziądzu

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) S.A. w B.

przeciwko H. P.

o zapłatę

I zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 4.263,88 zł (cztery tysiące dwieście sześćdziesiąt trzy złote osiemdziesiąt osiem groszy) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 10 października 2018 r. do dnia 5 kwietnia 2019 r.;

II zasądzoną w punkcie I (pierwszym) należność główną rozkłada na 42 raty miesięczne, przy czym pierwsza w kwocie 163,88 zł, a następne po 100 zł, płatne do końca każdego miesiąca kalendarzowego, począwszy od miesiąca następnego po miesiącu, w którym uprawomocni się wyrok, z odsetkami ustawowymi za opóźnienie na wypadek opóźnienia w płatności rat, z tym zastrzeżeniem, że brak wpłaty dwóch rat powoduje natychmiastową wymagalność całego zadłużenia;

III oddala powództwo w pozostałej części;

IV zasądza od powódki na rzecz pozwanego kwotę 747,30 zł (siedemset czterdzieści siedem złotych trzydzieści groszy) tytułem zwrotu części kosztów procesu.

Sygn. akt I C 2491/18

UZASADNIENIE

(...) Spółka Akcyjna z siedzibą w B. wniosła przeciwko H. P. pozew o zasądzenie kwoty 11.235,89 zł wraz z odsetkami umownymi za opóźnienie równymi dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 10 października 2018 r. do dnia zapłaty, jak również o zasądzenie zwrotu kosztów procesu. W uzasadnieniu pozwu wskazano, że dochodzona wierzytelność wynika z weksla, który został wypełniony na kwotę wskazaną w pozwie. Weksel został wystawiony na zabezpieczenie zwrotu zadłużenia z tytułu pożyczki udzielonej pozwanemu przez powódkę.

W piśmie z dnia 17 grudnia 2018 r. powódka sprecyzowała, że domaga się zasądzenia od dochodzonej należności głównej odsetek ustawowych za opóźnienie (k. 16 akt).

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na jego rzecz od powódki kosztów procesu. Zarzucił, że powódka nie udowodniła wysokości dochodzonego roszczenia, bowiem do pozwu został dołączony jedynie weksel, na którym została umieszczona kwota dochodzona pozwem, nie przedstawiono natomiast umowy pożyczki zawartej między stronami. Pozwany zarzucił również, że strona powodowa nie przestawiła, jakie kwoty i w jakim terminie zostały wpłacone przez pozwanego na rzecz umowy pożyczki, tymczasem pozwany spłacił powódce co najmniej kwotę 6.000 zł, tj. kwotę, jaką otrzymał od powódki w ramach umowy.

Pozwany podkreślił, że powódka była upoważniona do wypełnienia weksla in blanco tylko w sytuacji wypowiedzenia umowy i do kwoty faktycznego zadłużenia, natomiast domaganie się należności takich, jak koszty ubezpieczenia czy windykacji oraz pozostałych należności obok kapitału pożyczki, wskazanych w postanowieniach umowy pożyczki, jest sprzeczne z dobrymi obyczajami i narusza interesy konsumenta w rozumieniu art. 385 ¹ § 1 k.c. Ponadto powódka w związku z wcześniejszym rozwiązaniem umowy powinna rozliczyć składką ubezpieczeniową (k. 24-25v akt).

Na rozprawie w dniu 27 marca 2019 r. pełnomocnik pozwanego zakwestionował zapis umowny o wynagrodzeniu prowizyjnym oraz opłacie za tzw. Twój Pakiet, o którym pozwany nie został poinformowany przy zawieraniu umowy. Pełnomocnik zaznaczył, że pozwany dokonał jednej wpłaty po wypowiedzeniu umowy na kwotę 100 zł – w dniu 19 lutego 2019 r. Pozwany wniósł o rozłożenie ewentualnie zasądzonej kwoty na raty po 100 zł miesięcznie (k. 44-44v akt).

Sąd rozpoznał sprawę w postępowaniu uproszczonym (k. 1).

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 29 sierpnia 2017 roku (...) Spółka Akcyjna w B. (pożyczkodawca) zawarła z H. P. (pożyczkobiorca) umowę pożyczki gotówkowej, na podstawie której udzielono pozwanemu pożyczki w kwocie 6.000,00 zł na okres 36 miesięcy. W umowie przewidziano, że pożyczka jest oprocentowana według stałej stopy procentowej w wysokości 9,94 % w skali roku (odsetki umowne) oraz że z tytułu udzielenia pożyczki pożyczkobiorca zobowiązany będzie do uiszczenia na rzecz dającego pożyczkę następujących kosztów: jednorazowej opłaty przygotowawczej w wysokości 129 zł, wynagrodzenia prowizyjnego w wysokości 4.971 zł i wynagrodzenia z tytułu przyznania tzw. (...) w kwocie 900 zł. Kwoty te zostały rozdzielone proporcjonalnie do liczby rat pożyczki i miały być uiszczane częściowo przy każdej racie razem z odsetkami umownymi. Pożyczka miała być spłacona w 36 miesięcznych ratach ustalonych w harmonogramie spłat – do 8 dnia każdego miesiąca kalendarzowego, począwszy od października 2017 r. - po 387 zł. W umowie pożyczki przewidziano, że na wypadek opóźnienia w spłacie rat pożyczki pozwany zapłaci odsetki od zadłużenia przeterminowanego w wysokości rocznej stopy oprocentowania zadłużenia przeterminowanego równej stopie odsetek maksymalnych za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 2 ¹ k.c. (pkt 4.1. części C umowy).

W punktach 1.4 lic. c i 15 części C umowy stwierdzono, że pozwany w zamian za zapłatę płatnego z góry wynagrodzenia w kwocie 900 zł może skorzystać z tzw. Twojego Pakietu, w ramach którego ma prawo do jednorazowego w całym okresie kredytowania bezpłatnego odroczenia maksymalnie dwóch kolejnych terminów płatności rat albo do obniżenia o 50% maksymalnie czterech kolejnych rat, po terminowej spłacie dwóch pierwszych rat. Odroczone raty lub części obniżonych rat miały być spłacone w dodatkowym okresie kredytowania. W następstwie odroczenia rat termin spłaty pożyczki miał ulec przedłużeniu maksymalnie o 2 miesiące, w okresie których pożyczkobiorca miała spłacić odroczone raty. W okresie odroczenia rat miały nie być naliczane odsetki w stosunku do odroczonych rat. W następstwie obniżenia rat termin spłaty pożyczki ulegał przedłużeniu maksymalnie o cztery miesiące, w okresie których pożyczkobiorca miała spłacić obniżoną część rat. W stosunku do obniżonej części rat w okresie obniżenia rat nie miały być naliczane odsetki.

W umowie zastrzeżono, że pożyczkodawca może wypowiedzieć umowę w przypadku, gdy opóźnienie w płatności kwoty równej jednej racie przekroczy 30 dni, po uprzednim wezwaniu pożyczkobiorcy do zapłaty zaległości w terminie 7 dni od daty otrzymania wezwania. Okres wypowiedzenia wynosił 30 dni (pkt 8.1 lit. a części C umowy). Jako zabezpieczenie zwrotu pożyczki pozwany podpisał weksel własny in blanco wraz z deklaracją wekslową. Pożyczkodawca miał prawo wypełnić ten weksel na sumę odpowiadającą zadłużeniu pożyczkobiorcy z tytułu umowy pożyczki w przypadku, gdy opóźnienie w płatności kwoty równej jednej racie przekroczy 30 dni, po uprzednim wezwaniu pożyczkobiorcy do zapłaty zaległości w terminie 7 dni od otrzymania wezwania.

Dowody : umowa pożyczki - k. 27-30 i 33 akt

weksel in blanco wraz z deklaracją wekslową - k. 34 i 37 akt

Pozwany spłacił dwie raty w październiku i listopadzie 2017 r., następnie w dniu 9 listopada 2017 r. wystąpił o zmniejszenie 4 rat o połowę. Z tego względu raty od grudnia 2017 r. do marca 2018 r. zostały obniżone do kwoty 193 zł, a druga część tych rat miała zostać spłacona w okresie od października 2020 r. do stycznia 2021 r. włącznie – po 194 zł.

Na poczet obniżonych rat pozwany wpłacił: 7 grudnia 2017 r. 200 zł, 8 stycznia
2018 r. 190 zł, 7 lutego 2018 r. 193 zł i taką samą kwotę 7 marca 2018 r. Następnie pozwany przez trzy miesiące spłacał po 387 zł (od kwietnia do czerwca 2018 r.), po czym zaprzestał wpłat, albowiem pożyczkę wziął dla szwagra, a ten zaprzestał przekazywania mu kwot na poczet spłaty pożyczki.

Pismem z dnia 9 września 2018 roku powódka wypowiedziała pozwanemu umowę pożyczki z 30 dniowym okresem wypowiedzenia ze skutkiem natychmiastowej wymagalności wszystkich należności wynikających z umowy. Poinformowała też o wypełnieniu weksla in blanco i wezwała do wykupu weksla w terminie 30 dni pod rygorem skierowania sprawy na drogę sądową. Wskazała, że zadłużenie pozwanego wynosi 11.235,89 zł, w tym suma pozostałych do spłaty rat pożyczki na dzień wypowiedzenia umowy w kwocie 11.221 zł i odsetki umowne za opóźnienie w płatności rat w wysokości 14,89 zł. Powódka wezwała pozwanego do natychmiastowej zapłaty żądanej kwoty. Na taką kwotę powódka wypełniła weksel in blanco wskazując termin płatności na 9 października 2018 r.

Dowody: wypełniony weksel - k. 5 akt

pismo o wypowiedzeniu umowy pożyczki i wezwaniu do wykupu weksla - k. 6

akt

zmieniony harmonogram spłat – k. 31 akt

prośba o zmniejszenie 4 rat o połowę – k. 38 akt

dowody wpłat - k. 39-43 akt

a nadto: wyjaśnienia pozwanego – k. 44v akt

Po wniesieniu pozwu, w dniu 19 lutego 2019 r. pozwany uiścił na poczet spłaty pożyczki kwotę 100 zł.

Dowód: potwierdzenie przelewu - k. 41 akt

Przy zawieraniu umowy pozwany nie był informowany ustnie o kosztach pożyczki, w szczególności o wynagrodzeniu prowizyjnym i usłudze (...) oraz o tym, że ma za to zapłacić. Pozwany wziął kilka pożyczek dla szwagra i z tego tytułu ma już zajęcie komornicze na emeryturze, której wysokość wynosi 1712 zł netto, jednakże ponad 500 zł jest potrącane na rzecz komornika, do ręki pozwany otrzymuje zatem ok. 1.200 zł. Po uiszczeniu opłat za mieszkanie pozwanemu zostaje na życie tylko 380 zł. Żona pozwanego utrzymuje się z emerytury w kwocie 700 zł, ale spłaca kredyt syna.

Okoliczności bezsporne: wyjaśnienia pozwanego – k. 44-44v akt

Sąd zważył, co następuje:

Przedstawiony stan faktyczny ustalony został w oparciu o dokumenty złożone przez strony, które w ocenie Sądu nie budziły wątpliwości co do ich autentyczności i prawdziwości, wobec czego mogły stanowić wiarygodną podstawę ustaleń faktycznych. Przy wyrokowaniu Sąd nie wziął pod uwagę dokumentów złożonych przez powódkę przy piśmie z 4 kwietnia 2019 r. (k. 48-84 akt), albowiem zostały złożone po zamknięciu rozprawy i wydaniu wyroku.

Zgodnie z art. 10 ustawy z dnia 28 kwietnia 1936 r. - Prawo wekslowe (tekst jednolity: Dz.U. z 2016 r. poz. 160) jeżeli weksel, niezupełny w chwili wystawienia, uzupełniony został niezgodnie z zawartym porozumieniem, nie można wobec posiadacza zasłaniać się zarzutem, że nie zastosowano się do tego porozumienia, chyba że posiadacz nabył weksel w złej wierze albo przy nabyciu dopuścił się rażącego niedbalstwa. Na tle tego przepisu dominuje pogląd, że w stosunku do pierwszego wekslobiorcy - będącego kontrahentem z porozumienia wekslowego - zarzut niezgodnego z porozumieniem uzupełnienia weksla może być podnoszony bez ograniczeń, w tym zakresie art. 10 Prawa wekslowego nie stosuje się. Art. 10 wyznacza natomiast granice skuteczności tego zarzutu względem dalszego nabywcy, który nabył weksel sposobami prawa wekslowego. Pozwany zakwestionował prawidłowość wypełnienia weksla przez pożyczkodawcę, dlatego dla ustalenia zakresu odpowiedzialności pozwanego należało odwołać się do przepisów regulujących stosunek podstawowy (pożyczki).

Zgodnie z art. 720 § 1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Z tytułu udzielenia pożyczki pożyczkodawca może żądać wynagrodzenia w formie odsetek albo prowizji za korzystanie przez pożyczkobiorcę z jego środków finansowych. Użycie zwrotu ,,albo” oznacza alternatywę rozłączną. Nie można więc jednocześnie pobierać odsetek umownych i prowizji za korzystanie przez pożyczkobiorcę ze środków pożyczkodawcy.

W ocenie Sądu nie budziła wątpliwości kwestia ponoszenia odpowiedzialności przez pozwanego z tytułu niewywiązania się z umowy pożyczki z dnia 29 sierpnia 2017 roku, jak i zasadność wypowiedzenia umowy, albowiem w dniu sporządzenia wypowiedzenia pozwany posiadał zaległości w spłacie kilku rat. Sąd nie zakwestionował prawa powódki do pobrania opłaty przygotowawczej, albowiem takie opłaty są standardowo pobierane za wykonanie czynności związanych z udzieleniem pożyczki. Opłata określona w umowie zawartej między stronami nie była wygórowana.

Sąd zakwestionował natomiast prawo powódki do naliczenia i pobrania dodatkowego wynagrodzenia prowizyjnego w wysokiej kwocie 4.971 zł za udostepnienie pozwanemu środków pieniężnych oraz prawo do pobrania opłaty za tzw. Twój Pakiet w wysokości 900 zł. Za przygotowanie umowy pożyczki powódka pobrała bowiem opłatę przygotowawczą, a za udostępnienie pożyczkobiorcy środków pieniężnych odsetki umowne. Brak było podstaw do pobierania podwójnego wynagrodzenia za to samo.

W wielu podobnych sprawach toczących się przed tut. Sądem z powództwa (...) S.A. w B. o zwrot pożyczki zakwestionowano praktykę tej spółki pobierania na podstawie umów pożyczek dodatkowego wynagrodzenia prowizyjnego w wysokich kwotach, żądanego często obok odsetek umownych za udostępnienie środków pieniężnych, doliczonych do każdej raty. Zapis o tej prowizji uznano za zmierzający do obejścia przepisów o ochronie praw konsumentów oraz o odsetkach maksymalnych (ukryta lichwa). Stwierdzono, że takie działanie nie zasługuje na ochronę prawną, albowiem jest sprzeczne z dobrymi obyczajami i rażąco narusza interesy konsumentów, dlatego jest nieważne (art. 58 § 1 i 2 k.c.). Tak było m.in. w sprawach o następujących sygnaturach akt: I C 189/16, I C 2424/16, I C 285/17, I C 397/17, I C 398/17, I C 477/17, I C 501/17, I C 1100/17, I C 1244/17, I C 1595/17, I C 1707/17, I C 390/18, I C 1796/18 i I C 1826/18.

Kwestią obciążania przez powódkę pożyczkobiorców zbyt wysokimi opłatami prowizyjnymi za udostepnienie na określony czas środków pieniężnych zajmował się też niejednokrotnie Sąd Okręgowy w Toruniu, w tym w sprawach o sygn. akt VIII Ca 563/17, VIII Ca 582/17 i VIII Ca 664/18, podzielając w swoich wyrokach stanowisko tut. Sądu o sprzeczności umów pożyczek w zakresie wynagrodzenia prowizyjnego z dobrymi obyczajami, zasadami współżycia społecznego i przepisami regulującymi wysokość odsetek maksymalnych. Sąd Okręgowy, odwołując się do wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie – Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 27 kwietnia 2012 r. w sprawie XVII AmC 5533/11 (Legalis nr (...)), stwierdził, że niezależnie od uregulowań ustawy o kredycie konsumenckim dotyczących maksymalnej wysokości kosztów pozaodsetkowych, koszty te nie mogą stanowić dodatkowego źródła zysku przedsiębiorcy, powinny zatem być kształtowane w sposób zgodny z rzeczywistym kosztem dokonywanych czynności, w związku z którymi pozostają. W przywołanych sprawach Sąd Okręgowy w Toruniu stwierdził również, że wynagrodzenie prowizyjne zastrzegane w umowach stosowanych przez powódkę pozostaje oderwane od faktycznych kosztów przez nią poniesionych, w istocie nie stanowi więc ,,kosztu okołoodsetkowego”, te bowiem powinny być związane – zgodnie z zasadą ekwiwalentności świadczeń – z określonymi kosztami poniesionymi przez pożyczkodawcę w związku z udzieleniem pożyczki bądź usługami świadczonymi na rzecz pożyczkobiorcy. Sąd Rejonowy w Grudziądzu oraz Sąd Okręgowy w Toruniu wyraziły w przywołanych sprawach także pogląd, że wynagrodzenie prowizyjne to ukryta forma odsetek od pożyczonego kapitału, co prowadzi do obejścia przepisów regulujących instytucję odsetek maksymalnych.

W sprawach I C 501/17, I C 1244/17, I C 1595/17 i I C 1796/18 tutejszy Sąd oraz w sprawie o sygn. akt VIII Ca 582/17 Sąd Okręgowy w Toruniu zakwestionowały zapis umowny stosowany przez powódkę w umowach pożyczkowych o wygórowanym wynagrodzeniu za usługę świadczoną w ramach tzw. (...), polegającą na możliwości odroczenia na wniosek konsumenta płatności kilku rat lub ich części (ze względu na brak ekwiwalentności świadczeń). W uzasadnieniu wyroku z dnia 15 listopada 2017 r. w sprawie VIII Ca 582/17 Sąd Okręgowy w Toruniu uznał postanowienia dotyczące usługi (...) za naruszające w sposób rażący interesy pożyczkobiorcy, sprzeczne z dobrymi obyczajami i prowadzące do obejścia bezwzględnie obowiązujących przepisów prawa, zwłaszcza dotyczących odsetek maksymalnych i jako takie, za niewiążące konsumenta (art. 58 § 1 i 2 k.c., art. 359 § 2 ¹ k.c. oraz art. 385 ¹ § 1 k.c.).

Wskazać też należy, że w decyzji nr (...) z dnia 3 czerwca 2015 r. Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów Delegatura w K. uznał za praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów działania pożyczkodawcy polegające na stosowaniu opłaty, której wysokość nie odpowiada wartości świadczeń realizowanych w ramach tej opłaty. W uzasadnieniu tej decyzji stwierdzono, że sprzeczne z dobrym obyczajem jest naruszenie ekwiwalentności świadczeń przy stosowaniu wobec konsumentów opłaty, której wysokość nie odpowiada wartości świadczeń realizowanych w ramach tej opłaty, co godziło w ich słuszny interes. Identyczną decyzję wobec (...) Sp. z o.o. w B. wydał Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów Delegatura w K. w dniu 30 grudnia 2015 r. w sprawie (...) (...) w zakresie opłaty przygotowawczej. Zarzuty w niej zawarte wobec pożyczkodawcy można jednak odnieść również do wynagrodzenia prowizyjnego oraz opłaty za tzw. Twój Pakiet.

Ze względu na to, że wynagrodzenie prowizyjne w kwocie 4.971 zł zostało naliczone za to samo, za co należą się powódce odsetki umowne od udzielonej pożyczki, a nadto nie określono w umowie żadnych kryteriów ustalenia tak wygórowanej prowizji, Sąd uznał, że brak jest podstaw do jej zasądzenia. Do identycznego wniosku doszedł Sąd w przypadku wygórowanego wynagrodzenia za usługę świadczoną w ramach tzw. (...), polegającą na możliwości odroczenia na wniosek konsumenta płatności dwóch rat lub czasowego obniżenia o 50% maksymalnie czterech rat. Kwota 900 zł jest nieproporcjonalna do usługi oferowanej przez pożyczkodawcę, albowiem nawet w przypadku skorzystania z tej usługi, klient i tak miał spłacić całą pożyczkę. Opisana usługa nie była więc ekwiwalentna do wskazanego wynagrodzenia.

W konsekwencji na podstawie art. 720 § 1 k.c., art. 58 § 1 i 2 k.c., art. 359 § 2 ¹ k.c. oraz art. 385 ¹ § 1 k.c. Sąd uznał roszczenie powódki wskazane w pozwie za uzasadnione jedynie w wysokości 4.263,88 zł (żądana w pozwie kwota 11.235,89 zł minus kwota 4.971 zł jako nienależne wynagrodzenie prowizyjne, minus 900 zł – nienależna (nieekwiwalentna) opłata za usługę pod nazwą (...), minus odsetki umowne za korzystanie z kapitału naliczone w harmonogramie spłat po dokonaniu wypowiedzenia umowy, tj. od 9 października 2018 r. w kwocie 1.001,01 zł - po tej dacie powódka naliczyła bowiem odsetki umowne za opóźnienie, i minus wpłata w kwocie 100 zł po wniesieniu pozwu). W zakresie żądania zapłaty pozostałej należności głównej powództwo podlegało oddaleniu ze względu na uznanie za nieważne postanowień umowy dotyczących wynagrodzenia prowizyjnego i opłaty za tzw. Twój pakiet (art. 58 § 1 i 2 k.c., art. 359 § 2 ¹ k.c. oraz art. 385 ¹ § 1 k.c.).

Odsetki umowne za opóźnienie, naliczone z tytułu braku spłaty rat w terminie za każdy dzień zwłoki (14,89 zł) oraz dalsze odsetki ustawowe za opóźnienie od należnej powódce kwoty 4.263,88 zł od dnia następnego po terminie płatności weksla do dnia zapłaty, zasądzono na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. i art. 482 § 1 k.c. oraz pkt 4.1. części C umowy pożyczki.

W ocenie Sądu pozwany zasługuje na skorzystanie z dobrodziejstwa rozłożenia zasądzonej należności na raty (art. 320 k.p.c.). Pozwany utrzymuje się tylko z emerytury, z której ma potrącenia komornicze. Nie stać go więc obecnie na spłatę całego zadłużenia wobec powódki w krótkim czasie. W ocenie Sądu narażenie pozwanego na egzekucję całej zasądzonej należności pogorszyłoby jego - i tak trudną - sytuację finansową. Z tych względów zachodziła podstawa do rozłożenia zasądzonego świadczenia na raty, których wysokość określono zgodnie z prośbą pozwanego, uwzględniając jego obecną sytuację majątkową i rodzinną, z tym że wysokość pierwszej raty określono jako wyrównawczą. Rozłożenie świadczenia na raty daje większe prawdopodobieństwo dobrowolnej spłaty długu przez pozwanego. Przymusowa egzekucja z jego majątku w obecnej sytuacji byłaby co najmniej częściowo bezskuteczna.

Zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 15 grudnia 2006 r., III CZP 126/06 (OSNC 2007, nr 10, poz. 147) rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty na podstawie art. 320 k.p.c. ma ten skutek - wskazany już w uchwale składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 22 września 1970 r., III PZP 11/70 (OSNCP 1971, nr 4, poz. 61) - że wierzycielowi nie przysługują odsetki od ratalnych świadczeń za okres od daty wyroku do daty płatności poszczególnych rat. Z tego względu odsetki zasądzono jedynie do dnia wyrokowania i na wypadek opóźnienia w płatności rat (art. 481 § 1 i 2 k.c. i art. 482 § 1 k.c.), a powództwo o zapłatę odsetek za okres od wyrokowania do dnia płatności poszczególnych rat zostało oddalone.

O kosztach procesu w punkcie IV (czwartym) sentencji wyroku orzeczono na podstawie art. 100 zd. pierwsze k.p.c., zgodnie z zasadą stosunkowego rozdziału. Powódka wygrała sprawę w 37,95 % (4.263,88 zł/11.235,89 zł), ponosząc koszty procesu w łącznej wysokości 3.917 zł z tytułu: opłaty sądowej od pozwu w kwocie 300 zł, opłaty skarbowej od pełnomocnictwa procesowego – 17 zł i wynagrodzenia pełnomocnika będącego radcą prawnym w wysokości 3.600,00 zł (§ 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych – tekst jednolity: Dz.U. z 2018 r., poz. 265). Należał jej się zatem od pozwanego zwrot kwoty 1.486,50 zł. Pozwany poniósł koszty procesu w kwocie 3600 zł (wynagrodzenie radcy prawnego), a wygrał w 62,05%, należał mu się zatem od powódki zwrot kwoty 2.233,80 zł. Końcowo saldo na rzecz pozwanego wynosiło 747,30 zł i taką kwotę zasądzono na jego rzecz w punkcie IV (czwartym) sentencji wyroku.

Nie uwzględniono w wyroku cofnięcia pozwu w zakresie kwoty 100 zł w piśmie powódki z dnia 4 kwietnia 2019 r., albowiem złożono je po wydaniu wyroku.