Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Grudziądzu

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 308/23

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

USTALENIE FAKTÓW

1.Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

O. N.

W dniu 27 stycznia 2023 r. po godz. 23:00 w G. w rejonie skrzyżowania ulicy (...) działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą wziął udział w pobiciu F. K. w trakcie którego zadawano mu uderzenia ręką, w tym pięścią w okolice głowy i klatki piersiowej, co narażało pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo co najmniej skutku
w postaci naruszenia czynności narządu ciała lub rozstroju zdrowia na czas powyżej 7 dni, przy czym F. K. w wyniku ciosu pięścią zadanego przez oskarżonego doznał obrażeń w postaci rany wargi górnej z obrzękiem tkanek, podśluzówkowego wylewu krwi w obrębie policzka i dziąsła, nadmiernej ruchomości zęba 11 spowodowanej złamaniem korzenia oraz nieznacznej ruchomości zęba 12, które skutkowały naruszeniem czynności narządu żucia na czas nieprzekraczający 7 dni.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

O. N. w dniu 27 stycznia 2023 r. po godz. 23:00 w G. w rejonie skrzyżowania ulicy (...) działając wspólnie i w porozumieniu z S. A. wziął udział w pobiciu F. K. w trakcie którego zadawano mu uderzenia ręką, w tym pięścią w okolice głowy i klatki piersiowej, co narażało pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo co najmniej skutku w postaci naruszenia czynności narządu ciała lub rozstroju zdrowia na czas powyżej 7 dni.

W trakcie zdarzenia O. N. zadał F. K. cios pięścią, który skutkował u pokrzywdzonego powstaniem obrażeń w postaci rany wargi górnej z obrzękiem tkanek, podśluzówkowego wylewu krwi w obrębie policzka i dziąsła, nadmiernej ruchomości zęba 11 spowodowanej złamaniem korzenia oraz nieznacznej ruchomości zęba 12, które skutkowały naruszeniem czynności narządu żucia na czas nieprzekraczający 7 dni.

częściowo wyjaśnienia oskarżonego

77 - 78, 110 - 110v

zeznania F. K.

1 - 2, 72 - 73, 106v - 107

zeznania O. L.

23 - 24, 111 - 112

zeznania M. T.

20 - 21, 112 - 112v

zapis monitoringu

43

protokół odtworzenia zapisu monitoringu

44 - 69

dokumentacja medyczna

3, 19,

opinia sądowo - lekarska

32

F. K. poniósł koszty związane z leczeniem dentystycznym w kwocie 2.830 zł

faktury Vat

15 - 17, 108

O. N. nie był dotychczas karany sądownie, cieszy się pozytywną opinią środowiskową.

informacja z Krajowego Rejestru Karnego

114

kwestionariusz wywiadu środowiskowego

120

1.Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

O. N.

W dniu 27 stycznia 2023 r. po godz. 23:00 w G. w rejonie skrzyżowania ulicy (...) działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą wziął udział w pobiciu F. K. w trakcie którego zadawano mu uderzenia ręką, w tym pięścią w okolice głowy i klatki piersiowej, co narażało pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo co najmniej skutku
w postaci naruszenia czynności narządu ciała lub rozstroju zdrowia na czas powyżej 7 dni, przy czym F. K. w wyniku ciosu pięścią zadanego przez oskarżonego doznał obrażeń w postaci rany wargi górnej z obrzękiem tkanek, podśluzówkowego wylewu krwi w obrębie policzka i dziąsła, nadmiernej ruchomości zęba 11 spowodowanej złamaniem korzenia oraz nieznacznej ruchomości zęba 12, które skutkowały naruszeniem czynności narządu żucia na czas nieprzekraczający 7 dni.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

O. N. wyłącznie bronił się przed ciosami wyprowadzanymi przez F. K..

wyjaśnienia oskarżonego

77 - 78, 110 - 110v

zeznania P. D.

130v - 131

OCena DOWOdów

1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1

częściowo wyjaśnienia oskarżonego

Sąd nadał walor wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego O. N. jedynie częściowo.

W szczególności sąd co do zasady dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie, w jakim opisywał pierwszą fazę zdarzenia, tj. zachowanie S. A. wobec M. T., bowiem w tej części pozostawały spójne z zeznaniami świadków przesłuchanych w sprawie. Sąd dał również wiarę oskarżonemu w zakresie, w jakim wskazywał, iż zainterweniował w zaistniałej sytuacji, krzycząc "czemu bijesz niepełnosprawnego", bowiem również w tym zakresie pozostawały w zgodzie z zeznaniami świadków.

Wreszcie sąd dał wiarę oskarżonemu w zakresie, w jakim przyznawał się do spowodowania obrażeń pokrzywdzonego opisanych w zarzucie. Wszak oskarżony opisywał, iż wyprowadził cios pięścią w twarz pokrzywdzonego, który spowodował, że pokrzywdzony wpadł w witrynę sklepową, złapał się za usta i powiedział, że oskarżony wybił mu zęba. W tym zakresie jego wyjaśnienia pozostawały spójne z relacją samego pokrzywdzonego, jak i zeznaniami świadków O. L. i M. T., a nadto korespondowały z zapisem monitoringu, z którego w istocie wynikało, iż ów cios stanowił ostatnią sekwencję zdarzenia.

zeznania F. K.

Sąd dał wiarę zeznaniom pokrzywdzonego F. K. w zakresie, w jakim wskazywał, iż zareagował na naruszenie przez S. A. nietykalności cielesnej M. T., a następnie został zaatakowany przez oskarżonego, doznając określonych obrażeń, bowiem w tym zakresie znalazły potwierdzenie w zeznaniach O. L., M. T., dokumentacji medycznej, opinii sądowo - lekarskiej, zapisie monitoringu, a częściowo wyjaśnieniach oskarżonego.

Sąd zważył przy tym, iż pokrzywdzony zdecydowanie umniejszał istotę i rodzaj podjętych zachowań obronnych, niemniej jednak zaznaczyć należy, iż całe zdarzenie zostało zarejestrowane na monitoringu, co pozwalało sądowi na odtworzenie jego przebiegu. Sam pokrzywdzony wprawdzie wskazywał, iż nie pamięta, czy uderzył O. N., to jednak zaznaczyć należy, iż pokrzywdzony został zaskoczony całą sytuacją, bowiem atak ze strony S. A. na M. T. nie został w żaden sposób sprowokowany, zaś podjęte przez niego działania obronne - jako żołnierza zawodowego czyli osoby świetnie wyszkolonej - miały niewątpliwie charakter instynktowny. Dynamika zdarzenia w powiązaniu z owym zaskoczeniem sytuacją i doznanymi obrażeniami ciała niewątpliwie mogły zaś rzutować na niemożność szczegółowego odtworzenia przez pokrzywdzonego przebiegu zdarzenia, nie prowadząc bynajmniej do wniosku o niewiarygodności jego relacji, tym bardziej iż pokrzywdzony nie kwestionował dowodu w postaci zapisu monitoringu.

zeznania O. L.

Sąd nadał walor wiarygodności zeznaniom O. L. w zakresie, w jakim były zgodne z zapisem monitoringu, dokumentacją medyczną pokrzywdzonego, a nadto wyjaśnieniami oskarżonego i zeznaniami pokrzywdzonego w zakresie, w jakim sąd uznał te dowody za wiarygodne. Sąd zważył wprawdzie, iż zeznania świadka były w istocie mało szczegółowe co do przebiegu interakcji pomiędzy oskarżonym a pokrzywdzonym, niemniej jednak świadek logicznie wskazywała, iż było wówczas ciemno, zdarzenie było zaskakujące, zaś w jego centrum znalazł się pokrzywdzony. Niemniej jednak świadek wyraźnie wskazywała, iż to jeden z mężczyzn (nie S. A.) oddał cios w twarz pokrzywdzonego, co skutkowało tym, iż pokrzywdzonemu leciała krew z ust i "trzymał" zęba, a tego rodzaju wskazanie w pełni korespondowało z zeznaniami pokrzywdzonego i wyjaśnieniami oskarżonego w zakresie tego, iż to oskarżony oddał cios skutkujący obrażeniami opisanymi w zarzucie.

zeznania M. T.

Podobnie relacja M. T. (w szczególności ta przedstawiona podczas rozprawy) miała charakter ogólnikowy, niemniej jednak w przypadku świadka aktualne pozostają uwagi poczynione w trakcie analizy zeznań O. L.. W konsekwencji sąd uznał jego zeznania za wiarygodne w zakresie, w jakim znalazły wsparcie w zapisie monitoringu, dokumentacji medycznej pokrzywdzonego, a nadto wyjaśnieniach oskarżonego i zeznaniach pokrzywdzonego (w tej części, w której sąd uznał przywołane dowody za wiarygodne).

opinia sądowo - lekarska

Sąd ocenił opinię sądowo-lekarską jako jasną, pełną, wewnętrznie niesprzeczną i korespondującą ze zgromadzoną dokumentacją medyczną.

zapis monitoringu

Zapis monitoringu stanowił kluczowy dowód w sprawie. Wskazany dowód nie był kwestionowany w toku postępowania przez żadną ze stron i jako dowód obiektywny pozwolił sądowi na weryfikację depozycji wszystkich uczestników postępowania.

dokumentacja medyczna

Dokumenty niekwestionowane w toku postępowania.

faktury Vat

Wskazane dokumenty nie były kwestionowane w toku postępowania.

kwestionariusz wywiadu środowiskowego

Dokument sporządzony przez uprawnioną osobę, w ramach obowiązków służbowych, zaś jego treść nie była kwestionowana w toku postępowania.

informacja z Krajowego Rejestru Karnego

Dokument urzędowy, niekwestionowany.

1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.2.1

wyjaśnienia oskarżonego

Sąd nie dał wiary oskarżonemu O. N. w zakresie, w jakim utrzymywał, iż po tym jak S. A. "naskoczył" na M. T., to zarówno ten mężczyzna, jak i F. K. zaczęli go bić, a jeden z nich rzucił go o ziemię, gdyż pozostawały w sprzeczności z zapisem monitoringu, z którego wszak wynikało, iż w istocie S. A. zaataktował M. T., jednak to wyłącznie F. K. zareagował, podejmując się obrony kolegi. Nadto do czasu włączenia się oskarżonego, bynajmniej S. A. nie został rzucony na ziemię.

Przede wszystkim jednak sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego O. N. w zakresie, w jakim utrzymywał, iż po interwencji w obronie S. A., jedynie bronił się przed ciosami zadawanymi przez pokrzywdzonego, który go zaatakował i wówczas działając wyłącznie "w obronie własnej" po otrzymaniu ciosu z pięści w nos, uderzył pokrzywdzonego, bowiem pozostawały w sprzeczności nie tylko z zeznaniami świadków, ale przede wszystkim dowodem w postaci zapisu monitoringu.

Otóż z przywołanego dowodu wyraźnie wynikało, iż kiedy to O. N. włączył się do zdarzenia, był nastawiony wyraźnie konfrontacyjnie wobec F. K.. Należy przy tym zaznaczyć, iż to S. A. był napastnikiem, który jako pierwszy naruszył nietykalność cielesną M. T., a zatem interwencja F. K. w obronie kolegi stanowiła racjonalne i uprawnione zachowanie. Dalej analizując wyjaśnienia oskarżonego sąd zważył na zachowanie O. N. poprzedzające wymianę ciosów z F. K.. Otóż w momencie, gdy O. N. podbiegł, to F. K. jedynie odpychał/odsuwał S. A. (godz. 23:26:19 wg godziny ujętej na zapisie monitoringu) i właściwie zdarzenie mogło się na tym zakończyć. (...) i bezpieczeństwo S. A. nie było wówczas w żaden sposób zagrożone. Pomimo tego O. N. biegnąc w stronę F. K. zbliżył się na tyle, że pokrzywdzony w istocie mógł czuć się zagrożony i również podjął zachowania obronne polegające na odpychaniu oskarżonego w okolicach szyi w sytuacji, w której O. N. lewą ręką operował na wysokości klatki piersiowej pokrzywdzonego. Po raz kolejny wskazać można, iż również na tym etapie zdarzenie mogło się zakończyć, bowiem O. N. został odepchnięty i mężczyźni znaleźli się w pewnej odległości od siebie. Dalej sąd zważył, iż wbrew wyjaśnieniom złożonym przez oskarżonego jakoby o godz. 23:26:28 (wg godziny ujętej na zapisie monitoringu) został uderzony przez pokrzywdzonego i dopiero zaczął się bić, to w ocenie właśnie oskarżony w sekundach poprzedzających owo starcie uwidocznił zachowania, które świadczyły o woli kontynuowania zamachu na pokrzywdzonego, co w ocenie sądu uprawniało pokrzywdzonego do podjęcia obrony. W szczególności sąd zwrócił uwagę na to, iż oskarżony ściągnął kaptur, rozejrzał się, a następnie jako pierwszy ruszył w stronę pokrzywdzonego z wyciągniętymi rękami (godz. 23:26:28 wg godziny ujętej na zapisie monitoringu) i dopiero wówczas doszło między nimi do wymiany ciosów.

Wreszcie - jak już wspomniano wyżej - sąd nie dał wiary oskarżonemu w zakresie wskazania momentu, w którym S. A. upadł bądź został rzucony na ziemię. Otóż z zapisu monitoringu jasno wynika, iż w sytuacji w której doszło już do wymiany ciosów pomiędzy oskarżonym a F. K., S. A. podjął zachowania wyraźnie wskazujące na wolę atakowania pokrzywdzonego. Znajdując się w pobliżu wymieniających ciosy mężczyzn, przybrał postawę na ugiętych kolanach, z zaciśniętymi pięściami (od godz. 23:26:29 wg godziny ujętej na zapisie monitoringu), a wreszcie włączył się w ową wymianę ciosów po stronie O. N., wyprowadzając m.in. cios nogą w stronę pokrzywdzonego (o godz. 23:26:33 wg godziny ujętej na zapisie monitoringu), co skutkowało przewróceniem go na ziemię przez pokrzywdzonego.

W tym miejscu analizując wyjaśnienia oskarżonego należy zwrócić uwagę na to, iż ostatni cios wymierzony przez niego pokrzywdzonemu, został oddany już po tym jak S. A. aktywnie włączył się po stronie oskarżonego i został przewrócony przez pokrzywdzonego i jednocześnie po tym, jak pokrzywdzony schylił się, by podnieść plecak, uznając zdarzenie za zakończone. W tym celu oskarżony musiał ponownie podejść klika kroków w stronę pokrzywdzonego, co najdobitniej przeczy temu, iż ów cios miał stanowić obronę przed pokrzywdzonym (godz. 23:26:40 wg godziny ujętej na zapisie monitoringu).

zeznania P. D.

Zeznania P. D. jakoby O. N. zareagował dopiero po tym jak S. A. został przewrócony przez pokrzywdzonego F. K., który następnie rzekomo jako pierwszy miał uderzył O. N., w istocie werbalnie wspierały relację oskarżonego, jednakże pozostawały w sprzeczności z zapisem monitoringu. Wskazane okoliczności zostały już omówione w trakcie analizy wyjaśnień oskarżonego i pozostają aktualnego dla oceny zeznań świadka.

PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☒

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

1

O. N.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

O. N. stanął w sprawie pod zarzutem czynu z art. 157 § 2 kk czyli spowodowania obrażenia ciała na czas poniżej 7 dni.

Istotnie w świetle materiału dowodowego, w szczególności wyjaśnień oskarżonego, zeznań pokrzywdzonego, zeznań M. T. i O. L. oraz dokumentacji medycznej i opinii sądowo - lekarskiej nie budziło wątpliwości, iż oskarżony wyprowadził w twarz pokrzywdzonego cios, który spowodował u niego obrażenia ciała w postaci rany wargi górnej z obrzękiem tkanek, podśluzówkowego wylewu krwi w obrębie policzka i dziąsła, nadmiernej ruchomości zęba 11 spowodowanej złamaniem korzenia oraz nieznacznej ruchomości zęba 12, które z kolei skutkowały naruszeniem czynności narządu żucia na czas nieprzekraczający 7 dni.

Niemniej jednak zdaniem sądu tego rodzaju kwalifikacja prawna czynu nie oddawała w pełni zawartości kryminalnej zachowania oskarżonego, które należało ocenić w szerszym kontekście. Otóż zauważyć należy, iż całe zdarzenie zainicjował S. A., który naruszył nietykalność cielesną M. T., a w zaistniałej sytuacji obrony kolegi przed ewentualnymi kolejnymi ciosami podjął się F. K.. I w istocie - jak już podkreślono w trakcie analizy dowodów - po obezwładnieniu S. A., całe zdarzenie mogłoby zakończyć się na tym etapie, gdyby nie interwencja O. N. podjęta rzekomo w obronie niepełnosprawnego S. A., przy czym sąd wykluczył by oskarżony jedynie bronił się przed ciosami zainicjowanymi przez pokrzywdzonego. Z kolei w trakcie owej wymiany ciosów między oskarżonym a pokrzywdzonym do zdarzenia ponownie włączył się S. A., który z zaciśniętymi pięściami, na ugiętych nogach znalazł się w pobliżu, a wreszcie włączył się w wymianę ciosów i wyprowadził cios nogą w kierunku pokrzywdzonego. Zdaniem sądu oskarżony miał świadomość zachowania S. A., nastawionego na konfrontację zarówno z M. T., a następnie z F. K. i w pełni zachowanie podjęte przez niego wobec pokrzywdzonego akceptował. Zważyć należało, iż pozostając w takiej bliskości oskarżony musiał widzieć zachowanie S. A., które skutkowało tym, iż został on przewrócony przez pokrzywdzonego, zaś ostatni cios oskarżonego skutkujący wpadnięciem pokrzywdzonego na witrynę sklepową został przez niego oddany już po owej aktywności S. A., kiedy pokrzywdzony podnosił plecak. Wszystkie te okoliczności przemawiały za tym, by zachowanie oskarżonego zakwalifikować jako udział w pobiciu.

Dla przyjęcia udziału w pobiciu (bójki) w rozumieniu art. 158 § 1 kk nie jest konieczne, aby konkretna osoba zadała innej osobie (napadniętemu) cios w postaci uderzenia, kopnięcia itp. Wystarczy świadome połączenie działania jednego ze sprawców z działaniem innego człowieka lub grupy osób przeciwko innemu człowiekowi lub grupie ludzi. (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 25 września 2003 r., II AKa 249/03, KZS 2004/2/38). Tożsame stanowisko zajął Sąd Apelacyjny w Białymstoku wskazując, że udziałem w pobiciu jest każda forma kierowanego wolą udziału w grupie napastniczej, bowiem obecność każdego jej uczestnika zwiększa przewagę napastników i przez to ułatwia im dokonanie pobicia, zadawanie razów i wzmaga niebezpieczeństwo nastąpienia skutków w zdrowiu ofiar (II AKa 126/14 wyrok s.apel. 2014-07-08, LEX nr 1496354). Niewątpliwie w niniejszej sprawie nastąpiło połączenie zachowania S. A. i O. N. przeciwko F. K., co niewątpliwie zwiększało niebezpieczeństwo dla pokrzywdzonego.

Znamieniem udziału w pobiciu jest narażenie człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienie skutku określonego w art. 156 § 1 lub w art. 157 § 1 kk.

Jednocześnie zważyć należy, iż ocena czy doszło do narażenia na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienia skutku określonego w art. 156 § 1 lub w art. 157 § 1 kk musi niekiedy odrywać się od kwestii ściśle medycznych. W postanowieniu z dnia 28 grudnia 2001 r., sygn. akt V KKN 336/00 Sąd Najwyższy stwierdził, iż w przypadku przestępstwa z art. 158 kk, dla dokonania oceny, czy doszło do narażenia pokrzywdzonego na uszczerbek na zdrowiu w znaczeniu, o którym mowa w art. 157 § 1 kk lub narażenie go na dalej idące niebezpieczeństwo (tj. uszczerbku określonego w art. 156 § 1 kk lub nawet utraty życia) nie jest wcale niezbędne przeprowadzenie badania lekarskiego pokrzywdzonego lub odebranie relacji od samego pokrzywdzonego, jeśli sąd dysponuje innymi wiarygodnymi dowodami co do charakteru i stopnia intensywności agresywnych poczynań oskarżonych (por. postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Karna z dnia 28 grudnia 2001 r., sygn. akt V KKN 336/00, publ. Legalis, nr 316284). Podkreślić tym samym należy, iż stan narażenia na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub nastąpienia skutku z art. 156 § 1 kk lub 157 § 1 kk występuje przede wszystkim jako rezultat określonego sposobu działania sprawców, siły, kierunku i umiejscowienia uderzeń, czy też użycia niebezpiecznych przedmiotów do zadawania ciosów, a nie bez znaczenia dla tej oceny, może być także miejsce i czas, w jakich zajście się rozgrywa (np. na kamiennych schodach, w pobliżu intensywnego ruchu pojazdów mechanicznych) bądź szczególna sytuacja (np. bójka w ciemności wiążąca się z zadawaniem ciosów "na oślep") – por. Kodeks Karny Komentarz, red. R. S. 2019, wyd. 23, L., komentarz do art. 158 kk, teza 18).

Na gruncie rozpoznawanej sprawy wskazać należy, iż pomimo świetnego wyszkolenia pokrzywdzonego i zastosowanej techniki obrony, już sama "temperatura" zajścia jednoznacznie wskazywała, że zaistniało konkretne niebezpieczeństwo powstania obrażeń wynikających z treści art. 158 § 1 kk. Wszak w trakcie zdarzenia oddawano ciosy pięścią i kopnięcia w stronę pokrzywdzonego, w tym ciosy pięścią w głowę. Powszechnie zaś wiadomo, iż głowa człowieka stanowi miejsce szczególnie narażone na powstanie urazów, a w orzecznictwie przyjmuje się, że zadawanie uderzeń w tak newralgiczne miejsce, jakim jest głowa człowieka, jest równoznaczne z narażeniem na niebezpieczeństwo, o jaki mowa w art. 158 § 1 kk. Uwzględniając zatem wszystkie okoliczności sprawy, m.in. dotyczące dynamiki zdarzenia, ilości oraz siły ciosów i ich umiejscowienia, miejsca zdarzenia, prawdopodobieństwa nastąpienia upadku na brukowe podłoże i możliwych konsekwencji z tym związanych, sąd nie miał wątpliwości, iż pokrzywdzony w trakcie zdarzenia był narażony na bezpośrednie niebezpieczeństwo co najmniej skutku w postaci naruszenia czynności narządu ciała lub rozstroju zdrowia na czas powyżej 7 dni.

Sąd zważył przy tym, iż pomimo że w literaturze wskazuje się, że ocena stopnia prawdopodobieństwa wystąpienia skutków (o jakich mowa w art. 158 kk) nie jest wyłączną domeną biegłego, bowiem biegły dostarcza organom procesowym wiadomości specjalnych, jednakże to organ procesowy dokonuje ustaleń i oceny okoliczności sprawy, bowiem stan narażenia na niebezpieczeństwo jest pojęciem normatywnym, o znaczeniu szerszym niż powstanie tylko skutku biologicznego, to w niniejszej sprawie biegła J. P. w opinii sądowo - lekarskiej wskazała, iż w przypadku F. K. brak jest podstaw do wnioskowania narażenia na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, to zdaniem biegłej zdarzenie i jego skutki wyczerpują natomiast znamiona narażenia na powstanie obrażeń skutkujących naruszeniem czynności narządów ciała na okres przekraczający 7 dni. Tym samym stanowisko sądu znalazło wsparcie w opinii biegłej z zakresu medycyny sądowej.

Jednocześnie sąd nie kwalifikował kumulatywnie czynu oskarżonego z art. 157 § 2 kk, uznając iż tego rodzaju skutki pochłonięte są przez art. 158 § 1 kk, zważywszy iż pokrzywdzony narażony był na dalej idące niebezpieczeństwo.

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

O. N.

1

1

Czyn z art. 158 § 1 kk wedle przepisów obowiązujących do dnia 30 września 2023 r. zagrożony był karą pozbawienia wolności do lat 3.

Sąd jako okoliczności łagodzące uwzględnił:

⚫

młody wiek oskarżonego - w chwili czynu oskarżony nie miał nawet ukończonych (...) lat;

⚫

postawę procesową oskarżonego;

⚫

pozytywną opinię środowiskową - oskarżony pomimo młodego wieku podejmował już pracę i wspierał finansowo rodzinę, zaś sąsiedzi nie mieli do jego zachowania żadnych zastrzeżeń;

⚫

dotychczasową niekaralność oskarżonego.

Z kolei okoliczność obciążającą stanowiło to, iż w wyniku zdarzenia pokrzywdzony doznał obrażeń, z których skutkami (tj. tkliwością zęba) borykał się jeszcze na etapie postępowania sądowego, zaś obrażenie to spowodował oskarżony.

Sąd oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu wziął pod uwagę, iż do zdarzenia doszło w istocie bez powodu, bez żadnej prowokacji ze strony pokrzywdzonego bądź osób mu towarzyszących, niemniej sąd jednocześnie zważył, iż zdarzenie zostało zainicjowane przez S. A., zaś oskarżony działał motywowany poczuciem solidarności z niepełnosprawnym kolegą.

Biorąc pod uwagę ilość wskazanych okoliczności łagodzących sąd zdecydował o wymierzeniu oskarżonemu kary z zastosowaniem art. 37a kk, uznając iż ograniczenie wolności w wymiarze 4 miesięcy z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym będzie wystarczające by spełnić wobec oskarżonego funkcję wychowawczą, prewencyjną i represyjną. Zdaniem sądu zważywszy na opinię środowiskową i postawę oskarżonego, nie wymaga on surowszego oddziaływania, by w przyszłości przestrzegać porządku prawnego.

O. N.

2

1

Sąd zdecydował o zobowiązaniu oskarżonego do wykonywania pracy, do nauki lub przygotowania się do zawodu w okresie wykonywania kary ograniczenia wolności.

W ocenie sądu realizacja tego obowiązku będzie mieć wymiar wychowawczy wobec oskarżonego.

O. N.

3

1

Sąd orzekł wobec oskarżonego obowiązek naprawienia szkody poniesionej przez F. K. w związku z doznanymi obrażeniami. Wysokość szkody została udokumentowana fakturami (k.15 - 17, 108), których wiarygodność nie była kwestionowana w toku postępowania.

Wprawdzie pokrzywdzony wskazywał, iż do szkody należy zaliczyć wynagrodzenie, które otrzymałby gdyby wyjechał za granicę na wyjazd służbowy, jednakże w ocenie sądu w sprawie nie zostało udowodnione, iż w istocie do tego wyjazdu by doszło.

Jednocześnie sąd orzekł o obowiązku częściowego zadośćuczynienia na rzecz pokrzywdzonego w kwocie 1.000 zł. Czyn przypisany oskarżonemu niewątpliwie stanowił znaczne przeżycie dla pokrzywdzonego, skutkując zarówno cierpieniem fizycznym, jak i psychicznym (niewątpliwie cierpienia psychiczne pokrzywdzonego wynikały z tego, iż uszkodzenie dotyczyło zęba tzw. "jedynki"). Niemniej jednak całościowy rozmiar krzywdy nie był przedmiotem szczegółowych ustaleń sądu, co wiązałoby się z przedłużeniem postępowania. Wysokość zadośćuczynienia stanowić zaś będzie dodatkową dolegliwość dla oskarżonego, wzmacniając funkcje kary, a jednocześnie częściowo wynagrodzi pokrzywdzonemu krzywdę, co nie wyklucza dochodzenia przez niego pozostałej żądanej kwoty w postępowaniu cywilnym.

Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

Sąd w niniejszej sprawie zastosował wobec oskarżonego przepisy Kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 września 2023 r. albowiem były korzystniejsze dla oskarżonego (zważywszy choćby na brzmienie art. 37a kk i art. 158 § 1 kk).

Sąd w niniejszej sprawie nie zdecydował się na warunkowe umorzenie postępowania, uznając iż nie sposób ocenić było, że stopień społecznej szkodliwości czynu nie był znaczny. Zaznaczyć należy, iż w wyniku zdarzenia pokrzywdzony doznał obrażeń kwalifikowanych z art. 157 § 2 kk, został zaatakowany po tym jak zainterweniował w obronie kolegi, którego nietykalność cielesna został naruszona z zaskoczenia przez S. A.. W ocenie sądu niewystarczająca dla warunkowego umorzenia postępowania była sama deklaracja oskarżonego, że działał motywowany chęcią pomocy S. A., bowiem jak wynikało z zapisu monitoringu w momencie włączenia się oskarżonego, zdrowie S. A. nie było w żaden sposób zagrożone, a wręcz przeciwnie to owa "interwencja" oskarżonego skutkowała dalszym rozwojem sytuacji, która mogła zakończyć się na tym etapie.

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

4

Sąd zasądził na podstawie art. 627 kpk sąd zasądził od oskarżonego na rzecz F. K. kwotę 3.000 zł tytułem zwrotu wydatków związanych z ustanowieniem pełnomocnika w sprawie (wysokość wydatków została udokumentowana paragonami).

5

O kosztach pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu sąd orzekł na podstawie § 4 ust. 1 i 3, § 17 ust. 2 pkt 3 oraz § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U.2024.763).

6

Sąd zważył, iż w trakcie postępowania oskarżony nie pracował, jednakże jest osobą młodą, bez przeciwwskazań do pracy zarobkowej, co w ocenie sądu uzasadniało jedynie częściowe zwolnienie od kosztów procesu. W konsekwencji sąd na podstawie art. 627 kpk zasądził od oskarżonego opłatę oraz obciążył go wydatkami postępowania dotyczącymi kosztów korespondencji, pozyskania informacji z Krajowego Rejestru Karnego i kosztami opinii biegłej. Sąd z kolei na podstawie art. 624 § 1 kpk, zwolnił oskarżonego od wydatków związanych z wynagrodzeniem obrońcy i kuratora przeprowadzającego wywiad środowiskowy, mając na uwadze jego sytuację majątkową.

Podpis