Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Grudziądzu

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 499/22

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

USTALENIE FAKTÓW

1.Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

Ł. W.

w okresie od 24 kwietnia 2020 roku do 28 kwietnia 2020 roku w G. zajmując się faktycznie sprawami gospodarczymi firmy (...) z/s w G. w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem M. W. (1) (...) PHU (...) z/s w C., w kwocie (...) zł w ten sposób, że z góry powziętym zamiarem w dniu 24 kwietnia 2020 roku zawarł w imieniu firmy (...) umowę sprzedaży konstrukcji (...) wraz z systemem mocowań P. oraz wypełnieniem z siatki cięto ciągnionej wprowadzając zamawiającego M. W. (1) w błąd co do zamiaru i możliwości dostarczenia zamówionych materiałów budowalnych przyjmując na tą okoliczność w dniu 28 kwietnia 2020 roku przelewem na konto nr (...) zapłatę w kwocie (...) zł;

tj. czyn przewidziany w art. 286 § 1kk

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Ł. W. zajmował się faktycznie sprawami firmy (...) z siedzibą w G.. Firma zajmowała się obrotem między innymi sufitami z siatki cięto ciągnionej.

Pewnego dnia skontaktował się z nim pokrzywdzony M. W. (1), który realizował w tym czasie jako podwykonawca, budowę obiektu P. w D.. Mężczyźni podjęli współpracę, z uwagi na opóźnienia w rozpoczęciu prac, M. W. (1) zaproponował Ł. W. realizację pewnego etapu prac na innej budowie w L.. Ich wzajemne zobowiązania związane z pracami w L. zostały rozliczone, choć oskarżony w istocie do końca nie wywiązał się z umowy.

M. W. (1) zwrócił się jednak do oskarżonego z kolejnym zapytaniem ofertowym na sufit, który miał być zamontowany w budynku w ramach budowy obiektu P. w D.. Oskarżony poinformował pokrzywdzonego, że jest w stanie zamówić taki sufit, o wymaganej specyfikacji w satysfakcjonującym inwestora terminie oraz po atrakcyjnej cenie. Twierdził, że ma odpowiednie kontakty u producenta. Ł. W. miał tylko zamówić i dostarczyć pokrzywdzonemu sufity, nie miał ich sam w żaden sposób wykonywać, malować czy modyfikować.

Strony zawarły w dniu 24 kwietnia 2020 r. umowę sprzedaży, oskarżony działając w imieniu firmy (...) wystawił następnie fakturę pro forma nr (...). Pokrzywdzony M. W. (1) dokonał zapłaty całej ceny wykonując przelew na konto firmy faktycznie prowadzonej przez oskarżonego.

Termin realizacji zamówienia wynosił 14 dni od dnia zapłaty ceny.

M. W. (1) dokonał zamówienia sufitów o takiej specyfikacji jak wynikało to z umowy z inwestorem. Jednak były to sufity innego producenta niż początkowo się umawiano, o porównywalnej jakości to jest sufity firmy (...) w miejsce firmy (...).

Inwestor nie sprzeciwiał się tej zmianie. M. W. (1) nie zlecał oskarżonemu jakichkolwiek prac polegających na malowaniu zamówionego sufitu, oskarżony miał jedynie zamówić u producenta i dostarczyć pokrzywdzonemu oryginalny sufit bez dokonywania w nim jakichkolwiek modyfikacji.

zeznania M. W. (1)

1-2v, 192-195, 385v-387v

dokumenty załączone do zawiadomienia

6-29

dokumentacja z biura rachunkowego

235-260

Kiedy minął termin dostawy sufitów, M. W. (1) zaczął domagać się realizacji zamówienia. Ł. W. zapewniał go, że już niebawem otrzyma towar, jednak to nie następowało.

W swoim garażu Ł. W. metodą chałupniczą usiłował wykonać jakieś elementy sufitu, pozorując niejako chęć wywiązania się z umowy.

W dniach 25 i 26 maja 2020 r. oskarżony zapewniał, że wysłał zamówione sufity.

Ł. W. nadał kurierem te spreparowane materiały i metalowe elementy, jednak gdy dojechały one na miejsce budowy okazało się, że były to tylko odpady w niewielkiej ilości, nie nadające się zupełnie do montażu i z pewnością nie był to nowy fabrycznie sufit z siatki cięto ciągnionej w ilości i jakości zamówionej przez M. W. (1). Materiał ten pozostał na budowie, ostatecznie nie wiadomo co się z nim potem stało.

wydruk korespondencji e-mail

119-123, 145-149, 158

zeznania świadka P. J.

160-160v, 388-388v

zeznania świadka Ł. N.

163-164, 388v-389v

zeznania świadka P. B.

197-198v, 434v-436

zeznania świadka P. W.

219-220, 454-457, 464

M. W. (1) oraz P. B., odpowiedzialny z ramienia inwestora za tą inwestycję dyrektor projektu, cały czas dopominali się mailowo, telefonicznie i sms-owo aby Ł. W. wywiązał się z zawartej umowy, oskarżony cały czas zapewniał, że niedługo towar od niego wyjedzie, jednak ostatecznie urwał kontakt i przestał odbierać telefony i odpisywać na wiadomości. Zamówionego sufitu nigdy nie dostarczył.

Wcześniej Ł. W. usiłował przekonać inwestora, że to M. W. (1) nie rozliczył się z nim z poprzednich realizacji, co ostatecznie okazało się nieprawdą.

Z uwagi na niedostarczenie przez oskarżonego zamówionego sufitu, M. W. (1) musiał zamówić go ponownie w innej firmie, co też w sierpniu i wrześniu 2020 r. uczynił, montując go na inwestycji w D., nie odzyskawszy od Ł. W. zwrotu wpłaconej na jego konto kwoty w żadnej części.

wydruk korespondencji SMS między P. B. a oskarżony,

170-188

zeznania świadka P. B.

197-198v

Ł. W. miał w chwili podpisania umowy z M. W. (1) liczne niespłacone zobowiązania a także toczyły się przeciwko niemu postępowania egzekucyjne, niektóre z nich zostały umorzone z uwagi na bezskuteczność egzekucji.

dokumentacja komornicza

265-266

Ł. W. był już karany sądownie w tym za czyny przeciwko mieniu, polegające na przywłaszczeniu rusztowania o wartości 103 508,74 zł.

Oskarżony legitymuje się średnim – technicznym wykształceniem, jest kawalerem, ma dwójkę dzieci i prowadzi działalność gospodarczą i pracuje dodatkowo jako menager, z których to aktywności zawodowych uzyskuje dochody średnio 10 000 zł miesięcznie. Nie leczył się psychiatrycznie (dane o oskarżonym na k. 326 i 371v)

karta karna

298

odpisy wyroków

303-304, 312, 323

1.Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

Ł. W.

jak wyżej

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

za nieudowodnione uznano, jakoby oskarżony wywiązał się z zawartej umowy i dostarczył zamówiony przez M. W. (1) sufit a ten odmówił jego przyjęcia, po czym oskarżony zutylizował sufit za 500 zł na złomie

wyjaśnienia oskarżonego

318-318v, 371v-372

OCena DOWOdów

1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1

dokumentacja komornicza

Przedłożona przez komornika sądowego , jej wiarygodność nie była przez nikogo kwestionowana

dokumentacja z biura rachunkowego

Jej prawdziwość również nie budziła żadnych wątpliwości sądu, nie była też przez strony kwestionowana, zawierała rzeczowe informacje pochodzące od księgowej, zajmującej się sprawami podatkowymi firmy (...)

dokumenty załączone do zawiadomienia

Ich wiarygodność nie była przez strony kwestionowana, Sąd również nie znalazł podstaw aby ich wiarygodność podważać

karta karna

Informacja o karalności oskarżonego z krajowego rejestru karnego, nie była przez nikogo kwestionowana

odpisy wyroków

Dokumenty urzędowe, również przez nikogo niekwestionowane

wydruk korespondencji e-mail

Prawdziwość wydruków nie była w toku niniejszego postępowania podważana, nie budziła również żadnych wątpliwości sądu

wydruk korespondencji SMS między P. B. a oskarżony,

Prawdziwość i wiarygodność tych wydruków nie była w toku niniejszego postępowania podważana, nie budziła również żadnych wątpliwości sądu

zeznania M. W. (1)

Sąd doszedł do przekonania, że zeznania pokrzywdzonego M. W. (1) były w całości wiarygodne. Świadek złożył jasne, spójne, konsekwentne i szczere zeznania, które znalazły pełne potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym a niniejszej sprawie w tym zeznaniach świadków a także wydrukach. Pokrzywdzony w przekonujący sposób opisał historię znajomości i współpracy między stronami a także przebieg feralnej „transakcji”. W ocenie Sądu M. W. (1) nie miał podstaw aby fałszywie oskarżać Ł. W.. Wszak do tamtej pory miał z nim w miarę poprawne relacje i miał do niego zaufanie, zlecał mu kolejne prace i gdyby nie zachowanie oskarżonego, współpraca mogłaby w dalszym ciągu się dobrze układać. To na skutek działań oskarżonego, M. W. (1) musiał po raz kolejny zamówić przedmiotowy sufit i ponownie za niego zapłacić innemu dostawcy. Zeznania pokrzywdzonego korelowały z zeznaniami pozostałych świadków, którzy kategorycznie twierdzili, że elementy dostarczone przez oskarżonego, z pewnością nie były tym sufitem, który został zamówiony a były to tylko jakieś odpady czy też pomalowane metodą chałupniczą fragmenty innego sufitu.

zeznania świadka Ł. N.

Świadek, były pracownik oskarżonego, złożył obszerne, jasne, spójne i konsekwentne zeznania, w których opisał przebieg zatrudnienia u oskarżonego ale także to, co zdołał zaobserwować w związku z zamówieniem złożonym przez M. W. (1). Sąd nie znalazł podstaw aby kwestionować prawdomówność świadka. Wprawdzie jak wskazywał, oskarżony i z nim nie rozliczył się do końca, nie płacąc należnego mu wynagrodzenia, więc mógł mieć do niego pewien żal, jednak to nie wpływało w ocenie Sądu na jego wiarygodność. Jego zeznania znajdowały bowiem potwierdzenie w pozostałym wiarygodnym materiale dowodowym zgromadzonym w tej sprawie.

zeznania świadka P. J.

Depozycje tego świadka również były wiarygodne, jako jasne, spójne i szczere a także korelujące z pozostałymi dowodami w tej sprawie. Świadek wykonywał usługę kurierską i przekazał to co pamiętał ze współpracy z oskarżonym. Sąd nie znalazł podstaw aby kwestionować wiarygodność tego świadka.

zeznania świadka P. B.

Świadek w pełni wiarygodny, jego depozycje były jasne, spójne, konsekwentne, wyczerpujące, spontaniczne i szczere a nadto korespondowały z zeznaniami pozostałych świadków to jest P. W. i M. W. (1). Świadek jest osobą zupełnie obcą zarówno do oskarżonego jak i pokrzywdzonego, był dyrektorem projektu w D. z ramienia inwestora i nie miał najmniejszych podstaw aby składać depozycje niezgodne z prawdą. Dlatego też Sąd oparł się w całości na zeznaniach tego świadka ustalając stan faktyczny w niniejszej sprawie.

zeznania świadka P. W.

Świadek w pełni wiarygodny, jego depozycje były jasne, spójne, konsekwentne, wyczerpujące, spontaniczne i szczere a nadto korespondowały z zeznaniami pozostałych świadków to jest P. B. i M. W. (1). Świadek jest osobą zupełnie obcą zarówno do oskarżonego jak i pokrzywdzonego i nie miał najmniejszych podstaw aby składać depozycje niezgodne z prawdą. Dlatego też Sąd oparł się w całości na zeznaniach tego świadka ustalając stan faktyczny w niniejszej sprawie.

1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.2.1

wyjaśnienia oskarżonego

Oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i przed sądem złożył obszerne wyjaśnienia, które jednak były w ocenie Sądu zupełnie niewiarygodne. Ł. W. utrzymywał, że wywiązał się z zamówienia i wysłał zamówione sufity a to M. W. (1) odmówił ich odebrania. Oskarżony twierdził również, że pokrzywdzony w trakcie realizacji zamówienia zmieniał specyfikację i to wymagało od niego dodatkowego działania. Wskazywał również, że ostatecznie zutylizował sufit o wartości ponad 50 tys. złotych poprzez oddanie go na złom za 500 zł. W ocenie Sądu wyjaśnienia oskarżonego nie polegały na prawdzie i stanowiły wyłącznie obraną przez niego linię obrony, która jednak nie była przekonująca.

Po pierwsze wyjaśnienia te były zupełnie sprzeczne z zeznaniami wszystkich świadków a także z zasadami logiki i doświadczenia życiowego. Gdyby w istocie oskarżony dostarczył na budowę zamówiony sufit, to nie byłoby żadnych przeszkód, aby został on odebrany i zamontowany w obiekcie. Wszyscy świadkowie zgodnie jednak twierdzili, że to co przyjechało na budowę nie było zamówionym sufitem a rodzajem odpadu w znikomej ilości, nie nadającym się zupełnie do montażu.

Po drugie zupełnie nieuzasadnionym ekonomicznie byłoby utylizowanie rzekomo nieodebranego przez pokrzywdzonego sufitu poprzez sprzedanie go na złom za 500 zł. Jak wskazywali świadkowie, sufit taki mógłby zostać odsprzedany po cenie rynkowej innemu nabywcy a zezłomowanie go byłoby ruchem zupełnie irracjonalnym.

Po trzecie, oskarżony utrzymywał, że na zlecenie M. W. (1) miał dokonywać malowania sufitów, co zupełnie nie znalazło potwierdzenia ani w zeznaniach tego ostatniego ani korespondencji mailowej czy sms-owej, która miała miejsce między stronami. Również pracownik oskarżonego wskazywał, że jego pracodawca metodą chałupniczą dokonywał przemalowania pewnych elementów, co z pewnością nie mogło być uznane za realizację zamówienia.

Powyższe spostrzeżenia musiały skutkować uznaniem wyjaśnień oskarżonego za niewiarygodne i jedynie obliczone na uniknięcie odpowiedzialności karnej w niniejszej sprawie. Dlatego też Sąd odrzucił te wyjaśnienia i nie czynił na ich podstawie ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie.

PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

1

Ł. W.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Odpowiedzialności karnej przewidzianej w art. 286 § 1 kk podlega ten, kto, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadza inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem za pomocą wprowadzenia jej w błąd albo wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania.

Nie każde doprowadzenie innej osoby do niekorzystnego rozporządzenia mieniem stanowi oszustwo. To ostatnie zachodzi tylko wtedy, kiedy sprawca działał w określony sposób, mianowicie wprowadzając w błąd, wyzyskując błąd lub wyzyskując niezdolność pokrzywdzonego do należytego pojmowania przedsiębranego działania (por. Kardas, O wzajemnych relacjach, s. 20). Takie ujęcie wskazuje, że omawiany czyn można popełnić wyłącznie przez działanie. Wprowadzenie w błąd polega na podjęciu przez sprawcę podstępnych zabiegów prowadzących do wywołania u pokrzywdzonego mylnego wyobrażenia o rzeczywistości. Ta postać oszustwa nazywana bywa „oszustwem czynnym” (por. Michalski [w:] Wąsek, Zawłocki II, s. 1133).Stronę podmiotową oszustwa z § 1 stanowi zamiar bezpośredni. Jest to przestępstwo kierunkowe („w celu osiągnięcia korzyści majątkowej”).

Podstawowym kryterium rozgraniczającym oszustwo od niewywiązania się ze zobowiązania o charakterze cywilno-prawnym jest istnienie w chwili zawierania umowy wymaganego przez przepis karny zamiaru bezpośredniego o szczególnym zabarwieniu. Nie każda przecież, nawet nierzetelna realizacja stosunku zobowiązaniowego oznacza automatycznie zrealizowanie znamion oszustwa.

Mając powyższe na uwadze, w ocenie Sądu w niniejszej sprawie zostało wykazane ponad wszelką wątpliwość, że oskarżony Ł. W., w okresie od 24 kwietnia 2020 roku do 28 kwietnia 2020 roku w G. zajmując się faktycznie sprawami gospodarczymi firmy (...) z/s w G. w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem M. W. (1) (...) PHU (...) z/s w C., w kwocie (...) zł w ten sposób, że z góry powziętym zamiarem w dniu 24 kwietnia 2020 roku zawarł w imieniu firmy (...) umowę sprzedaży konstrukcji (...) wraz z systemem mocowań P. oraz wypełnieniem z siatki cięto ciągnionej wprowadzając zamawiającego M. W. (1) w błąd co do zamiaru i możliwości dostarczenia zamówionych materiałów budowalnych przyjmując na tą okoliczność w dniu 28 kwietnia 2020 roku przelewem na konto nr (...) zapłatę w kwocie (...) zł.

W rzeczywistości, jak ustalono, oskarżony nie miał wcale zamiaru wywiązania się z zawartej umowy i od początku jedynie podejmował pozorowane czynności. Oskarżony nie dostarczył zamówionych u niego sufitów utrzymując jednak, że wysłał kurierem cały zamówiony towar, co jednak okazało się nieprawdą. Z dokumentacji księgowej wprawdzie wynika, że firma (...), dokonała zakupu siatki cięto-ciągnionej w dniu 29 kwietnia 2020 r. w ilości 50 szt. za cenę 7 250 zł (k. 249), jednak nie sposób uznać, że był to sufit w ilości i jakości zamówiony przez pokrzywdzonego. Jak wynikało bowiem z zeznań świadków, oskarżony następnie metodą chałupniczą malował w swoim warsztacie jakieś elementy na czarno, co nie mogło być z całą pewnością uznane za to, czego oczekiwał zamawiający M. W. (1). Zapewnianie pokrzywdzonego w następnych dniach, że towar został nadany, wysyłanie mu zdjęć plandeki, pod którą miał się znajdować, należało ocenić tylko w kategoriach pozorowania realizacji umowy, aby sprawić wrażenie chęci wywiązania się z niej i tym samym odsunąć od siebie ewentualne oskarżenie o oszustwo. Tym samym Sąd doszedł do przekonania, że Ł. W. już w chwili zawierania umowy wprowadził w błąd pokrzywdzonego co do chęci i możliwości wywiązania się z niej, wcale nie zamierzał wywiązać się z tej umowy, działał z zamiarem osiągnięcia korzyści majątkowej i ostatecznie doprowadził swoim zachowaniem firmę (...) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie (...)zł.

Mając powyższe na uwadze, orzeczono jak w punkcie 1 wyroku.

☐

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

Ł. W.

1

1

W ramach czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie 1 wyroku Sąd mógł wymierzyć mu w myśl art. 286 § 1 kk karę od 6 miesięcy do 8 lat pozbawienia wolności .

Sąd zdecydował się jednak na zastosowanie art. 37a kk, to znaczy na wymierzenie oskarżonemu kary łagodniejszego rodzaju tj. kary ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej prace na cele społeczne, albowiem w ocenie Sądu w niniejszej sprawie będzie to kara najodpowiedniejsza dla zrealizowania jej celów wychowawczych i represyjnych.

W ocenie sądu wymierzenie kary jeszcze łagodniejszego rodzaju to jest kary grzywny stałoby w rażącej dysproporcji do stopnia społecznej szkodliwości oraz okoliczności popełnionego przez oskarżonego czynu. Z drugiej strony kara surowsza to jest kara pozbawienia wolności i w konsekwencji pobyt w zakładzie karnym mógłby zniweczyć realną szansę naprawienia szkody wyrządzonej niniejszym przestępstwem.

W konsekwencji sąd doszedł do wniosku, iż orzeczona kara1 roku i 6 miesięcy ograniczenia wolności polegająca na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym pozostaje w odpowiedniej proporcji do stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżonego czynu, a także nie przekracza stopnia jego winy. Powinna ona odnieść właściwy skutek w zakresie realizacji dyrektywy prewencji indywidualnej, zarówno w jej wychowawczym jak i zapobiegawczym aspekcie.

Sąd nie dopatrzył się szczególnych okoliczności łagodzących w niniejszej sprawie.

Okolicznością obciążającą był natomiast fakt uprzedniej karalności oskarżonego w tym za przestępstwa przeciwko mieniu oraz stosunkowo duża wysokość wyrządzonej szkody.

Ł. W.

2

1

Zgodnie z treścią art. 46 § 1 kk w razie skazania sąd może orzec, a na wniosek pokrzywdzonego lub innej osoby uprawnionej orzeka, stosując przepisy prawa cywilnego, obowiązek naprawienia, w całości albo w części, wyrządzonej przestępstwem szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

Istota tego środka opiera się na założeniu, że jednym z celów procesu karnego jest rozwiązanie konfliktu pomiędzy sprawcą a pokrzywdzonym a sposobem rozwiązania lub złagodzenia tego konfliktu jest m.in. naprawienie szkody wyrządzonej przestępstwem (kompensacyjna funkcja prawa karnego) (Buchała [w:] Buchała, Zoll, s. 358–359).

Mając powyższe na uwadze, Sąd
w punkcie 2 wyroku zasądził od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego odpowiednią kwotę wraz z odsetkami ustawowymi od dnia następnego po popełnieniu przestępstwa, tytułem naprawienia w całości szkody wyrządzonej przestępstwem.

Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3

O kosztach należnych oskarżycielowi posiłkowemu Sąd orzekł na podstawie art. 627 kpk. Zgodnie z tym przepisem, od skazanego w sprawach z oskarżenia publicznego sąd zasądza koszty sądowe na rzecz Skarbu Państwa oraz wydatki na rzecz oskarżyciela posiłkowego. Wysokość przyznanych wydatków jest adekwatna do stopnia skomplikowania sprawy oraz poniesionych nakładów pracy i kosztów oraz mieści się w granicach określonych w § 11 ust. 1 pkt 1 i § 11 ust. 2 pkt 3, § 15 i § 17 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (tj. Dz.U. 2015, poz. 1800).

Zgodnie bowiem z § 11 ust 7 w/w rozporządzenia, jego przepisy § 11 ust. 1-5 stosuje się odpowiednio do opłat za czynności w postępowaniu karnym i odpowiednio w postępowaniu w sprawach o wykroczenia pełnomocnika powoda cywilnego, pełnomocnika pokrzywdzonego, pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego lub oskarżyciela prywatnego.

Zgodnie z § 15 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. „w sprawie opłat za czynności adwokackie ” ( t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 265 ze zm.) w sprawach wymagających przeprowadzenia rozprawy ustala się w wysokości przewyższającej stawkę minimalną, która nie może przekroczyć sześciokrotności tej stawki, ani wartości przedmiotu sprawy, jeśli uzasadnia to niezbędny nakład pracy adwokata, w szczególności poświęcony czas na przygotowanie się do prowadzenia sprawy, liczba stawiennictw w sądzie, w tym na rozprawach i posiedzeniach, czynności podjęte w sprawie, w tym czynności podjęte w celu polubownego rozwiązania sporu, również przed wniesieniem pozwu; wartość przedmiotu sprawy; wkład pracy adwokata w przyczynienie się do wyjaśnienia okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, jak również do wyjaśnienia i rozstrzygnięcia istotnych zagadnień prawnych budzących wątpliwości w orzecznictwie i doktrynie; rodzaj i zawiłość sprawy, w szczególności tryb i czas prowadzenia sprawy, obszerność zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego lub biegłych sądowych, dowodu z zeznań świadków, dowodu z dokumentów, o znacznym stopniu skomplikowania i obszerności.

W orzecznictwie w tym zakresie przyjmuje się również, że w przypadku przedstawienia przez obrońcę lub oskarżonego (w tym przypadku pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego) zestawienia wydatków, umowy bądź faktury dokumentującej poniesienie wydatków w takiej wysokości, kognicja sądu ograniczałaby się do sprawdzenia, czy pobrana z tytułu wynagrodzenia kwota mieści się w granicach stawek ustalonych w rozporządzeniu w sprawie opłat za czynności adwokackie (por. postanowienie SA w Łodzi z 13.10.2010 r., II AKz 452/10, OSA 2011/11, poz. 46, s. 67). Innymi słowy, jeżeli wysokość wynagrodzenia obrońcy nie wykracza poza granice stawek ustalonych w przywołanym rozporządzeniu, sąd – zasądzając te należności na rzecz strony – nie jest władny do oceny wysokości dochodzonego wynagrodzenia z tytułu ustanowionego w sprawie jednego obrońcy lub pełnomocnika. Warto odnotować, że w orzecznictwie wręcz podnosi się, iż jeśli na podstawie umowy łączącej oskarżonego i obrońcę, będącego adwokatem, strona zobowiązała się do uiszczenia wynagrodzenia wraz ze stawką podatku od towarów i usług, to w sytuacji gdy łączna wysokość tak ukształtowanego zobowiązania nie przekracza maksymalnej dopuszczalnej wielkości wynagrodzenia jednego adwokata (sześciokrotności stawki minimalnej), brak jest podstaw, by odmówić oskarżycielowi posiłkowemu prawa do ubiegania się od skazanego zwrotu kosztów zastępstwa adwokackiego w pełnej wysokości (tak postanowienie SA we Wrocławiu z dnia 27.03.2008 r., II AKz 147/08, KZS 2009/2, poz. 78).

Nadto zauważenia wymagało, że aktywność i zaangażowanie pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego w niniejszą sprawę było ponad zwyczajną miarę. To na skutek czynności przez niego podejmowanych w tym zażalenia na postanowienie o umorzeniu postępowania, doszło ostatecznie do skierowania aktu oskarżenia do Sądu i skazania oskarżonego. Adwokat był na każdym terminie rozprawy, składał liczne wnioski dowodowe i był bardzo aktywny. Dlatego też Sąd przyznał koszty w zawnioskowanej wysokości, udokumentowanej fakturami.

Mając powyższe na uwadze, orzeczono jak w punkcie 3 wyroku.

4

Sąd na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 4 i ust. 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. Nr 49 z 1983r. poz. 223 ze zm.) zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa opłatę w wysokości 300 zł, zaś na podstawie art. 627 kpk obciążył go wydatkami postępowania w kwocie 70 zł. Na kwotę wydatków składały się wydatki postępowania przygotowawczego, tj. ryczałt za doręczenia korespondencji, opłata za informację z Krajowego Rejestru Karnego a także wydatki postępowania sądowego w postaci ryczałtu za ze doręczenie korespondencji, . Zdaniem sądu oskarżony, który osiąga stały dochód w wysokości 10 000 zł miesięcznie, powinien i jest w stanie ponieść koszty postępowania w sprawie o czyn zabroniony, którego się dopuścił

Podpis