Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Grudziądzu

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 867/23

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

1.1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

W. S.

W okresie od końca lutego 2023 r. do dnia 19 maja 2023 r. w G., uporczywie nękał K. P., poprzez inicjowanie połączeń telefonicznych o różnych porach dnia i nocy, przychodzenie do jej miejsca pracy, wypytywanie o sprawy osobiste pokrzywdzonej jej współpracowników, ciągłe osaczanie, obserwowanie jej w miejscu pracy i wyczekiwanie na nią na parkingu oraz jednorazową próbę wzniecenia ognia na terenie zakładu pracy pokrzywdzonej, przy czym zachowanie oskarżonego wzbudziło u pokrzywdzonej poczucie zagrożenia, udręczenia i istotnie naruszyło jej prywatność.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W. S. pracował w firmie (...) w G. jako pracownik produkcji.

W dniu 22 lutego 2023 r. kierownik działu produkcji K. P. zwolniła go dyscyplinarnie, bowiem po raz drugi stawił się w pracy pod wpływem alkoholu.

wyjaśnienia oskarżonego

339, 184 - 186, 192v

zeznania K. P.

3 - 4 , 21 - 22, 340

zeznania J. C.

381v - 382

zeznania K. M. (1)

216 - 217

zeznania M. P.

220v - 221

Firma (...) usytuowana jest przy ul. (...) w G.. Zakład pracy jest otwarty, nie zastosowano szczególnych zabezpieczeń chroniących przed wejściem na jego teren innych osób niż pracownicy.

zeznania K. P.

3 - 4, 21 - 22, 340 - 342v

zeznania M. P.

220 - 221

W okresie od końca lutego 2023 r. do 19 maja 2023 r. W. S. wielokrotnie przychodził na teren firmy (...) i każdorazowo chciał widzieć się i rozmawiać wyłącznie z K. P.. Zdarzało się, że jego wizyty miały miejsce codziennie, a nawet dwa razy dziennie. W czasie owych wizyt W. S. był pod wpływem alkoholu.

Biuro K. P. znajdowało się przy dziale produkcji, ściany biura były częściowo oszklone.

W. S. początkowo kilkakrotnie wszedł do biura K. P. i stawał bardzo blisko niej, wobec czego kobieta zaczęła zamykać się od wewnątrz na klucz. Wówczas W. S. po przyjściu na teren firmy stawał pod biurem K. P. i patrzył na nią przez szybę. Ponadto chodził po terenie zakładu pracy lub oczekiwał na K. P. na parkingu. Jego zachowanie było natarczywe, nachalne.

W. S. podczas swych wizyt na terenie firmy wypytywał pracowników o sytuację osobistą K. P., m.in. o prywatny numer telefonu, o to czy ma męża. Mówił do nich, że kobieta będzie jego żoną.

Tylko podczas jednej z początkowych wizyt na terenie zakładu pracy w krótkim okresie czasu po zwolnieniu, W. S. poruszył kwestię świadectwa pracy, wskazując, iż podarł swoje, jednakże zostało mu to wytłumaczone.

wyjaśnienia oskarżonego

184 - 186

zeznania K. P.

3 - 4 , 21 - 22, 340 - 342v

zeznania J. C.

381v - 382, 210 - 211,

zeznania I. B.

382v, 213 - 214

zeznania K. M. (2)

382v - 383, 216 - 217

zeznania M. P.

385v - 386, 220 - 221

zapisy monitoringu

6, 18, 20

notatka urzędowa z odtworzenia zapisu monitoringu

55 - 70

W. S. był wypraszany z terenu firmy (...), jednakże wracał i ponawiał swoje zachowanie, każdorazowo wskazując, iż chce rozmawiać z K. P..

W związku z jego najściami wielokrotnie interweniowała Policja. Podczas jednej z interwencji W. S. powiedział, że zakochał się w K. P..

Nadto z uwagi na natarczywe zachowanie W. S. w maju na okres dwóch tygodni zatrudniono pracowników ochrony, którzy pilnowali W. S. do czasu przyjazdu Policji.

Zdarzało się, iż w trakcie wyprowadzania go z terenu zakładu pracy przez pracowników ochrony lub funkcjonariuszy Policji zachowywał się agresywnie, krzyczał że musi wejść, używał wulgaryzmów.

zeznania K. P.

21 - 22, 340 - 342v

zeznania I. B.

382v

zeznania K. M. (2)

382v - 383, 216 - 217

zeznania M. P.

385v - 386 , 220 - 221

kopie notatników funkcjonariuszy Policji

28 - 54

Zdarzało się, iż podczas wizyt na terenie firmy (...) prezentował zachowania nieobliczalne.

Gdy jeden z pracowników hali produkcyjnej chciał wyprowadzić W. S., to wówczas W. S. podniósł czajnik z wrzątkiem i powiedział do niego, że zaraz go tym obleje.

Z kolei w dniu 8 maja 2023 r. podczas wizyty na terenie zakładu pracy I. W. S. wszedł do biura K. P., która nie zdążyła się wówczas zamknąć, jednakże został z niego wyprowadzony.

W tym czasie przy biurze K. P. składowane były kartonowe oktabiny z drutem miedzianym. W. S. rozerwał kartony, a nadto wyrwał listwę od palety, po czym ją złamał i odłożył.

W pewnym momencie W. S. wyciągnął drut miedziany z kartonu i podpalił go zapałką. W tym czasie z biura K. P. wychodził M. P., który odepchnął W. S. i ugasił płomień. W. S. zrobił to, ponieważ chciał, żeby K. P. wyszła ze swojego biura.

Ponadto W. S. zdjął swoje buty i nimi rzucił.

wyjaśnienia oskarżonego

184 - 186, 339

zeznania K.
P.

3-4, 21 - 22, 340 - 342v

zeznania M. P.

385v - 386 , 220 - 221

zeznania O. J.

492v - 493

zeznania J. C.

381v - 382

zapisy monitoringu

18, 20

notatka urzędowa z odtworzenia zapisu monitoringu

55 - 70

W. S. wielokrotnie dzwonił również na numer służbowego telefonu komórkowego K. P., który miała zawsze przy sobie.

Zdarzało się, iż próbował nawiązać połączenie w godzinach nocnych, co zakłócało spoczynek nocny kobiety i wpływało na jej poczucie bezpieczeństwa.

zeznania K. P.

3 - 4, 21 - 22

zeznania M. P.

385v - 386

dane telekomunikacyjne

260

protokół oględzin płyty z bilingiem połączeń

271

Zachowanie W. S. wzbudzało poczucie zagrożenia i udręczenia u K. P. do tego stopnia, iż bała się wychodzić z mieszkania, zastanawiała się nad zmianą pracy i wyjazdem do innego miasta. K. P. była zestresowana w pracy, nie mogła skupić się na swoich obowiązkach.

zeznania K. P.

3 - 4, 21 - 22, 340 - 342v

zeznania J. C.

381v - 382

zeznania I. B.

382v

zeznania K. M. (2)

216 - 217

zeznania M. P.

385v - 386 , 220 - 221

W dniu 22 maja 2023 r. W. S. doznał urazu stawu skokowego.

dokumentacja medyczna

398

1.1.2.

W. S.

W okresie od 1 czerwca 2023 r. do 21 lipca 2023 r. w G., działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, groził J. B. pozbawieniem życia, wyrządzeniem krzywdy fizycznej oraz spaleniem mieszkania, zaś groźby te wzbudziły w pokrzywdzonym uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W. S. mieszkał w budynku wielorodzinnym w G. na osiedlu (...) przy ul. (...) - w mieszkaniu nr (...) usytuowanym na pierwszym piętrze.

W. S. nadużywał alkoholu. Po zwolnieniu z firmy (...) nie podjął zatrudnienia.

wyjaśnienia oskarżonego

109 - 110

zeznania J. B.

91 - 92

zeznania W. L. (1)

127 - 128

zeznania E. B.

166

J. B. mieszkał w tym samym budynku na 3 piętrze w mieszkaniu nr (...) wraz z żoną E. B.. W dniu 22 maja 2023 r. wrócił z (...), gdzie przebywał w celach zarobkowych. J. B. ma problem ze sprawnością jednej kończyny - kuleje na jedną nogę.

zeznania J. B.

91 - 92, 156 - 157,

zeznania E. B.

166

W. S. był uciążliwym sąsiadem. Z jego mieszkania dochodziły hałasy, bardzo głośno odtwarzał muzykę, również w godzinach nocnych, wobec czego sąsiedzi wzywali interwencje Policji. Podczas jednej z interwencji funkcjonariusz Policji wyłączył bezpiecznik na klatce schodowej celem odcięcia dopływu prądu do mieszkania W. S..

W. S. myślał, iż to J. B. poprzez wyłączenie bezpiecznika na klatce schodowej odciął mu dopływ prądu do mieszkania.

wyjaśnienia W. S.

192 - 193

zeznania J. B.

91 - 92, 119 - 120, 156 - 157, 342 - 344v, 449v - 451

zeznania M. B. (1)

101 - 102, 250 - 251

zeznania D. D.

104 - 105 , 254 - 255

zeznania W. L. (1)

127 - 128, 345v

zeznania E. B.

166, 345v - 345

zeznania P. F.

176

wydruki z systemu wspomagania Policji

132 - 140

zeznania D. A.

206, 346v - 347

zeznania K. A. (1)

383 - 384

zeznania M. S.

384 - 384v

zeznania M. B. (2)

384v - 385, 225

zeznania Ż. D.

229 - 230, 385 - 385v

zeznania S. L.

493 - 493v

zeznania K. C.

493v - 494

zeznania M. R. (1)

495 - 496v

Od 1 czerwca 2023 r. do 21 lipca 2023 r. W. S. będąc pod wpływem alkoholu wielokrotnie groził J. B. pozbawieniem życia i wyrządzeniem krzywdy fizycznej.

W tym czasie W. S. wielokrotnie wykrzykiwał groźby będąc w swoim mieszkaniu bądź na klatce schodowej - robił to głośno, by J. B. je słyszał. Krzyczał m.in., że zabije, „(...)” B. (...).

Ponadto W. S. kierował do J. B. groźby również bezpośrednio - podczas spotkań na klatce schodowej lub na osiedlu. Krzyczał m.in. "(...)", "(...)", "(...)".

W. S. używał również wobec J. B. lekceważących i obelżywych określeń, m.in. "(...)", "(...)", "(...)", "(...)", "(...)".

wyjaśnienia oskarżonego

109 - 110, 112, 156 - 157, 342v - 344v

zeznania J. B.

91 - 92, 119 - 120 , 179

zeznania M. B. (1)

101 - 102 , 250 - 251

zeznania W. L. (1)

127 - 128

zeznania E. B.

166, 344v - 345

zeznania D. A.

206

zeznania P. F.

347 - 347v

zeznania K. A. (1)

383

zeznania M. S.

384 - 384v

zeznania M. B. (2)

225, 384v - 385

zeznania Ż. D.

229 - 230, 385 - 385v

zeznania B. K.

449v - 449

nagrania audio i video

117

protokół odtworzenia utrwalonego zapisu

240

W dniu 29 czerwca 2023 r. J. B. spotkał W. S. na klatce schodowej, czuł od niego woń alkoholu. Wówczas W. S. wyzywał J. B., jednakże mężczyzna początkowo to zignorował. Kiedy W. S. był na półpiętrze krzyknął w kierunku J. B. słowa: "(...)".

W. S. został wówczas zatrzymany przez funkcjonariuszy Policji. Był wówczas pod wpływem alkoholu.

wyjaśnienia oskarżonego

109 - 110

zeznania J. B.

91 - 92

zeznania E. B.

166, 345v - 345

zeznania B. K.

448v - 449

zeznania O. J.

492 v - 493

protokół zatrzymania

84

protokół badania stanu trzeźwości

86

notatka służbowa i kopie notatników służbowych funkcjonariuszy Policji

83, 402 - 403 (odpis - k. 405)

Po tym zdarzeniu J. B. złożył zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa przez W. S. na jego szkodę. Pomimo zastosowanych wobec W. S. środków zapobiegawczych, jego zachowanie wobec J. B. nasiliło się.

zeznania J. B.

119 - 120

Zdarzyły się sytuacje, iż będąc w swoim mieszkaniu w nocy W. S. krzyczał: „B. nie bij mnie, ała". W tym czasie J. B. przebywał w swoim mieszkaniu.

zeznania J. B.

179, 343v, 449v - 451

zeznania E. B.

166, 345v - 345

W dniu 14 lipca 2023 r. W. S. został wyprowadzony przez ochronę ze sklepu (...) na osiedlu (...) w G.. W tym czasie do sklepu szedł J. B.. W. S. był wówczas pod wpływem alkoholu.

W. S. widząc J. B. zacisnął pięści w takim geście jakby chciał wymierzyć cios, podchodził do J. B. i krzyczał m.in. "(...)", "(...)".

J. B. chwycił wówczas W. S. za odzież i rzucił go na ziemię. Następnie zadzwonił z prośbą o interwencję funkcjonariuszy Policji.

Po przyjeździe funkcjonariuszy Policji, W. S. został zatrzymany w celu wytrzeźwienia.

wyjaśnienia oskarżonego

145 - 146 , 149 - 150

zeznania J. B.

119 - 120 , 342v - 344v, 449v - 451

zeznania S. L.

493 - 493v

zeznania K. C.

493v - 494

notatka urzędowa

118

W dniu 21 lipca 2023 r. W. S. ok. godz. 18:00 wychodził ze swojego mieszkania i krzyczał na klatce schodowej, m.in. "(...)".

Wówczas J. B. wezwał interwencję Policji.

Po interwencji Policji W. S. wyszedł z budynku, lecz następnie wrócił. Będąc w mieszkaniu przy otwartym oknie głośno odtwarzał muzykę i krzyczał, że zabije J. B.. J. B. po około godzinie ponownie zadzwonił z prośbą o interwencję funkcjonariuszy Policji i oczekując na patrol, zszedł na dół. Kiedy był na 1 piętrze widział, że drzwi do mieszkania W. S. są otwarte. Wówczas poinformował go, że wezwał Policję. Wtedy W. S. zwrócił się do niego słowami: "No chodź, (...)."

wyjaśnienia oskarżonego

171 - 172

zeznania J. B.

156 - 157

zeznania M. T.

494v - 495

zeznania M. R. (1)

495 - 495v

Po przyjeździe i rozmowie z J. B. funkcjonariusze Policji udali się pod drzwi W. S.. Słyszeli wówczas, iż będąc w mieszkaniu, W. S. krzyczał: "(...)" "(...)" "(...)". Słowa te skierowane były do J. B..

W. S. został wówczas zatrzymany.

wyjaśnienia oskarżonego

495

zeznania M. R. (1)

495 - 495v

zeznania M. T.

494v - 495

protokół zatrzymania

161

kopie notatników służbowych

482 - 487 (odpis k. 481)

notatka urzędowa

159

J. B. obawiał się spełnienia gróźb przez W. S.. Od czasu, gdy W. S. powiedział, że go spali, bał się już stale. Najbardziej bał się tego, iż W. S. podpali jego mieszkanie podczas gdy on i jego żona będą spali.

zeznania J. B.

91 - 92, 119 - 120, 156 - 157, 179, 342v - 344v, 449v - 451

W. S. jest rozwiedziony, nie ma nikogo na utrzymaniu.

W toku postępowania przygotowawczego W. S. został poddany jednorazowemu badaniu sądowo - psychiatrycznemu i psychologicznemu. Biegli lekarze psychiatrzy i biegła psycholog nie stwierdzili u oskarżonego choroby psychicznej, rozpoznali natomiast uzależnienie od alkoholu.

W opinii uzupełniającej wydanej po zapoznaniu się z przebiegiem rozprawy oraz z nagraniami zachowania oskarżonego z terenu firmy (...) biegli wskazali, iż podtrzymują wnioski w zakresie dotyczącym poczytalności oskarżonego w chwili popełnienia zarzuconych czynów. Wskazali, iż zarzucone w akcie oskarżenia zachowanie oskarżonego, jak i jego zachowanie w trakcie czynności procesowych, są skutkiem jego przewlekłego nadużywania alkoholu i oskarżony winien być poddany terapii alkoholowej.

W kolejnej opinii uzupełniającej biegli wskazali, że w ich ocenie terapia odwykowa pogłębiłaby wgląd opiniowanego w mechanizmy funkcjonowania, sposób reagowania w sytuacjach trudnych oraz konstruktywnego rozładowywania nagromadzonego napięcia emocjonalnego. Biegli wskazali, iż uzależnienie od alkoholu i jego nadużywanie może zwiększać w znacznym stopniu ryzyko popełnienia przez W. S. czynów zabronionych w przyszłości.

W. S. był karany za czyn z art. 190 § 1 kk oraz za czyn z art. 288 § 1 kk. Ponadto został kilkunastokrotnie ukarany za wykroczenia - z art. 51 § 1 kw, 141 kw oraz z art. 124 § 1 kw i 119 § 1 kw.

opinie sądowo psychiatryczno - psychologiczne

261 - 265, 443 - 445, 488

odpisy wyroków

396, 460 - 475

opinia o tymczasowo aresztowanym

425 - 428

1.2.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

W. S.

W okresie od końca lutego 2023 r. do dnia 19 maja 2023 r. w G., uporczywie nękał K. P., poprzez inicjowanie połączeń telefonicznych o różnych porach dnia i nocy, przychodzenie do jej miejsca pracy, wypytywanie o sprawy osobiste pokrzywdzonej jej współpracowników, ciągłe osaczanie, obserwowanie jej w miejscu pracy i wyczekiwanie na nią na parkingu oraz jednorazową próbę wzniecenia ognia na terenie zakładu pracy pokrzywdzonej, przy czym zachowanie oskarżonego wzbudziło u pokrzywdzonej poczucie zagrożenia, udręczenia i istotnie naruszyło jej prywatność.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

W. S. nie nękał K. P., zaś na teren zakładu (...) przychodził wyłącznie w sprawie świadectwa pracy.

wyjaśnienia oskarżonego

184 - 186

1.2.2.

W. S.

W okresie od 1 czerwca 2023 r. do 21 lipca 2023 r. w G., działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, groził J. B. pozbawieniem życia, wyrządzeniem krzywdy fizycznej oraz spaleniem mieszkania, zaś groźby te wzbudziły w pokrzywdzonym uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

W. S. groził J. B., gdyż ten naruszał jego nietykalność cielesną.

wyjaśnienia oskarżonego

184 - 186

J. B. zachowywał się prowokacyjnie wobec W. S..

zeznania K. A. (1)

383 - 384

2.  OCena DOWOdów

2.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1

wyjaśnienia oskarżonego

W. S. co do zasady potwierdzał, iż przychodził na teren zakładu pracy I. po zwolnieniu, jednakże w swych wyjaśnieniach początkowo minimalizował częstotliwość tych wizyt oraz wskazywał, że chodziło mu o świadectwo pracy. Niemniej jednak w toku postępowania w swych wypowiedziach w istocie potwierdzał okoliczności zarzucanego mu czynu, przyznając nawet iż jego zachowanie podyktowane było uczuciem do K. P..

Sąd dał zatem wiarę oskarżonemu w zakresie, w jakim jego wyjaśnienia korespondowały ze zgromadzonym materiałem dowodowym w postaci zeznań K. P., M. P., K. M. (2), I. B., J. C. oraz zapisami monitoringu, jak i dokumentami wskazującymi na konieczność przeprowadzenia interwencji przez funkcjonariuszy Policji.

Sąd nie miał również powodów, by kwestionować twierdzenie oskarżonego, że podpalenia drutu dokonał dlatego, że K. P. nie chciała wyjść ze swojego biura. Niewątpliwie tego rodzaju motywacja wpisuje się w okoliczności wynikające z przywołanego materiału dowodowego.

zeznania K. P.

Zeznania K. P. sąd ocenił jako jasne, logiczne, wewnętrznie niesprzeczne i konsekwentne. Nadto znalazły pełne wsparcie w zeznaniach M. P., J. C., K. M. (2), I. B., zapisach monitoringu dokumentujących zachowanie W. S. na terenie firmy (...), danych telekomunikacyjnych i protokole z ich odtworzenia, jak również w wykazie przeprowadzonych interwencji funkcjonariuszy Policji.

Z relacji K. P. wynikało, iż zachowanie W. S. wzbudzało w niej obawy, utrudniało codzienne funkcjonowanie w miejscu pracy, a nadto rzutowało na jej życie prywatne. Sposób relacjonowania zdarzeń przez K. P., jak i zeznania świadków, którzy mieli okazję obserwować wpływ zachowania oskarżonego na funkcjonowanie K. P., potwierdzały iż przeżycia pokrzywdzonej miały charakter rzeczywisty.

zeznania M. P.

Zeznania M. P. w pełni korespondowały z zeznaniami K. P., potwierdzając ich wiarygodność. W ocenie sądu zeznania świadka były logiczne, wewnętrznie spójne, konsekwentne i korespondowały również z dowodami z zeznań pozostałych świadków, jak i zapisami monitoringu oraz wykazem przeprowadzonych interwencji funkcjonariuszy Policji.

Zdaniem sądu, świadek nie miał żadnego powodu, by bezpodstawnie pomawiać oskarżonego.

zeznania K. M. (2)

Zeznania K. M. (2) sąd również ocenił jako jasne, konsekwentne i spójne z zeznaniami K. P. oraz wspierającym je materiałem dowodowym. Świadek wskazywała wprawdzie, że W. S. mówił jej, że chce dostać się do K. P. i że chodziło mu o pracę, jednakże zauważyć należy, iż świadek wskazywała jednocześnie, że podejmowała z nim rozmowę tylko podczas jego początkowych wizyt. Jej relacja w tym zakresie pozostawała zatem również w zgodzie z depozycjami K. P., która potwierdzała że W. S. na początku swych wizyt w krótkim okresie po zwolnieniu poruszył kwestię świadectwa pracy, jednakże zostało mu to wytłumaczone.

zeznania J. C.

Zeznania J. C. w kwestiach zasadniczych pozostawały spójne z przywołanymi już zeznaniami K. P., a w swej treści były jasne i logiczne, wobec czego sąd nadał im walor wiarygodności.

zeznania I. B.

Podobnie zeznania I. B. nie budziły zastrzeżeń sądu, bowiem były jasne, logiczne i korespondowały z omówionym już materiałem dowodowym.

zeznania O. J.

Zeznania świadka funkcjonariusza Policji O. J. były jednoznaczne, spójne z omówionym wyżej materiałem dowodowym oraz zapisami w notatniku służbowym świadka. Zaznaczyć należy, iż świadek zeznawał na okoliczności związane z wykonywaniem obowiązków służbowych i nie miał żadnego interesu w przedstawieniu wydarzeń niezgodnie z ich przebiegiem.

zapisy monitoringu

Dowody niekwestionowane w toku postępowania przez żadną ze stron. Ich autentyczność nie budziła wątpliwości.

kopie notatników funkcjonariuszy Policji

Kopie wskazanych notatników stanowiły dowód wyłącznie tego, iż we wskazanych datach miały miejsce interwencje Policji i w tym zakresie nie były kwestionowane przez żadną ze stron postępowania.

notatka urzędowa z odtworzenia zapisu monitoringu

Wskazany dokument choć został opatrzony nagłówkiem "notatka urzędowa", to w istocie stanowił protokół odtworzenia zapisu monitoringu. Dokument został sporządzony przez uprawnioną osobę, zaś jego treść nie była kwestionowana przez żadną ze stron postępowania.

dane telekomunikacyjne

Autentyczność i wiarygodność informacji przekazanych przez operatora nie została skutecznie zakwestionowana w toku postępowania. Dane te zostały pozyskane zgodnie z obowiązującymi przepisami, przekazane przez podmiot uprawniony do ich gromadzenia i udostępniania na żądanie uprawnionego organu.

protokół oględzin płyty z bilingiem połączeń

Dokument sporządzony przez funkcjonariusza Policji, niekwestionowany w toku postępowania.

dokumentacja medyczna

Dowód niekwestionowany.

1.1.2

wyjaśnienia oskarżonego

Oskarżony W. S. zasadniczo w toku całego postępowania konsekwentnie przyznawał się do tego, iż kierował pod adresem J. B. groźby. W szczególności podczas pierwszych wyjaśnień potwierdzał, że będąc w mieszkaniu krzyczał słowa: "(...)", "(...)", "(...) B. (...)", "spalę cię" i robił to głośno, by pokrzywdzony je słyszał. Następnie W. S. przyznał się do czynu z dnia 14 lipca 2023 r. w kształcie opisanym w zarzucie. Z kolei w dniu 22 lipca 2023 r. W. S. również przyznał się do zarzutu dotyczącego zdarzenia z dnia 21 lipca 2023 r. Nadto podczas rozprawy w dniu 30 stycznia 2024 r w odpowiedzi na pytanie o to, do kogo skierowane były słowa: "(...), (...), (...)", które funkcjonariusze Policji M. T. i M. R. (2) słyszeli, jak oskarżony wykrzykiwał je będąc w swoim mieszkaniu, oskarżony jednoznacznie wskazał, iż były adresowane do J. B.. Podobnie w trakcie odtwarzania nagrań zarejestrowanych przez W. L. (1) z dnia 6 lipca 2023 r., 13 lipca 2023 r. i 14 lipca 2023 r. oskarżony potwierdził, iż na nagraniach zarejestrowano jego głos.

Ponadto wyjaśnienia oskarżonego w zakresie, w jakim potwierdzał kierowanie gróźb wobec J. B. znalazły potwierdzenie w zeznaniach pokrzywdzonego, E. B., M. B. (1), W. L. (1), funkcjonariuszy Policji B. K., O. J., S. L., K. C., M. T. i M. R. (1) oraz nagraniach zarejestrowanych przez W. L. (1).

Jednocześnie podkreślenia wymaga, iż nie sposób uznać by wyjaśnienia oskarżonego, w zakresie w jakim potwierdzał swoje sprawstwo, sprowadzały się do blankietowego przyznania się do winy. Wszak oskarżony konstruował swoją linię obrony na tym, iż pokrzywdzony atakował go i naruszał jego nietykalność cielesną. Nadto oskarżony konsekwentnie w swych wyjaśnieniach zaprzeczał, by groził iż "(...)". Nie budziło zatem wątpliwości sądu, iż oskarżony miał świadomość znaczenia zarzuconych mu czynów, co zresztą wynikało również opinii sądowej psychiatryczno - psychologicznej, w której biegli lekarze psychiatrzy i biegła psycholog zgodnie wskazali, iż oskarżony jest zdolny do prowadzenia obrony w sposób samodzielny i rozsądny.

zeznania J. B.

Zeznania J. B. sąd co do zasady ocenił jako wiarygodne. Zaznaczyć należy, iż zeznania pokrzywdzonego w zasadniczych kwestiach były konsekwentne i jednolite, a nadto korespondowały z wyjaśnieniami oskarżonego, w zakresie w jakim potwierdzał formułowanie gróźb pod adresem pokrzywdzonego, jak również zeznaniami E. B., W. L. (1), M. B. (1), funkcjonariuszy Policji (w szczególności B. K.), jak i w nagraniach zarejestrowanych przez W. L. (1). Wprawdzie sąd dostrzegł pewne drobne niespójności w relacjonowaniu przez pokrzywdzonego pewnych okoliczności, jednakże zauważyć należy, iż J. B. nie brał udziału w jednym zdarzeniu podczas którego mu grożono, a owych zdarzeń było mnóstwo, stały się one codziennością pokrzywdzonego, co niewątpliwie tłumaczy, iż jego relacja nie była miejscami na tyle precyzyjna, jak miałoby to miejsce w sytuacji gdyby jednorazowo doświadczył tego rodzaju zachowania ze strony oskarżonego.

zeznania W. L. (1)

Zeznania W. L. (1), w szczególności te złożone w toku postępowania przygotowawczego, jawiły się jako jasne, logiczne, wspierające relację pokrzywdzonego J. B..

Zaznaczyć należy, iż w toku postępowania przygotowawczego, składając zeznania w dniu 15 lipca 2023 r., a zatem niejako "na bieżąco", W. L. (1) wskazał, że wielokrotnie był świadkiem tego, jak S. wyzywa B., używając słów wulgarnych oraz grozi mu, że go "(...)". Jednocześnie świadek podkreślał, że oskarżony jest nieobliczalny, agresywny, nagminnie nadużywa alkoholu i sąsiedzi boją się wychodzić z mieszkania. Niewątpliwie tego rodzaju zeznania w pełni potwierdzały depozycje J. B. co do zachowania oskarżonego względem niego.

Sąd stanął na stanowisku, iż zeznania W. L. (2) bynajmniej nie były podyktowane wolę "pozbycia się" niewygodnego i uciążliwego sąsiada i by dążył on do nadmiernego obciążenia oskarżonego. Wszak nie sposób logicznie wytłumaczyć, by tylko z tego powodu, świadek miał narazić się na odpowiedzialność karną za złożenie fałszywych zeznań. Przeczyło temu również to, iż świadek przedłożył w toku postępowania przygotowawczego nagrania dokumentujące nie tylko głośne zachowanie oskarżonego, ale konkretne słowa skierowane do J. B., w tym groźbę - "(...)" (vide nośnik pamięci z k. 117). Zaznaczyć zaś trzeba, iż świadek jest osobą aktywną zawodową, co ogranicza niewątpliwie czas spędzany w mieszkaniu, a zatem okoliczność iż pomimo tego miał możliwość zarejestrować owe zachowania i wypowiedzi oskarżonego, potwierdzała zeznania pokrzywdzonego, że nie miały one charakteru incydentalnego, ale zdarzały się notorycznie.

Wprawdzie podczas rozprawy świadek zeznał, że słyszał wyzwiska pod adresem pokrzywdzonego, a gróźb osobiście nie słyszał, jednakże zaznaczył, iż może nie pamiętać wszystkiego. Jednakże skonfrontowany ze swoimi wcześniejszymi zeznaniami, wskazał, iż rzeczywiście mogło tak być, że przytoczone groźby słyszał i zaznaczył, że wówczas składając zeznania po raz pierwszy lepiej pamiętał opisywane zdarzenia, był na bieżąco. Przypomnieć zaś należy, iż jedna z gróźb oskarżonego została nawet przez świadka zarejestrowana.

zeznania M. B. (1)

Świadek M. B. (1) w swych pierwszych zeznaniach złożonych w dniu 1 lipca 2023 r. jednoznacznie wskazał, że W. S. wychodził na klatkę schodową i krzyczał "B., ty cioto, ja cię (...)." Zdaniem sądu to właśnie te zeznania, jako złożone "na bieżąco" miały największy walor dowodowy i wobec ich korespondencji z relacją J. B., W. L. (1), E. B., a także wyjaśnieniami samego oskarżonego, zostały uznane przez sąd za wiarygodne.

Sąd zważył, iż wraz z tokiem postępowania, w kolejnych zeznaniach podczas postępowania przygotowawczego i rozprawy świadek wskazywał, że słyszał jedynie wyzwiska W. S. wobec J. B., a gróźb nie. W ocenie sądu taka postawa świadka wynikała nie tylko z upływu czasu od zdarzeń objętych postępowaniem, ale również z obawy przed samym W. S.. Wszak zarówno J. B., jak i W. L. (1) wskazywali, iż wszyscy sąsiedzi obawiają się oskarżonego, bowiem jawi się jako osoba nieobliczalna. Także D. D. wskazywała, iż zarówno ona, jak i pozostali sąsiedzi obawiali się o swoje bezpieczeństwo z uwagi na zachowanie oskarżonego. Znamienne było również słowa dzielnicowego - funkcjonariusza Policji P. F., iż przeprowadził rozmowy z mieszkańcami budynku, w którym mieszkał oskarżony i z ich relacji wynikało, że boją się W. S., m.in. tego że może im zniszczyć mienie oraz zaatakować ich dzieci bawiące się przed budynkiem. Z kolei funkcjonariusze Policji M. T. i M. R. (1) wskazywali, iż nawet w kontakcie z nimi oskarżony był agresywny i zmuszeni byli użyć środków przymusu bezpośredniego.

Niemniej jednak zauważyć należy, iż świadek M. B. (1) pomimo że składając zeznania podczas drugiego przesłuchania w toku postępowania przygotowawczego, jak i podczas rozprawy twierdził, że nie słyszał gróźb, to jednak wskazał, że słyszał ze strony oskarżonego słowa: "dopadnę cię" skierowane do J. B., które w ocenie sądu mają charakter groźby. Nadto podczas rozprawy świadek przyznał, że wcześniej lepiej pamiętał zdarzenia, co potwierdzało wniosek sądu, iż to pierwsze zeznania świadka jako najbliższe opisywanym wydarzeniom, stanowić winny podstawę ustaleń faktycznych w sprawie.

zeznania E. B.

Zeznania E. B. również korespondowały z relacją J. B., potwierdzając ją w pełni, a w swej treści były konsekwentne i wewnętrznie niesprzeczne.

zeznania P. F.

Także zeznania P. F. sąd ocenił jako jasne, logiczne, wewnętrznie spójne.

Istotne było to, że z relacji P. F. wynikało, że J. B. zgłaszał mu zachowania W. S. polegające na kierowaniu pod jego adresem gróźb karalnych jeszcze przez złożeniem oficjalnego zawiadomienia o przestępstwie. W ocenie sądu świadczyło to również o wiarygodności samego pokrzywdzonego, który najpierw szukał rozwiązania problemu u dzielnicowego. Co więcej, to z zeznań świadka wynikało, że przeprowadził rozmowy z sąsiadami oskarżonego, którzy mówili mu, że oskarżony cały czas krzyczy, jest wulgarny i że wygraża się B. .

zeznania D. D.

Świadek D. D. w swych zeznaniach potwierdzała, iż W. S. był głośnym i uciążliwym sąsiadem, co korespondowało ze zgromadzonym materiałem dowodowym, a sąd nadał jej zeznaniom w tym zakresie walor wiarygodności.

Wprawdzie D. D. zeznała, iż nie słyszała, by oskarżony groził komuś, jednakże zaznaczyć należy, iż świadek jednocześnie wskazała, że unika W. S., że tak jak pozostali sąsiedzi obawia się go. Nadto świadek wskazała, że oskarżony bywa agresywny, po spożyciu alkoholu nie panuje nad swoim zachowaniem. Nadto świadek potwierdziła, iż J. B. skarżył jej się na to, że oskarżony mu grozi, zaś świadek dodała iż patrząc na zachowanie oskarżonego, są to realne obawy.

zeznania D. A.

Sąd dał wiarę świadkowi D. A. w zakresie, w jakim potwierdzał, iż W. S. zachowywał się głośno, niestandardowo, kierując wyzwiska pod adresem J. B..

Świadek zaprzeczył natomiast, by osobiście słyszał groźby pod adresem pokrzywdzonego, zaś sąd nie miał podstaw, by kwestionować tego rodzaju stwierdzenie. Jednakże okoliczność iż świadek ich nie słyszał, bynajmniej nie podważała wiarygodności zeznań pokrzywdzonego, tym bardziej zważywszy na to, iż sam oskarżony potwierdzał tego rodzaju zachowania.

zeznania K. A. (1)

Zeznania K. A. (1) w zakresie w jakim wskazywała, iż W. S. zachowywał się głośno, używał wobec J. B. słów obraźliwych korespondowały z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym.

zeznania M. S.

Zeznania M. S. w zakresie, w jakim wskazywała, iż W. S. zachowywał się głośno i używał wobec J. B. słów obraźliwych w pełni korespondowały z zeznaniami przywołanych już świadków.

Świadek zaprzeczała natomiast, by była świadkiem gróźb skierowanych do J. B., wskazując iż pomimo że mieszka na przeciwko oskarżonego, nie interesuje się konfliktem i zajmuje się swoim chorym dzieckiem. Niemniej jednak w ocenie sądu tego rodzaju depozycje mogły wynikać ze strachu przed oskarżonym, na co wskazywał J. B., a co również korespondowało z zeznaniami dzielnicowego P. F., który wskazywał iż mieszkańcy budynku obawiają się oskarżonego, jak i zeznaniami świadków funkcjonariuszy Policji M. T. i M. R. (1), którzy ocenili oskarżonego jako osobę zachowującą się agresywnie w kontakcie z nimi.

zeznania M. B. (2)

Świadek M. B. (2) również potwierdzała, że oskarżony głośno odtwarzał muzykę i wyzywał pokrzywdzonego, jednakże nie potwierdzała by słyszała groźby. W ocenie sądu okoliczność ta nie wpływała na (...). Świadek w istocie mogła owych gróźb nie słyszeć, bądź też treść jej zeznań - zważywszy na poczynione już uwagi - pomimo werbalnych zapewnień, że nie obawiała się oskarżonego, mogła być podyktowana strachem, co zostało już omówione podczas analizy zeznań M. B. (1).

zeznania Ż. D.

Tożsame uwagi jak w przypadku M. B. (2), należało odnieść do świadka Ż. D..

zeznania B. K.

Zeznania B. K. sąd ocenił jako w pełni wiarygodne, bowiem były jasne, wewnętrznie niesprzeczne i spójne z notatką sporządzoną przez świadka z interwencji oraz treścią notatnika służbowego (k. 83, 402 - 405, 409). W ocenie sądu zeznania te wspierały również relację J. B., wskazując iż tego rodzaju groźby pokrzywdzony przytoczył nie tylko składając zeznania w charakterze świadka, ale również "na gorąco", podczas interwencji Policji, zaś zbieżność tych relacji stanowiła w ocenie sądu jeden z argumentów potwierdzających wiarygodność pokrzywdzonego.

zeznania O. J.

Zeznania O. J. sąd również ocenił jako w pełni wiarygodne, bowiem były spójne z zeznaniami B. K., zapisami notatników, jak i omówionym już materiałem dowodowym w zakresie uznanym przez sąd za wiarygodny.

zeznania S. L. i K. C.

Zeznania świadków S. L. i K. C. korespondowały z omówionym materiałem dowodowym i w ocenie sądu stanowiły dowód wspierający wiarygodność J. B., prowadząc do wniosku iż pokrzywdzony co do zasady jednolicie relacjonował wydarzenia podczas interwencji funkcjonariuszy Policji w miejscu zamieszkania oskarżonego, jak i składając zeznania w charakterze świadka.

zeznania M. T.

Zeznania M. T. sąd ocenił jako w pełni wiarygodne, bowiem były jasne, wewnętrznie niesprzeczne i spójne z zeznaniami J. B., M. R. (1) oraz treścią notatnika służbowego (k. 481 - 484). Podkreślenia wymaga, iż świadek w swych zeznaniach wskazywał, że w kontakcie z funkcjonariuszami Policji W. S. był agresywny, co z kolei korespondowało z obrazem zachowania oskarżonego wyłaniającym się z zeznań J. B. i W. L. (1).

zeznania M. R. (1)

Także zeznania M. R. (1) nie budziły żadnych zastrzeżeń sądu i zostały ocenione jako wiarygodne z uwagi na ich zbieżność z zeznaniami M. T., J. B., treścią notatki urzędowej sporządzonej przez świadka (k. 159).

opinie sądowo psychiatryczno - psychologiczne

Opinie, po ich uzupełnieniu w toku postępowania sądowego, były pełne, jasne i niesprzeczne, a sąd zważył, iż zostały sporządzone przez specjalistów dysponujących odpowiednią wiedzą i doświadczeniem zawodowym, poprzedzone jednorazowym badaniem sądowo - psychiatrycznym oskarżonego. Zaznaczyć należy, iż początkowo biegli nie wskazali na potrzebę zastosowania środka zabezpieczającego w postaci terapii uzależnień. Niemniej jednak dysponowali wówczas ograniczonym materiałem dowodowym z akt sprawy. Po przedstawieniu dodatkowych dowodów, w tym w szczególności wyjaśnień oskarżonego z rozprawy, jak i nagrań z monitoringu z firmy (...) biegli jednoznacznie wskazali na potrzebę zastosowania środka zabezpieczającego. Podkreślenia wymaga, iż wnioski biegłych w ich ostatecznym kształcie nie były kwestionowane przez żadną ze stron postępowania i nie budziły również zastrzeżeń sądu.

kopie notatników funkcjonariuszy Policji, notatki urzędowe funkcjonariuszy Policji

Zapisy w notatnikach i notatkach urzędowych w pełni korespondowały z treścią zeznań funkcjonariuszy Policji. Zaznaczyć należy, iż owe zapisy nie stanowiły samodzielnej podstawy do dokonania ustaleń faktycznych (a zatem nie doszło do naruszenia art. 174 kpk), lecz stanowiły one dowody wspierające zeznania policjantów.

protokoły zatrzymania

Dokument urzędowy, niekwestionowany w toku postępowania.

nagrania audio i video

Nagranie zostały zarejestrowane przez W. L. (1), zaś ich treść jak i autentyczność nie były kwestionowane w toku postępowania.

wydruki z systemu wspomagania Policji

Treść i autentyczność dokumentu nie była kwestionowana w toku postępowania.

protokół odtworzenia utrwalonego zapisu

Dokument sporządzony przez funkcjonariusza Policji, niekwestionowany przez żadną ze stron.

odpisy wyroków

Dokumenty urzędowe, niekwestionowane w toku postępowania.

opinia o tymczasowo aresztowanym

Sporządzona przez uprawnioną osobę, niekwestionowana.

2.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.2.1

wyjaśnienia oskarżonego

Sąd nie dał wiary W. S., w zakresie w jakim zapewniał, że przychodził na teren zakładu pracy tylko w sprawie świadectwa pracy, bowiem z przytoczonych już relacji świadków, w tym w szczególności zeznań K. P. i M. P. wynikało, że o tę sprawę oskarżony pytał podczas jednej z początkowych wizyt, jednakże kwestia ta została mu wyjaśniona, zaś pomimo tego oskarżony nie zaniechał odwiedzin na terenie I.. Zresztą sam oskarżony w swojej dalszej relacji przyznawał, iż przychodził tam, by spotkać się z K. P..

1.2.2

wyjaśnienia oskarżonego

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom W. S. , w zakresie w jakim utrzymywał, że jego zachowanie wobec J. B. stanowi pokłosie tego, iż pokrzywdzony go bije. Zdaniem sądu relacja w zakresie dotyczącym okoliczności, w których rzekomo miało dojść do owego naruszenia nietykalności oskarżonego, była niejednolita, a niejednokrotnie wewnętrznie sprzeczna.

Otóż w swych pierwszych wyjaśnieniach W. S. wskazał, że J. B. zaatakował go na klatce schodowej - złapał go za krtań i uderzył z pięści w ucho. Wskazał jednak, że nie miał żadnych obrażeń i nie pamiętał kiedy to było. Dodał, że J. B. bije się jak dziewczynka, jak ciota. W trakcie wyjaśnień złożonych w dniu 22 lipca 2023 r. W. S. wyjaśnił, iż J. B. non stop go bije. Z kolei w dniu 23 lipca 2023 r. W. S. wyjaśnił, że czepia się sąsiada B., bo on go atakuje, a nadto że raz koło sklepu bił go jak ciota. Podczas posiedzenia w przedmiocie wniosku o zastosowanie tymczasowego aresztowania oskarżony wyjaśnił, że J. B. przychodzi i go bije. Dodał, że został pchnięty przez niego, a uderzony wcześniej, a jednocześnie że J. B. nawet bić się nie potrafi, tzn. bije jak dziewczynka. Dalej opisał, że podczas zdarzenia koło Stokrotki musiał się położyć, żeby nie uderzyć J. B., bo już miał dozór i dodał: "On mnie kopnął czy kopnął piwo. Ja nie wiem, bo on nie umie kopnąć." Zapytany o kwestie owych naruszeń nietykalności, oskarżony wskazał, że J. B. uderzył go więcej razy - raz na klatce schodowej i raz koło Stokrotki, a nadto pchnął go po jednej z interwencji Policji. Z kolei już podczas składania zeznań przez samego J. B., który relacjonował, że przytrzymał W. S. pod Stokrotką, sam oskarżony stwierdził następująco: "(...)" (k. 342v).

Powyżej przytoczone wyjaśnienia oskarżonego prowadzą do konstatacji, iż z jednej strony oskarżony twierdził, że pokrzywdzony naruszał jego nietykalność cielesną i to na różne sposoby, m.in. poprzez bicie, uderzenie z pięści, popychanie, a jednocześnie kpiąc z pokrzywdzonego wskazywał, że pokrzywdzony nawet by go nie dotknął.

Znamienne jest jednak przede wszystkim to, iż nikt owego rzekomego stosowania przemocy przez J. B. nie widział. Sam J. B. zaprzeczał, by naruszył nietykalność cielesną oskarżonego poza jedną sytuacją- podczas zdarzenia pod Stokrotką, a nadto przyznawał, że kiedyś zablokował oskarżonemu wyjście z klatki schodowej przed przyjazdem Policji i wersję tę w toku postępowania konsekwentnie podtrzymywał. Warto w tym miejscu wskazać, iż świadek M. B. (1), który mieszka na przeciwko oskarżonego wskazał, że nie słyszał żadnych krzyków wskazujących na to, że J. B. mógł uderzyć oskarżonego, natomiast wie od J. B. o jednym naruszeniu nietykalności - chwyceniu oskarżonego za odzież przez pokrzywdzonego, co w pełno korespondowało z zeznaniami samego J. B..

Sądowi nie umknęło, iż wprawdzie świadkowie D. A. oraz K. A. (1) wskazywali jakoby J. B. miał im opowiedzieć, że uderzył oskarżonego butem. Sam J. B. wskazywał iż do takiej sytuacji w rzeczywistości nie doszło, jednakże przyznawał, że taka wypowiedź w konwencji żartu padła z jego ust. Zaznaczyć przy tym należy, iż z pozostałego materiału dowodowego nie wynikało bynajmniej, by do zdarzenia opisywanego przez małżeństwo A. doszło. Co więcej, to nawet relacje małżonków A. również różniły się w zakresie dotyczącym okoliczności opisywanego przez nich zdarzenia. Otóż D. A. zeznał, że J. B. miał kilka razy uderzyć oskarżonego butem n a klatce schodowej. K. A. (1) opisywała, że zdarzenie miało miejsce pod sklepem (...) . Z kolei z notatki funkcjonariuszy Policji interweniujących w związku ze zdarzeniem koło sklepu (...) wynikało, iż oskarżony miał im zgłaszać, że został uderzony przez J. B. z ręki, jednakże zeznając przed sądem S. L. i K. C. wskazali, iż gdyby W. S. miał jakieś obrażenia, to najpewniej zostałyby one wskazane w notatce dokumentującej interwencję. Nadmienić można, iż gdyby rzeczywiście oskarżony został wówczas kilkakrotnie uderzony w twarz butem bądź usztywnieniem na nogę zrobionym z buta, to należałoby oczekiwać, że powstałyby u niego jakiekolwiek obrażenia. Sam zaś oskarżony - jak już wskazywano - wyjaśnił, iż pod Stokrotką pokrzywdzony kopnął go albo kopnął piwo. W konsekwencji wobec tak licznych przytoczonych rozbieżności co do okoliczności opisywanego zdarzenia, w ocenie sądu to relacja J. B. jawiła się jako rzetelna. Co więcej, to ze zgromadzonych w sprawie relacji wynikało, iż zdarzenie pod Stokrotką poprzedzone było wyprowadzeniem oskarżonego ze sklepu przez ochronę z uwagi na jego obnażanie się i przyciągnęło wielu gapiów. W tej sytuacji nie sposób logiczne przyjąć, by w takich okolicznościach, na oczach innych osób J. B. pozwolił sobie na uderzenie oskarżonego ręką w twarz bądź butem.

Wreszcie sądowi nie umknęło, iż w notatniku służbowym dzielnicowy P. F. odnotował, że w dniu 20 lipca 2023 r. podczas rozmowy telefonicznej J. B. miał go poinformować, że w dniu poprzedzającym przed przyjazdem Policji uderzył oskarżonego. J. B. skonfrontowany z tym zapisem zaprzeczył, by doszło do uderzenia oskarżonego, wskazując iż informował dzielnicowego, że w końcu dojdzie do tego, że uderzy oskarżonego. W tym kontekście zauważyć należy, iż sam oskarżony wskazywał, że do rzekomego uderzenia miało dojść jeszcze przed zdarzeniem pod Stokrotką, a zatem we wcześniejszym okresie, co prowadziło do wniosku, iż okoliczności tej nie potwierdzał nawet oskarżony. Zdaniem sądu mając na uwadze, iż zapis w notatniku dzielnicowego powstał na podstawie rozmowy telefonicznej, w której J. B. miał być pobudzony, w istocie mogło dojść do niezrozumienia słów wypowiadanych przez pokrzywdzonego.

Wobec przyjętej przez oskarżonego linii obrony jakoby jego zachowanie stanowiło odpowiedź na naruszenia nietykalności ze strony J. B., nie bez znaczenia pozostawało również to, iż w czasie owych zdarzeń był on pod wpływem alkoholu (sam oskarżony przyznawał, iż być w wielomiesięcznym ciągu alkoholowym), co mogło mieć wpływ na jego zdolności do postrzegania i odtwarzania postrzeżeń (co również sam przyznawał). Warto w tym kontekście zaznaczyć, iż pokrzywdzony oraz jego żona zeznawali, że W. S. wykrzykiwał, że jest bity przez pokrzywdzonego, podczas gdy ten przebywał w swoim mieszkaniu. Z kolei świadek D. A. wskazywał, że słyszał, jak W. S. krzyczał: "pobiłeś mnie cwelinko, rozwaliłeś mi łuk brwiowy", a jednocześnie nie widział wówczas żadnych obrażeń u oskarżonego.

zeznania K. A. (1) i D. A.

Zeznania świadków K. A. (1) i D. A. zdaniem sądu nie potwierdzały jakoby J. B. miał uderzyć oskarżonego, co już wskazano w trakcie analizy wyjaśnień oskarżonego.

Sąd nie dał wiary świadkowi K. A. (1) w zakresie w jakim wskazywała na rzekomo prowokacyjne zachowania pokrzywdzonego względem oskarżonego. Przede wszystkim podkreślić należy, iż żaden inny świadek (w tym również D. A.) nie wskazywał, by J. B. zachowywał się w prowokacyjny sposób względem oskarżonego, a przesłuchano wielu świadków - sąsiadów pokrzywdzonego i oskarżonego. Co więcej, to z przebiegu rozprawy wynikało, iż W. S. pozostawał z K. A. (2) w dość zażyłych relacjach - wszak tylko ją spośród wszystkich sąsiadów oskarżony poprosił o papierosa.

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

1

W. S.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Oskarżyciel publiczny zarzucił oskarżonemu popełnienie czynu kwalifikowanego z art. 190a § 1 kk.

Z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, w tym w szczególności zeznań K. P., M. P., K. M. (2), I. B., J. C., zapisów nagrań z monitoringu, jak i danych telekomunikacyjnych, a nadto z samych wyjaśnień oskarżonego W. S. jasno wynikało, iż oskarżony podejmował wobec pokrzywdzonej szereg zachowań wypełniających znamiona przestępstwa.

Zaznaczyć należy, iż z przywołanych dowodów wynikało, że w przypisanym w wyroku okresie, oskarżony wielokrotnie pojawiał się na terenie firmy (...) (wprawdzie zdarzały się kilkudniowe przerwy, ale czasem oskarżony przychodził nawet dwa razy dziennie) i dążył do spotkania z K. P.. Jednocześnie oskarżony wypytywał jej współpracowników o jej sprawy osobiste. Gdy jego zamiar spotkania z pokrzywdzoną nie mógł być zrealizowany, bowiem kobieta zamykała się w biurze, to oskarżony stał pod tym pomieszczeniem, wpatrywał się w nią przez okno, zaś sytuacje takie trwały czasem nawet kilkadziesiąt minut. W sytuacji gdy oskarżony był wyprowadzany z terenu zakładu pracy, po jakimś czasie wracał bądź oczekiwał na pokrzywdzoną na parkingu. We wskazanym okresie, oskarżony również wielokrotnie dzwonił na telefon służbowy pokrzywdzonej, który miała zawsze przy sobie, przy czym próby nawiązania połączenia miały miejsce również w godzinach nocnych.

W ocenie sądu natężenie tych zachowań oraz tak długi okres czasu powodowały, że zachowania te istotnie naruszały prywatność pokrzywdzonej, skutkowały u niej poczuciem zagrożenia i udręczenia. Zaznaczyć należy, iż K. P. wyraźnie wskazywała, że była zmęczona takim zachowaniem, czuła się zagrożona, myślała o zmianie pracy i wyjeździe do innego miasta, zaś w ocenie sądu okoliczności dotyczące długotrwałości tych zachowań i ich intensywności skutkować musiały przyjęciem, że owo poczucie zagrożenia i udręczenia były obiektywnie uzasadnione. Nadto oskarżony na terenie wskazanego zakładu pracy prezentował zachowania impulsywne, a nawet ryzykowne i nieobliczalne. Wszak na jednym z nagrań z monitoringu zarejestrowano jak oskarżony połamał listwę, rzucał butami i podjął próbę podpalenia drutu miedzianego, przy czym sam przynawał, iż było to wywołane tym, że K. P. nie chciała wyjść z biura, a zatem w ocenie sądu również stanowiło zachowanie znamionujące przestępstwo nękania. Okoliczności związane z gwałtownością i intensywnością zachowań podejmowanych przez oskarżonego zdaniem sądu skutkować musiały uznaniem, iż poczucie zagrożenia i udręczenia pokrzywdzonej były obiektywnie uzasadnione.

Zdaniem sądu oskarżony obejmował swym zamiarem bezpośrednim realizację wszystkich znamion przestępstwa z art. 190a § 1 kk - wszak pomimo komunikatów, by opuścił teren zakładu pracy, interwencji pracowników ochrony i funkcjonariuszy Policji, był w swym zachowaniu niepoprawny.

Podkreślenia wymaga, iż nie sposób uznać, być oskarżony działał motywowany wyłącznie chęcią załatwienia kwestii świadectwa pracy, co zostało już omówione w trakcie analizy dowodów. Jednocześnie sam oskarżony w swych wyjaśnieniach przyznawał, że zakochał się w pokrzywdzonej, chciał ją zobaczyć, niemniej jednak bynajmniej nie jest to okoliczność, która mogłaby uwolnić go od odpowiedzialności za przypisany czyn.

W konsekwencji sąd uznał oskarżonego za winnego zarzuconego mu czynu. Sąd sprecyzował przy tym, iż czyn miejsce w okresie końca lutego 2023 r. do dnia 19 maja 2023 r., kierując się w tym zakresie m.in. zeznaniami pokrzywdzonej, która wskazała, iż zachowania oskarżonego zaczęły się po 22 lutego 2023 r., a z kolei zeznając w dniu 23 maja 2023 r. podała, że od kilku dni ma spokój. Nadto sąd poczynił ustalenie, iż próba wzniecenia ognia na terenie zakładu pracy pokrzywdzonej miała charakter jednorazowy.

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

3

W. S.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Sąd zważył, iż art. 190 § 1 kk stanowi, że karze podlega ten, kto grozi innej osobie popełnieniem przestępstwa na jej szkodę lub szkodę osoby najbliższej, jeżeli groźba wzbudza w zagrożonym uzasadnioną obawę, że będzie spełniona.

Zdaniem sądu zgromadzony materiał dowodowy, w szczególności w postaci wyjaśnień oskarżonego, zeznań J. B., E. B., M. B. (1), W. L. (1), funkcjonariuszy Policji B. K., O. J., M. T., M. R. (1), S. L., K. C. (wspartych zapisami w notatnikach służbowych i notatkach urzędowych) oraz nagrań zarejestrowanych przez W. L. (1) potwierdzał, iż oskarżony groził pokrzywdzonemu pozbawieniem życia, wyrządzeniem krzywdy fizycznej, spaleniem mieszkania. Oskarżony zarówno podczas osobistych spotkań, jak i będąc sam w swoim mieszkaniu groził pokrzywdzonemu, używając m.in. słów „(...)”, „(...)”, „(...)”, „(...)”. Nie budziło wątpliwości, iż również groźby, które oskarżony wykrzykiwał będąc sam w swoim mieszkaniu skierowane były do J. B., a oskarżony chciał, by pokrzywdzony je usłyszał, co potwierdzał w swoich wyjaśnieniach.

Sam pokrzywdzony wielokrotnie deklarował, że obawiał się spełnienia tych gróźb, niemniej jednak oceny, czy faktycznie groźba wzbudziła u zagrożonego obawę spełnienia, czy wywołała uczucie strachu lub zagrożenia dokonuje się z uwzględnieniem czynnika obiektywnego, tj. poprzez ocenę, czy zagrożony istotnie mógł w danych okolicznościach w ten sposób groźbę odebrać (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 4 lipca 2002 r., ygn.. akt II Aka 163/02, publ. Lex nr 57016). Otóż zaznaczyć należy, iż obawy J. B. nie miały charakteru odosobnionego. Także świadek W. L. (1) wskazywał, że sąsiedzi obawiali się zachowania oskarżonego, bowiem jawił się on jako osoba nieobliczalna. Podobnie świadek D. D. zeznawała, że zarówno ona, jak i inni sąsiedzi obawiali się oskarżonego. Także dzielnicowy P. F. wskazywał na obawy istniejące w środowisku sąsiedzkim, a wreszcie funkcjonariusze Policji M. R. (1) i M. T. zrelacjonowali zachowanie oskarżonego podczas jednej z interwencji, wskazując iż było ono agresywne, niepoprawne i skutkowało użyciem środków przymusu bezpośredniego. Zważyć również należy, iż nawet w toku procesu na sali rozpraw oskarżony prezentował wobec J. B. zachowania impulsywne, używając słów obraźliwych, co skutkowało dwukrotnie zarządzeniem opuszczenia sali przez oskarżonego. Oznacza to, iż nawet znalezienie się w sytuacji formalnej, przed sądem i po pouczeniu przez sąd o obowiązku należytego zachowania, nie powstrzymywało oskarżonego przed obrażaniem pokrzywdzonego. W tej sytuacji oskarżony w istocie jawił się jako osoba impulsywna i nieobliczalna. Zdaniem sądu nawet sposób zachowania oskarżonego na sali rozpraw potwierdzał, iż pokrzywdzony niewątpliwie mógł obiektywnie obawiać się oskarżonego, a zauważyć należy, iż podczas rozprawy oskarżony był trzeźwy, zaś z relacji świadków oraz protokołów badania stanu trzeźwości wynikało, że przypisanych zachowań oskarżony miał dopuścić się będąc pod wpływem alkoholu. Powszechnie zaś wiadomo, iż alkohol może oddziaływać negatywnie na zachowanie, rozhamowująco, wzmacniając agresję, co stanowi kolejny argument wskazujący, iż obawy pokrzywdzonego były uzasadnione.

Jednocześnie okoliczność, że J. B. podczas rozprawy w dniu 11 stycznia 2024 r. zadeklarował, iż nie obawiał się początkowo fizycznego ataku ze strony oskarżonego, nie niweczyła ustalenia sądu, iż wszystkie zachowania oskarżonego związane z grożeniem pokrzywdzonemu, wzbudziły w nim obawę ich spełnienia. To, że J. B. nie obawiał się początkowo fizycznego ataku, wiedząc iż z uwagi na stan upojenia oskarżonego, poradziłby sobie z nim, nie przeczyła przecież temu, że obawiał się realizacji tych słów w inny sposób. Wszak słowa "(...)", "(...)" itp. w zakresie możliwych sposobów realizacji nie ograniczają się do fizycznego ataku "gołymi rękami". Znamienne było to, iż J. B. wskazał, iż od czasu gdy oskarżony wypowiedział słowa: "(...)", bał się już stale, że oskarżony podpali jego mieszkanie podczas snu, co jawi się jako uzasadnione, tym bardziej mając na uwadze inne niestandardowe, nieobliczalne zachowania oskarżonego pod wpływem alkoholu. Abstrahując nawet od tego, że świadek podczas wszystkich zeznań podkreślał swoją obawę podyktowaną nieobliczalnym zachowaniem oskarżonego, to zważyć należy, iż owa obawa nie musi istnieć nawet w chwili wyartykułowania danych słów, by dane zachowanie mogło wypełnić znamiona przestępstwa. W tym miejscu przywołać można stanowisko wyrażone przez Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 21 maja 2020 r., sygn. akt V KK 85/20 (publ. Lex nr 3028938): " Po pierwsze, wskazać należy, że ustawodawca nie wymaga, aby między wyrażeniem groźby a powstaniem obawy jej spełnienia musiała zaistnieć koincydencja czasowa. Tak samo, jak ma to miejsce w przypadku innych przestępstw materialnych, tak i w przypadku przestępstwa z art. 190 § 1 k.k. skutek jest ze swojej istoty okolicznością oderwaną od samego działania sprawcy. Nie zmienia tego fakt, że akurat w przypadku występku groźby ma on charakter niefizykalny. Po drugie, nie jest tak, że lęk przed spełnieniem groźby musi być wywołany wyłącznie zachowaniem sprawcy kończącym się z chwilą jej wyrażenia, ale mogą go katalizować inne okoliczności, w tym także późniejsze zachowanie sprawcy."

Sąd przyjął, iż wszystkie zachowania zarzucone oskarżonemu w punktach II, III i IV wyroku stanowiły jeden czyn zabroniony, podczas gdy prokurator zarzucił oskarżonemu popełnienie jednego czynu ciągłego w okresie od 1 do 29 czerwca 2023 r. oraz kolejnych czynów jednostkowych w dniach 14 lipca 2023 r. i 21 lipca 2023 r. Niemniej jednak z zeznań pokrzywdzonego jasno wynikało, iż po 29 czerwca 2023 r. aż do dnia zatrzymania oskarżonego, jego zachowania związane z wypowiadaniem gróźb pod adresem pokrzywdzonego, powtarzały się, a wręcz nasiliły się i miały miejsce niemal codziennie. Także nagranie audio zarejestrowane przez W. L. (1) w dniu 6 lipca 2023 r. przeczyło, by w lipcu 2023 r. zachowanie oskarżonego ograniczyło się do wskazanych w punktach III i IV aktu oskarżenia dni. Z kolei przyjęta przez prokuratora konstrukcja zarzutów pozwalała sądowi na przyjęcie - zgodnie z okolicznościami wyłaniającymi się z ustaleń faktycznych - iż wszystkie zachowania oskarżonego miały miejsce w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru. Wszak oskarżony podejmował tego rodzaju zachowania wielokrotnie, wykorzystując okazje związane z osobistym spotkaniem J. B., jak i wykrzykując wskazane słowa ze swojego mieszkania. Okoliczności wyłaniając się ze stanu faktycznego przeczyły, by oskarżony w owym okresie, kiedykolwiek porzucił ów zamiar.

W konsekwencji sąd uznał oskarżonego w ramach zachowań zarzuconych w punktach II, III i IV aktu oskarżenia za winnego tego, że w okresie od 1 czerwca 2023 r. do 21 lipca 2023 r. w G., działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, groził J. B. pozbawieniem życia, wyrządzeniem krzywdy fizycznej oraz spaleniem mieszkania, zaś groźby te wzbudziły w pokrzywdzonym uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione.

☐

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

W. S.

1

1

Przestępstwo z art. 190a § 1 kk zagrożone jest karą pozbawienia wolności od 6 miesięcy do 8 lat.

Jako okoliczność łagodzącą sąd potraktował to, iż w chwili czynu oskarżony był osobą niekaraną. Pozytywną wymowę miało również niewątpliwie przeproszenie pokrzywdzonej, jak i fakt częściowego przyznania się do winy przez oskarżonego poprzez potwierdzenie szeregu okoliczności faktycznych sprawy.

Z kolei jako okoliczności obciążające sąd uwzględnił długotrwałość i intensywność zachowań podejmowanych przez oskarżonego wobec K. P.. Oskarżony dzwonił do pokrzywdzonej o różnych porach, nachodził ją w miejscu pracy, wypytywał wśród współpracowników o jej sprawy osobiste. Sama pokrzywdzona wskazywała, iż bała się wychodzić z mieszkania, a jej obawy potęgowane były troską o dziecko. Nadto oskarżony prezentował daleko idącą niepoprawność w swym zachowaniu. Żadnych rezultatów nie przynosiły nie tylko komunikaty ze strony pokrzywdzonej i jej przełożonego, ale nawet wielokrotne interwencji funkcjonariuszy Policji.

Jednocześnie oskarżony nawet w toku rozprawy pozostawał bezrefleksyjny w przedmiocie naganności swojej postawy, czego przykładem było skierowane do pokrzywdzonej podczas jej przesłuchania pytanie o jej stan cywilny.

Jako okoliczność obciążającą sąd potraktował również to, iż oskarżony działał pod wpływem alkoholu, a swym zachowaniem przeszkadzał również innym pracownikom.

Nadto sąd zwrócił uwagę, iż po utracie pracy w firmie (...) oskarżony prowadził nieustabilizowany tryb życia, nie podjął kolejnego zatrudnienia, nadużywał alkoholu i dopuszczał się się kolejnych wykroczeń, w tym kradzieży alkoholu.

Wskazane powyżej okoliczności doprowadziły sąd do wniosku, iż w przypadku oskarżonego prognozę kryminologiczną należało ocenić jako negatywną.

W konsekwencji mając na uwadze wskazane okoliczności, jak i stopień winy oskarżonego i stopień społecznej szkodliwości czynu, które wobec okoliczności jego popełnienia ocenić należało jako wysoki, sąd doszedł do wniosku, iż w sprawie nie zachodziła możliwość skorzystania z instytucji przewidzianej w art. 37a kk.

Niewątpliwie w sprawie zaistniało szereg okoliczności obciążających, które przemawiały za orzeczeniem surowej kary. Niemniej jednak sąd miał na uwadze, iż w czasie czynów oskarżony był jeszcze osobą niekaraną i w konsekwencji zdecydował o wymierzeniu kary w dolnych granicach ustawowego zagrożenia. Zdaniem sądu kara pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku ma szansę spełnić funkcję represyjną i prewencyjną w wymiarze indywidualnym, uświadamiając oskarżonemu iż prezentowane przez niego zachowania są niedopuszczalne i spotykać się będą z reakcją karną.

W. S.

2

1

Sąd na podstawie art. 41a § 1 i 4 kk orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu kontaktowania się z pokrzywdzoną K. P. we wszelki możliwy sposób oraz zakazu zbliżania się do pokrzywdzonej na odległość mniejszą niż 50 metrów na okres 3 lat. Sąd miał na względzie okoliczności wskazane w części dotyczącej uzasadnienia wymiaru kary, jak i potrzebę ochrony pokrzywdzonej. Zdaniem sądu orzeczenie tego rodzaju środka ma istotne znaczenie dla kształtowania u oskarżonego postawy polegającej na przestrzeganiu obowiązujących norm prawnych.

W. S.

3

3

Przestępstwo z art. 190 § 1 kk w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 września 2023 r. zagrożone było karą grzywny, ograniczenia wolności lub pozbawienia wolności do lat 2, przy czym stosownie do art. 57b kk sąd zobligowany był wymierzyć karę w wysokości powyżej dolnej granicy zagrożenia, a mógł tę karę orzec do podwójnej wysokości górnej granicy ustawowego zagrożenia.

Podobnie jak w przypadku czynu przypisanego w punkcie 1 wyroku sąd jako okoliczności łagodzące potraktował fakt, iż w czasie czynu oskarżony nie był osobą karaną, jak i to, że oskarżony przyznał się do winy.

Z kolei obciążająco na wymiar kary wpływać musiały okoliczności dotyczące ilości, intensywności przypisanych zachowań, jak i tego, że miały one miejsce na przestrzeni niemal dwóch miesięcy. Nadto owe zachowania wiązały się z wypowiadaniem pod adresem pokrzywdzonego słów obraźliwych i obelżywych. Istotną okolicznością było również to, iż oskarżony także na sali rozpraw, nie zważając na powagę sytuacji i miejsce, w którym się znajdował, również używał wobec pokrzywdzonego wyzwisk, kpił z jego niepełnosprawności, co przeczyło jakiejkolwiek refleksji po stronie oskarżonego. Zaznaczyć należy, iż przeprowadzone postępowanie dowodowego nie potwierdziło, by zachowanie oskarżonego zostało sprowokowane przez pokrzywdzonego, a okoliczność iż stał się adresatem tych gróźb wynikała wyłącznie z tego, iż W. S. podejrzewał go o odcięcie mu dopływu prądu do mieszkania, jak i zarzucał mu to, że ośmielił się zwrócić o interwencję funkcjonariuszy Policji.

Wreszcie, jako okoliczność obciążającą sąd potraktował również okoliczności dotyczące trybu życia oskarżonego w czasie przypisanego mu czynu. Oskarżony nie pracował, nadużywał alkoholu, zakłócał spokój sąsiadom, dopuszczał się kolejnych wykroczeń. Co więcej, to wyrokiem Sądu Rejonowego w Grudziądzu z dnia 2 października 2023 r., sygn akt II K 545/23 oskarżony został skazany również za czyn z art. 190 § 1 kk na szkodę innej osoby, co w ocenie sądu świadczy o łatwości wyzwalania u oskarżonego tego rodzaju zachowań.

Wreszcie sąd zważył, iż części zachowań oskarżony dopuścił się już w trakcie stosowania wobec niego środka zapobiegawczego w postaci dozoru Policji polegającego m.in. na zakazie zbliżania się do pokrzywdzonego i zakazie kontaktowania się z nim. W ocenie sądu dobitnie świadczy to o niepoprawności oskarżonego i prowadzi do wniosku, że wobec oskarżonego nie zachodziła pozytywna prognoza kryminologiczna.

W konsekwencji sąd zdecydował o wymierzeniu oskarżonemu kary 8 miesięcy pozbawienia wolności.

W. S.

4

3

Sąd na podstawie art. 41a § 1 i § 4 kk w związku z czynem przypisanym w punkcie 3 wyroku orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu kontaktowania się we wszelki możliwy sposób z pokrzywdzonym J. B. oraz zakazu zbliżania się do pokrzywdzonego J. B. na odległość mniejszą niż 5 (pięć) metrów na okres 3 (trzech) lat. Sąd wziął pod uwagę okoliczności, które legły u podstaw wymiaru kary, jak i potrzebę zapewnienia ochrony pokrzywdzonemu. Zdaniem sądu z uwagi na fakt, iż oskarżony i pokrzywdzony mieszkają w tym samym budynku, trudne do realizacji byłoby nakazanie oskarżonemu utrzymywania większego dystansu od pokrzywdzonego.

W. S.

5

1, 3

Sąd przy wymiarze kary łącznej wziął pod uwagę, iż oskarżony dopuścił się czynu z art. 190 § 1 kk w zw. z art. 12 § 1 kk oraz czynu z art. 190a § 1 kk, a zatem czynów wymierzonych w zbliżone rodzajowo dobra prawne. Sąd uwzględnił również, iż wszystkie czyny zostały popełnione z winy umyślnej w zamiarze bezpośrednim, a nadto w istocie czyn na szkodę J. B. miał miejsce zaraz po tym jak oskarżony zakończył swoje zachowania wobec K. P.. W konsekwencji związki przedmiotowo - podmiotowe pomiędzy czynami należało ocenić jako dość bliskie.

Niemniej jednak sąd wziął również pod uwagę, iż oskarżony już po popełnieniu czynów nie wykazał refleksji dotyczącej naganności swojego zachowania, nadal prowadził nieustabilizowany tryb życia, a podczas procesu na sali rozpraw kpił z pokrzywdzonego J. B. i obrażał go, a zatem nawet dotychczasowy okres stosowania tymczasowego aresztowania nie skłonił go do zmiany zachowania.

W konsekwencji sąd na podstawie art. 85 § 1 kk i art. 86 § 1 kk w miejsce kar jednostkowych wymierzył oskarżonemu karą łączną 1 (jednego) roku i 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności.

Mając na uwadze stwierdzone przez biegłych uzależnienie oskarżonego od alkoholu, sąd na podstawie art. 62 kk orzekł wobec niego terapeutyczny system wykonania kary pozbawienia wolności.

W. S.

6

6

Sąd na podstawie art. 93a § 1 pkt 3 kk, art. 93b § 1 kk i art. 93c pkt 5 kk w związku z czynami przypisanymi w punktach 1 i 3 wyroku orzekł wobec oskarżonego środek zabezpieczający w postaci terapii uzależnień.

Zdaniem sądu w sprawie zostały spełnione przesłanki wynikające z przywołanych przepisów. Orzekając wskazany środek sąd miał na uwadze wnioski opinii biegłych lekarzy psychiatrów i psychologa, z których wynikało, że u oskarżonego stwierdzono uzależnienie od alkoholu, a zdaniem biegłych uzależnienie od alkoholu i jego nadużywanie może zwiększać w znacznym stopniu ryzyko popełnienia przez oskarżonego czynów zabronionych w przyszłości.

Zdaniem sądu inne środki prawne przewidziane w kodeksie lub orzeczone na podstawie innych ustaw byłyby niewystarczające wobec oskarżonego, bowiem oskarżony nadal pozostaje bezkrytyczny wobec swojego uzależnienia. Z jednej strony przyznaje się do ciągów alkoholowych, potwierdzając iż z uwagi na stan upojenia, nie pamięta pewnych faktów, z drugiej zaś wskazuje, iż nie pił dużo i jest smakoszem. Tymczasem orzeczenie środka zabezpieczającego daje gwarancję, że będzie on stosowany po opuszczeniu przez oskarżonego zakładu karnego tak długo jak to będzie potrzebne, co będzie podlegało ocenie biegłych i sądu.

Zaznaczyć należy, iż sąd za zgodą stron postępowania w niniejszej sprawie odstąpił od wysłuchania na podstawie art. 354a § 2 kk biegłych lekarzy psychiatrów i biegłego psychologa, albowiem oskarżony wyraził zgodę na zastosowanie wobec niego środka zabezpieczającego w postaci terapii uzależnień. Oskarżony dwukrotnie podtrzymał stanowisko w tym zakresie, w czasie rozprawy wytłumaczono mu, iż środek taki jest stosowany po odbyciu kary, zaś oskarżony korzystał w sprawie z pomocy obrońcy.

W. S.

7

7

Sąd na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu W. S. okres tymczasowego aresztowania od dnia 21 lipca 2023 r., godz. 23:20 do nadal.

5.  Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

6.  inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

Sąd w niniejszej sprawie zastosował zgodnie z art. 4 § 1 kk przepisy Kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 września 2023 r. Stanowisko to podyktowane było aktualnym brzmieniem przepisów art. 53 kk i art. 190 § 1 kk, które były niekorzystne dla oskarżonego.

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

8

O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej orzeczono na podstawie art. 626 § 2 kpk oraz § 11 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2015.1800 ze zm.). Sąd zasądził koszty obrony na podstawie przepisów Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie mając na uwadze treść wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 23 kwietnia 2020 r., sygn. SK 66/19 oraz wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 grudnia 2022 r., sygn. SK 78/21. Sąd uwzględnił, iż adw. R. M. reprezentowała oskarżonego w toku śledztwa i w postępowaniu sądowym podczas 4 terminów rozpraw (600 zł + 840 zł + 168 zł x 3).

9

O kosztach postępowania orzeczono w punkcie siódmym sentencji wyroku na podstawie art. 624 § 1 kpk, zwalniając oskarżonego od obowiązku ich uiszczenia z uwagi na aktualną sytuację majątkową.

7.  Podpis