Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Grudziądzu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

dnia 26 października 2017 r.

Sąd Rejonowy w G. II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia S.R. Piotr Gensikowski

Protokolant: sekr. sądowy Paulina Grzybowska

w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej w G. – M. T.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 marca 2017 r., 6 czerwca 2017 r., 20 lipca 2017 r. oraz 16 października 2017 r.

sprawy karnej

S. B.

s. S. i B., zd. P., ur. (...) w Ś., obywatelstwa polskiego, zam. ul. (...) (...)-(...) G., PESEL (...), karany

oskarżonego o to, że:

w okresie od 9 czerwca 2016 r. do sierpnia 2016 r. w G. przy ul. (...). (...) 5 działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru dokonał umyślnego uszkodzenia mienia poprzez uderzenie pięścią w ścianę z regipsu znajdującą się tuż za drzwiami wejściowym do kamienicy po lewej stronie i powodując w ten sposób jej odkształcenie i straty w wysokości 100 zł, a także dokonał uszkodzenia drzwi wejściowych do piwnicy poprzez kopanie ich i tym samym spowodowanie ich połamania czyniąc straty w wysokości 100 zł, a także dokonał zniszczenia drzwi wejściowych do mieszkania nr (...) w przedmiotowej kamienicy poprzez ich kopanie czym spowodował wgniecenia w metalowej powierzchni tych drzwi czyniąc straty w wysokości 650 zł na łączną sumę strat 850 zł na szkodę H. S., tj. o czyn z art. 288§ 1 kk. w zw. z art. 12 kk

o r z e k ł :

1.  Oskarżonego S. B. w ramach zachowań zarzucanych mu aktem oskarżenia uznaje za winnego tego, że dnia 9 czerwca 2016 r. w G. przy ul. (...) dokonał umyślnego uszkodzenia drzwi wejściowych do mieszkania nr (...) poprzez ich kopanie, w wyniku czego spowodował wgniecenia w metalowej powierzchni tych drzwi czyniąc szkodę w mieniu H. S. w kwocie 650 zł, tj. występku z art. 288 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 288 § 1 k.k., po zastosowaniu art. 37a k.k. oraz art. 34 § 1 k.k., art. 34 § 1a pkt 1 k.k. oraz art. 35 § 1 k.k. wymierza mu karę 3 (trzech) miesięcy ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym,

2.  Na podstawie art. 46 § 1 kk orzeka wobec oskarżonego obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego H. S. kwoty 650 zł (sześćset pięćdziesiąt złotych) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 10 czerwca 2016 r. do dnia zapłaty,

3.  Oskarżonego S. B. w ramach zachowań zarzucanych mu aktem oskarżenia uznaje za winnego tego, że dnia 27 lipca 2016 r. w G. przy ul. (...) dokonał umyślnego uszkodzenia drzwi wejściowych do piwnicy poprzez kopanie ich i tym samym spowodowanie ich połamania czyniąc szkodę w mieniu H. S. w kwocie 100 zł, tj. wykroczenia z art. 124 § 1 k.w. i za to na podstawie art. 124 § 1 k.w. wymierza mu karę 1 (jednego) miesiąca ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin,

4.  Na podstawie art. 124 § 4 kw orzeka wobec oskarżonego obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego H. S. kwoty 100 zł (sto złotych),

5.  Oskarżonego S. B. uniewinnia od popełnienia dnia 23 lipca 2016 r. wykroczenia uszkodzenia ściany z regipsu znajdującej się tuż za drzwiami wejściowym do kamienicy po lewej stronie,

6.  Zwalnia oskarżonego od obowiązku uiszczenia opłaty, zwalnia oskarżonego od obowiązku uiszczenia wydatków postępowania obciążając nimi Skarb Państwa,

7.  Kosztami postępowania w części uniewinniającej wyroku obciąża Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

W marcu 2014 r. H. S. zawarł umowę najmu mieszkania w kamienicy przy ulicy (...) w G..

dowód: zeznania świadka H. S. (k. 5), wyjaśnienia oskarżonego S. B. (k. 57)

Dnia 9 czerwca 2016 r. S. B. dokonał uszkodzenia drzwi wejściowych do mieszkania nr (...) w kamienicy przy ulicy (...) poprzez ich kopanie, w wyniku czego spowodował wgniecenia w metalowej ich powierzchni, powodując szkodę w mieniu H. S. w kwocie 650 złotych obejmującej wartość drzwi oraz cenę ich montażu.

dowód: zeznania świadka H. S. (k. 5v.), zeznania świadka E. S. (k. 50v.)

Dnia 23 lipca 2016 r. nieustalona osoba dokonała uszkodzenia ściany z regipsu znajdującej się tuż za drzwiami wejściowymi do kamienicy przy ulicy (...) po lewej stronie, powodując szkodę w mieniu H. S. w kwocie 100 złotych.

dowód: zeznania świadka H. S. (k. 5)

Dnia 27 lipca 2016 r. S. B. dokonał uszkodzenia drzwi wejściowych do piwnicy poprzez ich kopanie, w wyniku czego spowodował ich połamanie, powodując szkodę w mieniu H. S. w kwocie 100 złotych.

dowód: zeznania świadka H. S. (k. 5v.), zeznania świadka C. N. (k. 44v.), zeznania świadka K. D. (k. 47v.)

S. B. był do tej pory dwukrotnie karany za przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. oraz z art. 288 § 1 k.k.

dowód: karta karna (k. 136), odpisy wyroków (k. 62-63)

Oskarżony S. B. w toku postępowania przygotowawczego nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów zabronionych. Składając wyjaśnienia oskarżony zaprzeczył, aby dokonał uszkodzeń zarzucanych mu w toku tego postępowania (k. 57). Sąd oceniając przytoczone wyjaśnienia oskarżonego dał im wiarę tylko w takim zakresie, w jakim pozostawały one zbieżne z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w niniejszej sprawie. Sąd dał zatem wiarę wyjaśnieniom oskarżonego w części, w której zaprzeczał on dokonanie uszkodzenia ściany regipsu znajdującej się w kamienicy. W zebranym w sprawie materiale dowodowym nie było podstaw, aby podważyć wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie. Świadek H. S. zeznał, że nie widział osoby dokonującej tego uszkodzenia (k. 5v., k. 72). Świadek C. N. zeznała, że nie widziała osobiście tego, jak oskarżony uszkodził tę ścianę (k. 44v.). Podobnie świadek K. D. zeznała, że osobiście nie widziała uszkodzenia tej ściany przez oskarżonego (k. 47v.). W pozostałym zakresie sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego, gdyż były one sprzeczne z innymi dowodami przeprowadzonymi w sprawie. Wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie były sprzeczne z zeznaniami świadka C. N. (k. 44v.-45, k. 128), zeznaniami świadka K. D. (k. 47v.-48, k. 128), a także zeznaniami świadka E. S. (k. 50v., k. 137v.), które były świadkami bezpośrednimi uszkodzeń. Wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie co do wysokości wyrządzonej szkody były sprzeczne z zeznaniami świadka H. S. (k. 5-5v., k. 71v.-72, k. 127v., k. 139v.), którym sąd dał wiarę, gdyż znajdowały potwierdzenie w dokumentach w postaci faktury (k. 134) obejmującej m.in. podobne drzwi, jak uszkodzone. Sąd dał wiarę tym dokumentom, a także innym zgromadzonym w sprawie, gdyż żadna ze stron, a także sąd z urzędu, nie dopatrzył się podstaw, aby zakwestionować ich autentyczność oraz prawdziwość.

Dla oceny zasadności popełnienia przez oskarżonego zarzucanych mu czynów nie miały natomiast znaczenia zeznania świadka M. C. (k. 77-78), zeznania świadka P. K. (k. 80-81), gdyż nie byli oni bezpośrednimi świadkami zachowania oskarżonego, przybywając na interwencje po uszkodzeniu mienia. Podobnie sąd ocenił zeznania świadka M. M. (k. 83v.), która jest dzielnicową w rejonie kamienicy przy ulicy (...).

S. B. został oskarżony o to, że w okresie od 9 czerwca 2016 r. do sierpnia 2016 r. w G. przy ul. (...). (...) 5 działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru dokonał umyślnego uszkodzenia mienia poprzez uderzenie pięścią w ścianę z regipsu znajdującą się tuż za drzwiami wejściowym do kamienicy po lewej stronie i powodując w ten sposób jej odkształcenie i straty w wysokości 100 zł, a także dokonał uszkodzenia drzwi wejściowych do piwnicy poprzez kopanie ich i tym samym spowodowanie ich połamania czyniąc straty w wysokości 100 zł, a także dokonał zniszczenia drzwi wejściowych do mieszkania nr (...) w przedmiotowej kamienicy poprzez ich kopanie czym spowodował wgniecenia w metalowej powierzchni tych drzwi czyniąc straty w wysokości 650 zł na łączną sumę strat 850 zł na szkodę H. S., tj. o czyn z art. 288§ 1 kk. w zw. z art. 12 kk

Oceniając zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy należało uznać, że oskarżony S. B. dnia 9 czerwca 2016 r. uszkodził drzwi wejściowe do mieszkania nr (...) na szkodę pokrzywdzonego. Oskarżony w swych wyjaśnieniach nie przyznawał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Sprawstwo i wina oskarżonego co do popełnienia tego czynu wynikało jednak z zeznań świadka E. S. oraz zeznań świadka H. S..

Przestępstwo przewidziane w art. 288 § 1 k.k. zagrożone jest karą pozbawienia wolności do lat pięciu, przy czym na podstawie art. 37a k.k. można w tym przypadku wymierzyć karę wolnościową. Rozważając wymiar kary w tych granicach wobec oskarżonego Sąd miał na względzie następujące okoliczności. W ramach dyrektywy odwołującej się do stopnia społecznej szkodliwości Sąd na niekorzyść oskarżonego miał na uwadze brak uzasadnionych przyczyn, z powodu których dokonał wgniecenia drzwi do mieszkania. Na korzyść oskarżonego przemawiała natomiast wartość szkody, która jedynie nieznacznie przekraczała kwotę 500 złotych. Z kolei z punktu widzenia dyrektywy prewencji indywidualnej na niekorzyść oskarżonego bez wątpienia przemawiała jego uprzednia karalność za podobne przestępstwa. W świetle powyższych okoliczności branych pod uwagę przy wymiarze kary Sąd uznał, że wystarczającym dla zapobieżenia popełnienia przez oskarżonego kolejnego występku jest wymierzenie mu, na podstawie art. 37a k.k., kary 3 miesięcy ograniczenia wolności po 30 godzin miesięcznie. Zdaniem Sądu kara wymierzona oskarżonemu stanowi zadośćuczynienie dyrektyw przewidzianych w art. 53 § 1 k.k. Przede wszystkim jest ona, z uwagi na jej wysokość, odpowiednia do stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżonego czynu przestępnego, który nie był znaczny. Zdaniem Sądu kara ta nie przekracza stopnia winy oskarżonego, a jej rodzaj odpowiada dyrektywie prewencji indywidualnej. Wymierzona kara nie pomija również względów związanych z potrzebą realizacji prewencji generalnej. W ocenie Sądu stanowi ona wszakże sygnał dla środowiska oskarżonego, że popełnienie czynu polegającego na uszkodzeniu mienia nie jest bezkarne, lecz związane z określoną dolegliwością. Z tych względów orzeczono jak w punkcie 1-szym wyroku. Szkoda wyrządzona zachowaniem oskarżonego do dnia zamknięcia przewodu sądowego nie została naprawiona, dlatego też na podstawie art. 46 § 1 k.k. sąd w tym zakresie orzekł jak w punkcie 2-gim wyroku.

Oceniając zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy należało uznać, że oskarżony S. B. dnia 27 lipca 2016 r. uszkodził drzwi wejściowe do piwnicy na szkodę pokrzywdzonego. Oskarżony w swych wyjaśnieniach nie przyznawał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Sprawstwo i wina oskarżonego co do popełnienia tego czynu wynikało jednak z zeznań świadka K. D., zeznań świadka C. N. oraz zeznań świadka H. S.. Zachowanie przypisane oskarżonemu, z uwagi na wysokość szkody, należało traktować jako wykroczenie z art. 124 k.w.

Wykroczenie przewidziane w art. 124 § 1 k.w zagrożone jest karą ograniczenia wolności, karą grzywny albo karą aresztu. Rozważając wymiar kary w tych granicach wobec oskarżonego Sąd miał na względzie następujące okoliczności. W ramach dyrektywy odwołującej się do stopnia społecznej szkodliwości Sąd na niekorzyść oskarżonego miał na uwadze brak uzasadnionych przyczyn, z powodu których dokonał wgniecenia drzwi do piwnicy. Na korzyść oskarżonego przemawiała natomiast wartość szkody, która nie przekraczała kwoty 100 złotych. Z kolei z punktu widzenia dyrektywy prewencji indywidualnej na niekorzyść oskarżonego bez wątpienia przemawiała jego uprzednia karalność za podobne przestępstwa. W świetle powyższych okoliczności branych pod uwagę przy wymiarze kary Sąd uznał, że wystarczającym dla zapobieżenia popełnienia przez oskarżonego kolejnego występku jest wymierzenie mu kary 1 miesiąca ograniczenia wolności w wymiarze 30 godzin. Zdaniem Sądu kara wymierzona oskarżonemu stanowi zadośćuczynienie dyrektyw wymiaru kary określonych w art. 33 k.w. Przede wszystkim jest ona, z uwagi na jej rodzaj, odpowiednia do stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżonego czynu zabronionego, który nie był znaczny. Zdaniem Sądu kara ta nie przekracza stopnia winy oskarżonego, a jej rodzaj odpowiada dyrektywie prewencji indywidualnej. Wymierzona kara nie pomija również względów związanych z potrzebą realizacji prewencji generalnej. W ocenie Sądu stanowi ona wszakże sygnał dla środowiska oskarżonego, że popełnienie czynu polegającego na uszkodzeniu mienia nie jest bezkarne, lecz związane z określoną dolegliwością. Z tych względów orzeczono jak w punkcie 3-cim wyroku. Szkoda wyrządzona zachowaniem oskarżonego do dnia zamknięcia przewodu sądowego nie została naprawiona, dlatego też na podstawie art. 124 § 4 k.w. sąd w tym zakresie orzekł jak w punkcie 4-tym wyroku.

Sąd nie znalazł natomiast podstaw faktycznych do uznania oskarżonego S. B. za winnego popełnienia czynu zabronionego polegającego na uszkodzeniu ściany z regpisu. Oskarżony nie przyznał się do popełnienia tego czynu, a wniosek pozytywny w tym zakresie nie wynikał z innych dowodów przeprowadzonych w sprawie. W tym miejscu należy przypomnieć, że świadek H. S. zeznał, że nie widział osoby dokonującej tego uszkodzenia (k. 5v., k. 72). Świadek C. N. zeznała, że nie widziała osobiście tego, jak oskarżony uszkodził tę ścianę (k. 44v.). Podobnie świadek K. D. zeznała, że osobiście nie widziała uszkodzenia tej ściany przez oskarżonego (k. 47v.). Dlatego też sąd uniewinnił oskarżonego od popełnienia tego czynu zabronionego, o czym orzeczono jak w punkcie 5-tym wyroku. Zdaniem Sądu nie było podstaw faktycznych, aby wszystkie trzy zachowania zarzucane oskarżonemu traktować jako jeden czyn ciągły z art. 12 k.k. Niewątpliwie zachowania przypisane oskarżonemu zostały popełnione w krótkich odstępach czasu. Nie było jednak można – w ocenie sądu – przyjąć, że oskarżony przypisane mu zachowania popełnił w wykonaniu z góry powziętego zamiaru. Wniosek ten nie wynikał z wyjaśnień oskarżonego. Żaden z innych dowodów nie wskazuje także na to, że oskarżony dnia 9 czerwca 2016 r. uszkadzając drzwi wejściowe do mieszkania nr (...) w kamienicy pokrzywdzonego, miał zamiar uszkodzić 27 lipca 2016 r. też drzwi wejściowe do piwnicy w kamienicy.

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. oraz art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. z 1983 r. Dz. U. Nr 49, poz. 223 ze zm.) w zw. z art. 624 § 1 k.p.k. Sąd w punkcie 6-tym wyroku zwolnił oskarżonego w całości od obowiązku uiszczenia opłaty, zwolnił także go od obowiązku uiszczenia wydatków postępowania w części go obciążającej, którymi obciążył Skarb Państwa. Podejmując takie rozstrzygnięcie Sąd miał na względzie okoliczność, że obecnie oskarżony ma na utrzymaniu dwójkę małoletnich dzieci (k. 56v.). Na podstawie art. 118 § 2 k.p.s.w. kosztami postępowania w części uniewinniającej wyroku (pkt 5 wyroku) obciążono Skarb Państwa, o czym orzeczono jak w punkcie 7-mym wyroku.