Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Grudziądzu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 lipca 2017 roku

Sąd Rejonowy w G. Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR Piotr Gensikowski

Protokolant: sekr. sąd. Anna Kulczyk

po rozpoznaniu na rozprawie dnia 22.7.2016 r., 18.10.2016 r., 2.12.2016 r., 7.2.2017 r., 7.3.2017 r., 9.5.2017 r., 21.6.2017 r.

sprawy karnej z oskarżenia prywatnego T. D.

przeciwko

W. S.,

s. T. i A. z d. A., urodz. (...) w G., PESEL: (...), zam. G., ul. (...), nie karanego

oskarżonego o to, że:

w dniu 10 maja 2015 r. na terenie Z. (...) w G. pomówił T. D. o to, że ten użył wobec niego słów wulgarnych oraz o to, że ten groził mu pobiciem, co skutkowało wymierzeniem T. D. kary dyscyplinarnej umieszczenia w celi izolacyjnej, tj. o czyn z art. 212 § 1 k.k.

ORZEKA:

I.  Oskarżonego W. S. uniewinnia od popełnienia zarzucanego mu czynu zabronionego,

II.  Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. K. kwotę 864 zł (osiemset sześćdziesiąt cztery złotych) + 23% podatku VAT tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu,

III.  Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. R. S. kwotę 864 zł (osiemset sześćdziesiąt cztery złotych) + 23% podatku VAT tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżycielowi prywatnemu z urzędu,

IV.  Zwalnia oskarżyciela prywatnego od obowiązku uiszczenia opłaty, zwalnia oskarżyciela prywatnego od obowiązku uiszczenia wydatków postępowania, którymi obciąża Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

W dniu 10 maja 2015 r. T. D., odbywając karę pozbawienia wolności na terenie zakładu karnego (...) w G., przebywał na placu spacerowym. Funkcjonariusze SW mieli za zadanie, aby pilnować, żeby osadzeni nie wynosili sprzętu do ćwiczeń z obrębu siłowni na placu spacerowym. T. D. wynosił sprzęt poza obręb siłowni, za co został słownie upomniany przez funkcjonariusza SW W. S..

dowód: wyjaśnienia oskarżonego W. S. (k. 88), zeznania świadka T. D. (k. 88)

W odpowiedzi na te upomnienie T. D. wyzwał W. S. od cweli, pedałów, który nie będzie mu mówił, co ma robić. T. D. dodał, że na wolności załatwi tę sprawę, co W. S. uznał za groźbę pod jego adresem. W następstwie tej sytuacji W. S. wypisał w systemie komputerowym wniosek o wymierzenie T. D. kary dyscyplinarnej i sporządził notatkę służbową. Dyrektor Z. (...) w G. uwzględnił wniosek i za opisane zachowanie wymierzył T. D. karę dyscyplinarną osadzenia w celi izolacyjnej przez 14 dni.

dowód: wyjaśnienia oskarżonego W. S. (k. 88), kopia wniosku o wymierzenie kary dyscyplinarnej (k. 50)

W. S. nie był karany sądownie za przestępstwa.

dowód: zapytanie o karalność (k. 250)

Oskarżony W. S. w swych wyjaśnieniach nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu (k. 88). Oskarżony twierdził w swych wyjaśnieniach, że nie pomówił oskarżyciela prywatnego. Sąd dał wiarę przytoczonym wyjaśnieniom oskarżonego, gdyż w tym zakresie znajdowały one wsparcie w pozostałym materiale dowodowym. W pierwszej kolejności należy w tym kontekście wskazać, że wyjaśnienia oskarżonego znajdują wsparcie w notatce służbowej z dnia 10.5.2015 r. (k. 53), a także we wniosku o wymierzenie kary dyscyplinarnej (k. 50). Z wymienionych dokumentów wynika, że oskarżyciel prywatny miał w dniu zdarzenia ubliżać oskarżonemu, co stało się podstawą złożenia wniosku o wymierzenie kary dyscyplinarnej. Sąd dał wiarę tym dokumentom, a także treści pozostałych dokumentów zgromadzonych w sprawie, gdyż ich autentyczności ani prawdziwości żadna ze stron postępowania, ani też Sąd z urzędu nie zakwestionował. Wyjaśnienia oskarżonego znajdowały w dalszej kolejności pośrednio wsparcie w zeznaniach świadka P. G. (k. 185v.-186), którym Sąd dał wiarę. Świadek jest osobą, wobec której oskarżyciel prywatny osobiście nie wniósł skargi, więc nie miał on z tego powodu interesu w złożeniu zeznań niekorzystnych dla oskarżyciela. Wsparciem dla wyjaśnień oskarżonego nie były natomiast zeznania świadka P. J. (k. 257v.-258), jak również zeznania świadka A. S. (k. 258), gdyż nie mieli oni konkretnej wiedzy na temat zdarzenia będącego przedmiotem niniejszego postępowania.

Za odmienną oceną wyjaśnień oskarżonego nie przemawiały natomiast zeznania świadka T. D. (k. 88-90), gdyż Sąd nie dał im wiary. Oceniając wiarygodność zeznań tego świadka sąd nie mógł pominąć opinii świadka z zakładów karnych. W tym kontekście należy wskazać, że z zeznań świadka P. G. wynika, że świadek jest osobą roszczeniową i mściwą, co skutkuje tym, że jeżeli funkcjonariusz SW odezwie się do niego nieprawidłowo, to reaguje on odwetowo, a więc piszę skargę. Zeznania świadka w tym zakresie znajdują potwierdzenie w dużej liczbie skarg wniesionych przez oskarżyciela na funkcjonariuszy SW, w latach 2015-2016 łącznie tych skarg było 2063 (k. 142-143). Mając wymienione okoliczności na uwadze trudno przyjąć w świetle zasad doświadczenia życiowego, aby po usłyszeniu od oskarżonego słów, że ma odłożyć sprzęt służący do ćwiczeń, z czym oskarżyciel się nie zgodził, następnie pokornie się do tego dostosował, nie odzywając się do oskarżonego. Zeznania świadka T. D. nie znajdują wsparcia w zeznaniach świadka R. K. (k. 186-186v.) oraz zeznaniach świadka A. C. (k. 186v.). Sąd nie dał wiary zeznaniom tych świadków, gdyż były ze sobą wewnętrznie sprzeczne i wybiórcze. Z jednej strony świadek R. K. podał, że pomiędzy oskarżycielem a oskarżonym była w dniu zdarzenia sprzeczka, zaś z drugiej strony podał, że oskarżyciel nic nie odpowiedział oskarżonemu, tylko tyle, że powiedział do niego, że nie ma odwagi i jaj. Wiarygodności zeznań tego świadka sprzeciwia się również to, że jest on kolegą oskarżyciela, z którym przed składaniem zeznań przed sądem oskarżyciel rozmawiał na temat zdarzenia z maja 2015 r. na terenie ZK (k. 186v.). Podobnie niepełne były zeznania świadka A. C., który podał z jednej strony, że nie słyszał gróźb i słów wulgarnych, zaś z drugiej dodał, że słyszał słowa oskarżyciela o tym, że oskarżony nie ma jaj. Wiarygodności zeznań tego świadka sprzeciwia się również to, że jest on znajomym oskarżyciela, z którym odbywał on karę w ZK (...) w G. od 2014 r., co oznacza, że mogli oni w tych okolicznościach ustalić spójną wersję zdarzeń na potrzeby postępowania karnego (k. 186v.). Zeznania świadka T. D. nie znajdują również wsparcia w zeznaniach świadka A. J. (k. 187), który podał, że zdarzenie z maja 2015 r. nie miało charakteru sensacyjnego, rozmowa oskarżonego z oskarżycielem była spokojna, a oskarżyciel nie użył słów wulgarnych pod adresem oskarżonego. Wymieniony świadek, podobnie jak A. C., odbywał karę wraz z oskarżycielem i w związku z tym mógł on w tych okolicznościach ustalić z oskarżycielem spójną wersję zdarzeń na potrzeby postępowania karnego. Z podobnych względów sąd uznał, że zeznania świadka T. D. nie znajdują również wsparcia w zeznaniach świadka M. U. (k. 216v.-217), który podał, że oskarżony agresywnie odezwał się do oskarżyciela, na co ten nie zareagował. Wymienione zeznania tego świadka, jak również zeznania świadka A. J., są sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego ocenianymi na tle osobowości oskarżyciela. Z pozostałego materiału dowodowego wynika wszakże, że oskarżyciel prywatny jest osobą konfliktową odbywając karę pozbawienia wolności, w efekcie składając na funkcjonariuszy SW bardzo dużo skarg. W związku z tym trudno przyjąć w świetle zasad doświadczenia życiowego, aby po usłyszeniu od oskarżonego słów, że ma odłożyć sprzęt służący do ćwiczeń pokornie się do tego dostosował, nie odzywając się do oskarżonego. Zdaniem Sądu wymienione okoliczności przemawiają za odmową wiarygodności zeznań tych świadków.

W. S. został oskarżony o to, że w dniu 10 maja 2015 r. na terenie Z. (...) w G. pomówił T. D. o to, że ten użył wobec niego słów wulgarnych oraz o to, że groził mu pobiciem, co skutkowało wymierzeniem T. D. kary dyscyplinarnej umieszczenia w celi izolacyjnej, tj. o przestępstwo określone w art. 212 § 1 k.k.

Oskarżony W. S. w swych wyjaśnieniach nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu przestępnego. Zdaniem Sądu zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwolił na przypisanie oskarżonemu popełnienia czynu z art. 212 § 1 k.k. Z materiału dowodowego uznanego przez sąd za wiarygodne w postaci wyjaśnień oskarżonego, znajdujących pośrednio wsparcie w zeznaniach świadka P. G., a także notatki służbowej oraz wniosku o wymierzenie kary dyscyplinarnej, wynikało, że w dniu zdarzenia oskarżyciel prywatny używał wobec oskarżonego słów wulgarnych, a także groził mu, że na wolności sprawę by załatwił inaczej. W tym kontekście nie mieliśmy do czynienia w tej sprawie ze zniesławieniem przewidzianym w art. 212 § 1 k.k. Po pierwsze, zarzuty dotyczące oskarżyciela prywatnego nie mogły poniżyć go w oczach opinii publicznej, gdyż zarzuty te zostały podniesione niepublicznie, w pismach wewnętrznych, które nie były dostępne dla nieograniczonego kręgu osób. Dlatego też opinia publiczna, o której mowa w art. 212 § 1 k.k. nie miała szans na zapoznanie się z zarzutami oskarżonego podnoszonymi pod adresem oskarżyciela prywatnego. Po drugie, z materiału dowodowego uznanego przez sąd za wiarygodny wynika, że zarzuty podnoszone przez oskarżonego pod adresem oskarżyciela prywatnego w notatce służbowej (k. 53) oraz we wniosku o wymierzenie kary dyscyplinarnej (k. 50) były prawdziwe. Zarzuty te zostały podniesione niepublicznie w rozumieniu art. 213 § 1 k.k., gdyż zostały zawarte w pismach wewnętrznych, które nie były dostępne dla nieograniczonego kręgu osób. W świetle dyspozycji art. 213 § 1 k.k. nie popełnia przestępstwa przewidzianego w art. 212 § 1 k.k. osoba, która podnosi niepublicznie prawdziwy zarzut. Z tych względów, stosując regułę określoną w art. 17 § 1 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 414 § 1 k.p.k., sąd uniewinnił oskarżonego, o czym orzeczono jak w punkcie I-szym wyroku.

O kosztach pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu orzeczono jak w punkcie II-gim wyroku.

O kosztach pomocy prawnej udzielonej oskarżycielowi posiłkowemu z urzędu orzeczono jak w punkcie III-cim wyroku.

Na podstawie art. 624 § 1 i 2 k.p.k. oraz art. 624 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 17 ust. 1 ustawy z 23 stycznia 1973 r. o opłatach w sprawach karnych sąd w punkcie IV-tym wyroku zwolnił oskarżyciela prywatnego od obowiązku uiszczenia opłaty oraz wydatków postępowania, mając na względzie, że przebywa on obecnie w zakładzie karnym, a nie ma majątku umożliwiającego pokrycie tych wydatków.