Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Grudziądzu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

dnia 30 października 2018 r.

Sąd Rejonowy w G. - II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR Piotr Gensikowski

Protokolant: Wioletta Fabińska

przy udziale Prokuratora Karoliny Neumann

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7.6.2016 r., 21.6.2016 r., 17.8.2016 r., 6.9.2016 r., 22.12.2016 r., 13.6.2017 r., 28.9.2017 r., 28.11.2017 r., 11.1.2018 r., 6.3.2018 r., 14.5.2018 r., 12.7.2018 r., 30.8.2018 r., 5.10.2018 r., 30.10.2018 r.

sprawy karnej

G. R.

s. S. i B. z d. W., ur. (...) w G., zam. (...)-(...) G., ul. (...), obywatelstwa polskiego, PESEL: (...), o wykształceniu gimnazjalnym, karanego

oskarżonego o to, że:

w dniu 26 września 2015 r. o godzinie 20:05 w G. przy ul. (...) w rejonie budynku nr (...) usiłował dokonać rozboju na małoletnim S. H., w ten sposób, że uderzył go ręką w twarz, po czym szarpał za odzież, czym doprowadził do upadku małoletniego, a następnie przeszukiwał kieszenie jego spodni w celu zaboru telefonu komórkowego marki S. (...) o wartości 500 złotych, lecz zamiaru swego nie osiągnął z uwagi na postawę wskazanego oraz reakcję przechodniów, przy czym czynu tego dopuścił się w okresie 5 lat od odbycia w okresie od 5 października 2014 r. do 28 lipca 2015 r. części kary 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w G. z dnia 22 stycznia 2014 r. w sprawie (...)za czyn z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

O R Z E K A:

1.  Oskarżonego G. R. uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu aktem oskarżenia z tym ustaleniem, że czynu swego dokonał zmierzając bezpośrednio do dokonania rozboju, co jednak nie nastąpiło z uwagi na postawę pokrzywdzonego, a także reakcję przechodniów, a także z tym ustaleniem, że czynu dokonał przed upływem 5 lat od odbycia nie tylko kary określonej w akcie oskarżenia ale także w okresie od 13 lipca 2009 r. do 22 lipca 2010 r. oraz od 27 kwietnia 2012 r. do 2 stycznia 2013 r. kary 2 lat pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w G. z dnia 23 stycznia 2008 r. w sprawie o sygn. (...) za czyny z art. 280 § 1 k.k tj. występku określonego w art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. po zastosowaniu art. 37b kk wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz jednocześnie karę 1 (jednego) roku ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin miesięcznie;

2.  Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. L. kwotę 1344 zł (tysiąc trzysta czterdzieści cztery złote) + 23% podatku VAT tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu,

3.  Zwalnia oskarżonego od obowiązku uiszczenia opłaty, zwalnia oskarżonego od obowiązku uiszczenia wydatków postępowania, którymi obciąża Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

W okresie od 27 kwietnia 2012 r. do 2 stycznia 2013 r., z zaliczeniem okresu od 13 lipca 2009 r. do 22 lipca 2010 r., G. R. odbył karę 2 lat pozbawienia wolności orzeczoną w sprawie Sądu Rejonowego w G. o sygn. akt (...).

dowód: odpis wyroku wraz z obliczeniem kary (k. 48-51), dane z (...) (k. 284)

W dniu 28 lipca 2015 r. G. R. opuścił zakład karny, po odbyciu od 5 października 2014 r. części kary 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za przestępstwo z art. 279 § 1 k.k. i inne w sprawie Sądu Rejonowego w G. o sygn. akt (...)

dowód: wyjaśnienia oskarżonego G. R. (k. 18), odpis wyroku wraz z obliczeniem kary (k. 46-47), dane z (...) (k. 285)

W dniu 26 września 2015 r. G. R. wypił 7-8 piw. Około godziny 19-20 G. R. wyszedł z domu do sklepu po kolejne piwo.

dowód: wyjaśnienia oskarżonego G. R. (k. 18)

Około godziny 20:05 na ulicy (...) w rejonie budynku nr (...) G. R. spotkał dwóch młodych chłopaków, S. H. oraz J. W.. G. R. zapytał S. H. o godzinę, a następnie uderzył go z ręki w twarz, po czym szarpał go za odzież. S. odepchnął G. R., wskutek czego obaj się przewrócili. G. R. łapał S. za nogi i próbował przeszukiwać kieszenie jego spodni. W prawej kieszeni spodni znajdował się telefon marki S. (...).

dowód: zeznania świadka S. H. (k. 18-19 zbioru C), zeznania świadka J. W. (k. 30v. zbioru C)

Do G. R. trzymającego S. H. podbiegli dwaj mężczyźni i zaczęli wyswobadzać tego chłopaka. Po chwili na miejscu pojawili się funkcjonariusze policji.

dowód: zeznania świadka S. K. (k. 15v.)

Wartość telefonu S. (...) wynosiła 500 zł.

dowód: zeznania świadka A. H. (k. 94v.)

G. R. był do tej pory trzykrotnie karany za przestępstwa przeciwko mieniu. Oprócz spraw o sygn. akt (...), (...), G. R. był także skazany w sprawie o sygn. akt (...) za przestępstwo z art. 278 § 1 k.k. na karę pozbawienia wolności.

dowód: karta karna (k. 216)

Oskarżony G. R. w toku postępowania nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu zabronionego. Składając w toku postępowania przygotowawczego pierwsze chronologicznie wyjaśnienia oskarżony przyznał, że rzucił się na jednego z chłopaków i może chciał mu zabrać telefon, choć nie wiedział, po co (k. 18). Składając następne wyjaśnienia oskarżony je podtrzymał (k. 20). Składając następne wyjaśnienia oskarżony je zmienił, twierdząc, że nie chciał ukraść telefonu pokrzywdzonemu (k. 34-35, k. 126v.-127, k. 206v.-207). Sąd, oceniając wszystkie wyjaśnienia oskarżonego złożone w sprawie, dał wiarę wyłącznie pierwszym chronologicznie wyjaśnieniom oskarżonego G. R. , odmawiając tym samym wiarygodności chronologicznie następnym depozycjom tej osoby. Wspomniane pierwsze chronologicznie wyjaśnienia oskarżonego pokrywają się z zeznaniami świadka S. H. (k. 18-19), który podał, że oskarżony najpierw go uderzył, a następnie zaczął go przeszukiwać w celu znalezienia i zaboru telefonu. Sąd dał wiarę zeznaniom tej osoby, gdyż nie miał interesu faktycznego w pomówieniu oskarżonego. Po drugie, zeznania pokrzywdzonego są zbieżne z zeznaniami naocznego świadka J. W. (k. 30-31 zbioru C). Po trzecie, wsparciem dla zeznań pokrzywdzonego były zeznania świadka S. K. (k. 15v. zbioru C, k. 95-95v., k. 208v.), którzy widzieli, jak oskarżony przytrzymywał pokrzywdzonego. Podobnie sąd ocenił zeznania świadka S. N. (k. 12-13 zbioru C, k. 95-96, k. 207v.), zeznania świadka M. M. (k. 9 zbioru C, k. 127-128, k. 225v.), gdyż wynika z nich, że pokrzywdzony jeszcze na miejscu zdarzenia mówił tym osobom, że został zaatakowany przez oskarżonego, który potem go przeszukiwał.

Dla oceny wiarygodności wyjaśnień oskarżonego oraz zeznań pokrzywdzonego bez znaczenia były natomiast zeznania świadka K. B. (k. 27 zbioru C, k. 96, k. 208), gdyż nie była ona uczestnikiem, czy też obserwatorem zdarzenia będącego przedmiotem postępowania. Podobnie sąd ocenił zeznania świadka A. H. (k. 1-2, k. 6-8 zbioru C, k. 94v.-95, k. 225v.-226), gdyż nie była ona bezpośrednim obserwatorem zdarzenia, mając wiedzę na jego temat od pokrzywdzonego. Świadkiem rozmowy oskarżonego z pokrzywdzonym, czy też późniejszej próby zaboru telefonu nie był A. K. (k. 33v.-34 zbioru C, k. 107v.-108, k. 226-226v.), P. S. (k. 22v.), M. R. (k. 24v. zbioru C), stąd też sąd przy ocenie zeznań pokrzywdzonego oraz wyjaśnień oskarżonego nie uwzględnił zeznań tych osób.

G. R. został oskarżony o to, że:

w dniu 26 września 2015 r. o godzinie 20:05 w G. przy ul. (...) w rejonie budynku nr (...) usiłował dokonać rozboju na małoletnim S. H., w ten sposób, że uderzył go ręką w twarz, po czym szarpał za odzież, czym doprowadził do upadku małoletniego, a następnie przeszukiwał kieszenie jego spodni w celu zaboru telefonu komórkowego marki S. (...) o wartości 500 złotych, lecz zamiaru swego nie osiągnął z uwagi na postawę wskazanego oraz reakcję przechodniów, przy czym czynu tego dopuścił się w okresie 5 lat od odbycia w okresie od 5 października 2014 r. do 28 lipca 2015 r. części kary 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w G. z dnia 22 stycznia 2014 r. w sprawie (...) za czyn z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

W zakresie zarzucanego mu w sprawie czynu zabronionego oskarżony G. R. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, choć w pierwszych chronologicznie wyjaśnieniach w istocie nie wykluczał popełnienia tego czynu. W ocenie Sądu w świetle materiału dowodowego zebranego w niniejszej sprawie popełnienie przez oskarżonego zarzucanego mu czynu przestępnego nie ulegało wątpliwości. Wniosek ten wynikał w przeważającym stopniu z zeznań pokrzywdzonego S. H. , znajdujących wsparcie w zeznaniach świadka J. W. , a częściowo także w zeznaniach świadka S. K. , zeznaniach świadka S. N. oraz zeznaniach świadka M. M. . Na podstawie tych dowodów sąd przyjął, że oskarżony, po uprzednim użyciu przemocy wobec pokrzywdzonego, zmierzał bezpośrednio do zaboru w celu przywłaszczenia telefonu, lecz skutek ten nie nastąpił z uwagi na reakcję pokrzywdzonego i postronnych obserwatorów, którzy pomogli pokrzywdzonemu. Oskarżony popełnił przypisany mu czyn w warunkach określonych w art. 64 § 1 k.k., gdyż przed upływem 5 lat od odbycia kar pozbawienia wolności orzeczonych w sprawach o sygn. (...) oraz (...)

Przestępstwo przewidziane w art. 280 § 1 k.k. jest zagrożone karą pozbawienia wolności od 2 lat do 12 lat. Rozważając w tych granicach wymiar kary wobec oskarżonego Sąd uwzględnił następujące okoliczności. Uwzględniając dyrektywę proporcjonalności kary do stopnia społecznej szkodliwości czynu przestępnego, Sąd na niekorzyść oskarżonego potraktował okoliczność, że pokrzywdzony był w czasie czynu osobą małoletnią. Na korzyść oskarżonego Sąd potraktował natomiast okoliczność, że w istocie nie odniósł żadnej realnej korzyści z popełnienia tego czynu, a nadto niewielką skalę przemocy fizycznej użytej wobec pokrzywdzonego. W ramach oceny zachowania oskarżonego z punktu widzenia dyrektywy proporcjonalności kary do stopnia winy sprawcy Sąd na niekorzyść oskarżonego potraktował popełnienie czynu w stanie pod wpływem alkoholu. W ramach dyrektywy prewencji indywidualnej na niekorzyść oskarżonego Sąd potraktował również jego uprzednią karalność za podobne przestępstwa. Jak wynika z karty karnej oskarżony był w przeszłości w sumie trzykrotnie karany za podobne przestępstwa przeciwko mieniu (k. 216).

Mając na względzie wszystkie powyżej opisane okoliczności Sąd uznał, że należało wymierzyć wobec oskarżonego na podstawie art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. oraz w zw. z art. 37b k.k. karę 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz jednocześnie karę 1 roku ograniczenia wolności. W ocenie Sądu kary te są adekwatne do stosunkowo znacznego stopnia społecznej szkodliwości czynu przestępnego. W ocenie Sądu kary te nie przekraczają stopnia winy oskarżonego, który należy uznać z kolei za stosunkowo znaczny. Sąd wymierzając oskarżonemu karę pozbawienia wolności oraz karę ograniczenia wolności wyszedł z przekonania, że tylko kumulacja tych kar odpowiada dyrektywie prewencji indywidualnej. Zdaniem Sądu poprzednia karalność oskarżonego za podobne przestępstwa przeciwko mieniu przemawia za tym, że czyn, który popełnił oskarżony nie miał charakteru wyjątkowego. W świetle tych okoliczności nie ulegało zatem wątpliwości, że dla powstrzymania oskarżonego przed popełnieniem innego lub podobnego przestępstwa za konieczne należy uznać wymierzenie mu dwóch kar za jeden czyn, a mianowicie kary pozbawienia wolności w orzeczonym wymiarze oraz jednocześnie kary ograniczenia wolności. W ocenie Sądu kara ta zdaje się wreszcie czynić zadość wskazaniom prewencji ogólnej, a mianowicie uzmysławia ona społeczeństwu, że popełnianie przestępstw przeciwko mieniu spotyka się z reakcją organów wymiaru sprawiedliwości. Brak było możliwości warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności, gdyż w czasie czynu oskarżony był karany na karę pozbawienia wolności w sprawie o sygn. (...). Z tych wszystkich względów orzeczono jak w punkcie I-szym wyroku.

O kosztach pomocy prawnej udzielonej z urzędu przed sądem oskarżonemu G. R. orzeczono jak w punkcie II-gim wyroku , na podstawie § 2 ust. 1 i 3, § 14 ust. 2 pkt 3 i § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (t.j. Dz. U. poz. 461), mając na względzie, że akt oskarżenia w tej sprawie został skierowany do sądu 18 grudnia 2015 r.

Sąd w punkcie III-cim wyroku na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. oraz art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. z 1983 r. Dz. U. Nr 49, poz. 223 ze zm.) w zw. z art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonego w całości od obowiązku uiszczenia opłaty oraz wydatków postępowania, którymi obciążył Skarb Państwa. Podejmując takie rozstrzygnięcie Sąd miał na względzie okoliczność, że obecnie oskarżony nie ma dochodów pozwalających na uiszczenie wydatków postępowania.