Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Grudziądzu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 lipca 2019 roku

Sąd Rejonowy w G. II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący:	sędzia Piotr Gensikowski
Protokolant:	Wioletta Fabińska

w obecności Asesora Prokuratury Rejonowej w G. P. M.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 marca 2019 r., 24 maja 2019 r., 16 lipca 2019 r.

sprawy

S. P.

syna K. i B. z domu R., ur. (...) w G., pesel (...), aktualnie przebywającemu Zakład Karny (...) w G., obywatelstwa polskiego, karanego

oskarżonego o to, że:

1.  w dniu 9 maja 2018 r. na terenie Zakładu Karnego (...) w G. przy ul. (...) podczas i w związku z pełnieniem obowiązków służbowych przez funkcjonariusza Służby Więziennej Zakładu Karnego (...) w G. st. sierż. R. S. znieważył go używając pod jego adresem słowa wulgarne i obraźliwe, tj. o czyn z art. 226 § 1 k.k.

2.  W dniu 13 maja 2018 r. na terenie Zakładu Karnego (...) w G. przy ul. (...), podczas i w związku z pełnieniem obowiązków służbowych przez funkcjonariusza Służby Więziennej Zakładu Karnego (...) w G. szer. A. N. znieważył go używając pod jego adresem słowa wulgarne i obraźliwe, tj. o czyn z art. 226 § 1 k.k.

3.  W dniu 13 maja 2018 r. na terenie Zakładu Karnego (...) w G. przy ul. (...), podczas i w związku z pełnieniem obowiązków służbowych przez funkcjonariusza Służby Więziennej Zakładu Karnego (...) w G. st. szer. M. C. znieważył go używając pod jego adresem słowa wulgarne i obraźliwe, tj. o czyn z art. 226§1 kk

orzeka:

I.  Oskarżonego S. P. uznaje za winnego popełnienia czynów zarzucanych mu w punkcie 1, 2 i 3 aktu oskarżenia, z tym ustaleniem, że czyn opisany w punkcie 3-cim aktu oskarżenia został popełniony dnia 16 sierpnia 2018 roku, a także z tym ustaleniem, że te trzy czyny zabronione zostały popełnione na szkodę funkcjonariuszy publicznych w krótkich odstępach czasu, w podobny sposób, tj. za winnego popełnienia ciągu występków określonych w art. 226 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 226 § 1 k.k., po zastosowaniu art. 91 § 1 k.k., wymierza mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności,

II.  Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. P. kwotę 768 zł (siedemset sześćdziesiąt osiem złotych) + 23% podatku VAT tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu,

III.  Zwalnia oskarżonego od obowiązku uiszczenia opłaty, zwalnia oskarżonego od obowiązku uiszczenia wydatków postępowania, którymi obciąża Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

W dniu 9 maja 2018 roku na terenie Zakładu Karnego (...) w G. odbywający karę pozbawienia wolności S. P. nie miał ubranej przydzielonej mu bluzy. W trakcie rozmowy na ten temat z funkcjonariuszem Służby Więziennej Zakładu Karnego (...) w G. st. sierż. R. S. powiedział, aby ten na niego nie krzyczał, a także, że krzyczeć to on może sobie na jego (...) rodzinę. Następnie S. P. został poproszony do dyżurki oddziałowego celem przeprowadzenia rozmowy wychowawczej. Przebywając w dyżurce używał pod adresem funkcjonariusza R. S. słów wulgarnych i obraźliwych, prowokował go mówiąc „uderz mnie ty (...), a także „jak wyjdę na wolność, to będę cię miał (...) uwadze, pilnuj się”.

dowód: zeznania świadka R. S. (k. 9v.-10), zeznania świadka B. K. (k. 21v.), notatka służbowa (k. 3)

W dniu 13 maja 2018 roku na terenie Zakładu Karnego (...) w G. odbywający karę pozbawienia wolności S. P. w trakcie spaceru kontaktował się słownie z innymi osobami odbywającymi karę. S. P. miał celę, której okna wychodziły na plac spacerowy. Pełniący służbę na stanowisku dozorującego spacery funkcjonariusz Służby Więziennej Zakładu Karnego (...) w G. szer. A. N. poinformował kilkukrotnie S. P., aby zaprzestał tych kontaktów. Z uwagi na to, że S. P. nie dostosował się do polecenia wymieniony funkcjonariusz poinformował go, że zostanie sporządzony wniosek o wymierzenie kary dyscyplinarnej. Słysząc te słowa S. P. powiedział „pisz sobie gadzie (...) kwita”, a także wyzywał funkcjonariusza od „(...).

dowód: zeznania świadka A. N. (k. 16v.), notatka służbowa (k. 6)

Dnia 16 sierpnia 2018 roku na terenie Zakładu Karnego (...) w G. odbywający karę pozbawienia wolności S. P. miał zostać zabrany z celi na komisję penitencjarną. Będąc w gabinecie pani psycholog S. P. głośno z nią rozmawiał. Po wyjściu z gabinetu funkcjonariusz Służby Więziennej M. C. zwrócił mu uwagę, aby zachowywał się ciszej, a jak nie, to zostanie na niego złożony wniosek dyscyplinarny. Słysząc te słowa S. P. wrócił do gabinetu pani psycholog i zaczął krzyczeć, że znowu będzie ukarany, a nikt na niego jeszcze nie napisał wniosku nagrodowego. Funkcjonariusz wrócił po S. P. i zaprowadził go do celi mieszkalnej. W trakcie zamykania drzwi do celi mieszkalnej S. P. powiedział do funkcjonariusza „(...) (...).

dowód: zeznania świadka M. C. (k. 73v.), notatka służbowa (k. 68)

W przeszłości S. P. był dziewięciokrotnie karany za popełnienie przestępstw przeciwko mieniu, przeciwko wolności, przeciwko zdrowiu i życiu.

dowód: karta karna (k. 25), odpisy wyroków (k. 27-32, k. 34-37)

Oskarżony S. P. w toku postępowania nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów (k. 46, k. 98, k. 111). Sąd nie dał wiary tym wyjaśnieniom, gdyż były sprzeczne z pozostałym materiałem dowodowym. W zakresie zdarzenia z dnia 9 maja 2018 roku wyjaśnienia oskarżonego były sprzeczne z zeznaniami świadka R. S. (k. 9-10, k. 181-181 v.). Zdaniem sądu te zeznania zasługują na wiarygodność, gdyż harmonizują z zeznaniami innego świadka B. K. (k. 21v., k. 181v.), a także z treścią dowodów z dokumentów w postaci notatki służbowej (k. 3, k. 4). W zakresie zdarzenia z dnia 13 maja 2018 roku wyjaśnienia oskarżonego były sprzeczne z zeznaniami świadka A. N. (k. 16v., k. 180v.-181). Zdaniem sądu te zeznania zasługują na wiarygodność, gdyż harmonizują z treścią dowodu z dokumentu w postaci notatki służbowej (k. 6). W zakresie zdarzenia z dnia 16 sierpnia 2018 roku wyjaśnienia oskarżonego były sprzeczne z zeznaniami świadka M. C. (k. 73-74, k. 190-191). Zdaniem sądu te zeznania zasługują na wiarygodność, gdyż harmonizują z treścią dowodu z dokumentu w postaci notatki służbowej (k. 68).

Oceniając stan zdrowia oskarżonego w czasie zarzucanych mu czynów, jak również jego zdolność do udziału w toku postępowania sąd podzielił wnioski wynikające z opinii biegłych lekarzy psychiatrów (k. 108). Opinia została sporządzona po osobistym badaniu oskarżonego, wnioski opinii mają charakter kategoryczny.

S. P. został oskarżony o to, że:

4.  w dniu 9 maja 2018 r. na terenie Zakładu Karnego (...) w G. przy ul. (...) podczas i w związku z pełnieniem obowiązków służbowych przez funkcjonariusza Służby Więziennej Zakładu Karnego (...) w G. st. sierż. R. S. znieważył go używając pod jego adresem słowa wulgarne i obraźliwe, tj. o czyn z art. 226 § 1 k.k.

5.  W dniu 13 maja 2018 r. na terenie Zakładu Karnego (...) w G. przy ul. (...), podczas i w związku z pełnieniem obowiązków służbowych przez funkcjonariusza Służby Więziennej Zakładu Karnego (...) w G. szer. A. N. znieważył go używając pod jego adresem słowa wulgarne i obraźliwe, tj. o czyn z art. 226 § 1 k.k.

6.  W dniu 13 maja 2018 r. na terenie Zakładu Karnego (...) w G. przy ul. (...), podczas i w związku z pełnieniem obowiązków służbowych przez funkcjonariusza Służby Więziennej Zakładu Karnego (...) w G. st. szer. M. C. znieważył go używając pod jego adresem słowa wulgarne i obraźliwe, tj. o czyn z art. 226§1 kk

Oskarżony S. P. w swych wyjaśnieniach nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów zabronionych. W ocenie Sądu w świetle materiału dowodowego zebranego w niniejszej sprawie popełnienie przez oskarżonego zarzucanych mu czynów przestępnych nie ulegało jednak wątpliwości. Wniosek ten wynikał z zeznań świadka A. N. , R. S. oraz M. C. , którym Sąd dał wiarę co do tego, że oskarżony w trakcie i w związku z pełnieniem przez wymienionych funkcjonariuszy publicznych pracy zawodowej użył pod ich adresem słów, które ich znieważyły. W ten sposób – jako znieważające – należy uznać wszakże użycie przez oskarżonego słów „ty (...) (w przypadku pokrzywdzonego R. S.), „(...), (...) (w przypadku pokrzywdzonego A. N.), „(...) (w przypadku pokrzywdzonego M. C.). Z tych też względów należało przyjąć, że sprawstwo i wina oskarżonego S. P. w zakresie popełnienia zarzucanych mu czynów zabronionych określonych w art. 226 § 1 k.k. nie ulegały wątpliwościom. W sprawie nie stwierdzono żadnych okoliczności wyłączających jego winę. Z opinii sądowo –psychiatrycznej wynikało, że oskarżony jest osobą upośledzoną umysłowo w stopniu lekkim, co potraktowano jednak jako okoliczność łagodzącą przy wymiarze kary.

Przypisując oskarżonemu popełnienie trzech czynów zarzucanych mu w akcie oskarżenia sąd uznał, że popełnione one zostały w podobny sposób (słownie) oraz w krótkich odstępach czasu, co uzasadniało zakwalifikowanie tych czynów jako ciągu występków w rozumieniu art. 91 § 1 k.k. Trzeci z czynów zarzucanych oskarżonemu w akcie oskarżenia został popełniony dnia 16 sierpnia 2018 r., a nie jak wskazał prokurator w akcie oskarżenia 13 maja 2018 r. (k. 118). W trakcie odczytywania aktu oskarżenia prokurator oświadczył, iż w tym zakresie zarzuca zdarzenie z dnia 16 sierpnia 2018 roku, a w tym zakresie inna data w akcie oskarżenia była oczywistą omyłką (k. 180v.). Z tych też względów, uznając, że materiały dowodowe przedstawione przez prokuratora w tym zakresie dotyczyły zdarzenia z dnia 16 sierpnia 2018 r., sąd w wyroku zmienił opis czynu przypisanego oskarżonemu.

Przestępstwo przewidziane w art. 226 § 1 k.k. jest zagrożone grzywną, karą ograniczenia wolności albo karą pozbawienia wolności do roku, przy czym z uwagi na treść art. 91 § 1 k.k. sąd mógł wymierzyć jedną z tych kar w wysokości górnej granicy zwiększonej o połowę. Rozważając w tych granicach wymiar kary wobec oskarżonego Sąd uwzględnił następujące okoliczności. Uwzględniając dyrektywę proporcjonalności kary do stopnia społecznej szkodliwości czynów przestępnych popełnionych przez oskarżonego, Sąd na jego niekorzyść wziął pod uwagę, że oskarżony popełnił czyny zabronione na szkodę trzech pokrzywdzonych. Na niekorzyść oskarżonego sąd uwzględnił także brak jakichkolwiek uzasadnionych przyczyn popełnienia przez niego tych czynów, gdyż funkcjonariusze swym zachowaniem nie dali mu żadnego powodu do tego, aby mógł on ich znieważyć. W ramach dyrektywy nakazującej uwzględnienie stopnia winy oskarżonego sąd na jego korzyść przyjął występujący u niego – jak stwierdzono w opinii sądowo-psychiatrycznej – lekki stopień upośledzenia umysłowego. W ramach dyrektywy prewencji indywidualnej na niekorzyść oskarżonego Sąd potraktował jego uprzednią dziewięciokrotną karalność za przestępstwa, w tym karalność za przestępstwa na karę pozbawienia wolności.

Mając na względzie wszystkie powyżej opisane okoliczności Sąd uznał, że należało wymierzyć wobec oskarżonego na podstawie art. 226 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. karę 8 miesięcy pozbawienia wolności. W ocenie Sądu kara ta z uwagi na jej wysokość jest adekwatna do ustalonego w sprawie stopnia społecznej szkodliwości czynów przestępnych, który był znaczny. W ocenie Sądu kara ta nie przekracza stopnia winy oskarżonego, który należy uznać podobnie za znaczny. Sąd wymierzając oskarżonemu karę pozbawienia wolności w tym wymiarze wyszedł z przekonania, że jej rodzaj odpowiada dyrektywie prewencji indywidualnej. Zdaniem Sądu poprzednia dziewięciokrotna karalność oskarżonego za przestępstwa przemawia wszakże za tym, że czyny, które popełnił oskarżony nie miały charakteru wyjątkowego. W świetle tych okoliczności nie ulegało zatem wątpliwości, że dla powstrzymania oskarżonego przed popełnieniem innego lub podobnego przestępstwa za konieczne należy uznać wymierzenie mu kary pozbawienia wolności. W ocenie Sądu kara ta zdaje się wreszcie czynić zadość wskazaniom prewencji ogólnej, a mianowicie uzmysławia ona społeczeństwu, w tym osobom odbywającym karę wraz z oskarżonym, że znieważenie funkcjonariuszy służby więziennej spotyka się z natychmiastową reakcją organów wymiaru sprawiedliwości. Zdaniem Sądu wykonanie kary pozbawienia wolności wobec oskarżonego jawiło się w momencie orzekania jako bezwzględnie konieczne, gdyż nie zasługiwał on na zastosowanie dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary, jako że w czasie czynów był skazany na karę pozbawienia wolności. Z tych wszystkich względów orzeczono jak w punkcie I-szym wyroku.

Kara orzeczona wobec oskarżonego w wyroku jest karą surowszą niż kara orzeczona w wyroku nakazowym. Zdaniem Sądu nie oznacza to jednak, że nie można było orzec takiej surowszej kary. Sprzeciw od wyroku nakazowego złożył oskarżyciel publiczny (k. 133-137), co oznacza, że sąd był w pełni uprawniony po przeprowadzeniu rozprawy głównej orzec karę surowszą niż w wyroku nakazowym.

O kosztach pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w toku postępowania przygotowawczego oraz sądowego orzeczono na podstawie § 4 ust. 1 i 3, § 17 ust. 1 pkt 1 oraz ust. 2 pkt 3, § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. poz. 1714) jak w punkcie II-gim wyroku.

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. Sąd w punkcie III-cim wyroku zwolnił oskarżonego od obowiązku uiszczenia opłaty oraz w całości od obowiązku uiszczenia wydatków postępowania, obciążając nimi Skarb Państwa. Podejmując takie rozstrzygnięcie Sąd miał na względzie fakt, iż odbywa on karę pozbawienia wolności w zakładzie karnym i nie ma środków, które umożliwiłyby mu poniesienie tych kosztów.