Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Grudziądzu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

dnia 3 lipca 2018 r.

Sąd Rejonowy w G. - Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR Piotr Gensikowski

Protokolant: Wioletta Fabińska

po rozpoznaniu w postępowaniu zwyczajnym na rozprawie dnia 14 maja 2018 r., 21 czerwca 2018 r. oraz 3 lipca 2018 r.

sprawy z wniosku o ukaranie Komendy Miejskiej Policji w G.

przeciwko

K. P.

s. T. i U. zd. P., ur. (...) w B., zam. (...)-(...) G., ul. (...), PESEL: (...)

obwinionemu o to, że:

w dniu 12.02.2018 r. około godz. 16.50 w G. na ul. (...) kierował po drodze publicznej samochodem V. (...) o nr rej. (...) znajdując się w stanie po użyciu alkoholu

tj. o wykroczenie z art. 87 § 1 kw

orzekł:

1.  Obwinionego K. P. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu tj. wykroczenia z art. 87 § 1 kw i za to, na podstawie art. 87 § 1 kw wymierza mu karę 500 (pięćset) złotych grzywny.

2.  Na podstawie art. 87 § 3 kw orzeka wobec obwinionego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 8 (ośmiu) miesięcy, zaliczając na podstawie art. 29 § 4 k.w. na jego poczet okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 12 lutego 2018 r.

3.  Zwalnia obwinionego od obowiązku uiszczenia opłaty, zwalnia obwinionego od obowiązku uiszczenia zryczałtowanych wydatków postępowania, którymi obciąża Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Dnia 12 lutego 2018 roku około godziny 16:50 w G. na ul. (...) kierujący samochodem marki V. (...) o nr rej. (...) K. P. spowodował kolizję drogową, za którą został ukarany mandatem karnym. W trakcie interwencji funkcjonariusze Komendy Miejskiej Policji w G. poddali kierowcę badaniu na zawartość alkoholu. W wyniku badania okazało się, że u K. P. stwierdzono 0,13 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

dowód: notatka urzędowa (k. 5, 7), protokół badania (k. 8)

W latach 2013-2017 K. P. był jedenastokrotnie karany za wykroczenia związane z ruchem drogowym.

dowód: notatka urzędowa (k. 11-12)

Obwiniony K. P. w toku postępowania początkowo przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu zabronionego (k. 19). Składając wyjaśnienia na rozprawie obwiniony zmienił wyjaśnienia i podał, że nie przypuszczał, że w trakcie kontroli może być pod wpływem alkoholu (k. 36v.). Ustalając stan faktyczny w sprawie Sąd dał wiarę wyjaśnieniom obwinionego co do tego, że krótko przed rozpoczęciem prowadzenia samochodu zjadł kawałek ciasta nasączonego alkoholem. W tym zakresie wyjaśnienia obwinionego były zbieżne z zeznaniami świadka A. N. (k. 44v.), którym Sąd dał wiarę, gdyż nie było dostatecznych przesłanek, aby uznać, że były one fałszywe. Ustalając stan faktyczny sąd dał wiarę zeznaniom świadka S. S. (k. 44-44v.). Depozycje tej osoby były zgodne z treścią notatki służbowej co do danych podanych przez obwinionego na okoliczność czasu i ilości wypitego alkoholu przez obwinionego. Dając wiarę zeznaniom tego świadka Sąd dał również wiarę dokumentom w postaci notatki (k. 5, k. 7), świadectwa legalizacji (k. 8) albowiem żadna ze stron ani sąd z urzędu nie zakwestionował ich prawdziwości lub autentyczności.

K. P. został obwiniony o to, że w dniu 12 lutego 2018 r. o godzinie 16:50 w G. na ul. (...) kierował po drodze publicznej samochodem V. (...) o nr rej. (...) znajdując się w stanie po użyciu alkoholu, tj. o wykroczenie z art. 87 § 1 k.w.

Obwiniony K. P. w toku postępowania zmieniał wyjaśnienia co do tego, czy przyznaje się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W istocie obwiniony nie poczuwał się jednak do sprawstwa i winy w zakresie popełnienia czynu z art. 87 § 1 k.w. Zdaniem Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwolił jednak na przypisanie obwinionemu sprawstwa i winy w zakresie popełnienia zarzucanego mu czynu zabronionego. Ustalenie popełnienia przez obwinionego zarzucanego mu czynu sąd dokonał na podstawie zeznań świadka S. S. wespół z treścią dobrowolnego oświadczenia obwinionego złożonego po badaniu (k. 8) na okoliczność czasu i ilości wypitego alkoholu. Z dowodów tych wynika, że obwiniony dzień wcześniej przed dniem zdarzenia wypił trzy piwa o pojemności 0,5 litra ok. godziny 22-ej. Zdaniem Sądu, okoliczności te przeczą wersji prezentowanej przez obwinionego, że nie wiedział on, aby w trakcie prowadzenia samochodu był w stanie po użyciu alkoholu. Dla ustalenia sprawstwa i winy obwinionego zdaniem Sądu nie miała znaczenia kwestia zjedzenia przez niego krótko przed zdarzeniem kawałka ciasta nasączonego alkoholem. Obwiniony doskonale wiedział, że to ciasto jest nasączone alkoholem, w związku z czym powinien był powstrzymać się od prowadzenia auta po zjedzeniu tego ciasta.

Wykroczenie określone w art. 87 § 1 k.w. jest zagrożone karą aresztu albo grzywny nie niższej niż 50 złotych. W ramach tego ustawowego zagrożenia w niniejszej sprawie sąd uznał, iż odpowiednią sankcją wobec obwinionego jest wymierzenie kary grzywny w wysokości 500 złotych. Wymierzając wobec obwinionego karę grzywny we wspomnianym wymiarze sąd na korzyść obwinionego uwzględnił niewielką skalę przekroczenia dopuszczalnej normy alkoholu (0,03 mg/l). Z kolei na niekorzyść obwinionego sąd potraktował miejsce działania obwinionego (centrum G.), spowodowanie w tym stanie realnego zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym ukaranego odrębnie mandatem karnym, a także kilkukrotną uprzednią karalność za wykroczenia w ruchu drogowym (k. 11-12).

Uwzględniając całokształt okoliczności niniejszej sprawy Sąd wymierzył obwinionemu za popełnione przez niego wykroczenie karę 500 złotych grzywny. Kara ta spełnia w ocenie Sądu wszystkie dyrektywy przewidziane w art. 33 § 1 k.w. Przede wszystkim jest ona odpowiednia do znacznego stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez obwinionego czynu zabronionego. Zdaniem Sądu wymierzona kara nie przekracza również stopnia winy obwinionego. Należy uznać również, że spełni cele zapobiegawcze oraz wychowawcze w stosunku do obwinionego. Czyn, którego popełnienia obwiniony dopuścił się, z uwagi na uprzednią jego karalność za wykroczenia w ruchu drogowym (k. 11-12), nie może być traktowany w kategoriach incydentu. Dla powstrzymania obwinionego przed popełnieniem innych lub podobnych wykroczeń za konieczne należy zatem uznać wymierzenie mu kary 500 zł grzywny. W ocenie Sądu kara ta zdaje się wreszcie czynić zadość wskazaniom prewencji ogólnej, a mianowicie uzmysławia ona społeczeństwu, że należy stosować się do reguł trzeźwości obowiązujących w ruchu drogowym, a naruszenie tych reguł nie jest bezkarne.

Z tych wszystkich względów orzeczono jak w punkcie 1-szym sentencji wyroku.

W punkcie 2-gim wyroku orzeczono zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 8 miesięcy. Za takim wymiarem tego środka karnego przemawiały te same okoliczności, jak przy wymiarze kary, a więc na niekorzyść obwinionego uprzednia karalność za wykroczenia w ruchu drogowym, miejsce zachowania obwinionego, skutki jego zachowania, a na korzyść obwinionego niewielkie przekroczenie dopuszczalnych norm. Sąd zdaje sobie sprawę, że brak pozwolenia na prowadzenie pojazdów utrudnia obwinionemu świadczenie pomocy swojemu synowi (k. 37), ale jest to typowy skutek popełnienia wykroczenia z art. 87 § 1 k.w., a nie sytuacja nietypowa, nadzwyczajna upoważniająca do rozważenia odstąpienia od orzeczenia wobec obwinionego środka karnego.

Mając na względzie utrzymywanie się przez obwinionego z zasiłku dla bezrobotnych, w powiązaniu z koniecznością utrzymania jednej innej osoby (k. 18v.), sąd zwolnił obwinionego od obowiązku uiszczenia opłaty oraz zryczałtowanych wydatków postępowania, o czym orzeczono jak w punkcie 3-cim sentencji wyroku.