Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Grudziądzu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 października 2022 r.

Sąd Rejonowy w Grudziądzu - Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący – sędzia Małgorzata Piotrowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 7 lipca 2022 r. i 29 września 2022 r.

sprawy wykroczeniowej z wniosku o ukaranie Komendy Miejskiej Policji w G.

przeciwko

W. S.

s. M. i B. z d. R., ur. (...) w G., PESEL: (...)

obwinionemu o to, że:

w dniu 3 marca 2022 roku około godziny 13:05 w G. na ul. (...) kierując pojazdem marki R. (...) o nr rej. (...) wykonał manewr wyprzedzania innego pojazdu mechanicznego bezpośrednio przed przejściem dla pieszych,

tj. za wykroczenie z art. 86b § 1 pkt 3 kw

orzekł:

1.  Obwinionego W. S. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego
mu czynu, tj. wykroczenia z art. 86b § 1 pkt 3 kw i za to, na podstawie art. 86b § 1 pkt 3 kw wymierza mu karę grzywny w wysokości 1.500 zł (jeden tysiąc pięćset złotych).

2.  Zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa 150 zł (sto pięćdziesiąt złotych) tytułem opłaty sądowej oraz 120 zł (sto dwadzieścia złotych) tytułem wydatków postępowania.

Sygn. akt II W 404/22

UZASADNIENIE

W dniu 3 marca 2022 r. około godziny 13:05 W. S. jechał na ul. (...) w G. z kierunku Straży Pożarnej w kierunku restauracji (...). Obwiniony był kierowcą samochodu, którym się poruszał tj. pojazdu marki R. (...) nr rej. (...). Tego samego dnia funkcjonariusze z Wydziału Ruchu Drogowego Komendy Miejskiej Policji w G. M. W. i A. J. pełnili służbę w patrolu zmotoryzowanym. Funkcjonariusze pokonywali skrzyżowanie ulic (...). Obwiniony poruszał się lewym pasem ruchu. Wówczas policjanci zauważyli, że obwiniony tuż przed przejściem dla pieszych wyprzedził pojazd poruszający się w tym samym kierunku sąsiadującym pasem ruchu. Pojazd ten zwolnił, aby ustąpić pierwszeństwa pieszemu zbliżającemu się do niego. Funkcjonariusze ruszyli za obwinionym i dokonali jego zatrzymania. Obwiniony zatrzymał pojazd w okolicach parkingu przy ul. (...). Kierującego poinformowano o przyczynach zatrzymania. Obwiniony nie poczuwał się jednak do winy i odmówił przyjęcia mandatu. Z uwagi na powyższe funkcjonariusze sporządzili dokumentację w celu skierowania wniosku o ukaranie do sądu. Obwiniony nie był dotychczas ukarany za wykroczenia przeciwko bezpieczeństwu w ruchu drogowym.

dowody: zeznania świadka M. W.- k. 37v-38, nagranie z monitoringu miejskiego– k. 7, zeznania świadka A. J.- k. 38, częściowo wyjaśnienia obwinionego -k. 12-13v, 46-47 , notatki urzędowe – k. 2-3, 8-10,14, druk pouczenia – k. 45

W. S. (lat (...)) jest żonatym emerytem, prowadzącym własną działalność gospodarczą jednak nie potrafił wskazać wysokości uzyskiwanych dochodów. Jest właścicielem mieszkania i budynku w Ś., w którym prowadzi swoją działalność.

dowód: dane obwinionego oraz jego wyjaśnienia k.12-13, 46-47

W. S. nie przyznał się do postawionego mu zarzutu i jednocześnie złożył obszerne wyjaśnienia, w których utrzymywał, że nie popełnił tego wykroczenia. Twierdził, że jechał ze stałą prędkością, w kolumnie samochodów a to pojazd obok niego zwolnił, zatem to nie on wyprzedził ten pojazd. Ponadto wskazywał, że funkcjonariusze Policji początkowo mieli twierdzić, że popełnił wykroczenie polegające na nieustąpieniu pierwszeństwa pieszemu, następnie zmienili wersję na wyprzedzanie na przejściu dla pieszych, aby ostatecznie zarzucić mu wyprzedzanie przed przejściem dla pieszych. Obwiniony twierdził również, że nie stworzył żadnego zagrożenia, gdyż pieszy był daleko od przejścia, skierowany był w inną stronę i w ogóle nic nie wskazywało na to, że zamierza przez ulicę przechodzić.

wyjaśnienia obwinionego k. 12-13, 46-47

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionego co do braku jego sprawstwa w przedmiotowej sprawie. Obwiniony kwestionował to, że wyprzedził inny pojazd bezpośrednio przed przejściem dla pieszych.

Zupełnie co innego wynika jednak z zeznań funkcjonariuszy Policji a także nagrania
z monitoringu miejskiego. Wymienione dowody Sąd ocenił jako logiczne, spójne, konsekwentne oraz jako wzajemnie ze sobą korespondujące, a w konsekwencji w pełni wiarygodne. Świadkowie W. oraz J. nie znali osobiście obwinionego przed dniem zdarzenia, nie są z nim w żadnym konflikcie, są funkcjonariuszami Policji, zaś świadkami czynu byli w związku z pełnieniem rutynowych czynności służbowych a zatem brak jest podstaw do przyjęcia, aby składając fałszywe zeznania w niniejszej sprawie chcieli bezpodstawnie obciążyć obwinionego. Ponadto ich zeznania znajdują pełne odzwierciedlenie w nagraniu z monitoringu miejskiego, którego wiarygodności nikt nie kwestionował. Rzeczywiście na monitoringu nie widać sylwetki pieszego oczekującego przed przejściem dla pieszych, ale już chwilę po opuszczeniu przez obwinionego tego przejścia widać wyraźnie pieszego przechodzącego zdecydowanym krokiem przez jezdnię, co wskazuje w ocenie Sądu na to, że wyjaśnienia obwinionego w tym zakresie nie polegały na prawdzie.

Sąd dał również wiarę dowodom z dokumentów i protokołów zgromadzonych w toku postępowania, uznając je za w pełni wiarygodne i nie znajdując podstaw do kwestionowania ich autentyczności. Nie były one również przez żadną ze stron podważane.

W konsekwencji Sąd doszedł do wniosku, iż przeprowadzone w sprawie postępowanie dostarczyło dowodów pozwalających na przypisanie obwinionemu sprawstwa zarzucanego mu we wniosku o ukaranie czynu. Nie ma żadnych wątpliwości, że obwiniony W. S. wyprzedał inny pojazd bezpośrednio przez przejściem dla pieszych.

W. S. został obwiniony o to, że w dniu 3 marca 2022 roku około godziny 13:05 w G. na ul. (...) kierując pojazdem marki R. (...) o nr rej. (...) wykonał manewr wyprzedzania innego pojazdu mechanicznego bezpośrednio przed przejściem dla pieszych, tj. za wykroczenie z art. 86b § 1 pkt 3 kw .

Zgodnie z treścią art. 86 b § 1 pkt 3 kodeksu wykroczeń podlega karze ten kto na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, prowadząc pojazd mechaniczny wyprzedza pojazd na przejściu dla pieszych, na którym ruch nie jest kierowany, lub bezpośrednio przed tym przejściem. Zgodnie z art. 2 pkt 28 Prawa o ruchu drogowym wyprzedzanie jest definiowane jako przejeżdżanie (przechodzenie) obok pojazdu lub uczestnika ruchu poruszającego się w tym samym kierunku. W świetle zaś art. 26 ust. 3 ustawy Prawo o ruchu drogowym kierującemu pojazdem zabrania się: 1) wyprzedzania pojazdu na przejściu dla pieszych i bezpośrednio przed nim, z wyjątkiem przejścia, na którym ruch jest kierowany; 2) omijania pojazdu, który jechał w tym samym kierunku, lecz zatrzymał się w celu ustąpienia pierwszeństwa pieszemu. Należy wskazać, że technicznie rzecz ujmując, wyprzedzanie to przejeżdżanie z większą prędkością obok innego pojazdu jadącego w tym samym kierunku. Teoretycznie więc, jeśli kierowca na sąsiednim pasie niespodziewanie zwolni a kierujący wyminie go z większą prędkością, to w świetle prawa należy uznać, że doszło do manewru wyprzedzania, nawet jeśli prędkość wyprzedzającego pojazdu była stała. Taką właśnie wersję wydarzeń starał się forsować obwiniony, co jednak nie mogło w ocenie Sądu zdjąć z niego odpowiedzialności za popełnienie zarzucanego mu wykroczenia.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy, wskazać bowiem należało, iż w świetle przede wszystkim zeznań świadków oraz nagrań z monitoringu miejskiego nie ulega wątpliwości, że W. S. popełnił zarzucone mu wykroczenie wyprzedzając pojazd bezpośrednio przez przejściem dla pieszych. Dodatkowo należy wskazać, że nawet jeśli początkowo funkcjonariusze zaproponowali obwinionemu mandat karny za wyprzedzanie na przejściu dla pieszych, to ostatecznie podczas przesłuchania obwinionego postawiono mu zarzut wyprzedzania bezpośrednio przed przejściem dla pieszych i z takim właśnie zarzutem skierowano do Sądu wniosek o ukaranie.

Przechodząc do uzasadnienia kary wymierzonej obwinionemu wskazać należało, iż wykroczenie z art. 86 b § 1pkt 3 kw jest zagrożone jest obecnie karą grzywny od 1500 zł do
30 000 zł (art. 24 § 1 a kw). W ramach tego ustawowego zagrożenia w niniejszej sprawie Sąd uznał, iż odpowiednią sankcją wobec obwinionego było wymierzenie grzywny w dolnym zakresie zagrożenia to jest grzywny w wysokości 1500 zł.

Wymierzając wobec obwinionego karę we wspomnianym wymiarze sąd nie dopatrzył się szczególnych okoliczności obciążających. Na korzyść obwinionego Sąd potraktował z kolei to, że

obwiniony nie figuruje dotychczas w rejestrze sprawców wykroczeń drogowych. Sąd nie rozważał w niniejszej sprawie nadzwyczajnego złagodzenia kary z uwagi na brak przyznania się obwinionego do winy i skruchy w tym zakresie.

Wymierzona kara spełnia w ocenie Sądu wszystkie dyrektywy przewidziane w art. 33 § 1 kw. Przede wszystkim jest ona odpowiednia do stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez obwinionego czynu zabronionego. Zdaniem Sądu wymierzona kara nie przekracza również stopnia winy obwinionego. Należy również przypuszczać, że spełni cele zapobiegawcze oraz wychowawcze w stosunku do obwinionego. Czyn, którego popełnienia obwiniony dopuścił się, z uwagi na uprzednią jego niekaralność za wykroczenie może być traktowany w kategoriach incydentu. W ocenie Sądu kara ta zdaje się wreszcie czynić zadość wskazaniom prewencji ogólnej, a mianowicie uzmysławia ona społeczeństwu, że należy bezwzględnie stosować się do reguł ruchu drogowego, a naruszenie tych reguł w nie jest bezkarne. Wyprzedzanie przed przejściem dla pieszych może stwarzać dla pieszych realne i poważne zagrożenie, dlatego też takie zachowanie winno spotykać się z adekwatną reakcją karną.

Z tych wszystkich względów orzeczono jak w punkcie 1-szym sentencji wyroku.

Mając na względzie fakt, że obwiniony osiąga dochody z emerytury oraz działalności gospodarczej, Sąd na podstawie art.118 §1 kpw oraz art. 3 w zw. z art. 21 pkt 2 lit 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych zasądził od niego opłatę w kwocie 150 zł oraz obciążył go wydatkami (na podstawie § 2 i 3 Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2017 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia a także na podstawie art.118§1 i 2 kpw i art. 119 § 1 kpsw) uznając, że jest on w stanie ponieść te koszty i winien być nimi obciążony. Mając powyższe na uwadze, orzeczono jak w punkcie 2 sentencji wyroku.