Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Grudziądzu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 maja 2024 r.

Sąd Rejonowy w Grudziądzu - Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący sędzia Bogumiła Dzięciołowska

Protokolant st. sekr. sąd. Magdalena Bajerska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 24 października 2023 r., 23 stycznia 2024 r., 19 marca 2024r., 26 kwietnia 2024 r. i 16 maja 2024 r. sprawy z wniosku o ukaranie Komendy Miejskiej Policji w G. przeciwko

B. D. (1) s. J. i J. z d. B., ur. (...) w B., PESEL: (...)

obwinionemu o to, że:

w dniu 8 marca 2023 roku około godziny 06:05 w miejscowości M. na drodze wojewódzkiej nr (...) kierując pojazdem marki F. (...) o nr rej. (...) spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że podjął manewr wyprzedzania innego pojazdu nie upewniając się co do bezpieczeństwa wykonania tego manewru, w wyniku czego uderzył w prawidłowo poruszający się w przeciwnym kierunku pojazd marki B. o nr rej. (...), w następstwie czego kierująca pojazdem marki B. oraz pasażerka pojazdu marki F. doznały naruszenia czynności narządu ciała,

tj. o wykroczenie z art. 86 § 1a kw

o r z e k a :

1.  obwinionego B. D. (1) uznaje za winnego tego, że w dniu 8 marca 2023r. w M. na drodze wojewódzkiej nr (...) prowadząc pojazd marki F. (...) nr rej. (...), w którym znajdowała się pasażerka, nie zachował należytej ostrożności w ten sposób, że nieprawidłowo obserwował przedpole jazdy i podjął manewr wyprzedzania
innego pojazdu w niesprzyjających warunkach drogowych, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym skutkujące zderzeniem z prawidłowo jadącym z przeciwnego kierunku pojazdem marki B. o nr rej. (...), tj. wykroczenia z art. 86 § 1 kw i za to na podstawie art. 86 § 1 kw w zw. z art. 24 § 1a i 3 kw wymierza mu karę 1.500 zł (tysiąc pięćset złotych) grzywny;

2.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 150 zł (sto pięćdziesiąt złotych) tytułem opłaty i obciąża go wydatkami postępowania w kwocie 320 zł (trzysta dwadzieścia złotych).

Sygn. akt II W 443/23

UZASADNIENIE

W dniu 8 marca 2023 r. E. Z. (1) ok. godz. 5:50 wyruszyła swoim pojazdem B. nr rej. (...) z G. do pracy w B.. Przed podróżą sprawdziła, czy
w pojeździe działają reflektory. Warunki drogowe były bardzo złe – było ślisko, na jezdni leżał śnieg, dlatego będąc jeszcze w G. E. Z. (1) wykonała test polegający na tym, że prowadząc pojazd lekko hamowała i wówczas zorientowała się, że przy wykonywaniu tego manewru jej pojazdem „rzucało”.

/dowody: zeznania E. Z. (1) – k. 21 – 22, 73 - 74./

Tego dnia B. D. (1) i P. D. podróżowali z G. do G. pojazdem F. (...), nr rej. (...).

/dowody: wyjaśnienia obwinionego – k. 71v – 72v, zeznania P. D. – k. 74 – 75./

Warunki drogowe na odcinku trasy od R. do M. były złe. Jezdnia była oblodzona.

/dowody: zeznania K. S. – k. 75 – 76, dokumentacja fotograficzna – k. 14, 130./

Pomiędzy miejscowościami P. i M. B. D. (1) wykonał manewr wyprzedzania kilku pojazdów, w tym busa prowadzonego przez K. S.. Bezpośrednio po wyprzedzeniu pojazdu prowadzonego przez K. S., B. D. (1) zjechał na prawy pas ruchu.

/wyjaśnienia obwinionego – k. 71v – 72v, zeznania K. S. – k. 18 – 19, 75 – 76, zeznania P. D. – k. 74 - 75./

Następnie w miejscowości M. B. D. (1) podjął manewr wyprzedzania kolejnego pojazdu, pomimo iż z przeciwnego kierunku nadjeżdżała E. Z. (2). Gdy B. D. (1) zorientował się, że z przeciwka nadjeżdża inny pojazd zaczął hamować, jednakże jego pojazd wpadł w poślizg. Także E. Z. (1) zaczęła hamować, ale pomimo tego doszło do zderzenia pojazdów.

/dowody: częściowo wyjaśnienia obwinionego – k. 71v – 72v,zeznania E. Z. (1) – k. 21 – 22, 73 – 74, zeznania P. D. – k. 74 – 75, zeznania K. S. – k. 18 – 19, 75 – 76, zeznania K. D. – k. 114v – 115, zeznania K. Ż. – 74v – 75, zeznania R. J. – k. 153 – 154, protokoły oględzin pojazdów – k. 4 – 7, protokoły badania stanu trzeźwości – k. 8, 10, dokumentacja fotograficzna – k. 14, 130, notatka urzędowa – k. 1 – 3./

Po zdarzeniu K. S. pomógł opuścić pojazd E. Z. (1). Na miejsce zdarzenia przyjechali znajomi E. Z. (1), którzy również jechali do B.
i zabrali ją do szpitala w G..

/wyjaśnienia obwinionego – k. 71v – 72v, zeznania E. Z. (1) – k. 21 – 22, 73 – 74./

Z kolei B. D. (1) zadzwonił na numer alarmowy, informując o stanie swojej żony. Na miejsce przyjechała załoga ratownictwa medycznego i zabrała P. D. do szpitala w G..

/wyjaśnienia obwinionego – k. 71v – 72v, zeznania P. D. – k. 74 - 75./

P. D. doznała powierzchownego urazu innych lub nieokreślonych części klatki piersiowej.

/dowody: zeznania P. D. – k. 74 – 7, dokumentacja medyczna – k. 67./

W wyniku zdarzenia E. Z. (1) doznała urazu więzadła strzałkowo – skokowego, skutkującego naruszeniem czynności narządu ruchu na okres powyżej 7 dni.

/dowody: zeznania E. Z. (1) k. 21 – 22, 73 – 74, zeznania Ł. G. – k. 136v – 137, dokumentacja medyczna – k. 66, 91 – 94, 141 – 142, opinia sądowo – lekarska – k. 95 – 96./

B. D. (1) ma 35 lat, jest żonaty. Pracuje w firmie transportowej jako kierowca z dochodem w wysokości ok. 8.000 zł miesięcznie.

/ dane osobopoznawcze – k. 71./

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom obwinionego B. D. (1) w zakresie, w jakim potwierdzał, iż prowadził pojazd F. (...) i podjął manewr wyprzedzania, który skutkował zderzeniem z pojazdem E. Z. (1), bowiem w tym zakresie znalazły potwierdzenie
w zeznaniach świadków, protokołach oględzin pojazdów i dokumentacji fotograficznej.

Sąd dał wiarę obwinionemu w zakresie, w jakim wskazywał, iż rozpoczął manewr wyprzedzania pojazdu w miejscu, gdzie nie obowiązywał zakaz wykonania tego rodzaju manewru (nie było linii podwójnej ciągłej), bowiem ostatecznie żaden z dowodów nie podważył tych zapewnień. Wprawdzie taka okoliczność mogła wynikać ze szkicu sytuacyjnego miejsca zdarzenia (k.12), jednakże sporządzający go funkcjonariusz Policji K. D. wskazał, iż szkic ma wyłącznie charakter poglądowy. Także świadek K. S. podczas rozprawy przyznał, iż ciężko mu powiedzieć, czy manewr wyprzedzania został podjęty na linii przerywanej czy ciągłej.

Sąd nie dał wiary obwinionemu w zakresie, w jakim wskazywał, iż warunki drogowe uległy pogorszeniu dopiero w miejscowości M., bowiem pozostawały one w całkowitej sprzeczności z zeznaniami E. Z. (1), a przede wszystkim K. S., który wjeżdżał do M. z tego samego kierunku, co obwiniony. Ów świadek wyraźnie wskazał, iż jechał od R. do M. i na całej trasie warunki pogodowe były złe, a droga była oblodzona.

Sąd nie dał również wiary wyjaśnieniom obwinionego, jakoby samochód B. nie miał sprawnego prawego reflektora, co skutkowało tym, iż podejmując manewr wyprzedzania, nie widział tego pojazdu, a lewy reflektor pomylił z latarnią w miejscowości M., bowiem w tym zakresie były sprzeczne zarówno z zeznaniami E. Z. (1), jak i wspierającymi je zeznaniami K. S., który nie był zainteresowany określonym rozstrzygnięciem sprawy, a jednoznacznie wskazał, iż w momencie kiedy obwiniony rozpoczął manewr wyprzedzania, to on widział już nadjeżdżający z naprzeciwka samochód, który miał sprawne reflektory. Także K. D. wskazał, iż gdyby kierujący pojazdem F. podczas prowadzenia czynności na miejscu zdarzenia sygnalizował jakieś nieprawidłowości ze strony pokrzywdzonej, to na pewno uwzględniłby to w notatce.

Sąd nie dał również wiary obwinionemu w zakresie, w jakim podczas rozprawy utrzymywał, iż wyprzedzany przez niego pojazd zaczął przyspieszać, co skutkowało tym, iż również on musiał przyspieszyć. Wskazać należy, iż o takiej okoliczności obwiniony nie wspominał w trakcie przesłuchania w toku czynności wyjaśniających. Ponadto przeczyły temu zeznania świadka K. S., który jechał przecież w bliskiej odległości za tym pojazdem.

Sąd ocenił zeznania E. Z. (1) jako jasne, logiczne, wewnętrznie niesprzeczne, a nadto korespondujące z zeznaniami K. S. oraz dokumentacją medyczną pokrzywdzonej i dokumentacją fotograficzną z miejsca zdarzenia.

Podobnie zeznania K. S. jawiły się jako bezstronne, logiczne, spójne z relacją E. Z. (1), a w konsekwencji wiarygodne. Zaznaczyć należy, iż w ocenie sądu świadek bynajmniej nie dążył do nadmiernego obciążenia obwinionego, o czym świadczyła okoliczność, iż podczas rozprawy przyznał, że nie jest w stanie stwierdzić czy manewr obwinionego został rozpoczęty na linii przerywanej czy ciągłej.

Ł. G. nie był bezpośrednim świadkiem zdarzenia, przy czym jego zeznania co do zasady, w szczególności w zakresie konsekwencji zdarzenia dla E. Z. (1), pozostawały spójne z relacją tej pokrzywdzonej i w tym zakresie sąd nadał im walor wiarygodności. Sąd uwzględnił, iż świadek składał zeznania po znacznym upływie czasu od zdarzenia.

Funkcjonariusze Policji K. Ż., K. D. i R. J. nie byli bezpośrednimi świadkami zdarzenia, a wiedzę o nim czerpali z relacji uczestników. Sąd nie miał powodów, by odmówić im wiarygodności w zakresie w jakim relacjonowali, jakie podjęli czynności i jakie były ich ustalenia.

Zeznania P. D. sąd ocenił z dużą dozą ostrożności, mając na uwadze iż była ona zainteresowana korzystnym rozstrzygnięciem sprawy dla obwinionego.
W konsekwencji sąd nadał im walor wiarygodności w takim zakresie, w jakim pozostawały spójne z wyjaśnieniami obwinionego w tej części, w jakiej sąd uznał je za wiarygodne, jak
i zeznaniami E. Z. (1) i K. S..

Sąd podzielił w całości wnioski opinii sądowo – lekarskiej biegłej z zakresu medycyny sądowej J. P. , uznając opinię za jasną, pełną, niesprzeczną. Opinia została sporządzona przez specjalistkę z zakresu medycyny sądowej, legitymującą się odpowiednimi kwalifikacjami i doświadczenie zawodowym. Biegła zapoznała się z dokumentacją medyczną przedłożoną przez sąd, zaś wnioski przez nią wyprowadzone korespondują z treścią tej dokumentacji.

W ocenie sądu rzetelności wniosków opinii nie podważały okoliczności wskazywane w piśmie obrońcy, dotyczące w szczególności tego, iż w badaniu RTG w Szpitalnym Oddziale Ratunkowym (...) w G. w dniu 8 marca 2023 r. , jak i podczas wizyty w poradni podstawowej opieki zdrowotnej w dniu 15 marca 2023 r. u E. Z. (1) nie stwierdzono zmian urazowych stawu skokowego. Wszak biegła wyraźnie wskazała, że bezpośrednio po zdarzeniu wykonano badanie radiologiczne, które umożliwia jedynie ocenę struktur kostnych. Dopiero badanie USG wykonane w dniu 4 kwietnia 2023 r. wykazało przebyty uraz więzadła strzałkowego, który był najprawdopodobniej podłożem opisywanych zaburzeń ruchomości stawu skokowego.

Nadto obrońca kwestionując opinię wskazywała, iż biegła nie zwróciła uwagi na to, iż pokrzywdzona do poradni urazowo - ortopedycznej udała się dopiero w dniu 4 kwietnia 2023r.,

W istocie z dokumentacji medycznej wynika, iż w dniu 4 kwietnia 2023 r. E. Z. (1) odbyła wizytę w poradni urazowo – ortopedycznej (...) sp. z o.o. (k. 94), jednakże już uprzednio, bo w dniu 17 marca 2023 r. odbyła wizytę w poradni chirurgicznej (k. 91).

Zaznaczyć przy tym należy, iż okoliczności te jasno i logicznie wyjaśniła sama E. Z. (1) składając zeznania podczas rozprawy. Wiarygodność tej relacji wzmacniała okoliczność, iż pokrzywdzona składała je zanim sąd pozyskał dokumentację medyczną
i przeprowadził dowód z opinii sądowo – lekarskiej, a zatem zanim okoliczności te zostały podniesione przez obrońcę w piśmie kwestionującym opinię. Otóż E. Z. (1) wskazała, iż do poradni udała się w kwietniu, bowiem taki był termin, a nadto w Szpitalnym Oddziale Ratunkowym otrzymała od lekarza ortopedy informację, że jest tylko poobijana i ból przejdzie w ciągu dwóch – trzech tygodni. Nadto nie zarejestrowała się od razu, bowiem musiała odczekać z uwagi na ograniczenie możliwości poruszania się, jak również wskazania lekarza ortopedy z (...), który przekazał, iż dolegliwości ustąpią w ciągu dwóch – trzech tygodni. Pokrzywdzona wytłumaczyła również okoliczności swojej uprzedniej wizyty u lekarza rodzinnego, który przepisał jej leki przeciwbólowe i również pilne skierował do poradni chirurgicznej, do której – jak zapewniła – udała się wówczas w ciągu 1 – 2 dni i była to „poradnia na ul. (...) z R. obok ośrodka kierowców”.

W istocie w dniu 17 marca 2023 r. E. Z. (1) udała się do poradni „C. – (...).” Sp. z o.o. (...) przy ul. (...) (ul. (...) stanowi przedłużenie ulicy (...) z R., a wskazana poradnia znajduje się przy ośrodku (...)
w G.), gdzie odbyła wizytę u lekarza specjalisty chirurga, realizując tym samym skierowanie z POZ (k. 91 akt). Nie jest zatem tak, jak twierdzi obrońca, że dopiero w dniu 4 kwietnia 2023 r. E. Z. (1) odbyła pierwszą wizytę w poradni specjalistycznej. Co więcej, to obrońca uwypukliła, jakoby biegła w swej opinii pominęła, iż w dokumentacji z wizyty w dniu 20 marca 2023 w poradni POZ odnotowany jest zapis jakoby lekarz z poradni chirurgicznej, w której pacjentka była nie zlecił żadnych leków, zaś zdaniem obrońcy z dokumentacji medycznej – rzekomo wbrew informacjom podanym przez pokrzywdzoną na wizycie w dniu 20 marca 2023 r. – nie wynika, aby przed dniem 4 kwietnia 2023 r. odbyła wizytę w poradni chirurgicznej. Zaznaczyć należy, iż tego rodzaju stwierdzenie obrońcy pozostaje w całkowitej sprzeczności z dokumentacją z poradni „C.-(...)” z wizyty w dniu 17 marca 2023 r., potwierdzając jednocześnie prawdziwość relacji E. Z. (1) z rozprawy, jak i informacji podanych przez nią lekarzowi rodzinnemu podczas wizyty w dniu 20 marca 2023 r. Prowadzi to do wniosku, iż wskazany zarzut został sformułowany bez zapoznania się treścią dokumentacji medycznej dotyczącej wizyty w dniu 17 marca 2023 r.

Wreszcie w ocenie sądu jako nietrafiony jawi się zarzut skierowany względem opinii, iż pokrzywdzona odbywała wizyty w czasie gdy kończyły się jej zwolnienia lekarskie. Bynajmniej nie świadczy to o nierzetelności opinii biegłej z zakresu medycyny sądowej, która nie oceniała przecież zasadności wystawionych zwolnień lekarskich, a treść dokumentacji medycznej celem wyprowadzenia wniosków w zakresie skutków zdarzenia.

Sąd nie miał powodu, by kwestionować wiarygodność dowodów w postaci protokołów badania stanu trzeźwości uczestników zdarzenia, protokołów oględzin pojazdów, dokumentacji fotograficznej, informacji o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego, dokumentacji medycznej.

B. D. (2) został obwiniony o to, że w dniu 8 marca 2023 roku około godziny 06:05 w miejscowości M. na drodze wojewódzkiej nr (...) kierując pojazdem marki F. (...) o nr rej. (...) spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że podjął manewr wyprzedzania innego pojazdu nie upewniając się co do bezpieczeństwa wykonania tego manewru, w wyniku czego uderzył w prawidłowo poruszający się w przeciwnym kierunku pojazd marki B. o nr rej. (...), w następstwie czego kierująca pojazdem marki B. oraz pasażerka pojazdu marki F. doznały naruszenia czynności narządu ciała, tj. o wykroczenie z art. 86 § 1a kw.

W oparciu o zgromadzony materiał dowodowy sąd ustalił, iż B. D. (1) w dniu 8 marca 2023r. w M. na drodze wojewódzkiej nr (...) prowadząc pojazd marki F. (...) nr rej. (...), w którym znajdowała się pasażerka, nie zachował należytej ostrożności w ten sposób, że nieprawidłowo obserwował przedpole jazdy i podjął manewr wyprzedzania
innego pojazdu w niesprzyjających warunkach drogowych, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym skutkujące zderzeniem z prawidłowo jadącym z przeciwnego kierunku pojazdem marki B. o nr rej. (...).

Sąd jednocześnie stwierdził, iż pasażerka pojazdu P. D. nie doznała obrażeń, które mogłyby skutkować naruszeniem czynności narządu ciała w rozumieniu art. 157 kk.

Z kolei w oparciu o opinię biegłej z zakresu medycyny sądowej sąd ustalił, iż wskutek zdarzenia E. Z. (1) doznała obrażeń ciała skutkujących naruszeniem czynności narządu ciała na czas powyżej 7 dni.

W tej sytuacji w kontekście skutków zdarzenia dla pokrzywdzonej P. D. zachowanie obwinionego wypełniło znamiona wykroczenia z art. 86 § 1 kw. Z kolei uwzględniając skutki zdarzenia dla E. Z. (1) zdarzenie należało rozważyć
w kontekście znamion przestępstwa z art. 177 § 1 kk.

Zdaniem sądu zachowanie obwinionego oceniane poprzez pryzmat skutków dla pokrzywdzonych może zostać jednocześnie zakwalifikowane jako wypełniające znamiona wykroczenia i przestępstwa i skutkować zarówno odpowiedzialnością za wykroczenie, jak i odpowiedzialnością karną.

Takie stanowisko znajduje uzasadnienie w orzecznictwie. Otóż Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 27 marca 2014 r., sygn. I KZP 1/14 (publ. Lex nr 1441242) wskazał, iż: „ Przestępstwo określone w art. 177 § 1 lub § 2 k.k., popełnione na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub w strefie ruchu, w następstwie którego inna osoba - niebędąca pokrzywdzonym tym przestępstwem - odniosła obrażenia powodujące naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia trwający nie dłużej niż siedem dni albo poniosła szkodę w mieniu, zgodnie z art. 10 § 1 k.w., stanowi jednocześnie wykroczenie określone w art. 86 § 1 k.w.” Wprawdzie orzeczenie to zostało wydane na gruncie stanu prawnego, w którym nie obowiązywał art. 86 § 1a kw, jednakże w ocenie sądu pozostaje aktualne co do istoty zagadnienia. Powyższe stanowisko jest również akceptowane w doktrynie, gdzie wskazuje się, że zbieg idealny pomiędzy przestępstwem z art. 177 § 1 lub 2 k.k. a wykroczeniem z art. 86 § 1 k.w. zajdzie wówczas, gdy w zdarzeniu drogowym jedna osoba dozna ciężkiego lub średniego uszczerbku na zdrowiu, a inna – lekkich obrażeń ciała (I. Kosierb [w:] Kodeks wykroczeń. Komentarz, red. J. Lachowski, Warszawa 2021, art. 86, publ. Lex wraz z przywołanym tam piśmiennictwem).

W konsekwencji w postępowaniu prowadzonym w oparciu o przepisy postępowania
w sprawach o wykroczenia sąd przypisał obwinionemu wykroczenie z art. 86 § 1 kw. Z kolei owo zdarzenie w kontekście odpowiedzialności karnej winno zostać ocenione w postępowaniu karnym, a zatem konieczna jest rozważanie zasadności wszczęcia postępowania przygotowawczego przez stosowny organ. Dlatego też przypisując obwinionemu wykroczenie, w opisie tego czynu, sąd nie ujął obrażeń E. Z. (1).

Wykroczenie z art. 86 § 1 kw zagrożone jest grzywną od 20 do 30.000 złotych.

Niewątpliwie na korzyść obwinionego przemawiały okoliczności dotyczące jego przyznania się do winy, jak i prowadzenia ustabilizowanego trybu życia.

Z kolei oceniając wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia, sąd wziął pod uwagę iż okoliczności faktyczne prowadziły do wniosku, że obwiniony w sposób rażący naruszył reguły ostrożności, bowiem będąc zawodowym kierowcą z doświadczeniem i poruszając się pojazdem z małżonką, podejmował tak ryzykowne manewry w bardzo niekorzystnych warunkach drogowych. Świadczy to w ocenie sądu o zuchwałości obwinionego. W zaistniałej sytuacji stopień społecznej szkodliwości czynu jawił się jako znaczny – obwiniony naraził bezpieczeństwo i zdrowie innych uczestników ruchu, jednocześnie nie mając żadnego powodu ku temu, by spieszyć się i w konsekwencji wyprzedać inne pojazdy. W konsekwencji sąd doszedł do wniosku, iż kara 1500 zł uwzględnia stopień winy obwinionego, stopień społecznej szkodliwości wykroczenia mu przypisanego, a także uczyni zadość funkcji prewencyjnej (zarówno w wymiarze indywidualnym jak i ogólnym), wychowawczej i represyjnej. Wreszcie kara w takim wymiarze uwzględnia również wskazania z art. 24 § 3 kw. Sąd obniżył karę w stosunku do orzeczonej wyrokiem nakazowym, mając na uwadze iż obwinionemu przypisano wykroczenie z art. 86 § 1 kw, a nie 86 § 1a kw. W ocenie sądu samo postępowanie przed sądem, którego obwiniony był uczestnikiem wpłynie na jego postawę, prowadząc do zwiększenia ostrożności jako kierującego pojazdem.

Sąd nie orzekł również wobec obwinionego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, uznając iż stosownym postępowaniem ku temu będzie ewentualne postępowanie karne.

O kosztach postępowania sąd orzekł na podstawie art. 119 § 1 kpw w zw. z art. 627 kpk.
W szczególności sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa opłatę w wysokości 150 zł, ustalając jej wysokość na podstawie art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 ze zm.). Nadto sąd obciążył obwinionego zryczałtowanymi wydatkami postępowania w kwocie 120 zł na podstawie § 2 i § 3 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2017 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz.U. poz. 2467) oraz wydatkami przeznaczonymi na wynagrodzenie biegłej.