Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Grudziądzu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 kwietnia 2024 r.

Sąd Rejonowy w Grudziądzu - Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Małgorzata Piotrowska

Protokolant: sekr. sąd. Dorota Siebiert

w obecności oskarżyciela: A. G. i D. F.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 października 2023 r. i 18 kwietnia 2024 r.

sprawy o wykroczenie przeciwko

S. K.

s. F. i K. zd. (...), ur. (...) w W.,
PESEL: (...)

obwinionemu o to, że:

W okresie od dnia 01.04.2022 r. do dnia 06.03.2023 r. w G. przy ul. (...) poprzez stawianie samochodu pod oknem mieszkań i jego odpalanie wcześnie rano, wyrzucanie butelek szklanych na wspólną klatkę schodową oraz zamykanie kłódki od wspólnej bramy w sposób utrudniający jej otwarcie złośliwie niepokoił A. G. oraz D. F. ,

tj. o wykroczenie z art. 107 kw

o r z e k ł :

1.  Obwinionego S. K. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, tj. wykroczenia z art. 107 kw i za to, na podstawie art. 107 kw wymierza mu karę grzywny w wysokości 300 zł (trzysta złotych).

2.  Zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30 zł (trzydzieści złotych) opłaty oraz obciąża kwotą 120 zł (sto dwadzieścia złotych) tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania.

Sygn. akt II W 523/23

UZASADNIENIE

Obwiniony S. K. zamieszkuje w budynku przy ul. (...) w G.. W przyległej kamienicy, ze wspólnym podwórkiem, zamieszkują pokrzywdzone A. G. i D. F.. Na początku pandemii pojawił się między sąsiadami konflikt, który nasilił się w ostatnim czasie. Konflikt zaczął się od tego, że zwrócono obwinionemu uwagę, że parkuje na podwórku aż dwa samochody. Ponadto zwrócono uwagę obwinionemu, aby nie dokarmiał kotów, które następnie pozostawiają odchody na wspólnym podwórku oraz rysują karoserię samochodów. Obwiniony wyrażał jednak wobec pokrzywdzonych przekonanie, że z uwagi na to, że zamieszkuje tam najdłużej, to ma największe prawa. Obwiniony zaczął złośliwie zamykać bramę na kłódkę w ten sposób, że jej otworzenie jest wyjątkowo utrudnione mimo, że kobiety zwracały mu na to uwagę. Ponadto obwiniony zaczął stawiać swój samochód tyłem do okien pokrzywdzonych i odpalał silnik, pozostawiając go „na chodzie” przez dłuższy czas, co powodowało dodatkową emisję hałasu i spalin. Na podwórku nikt nie ma wyznaczonych stałych czy uprzywilejowanych miejsc do parkowania. S. K. zaśmiecał również klatkę schodową niedopałkami papierosów i butelkami po alkoholu, zostawianymi w bramie. Pokrzywdzone zwracały się do (...) z prośbą o interwencję, jednak nie przyniosło to żadnego rezultatu. Zachowanie obwinionego było złośliwe, albowiem wielokrotnie zwracano mu uwagę a mimo to ponawiał swoje działania. Dlatego też pokrzywdzone zwróciły się z zawiadomieniem do Straży Miejskiej.

dowód: zeznania świadka – pokrzywdzonego – A. G. – k. 1-6, 59

wydruk wiadomości mailowej – k. 11-14

zeznania świadka - pokrzywdzonej – D. F. – k. 26-27

pismo (...) sp. z o.o. w G. – k. 97

pismo lokatorów do (...) sp. z o.o. z dnia 30.03.2022 r. – k. 98

zeznania świadka D. G. – k. 99v

S. K. (lat (...)) jest żonaty. Jest rencistą, otrzymuje emeryturę w wysokości 1300 zł miesięcznie. Posiada majątek w postaci dwóch samochodów osobowych marki V. (...) oraz V. (...) a także mieszkanie o powierzchni 27m2. Nie ma nikogo na utrzymaniu. Nie leczył się psychiatrycznie ani odwykowo i jego poczytalność w toku postępowania nie budziła wątpliwości.

dowód: dane o obwinionym – k. 33v

S. K. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i początkowo odmówił składania wyjaśnień, jednak w toku postępowania sądowego złożył obszerne wyjaśnienia w tej sprawie. Stwierdził, że nikomu nie utrudniał otwierania bramy i zamykał ją zupełnie normalnie. Twierdził, że w ogóle nie pije alkoholu a to lokatorzy innych sąsiadek pozostawiają butelki po alkoholu. Butelki mogą w jego ocenie zostawiać także inni ludzie, bo brama jest otwarta i mogą swobodnie wejść na podwórko. Obwiniony utrzymywał, że swoje auta parkuje w miejscu wyznaczonym mu przez administrację, gdyż ma grupę inwalidzką. Zaprzeczał, aby odpalał samochód pół godziny przed wyjazdem.

dowód: wyjaśnienia obwinionego – k. 33-33v, 57v-58

Sąd skierował strony do mediacji, na którą wszyscy wyrazili zgodę. W toku postępowania mediacyjnego udało się zwaśnionym sąsiadom zawrzeć ugodę, w której stwierdzono, że wyjaśniono sobie wszelkie spory, zaś obwiniony zobowiązał się do parkowania swojego samochodu w innym miejscu, nieużywania świateł drogowych na terenie podwórza, zaprzestania parkowania samochodu służbowego na terenie podwórza, nieumieszczania łańcucha na bramie wjazdowej, zaprzestania dokarmiania kotów, respektowania praw każdego mieszkańca do niezakłóconego przebywania na terenie podwórza. Ponadto obwiniony przeprosił pokrzywdzone a przeprosiny te zostały przyjęte. Pokrzywdzone zobowiązały się zaś do odstąpienia od wniosku o ukaranie i wnosiły o umorzenie sprawy .

W konsekwencji Sąd zwrócił się do K. w G. czy podtrzymuje wniosek
o ukaranie. Oskarżyciel w związku z oświadczeniami stron wskazał, że wycofuje wniosek o ukaranie. Zgodnie z art. 26 § 5 kpsw w zw. z art. 54 § 2 kpsw Sąd zwrócił się następnie do pokrzywdzonych z odpowiednim pouczeniem. Pismem z dnia 15 stycznia 2024 r. A. G. i D. F. oświadczyły, że obwiniony nie wywiązuje się z postanowień zwartej między nimi ugody, w związku z czym przystąpiły do niniejszej sprawy w charakterze oskarżycielek posiłkowych.

dowód: ugoda mediacyjna z dnia 27 listopada 2023 r. – k. 67-68

pisma pokrzywdzonych – k. 84-91

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionego w zakresie w jakim kwestionował przyświecający mu zamiar oraz rzeczywisty przebieg i intensywność jego zachowań. Zupełnie inny przebieg wydarzeń wynika bowiem z wiarygodnych zeznań pokrzywdzonych oraz świadka D. G.. Sąd nie dał wiary w przeważającej mierze wyjaśnieniom obwinionego albowiem były sprzeczne z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, który został przez Sąd uznany za wiarygodny, w szczególności w postaci zeznań w/w świadków. Wymienione zeznania świadków Sąd ocenił jako logiczne, spójne, konsekwentne oraz wzajemnie ze sobą korespondujące, a w konsekwencji w pełni wiarygodne. W ocenie Sądu zeznania pokrzywdzonych A. G. i D. F. były w pełni wiarygodne. Były one szczere, spontaniczne, jasne i konsekwentne a nadto korelowały z zeznaniami D. G. i oraz pozostałymi dowodami w tym dokumentacją fotograficzną oraz pismami do oraz od (...) sp. z o., których wiarygodność nie była przez nikogo kwestionowana.

Sąd nie znalazł najmniejszych podstaw, aby kwestionować wersję wydarzeń przedstawioną przez pokrzywdzone i świadka tym bardziej, że sam obwiniony częściowo i pośrednio ją potwierdził, zawierając z pokrzywdzonymi ugodę mediacyjną, w której zobowiązał się do zaprzestania wszelkich zachowań, które zarzucono mu w niniejszej sprawie. Pokrzywdzone były skłonne zakończyć niniejsze postępowanie, były usatysfakcjonowane zawartą ugodą, w której wyraziły wolę umorzenia tej sprawy. Jednak później z uwagi na nierespektowanie przez obwinionego postanowień tego porozumienia, zmuszone były do wstąpienia do sprawy jako oskarżycielki posiłkowe i popierania wniosku o ukaranie. Z takiej postawy pokrzywdzonych wynikało, że ich intencją było rozwiązanie konfliktu a nie jego zaognienie czy też fałszywe oskarżenie obwinionego.

Sąd dał również wiarę dowodom z dokumentów, zgromadzonych w toku postępowania, w tym uznając je za w pełni wiarygodne i nie znajdując podstaw do kwestionowania ich autentyczności.

W konsekwencji Sąd doszedł do wniosku, iż przeprowadzone w sprawie postępowanie dostarczyło dowodów pozwalających na przypisanie obwinionemu sprawstwa zarzucanego mu we wniosku o ukaranie czynu.

S. K. został obwiniony o to, że w okresie dnia 01.04.2022 r. do dnia 06.03.2023 roku w G. przy ul. (...) poprzez stawianie samochodu pod oknem mieszkań i jego odpalanie wcześnie rano, wyrzucanie butelek szklanych na wspólną klatkę schodową oraz zamykanie kłódki od wspólnej bramy w sposób utrudniający jej otwarcie złośliwie niepokoił A. G. oraz D. F. tj. o wykroczenie z art. 107 kw.

Zgodnie z treścią art. 107 kodeksu wykroczeń, odpowiedzialności z tego przepisu podlega ten, kto w celu dokuczenia innej osobie złośliwie wprowadza ją w błąd lub w inny sposób złośliwie niepokoi. Przedmiot ochrony z tego przepisu stanowi komfort psychiczny, spokój człowieka, wolność od rozdrażnienia, niepokoju, poczucia zagrożenia (por. M. Mozgawa [w:] Kodeks..., red. M. Mozgawa, s. 376; P. Daniluk [w:] Kodeks wykroczeń..., red. P. Daniluk, s. 716). Zabronione zachowanie polega na złośliwym wprowadzaniu w błąd innej osoby lub na jej złośliwym niepokojeniu w inny sposób. Dodać też należy, że intensywność wywołanego niepokoju ofiary, o ile objęta była zamiarem sprawcy, będzie niewątpliwie wpływać na stopień społecznej szkodliwości czynu. Jak słusznie wskazuje się w literaturze, niepokojenie nie oznacza jedynie wzniecenia obawy. Zachodzi ono również wtedy, „gdy działanie sprawcy może wytrącić człowieka z równowagi psychicznej przez wzbudzenie w nim uczucia złości, niesmaku, oburzenia itp.” (I. Śmietanka [w:] M. Bafia, D. Egierska, I. Śmietanka, Kodeks..., s. 250). Jako typowe przykłady zachowań, które mogą wywoływać niepokój, wskazuje się np. wielokrotne dzwonienie do drzwi, telefonowanie, stukanie w ścianę, charakter taki może też mieć rysowanie lub pisanie na drzwiach ofiary (niezależnie od tego, czy treści te są same w sobie obraźliwe), przestawianie rzeczy ofiary znajdujących się we wspólnej części budynku – por. B. K., Kodeks..., LEX 2008; M. Z. [w:] Kodeks..., red. T. G., 2013, s. 516). Warunkiem realizacji znamion analizowanego czynu jest to, by zarówno wprowadzenie w błąd, jak i inne rodzaje niepokojenia charakteryzowały się złośliwością po stronie sprawcy.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należało wskazać, że w niniejszym postępowaniu ponad wszelką wątpliwość ustalono, że obwiniony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona zarzucanego mu wykroczenia. S. K. w okresie objętym wnioskiem o ukaranie wielokrotnie, w celu dokuczenia pokrzywdzonym złośliwie je niepokoił, odpalając swój samochód i pozostawiając go na pewien czas z włączonym silnikiem, zanieczyszczał butelkami i niedopałkami klatkę schodową oraz zamykał bramę w sposób bardzo utrudniający jej otworzenie. Pokrzywdzone zwracały obwinionemu uwagę na jego zachowanie, jednak on z premedytacją je kontynuował. Omawiane zachowanie obwinionego, w pełni świadomego wszystkich jego elementów, decydującego się pomimo zwracani mu uwagi, na ponowne analogiczne działania, wypełniało znamiona z art. 107 kw.

Twierdzenie obwinionego jakoby to nie on pozostawiał butelki czy niedopałki, czy też zaprzeczającego, aby odpalał swój samochód na dłuższy czas czy też twierdzenie, że bramę zamykał w zwyczajny sposób, stanowi w ocenie Sądu jedynie nieskuteczną linię obrony obwinionego. To w ocenie Sądu świadczy o niewiarygodności jego twierdzeń. Z resztą jak już wyżej wskazano, obwiniony pośrednio przyznał się do dokuczania pokrzywdzonym, gdyż w postępowaniu mediacyjnym przeprosił je i zobowiązał się do zaprzestania swoich działań. Jedynie na skutek niedotrzymania warunków ugody a zatem nagannej postawy obwinionego, postępowanie to nie zostało umorzone.

Powyższe dowody i okoliczności w oczywisty sposób przesądzały, że S. K. działał z zamiarem dokuczenia pokrzywdzonym i złośliwie je niepokoił, czym wyczerpał znamiona wykroczenia stypizowanego w art. 107 kw.

Przechodząc do uzasadnienia kary wymierzonej obwinionemu za popełnione wykroczenie wskazać należało, iż wykroczenie z art. 107 kw zagrożone jest karą ograniczenia wolności, grzywny do 1500 złotych albo karze nagany. W ramach tego ustawowego zagrożenia w niniejszej sprawie Sąd uznał, iż odpowiednią sankcją wobec obwinionego było wymierzenie kary 300 zł grzywny. Wymierzając obwinionemu karę Sąd kierował się ustawowymi dyrektywami jej wymiaru określonymi w art. 33 kw mając na uwadze wszelkie okoliczności podmiotowe i przedmiotowe, leżące w granicach cech przypisanego obwinionemu wykroczenia, a także dotyczące osoby sprawcy i mające znaczenie dla wymiaru kary. Zgodnie z art. 33 § 2 kw wymierzając karę, organ orzekający bierze pod uwagę w szczególności rodzaj i rozmiar szkody wyrządzonej wykroczeniem, stopień winy, pobudki, sposób działania, stosunek do pokrzywdzonego, jak również właściwości, warunki osobiste i majątkowe sprawcy, jego stosunki rodzinne, sposób życia przed popełnieniem i zachowanie się po popełnieniu wykroczenia.

Wymierzając wobec obwinionego karę we wspomnianym wymiarze sąd wziął pod uwagę okoliczność obciążającą, którą było duże nasilenie i częstotliwość zachowań składających się na przedmiotowy czyn zabroniony. Na korzyść obwinionego Sąd uwzględnił z kolei fakt, że obwiniony w toku postępowania mediacyjnego starał się konflikt załagodzić i przeprosił pokrzywdzone.

W ocenie Sądu wymierzona kara grzywny jest odpowiednia do stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez obwinionego czynu zabronionego oraz nie przekracza również stopnia winy obwinionego. Należy również przypuszczać, że spełni cele zapobiegawcze oraz wychowawcze w stosunku do obwinionego. W ocenie Sądu kara ta zdaje się wreszcie czynić zadość wskazaniom prewencji ogólnej, a mianowicie uzmysławia ona społeczeństwu, że popełnianie tego typu wykroczeń nie pozostanie bezkarne.

Z tych wszystkich względów orzeczono jak w punkcie 1-szym sentencji wyroku.

Na podstawie art. 5 ustawy o opłatach w sprawach karnych (t.j. z 1983 r. Dz. U. Nr 49, poz. 223 ze zm.) oraz art. 118 § 1 kpsw Sąd zasądził od obwinionego opłatę w kwocie 30 złotych, a także obciążył go wydatkami postępowania w kwocie 120 złotych. Podejmując taką decyzję sąd miał na uwadze dochody obwinionego, a także jego stan majątkowy. Obwiniony uzyskuje miesięcznie dochód w kwocie 1300 złotych z tytułu świadczeń rentowych a także jak wskazał, dorabia do tej renty. Posiada również majątek w postaci dwóch samochodów i mieszkania. W ocenie sądu te dochody pozwalają mu na uiszczenie wymienionych kosztów. Stąd orzeczono jak w punkcie trzecim sentencji wyroku.