Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Grudziądzu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 stycznia 2022 r.

Sąd Rejonowy w Grudziądzu - Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: sędzia Bogumiła Dzięciołowska

Protokolant: st. sekr. sąd. Magdalena Bajerska

Przy udziale oskarżyciela –

Po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 5.11.2021 r., 20.01.2022 r. sprawy przeciwko

K. J. s. W. i A. z d. K., ur. (...)
w R., PESEL: (...)

obwinionemu o to, że:

w dniu 24 marca 2021r. około godz. 10:35 w G. na ul. (...) kierując samochodem marki O. (...) o nr rej. (...) korzystał z telefonu komórkowego wymagającego trzymania słuchawki w ręku, tj. za wykroczenie z art. 97 kw w zw. z art. 45 ust. 2 pkt 1 Ustawy Prawo o ruchu drogowym

o r z e k a :

1.  obwinionego K. J. uznaje za winnego zarzucanego mu czynu
tj. wykroczenia z art. 97 kw w zw. z art. 45 ust. 2 pkt 1 Ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. prawo o ruchu drogowym (Dz.U.2021.450.t.j.) i za to, na podstawie art. 97 kw wymierza mu karę 100 (sto) złotych grzywny;

2.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30 (trzydzieści) złotych opłaty, zwalnia go od wydatków postępowania, którymi obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt II W 598/21

UZASADNIENIE

W dniu 24 marca 2021 r. funkcjonariusze policji K. w G. B. P. (1) i A. J. pełnili służbę w patrolu zmotoryzowanym nieoznakowanym radiowozem na terenie G.. Kierowcą radiowozu była A. J..

/dowody: zeznania B. P. (1) – k. 49, zeznania A. J. – k. 49v, zeznania notatka urzędowa – k. 1, kopie notatników służbowych – k. 57 – 61./

W tym samym dniu K. J. wraz z synem B. J. (1) poruszali się pojazdem O. (...) nr rej. (...) z miejscowości Z. do G. na osiedle (...). Samochód prowadził K. J..

/dowody: wyjaśnienia obwinionego – k. 21, zeznania B. J. (1) – k. 28 – 29./

Gdy K. J. prowadził samochód ulicą (...), poruszający się radiowozem funkcjonariusze B. P. (1) i A. J. zaobserwowali, że nie korzystał on z pasów bezpieczeństwa. Wówczas funkcjonariusze policji zrównali się radiowozem z pojazdem O. (ul. (...) prowadzą dwa pasy jezdni w jednym kierunku) i zaobserwowali, że kierowca K. J. korzystał z telefonu, trzymając go lewą dłonią przy lewym uchu.

/dowody: zeznania A. J. – k. 49v, zeznania B. P. (1) – k. 49, notatka urzędowa – k. 1, kopia notatnika służbowego – k. 60./

Funkcjonariusze policji dali sygnał K. J., aby jechał za nimi, a następnie zatrzymali się na ul. (...) na stacji benzynowej celem przeprowadzenia kontroli.

/ dowody: wyjaśnienia obwinionego – k. 21, zeznania B. J. (2) – k. 29, zeznania B. P. (1) – k. 49, zeznania A. J. – k. 49v./

Podczas przeprowadzonej kontroli K. J. okazał zaświadczenie, uprawniające go do jazdy bez zapiętych pasów bezpieczeństwa.

/dowody: zeznania A. J. – k. 49v./

Podczas kontroli K. J. twierdził, iż nie korzystał z telefonu komórkowego. Oświadczył, iż utopił telefon w bagnie.

/dowody: zeznania A. J. k. 49v, zeznania B. P. (1) – k. 49, zeznania B. J. (1) – k. 48v, notatka urzędowa – k. 1./

K. J. ma 66 lat, utrzymuje się z emerytury w kwocie 1.000 zł. Nie posiada majątku, ma na utrzymaniu dorosłego syna.

/dane osobopoznawcze – k. 47, 23./

Obwiniony K. J. w toku postępowania konsekwentnie nie przyznawał się do winy.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom obwinionego K. J. co do okoliczności związanych z kontrolą drogową w dniu 11 marca 2021 r., bowiem co zasady korespondowały z zeznaniami A. J. i treścią jej notatnika służbowego.

Sąd nie dał natomiast wiary wyjaśnieniom obwinionego w zakresie, w jakim negował korzystanie z telefonu w czasie jazdy w dniu 24 marca 2021 r., bowiem były sprzeczne z dowodami w postaci zeznań A. J., B. P. (1) , notatką urzędowa, kopiami notatników służbowych funkcjonariuszy policji. Sąd zważył, iż świadkowe co do zasady zgodnie opisali okoliczności dotyczące zaobserwowania, iż obwiniony w trakcie jazdy korzystał z telefonu komórkowego, przy czym zeznania A. J. były niewątpliwie bardziej szczegółowe. Sąd zważył, iż tylko A. J. w swych zeznaniach wskazywała, że zaobserwowano, iż obwiniony nie korzystał z pasów bezpieczeństwa, jednakże okoliczność ta korespondowała z zapisem w notatniku służbowym B. P. (1). W konsekwencji sąd nadał wskazanym dowodom walor wiarygodności.

Wprawdzie wyjaśnienia obwinionego wspierały zeznania B. J. (1) , to jednak sąd zważył, iż świadek jest synem obwinionego, a zatem był zainteresowany korzystnym rozstrzygnięciem sprawy dla obwinionego. Przede wszystkim jednak sąd zważył, iż B. J. (1) wskazywał, ę nie tłumaczył obwinionego w trakcie kontroli, nie wspierał jego relacji, co jawi się jako zachowanie nielogiczne w sytuacji, gdy świadek utrzymywał, że obwiniony rzeczywiście nie miał przy sobie telefonu. Zauważyć zaś należało, iż relacji A. J. wynikało, iż pasażer miał mówić, że może obwiniony trzymał jego tablet. Nadto sąd zwrócił uwagę, iż B. J. (1) wskazywał, że w trakcie kontroli słuchał muzyki na tablecie, a jeśli policjantka go pytała o coś, to mógł niedosłyszeć, a rozmowę przy bagażniku słyszał „piąte przez dziesiąte”, co prowadziło do wniosku, iż świadek był niezainteresowany przebiegiem kontroli, a to również poddawało w wątpliwość treść jego relacji. Nadto sąd zważył, iż B. J. (1) wskazywał, że obwiniony mówił policjantce, iż utopił telefon w bagnie, co z kolei korespondowało z treścią notatki urzędowej z k. 1, zaś sam obwiniony takiej okoliczności nie pamiętał, co prowadziło do wniosku, iż bynajmniej nie wszystkie okoliczności dotyczące zdarzenia i kontroli utkwiły w pamięci obwinionego.

Przed sądem obwiniony podnosił ponadto, że funkcjonariusz policji podczas kontroli w dniu 24 marca 2021 r. „przyczepiła” się do gaśnicy i trójkąta, zaś on otworzył bagażnik i pokazał to wyposażenie, a dopiero wówczas gdy już dochodził do drzwi samochodu, funkcjonariusz miała powiedzieć, że korzystał z komórki. Zauważyć jednak należało, iż podczas przesłuchania w toku czynności wyjaśniających w dniu 6 kwietnia 2021 r. obwiniony nie wskazywał na te okoliczności – podnosił jedynie, iż funkcjonariusz miała wskazywać na niedopuszczenie pojazdu do ruchu, a po jego tłumaczeniu oświadczyć, że zostanie ukarany mandatem za rozmowę przez telefon podczas jazdy. Tego rodzaju informacja pojawiła się dopiero w notatce urzędowej funkcjonariusza policji z dnia 20 kwietnia 2021 r. (k. 26), z której wynikało, iż obwiniony zadzwonił i poinformował, że policjantka miała sprawdzać wyposażenie pojazdu i dopiero gdy nie znalazła żadnych uchybień, oświadczyła że obwiniony miał korzystać z telefonu. Niezależnie jednak od tego wskazać należało, iż nawet ewentualny fakt przeprowadzenia kontroli wyposażenia samochodu obwinionego nie prowadził do wniosku o niewiarygodności zeznań A. J. i B. P. (1) co do korzystania przez obwinionego z telefonu w czasie jazdy. Sąd zwrócił również uwagę, iż podczas rozprawy obwiniony wyrażał swoją dezaprobatę dotyczącą tego, iż funkcjonariusz policji nie powiedziała od razu o korzystaniu z telefonu, stwierdzając iż: „gdyby od razu powiedziała, że korzystałem z komórki to może inaczej bym się tłumaczył.”

Nadto sąd zwrócił uwagę, iż zarówno obwiniony, jak i świadek B. J. (1) w swych zeznaniach w trakcie czynności wyjaśniających nie wskazywali na okoliczności dotyczące konsultacji z funkcjonariuszami policji w P., a opowiedzieli o tym dopiero na rozprawie. Dalej sąd zwrócił również uwagę, że obwiniony podnosił, iż całą kontrolę przeprowadziła funkcjonariusz A. J., jednakże było to sprzeczne zarówno z jej zeznaniami, jak i zeznaniami B. P. (1), który wskazał iż również uczestniczył w czynnościach, a A. J. również zadawała pytania podczas kontroli.

W tej sytuacji wobec podniesionych okoliczności wyjaśnienia obwinionego i zeznania świadka B. J. (1) w ocenie sądu nie stanowiły materiału dowodowego, który byłby w stanie podważyć wiarygodność relacji funkcjonariuszy policji.

Dokumenty w postaci notatki urzędowej i notatników funkcjonariuszy policji w pełni korespondowały z zeznaniami A. J. i B. P. (1), wobec czego sąd uznał je za wiarygodne.

Zgodnie z treścią art. 45 ust. 2 pkt 1 Ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo i ruchu drogowym (Dz.U.2021.450.t.j.) zabrania się kierującemu pojazdem korzystania podczas jazdy z telefonu wymagającego trzymania słuchawki w ręku. Z kolei art. 97 kw penalizuje zachowanie polegające na wykroczeniu przeciwko innym (tj. nieuregulowanym wprost w Kodeksie wykroczeń) wykroczeniom przeciwko przepisom ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo ruchu drogowym lub przepisom wydanym na jej podstawie przez uczestnika ruchu lub inną osobę znajdującą się na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu.

Z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie w postaci zeznań A. J., B. P. (2), notatki urzędowej i notatników służbowych funkcjonariuszy policji wynikało, że K. J. prowadząc w dniu 24 marca 2021 r. ok. godz. 10:35 w G. na ul. (...) pojazd O. (...) o nr rej. (...) korzystał z telefonu komórkowego wymagającego trzymania słuchawki w ręku, a zatem wypełnił znamiona wykroczenia z art. 97 kw w zw. z art. 45 ust. 2 pkt 1 Ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo i ruchu drogowym (Dz.U.2021.450.t.j.).

Jako okoliczność łagodzącą sąd potraktował to, iż korzystanie z telefonu nie wpływało na sposób prowadzenia pojazdu przez obwinionego - funkcjonariusze nie wskazywali, by sposób prowadzenia pojazdu przez obwinionego wzbudzał ich zastrzeżenia. Niemniej jednak zważyć należało, iż korzystanie z telefonu niewątpliwie znacząco obniża koncentrację kierującego, co z kolei może prowadzić do sytuacji znaczącego opóźnienia rekcji kierującego w sytuacjach niebezpiecznych, a zdarzenie miało miejsce w porze dziennej, na ulicy stanowiącej obwodnicę G., gdzie ruch jest znaczny, zaś K. J. w przeszłości naruszał już przepisy ruchu drogowego. Sąd wziął ponadto pod uwagę powszechny charakter tego wykroczenia, co powoduje iż czyny tego rodzaju winny spotykać się z odpowiednią rekcję celem kształtowania świadomości społecznej o ich niedopuszczalności.

Jednocześnie określając wysokość grzywny sąd uwzględnił, iż obwiniony ma stałe źródło dochodów w postaci emerytury w kwocie 1.000 zł, jednakże nie dysponuje majątkiem i ma na utrzymaniu dorosłego syna. W konsekwencji ważąc wskazane okoliczności wpływające na wymiar kary i biorąc pod uwagę sytuację finansową obwinionego sąd wymierzył mu karę 100 zł grzywny. Zdaniem sądu wymierzona kara uwzględnia stopień winy obwinionego, stopień społecznej szkodliwości wykroczenia przypisanego obwinionemu, a także uczyni zadość funkcji prewencyjnej (zarówno w wymiarze indywidualnym jak i ogólnym), wychowawczej i represyjnej.

Sąd na podstawie art. 119 § 1 kpsw w zw. z art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. z 1983 r., poz. 223 ze zm.) zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30 zł tytułem opłaty. Z kolei na podstawie art. 121 § 1 kpw w zw. z art. 624 § 1 kw sąd zwolnił obwinionego od wydatków postępowania, uwzględniając wysokość jego dochodu i dochodząc do wniosku, iż wobec orzeczenia kary grzywny, zasądzenia opłaty, pokrycie ponadto wydatków postępowania byłoby dla niego zbyt uciążliwe.