Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Grudziądzu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 lutego 2023 r.

Sąd Rejonowy w Grudziądzu - Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: sędzia Małgorzata Piotrowska

Protokolant: stażysta Weronika Bryczyńska

w obecności oskarżyciela -------------

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 22.09.2022 r. i 2 lutego 2023 r.

sprawy o wykroczenie

przeciwko

A. R.

s. J. i U. z d. S., ur. (...) w G., PESEL: (...)

obwinionemu o to, że:

W dniu 5.12.2021 roku około godziny 17:45 na ulicy (...) w G., kierując pojazdem marki I. o numerach rejestracyjnych (...), stworzył zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że wykonując manewr omijania najechał na stojący pojazd marki O. (...) o numerach rejestracyjnych (...),

tj. za wykroczenie z art. 86 § 1 kw

orzekł:

1.  Obwinionego A. R. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, tj. wykroczenia z art. 86 § 1 kw i za to, na podstawie art. 86 § 1 kw wymierza mu karę grzywny w wysokości 300 zł (trzysta złotych).

2.  Zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30,00 zł (trzydzieści złotych 00/100) tytułem opłaty sądowej oraz kwotę 1 132,52 zł (tysiąc sto trzydzieści dwa złote 52/100) tytułem wydatków postępowania.

Sygn. akt II W 606/22

UZASADNIENIE

W dniu 5 grudnia 2021 r. około godziny 17:45 w G. obwiniony A. R. prowadził w G. pojazd- lawetę marki I. o numerach rejestracyjnych (...). Poruszał się drogą wewnętrzną osiedla przy ul. (...). Jechał w kierunku ulicy (...). Z przeciwnego kierunku jechała K. Ż., która prowadziła pojazd marki O. (...) o numerach rejestracyjnych (...). Pojazdy zbliżały się do siebie. Po stronie, którą jechał obwiniony stały zaparkowane samochody. Droga była dość wąska jednak w miejscu „spotkania” się pojazdów nieco się rozszerzała.

dowód: częściowo wyjaśnienia obwinionego -k. 68-68v

zeznania świadka K. Ż. -k. 19-20, 68v-69v

częściowo zeznania świadka K. C. – k. 70

K. Ż. widząc zbliżający się duży pojazd- lawetę, zbliżyła się znacznie do prawej strony jezdni, aby ułatwić wyminięcie się samochodów. Wówczas to obwiniony wykonując manewr wymijania stojącego samochodu O. (...) uderzył w bok tego pojazdu uszkadzając lusterko od strony kierowcy po czym zatrzymał swoją lawetę równolegle obok i bardzo blisko samochodu pokrzywdzonej. Pokrzywdzona otworzyła swoje okno i złożyła lusterko, aby nie doszło do dalszych uszkodzeń. Chwilę po zatrzymaniu samochodu I., samochód O. (...) zaczął poruszać się wstecz, prawdopodobnie zaczął się staczać po pochyłości jezdni. Ruch ten trwał 0,5 sekundy. Następnie obwiniony wysiadł ze swojego samochodu od strony pasażera, podobnie swój pojazd opuściła K. Ż..

dowód: zeznania świadka K. Ż. – k. 19-20, 68v-69v

nagranie z monitoringu – k. 24

opinia biegłego z dziedziny ruchu drogowego – k. 71-78v

Po pewnym czasie na miejsce zdarzenie przyjechał patrol policyjny. Funkcjonariusze wysłuchali wersji przedstawionej przez obwinionego oraz pokrzywdzoną, a także sporządzili notatkę urzędową, protokół oględzin wraz ze szkicem a także dokumentację fotograficzną uszkodzeń samochodów. Przebadali również uczestników kolizji na obecność alkoholu i innych substancji psychoaktywnych. Wynik badań był negatywny. Z uwagi na rozbieżność wersji i niemożliwość odtworzenia na miejscu nagrań z monitoringu, została sporządzona odpowiednia dokumentacja w celu skierowania sprawy do czynności wyjaśniających.

dowód: zeznania świadka K. K. – k. 69v,

zeznania świadka M. W. – k. 69

dokumentacja fotograficzna – k. 11

notatka urzędowa – k. 1-2

protokoły badań – k. 3-6

protokół oględzin – k. 8-9

Obwiniony A. R. w toku postępowania nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu zabronionego i złożył obszerne wyjaśnienia, w których zaprezentował swoją wersję wydarzeń (k. 68-68v). Obwiniony twierdził, że to pokrzywdzona poruszała się zbyt blisko środka jezdni a powinna była zjechać do prawej strony i umożliwić mu przejazd. Utrzymywał również, że to pokrzywdzona staczając się do tyłu doprowadziła do kontaktu i w efekcie do zarysowania pojazdów.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom obwinionego tylko w tej niewielkiej części, w której podawał on, że w dniu zdarzenia kierował samochodem I. . W tym zakresie wyjaśnienia obwinionego znajdują potwierdzenie w zeznaniach świadków i nagraniach z monitoringu którym to Sąd w całości dał wiarę. W przeważającej części wyjaśnieniom obwinionego Sąd nie dał jednak wiary, gdyż w zakresie przebiegu zdarzenia były one sprzeczne z uznanymi za w pełni wiarygodne zeznaniami pokrzywdzonej K. Ż. a także nagraniom z monitoringu oraz jednoznacznej opinii biegłego. Sąd także nie dał wiary w przeważającej części zeznaniom świadka K. C., albowiem jako osoba najbliższa dla obwinionego – jego partnerka i na jego wniosek przesłuchana przez Sąd, mogła chcieć zachować dla siebie okoliczności, które stawiałby obwinionego w niekorzystnym świetle. Świadek zeznała, że poruszali się prawidłowo a to pokrzywdzona poruszała się niemal środkiem jezdni. Tymczasem zupełnie co innego wynika z zeznań świadka K. Ż., nagrań z monitoringu oraz opinii biegłego. Sąd wbrew twierdzeniu obwinionego i jego partnerki nie dopatrzył się, aby to pokrzywdzona swoją nieostrożnością bądź innym nieprawidłowym manewrem, doprowadziła do przedmiotowej kolizji. Przeczy temu chociażby właśnie nagranie z monitoringu a także charakter uszkodzeń obydwu pojazdów w powiązaniu z opinią biegłego.

Zeznania świadków funkcjonariuszy K. w G. to jest M. W. oraz K. K. należało uznać w całości za polegające na prawdzie, albowiem przed zdarzeniem nie znali obwinionego, a nadto nie są w żadnym stopniu zainteresowani tym jakie rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie zapadnie, są funkcjonariuszami K. w G. a zatem brak jest podstaw do tego, aby składając fałszywe zeznania w niniejszej sprawie chcieli bezpodstawnie obciążyć obwinionego. Dlatego nie sposób przyjąć, że świadkowie ci zeznawali nieprawdę. Z resztą jak wynika z tych zeznań, początkowo z uwagi na sprzeczność wersji wydarzeń prezentowaną przez uczestników kolizji, trudno było jednoznacznie wskazać osobę odpowiedzialną za jej zaistnienie. Zeznania pokrzywdzonej K. Ż. co do tego, że to obwiniony wykonując manewr omijania, uszkodził jej samochód marki O. (...) zasługują również na przymiot wiarygodności, gdyż znajdują pełne potwierdzenie w nagraniu z monitoringu oraz opinii biegłego. Pokrzywdzona w spójny i konsekwentny sposób przedstawiła przebieg zdarzenia. Wymienione wyżej dowody Sąd ocenił jako logiczne, spójne, konsekwentne oraz jako wzajemnie ze sobą korespondujące, a w konsekwencji w pełni wiarygodne.

Również przywołana opinia biegłego mgr inż. W. S. była jasna, pełna, wewnętrznie niesprzeczna i sporządzona przez specjalistę dysponującego odpowiednią wiedzą i doświadczeniem zawodowym w tym zakresie, a nadto została wykonana w sposób fachowy, skrupulatny, szczegółowy i rzetelny. Ponadto została ona sporządzona w oparciu o dokumentację fotograficzną i monitoring znajdujące się w aktach sprawy. Wynikające z opinii wnioski zostały wysnute w sposób nie budzący wątpliwości i na tyle jednoznaczny, że stanowiły one podstawę do uznania materiału dowodowego za w pełni kompletny i zasługujący na wiarygodność. Obwiniony również nie wnosił żadnych zastrzeżeń do przedmiotowej opinii. Dlatego też Sąd uznał tą opinię z całkowicie wiarygodną i w oparciu o nią dokonywał ustaleń stanu faktycznego w niniejszej sprawie. Biegły w skrupulatny i obszerny sposób przeanalizował wszelkie aspekty niniejszej sprawy. Otóż po przeprowadzeniu analizy akt sprawy biegły z dziedziny ruchu drogowego w swojej opinii wskazał m.in., że kierująca samochodem osobowym marki O. (...) zjechała do prawego krawężnika i zatrzymała swój pojazd zaś to kierujący samochodem I. doprowadził do kontaktu tych pojazdów. Biegły kategorycznie stwierdził, że późniejszy ruch wsteczny samochodu O. (...) trwał 0,5 sekundy, w którym to czasie pokonany został odcinek 0,5 m. Niemożliwym zatem w ocenie biegłego jest, aby uszkodzenia na pojeździe I. o długości około 2 metrów powstały w okolicznościach podawanych przez obwinionego. W świetle całokształtu powyższej opinii Sąd doszedł zatem do przekonania, że to zachowanie obwinionego doprowadziło do kolizji w/w pojazdów.

Sąd dał wiarę dowodom z dokumentów, protokołów a także nagrania z monitoringu zgromadzonym w niniejszej sprawie, albowiem żadna ze stron ani sąd z urzędu nie zakwestionowała ich prawdziwości lub autentyczności.

A. R. został obwiniony o to, że w dniu 5.12.2021 roku około godziny 17:45 na ulicy (...) w G., kierując pojazdem marki I. o numerach rejestracyjnych (...), stworzył zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że wykonując manewr omijania najechał na stojący pojazd marki O. (...) o numerach rejestracyjnych (...), tj. o czyn z art. 86 § 1 kw

Obwiniony A. R. w toku postępowania nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, winą za kolizję obarczając pokrzywdzoną. Jak już wyżej wskazano, Sąd co do zasady nie dał wiary tym wyjaśnieniom z przyczyn opisanych powyżej w uzasadnieniu uznając, że stanowią one przyjętą przez niego linię obrony w niniejszym postępowaniu. Na podstawie wiarygodnych zeznań świadków oraz pozostałych dowodów przeprowadzonych w toku tego postępowania, należało przyjąć bowiem, że to obwiniony naruszył obowiązujące reguły ruchu drogowego nieprawidłowo oceniając sytuację na drodze, błędnie oceniając możliwość wymijania (omijania) pojazdu O. (...), niewłaściwie oceniając wymiary swojego samochodu i możliwość manewrowania nim w bezpieczny sposób a następnie kontynuując jazdę pomimo braku możliwości bezpiecznego omijania. W efekcie tego nieprawidłowego manewru, obwiniony doprowadził do zderzenia z prawidłowo poruszającym samochodem marki O. (...) o numerze rejestracyjnym (...) kierowanym przez pokrzywdzoną K. Ż.. Zachowanie obwinionego wyczerpało zatem znamiona wykroczenia z art. 86 § 1 kw.

Wykroczenie określone w art. 86 § 1 kw jest zagrożone karą grzywny od 20 do 5.000 zł (art. 24 § 1 kw). W ramach tego ustawowego zagrożenia w niniejszej sprawie sąd uznał, iż odpowiednią sankcją wobec obwinionego jest wymierzenie kary grzywny w wysokości 300 złotych. Wymierzając wobec obwinionego karę grzywny we wspomnianym wymiarze sąd na korzyść obwinionego uwzględnił okoliczności, w których doszło do popełnienia tego wykroczenia. Obwiniony kierował bardzo dużym samochodem i mógł mieć ograniczoną widoczność samochodu pokrzywdzonej, poruszającej się tuż obok niego. Oczywiście przytoczona okoliczność jedynie stanowi okoliczność łagodzącą w ramach wymiaru kary, a nie wyłącza odpowiedzialności obwinionego. Należy wszakże mieć na uwadze, że jeżeli obwiniony nie miał pewności co do możliwości bezpiecznej kontynuacji jazdy, winien tego manewru po prostu zaniechać. Na niekorzyść obwinionego Sąd potraktował natomiast uprzednią karalność obwinionego za wykroczenia związane z ruchem drogowym. Jak wynika z informacji uzyskanych z policji obwiniony wielokrotnie w okresie od 2013 do 2021 roku popełniał wykroczenia drogowe za które był ukarany mandatami karnymi (k. 28-29).

Uwzględniając całokształt okoliczności niniejszej sprawy Sąd wymierzył obwinionemu za popełnione przez niego wykroczenie karę 300 złotych grzywny. Kara ta spełnia w ocenie Sądu wszystkie dyrektywy przewidziane w art. 33 § 1 kw. Przede wszystkim jest ona odpowiednia do niezbyt znacznego stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez obwinionego czynu zabronionego. Zdaniem Sądu wymierzona kara nie przekracza również stopnia winy obwinionego. Należy uznać również, że spełni cele zapobiegawcze oraz wychowawcze w stosunku do obwinionego. Czyn, którego popełnienia obwiniony dopuścił się, nie może być traktowany w kategoriach incydentu. Dla powstrzymania obwinionego przed popełnieniem innych lub podobnych wykroczeń wystarczające należy zatem uznać wymierzenie kary 300 zł grzywny. W ocenie Sądu kara ta zdaje się wreszcie czynić zadość wskazaniom prewencji ogólnej, a mianowicie uzmysławia ona społeczeństwu, że należy stosować się do reguł ruchu drogowego, a naruszenie tych przepisów nie jest bezkarne.

Z tych wszystkich względów orzeczono jak w punkcie pierwszym sentencji wyroku.

Mając na względzie fakt, że obwiniony osiąga stałe i regularne dochody
z wykonywanej pracy zarobkowej w wysokości około 4000 zł miesięcznie, Sąd na podstawie art.118 §1 kpw oraz art. 3 w zw. z art. 21 pkt 2 lit 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych zasądził od niego opłatę w kwocie 30 zł oraz obciążył go wydatkami postępowania (na podstawie § 2 i 3 Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2017 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia) w tym należnościami biegłego za sporządzenie opinii w kwocie 1062,52 zł (art.118§1 i 2 kpw i art. 119 § 1 kpsw) uznając, że jest on w stanie ponieść te koszty i winien być nimi obciążony. Mając powyższe na uwadze, orzeczono jak w punkcie 2 sentencji wyroku.