Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Grudziądzu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 stycznia 2025 r.

Sąd Rejonowy w Grudziądzu II Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: asesor sądowy Adam Bugnacki

Protokolant: sekr. sąd. Dorota Siebert

pod nieobecność oskarżyciela publicznego K. w G.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 09 stycznia 2025 r. w G.

sprawy E. M. , córki A. i J. z domu Ś., urodzonej w dniu (...) w I., PESEL: (...)

obwinionej o to, że

W dniu 17 czerwca 2024 r. w godz. 10:00-16:00 w G. ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z M. H. dokonali kradzieży orbitreka powodując stratę o wartości 600 zł na szkodę G. R., w tym samym miejscu i czasie dokonali zniszczenia roweru poprzez uszkodzenie kół oraz lampki oświetleniowej powodując stratę o wartości 200 zł na szkodę G. R.

tj. o wykroczenie z art. 119 § 1 k.w. i art. 124 § 1 k.w.

oraz sprawy M. H., syna Z. i E. z domu P., urodzonego w dniu (...) w G., PESEL: (...)

obwinionego o to, że:

W dniu 17 czerwca 2024 r. w godz. 10:00-16:00 w G. ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z E. M. dokonali kradzieży orbitreka powodując stratę o wartości 600 zł na szkodę G. R., w tym samym miejscu i czasie dokonali zniszczenia roweru poprzez uszkodzenie kół oraz lampki oświetleniowej powodując stratę o wartości 200 zł na szkodę G. R.

tj. o wykroczenie z art. 119 § 1 k.w. i art. 124 § 1 k.w.

I.  obwinionych E. M. i M. H. uniewinnia od popełnienia zarzucanych czynów;

II.  kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt II W 841/24

UZASADNIENIE

W niniejszej sprawie, E. M. i M. H. zostali obwinieni o to, że w dniu 17 czerwca 2024 r. w godz. 10:00-16:00 w G. przy ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu dokonali kradzieży orbitreka powodując stratę o wartości 600 zł na szkodę G. R., a w tym samym miejscu i czasie dokonali zniszczenia roweru poprzez uszkodzenie kół oraz lampki oświetleniowej powodując stratę o wartości 200 zł na szkodę G. R. tj. o czyn z art. 119 § 1 k.w. w zw. z art. 124 § 1 k.w.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

E. M. jest właścicielką nieruchomości położonej w G. przy ul. (...) (nr KW: (...)). Własność tę nabyła na mocy umowy dożywocia zawartej w formie aktu notarialnego w dniu 30 marca 2023 r.

/dowód: akt notarialny, k.31/

G. R., z mocy tej samej umowy, jest uprawniona do zamieszkiwania w domu przy ul. (...). W domu tym, początkowo zamieszkiwali E. M., M. H. i G. R.. Obwinieni dokonali nakładów finansowych na remont nieruchomości. W 2022 r. nieżyjący już K. R., podarował E. M. rower typu oribtrek, albowiem sam z niego już nie korzystał. Pomiędzy E. M., M. H. a G. R. stosunki uległy znacznemu pogorszeniu, co w konsekwencji doprowadziło do wyprowadzki obwinionych, albowiem dalsze, wspólne zamieszkiwanie było już niemożliwe. W dniu 17 czerwca 2024 r., obiwnieni po raz ostatni pojawili się na nieruchomości w celu zabrania pozostałych rzeczy. W czasie tej przeprowadzki, zabrali także oni podarowany orbitrek.

/dowód: wyjaśnienia obwinionych, k.29-30, 39-40,75-76/

Ustalając stan faktyczny, Sąd oparł się na wymienionych wyżej dowodach. Sąd uznał wyjaśnienia obwinionych za spójne, logiczne i wiarygodne. Były one bowiem szerokie, odnoszące się do meritum sprawy, a nadto korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym w postaci aktu notarialnego. Sąd nie uwzględnił w podstawie ustaleń faktycznych zeznań pokrzywdzonej G. R., albowiem są to jedynie gołosłowne depozycje, które nie znajdują potwierdzenia w jakimkolwiek fragmencie materiału dowodowego. Pokrzywdzona złożyła do akt sprawy zdjęcia uszkodzonego roweru, jednakże w żaden sposób nie dowodzą one sprawstwa obwinionych. Tym samym, jej zeznania nie mogły zostać skonfrontowane.

Sąd zważył, co następuje:

Stosownie do art. 5 § 1 pkt 1 k.p.w. postępowania nie wszczyna się, a wszczęte umarza, gdy czynu nie popełniono albo brak jest danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie jego popełnienia. Jeśli okoliczność ta zostanie stwierdzona po rozpoczęciu przewodu sądowego, sąd wydaje wyrok uniewinniający, chyba że sprawca był w chwili czynu niepoczytalny (art. 62 § 3 k.p.w.).

W niniejszej sprawie, Sąd doszedł do przekonania, że brak jest danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie popełnienia czynu przez obwinionych. Co więcej, w niniejszej sprawie, oskarżyciel publiczny (K. w G.) w zasadzie nie zgromadził żadnego materiału dowodowego, uzasadniającego podejrzenie sprawstwa podejrzanych. Wnikliwa analiza akt sprawy prowadzi do wniosku, że oskarżyciel oparł wniosek o ukaranie de facto na zeznaniach pokrzywdzonej G. R., nie zadając sobie najmniejszego trudu, aby zeznania te zweryfikować. Czynności wykrywcze K. w G. skończyły się na stwierdzeniu, że nie ujawniono żadnych świadków tego zdarzenia (notatka, k. 24). Konkluzja ta ma tym większe znaczenie, że obwinienie złożyli wyjaśnienia, w których odnieśli się do treści zawiadomienia, a E. M. przedłożyła umowę dożywocia zawartą w formie aktu notarialnego. Już tylko skojarzenie wyjaśnień obwinionych z treścią umowy dożywocia winno zmobilizować K. w G. do rozszerzenia zakresu postępowania dowodowego i zweryfikowania twierdzeń obwinionych, albowiem nie były one bezpodstawne. Tymczasem, oskarżyciel publiczny nie podjął żadnych dalszych czynności, a sprawę zakończył skierowaniem do sądu wniosku o ukaranie, którego treść została oparta wyłącznie na zawiadomieniu pokrzywdzonej.

Indolencji oskarżyciela publicznego nie udało się konwalidować na etapie postepowania sądowego. Przesłuchani obwinieni oraz pokrzywdzona, powielili w zasadzie wyjaśnienia i zeznania z etapu prowadzenia czynności wyjaśniających, a w sprawie nie ujawniły się żadne nowe dowody, wskazujące na sprawstwo obwinionych. Jeżeli bowiem chodzi o czyn polegający na kradzieży orbitreka (art. 119 § 1 k.w.). To obwiniona wskazywała, że orbitrek ten był jej podarowany przez K. R. i czuła się ona jego właścicielką. Nawet jeśli pokrzywdzona temu przeczyła, to nie sposób przypisać obwinionym czynu z art. 119 § 1 k.w., jeżeli kwestia władztwa nad rzeczą była sporna. W. to polega bowiem na umyślnym zaborze cudzej rzeczy, a więc oczywiste jest, że sprawca musi mieć świadomość, że sięga po nie swoją rzecz. Tymczasem żaden element materiału dowodowego nie pozwala stwierdzić, że orbitrek stanowił wyłączną własność pokrzywdzonej, a obwinieni nie mieli prawa nim rozporządzać. Jawi się jako mało prawdopodbne, aby podczas przeprowadzki dodatkowo zabierali rzecz niemałych rozmiarów, która nie należy do nich. Jeżeli zaś chodzi o czyn polegający na zniszczeniu roweru (art. 124 § 1 k.w.), to również nie ma tutaj najmniejszej choćby poszlaki wskazującej na to, że czynu tego dopuścili się obwinieni. Brak jest bowiem dowodów takich jak nagranie montioringu, zeznania świadka, czy choćby fotografie obrazujące popełniany czyn. Pokrzywdzona sama zresztą przyznała, że nie widziała kto i i kiedy dokonał uszkodzenia jej roweru, co jednak nie uniemożliwiło K. w G. obwinienie o ten czyn E. M. i M. H., w zasadzie wyłącznie na podstawie przeczucia pokrzywdzonej. Taka postawa oskarżyciela rodzi poważne obawy o standardy postępowania oskarżyciela publicznego, który za dostateczną podstawę do skierowania wniosku o ukaranie, uznaje w zasadzie samo zawiadomienie.

Mając zatem na uwadze to, że oskarżyciel publiczny w zasadzie nie zgromadził materiału dowodowego w sprawie, a jego wniosek o ukaranie okazał się być całkowicie bezpodstawny, Sąd nie mógł podjąc innej decyzji, jak tylko uniewinnienie obwinioncyh.

Konsekwencją uniewinnienia, było oczywiście orzeczenie o kosztach zawarte w punkcie II wyroku (art. 119 § 2 pkt 1 k.p.w.).