Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Grudziądzu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 stycznia 2017 r.

Sąd Rejonowy w Grudziądzu - Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący Sędzia SR Jarosław Przesmycki

Protokolant: st. sekr. sądowy Magdalena Bajerska

po rozpoznaniu w dniach 22.11.2016 r., 1.12.2016 r., 17.01.2017 r.

sprawy z oskarżenia Komendy Miejskiej Policji w G.

przeciwko

R. W. – s. B. i A. z domu U., ur. (...) w G., zam. (...)-(...) K. 31, PESEL (...),

obwinionego o to, że:

w dniu 26 marca 2016 r. ok. godz. 7:40 w G. na ul. (...) kierując samochodem K. (...) o nr rej. (...) przekroczył dozwoloną prędkość o 23 km/h przy prędkości dozwolonej 50 km/h;

tj. o wykroczenie z art. 92a kw

orzekł:

1.  Obwinionego R. W. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu zabronionego, tj. wykroczenia z art. 92a kw i za to na podstawie tego przepisu skazuje go na karę grzywny w wysokości 200 zł. (dwieście złotych).

2.  Zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30 zł. (trzydzieści złotych) tytułem opłaty i obciąża go kosztami postępowania w kwocie 259,36 zł. (dwieście pięćdziesiąt dziewięć złotych 36/100)

Sygn. akt II W 905/16

UZASADNIENIE

Obwiniony był w przeszłości karany za wykroczenia drogowe.

D o w ó d : karta informacyjna k. 6

W dniu 26 marca 2016 r, około godz. 7:25 funkcjonariusza policji K. K. (1) i Ł. K. (1) pełnili służbę w G. na ul. (...), gdzie kontrolowali prędkość przejeżdżających tam pojazdów. Z uwagi na obszar zabudowany obowiązuje tam ograniczenie prędkości do 50 km/h. Pomiar było dokonywany ręcznym fotoradarem, który posiadał ważną legalizację. Przed przystąpieniem do pracy K. K. (1) dokonał kalibracji fotoradaru, po czym przystąpił do pracy.

O godz. 7:25 tym fotoradarem ustalono, że dozwoloną prędkość o 22 km/h przekroczył A. Z., który przyjął mandat karny. Następnie o godz. 7:40 przez K. K. (1) zatrzymał obwinionego, który prowadził w tym czasie samochód marki K. S. z prędkością 73 km/h. Ł. K. (1) w tym czasie zatrzymywał inny samochód, który nie miał włączonych świateł.

Obwiniony kwestionował decyzję policjanta. Twierdził, że funkcjonariusz zmierzył prędkość innego pojazdu, a w końcu odmówił przyjęcia mandatu, powołując się na swoje znajomości.

O godz. 7:55 w tym samym miejscu zatrzymano kolejnego kierowcę, który przekroczył prędkość i przyjął mandat. Obwinionego poddano badaniu sądowo-psychiatrycznemu. Biegły stwierdził, że obwiniony jest poczytalny.

D o w ó d : karta informacyjna k. 6, świadectwo legalizacji k. 21, zeznania K. K. k. 31 i 44, zeznania Ł. K. k. 44, opinia sądowo-psychiatryczna k. 28-29.

Obwiniony nie przyznał się do zarzucanego mu czynu. Stwierdził, że zmierzono prędkość nie jego pojazdu. Twierdził, że jechał za innym samochodem, którego również zatrzymano za brak włączonych świateł.

D o w ó d : wyjaśnienia obwinionego k. 31 akt

Zdaniem Sądu wyjaśnieniom obwinionego nie można dać wiary, bowiem są nielogiczne, niespójne i sprzeczne z zebranym materiałem dowodowym, a w szczególności z zeznaniami K. K. (1), Ł. K. (1), świadectwem legalizacji fotoradaru i logiką sytuacji. Wbrew temu co twierdzi obwiniony funkcjonariusze policji 26 marca 2016 r. przeprowadzali w sposób prawidłowy kontrolę prędkości, sprawnym fotoradarem.

Z zeznań tych wynika ponadto, że inni kierowcy tego dnia nie kwestionowali wyników pomiaru prędkości, co świadczy o tym, że fotoradar był sprawny, a pomiar wykonano prawidłowo. W ocenie Sądu tak samo było w przypadku obwinionego, który jednak pewny swych „znajomości” postanowił odmówić przyjęcia mandatu.

W ocenie Sądu wersja obwinionego należy w realiach niniejszej sprawy odebrać jako formę obrony i próbę uniknięcia odpowiedzialności za wykroczenie, które nie znajduje oparcia w zebranych dowodach.

Sąd dał w pełni wiarę zeznaniom K. K. (1) i Ł. K. (1), bowiem są obiektywne, spójne, szczere i przekonywujące. Świadkowie są osobami obcymi dla obwinionego, zetknęli się z nim w ramach wykonywanych obowiązków. Trudno zatem przypuszczać aby starali się go bezpodstawnie obciążać. Co więcej ich zeznania znajdują oparcie w świadectwie legalizacji.

Sąd podzielił też opinię biegłego, bowiem została sporządzona w sposób fachowy, rzetelny przez osobę posiadającą odpowiednią wiedzę i doświadczenie. Nadto nie była ona kwestionowana.

W tym stanie rzeczy wina obwinionego nie budzi wątpliwości.

Wykroczenie z art. 92a kw popełnia, kto prowadząc pojazd, nie stosuje się do ograniczenia prędkości określonego ustawą lub znakiem drogowym, a sprawca tego wykroczenia podlega karze grzywny.

Obwiniony popełnił to wykroczenie, bowiem w dniu 26 marca 2016 r. ok. godz. 7:40 w G. na ul. (...) kierując samochodem K. (...) o nr rej. (...) przekroczył dozwoloną prędkość o 23 km/h przy prędkości dozwolonej 50 km/h.

Za to Sąd wymierzył obwinionemu grzywnę w wysokości 200 zł. Przy wymiarze tej kary Sąd miał na względzie jako okoliczności obciążające uprzednią karalność obwinionego za wykroczenia drogowe, fakt, że obwiniony przekroczył prędkość w sposób znaczny, na obszarze zabudowanym, gdzie winien zachować szczególną ostrożność.

Jako okoliczność łagodzącą Sąd uznał sytuację materialną obwinionego.

O kosztach orzeczono po myśli art. 627 k.p.k., uznając, że obwinionego stać na korzystanie z samochodu (utrzymanie go, tankowanie i ubezpieczenie) to bez uszczerbku dla utrzymania siebie i rodziny jest w stanie ponieść koszty sądowe i opłaty.