Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Grudziądzu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 stycznia 2019 r.

Sąd Rejonowy w G. - Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR Piotr Gensikowski

Protokolant: Wioletta Fabińska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 października 2018 r., 4 grudnia 2018 r., 18 grudnia 2018 r. oraz 11 stycznia 2019 r. sprawy z wniosku o ukaranie Komendy Miejskiej Policji w G.

przeciwko

P. M.,

s. S. i B. z d. S., urodz. (...) w G., zam. (...)-(...) N., ul. (...) PESEL (...)

obwinionemu o to, że:

w dniu 25.04.2018 roku około godz. 15.00 w miejscowości (...) na ul. (...) parkując
w poprzek jezdni samochód D. Lanos o nr rej. (...) tamował ruch innych pojazdów, tj. o czyn z art. 90 kw

orzekł:

1.  Obwinionego P. M. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu,
tj. wykroczenia z art. 90 kw i za to, na podstawie tego samego przepisu wymierza mu karę 100 zł (stu złotych) grzywny.

2.  Zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30 (trzydziestu) złotych opłaty oraz kwotę 120 (stu dwudziestu) złotych zryczałtowanych wydatków postępowania.

UZASADNIENIE

P. M. zamieszkuje w (...) przy ulicy (...). Dnia 25 kwietnia 2018 roku około godziny 15-ej wyjechał on ze swej posesji samochodem marki D. (...) o nr rej. (...) w kierunku ulicy (...). Szerokość auta P. M. wynosi 167 cm.

dowód: wyjaśnienia obwinionego (k. 45v.), dokument (k. 52)

W tym czasie na wysokości posesji przy ulicy (...) stał samochód kierowany przez kuriera, który doręczał przesyłki mieszkańcom tej posesji. Na wysokości tej posesji szerokość jezdni wynosi od 4,70 metra do 5,0 metra. Do kuriera podszedł P. M., który powiedział, że ma przestawić swój samochód, bo on nie może przejechać. Kurier udzielił mu odpowiedzi, że zaraz odjedzie, bo musi dostarczyć jeszcze inne paczki do mieszkańców innej posesji. W tym momencie P. M. uruchomił swój pojazd, ustawił go w poprzek jezdni, w wyniku czego kurier nie mógł przejechać. Kurier zadzwonił po patrol policji. W wyniku zachowania P. M. nie mogli przejechać samochód kuriera, a także innych osób, którzy chcieli dojechać do swych posesji.

dowód: zeznania świadka P. P. (1) (k. 32, k. 46-46v.), mapa ewidencyjna (k. 60)

Obwiniony P. M. w toku postępowania nie przyznał się do popełnienia zarzucanego czynu zabronionego i złożył w tym zakresie szerokie wyjaśnienia (k. 45v.-46). Obwiniony twierdził, że nie było takiej sytuacji, aby tamował innym kierowcom przejazd, a było odwrotnie. Sąd dał wiarę wyjaśnieniom obwinionego tylko w tej części, w której podawał on, że w dniu zdarzenia chciał jechać ze swej posesji w kierunku ulicy (...). W pozostałej części Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionego. Dla oceny wiarygodności wyjaśnień obwinionego w niniejszej sprawie nie miały większego znaczenia zeznania świadka G. M. (k. 55v.), gdyż nie był on obserwatorem całego zdarzenia, a tylko jego fragmentu, gdyż oddalił się z miejsca zdarzenia po syna do szkoły. Sąd nie dał wiary w przeważającej części wyjaśnieniom obwinionego, gdyż w zakresie przebiegu zdarzenia na drodze na wysokości posesji przy ulicy (...) były one sprzeczne z zeznaniami świadka P. P. (1) (k. 32, k. 46-46v.). Świadek ten nie znał obwinionego, nie pozostawał w nim w konflikcie, stąd też należało dać wiarę relacji tej osoby. Zeznania świadka znajdowały wsparcie w zeznaniach funkcjonariuszy policji S. J. (k. 54v.) oraz J. K. (k. 54v.-55), którzy potwierdzili, że w momencie przyjazdu na interwencję samochód obwinionego był ustawiony w poprzek drogi, tamując przejazd. Zeznania świadka P. P. (1) znajdują także wsparcie w zeznaniach świadka A. P. (1) (k. 28v., k. 55v.) oraz A. P. (2) (k. 26, k. 56-56v.). Niewątpliwie istnieje wieloletni konflikt między obwinionym, a tymi świadkami, czego żadna ze stron nawet nie ukrywa. Zdaniem Sądu okoliczność ta sama w sobie nie podważa wiarygodności zeznań tych świadków co do tego, że obwiniony, nie mogąc porozumieć się z kurierem, tak przestawił auto, że tamował ruch na drodze.

Sąd dał wiarę dokumentom zgromadzonym w niniejszej sprawie albowiem żadna ze stron ani sąd z urzędu nie zakwestionował ich prawdziwości lub autentyczności.

P. M. został obwiniony o to, że w dniu 25.04.2018 roku około godz. 15.00 w miejscowości (...) na ul. (...) parkując w poprzek jezdni samochód D. Lanos o nr rej. (...) tamował ruch innych pojazdów, tj. o czyn z art. 90 kw

Obwiniony P. M. w toku postępowania nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, a sąd co do zasady nie dał wiary tym wyjaśnieniom z przyczyn opisanych powyżej w uzasadnieniu. Na podstawie zeznań świadka P. P. (1) należało przyjąć, że obwiniony tamował ruch pojazdów na drodze przy ulicy (...). Zeznania tego świadka w tej części znajdują potwierdzenie w zeznaniach świadka S. J. oraz J. K. , którzy potwierdzili, że obwiniony na drodze publicznej swym samochodem tamował ruch innym autom. Zdaniem Sądu nie było żadnych przeszkód, aby obwiniony przejechał swym samochodem w momencie zdarzenia. Uwzględniając z jednej strony szerokość jezdni na posesji przy ulicy (...) (4,70 metra do 5,0 metra), a także szerokość pojazdu obwinionego (1,67 m), należało uznać, że miał on możliwość bezkolizyjnego pokonania drogi. Obwiniony miał motyw, aby popełnić przypisane mu wykroczenie, bo od lat jest w konflikcie z sąsiadami i nie podoba mu się, że prowadzą oni działalność na swej posesji. Z tych względów zachowanie obwinionego wyczerpało znamiona wykroczenia z art. 90 k.w.

Wykroczenie określone w art. 90 k.w. jest zagrożone karą grzywny do 5000 złotych albo karą nagany. W ramach tego ustawowego zagrożenia w niniejszej sprawie sąd uznał, iż odpowiednią sankcją wobec obwinionego jest wymierzenie kary grzywny w wysokości 100 złotych. Wymierzając wobec obwinionego karę grzywny we wspomnianym wymiarze sąd na niekorzyść obwinionego uwzględnił brak usprawiedliwiających przyczyn, z powodu których popełnił przypisane mu wykroczenie. Wieloletni konflikt pomiędzy obwinionym, a sąsiadami P. nie może wszakże – zdaniem Sądu – stanowić usprawiedliwienia dla zachowań sprzecznych z porządkiem prawnym, w tym przypadku zasadami ruchu drogowego. W realiach niniejszej sprawy należy wskazać, że sąsiedzi, jak również kurier nie dali obwinionemu swym zachowaniem żadnego powodu dla jego zachowania. Na niekorzyść obwinionego Sąd potraktował również nagły zamiar popełnienia czynu zabronionego. Zdaniem Sądu świadczy to w tym przypadku na niekorzyść obwinionego, ponieważ obrazuje, że z braku powodu lub błahego powodu potrafi on zachować się bezprawnie wobec innych osób.

Uwzględniając całokształt okoliczności niniejszej sprawy Sąd wymierzył obwinionemu za popełnione przez niego wykroczenie karę 100 złotych grzywny. Kara ta spełnia w ocenie Sądu wszystkie dyrektywy przewidziane w art. 33 § 1 k.w. Przede wszystkim jest ona odpowiednia do niezbyt znacznego stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez obwinionego czynu zabronionego. Zdaniem Sądu wymierzona kara nie przekracza również stopnia winy obwinionego. Należy uznać również, że spełni cele zapobiegawcze oraz wychowawcze w stosunku do obwinionego. Czyn, którego popełnienia obwiniony dopuścił się, nie może być traktowany w kategoriach incydentu. Dla powstrzymania obwinionego przed popełnieniem innych lub podobnych wykroczeń za konieczne należy zatem uznać wymierzenie kary 100 zł grzywny. W ocenie Sądu kara ta zdaje się wreszcie czynić zadość wskazaniom prewencji ogólnej, a mianowicie uzmysławia ona społeczeństwu, że należy stosować się do reguł ruchu drogowego, a naruszenie tych znaków nie jest bezkarne.

Z tych wszystkich względów orzeczono jak w punkcie pierwszym sentencji wyroku.

Na podstawie art. 3 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych (t.j. z 1983 r. Dz. U. Nr 49, poz. 223 ze zm.) oraz art. 118 § 1 k.p.s.w. z zw. z § 2 i 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2017 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania (Dz. U. poz. 2467) sąd zasądził od obwinionego opłatę w kwocie 30 złotych, a także obciążył go zryczałtowanymi wydatkami postępowania w kwocie łącznej 120 złotych. Podejmując taką decyzję sąd miał na uwadze dochody obwinionego, a także jego stan majątkowy. Obwiniony uzyskuje miesięcznie dochód z emerytury w kwocie 900 złotych, jest właścicielem nieruchomości (k. 3). W ocenie sądu te dochody pozwalają mu na uiszczenie wymienionych kosztów. Stąd orzeczono jak w punkcie drugim sentencji wyroku.