Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Grudziądzu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 maja 2023 r.

Sąd Rejonowy w Grudziądzu - II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: sędzia Bogumiła Dzięciołowska

Protokolant: st. sekr. sąd. Marta Czech

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 maja 2023 r. sprawy z wniosku o ukaranie Komendanta Miejskiego Policji w G.

przeciwko

K. J. (1), s. Z. i A. z domu S., ur. (...) w W., PESEL: (...)

obwinionemu o to, że:

W dniu 25 maja 2022 roku około godziny 10:45 w G. na ul. (...), kierując pojazdem marki F. (...) o nr rej. (...), spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że nie zachował szczególnej ostrożności podczas manewru cofania, w wyniku czego uderzył w lewy tylny bok pojazdu marki O. (...) o nr rej. (...), powodując jej uszkodzenie,

tj. za wykroczenie z art. 86 § 1 kw

orzeka:

I.  obwinionego K. J. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, z tym ustaleniem iż obwiniony nie zachował szczególnej ostrożności podczas manewru cofania w ten sposób, że nie sprawdził dostatecznie, czy wykonywany manewr nie spowoduje zagrożenia bezpieczeństwa ruchu i nie upewnił się, czy za pojazdem nie znajduje się przeszkoda, tj. wykroczenia z art. 86 § 1 kw i za to na podstawie art. 86 § 1 kw wymierza mu karę grzywny w wysokości 100 zł ( sto złotych);

II.  zwalnia obwinionego od kosztów sądowych, zaś wydatkami postępowania obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt II W 992/22

UZASADNIENIE

W dniu 25 maja 2022 r. M. J. przyjechała pojazdem służbowym O. (...), nr rej. (...) do firmy (...) na ul. (...) w G. i zaparkowała pojazd na miejscu postojowym prostopadle do linii budynków, przodem do budynków. Po załatwieniu swoich spraw wróciła do pojazdu, by odjechać.

/dowody: zeznania M. J. – 16 – 17, zeznania K. J. (2) – k. 19 – 20/

W tym czasie na parking przyjechał K. J. (1) kierujący pojazdem F. (...), nr rej. (...). Mężczyzna zamierzał wycofać w miejsce postojowe obok pojazdu M. J., by odjechać.

K. J. (1) przejechał za tyłem pojazdu M. J., a wówczas M. J. rozpoczęła manewr cofania po łuku w prawo, upewniając się uprzednio co do możliwości jego wykonania. Wówczas manewr cofania po łuku w prawo rozpoczął również kierujący F. K. J. (1).

/częściowo wyjaśnienia K. J. (1) – k. 49v, zeznania M. J. – 16 – 17, 50, zeznania K. J. (2) – k. 20 – 21, zapis monitoringu – k. 47/

W trakcie wykonywanego manewru M. J. zatrzymała pojazd – wówczas pojazd nie był jeszcze ustawiony równolegle, lecz skośnie względem budynków usytuowanych wzdłuż parkingu. Z kolei K. J. (1) kontynuował manewr cofania, pomimo iż za jego pojazdem znalazła się przeszkoda w postaci samochodu O.. W konsekwencji K. J. (1) doprowadził do uderzenia prawym narożnikiem skrzyni ładunkowej pojazdu F. w w lewy bok pojazdu O..

/dowody: częściowo wyjaśnienia K. J. (1) – k. 49v, częściowo zeznania M. J. – k. 16 – 17, 50, zapis monitoringu – k. 47, protokoły oględzin pojazdów – k. 6 – 10/

Po uderzeniu w pojazd K. J. (1) odjechał do przodu. M. J. również podjechała kilka metrów do przodu.

/dowody: zeznania M. J. – 16 – 17, zapis monitoringu – k. 47/

K. J. (1) nie figuruje w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego.
/dowód: informacja – k. 27/

W niniejszej sprawie sąd dał wiarę wyjaśnieniom obwinionego K. J. (1) w zakresie, w jakim opisywał jaki manewr chciał wykonać, jak również co do tego,
iż w lusterku wstecznym nie ma możliwości obserwacji, co dzieje się za pojazdem, bowiem „widać tylko pasażerów z tyłu”, gdyż nie miał powodów, by je zakwestionować w omawianym zakresie. Natomiast sąd nie podzielił wyjaśnień obwinionego w zakresie, w jakim wskazywał na to, iż miał możliwość wykonania manewru, gdyż prawidłowo się upewnił co do tej okoliczności, bowiem pozostawały w sprzeczności z nagraniem z monitoringu i wspierającymi je zeznaniami świadków. Zaznaczyć należało, iż zapis monitoringu stanowił kluczowy dowód w sprawie, zaś z nagrania o nazwie D03_ (...).(...) (a zatem zapisu monitoringu w pełnej wersji, a nie w wersji skróconej, która została pozbawiona tego ważkiego momentu) wynikało, iż to M. J. podjęła manewr cofania jako pierwsza, po tym jak K. J. (1) minął już jej pojazd. Co więcej, to z owego nagrania wynikało, iż M. J. ów manewr rozpoczęła, zanim jeszcze K. J. (1) zatrzymał swój pojazd, by cofnąć,
a zatem gdy jego pojazd poruszał się jeszcze do przodu. Zaznaczyć przy tym należało, iż owo nagranie z monitoringu zostało dostarczone przez samego obwinionego i jego autentyczność nie była kwestionowana w toku postępowania. Jednocześnie wskazać należało, iż sąd opierał swe ustalenia głównie na przywołanym nagraniu o nazwie „. (...)_ (...).(...)” oraz nagraniu o nazwie „(...) (...).(...)”, bowiem nagranie o nazwie „(...).(...)” zostało zmodyfikowane przez osobę z firmy obwinionego, co skutkowało pozbawieniem nagrania istotnego fragmentu wskazującego, iż to M. J. jako pierwsza rozpoczęła manewr.

Wyjaśnienia K. J. (1) były sprzeczne również z zeznaniami świadka M. J. , które co do zasady były zbieżne z przywołanym nagraniem z monitoringu, poza fragmentem, w którym utrzymywała, iż w momencie uderzenia, jej pojazd był już skierowany równolegle do linii budynków. W konsekwencji sąd nadał walor wiarygodności zeznaniom świadka w takim zakresie, w jakim pozostawały zgodne w owym nagraniem. W sposób tożsamy sąd ocenił zeznania K. J. (2) .

Funkcjonariusze Policji B. P. i M. K. nie byli bezpośrednimi świadkami zdarzenia, a wiedzę o nim czerpali z relacji uczestników. Sąd nie miał powodów, by odmówić im wiarygodności w zakresie w jakim relacjonowali, jakie podjęli czynności i jakie były ich ustalenia. Natomiast ich zeznania w zakresie, w jakim wskazywali na sprawcę zdarzenia poprzez pryzmat zgromadzonego materiału dowodowego, sąd potraktował w kategoriach ich oceny, niewiążącej sądu. Podobnie sąd potraktował sporządzony przez B. P. szkic miejsc zdarzenia (k. 5).

Sąd nie miał powodu, by kwestionować wiarygodność dowodów w postaci protokołów badania stanu trzeźwości uczestników zdarzenia, protokołów oględzin wraz z dokumentacją zdjęciową, informacji o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego.

K. J. (1) w niniejszej sprawie zarzucono, iż w dniu 25 maja 2022 roku około godziny 10:45 w G. na ul. (...), kierując pojazdem marki F. (...) o nr rej. (...), spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że nie zachował szczególnej ostrożności podczas manewru cofania, w wyniku czego uderzył
w lewy tylny bok pojazdu marki O. (...) o nr rej. (...), powodując jego uszkodzenie, tj. wykroczenie z art. 86 § 1 kw.

K. J. (1) w niniejszej sprawie swoją linię obrony oparł na twierdzeniu, iż
M. J. włączała się do ruchu i winna zgodnie z treścią art. 17 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz.U.2023.1047.t.j.) ustąpić mu pierwszeństwa. Niemniej jednak podkreślenia wymagało, iż na nagraniu z monitoringu o naziwe „D03_ (...).(...)” wyraźnie widać, iż w momencie podjęcia manewru cofania M. J. miała możliwość jego bezpiecznego wykonania. Zauważyć należało, iż M. J. rozpoczęła manewr dopiero wówczas, gdy K. J. (1) minął jej pojazd, a zatem ustąpiła mu pierwszeństwa przejazdu. Co więcej, to na wskazanym nagraniu widać również wyraźnie, iż M. J. podjęła manewr cofania jako pierwsza, a zatem K. J. (1) przystąpił do jego wykonania w chwili, gdy M. J. była już w trakcie cofania. Zaznaczyć należało, iż zarówno K. J. (1), jak i M. J. zgodnie z treści art. 23. Ust. 1 pkt 3 przywołanej ustawy zobowiązani byli przy cofaniu ustąpić pierwszeństwa innemu pojazdowi lub uczestnikowi ruchu i zachować szczególną ostrożność, a w szczególności:

a) sprawdzić, czy wykonywany manewr nie spowoduje zagrożenia bezpieczeństwa ruchu lub jego utrudnienia,

b) upewnić się, czy za pojazdem nie znajduje się przeszkoda; w razie trudności
w osobistym upewnieniu się kierujący jest obowiązany zapewnić sobie pomoc innej osoby.

W ocenie sądu (...) J. sprostała temu obowiązkowi, zważywszy iż w trakcie wykonywania manewru zatrzymała swój pojazd. Gdyby K. J. (1) prawidłowo obserwował, co dzieje się za jego pojazdem w trakcie jego wykonania (bądź zapewnił sobie pomoc innej osoby), to również winien dostrzec cofający z miejsca postojowego pojazd O.
i zaniechać dalszego wykonania manewru bądź zatrzymać się w trakcie jego wykonania, a wówczas nie doszłoby do uderzenia w niego. Zaznaczyć należało, iż skutkiem zachowania obwinionego było spowodowanie zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym – wszak doszło do kolizji pojazdu prowadzonego przez obwinionego z pojazdem, w którym znajdowała się kierująca pojazdem O.. W konsekwencji sąd uznał obwinionego winnym zarzuconego mu czynu, z tym ustaleniem iż obwiniony nie zachował szczególnej ostrożności podczas manewru cofania w ten sposób, że nie sprawdził dostatecznie, czy wykonywany manewr nie spowoduje zagrożenia bezpieczeństwa ruchu i nie upewnił się, czy za pojazdem nie znajduje się przeszkoda, co skutkowało przypisaniem mu odpowiedzialności za wykroczenie z art. 86 § 1 kw.

Wykroczenie z art. 86 § 1 kw jest zagrożone karą grzywny do 30.000 zł.

Sąd w niniejszej sprawie jako okoliczność łagodzącą uwzględnił postawę obwinionego w toku postępowania, który swoim działaniem polegającym na pozyskaniu monitoringu przyczynił się do wyjaśnienia okoliczności sprawy. Nadto jako okoliczność łagodzącą sąd uwzględnił dotychczasowy ustabilizowany tryb życia obwinionego – sąd nie miał żadnych informacji o negatywnym funkcjonowaniu obwinionego w społeczeństwie, a nadto K. J. (1) nie figurował w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego.

Sąd miał na uwadze również miejsce, w którym doszło do zdarzeniu, tj. miejsce, w którym ruch jest niewielki, a pojazdy z uwagi na zlokalizowane punkty handlowo – usługowe i miejsca parkingowe poruszają się z niedużą prędkością. Uszkodzenia pojazdów również były nieznaczne. Wreszcie oceniając wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia, sąd wziął pod uwagę, iż M. J. wprawdzie rozpoczęła manewr jako pierwsza, ale odległość czasowa pomiędzy momentem rozpoczęcia manewru przez nią a momentem podjęcia manewru cofania przez obwinionego była minimalna. Wszystko to powodowało, iż stopień społecznej szkodliwości czynu obwinionego sąd ocenił jako umiarkowany. W konsekwencji sąd doszedł do wniosku, iż kara 100 zł uwzględnia stopień winy obwinionego, stopień społecznej szkodliwości wykroczenia mu przypisanego, a także uczyni zadość funkcji prewencyjnej (zarówno w wymiarze indywidualnym jak i ogólnym), wychowawczej i represyjnej. Wreszcie kara w takim wymiarze uwzględnia również wskazania z art. 24 § 3 kw. W ocenie sądu samo postępowanie przed sądem, którego obwiniony był uczestnikiem wpłynie na jego postawę, prowadząc do zwiększenia ostrożności jako kierującego pojazdem.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 121 kpw w zw. z art. 624§1 kpk, uznając iż sytuacja materialna obwinionego nie pozwala mu na pokrycie kosztów postępowania.