Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Grudziądzu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 stycznia 2025 r.

Sąd Rejonowy w Grudziądzu - Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: sędzia Bogumiła Dzięciołowska

Protokolant: st. sekr. sąd. Magdalena Bajerska

przy udziale -

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 10 września 2024., 10 grudnia 2024 r. i 10 stycznia 2024 r. sprawy

W. K. s. W. i D. z d. G., ur. (...)
w G., PESEL: (...),

obwinionego o to, że:

w okresie od dnia 02 października 2023 roku do dnia 09 października 2023 roku w miejscowości S. na nienależącym do niego gruncie rolnym oznaczonym numerem ewidencyjnym (...) dokonał zniszczenia około 400 metrów kwadratowych zasiewów pszenicy poprzez ich zaoranie powodując tym straty w wysokości 300 złotych na szkodę M. K. (1),

tj. o wykroczenie z art. 156 § 1 kw

o r z e k a :

1.  obwinionego W. K. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, z tym ustaleniem iż miał on miejsce w dniu 28 września 2023 r., zaś obwiniony spowodował szkodę w nieustalonej wysokości , tj. wykroczenia z art. 156 § 1 kw i za to, na podstawie art. 156 § 1 kw wymierza mu karę nagany;

2.  zwalnia obwinionego od kosztów sądowych, zaś wydatkami postępowania obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt 1251/23

UZASADNIENIE

M. K. (1) dzierżawił pole należące do swojej siostry położone na działce ewidencyjnej (...) w miejscowości S.. Wskazane pole graniczyło z działką nr (...) stanowiąca własność jego kuzyna W. K.. Granicę wyznaczał wyłącznie jeden znak graniczny, bowiem dwa pozostałe zostały usunięte w przeszłości. Pomiędzy rodzinami M. K. (1) i W. K. od lat istniał konflikt rodzinny.

/dowody: wyjaśnienia obwinionego – k. 68 – 69 zeznania M. K. (1) – k. 6 – 7, 35v – 36./

Około 22 września 2023 r. M. K. (1) na dzierżawionej przez siebie działce zasiał pszenicę ozimą.

/dowody: zeznania M. K. (1) – k. 6 – 7, 35v – 36./

W dniu 28 września 2023 r. W. K. orał pole.

/dowody: wyjaśnienia obwinionego – k. 68 – 69, zeznania M. K. (1) k. 6 – 7, 35v – 36, 70 – 71v, 81v - 82 /

Wykonując prace przekroczył granicę i częściowo zniszczył zasiew pszenicy na działce (...). Pszenica wówczas kiełkowała.

/ dowody: zeznania M. K. (1) – k. 6 – 7, 35v – 36, 70 – 71v, 81v - 82 zeznania T. S. – k. 36, 69, zeznania J. G. – k. 36 – 36v, 69v, szkic – k. 8, dokumentacja fotograficzna – k. 2 – 4, 44 – 47, notatka urzędowa – k. 1/

W dniu 9 października 2023 r. M. K. (1) zorientował się, że przy pracach polowych W. K. wjechał na jego działkę i dokonał zniszczeń zasiewu pszenicy, w związku z czym wezwał na miejsce interwencję funkcjonariuszy Policji.

/dowody: zeznania M. K. (1) – k. 6 – 7, 35v – 36, zeznania T. S. – k. 36, 69, zeznania J. G. – k. 36 – 36v, kopie notatników służbowych funkcjonariusza Policji – k. 55 – 57/

Następnego dnia W. K. wezwał interwencję funkcjonariuszy Policji, wskazując, iż słupek graniczny oddzielający działki został przesunięty na jego niekorzyść, tj. w głąb jego działki. W trakcie interwencji nie potwierdzono, by tego rodzaju zdarzenie zaistniało.

/dowody: wyjaśnienia obwinionego – k. 68 – 69 – 70, zeznania M. K. (2) – k. 69 – 70, zeznania Ł. T. – k. 81v, kopie notatników służbowych – k. 52 – 54/

W. K. ma (...) lat, jest rolnikiem, jest współwłaścicielem gospodarstwa rolnego, ma na utrzymaniu troje dzieci.

/dowody: dane osobopoznawcze – k. 16/

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom W. K. w zakresie, w jakim wskazywał iż pomiędzy działkami (...) jest tylko jeden słupek graniczny, bowiem w tym zakresie znajdowały wsparcie w zeznaniach M. K. (1). Podobnie sąd ocenił wyjaśnienia oskarżonego w zakresie, w jakim potwierdzał, iż wykonywał prace polegające na oraniu pola, co miało miejsce w dniu 28 września 2023 r., bowiem w tym zakresie korespondowały ze zgromadzonym materiałem dowodowym. Zaznaczyć należało, iż wskazanie daty wykonywania prac polowych przez M. K. (1) miało charakter niekategoryczny.

Sąd nie dał natomiast wiary wyjaśnieniom W. K. w zakresie
w jakim nie przyznawał się do winy i utrzymywał, że wykonując prace nie przekroczył granicy, bowiem granice miały charakter wyłącznie umowny, zaś jeden ze słupków granicznych został przesunięty w głąb jego działki, a w konsekwencji nie zniszczył zasiewów na polu użytkowanym przez M. K. (1). Wyjaśnienia tej treści pozostawały bowiem w sprzeczności z wzajemnie korespondującymi dowodami w postaci zeznań M. K. (1), wspartych zeznaniami T. S., J. G. oraz dokumentacją fotograficzną. Jednocześnie sąd nie dysponował żadnym dowodem, który potwierdzałby wiarygodność relacji obwinionego.

Zeznania M. K. (1) sąd ocenił jako jasne, rzetelne i wewnętrznie spójne. Ponadto zeznania te znalazły potwierdzenie w zeznaniach T. O. świadek T. S. interweniujący w dniu 9 października 2023 r. jednoznacznie wskazał, iż był tylko jeden słupek graniczny pomiędzy działkami i „za tym wskazanym słupkiem granicznym było przeorane.” Z kolei świadek J. G., który brał również udział w owej interwencji w swej relacji nie był tak kategoryczny, jak T. S., jednakże w odniesieniu do wykonanych wówczas przez funkcjonariuszy fotografii, wskazał iż chyba obrazują przekroczenie granicy, wspierając tym samym przywołane zeznania M. K. (1) i T. S.. Zaznaczyć należy, iż świadkowie T. S. i J. G. zeznawali na okoliczności czynności podejmowanych w charakterze funkcjonariuszy Policji i nie mieli żadnego interesu w określonym rozstrzygnięciu sprawy, co niewątpliwie wzmacniało wiarygodność ich depozycji. Wreszcie zeznania M. K. (1), T. S. i J. G. znalazły wsparcie w fotografiach z k. 2 – 4 i 44 – 47, których autentyczność nie była kwestionowana w toku postępowania przez żadną ze stron i w konsekwencji sąd nadał im walor wiarygodności.

Sąd zważył również, iż zgromadzone dowody bynajmniej nie potwierdzały wersji obwinionego jakoby słupek graniczny oddzielający działki (...) został przesunięty w głąb jego działki. Wszak w tym zakresie wskazać należy, iż świadek T. S. zeznał, że nie zna sztuki geodezyjnej, jednak bynajmniej nie stwierdził by słupek graniczny stał nieprawidłowo. Świadek M. K. (2), tj. funkcjonariusz Policji interweniujący w sprawie rzekomego przesunięcia słupka granicznego zeznał, że słupek był zarośnięty i nie było widocznych śladów, żeby został przestawiony. Podobnie drugi z interweniujących wówczas funkcjonariuszy Policji Ł. T. zeznał, że nie było żadnych śladów wskazujących na to, że słupek miał być przestawiony. W ocenie sądu zeznania przywołanych funkcjonariuszy Policji pozostawały w pełni spójne i sąd nie miał żadnego powodu, by odmówić im wiarygodności, tym bardziej iż nie mieli żadnego motywu, by zeznawać niezgodnie z prawdą, narażając się na odpowiedzialność karną.

Wreszcie przedłożone przez W. K. fotografie bynajmniej nie stanowiły wsparcia dla jego relacji, a jedynie w ocenie sądu służyć miały wprowadzeniu dezorientacji co do stanu faktycznego sprawy, co sąd stwierdził po uzupełniającym przesłuchaniu M. K. (1) na okoliczność fotografii przedłożonych przez W. K.. W szczególności w zakresie dotyczącym fotografii o nr 1, 2, 3, 4 i 5 przedłożonych podczas rozprawy w dniu 10 grudnia 2024 r. (k. 66). M. K. (1) zeznał, że obrazują one słupek graniczny, ale zdjęcia ukazujące ów słupek w szerszej perspektywie nie obejmowały granicy pomiędzy polami W. i M. K. (1),
a zatem w istocie nie miały one znaczenia dla sprawy. Z kolei fotografia nr 6 wbrew intencji obwinionego obrazowała przeoranie granicy. W odniesieniu zaś do fotografii nr 1 i 2 przedłożonych wraz z pismem obwinionego w dniu 8 stycznia 2025 r. (k. 80) pokrzywdzony kategorycznie wskazał, że nie zgadza się z zaznaczeniem przebiegu granicy przez obwinionego, przy czym sam obwiniony nie wskazał w jaki sposób „wyznaczył” ową granicę. Co więcej, to sąd zważył, iż nawet na fotografii nr 2, 4 i 6 widoczne jest przecież przeoranie poza zaznaczoną przez samego obwinionego granicę, bowiem wyraźnie widoczne są różnice w zazielenieniu zasiewów. Tym samym nawet fotografia przedłożona przez obwinionego rzekomo na poparcie jego twierdzeń, w istocie im przeczyła, potwierdzając relację pokrzywdzonego. Dalej
w odniesieniu do fotografii nr 8 pokrzywdzony logicznie zauważył, iż obwiniony naniósł na fotografię granicę, która jest przecież poza słupkiem. Z kolei przedłożone przez obwinionego fotografie nr 9 i 10 nie miały żadnego związku ze sprawą, bowiem dotyczyły innego pola. Z kolei wyjaśnienia obwinionego w zakresie przedłożonych fotografii częściowo jawiły się jako nielogiczne. W szczególności w odniesieniu do fotografii nr 1, 2, 3, 4, 6 obwiniony wskazywał, iż M. K. (1) „przesiewał” tylko na swoim polu. Niemniej jednak raz jeszcze zaznaczyć należy, iż nawet przyjmując przebieg granicy w sposób nakreślony przez obwinionego, to na polu należącym do M. K. (1) wyraźnie widać różnicę w zazielenieniu i wzroście zasiewów. Całkowicie nielogiczne jest natomiast, aby M. K. (1) dokonywał owego „przesiania” fragmentu pola, gdyby uprzednio ów fragment nie został zaorany przez W. K..

Sąd nadał walor wiarygodności dokumentom w postaci notatki urzędowej (k. 1) i kopiom notatników funkcjonariuszy, bowiem w swej treści były zgodne z treścią zeznań świadków, stanowiąc dowód wspierający wiarygodność ich depozycji. Fotografie zgromadzone na k. 39 – 41 obrazujące zasięg lancy opryskiwacza nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

W konsekwencji przeprowadzonej analizy i oceny dowodów sąd ustalił, iż wykonując prace polowe, W. K. przekroczył granicę działki i w konsekwencji zniszczył częściowo zasiew pszenicy M. K. (1), czym wypełnił znamiona wykroczenia z art. 156 § 1 kw. Zdaniem sądu obwiniony działał z zamiarem bezpośrednim, albowiem jako rolnik wykonujący prace na tym terenie od wielu lat miał świadomość przebiegu granic i w konsekwencji musiał również widzieć, że na sąsiednim polu wzeszła pszenica („szpilkowała” jak określił tę fazę wzrostu M. K. (3)).

Sąd nie ustalił przy tym dokładnego obszaru, na którym dokonano przeorania
i w konsekwencji dokładnej wysokości powstałej szkody, jednakże nie wyklucza to przypisania sprawstwa obwinionemu, bowiem okoliczność iż doszło do takiego zniszczenia nie budziła żadnych wątpliwości. Wskazania M. K. (3) w tym zakresie miały wyłącznie charakter orientacyjny. Ustalenie dokładnych wartości w tym zakresie wiązałoby się z prowadzeniem dalszych czynności dowodowych, w tym przeprowadzeniem dowodu z opinii biegłego, zaś koszt tych czynności pozostawałby nieadekwatny do wagi przypisanego czynu.

Przypisane wykroczenie zagrożone jest karą grzywny lub karą nagany. W niniejszej sprawie sąd uznał za wystarczające wymierzenie kary nagany. Zdaniem sądu kara najłagodniejsza ma szansę spełnić funkcję prewencyjną i wychowawczą, powstrzymując obwinionego od podobnych działań w przyszłości. Zdaniem sądu już samo uczestniczenie
w postepowaniu sądowym wiązało się dla obwinionego z niedogodnościami, co również stanowi element realizacji przywołanych funkcji kary. Przeprowadzone postępowanie zdaniem sądu uświadomiło obwinionemu nieopłacalność takich działań i uświadomiło, iż wiązać się może z rekcją organów wymiaru sprawiedliwości.

W konsekwencji wymierzonej kary, sąd w oparciu o względy słuszności na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 121 § 1 kpsw zwolnił obwinionego od kosztów postępowania, obciążając wydatkami Skarb Państwa.