Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Grudziądzu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 września 2020 r.

Sąd Rejonowy w G. - Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: sędzia Bogumiła Dzięciołowska

Protokolant: st. sekr. sąd. sąd Magdalena Bajerska

przy udziale oskarżyciela z K. w G. Ł. H.

po rozpoznaniu na rozprawach w dniach 12 kwietnia 2019 r., 30 maja 2019 r., 10 września 2019 r. 10 stycznia 2020r., 7 lipca 2020r., 8 września 2020r. i 22 września 2020 r.

sprawy przeciwko

M. T. s. M. i W. z d. O., urodz. (...)
w K., zam. (...)-(...) S. ul. (...), PESEL (...);

obwinionemu o to, że:

w dniu 21.03.2018 roku około godz. 18:30 w G. na ul. (...) wbrew obowiązkowi nie udzielił funkcjonariuszom policji wykonującym czynności służbowe dokumentów co do tożsamości własnej, tj. o czyn art. 65 § 2 kw

o r z e k a :

1.  obwinionego M. T. uznaje za winnego zarzucanego mu czynu, z tym ustaleniem iż w czasie jego popełnienia miał ograniczoną w stopniu znacznym możliwość rozpoznania jego znaczenia i pokierowania swoim postępowaniem, tj. wykroczenia z art. 65 § 2 kw w zw. z art. 17 § 2 kw i na podstawie art. 17 § 2 kw odstępuje od wymierzenia kary;

2.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30 (trzydzieści) złotych tytułem opłaty, obciąża go wydatkami postępowania w części, tj. w kwocie 120 (sto dwadzieścia) złotych, zwalnia obwinionego od wydatków w pozostałej części i w tym zakresie obciąża nimi Skarb Państwa.

Sygn. akt II W 1237/20

UZASADNIENIE

M. T. wspólnie z żoną prowadzi firmę transportową.

/dowody: wyjaśnienia M. T. – k. 85v./

W dniu 21 marca 2018 r. na plac firmy (...) przy ul. (...) w G. wjechał pojazd M. (...) wraz z naczepą (...). W pojeździe znajdował się M. T., który miał odebrać ładunek.

/ dowody: wyjaśnienia M. T. – k. 85v, zeznania Z. D. – k. 131v – 132, zapis monitoringu – k. 134, protokół odtworzenia utrwalonego zapisu – k. 133./

M. T. poszedł do jednego z magazynów, by zgłosić gotowość do odbioru ładunku. Wówczas pracownik magazynu wyczuł od niego woń alkoholu i na miejsce wezwano policję.

/dowody: zeznania Z. D. – k. 86v./

Gdy funkcjonariusze policji J. J. i R. J. przybyli na miejsce, M. T. przebywał w kabinie pojazdu. M. T. nie wykonywał poleceń funkcjonariuszy. Mężczyzna nie podał danych osobowych, nie okazał również na żądanie dokumentu tożsamości. Ponadto nie wskazał miejsca, w którym dokument się znajduje, ani nie informował o tym, by nie posiadał dokumentu przy sobie.

Z uwagi na zachowanie M. T. funkcjonariusze zdecydowali o zastosowaniu środków przymusu bezpośredniego i przewiezieniu mężczyzny do szpitala celem pobrania krwi do badań na zawartość alkoholu.

Zaangażowany został również drugi patrol policji w składzie (...) celem dostarczenia do szpitala ampułek do pobrania krwi oraz sprawdzenia, czy w pojeździe M. T. znajdują się dokumenty pozwalające na ustalenie danych osobowych zatrzymanego mężczyzny.

/dowody: częściowo wyjaśnienia M. T. – k. 85v, zeznania J. J. – k. 87 – 87v, zeznania R. J. – k. 91v, zeznania A. J. – k. 112v – 113, zeznania Ł. K. – k. 112v – 113, zeznania Z. D. – k. 131 - 132./

A. J. i Ł. K. dostarczyli ampułki do szpitala, a następnie udali się sprawdzić pojazd M. T. celem odnalezienia stosownych dokumentów, bowiem wówczas tożsamość mężczyzny nie była znana funkcjonariuszom policji. A. J. i Ł. K. odnaleźli dokumenty w postaci polisy OC pojazdu, wypisu z licencji transportowej i wydruku z tachografu. W oparciu o dane wynikające z tych dokumentów i informacje uzyskane z systemu informatycznego Rejestr Dowodów Osobistych ustalone zostały dokładne dane M. T..

/dowody: zeznania A. J. – k. 112v, zeznania Ł. K. – k. 112v – 113, zeznania R. J. – k. 91v – 92, notatka urzędowa – k. 6 - 7./

M. T. ma 44 lata, jest żonaty, ma na utrzymaniu dwoje dzieci. Utrzymuje się z pracy wykonywanej w ramach działalności gospodarczej prowadzonej z małżonką, uzyskując dochód ok. 1800 zł miesięcznie.

/dowody: dane osobopoznawcze – k. 20v, 85./

M. T. cierpi na chorobą psychiczną - zaburzenia afektywne dwubiegunowe. W okresie zarzucanego mu czynu był w stanie hipomaniakalnym. Z tego powodu miał wówczas ograniczoną w stopniu znacznym zdolność rozpoznania znaczenia swojego czynu i pokierowania swoim postępowaniem. U M. T. stwierdzono również zespół zależności alkoholowej.

/ dowód: opinie sądowo – psychiatryczne – k. 44 – 47, 64 - 65, 137 – 139, dokumentacja medyczna – k. 43 106./

M. T. konsekwentnie w toku czynności wyjaśniających i postępowania sądowego nie przyznawał się do zarzuconego mu czynu. W dniu 12 kwietnia 2019 r. przed sądem wyjaśnił, iż w samochodzie miał dowód osobisty, prawo jazdy i wszystkie dokumenty od samochodu, jednakże przybyli na miejsce funkcjonariusze policji nie wymagali od niego żadnych dokumentów. Z relacji obwinionego wynikało, iż dopiero w drodze na pogotowie albo na pogotowiu został poproszony o dokumenty. Wówczas miał mówić policjantom, że zostawił je w samochodzie. W międzyczasie natomiast przeszukano jego samochód. Kiedy był już na komisariacie poprosił, by odwieziono go do samochodu. Wówczas został odwieziony po dokumenty i portfel i ponownie przywieziony na komisariat. W międzyczasie dostał mandat za przekleństwo i wtedy dał dokumenty, bo już je miał przy sobie.

Przystępując do oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wskazać należało, iż sąd dokonał jego oceny w zakresie dotyczącym zarzuconego M. T. czynu polegającego na nieudzieleniu funkcjonariuszom dokumentów co do tożsamości własnej. Sąd natomiast nie dokonywał oceny materiału dowodowego w zakresie dotyczącym zarzuconego obwinionemu czynu z art. 95 kw, bowiem w tym zakresie postępowanie zostało wyłączone do odrębnego rozpoznania – sygn. akt (...)

Sąd dał wiarę M. T. w zakresie w jakim relacjonował objawy towarzyszące jego chorobie, bowiem w tym zakresie korespondowały z zeznaniami I. T. oraz opiniami sądowo – psychiatrycznymi biegłego lek. M. S..

Sąd nie dał natomiast wiary M. T. w zakresie, w jakim wskazywał, że w chwili podjęcia wobec niego czynności przez funkcjonariuszy policji nie wymagali oni od niego okazania dokumentów co do tożsamości własnej. Tego rodzaju wyjaśnienia były sprzeczne z jasnymi, wzajemnie korespondującymi, a w konsekwencji wiarygodnymi dla sądu zeznaniami J. J. i R. J. , którzy wskazali iż w trakcie interwencji pomimo żądania M. T. nie podał im danych i nie okazał dokumentów co do tożsamości własnej. Zauważyć przy tym należało, iż za taką oceną przemawiały również zasady logicznego rozumowania, bowiem zasadą jest, że funkcjonariusze policji podejmujący interwencję żądają podania danych osobowych i okazania dokumentów zaraz po przystąpieniu do czynności służbowych. Nadto w chwili zdarzenia M. T. był pod znacznym wpływem alkoholu, co w ocenie sądu miało również znaczenie dla oceny jego wyjaśnień, bowiem mógł on pewnych rzeczy nie pamiętać.

Zeznania świadków J. J. i R. J. w pełni korespondowały z depozycjami A. J. i Ł. K. , z których wynikało iż zostali wezwani m.in. po to, by odszukać w pojeździe dokumenty, które pozwoliłyby ustalić tożsamość M. T.. Świadkowie w swych notatnikach służbowych odnotowali, jakie dokumenty zabezpieczyli, logicznie tłumacząc, że gdyby zabezpieczyli inne dokumenty np. prawo jazdy, to również zostałoby to odnotowane. Zeznania te korespondowały z treścią notatki urzędowej z dnia 21 marca 2018 r., w której również wymieniono rzeczy zabezpieczone w pojeździe. Jednocześnie zeznania świadków A. J., Ł. K. i R. J. stanowiły logiczne wytłumaczenie, dlaczego w notatce z dnia 21 marca 2018 r. dokumentującej zdarzenie znalazła się informacja o numerze blankietu prawa jazdy (co mogłoby sugerować, iż M. T. miał/okazał ten dokument, a w konsekwencji również dowód osobisty), prowadząc do wniosku, iż dane te zostały ustalone na podstawie innych dokumentów oraz danych z systemów informatycznych dostępnych funkcjonariuszom policji.

Zdaniem sądu zeznania I. T. nie stanowiły wystarczającej podstawy, by podważyć wiarygodność relacji funkcjonariuszy policji. W konsekwencji sąd dał wiarę świadkowi co do przebiegu zdarzenia w związku z postawionym obwinionemu zarzutem tylko w taki zakresie, w jakim nie pozostawały w sprzeczności z zeznaniami funkcjonariuszy policji. Jednocześnie wskazać należało, iż okoliczność że M. T. później w tym dniu otrzymał mandat nie przesądzała o tym, że w chwili podjęcia interwencji odmówił podania danych osobowych i okazania dokumentów. Z przeprowadzonej już analizy dowodów wynikało bowiem, iż dane osobowe M. T. zostały ustalone na podstawie innych dokumentów znalezionych w pojeździe oraz systemu informatycznego.

Sąd dał wiarę Z. D. w zakresie dotyczącym okoliczności powiadomienia policji o potrzebie interwencji, bowiem w tym zakresie były jasne, logiczne. Z kolei w pozostałym zakresie nie miały one znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

Zeznania świadka Z. K. jawiły się jako jasne, wewnętrznie niesprzeczne, a w konsekwencji wiarygodne, jednakże nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy w związku z postawionym M. T. zarzutem z art. 65 § 2 kw.

Sąd podzielił wnioski opinii sądowo – psychiatrycznych po ich ostatecznym sformułowaniu w opinii z dnia 9 lutego 2020 r., bowiem zostały poparte przekonującą argumentacją, zostały sporządzone przez specjalistę z zakresu psychiatrii, a nadto nie były kwestionowane przez żadną ze stron postępowania.

Sąd dał wiarę pozostałym dowodom, m.in. z dokumentów, w tym dokumentacji medycznej, uznając je za w pełni wiarygodne i nie znajdując powodów do poddania w wątpliwość ich autentyczności. Ich wiarygodności i autentyczności nie zakwestionowała również żadna ze stron. W sposób tożsamy sąd ocenił dowód w postaci zapisu monitoringu (k. 133).

Oskarżyciel publiczny zarzucił M. T. , iż w dniu 21 marca 2018r. ok. godz. 18:30 w G. na ul. (...) wbrew obowiązkowi nie udzielił funkcjonariuszom policji wykonującym czynności służbowe dokumentów co do tożsamości własnej, tj. o czyn z art. 65 § 2kk.

Wedle art. 65 § 2 kw karze podlega ten, kto wbrew obowiązkowi nie udziela właściwemu organowi państwowemu lub instytucji, upoważnionej z mocy ustawy do legitymowania, wiadomości lub dokumentów co do tożsamości własnej.

Ze zgromadzonego materiału dowodowego wynikało, iż funkcjonariusze policji J. J. i R. J. podjęli czynności służbowe wobec M. T. w związku z podejrzeniem popełnienia czynu polegającego na prowadzeniu pojazdu w stanie nietrzeźwości, a zatem byli uprawnieni go legitymowania. Na podstawie zeznań J. J., R. J., A. J. i Ł. K. sąd ustalił, że M. T. nie podał swoich danych i nie okazał dokumentu tożsamości pomimo żądania funkcjonariuszy policji. Jednocześnie nawet przyjmując, iż M. T. pozostawił dokument tożsamości w samochodzie w takim miejscu, iż funkcjonariusze policji go nie odnaleźli, to nie zmienia to ustalenia, iż w chwili podjęcia interwencji i sformułowania żądania przez funkcjonariuszy policji nie podał im danych osobowych, nie okazał dokumentu co do tożsamości własnej ani też nie wskazał miejsca, gdzie ów dokument się znajduje, co implikowało konieczność ustalenia tych danych w inny sposób.

W konsekwencji sąd doszedł do wniosku, iż obwiniony wypełnił znamiona wskazanego wykroczenia, niemniej jednak z opinii sądowo – psychiatrycznej wynikało, iż miał wówczas ograniczoną w stopniu znacznym zdolność rozpoznania znaczenia swojego czynu i pokierowania swoim postępowaniem. W tej sytuacji sąd przypisał obwinionemu czyn z art. 65 § 2 kw w zw. z art. 17 § 2 kw.

Wykroczenie z art. 65 § 2 kw zagrożone jest karą ograniczenia wolności i grzywny. Jednakże w razie popełnienia czynu w warunkach z art. 17 § 2 kk zachodzi możliwość odstąpienia do wymierzenia kary lub środka karnego. W niniejszej sprawie sąd doszedł do wniosku, iż zaistniały ku temu przesłanki. Zważywszy, iż przyczyną stwierdzenia ograniczonej poczytalności była choroba psychiczna, a jednocześnie biorąc pod uwagę okoliczności czynu, jak i ciężar gatunkowy wykroczenia, sąd doszedł do wniosku, iż nie ma potrzeby wymierzenia kary obwinionemu. Obwiniony podejmuje leczenie, pozostaje pod opieka specjalistów i w zaistniałej sytuacji wymierzenie kary nie przyczyniłoby się do realizacji funkcji prewencyjnej bądź wychowawczej wobec obwinionego.

O kosztach postępowania, w zakresie w jakim sąd zasądził je od obwinionego orzeczono na podstawie art. 119 § 1 kw w zw. z art. 627 kpk. W szczególności sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa opłatę w wysokości 30 zł, ustalając jej wysokość na podstawie art. 5 w zw. z art. 21 pkt 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 ze zm.). Nadto sąd zasądził od obwinionego zryczałtowane wydatki postępowania w kwocie 120 zł na podstawie § 2 i § 3 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2017 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz.U. poz. 2467). Z kolei orzeczenie o zwolnieniu obwinionego od pozostałych wydatków zostało oparte na art. 119 § 1 kw w zw. z art. 624 § 1 kw. Sąd doszedł do wniosku, iż za zwolnieniem obwinionego od kosztów opinii sądowo – psychiatrycznych przemawiały względy słuszności.