Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Grudziądzu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 grudnia 2020 roku

Sąd Rejonowy w G. II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Tomasz Hausman

Protokolant: Wioletta Fabińska

w obecności oskarżyciela publicznego Komenda Miejska Policji - nikt

po rozpoznaniu w dniu 9 grudnia 2020 r. sprawy

M. G.

s. E. i K. z d. W., ur. (...) w G.,
zam. (...)-(...) G., M. nr. działki (...), PESEL: (...)

obwinionemu o to, że:

w dniu 29 maja 2020 roku około godziny 23:00 w G. na przy ulicy (...) na terenie parkingu, który objęty jest strefą ruchu kierował samochodem B. (...) o numerze rejestracyjnym (...) pomimo braku uprawnień do kierowania,

tj. o wykroczenie z art. 94 § 1 kw

orzekł:

1.  Obwinionego M. G. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu tj. wykroczenia z art. 94 § 1 kw i za czyn ten na mocy powyższego przepisu wymierza mu karę 500 (pięćset) złotych grzywny.

2.  Zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych opłaty oraz obciąża go kwotą 100 (sto) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania.

II W 1414/20

UZASADNIENIE

Dnia 27 marca 2013r. Prezydent Miasta G. wydał decyzję administracyjną o zatrzymaniu obwinionemu M. G. uprawnień do kierowania pojazdami kategorii B. Z uzasadnienia decyzji wynika, że powodem jej wydania było to, że obwiniony nie zgłosił się na badania lekarskie. Obwiniony odpis decyzji z pouczeniem odebrał dnia 22 kwietnia 2013r. Ponieważ nie wniósł od niej odwołania decyzja uprawomocniła się.

(dowód: kopia decyzji i zwrotnego poświadczenia odbioru – k.8 i 8v).

Dnia 29 maja 2020r. ok. godz. 23.00 obwiniony M. G. na parkingu przy ul. (...) w G. kierował samochodem marki B. (...) o nr rej. (...) nie posiadając do tego uprawnień. Podczas jazdy został zatrzymany do kontroli policyjnej. Miejsce zatrzymania jest objęte strefą ruchu.

(dowód: notatka – k.1).

Obwiniony M. G. nie przyznał się do zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, że jechał z synem i znajomym i został zatrzymany przez policję. Stwierdził, że było postępowanie w Urzędzie Miasta, ale zostało umorzone i nie pamięta decyzji o zatrzymaniu uprawnień.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom obwinionego jedynie co do kierowania samochodem w dniu zdarzenia. W tym zakresie znajdują one potwierdzenie w treści notatki służbowej. Sąd nie dał natomiast wiary obwinionemu co do tego, że nie wiedział, iż nie ma uprawnień do kierowania. Te wyjaśnienia są naiwne i skierowane wyłącznie na obronę. Dziwnym jest, że obwiniony pamięta decyzję o umorzeniu postepowania, a nie pamięta późniejszej decyzji o cofnięciu uprawnień. Zdaniem Sądu obwiniony tak wyjaśnia, bo pasuje to do jego linii obrony.

Sąd nie ma wątpliwości co do pozostałych zgromadzonych w sprawie dowodów tj. notatek i kopii dokumentów. Brak jest podstaw, by kwestionować ich prawdziwość.

W świetle powyższego wina obwinionego nie budzi wątpliwości, a czyn jego wyczerpuje znamiona wykroczenia z art. 94§1 kw. Obwiniony, bowiem kierował pojazdem mechanicznym nie posiadając do tego uprawnień. Podkreślić należy, że z uzasadnienia decyzji o umorzenia postępowania przedłożonej przez obwinionego (k.13) wynika, że postępowanie zostało umorzone z uwagi na zmianę przepisów. Obwiniony dołączył również kopię decyzji o skierowaniu na badania (k.14). Ta decyzja nie została uchylona czy też zmieniona. Obwiniony doskonale wiedział, że powinien stawić się na badania lekarskie i tego nie zrobił. Jak już wyżej wskazano decyzja o cofnięciu uprawnień był wydana później i obwiniony znał jej treść. Tak więc skoro jej nie zaskarżył to powinien od 14 dnia po jej doręczeniu zaprzestać kierowania pojazdami, do prowadzenia których konieczne jest prawo jazdy kategorii B.

Zdaniem Sądu kara wymierzona obwinionemu jest adekwatna do stopnia winy, społecznej szkodliwości czynu oraz bierze pod uwagę cele wychowawcze i zapobiegawcze, które ma osiągnąć w stosunku do obwinionego. Zważywszy na fakt, że wymiar kary oscyluje w granicach dolnego ustawowego zagrożenia nie można mówić o jej rażącej surowości.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 119§1 kpw. Opłatę wymierzono na podstawie art. 3 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych.