Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Grudziądzu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 stycznia 2019 r.

Sąd Rejonowy w G. - Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR Piotr Gensikowski

Protokolant: Wioletta Fabińska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 grudnia 2018 r. oraz 29 stycznia 2019 r. wniosku o ukaranie Komendy Miejskiej Policji w G.

przeciwko

Z. K.

s. E. i A. z domu S., ur. (...)
w G. , zam. (...)-(...) O., ul. (...), PESEL: (...);

obwinionego o to, że:

w dniu 07 lipca 2018 roku około godz. 13:30 w G. przy ul. (...) na terenie parkingu restauracji (...)’s w strefie ruchu, kierując pojazdem marki V. (...) o nr rej. (...) w trakcie manewru skrętu w lewo w miejsce parkingowe nie upewnił się co do możliwości jego bezpiecznego wykonania w następstwie doprowadził do zderzenia z wykonującym manewr wyprzedzania pojazdem marki B. o nr rej. (...), czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym , tj. o czyn z art. 86 § 1 kw

o r z e k ł:

1.  Obwinionego Z. K. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego
mu czynu z tym ustaleniem, że obwiniony swoim zachowaniem nie zachował szczególnej ostrożności w trakcie zmiany kierunku jazdy, tj. wykroczenia z art. 86 § 1 kw i za to, na podstawie art. 86 § 1 kw wymierza mu karę grzywny w wysokości 100 zł (stu złotych).

2.  Zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30 zł (trzydziestu złotych) tytułem opłaty oraz kwotę 120 zł (stu dwudziestu złotych) tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania

UZASADNIENIE

W dniu 07 lipca 2018 roku około godz. 13:30 w G. przy ul. (...) na terenie parkingu restauracji (...)’s w strefie ruchu, kierujący pojazdem marki V. (...) o nr rej. (...) Z. K. szukał wolnego miejsca do zaparkowania, więc jechał powoli. Za tym pojazdem poruszał się samochód marki B. o nr rej. (...).

dowód: wyjaśnienia obwinionego Z. K. (k. 41v.)

W miejscu, gdzie poruszał się Z. K., na parkingu były dwa pasy ruchu w przeciwnym kierunku oraz wyznaczone miejsca parkingowe. Kiedy Z. K. znalazł wolne miejsce na parkingu, to zatrzymał swój pojazd, po czym zaczął wykonywać manewr skrętu w lewo. W tym momencie doszło do zderzenia jego pojazdu z wykonującym manewr wyprzedzania pojazdem marki B. o nr rej. (...). Do zderzenia pojazdów doszło w momencie, gdy kierujący pojazdem marki B. był na wysokości połowy długości samochodu marki V. (...).

dowód: zeznania świadka M. M. (1) (k. 14, k. 41v.), szkic miejsca (k. 8), zdjęcia (k. 55-57)

Z. K. był w przeszłości dwukrotnie karany za wykroczenia związane z ruchem drogowym.

dowód: dane o karalności (k. 23)

Obwiniony Z. K. w toku postępowania nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu zabronionego i złożył wyjaśnienia (k. 40v. -41). Obwiniony w wyjaśnieniach podał, że włączył kierunkowskaz, lecz mimo to doszło do zderzenia pojazdów. Ustalając stan faktyczny w sprawie Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionego co do tego, że nie naruszył reguł ostrożności w ruchu drogowym, gdyż były one sprzeczne z zeznaniami świadka M. M. (1) . Sąd dał wiarę zeznaniom tego świadka (k. 14, k. 41v.-42), gdyż nie znalazł wystarczających argumentów podważających jego wiarygodność. Zdaniem Sądu wiarygodności zeznań świadka nie podważa podpisanie przez niego na miejscu zdarzenia oświadczenia dla ubezpieczyciela (k. 40). Zasady doświadczenia życiowego podpowiadają wszakże, że kierujący w wyniku emocji czasami przyznają się do winy w związku z określonym zdarzeniu drogowym, po czym następnie po spokojnym przemyśleniu i ponownym przeanalizowaniu danej sytuacji drogowej nie mogą się z tym zgodzić. Zdaniem Sądu takie zachowanie uczestnika ruchu drogowego, w tym wypadku świadka M. M. (1), sama w sobie, nie podważa jednak wiarygodności zeznań tego świadka. Wiarygodność zeznań tego świadka odnosi się w szczególności do tego, że obwiniony w trakcie zdarzenia nie sygnalizował zamiaru skrętu w lewo. W tej części zeznania świadka M. M. (1) pokrywają się z zapisem monitoringu odtworzonym w trakcie rozprawy (k. 10), z którego nie wynika, aby obwiniony wykonując manewr skrętu w lewo sygnalizował go kierunkowskazem. Dając wiarę zeznaniom tego świadka Sąd dał również wiarę dowodowi z dokumentu w postaci tego zapisu monitoringu (k. 10) albowiem żadna ze stron ani sąd z urzędu nie zakwestionował jego prawdziwości lub autentyczności. Dla oceny wiarygodności wyjaśnień obwinionego, jak również zeznań świadka M. M. (1) nie miały natomiast większego znaczenia zeznania świadka S. K. (k. 42v.), gdyż były bardzo ogólnikowe. Podobnie, a więc bez znaczenia dla oceny wiarygodności wyjaśnień obwinionego i zeznań świadka M., sąd ocenił zeznania świadka P. K. (k. 42v.), gdyż nie był on bezpośrednim obserwatorem zdarzenia będącego przedmiotem niniejszego postępowania.

Z. K. został obwiniony o to, że w dniu 07 lipca 2018 roku około godz. 13:30 w G. przy ul. (...) na terenie parkingu restauracji (...)’s w strefie ruchu, kierując pojazdem marki V. (...) o nr rej. (...) w trakcie manewru skrętu w lewo w miejsce parkingowe nie upewnił się co do możliwości jego bezpiecznego wykonania, w następstwie doprowadził do zderzenia z wykonującym manewr wyprzedzania pojazdem marki B. o nr rej. (...), czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, tj. o czyn z art. 86 § 1 kw

Obwiniony Z. K. w toku postępowania nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu zabronionego. Zdaniem Sądu materiał dowodowy zgromadzony w sprawie pozwolił na odmowę wiarygodności wyjaśnień obwinionego. Ustalenie popełnienia przez obwinionego zarzucanego mu czynu sąd dokonał na podstawie zeznań świadka M. M. (1) , który podał, że obwiniony nie sygnalizował zamiaru wykonania skrętu w lewo, co znajdowało wsparcie w analizie zapisu monitoringu (k. 10). Dodatkowo zdaniem sądu na podstawie analizy zeznań tego świadka, jak również zapisu monitoringu należy przyjąć, że obwiniony nie zachował szczególnej ostrożności w trakcie wykonywania tego manewru, gdyż nie upewnił się, czy może go wykonać w sposób bezpieczny dla innych uczestników ruchu drogowego. Zakładając nawet hipotetycznie że obwiniony sygnalizował manewr skrętu w lewo, to patrząc w lewe lusterko powinien on powstrzymać się od jego wykonania z uwagi na znajdujący się w tym momencie na lewym pasie pojazd marki B. kierowany przez świadka M. M. (1). Obwiniony tak jednak nie uczynił, zapewne dlatego, że nienależycie obserwował w lusterku ruch pojazdów znajdujących się na jezdni za nim, w wyniku czego doszło do powstania zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Dlatego też, naruszając obowiązki związane ze zmianą kierunku jazdy przewidziane w art. 22 ustawy – Prawo o ruchu drogowym, obwiniony popełnił wykroczenie przewidziane w art. 86 § 1 k.w.

Wykroczenie określone w art. 86 § 1 k.w. jest zagrożone karą grzywny do 5000 zł. W ramach tego ustawowego zagrożenia w niniejszej sprawie sąd uznał, iż odpowiednią sankcją wobec obwinionego jest wymierzenie mu kary grzywny w wysokości 100 złotych. Wymierzając wobec obwinionego karę grzywny we wspomnianym wymiarze sąd na niekorzyść obwinionego uwzględnił wagę naruszonych obowiązków w ruchu drogowym, a także jego dwukrotną uprzednią karalność za wykroczenia w ruchu drogowym (k. 23).

Uwzględniając całokształt okoliczności niniejszej sprawy Sąd wymierzył obwinionemu za popełnione przez niego wykroczenie karę 100 złotych grzywny. Kara ta spełnia w ocenie Sądu wszystkie dyrektywy przewidziane w art. 33 § 1 k.w. Przede wszystkim jest ona odpowiednia do stosunkowo nieznacznego stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez obwinionego czynu zabronionego. Zdaniem Sądu wymierzona kara nie przekracza również stopnia winy obwinionego. Należy uznać również, że spełni cele zapobiegawcze oraz wychowawcze w stosunku do obwinionego. Czyn, którego popełnienia obwiniony dopuścił się, z uwagi na uprzednią jego karalność za wykroczenia w ruchu drogowym (k. 23), nie może być traktowany w kategoriach incydentu. Dla powstrzymania obwinionego przed popełnieniem innych lub podobnych wykroczeń za konieczne należy zatem uznać wymierzenie mu kary 100 zł grzywny. W ocenie Sądu kara ta zdaje się wreszcie czynić zadość wskazaniom prewencji ogólnej, a mianowicie uzmysławia ona społeczeństwu, że należy stosować się do reguł ostrożności w ruchu drogowym, a naruszenie tych reguł nie jest bezkarne.

Z tych wszystkich względów orzeczono jak w punkcie 1-szym wyroku.

Na podstawie art. 3 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych (t.j. z 1983 r. Dz. U. Nr 49, poz. 223 ze zm.) oraz art. 118 § 1 k.p.s.w. z zw. z § 2 i 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2017 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania (Dz. U. poz. 2467) sąd zasądził od obwinionego opłatę w kwocie 30 złotych, a także obciążył go zryczałtowanymi wydatkami postępowania w kwocie łącznej 120 złotych. Podejmując taką decyzję sąd miał na uwadze dochody obwinionego, a także jego stan majątkowy. Obwiniony uzyskuje miesięcznie dochód z emerytury w kwocie 4000 złotych, jest właścicielem nieruchomości (k. 21v.). W ocenie sądu te dochody pozwalają mu na uiszczenie wymienionych kosztów. Stąd orzeczono jak w punkcie drugim sentencji wyroku.