Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Grudziądzu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 lipca 2017r.

Sąd Rejonowy w G. - Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący - SSR Joanna Sobczak

Protokolant: st. sekr. sąd. Monika Formaniewicz

Oskarżyciel: -

po rozpoznaniu w dniach 7 lutego 2017r., 7 kwietnia 2017r., 4 lipca 2017r.

sprawy

P. D. – s. H. i A. z d. J., ur. (...)
w G., zam. (...)-(...) G., ul. (...), PESEL (...)

obwinionego o to, że:

w dniu 28 maja 2016 r. o godz. 17:36 w G. na ul. (...) kierując samochodem marki P. o nr rej. (...) nie zastosował się do sygnału świetlnego nadawanego przez sygnalizator przejeżdżając na czerwonym świetle oraz nie posiadał przy sobie wymaganych dokumentów (prawa jazdy),

tj. o wykroczenia z art. 92 § 1 kw, art. 95 kw

orzeka

1.  Obwinionego P. D. uznaje za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów zabronionych, tj. wykroczeń z art. 92 § 1 kw oraz art. 95 kw i za to, na podstawie art. 92 § 1 kw w zw. z art. 9 § 2 kw wymierza mu karę grzywny w wysokości 300 zł (trzysta złotych);

2.  zasądza od obwinionego opłatę w wysokości 30 (trzydzieści) złotych i obciąża go kosztami postępowania w kwocie 70 (siedemdziesiąt) złotych.

Sygn. akt II W 1671/16

UZASADNIENIE

Ulica (...) w G. jest ulicą prostopadłą do ulicy (...). Na skrzyżowaniu tych ulic znajduje się sygnalizacja świetlna. U wylotu ulicy (...) - po prawe stronie - dla pojazdów wjeżdżających na ulicę (...) umieszczono sygnalizator ogólny. W obrębie skrzyżowania, po jego lewej stronie patrząc z kierunku ulicy (...) znajduje się przejście dla pieszych. Jest ono oddalone o kilka metrów od wylotu ulicy (...). Bezpośrednio przed tym przejściem znajduje się linia zatrzymania przeznaczona dla pojazdów wyjeżdzających z ulicy (...), zaś nad przejściem umieszczona jest sygnalizacja świetlna. Kilka metrów przed linią zatrzymania znajdującą się bezpośrednio przed przejściem znajduje się jeszcze jedna linia zatrzymania przeznaczona dla pojazdów jadących ulicą (...). Przy tej linii znajduje się sygnalizator boczny.

Dowód: dokumentacja fotograficzna przedłożona przez obwinionego k. 27-28, 33, zeznania świadka P. K. k. 37v – 38, zeznania świadka K. Z. k. 39v, zeznania świadka M. P. k. 43v, notatka urzędowa k. 4;

W dniu 28 maja 2016 r., o godzinie 17.36 P. D. wyjeżdżał z ulicy (...) i skręcał w lewo w ulicę (...). Sygnalizator znajdujący się na ulicy (...) pokazywał światło zielone, natomiast kolejny sygnalizator znajdujący się nad przejściem dla pieszych na ulicy (...) pokazywał światło czerwone. P. D. przejechał na czerwonym świetle. Po chwili został zatrzymany przez funkcjonariuszy Policji, który widzieli zdarzenie. W czasie legitymowania kierującego okazało się, że nie posiada on przy sobie dokumentu prawo jazdy.

Dowód: wyjaśnienia obwinionego k. 12, 37v, zeznania świadka P. K. k. 37v – 38, zeznania świadka K. Z. k. 39v, 3v, notatka urzędowa k. 4- 4v;

P. D. ((...)) jest rozwiedziony, ma na utrzymaniu dwoje dzieci w wieku (...) i(...) prowadzi własną działalność gospodarczą.

Dowód: dane obwinionego – k. 5, 8

Obwiniony w toku postępowania przygotowawczego przyznał się do kierowania pojazdem bez wymaganych dokumentów, natomiast w zakresie niezastosowania się do sygnału świetlnego wyjaśnił, że z ulicy (...) wyjechał na zielonym świetle, skręcił w lewo i przejechał przez pasy na ulicy (...) pomimo tego, że znajdujący się tam sygnalizator pokazywał światło czerwone. Zachował się tak ponieważ według „ustawy o umieszczeniu znaków drogowych” sygnalizacja ta nie dotyczyła jego. Dodatkowo podniósł, że sygnalizator na przejściu nie jest widoczny dla kierujących ulicą (...) (wyjaśnienia obwinionego k. 12).

Na rozprawie obwiniony podtrzymał te wyjaśnienia i dodatkowo podał, że w jego ocenie linia zatrzymania przed przejściem dla pieszych dotyczy wyłącznie tego przejścia, a nie sygnalizacji świetlnej ponieważ linia ta znajduje się w mniejszej odległości od sygnalizacji świetlnej niż wskazano w rozporządzeniu dotyczącym warunków umieszczania na drogach znaków i sygnałów drogowych. Z powyższego w jego ocenie wynika, że sygnalizacja świetlna umieszczona nad przejściem na ulicy (...) nie dotyczyła jego lecz wyłącznie kierujących jadących ul. (...). Jego zaś dotyczyła jedynie linia zatrzymania przed przejściem dla pieszych (wyjaśnienia obwinionego k. 37v, 38, 39v).

Zastrzeżeń Sądu nie budziły wyjaśnienia obwinionego P. D. w zakresie w jakim przyznał się on do prowadzenia pojazdu bez wymaganych dokumentów albowiem znajdowało to potwierdzenie w zgromadzonym materiale dowodowym. Co do zasady potwierdził on też, że wjechał za sygnalizator na czerwonym świetle. Nie mniej jednak tłumaczenie przyczyn takiego zachowania nie zasługiwało na uwzględnienie.

Obwiniony stojąc na stanowisku, że sygnalizacja świetlna znajdująca się nad przejściem na ulicy (...) nie dotyczy kierujących wyjeżdżających z ulicy (...) powołał się na treść punktu 7.2.2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 3 lipca 2003 r. w sprawie szczegółowych warunków technicznych dla znaków i sygnałów drogowych oraz urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego i warunków ich umieszczania na drogach. Przepis ten stanowi, że sygnalizatory należy umieszczać w taki sposób aby były widoczne dla kierujących z odległości co najmniej 60 metrów w osi drogi dla relacji na wprost, zaś sygnalizatory dla relacji w prawo lub w lewo mogą być widoczne z mniejszej odległości, jednak nie mniejszej niż 30 metrów. Ponadto obwiniony powołał się na tabelę w punkcie 7.3.1 w/wym. rozporządzenia gdzie wyszczególniono odległości sygnalizatorów od linii zatrzymania. W oparciu o powyższe w ocenie obwinionego wyjeżdżając z ulicy (...) i skręcając w lewo w ulicę (...) był on zobligowany do zatrzymania przed linią warunkowego zatrzymania umiejscowioną przed przejściem dla pieszych jedynie w sytuacji gdyby ktoś przez przejście wówczas przechodził. Ponieważ pieszych tam nie było w jego przekonaniu miał prawo przejechać niezależnie od koloru światła widniejącego na sygnalizatorze umieszczonym nad przejściem.

Odnosząc się do tych twierdzeń w pierwszej kolejności należy zauważyć, że już z treści zasad ogólnych przywołanego przez obwinionego rozporządzenia wynika, że lokalizacja sygnalizatorów powinna być dostosowana m.in. do geometrii skrzyżowania lub drogi, organizacji ruchu, liczby, rodzajów i torów strumieni ruchu (pkt 7.1 rozporządzenia). Także sformułowanie „sygnalizatory należy umieszczać” zawarte w przywołanym przez obwinionego pkt 7.2.2 przedmiotowego rozporządzenia sugeruje, że nie jest to wymóg bezwzględny i że dopuszczalne są odstępstwa od określonych tam odległości właśnie z uwagi na specyfikę skrzyżowania.

Powyższe znajduje zresztą pełne potwierdzenie w zeznaniach świadka M. P. pracownika Zarządu Dróg Miejskich w G., który podał, że przedmiotowe skrzyżowanie było przebudowywane w zw. z modernizacją linii tramwajowej oraz, że zawsze jest możliwość odstępstwa od wymogów rozporządzenia z uwagi na specyfikę terenu jeżeli zostanie to zaakceptowane przez odpowiednie organy, a w tym wypadku tak właśnie było. Do tego świadek ten wskazał, że do jazdy bezkolizyjnej w lewo obwiniony byłby uprawniony jedynie gdyby sygnalizator umiejscowiony u wylotu ulicy (...) był sygnalizatorem kierunkowym, zaś w rozpatrywanym przypadku był to sygnalizator ogólny, podobnie zresztą jak ten umieszczony nad przejściem. Sąd nie znalazł podstaw aby kwestionować zeznania świadka M. P.. Znajdują one zresztą pełne potwierdzenie w uznanych za wiarygodne zeznaniach funkcjonariuszy P. K. i K. Z. , którzy zatrzymali obwinionego po tym jak nie zastosował się on do sygnału sygnalizatora. Świadkowie ci zbieżnie sprecyzowali, że dojeżdżając ul. (...) do skrzyżowania ul (...) po prawej stronie umieszczony jest sygnalizator boczny i linia warunkowego zatrzymania przeznaczone dla jadących ulicą (...), następnie w odległości pozwalającej na ustawienie się dwóch samochodów znajduje się druga linia warunkowego zatrzymania, zaś nad przejściem – sygnalizator. Świadkowie wskazali, że druga linia zatrzymania znajdująca się bliżej przejścia jest przeznaczona właśnie dla pojazdów wyjeżdzających z ulicy (...), a ta pierwsza linia ma na celu wstrzymanie ruchu na ul. (...) w celu umożliwienie wyjazdu pojazdom jadącym z ul. (...) i skręcającym w lewo. Tą okoliczność potwierdził też świadek M. P..

Wbrew twierdzeniom obwinionego z zeznań świadka K. Z. wynika również, że co prawda wyjazd z ul. (...) jest manewrem trudnym, nie mniej jednak sygnalizacja świetlna znajdująca się nad przejściem dla pieszych na ul. (...) jest widoczna dla wyjeżdzających z ulicy (...), co doskonale obrazuje zresztą fotografia załączona przez samego obwinionego (k.29) i co jest też zbieżne z własnym doświadczeniem składu sędziowskiego. Do tego jak wskazał świadek M. P. remont skrzyżowania miał między innymi ułatwić wyjazd z ul. (...).

Sąd dał wiarę dowodom z dokumentów zgromadzonych w toku postępowania uznając je za w pełni wiarygodne i nie znajdując podstaw do kwestionowania ich autentyczności.

P. D. został obwiniony o to, że w dniu 28 maja 2016 r. o godz. 17:36 w G. na ul. (...) kierując samochodem marki P. o nr rej. (...) nie zastosował się do sygnału świetlnego nadawanego przez sygnalizator przejeżdżając na czerwonym świetle oraz nie posiadał przy sobie wymaganych dokumentów (prawa jazdy), tj. o wykroczenia z art. 92 § 1 kw, art. 95 kw.

W przedmiotowej sprawie nie budziło zastrzeżeń, że obwiniony wypełnił znamiona wykroczenia z art. 95 kw do czego zresztą sam się przyznał. Odnośnie natomiast wypełnienia przez obwinionego znamion wykroczenia z art. 92§1 kw wskazać należy, że jako uczestnika ruchu obowiązywały go przede wszystkim przepisy ustawy Prawo o ruchu drogowym. Zgodnie z art. 5.1 w/wym. ustawy każdy uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze są obowiązani stosować się m.in. do poleceń i sygnałów dawanych przez osoby kierujące ruchem lub uprawnione do jego kontroli, sygnałów świetlnych oraz znaków drogowych, nawet wówczas gdy z przepisów ustawy wynika inny sposób zachowania niż nakazany przez te osoby, sygnały świetlne lub znaki drogowe.

Wykroczenie określone w dyspozycji art. 92 § 1 ma charakter powszechny i formalny, a więc może je popełnić każda osoba, nie stosując się do znaku lub sygnału, przez działanie lub jego zaniechanie, umyślnie lub nieumyślnie, bez skutku w postaci realnego zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Podstawą odpowiedzialności za wykroczenie z art. 92§1 kw jest to, aby znak, sygnalizator, sygnalizacja lub polecenie były ustawione przez uprawniony organ lub pochodziły od funkcjonariusza czy innej osoby uprawnionej do kierowania ruchem drogowym lub kontroli ruchu drogowego w sposób odpowiadający wymaganiom określonym w przepisach prawa.

Przenosząc powyższe na grunt przedmiotowej sprawy należało wskazać, że skrzyżowanie na którym doszło do zdarzenia zostało przebudowane, przebudowa ta uzyskała akceptację odpowiednich organów. Na skrzyżowaniu umieszczono sygnalizatory ogólne, które nie uprawiają do jazdy bezkolizyjnej, zatem zbliżenie się do każdego kolejnego sygnalizatora obligowało do zastosowania się do nadawanego sygnału świetlnego. Obwiniony jako uczestnik ruchu – nawet w sytuacji gdy miał zastrzeżenia co do sposobu rozmieszczenia sygnalizatorów na skrzyżowaniu - miał obowiązek stosowania się do tej sygnalizacji świetlnej (przy czym miał też prawo do złożenia stosownej skargi do Zarządu Dróg Miejskich w sytuacji gdy w jego ocenie sygnalizatory i linie zatrzymania były nieprawidłowo rozmieszczone). W sytuacji zaś gdy się do sygnalizacji tej nie zastosował wypełnił swoim zachowaniem znamiona wykroczenia z art. 92§1 kw.

Wykroczenie określone w art. 92§1 kw jest zagrożone karą grzywny do 5.000 zł albo karą nagany. Z kolei wykroczenie określone w art. 95 kw jest zagrożone karą grzywny do 250 zł albo karą nagany.

W myśl art. 9 kkw Sąd w ramach ustawowego zagrożenia wskazanego w art. 92§1 kw uznał, iż odpowiednią sankcją wobec obwinionego jest wymierzenie kary grzywny w wysokości 300 złotych. Wymierzając wobec obwinionego karę grzywny we wspomnianym wymiarze Sąd na niekorzyść obwinionego uwzględnił uprzednią karalność za wykroczenia. Na korzyść obwinionego Sąd potraktował to, że obwiniony swoim zachowaniem nie stworzył bezpośredniego niebezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Uwzględniając całokształt okoliczności niniejszej sprawy Sąd wymierzył obwinionemu za popełnione przez niego wykroczenie karę 300 złotych grzywny. Kara ta spełnia w ocenie Sądu wszystkie dyrektywy przewidziane w art. 33 § 1 kw. Przede wszystkim jest ona odpowiednia do stopnia społecznej szkodliwości popełnionych przez obwinionego wykroczeń czynu zabronionego. Zdaniem Sądu wymierzona kara nie przekracza również stopnia winy obwinionego. Ma ona również szansę spełnić cele zapobiegawcze oraz wychowawcze w stosunku do obwinionego. W ocenie Sądu kara ta zdaje się wreszcie czynić zadość wskazaniom prewencji ogólnej, a mianowicie uzmysławia ona społeczeństwu, że należy stosować się do reguł współżycia w społeczności lokalnej, a naruszenie tych reguł nie jest bezkarne.

Z tych wszystkich względów orzeczono jak w punkcie 1-szym sentencji wyroku.

Mając na względzie, że obwiniony pracuje Sąd na podstawie 627 kpk i art. 21 pkt 2 w zw. z art. 3 Ustawy o opłatach w sprawach karnych obciążył obwinionego zryczałtowanymi wydatkami postępowania w kwocie 70 zł i zasądził od niego opłatę w kwocie 30 zł.