Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Grudziądzu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 grudnia 2022 roku

Sąd Rejonowy w Grudziądzu, Wydział III Rodzinny i Nieletnich

w składzie:

Przewodniczący sędzia Tomasz Simiński-Stanny

Protokolant stażysta Jakub Ulatowski

po rozpoznaniu w dniu 14 grudnia 2022 roku w Grudziądzu

sprawy z powództwa Z. K.

przeciwko P. K.

o podwyższenie alimentów

orzekł:

I.  podwyższa od pozwanego P. K. alimenty na rzecz Z. K. z kwoty po 400,-zł (czterysta złotych) miesięcznie, ustalone na mocy ugody sądowej zawartej przed Sądem Rejonowym w Grudziądzu w dniu 15 stycznia 2019 r. w sprawie o sygn. akt III RC 293/18, do kwoty po 700,-zł (siedemset złotych) miesięcznie, poczynając od dnia 10 lutego 2022 r., płatne do 15. dnia każdego miesiąca z góry, do rąk powódki Z. K., z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w razie uchybienia terminowi płatności którejkolwiek z rat;

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  nadaje wyrokowi w punkcie I. rygor natychmiastowej wykonalności;

IV.  przyznaje ze Skarbu Państwa na rzecz adwokata M. P. wynagrodzenie w kwocie 900 zł (dziewięćset złotych) w tym VAT tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powódce z urzędu;

V.  nakazuje pobrać od pozwanego P. K. na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Grudziądzu kwotę 300,-zł (trzysta złotych) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych, zaś w pozostałym zakresie nieuiszczonymi kosztami sądowymi obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt III RC 71/22

UZASADNIENIE

Powódka Z. K., reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, w dniu 10 lutego 2022 r. wniosła do Sądu Rejonowego w Grudziądzu pozew skierowany przeciwko P. K. o podwyższenie alimentów z kwoty 400 zł miesięcznie do kwoty 800 zł miesięcznie, płatnych do rąk powódki, z góry do dnia 15. każdego miesiąca wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie na wypadek zwłoki w płatności.

W dniu 31 maja 2022 r. powódka wniosła o udzielenie zabezpieczenia roszczenia poprzez zobowiązanie pozwanego P. K. do łożenia na jej rzecz tymczasowych alimentów w kwocie po 800 zł miesięcznie (k. 97-99 akt).

W uzasadnieniu pozwu i wniosku o udzielenie zabezpieczenia wskazała, że ostatni raz obowiązek alimentacyjny na jej rzecz został ustalony w ugodzie z dnia 15 stycznia 2019 r. zawartej przed Sądem Rejonowym w Grudziądzu. Podniosła, że od tego czasu jej potrzeby istotnie wzrosły i obecnie wynoszą około 1900 zł miesięcznie. Podała, że jej matka jest osobą całkowicie niezdolną do pracy i na co dzień wymaga pomocy osób trzecich. Wskazała, że pozwany jest osobą zdrową, w pełni zdolną do pracy, nie posiadającą na utrzymaniu innych osób niż powódka. Ponadto podniosła, że pozwany jest właścicielem nieruchomości o wartości około 350 000 zł. Wskazała, że pozwany nie realizuje obowiązku alimentacyjnego ani w formie pieniężnej, ani w postaci osobistych starań o jej wychowanie.

W odpowiedzi na pozew pozwany P. K. wniósł o oddalenie powództwa w całości (k. 38-42 akt). Natomiast w odpowiedzi na wniosek o udzielenie zabezpieczenia wniósł o oddalenie wniosku ponad kwotę 500 zł miesięcznie (k. 108-112 akt).

W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew zaprzeczył jakoby nie realizował obowiązku alimentacyjnego. Wskazał, że nie posiada zaległości alimentacyjnych i dodatkowo przekazuje córce kieszonkowe w wysokości 80 zł miesięcznie. Podał, że posiadana przez niego nieruchomość jest obciążona kredytem hipotecznym, a w ostatnim czasie musiał zapłacić byłej żonie kwotę 120 000 zł tytułem podziału majątku wspólnego. W ocenie pozwanego wydatki wskazane w pozwie są znacznie zawyżone i odbiegają od rzeczywistych kosztów utrzymania powódki. Podniósł, że koszty utrzymania mieszkania powinny być dzielone co najmniej na 3 osoby, gdyż powódka mieszka nie tylko z matką ale także partnerem matki. Dodatkowo podał, że sytuacja materialna rodziców powódki nie uzasadnia korzystania z prywatnej opieki zdrowotnej. Wskazał, że on sam od wielu lat jest osobą bezrobotną, bez prawa do zasiłku, utrzymującą się z prac dorywczych i zbieractwa. Wskazał, że w najbliższym czasie spodziewa się narodzin dziecka, co w sposób istotny wpłynie na jego sytuację materialną.

Postanowieniem z dnia 28 lutego 2022 r. Sąd Rejonowy w Grudziądzu przyznał powódce Z. K. adwokata z urzędu.

Postanowieniem z dnia 8 lipca 2022 r. Sądu Rejonowego w Grudziądzu udzielił zabezpieczenia w ten sposób, że zobowiązał pozwanego P. K. do płacenia na rzecz powódki Z. K. alimentów w kwocie po 650 zł miesięcznie.

Sąd ustalił, co następuje:

Powódka Z. K. urodzona w dniu (...) jest dzieckiem R. K. (uprzednio K.) i P. K..

W dniu 13 października 2011 r. Sąd Okręgowy w Toruniu w sprawie I C 1378/11 ustalił od P. K. na rzecz małoletniej wówczas Z. K. alimenty w kwocie po 200 zł miesięcznie, płatne z góry do dnia 15. dnia każdego miesiąca, do rąk matki, poczynając od dnia prawomocności wyroku, w miejsce alimentów ustalonych ugodą z dnia 30 czerwca 2011 r. w sprawie III RC 350/11 przed Sądem Rejonowym w Grudziądzu w kwocie po 200 zł miesięcznie.

W dniu 15 stycznia 2019 r. powód i pozwana zawarli przed Sądem Rejonowym w Grudziądzu w sprawie III RC 293/18 ugodę, na mocy której P. K. zobowiązał się do podwyższenia renty alimentacyjnej na rzecz Z. K. z kwoty 200 zł miesięcznie do kwoty 400 zł miesięcznie, poczynając od dnia 8 czerwca 2018 r., płatną do dnia 15. każdego miesiąca z góry, do rąk matki małoletniej wówczas powódki - R. K. (obecnie K.), z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w razie zwłoki w płatności poszczególnych kwot.

(Fakty bezsporne.)

W dacie zawarcia ugody sądowej powódka Z. K. miała ukończone 14 lat. Obecnie jest osobą pełnoletnią. Kontynuuje naukę w III klasie Technikum Hotelarskiego. Planowany koniec nauki przypada na 2025 r. Powódka musi nosić w szkole mundurek, który składa się z kamizelki, spódnicy i butów. Koszt zakupu mundurka to około 200-250 zł. Ponadto małoletnia raz do roku musi zakupić podręczniki szkolne, zeszyty, opłacić składki klasowe, itp. Brała udział w warsztatach gastronomicznych, które kosztowały 100-150 zł. Powódka 4-5 razy w miesiącu korzysta z korepetycji z matematyki. Ich miesięczny koszt wynosi około 200-250 zł (50 zł za jedną lekcję).

Powódka korzysta z odpłatnej opieki medycznej. Wymaga noszenia szkieł korekcyjnych i pozostaje pod kontrolą lekarza okulisty. Wizyty u lekarza odbywają się raz lub dwa razy w roku, koszt jednej wizyty wynosi 100 zł. Z kolei koszty wymiany okularów korekcyjnych wynosi około 800 zł. Powódka ma również problemy dermatologiczne. Koszt jednej wizyty u lekarza dermatologa wynosi 150 zł. Ponadto miesięcznie na lekarstwa dermatologiczne przeznacza około 150 zł. Bierze również tabletki hormonalne, które kosztują około 35-40 zł miesięcznie.

Dodatkowo powódka opłaca abonament telefoniczny w kwocie 30 zł miesięcznie. Ponadto we wrześniu 2022 r. rozpoczęła kurs prawa jazdy kat. B, który kosztował 2100 zł.

Na jej pozostałe koszty utrzymania składają się wydatki na wyżywienie, art. higieniczne i kosmetyczne, odzież i obuwie oraz wydatki na rozrywkę, a także udział w kosztach utrzymania miejsca zamieszkania.

Powódka mieszka z matką R. K. (1) i jej partnerem w wynajętym mieszkaniu w G.. Koszt najmu mieszkania wynosi 850 zł. Lokal jest ogrzewany gazowo. Miesięczne wydatki na ogrzanie nieruchomości i podgrzanie wody wynoszą 350-400 zł miesięcznie. Ponadto miesięczne opłaty za wodę i odprowadzenie ścieków wynoszą około 100 zł miesięcznie, zaś za energię elektryczną około 150 zł miesięcznie. Opłaty ze gospodarowanie odpadami wynoszą 56 zł miesięcznie. Łącznie miesięczne koszty utrzymania nieruchomości wynoszą około 1500-1550 zł.

Matka powódki nie pracuje zawodowo. Choruje na zespół (...). Stwierdzono u niej częściową utratę zmysłu słuchu oraz pogorszenie zmysłu widzenia. Posiada orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności. Otrzymuje rentę wraz z dodatkiem pielęgnacyjnym w łącznej wysokości około 2000 zł netto miesięcznie.

P. K. i R. K. (1) dokonali podziału majątku wspólnego, w wyniku którego pozwany otrzymał majątek wspólny z zobowiązaniem zapłaty na rzecz byłej małżonki kwoty 120 000 zł. Pozwany spłacił tę kwotę w kilu ratach.

(Fakty bezsporne, dowód: faktura - k. 9-11, 186-189, akt, historia transakcji bankowych - k. 12-16 akt, paragony - k. 17, 184-185, 190 akt, karta wypisu - k. 18 akt, orzeczenie o niepełnosprawności - k. 19 akt, decyzja (...) w/m - k. 20-21 akt, zaświadczenie ZUS - k. 75 akt, oświadczenie pozwanego o spłacie po podziale majątku - k. 76 akt, umowa najmu - k. 195 akt, przesłuchanie powódki Z. K. - k. 266-266v akt.)

Pozwany P. K. ma 49 lat i posiada wykształcenie w zawodzie blacharza. Jest osobą zdrową, w pełni zdolną do pracy.

Pozwany pozostaje w związku nieformalnym z D. P.. Z tego związku w dniu 28 lipca 2022 r. narodziła się ich córka D. K..

Pozwany przez wiele lat był zarejestrowany w Powiatowym Urzędzie Pracy w G. jako osoba bezrobotna, bez prawa do zasiłku. W dniu 20 czerwca 2022 r. podjął pracę na trzymiesięczny okres próbny na stanowisku magazyniera za wynagrodzeniem w wysokości najniższego wynagrodzenie za pracę. Obecnie jego wynagrodzenie wynosi około 2700 zł netto miesięcznie. Deklarował, że wcześniej utrzymywał się ze sprzedaży złomu oraz dorywczej pracy poza granicami kraju. Ponadto dorabiał wykonując prace blacharskie.

Pozwany w okresie od 2011-2020 r. nie zadeklarował w Urzędzie Skarbowym żadnego dochodu.

Pozwany jest właścicielem nieruchomości zabudowanej położonej w (...). Dom, w którym mieszka ma powierzchnię 130 m ². W 2018 r. z nieruchomości tej prowadzona była egzekucja zaległych alimentów. Wówczas została wyceniona na kwotę 436 000 zł. Biegły opisał nieruchomość, jako reprezentacyjny budynek o charakterze małego dworku. Pozwany na budowę domu jednorodzinnego zaciągnął kredy hipoteczny na okres 35 lat. Obecnie miesięczna rata kredytu wynosi 182 CHF.

W okresie od 15 grudnia 2018 r. do 12 marca 2020 r. zapłacił R. K. kwotę 120 000 zł tytułem spłaty po podziale majątku wspólnego. Ponadto 14 lipca 2020 r. wobec pozwanego zostało wszczęte postępowanie egzekucyjne m.in. z wniosku jego syna K. K. (3) o wyegzekwowanie zaległych alimentów w wysokości 14 500 zł. Po złożeniu wniosku pozwany w dniu 10 sierpnia 2020 r. spłacił całą zaległość. Ponadto w dniu 8 września 2022 r. pozwany spłacił jednorazowo całą zaległość alimentacyjną wobec powódki, a także koszty postępowania egzekucyjnego w łącznej kwocie 11 464,76 zł.

W ostatnim czasie na terenie nieruchomości pozwanego znajdowały się uszkodzone blacharsko samochody bez tablic rejestracyjnych, tj. samochód marki B. i A.. Ponadto samochód, który użytkuje pozwany regularnie był parkowany nieopodal warsztatu blacharskiego.

Pozwany spłaca dwa kredyty konsumenckie. Łączna miesięczna rata wynosi 1295 zł.

Około 6 lat temu pozwany był na wakacjach w D. i Tajlandii.

Pozwany nie utrzymuje bliskich kontaktów z córką. Obecne regularnie płaci na jej rzecz alimenty, a także kieszonkowe w kwocie 80 zł miesięcznie.

(Fakty bezsporne, a nadto dowód: potwierdzenie dokonania przelewu bankowego - k. 43-44, 75-74, 194 akt, treść wiadomości tekstowych - k. 45-51, 83-93 akt, zaświadczenie PUP w G. - k. 61 akt, zaświadczenie (...) w/m - k. 62 akt, zaświadczenie potwierdzające uznanie ojcostwa - k. 63-63v akt, faktura - k. 68-70 akt, dokumentacja egzekucyjna - k. 71-72, 77-82, 129 akt, oświadczenie pozwanego o spłacie po podziale majątku - k. 76 akt, umowa o pracę - k. 113 akt, oświadczenie K. K. (3) o spłacie zaległych alimentów - k. 131 akt, ogłoszenia o pracy - k. 132-140 akt, deklaracja podatkowa - k. 151-154, 257-258, 261-262 akt, akta osobowe P. K. - k. 164-180 akt, fotografie - k. 197-210 akt, płyty CD - k. 211 akt, zeznania świadka P. F. - k. 212-212v akt, wyjaśnienia i przesłuchanie pozwanego P. K. - k. 94-95, 143, 212v, 267-268 akt.)

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił w oparciu o okoliczności bezsporne, dowody z dokumentów zgromadzonych w aktach niniejszej sprawy oraz zeznania świadka P. F., a także powódki Z. K. i pozwanego P. K..

Sąd uznał za wiarygodne dokumenty zgromadzone w toku postępowania.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka P. F., gdyż były jasne, logiczne i spójne.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania powódki Z. K. i pozwanego P. K. w zakresie w jakim znalazło to odzwierciedlenie w ustalonym stanie faktycznym. Sąd uznał za niewiarygodne zeznania pozwanego P. K. w zakresie w jakim twierdził, że nigdy nie świadczył usług blacharskich i utrzymywał się jedynie ze zbierania złomu i dorywczej pracy za granicą. Zdaniem sądu jego twierdzenia odnośnie niesprawnych samochodów pozostawionych na jego posesji były pozbawione logiki i sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego. Nie ma bowiem żadnego logicznego uzasadnia, dlaczego kolega pozwanego w trakcie towarzyskiej wizyty miałby zdejmować tablice rejestracyjne z samochodu, którym przyjechał, nawet jeśli byłyby one czasowe. Pozwany nie był w stanie również logicznie uargumentować, dlaczego nieodpłatnie udostępnia swoją posesję, aby przechowywać na niej samochody powypadkowe. Ponadto nie sposób uznać, że zbieranie złomu i dorywcza praca za granicą w wymiarze jednego miesiąca w ciągu roku, przynosiły pozwanemu dochody pozwalające na zaoszczędzenie kwoty 120 000 zł, spłatę zaciągniętych kredytów oraz spłatę zaległości alimentacyjnych. Niezrozumiałe również jest, dlaczego jego kolega przez wiele lat miałby przekazywać mu za darmo złom w postaci części samochodowych. Wszak zasady doświadczenia życiowego wskazują, że gdyby jego kolega posiadał duże ilości zużytych części samochodowych, to sam zajmowałby się ich sprzedażą, a nie przekazywał je za darmo pozwanemu. Pozwany nie wskazywał przy tym, aby w jakikolwiek sposób odwdzięczał się temu koledze za jego rzekomą pomoc. Sąd uznał również za niewiarygodne jego twierdzenia, jakoby w rzeczywistości nie spłacił zaległości alimentacyjnej na rzecz syna K. K. (3). Jego syn złożył stosowne oświadczenie do komornika, w wyniku czego umorzono postępowanie egzekucyjne. Pozwany nie przedstawił przy tym żadnego logicznego wytłumaczenia, dlaczego jego syn miałby działać na swoją niekorzyść i poświadczyć nieprawdę. Biorąc powyższe pod uwagę sąd uznał, że pozwany dorabiał nie tylko sprzedając złom i pracując za granicą, ale również świadcząc usługi blacharskie.

Na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 3 i 5 sąd pominął dowód zawnioskowany przez pełnomocnika powódki w punkcie 1. i 2. pisma procesowego z dnia 29 sierpnia 2022 r. w zakresie przeprowadzenia dowodu z oględzin nieruchomości pozwanego i opinii biegłego rzeczoznawcy dla oceny wartości nieruchomości pozwanego, jako nieprzydatny i zmierzający jedynie do przedłużenia postępowania. Zdaniem sądu na potrzeby postępowania dowodowego w sprawie o alimenty brak jest potrzeby ustalenia precyzyjnej wartości nieruchomości pozwanego. W szczególności, że powódka przedstawiła opis i oszacowanie nieruchomości sporządzone na potrzeby postępowania egzekucyjnego. Mimo, iż dokumenty te zostały sporządzone w 2018 r., to na ich podstawie sąd był w stanie określić obecne możliwości majątkowe i zarobkowe pozwanego. Ponadto sąd uznał, że zbędne dokonanie oględzin nieruchomości pozwanego. Sąd uznał bowiem za wykazany fakt wykonywania usług blacharskich przez pozwanego. Natomiast oględziny nieruchomości nie były przydatne w celu ustalenia wysokości dochodu pozwanego z tej dorywczej pracy.

Sąd zważył, co następuje:

Przechodząc do rozważań prawnych należy zauważyć, że zgodnie z treścią art. 133 § 1 k.r.o. rodzice obowiązani są do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, chyba że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania. Poza powyższym wypadkiem uprawniony do świadczeń alimentacyjnych jest tylko ten, kto znajduje się w niedostatku (§ 2). Rodzice mogą uchylić się od świadczeń alimentacyjnych względem dziecka pełnoletniego, jeżeli są one połączone z nadmiernym dla nich uszczerbkiem lub jeżeli dziecko nie dokłada starań w celu uzyskania możności samodzielnego utrzymania się (§ 3). Natomiast zgodnie z art. 138 k.r.o. w razie zmiany stosunków można żądać zmiany orzeczenia lub umowy dotyczącej obowiązku alimentacyjnego.

Jak wskazuje się w doktrynie i orzecznictwie, zakres potrzeb uprawnionego dziecka wyznacza przede wszystkim dyrektywa zaspokajania przez rodziców potrzeb ekonomicznych dziecka zgodnie z zasadą równej stopy życiowej (por. wyrok SN z dn. 7.06.1972 r., III CZP 43/72, OSNCP 1972, nr 11, poz. 198; uchwał SN z dn. 31.01.1986 r., III CZP 76/85, OSNC 1987, nr 1, poz. 4). Z orzecznictwa Sądu Najwyższego wynika, że osiągnięcie samodzielności przez dziecko, w rozumieniu art. 133 § 1 k.r.o., zakłada zdobycie przez nie odpowiadających jego uzdolnieniom i predyspozycjom kwalifikacji zawodowych. Rodzice winni zatem łożyć na utrzymanie i wykształcenia także pełnoletniego dziecka, zdobywającego kwalifikacje zawodowe, odpowiadające jego uzdolnieniom i predyspozycjom, np. uczącego się w szkole pomaturalnej lub studiującego na wyższej uczelni. Warunkiem jest tylko, by był to czas rzeczywistej nauki (tak wyr. SN z 26.11.1998 r., I CKN 898/97, L.).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy należy stwierdzić, iż w ocenie sądu powódka R. K. (2) wykazała, że nastąpiła zmiana jej usprawiedliwionych potrzeb, która uzasadniała dokonanie zwiększenia wymiaru renty alimentacyjnej. Odnośnie wysokości żądania, sąd uznał że zasługiwało ono na uwzględnienie tylko w części.

Dotychczasowy wymiar obowiązku alimentacyjnego pozwanego wobec powódki został ustalony na mocy ugody zawartej przed Sądem Rejonowym w Grudziądzu z dnia 15 stycznia 2019 r. zawartej w sprawie III RC 293/18. Wówczas renta alimentacyjna została ustalona na kwotę 400 zł miesięcznie. Od czasu ostatniego ustalenia wymiaru alimentów do dnia wydania wyroku w przedmiotowej sprawie upłynęło nieomal 4 lata.

W przeciągu tego czasu sytuacja Z. K. zmieniła się, choć nie w tak dużym zakresie jak starała się to przedstawić strona powodowa. W dniu zawarcia ugody powódka miała 14 lat i była w okresie dorastania. Obecnie powódka ma ukończone 18 lat i jest uczennicą technikum hotelarskiego. Powódka jest, co prawdą osobą pełnoletnią, nie mniej jednak nie posiada majątku i kontynuuje naukę w dziennej szkole średniej, a co za tym idzie - obecnie nie jest w stanie utrzymać się samodzielnie.

Sąd oceniając potrzeby powódki oparł się na przeprowadzonych w sprawie dowodach oraz na zasadach doświadczenia życiowego i doszedł do wniosku, że wskazane przez nią koszty utrzymania są w większości usprawiedliwione. Sąd nie miał wątpliwości, że od czasu ustalenia alimentów na kwotę 400 zł zwiększyły się jej wydatki na wyżywienie, edukację, art. higieniczne i kosmetyczne, odzież i obuwie, a także na leczenie. Sąd miał tu na uwadze nie tylko wzrost potrzeb powódki, ale także ogólny wzrost cen towarów i usług spowodowany wysoką inflacją. Dotyczy to zwłaszcza wydatków na wyżywienie oraz utrzymanie miejsca zamieszkania. Sąd uznał natomiast, że nieuzasadnione jest korzystanie przez powódkę wyłącznie z prywatnej opieki zdrowotnej. Powódka co prawda wymaga regularnych wizyt u lekarza okulisty i dermatologa, jednakże jej leczenie trwa od kilu lat i przez ten czas z pewnością mogłaby bez trudu znaleźć odpowiednich specjalistów przyjmujących w ramach Narodowego Funduszu Zdrowia. Powódka nie wymaga bowiem specjalistycznego leczenia, które nie byłoby finansowane ze środków budżetu państwa. Zdaniem sądu możliwości zarobkowe obojga jej rodziców uzasadniają korzystanie z odpłatnej opieki zdrowotnej tylko nagłych wypadkach.

Sąd pragnie również podkreślić, że powódka jest osobą pełnoletnią, zatem obowiązek alimentacyjny w postaci osobistych starań o wychowanie dziecka nie jest już przez rodziców realizowany. W tej sytuacji obowiązek alimentacyjny w postaci finansowej obojga rodziców wysuwa się na pierwszy plan. Sąd ustalając ten zaktualizowany obowiązek alimentacyjny uznał, jednak że możliwości zarobkowe i majątkowe matki powódki są mniejsze niż pozwanego. R. K. (1) jest osobą niepełnosprawną, utrzymującą się z renty i świadczenia pielęgnacyjnego w wysokości około 2000 zł. W ostatnim czasie otrzymała od pozwanego kwotę 120 000 zł, jednak był to jednorazowy zastrzyk finansowy i wynikał z podziału majątku wspólnego stron. W ocenie sądu pozwany nie wykazał, aby matka powódki dorabiała sprzedając ręcznie wykonane dekoracje. Przedstawione przez niego wydruki postów umieszczonych przez R. K. na internetowym portalu społecznościowym pochodzą sprzed 4-5 lat. Gdyby matka powódki nadal trudniła się tego typu działalnością, to z pewnością posty byłyby aktualizowane.

Odnośnie sytuacji majątkowej pozwanego, jako zobowiązanego do alimentacji, wskazać należy, że zgodnie z utrwalonym w doktrynie i orzecznictwie poglądem możliwości zarobkowe osoby zobowiązanej nie wynikają z faktyczne osiąganych zarobków i dochodów, ale stanowią środki pieniężne, które osoba zobowiązana może i powinna uzyskiwać przy dołożeniu należytej staranności, stosownie do swych sił umysłowych i fizycznych. W uzasadnieniu uchwały 7 sędziów SN z dnia 26 maja 1995 r., III CZP 178/94 (LEX nr 4233), Sąd Najwyższy podkreślił, że: „ustalenie możliwości zarobkowych (majątkowych) zobowiązanego do alimentacji ma często charakter hipotetyczny, gdyż kryterium takich możliwości nie zawsze są zarobki osiągane aktualnie przez zobowiązanego, lecz sama zdolność do uzyskania wyższego wynagrodzenia. Jeżeli zatem - najczęściej - wysokość alimentów sąd ustala na podstawie zarobków otrzymywanych przez pozwanego, to nie dlatego, że pomija dyspozycję art. 135 § 1 k.r.o., lecz z tej racji, że zarobki te odpowiadają możliwościom zobowiązanego. Wszystko to prowadzi to do konkluzji, że poza całokształtem okoliczności faktycznych, które w sprawie o alimenty sąd obowiązany jest wziąć pod uwagę, istnieje pewna sfera ocen, które odnoszą się do przypuszczenia, domysłu, a nie do faktów jako okoliczności rzeczywistych”.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd uznał, że obciążenie pozwanego P. K. alimentami w kwocie 700 zł mieści się w jego możliwościach zarobkowych.

Obecnie głównym źródłem utrzymania pozwanego jest dochód uzyskiwany z wynagrodzenia za pracę w wysokości około 2709 zł netto. Zgodnie bowiem z Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 13 września 2022 r. w sprawie wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę oraz wysokości minimalnej stawki godzinowej w 2023 r. (Dz.U. 2022 poz. 1952) od dnia 1 stycznia 2023 r. minimalne wynagrodzenie za pracę wynosi 3490 zł brutto. Ponadto pozwany dorabia wykonując usługi blacharskie i sprzedając złom. Sąd uznał, że te dodatkowe zajęcie pozwala pozwanemu uzyskać dochód w wysokości około 2000 zł netto miesięcznie. Biorąc pod uwagę fakt, że pozwany pracuje w pełnym wymiarze czasu pracy sąd doszedł do przekonania, że na dodatkowe zajęcie może poświecić tylko kilkanaście godzin tygodniowo. Zatem taka miesięczna kwota dochodu wydaje się rozsądna i zgodna z doświadczeniem życiowym.

Ponadto pozwany posiada majątek w postaci nieruchomości zabudowanej domem jednorodzinnym o pow. 130 m ². Spłaca kredyt hipoteczny zaciągnięty w obcej walucie. Spłaca również dwa kredyty konsumenckie, jednak sąd nie wziął ich pod uwagę, przy ustalaniu koniecznych kosztów utrzymania pozwanego.

Pozwany pozostaje w związku z nieformalnym z D. P.. Wspólnie wychowują małoletnią córkę urodzoną w dniu (...) Fakt posiadania małoletniego dziecka z pewnością pogarsza możliwości zarobkowe i majątkowe pozwanego, ponieważ pozwany musi łożyć także na utrzymanie czteromiesięcznej córki.

Mając na uwadze powyższe sąd uznał, że alimenty w wysokości 700 zł miesięcznie są adekwatne do potrzeb powódki, która się uczy i nie posiada żadnego majątku, który umożliwiałby jej usamodzielnienie się. W ocenie Sądu kwota ta z jednej strony wystarczy na zaspokojenie niezbędnych potrzeb powódki, a z drugiej strony jest to kwota, którą pozwany jest w stanie wygospodarować bez uszczerbku dla utrzymania swojego i małoletniej córki.

Z uwagi na powyższe na podstawie art. 133 § 1 k.r.o. w zw. z art. 135 § 1 k.r.o. sąd orzekł, jak w punkcie w punkcie I sentencji wyroku. W pozostałym zaś zakresie powództwo zostało oddalone jako niezasadne, gdyż nie znajduje ono oparcia w zakresie uzasadnionych potrzeb powódki, jak również w dochodach pozwanego, o czym orzeczono w punkcie II wyroku.

O rygorze natychmiastowej wykonalności orzeczono w punkcie III. wyroku na podstawie z art. 333 § 1 pkt 1 k.p.c., gdyż sprawa dotyczyła roszczenia alimentacyjnego

Strona pozwana była reprezentowania przez adwokata z urzędu. Wysokość honorarium adwokackiego reguluje przepis § 4 ust. 9 w zw. z § 2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2019.18 t.j.). Wartość przedmiotu sporu w niniejszej sprawie wynosiła 4800 zł, zatem koszty nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu powinny wynieść 900 zł. Dlatego też sąd przyznał adwokatowi ze Skarbu Państwa wynagrodzenie w takiej właśnie kwocie.

Zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu regulowanym przez artykuł 98 k.p.c. sąd obciążył pozwanego kosztami sądowymi w kwocie 300 zł, zaś w pozostałym zakresie nieuiszczonymi kosztami sądowymi obciążył Skarb Państwa. Opłata sądowa od pozwu w niniejszej sprawie wynosiła 400 zł i nie została uiszczona przez stronę podwodą, z uwagi na zwolnienie ustawowe (art. 96 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych). Pozwany przegrał zaś niniejszą sprawę w 75%. Wobec tego są obciążył pozwanego odpowiednią częścią kosztów sądowych.