Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Grudziądzu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 maja 2015 roku

Sąd Rejonowy w Grudziądzu IV Wydział Pracy

w składzie:

Przewodniczący:	SSR Agnieszka Lubińska
Protokolant:	stażysta Ewelina Fabińska

po rozpoznaniu w dniu 27 maja 2015 roku w Grudziądzu

na rozprawie sprawy z powództwa T. G.

przeciwko (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł.

o odprawę pieniężną

O R Z E K A:

I.  oddala powództwo;

II.  nie obciąża powoda kosztami procesu;

III.  kosztami sądowymi, od uiszczenia których powód był zwolniony, obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt IV P 60/14

UZASADNIENIE

Powód T. G. wniósł do tutejszego Sądu pozew przeciwko (...) Sp. z o.o. z siedzibą w Ł. o zasądzenie na jego rzecz kwoty 4.800,00 zł netto tytułem odprawy pieniężnej wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 9 marca 2014 roku do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że był zatrudniony u pozwanego w oparciu o umowę o pracę i domaga się odprawy pieniężnej z uwagi na zwolnienia pracowników u pozwanego. Podał, że wypowiedziano mu umowę o pracę.

W odpowiedzi na pozew /k. 13/ pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W pierwszej kolejności pozwany wskazał, że pismem z dnia 19 lutego 2014 r. wypowiedziana została powodowi umowa o pracę z zachowaniem dwutygodniowego okresu wypowiedzenia. W tym okresie pozwany nie dokonywał zwolnień pracowników z przyczyn wskazanych w art. 1 ustawy o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników. Umowa z powodem również nie została rozwiązana z przyczyn wskazanych w powołanej ustawie. Faktyczną przyczyną wypowiedzenia powodowi umowy o pracę była częsta nieobecność w pracy spowodowana korzystaniem ze zwolnień lekarskich, która dezorganizowała pracę w punkcie skupu złomu.

Na rozprawie w dniu 27 maja 2015 r. pełnomocnik pozwanego wniósł o zasądzenie kosztów według przedłożonego zestawienia.

Sąd ustalił, co następuje:

(...) Sp. z o.o. z siedzibą w Ł. jest spółką prowadzącą działalność w różnych miastach P., m.in. na terenie G.. Siedziba spółki znajduje się w Ł.. W G. działa prowadzony przez spółkę punkt skupu złomu. Spółka zatrudnia powyżej 20 pracowników.

(okoliczności bezsporne;

dowód: zeznania powoda T. G. – k. 26, 105v-106v,

zeznania świadka E. Kramarskiej – k. 94v)

T. G. był zatrudniony przez (...) Sp. z o.o. z siedzibą w Ł. w okresie od 1 lutego 2006 r. do 30 września 2011 r., a następnie, na skutek przejścia zakładu pracy na innego pracodawcę, do 8 marca 2014 r., przez (...) Sp. z o.o. z siedzibą w Ł..

Przez cały okres zatrudnienia pracował w punkcie skupu złomu w G. przy ul. (...) na stanowisku magazyniera.

Początkowo razem z powodem zatrudnionych było w tym punkcie 9 innych osób. W drugiej połowie 2013 r. pozostały łącznie trzy osoby. Pozwany nie miał zastrzeżeń co do jakości pracy powoda.

(okoliczności bezsporne;

dowód: świadectwo pracy – k. 7;

pismo rozwiązujące umowę o pracę z 19.02.2014 r. – k. 4;

informacja o przejściu zakładu pracy – k. 5-6,

zeznania powoda T. G. – k. 26, 105v-106v)

Od dnia 8 listopada 2013 r. powód przebywał na zwolnieniach lekarskich: w dniach 8.11.2013 r. - 12.11.2013 r., 13.11.2013 r. – 15.11.2013 r., 15.11.2013 r. – 22.11.2013 r., 22.11.2013 r. – 19.12.2013 r., 20.12.2013 r. – 16.01.2014 r., 17.01.2014 r. – 13.02.2014 r., 20.02.2014 r. – 21.02.2014 r., 24.02.2014 r. – 5.03.2014 r.

Nieobecność powoda dezorganizowała pracę w punkcie skupu złomu. Początek tej nieobecności zbiegł się ze zwolnieniem dwóch pozostałych pracowników tego punktu. Z tej przyczyny punkt skupu złomu musiał pozostawać zamknięty od listopada 2013 r. do stycznia 2014 r. i nie przynosił zysków.

W trakcie przebywania przez T. G. na zwolnieniach lekarskich pracodawca dzwonił do niego, dopytując o możliwość powrotu do pracy i podjęcia obowiązków w punkcie skupu złomu.

W styczniu 2014 r. pozwany z uwagi na przedłużającą się nieobecność w pracy powoda zatrudnił nowego pracownika, T. L.. Do punktu w G. pozwany skierował również na krótki czas dwóch innych pracowników spoza G..

W dniu 19 lutego 2014 r. zostało powodowi wręczone wypowiedzenie umowy o pracę z zachowaniem dwutygodniowego okresu wypowiedzenia. W tym dniu powód nie został dopuszczony do pracy.

(okoliczność bezsporna;

dowód: zaświadczenia lekarskie – k. 17,

zeznania świadka T. L. – k. 35v-37;

zeznania świadka E. Kramarskiej – k. 94v,

zeznania powoda T. G. – k. 26, 105v-106v,

oświadczenie z 19.02.2014 r. – k. 33)

W okresie wypowiedzenia powodowi umowy o pracę sytuacja finansowa pozwanego była dobra. W latach 2013 – 2014 r. nie były u pozwanego dokonywane zwolnienia pracowników z przyczyn ekonomicznych.

P. skupu złomu w G. osiąga znaczne zyski. Tygodniowy obrót wynosi około 50.000,00 zł. Dziennie skupowanych jest około 2-3 ton złomu.

( dowód: zeznania powoda T. G. – k. 26, 105v-106v,

zeznania świadka T. L. – k. 35v-37,

zeznania świadka E. Kramarskiej – k. 94v,)

Obecnie T. G. jest zatrudniony u innego pracodawcy na umowę o pracę. Osiąga wynagrodzenie w wysokości płacy minimalnej. Znajduje się w złej sytuacji finansowej.

( dowód: zeznania powoda T. G. – k. 106)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o okoliczności bezsporne, dowody z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, zeznania świadków T. L. i E. Kramarskiej oraz przesłuchanie powoda T. G..

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadków T. L. i E. Kramarskiej. Zeznania te są jasne, logiczne i konsekwentne oraz znajdują oparcie w pozostałym materiale dowodowym, w tym zeznaniach powoda.

Sąd nie znalazł również podstaw aby odmówić waloru wiarygodności zeznaniom powoda T. G., które są spójne z zeznaniami świadków i znajdują potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym.

Sąd uznał za wiarygodne dokumenty zgromadzone w toku postępowania. Prawdziwość dokumentów nie budziła bowiem wątpliwości i nie była kwestionowana przez strony.

Przechodząc do rozważań prawnych w pierwszej kolejności należy zauważyć, że w niniejszej sprawie powód T. G. domagał się zasądzenia od pozwanego kwoty 4.800,00 zł netto tytułem odprawy pieniężnej. Kwestia odprawy pieniężnej uregulowana została w ustawie z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz. U. z 2003 r. Nr 90, poz. 844; dalej: ustawa o zwolnieniach grupowych).

Ustawa o zwolnieniach grupowych przewiduje dwa rodzaje zwolnień uzasadniających wypłatę odprawy pieniężnej, a mianowicie: zwolnienia grupowe oraz indywidualne zwolnienia z przyczyn niedotyczących pracowników. Pierwszą kategorię reguluje przepis art. 1 ust. 1 ustawy o zwolnieniach grupowych, zgodnie z którym przepisy ustawy stosuje się w razie konieczności rozwiązania przez pracodawcę zatrudniającego co najmniej 20 pracowników stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników, w drodze wypowiedzenia dokonanego przez pracodawcę, a także na mocy porozumienia stron, jeżeli w okresie nieprzekraczającym 30 dni zwolnienie obejmuje co najmniej:

1) 10 pracowników, gdy pracodawca zatrudnia mniej niż 100 pracowników,

2) 10% pracowników, gdy pracodawca zatrudnia co najmniej 100, jednakże mniej niż 300 pracowników,

3) 30 pracowników, gdy pracodawca zatrudnia co najmniej 300 lub więcej pracowników

- zwanego dalej "grupowym zwolnieniem".

Indywidualny tryb zwolnień przewidziany został w art. 10 ustawy
o zwolnieniach grupowych. Zgodnie z art. 10 ust. 1 tej ustawy przepis art. 8 stosuje się odpowiednio w razie konieczności rozwiązania przez pracodawcę zatrudniającego co najmniej 20 pracowników stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników, jeżeli przyczyny te stanowią wyłączny powód uzasadniający wypowiedzenie stosunku pracy lub jego rozwiązanie na mocy porozumienia stron, a zwolnienia w okresie nieprzekraczającym 30 dni obejmują mniejszą liczbę pracowników niż określona w art. 1 ustawy.

W ocenie Sądu w niniejszej sprawie nie zostały spełnione przesłanki z ustawy o zwolnieniach grupowych do zasądzenia na rzecz powoda odprawy pieniężnej.

Bezsporne jest, że ustawa o zwolnieniach grupowych ma zastosowanie do (...) Sp. z o.o. z siedzibą w Ł.. Pozwany jest bowiem dużym pracodawcą i zatrudnia ponad 20 pracowników. Nie zostało jednak wykazane przez powoda, aby u pozwanego miały miejsce zwolnienia grupowe, o jakich mowa w art. 1 ustawy o zwolnieniach grupowych. Przeprowadzone postępowanie wykazało ponadto, że nie ziścił się również zawarty w art. 10 ustawy warunek do wypłaty odprawy pieniężnej, aby przyczyny niedotyczące pracowników stanowiły wyłączny powód uzasadniający wypowiedzenie stosunku pracy.

Przyczyną wypowiedzenia powodowi umowy o pracę nie była likwidacja etatu i zmniejszenie zatrudnienia, ale przedłużająca się nieobecność powoda w pracy, powodująca dezorganizację pracy w punkcie skupu złomu prowadzonym przez pozwanego w G..

Wypowiedzenie umowy o pracę stanowi zwyczajny sposób jej rozwiązania, do którego uprawniony jest pracodawca. Podmiot zatrudniający pracowników i organizujący proces pracy ma prawo takiego doboru pracowników, aby ten proces był sprawnie zorganizowany, a działalność przynosiła zyski. W sytuacji długotrwałej, kilkumiesięcznej nieobecności pracownika, pracodawca ma prawo wypowiedzieć mu umowę o pracę.

W przedmiotowej sprawie nieobecność powoda doprowadziła do konieczności czasowego zamknięcia punktu skupu złomu, gdyż z uwagi na rozwiązanie umów z dwoma pozostałymi pracownikami, pozostawał on w danym czasie jedynym pracownikiem tego punktu. Pracodawca musiał tymczasowo skierować do pracy w punkcie w G. dwóch pracowników z innych miast, aby na nowo uruchomić działanie skupu złomu. Poszukiwał w tym czasie nowego pracownika, który ostatecznie został zatrudniony w styczniu 2014 r.

Mając powyższe na uwadze, Sąd na podstawie art. 1 i art. 10 ustawy o zwolnieniach grupowych a contrario oddalił powództwo o zasądzenie odprawy pieniężnej.

O kosztach Sąd orzekł stosując art. 102 kpc. W myśl tego przepisu Sąd może nie obciążać strony przegrywającej kosztami procesu w wypadkach szczególnie uzasadnionych.

W ocenie Sądu za takim rozstrzygnięciem przemawiała w niniejszej sprawie zasada słuszności. Strona pozwana domagała się zasądzenia na jej rzecz kosztów procesu według zestawienia kosztów, opiewającego na kwotę 2.073,12 zł, z czego kwota 450 zł to koszty zastępstwa procesowego, a kwota 1.623,12 zł to koszty dojazdów pełnomocnika na rozprawy.

Powód w pozwie dochodził zasądzenia na jego rzecz kwoty 4.800,00 zł tytułem odprawy pieniężnej, która w jego ocenie była należna z uwagi na fakt zwolnień pracowników przez pozwanego. Powód jesienią 2013 r. obawiał się, że zostanie z nim rozwiązana umowa o pracę za wypowiedzeniem, gdyż zostały w ten sposób zwolnione dwie pozostałe osoby pracujące razem z nim w punkcie skupu złomu w G.. Nie znał przyczyn wypowiedzenia tym osobom umów o pracę. Miał wrażenie, że dokonywane są grupowe zwolnienia pracowników u pozwanego. T. G. przez kilka miesięcy przebywał na zwolnieniu lekarskim, a kiedy powrócił do pracy 17 lutego 2014 r. po dwóch dniach wręczone mu zostało wypowiedzenie. Powód odwołał się do Sądu Pracy od wypowiedzenia mu umowy o pracę, ale po rozmowach z pozwanym zgodził się na cofnięcie pozwu i dochodzenie wyłącznie odprawy pieniężnej. Powód pozostawał w przekonaniu o zasadności jego roszczenia. Pracował u pozwanego przez okres około 8 lat i jego praca był dobrze oceniana przez pracodawcę.

Ilość terminów posiedzeń w przedmiotowej sprawie, generujących zwiększone koszty dojazdów pełnomocnika procesowego, wynikała z konieczności przesłuchania jednego ze świadków w drodze pomocy sądowej, zaś wysokość kosztów dojazdów wynikała z faktu, iż pozwany korzystał z pomocy pełnomocnika profesjonalnego mającego swoją siedzibę w Ł.. Praca powoda świadczona była w G. i pozew został przez powoda prawidłowo wniesiony do Sądu Rejonowego w Grudziądzu. W ocenie Sądu obciążanie powoda w tej sytuacji zwrotem kosztów dojazdów pełnomocnika pozwanego pozostaje w sprzeczności z zasadami współżycia społecznego. W relacji pracodawca – pracownik ten ostatni stanowi zawsze słabszą stronę. Obarczanie pracownika kosztami dokonania wyboru pełnomocnika mającego siedzibę w tak znacznej odległości od sądu rozpoznającego sprawę wydaje się niesprawiedliwe.

Sąd miał również na uwadze fakt, że powód znajduje się w trudnej sytuacji materialnej. Powód wprawdzie obecnie pracuje, ale otrzymuje wynagrodzenie w wysokości płacy minimalnej. Istnieje ogromna różnica w sytuacji majątkowej stron. Pozwany jest podmiotem, którego działalność generuje ogromne miesięczne zyski, w stosunku do których koszty procesu, których zasądzenia się domagał, stanowią niewielki ułamek. W odniesieniu do powoda żądana przez pozwanego kwota kosztów procesu, stanowi 150 % jego miesięcznego wynagrodzenia.

Wobec powyższego, Sąd nie obciążył powoda kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego, poniesionymi przez stronę pozwaną. Ze względu charakter niniejszej sprawy i sytuację powoda, kosztami sądowymi w kwocie 100,00 zł, od uiszczenia których powód był zwolniony, Sąd obciążył Skarb Państwa na podstawie art. 113 ust. 4 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.