Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Grudziądzu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 grudnia 2017 roku

Sąd Rejonowy w Grudziądzu IV Wydział Pracy

w składzie:

Przewodniczący:	SSR Lucyna Gurbin
Protokolant:	Dominika Janta-Lipińska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 grudnia 2017 roku

sprawy z powództwa A. M.

przeciwko Kancelaria (...) Komornik Sądowy

o zapłatę

O R Z E K Ł:

1.  Zasądzić od pozwanej na rzecz powódki A. M. kwotę 1.093,93 zł (tysiąc dziewięćdziesiąt trzy złote 93/100) tytułem świadczenia urlopowego za rok 2014 wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1.08.2014r. do dnia zapłaty.

2.  Zasądzić od pozwanej na rzecz powódki A. M. kwotę 1.093,93 zł (tysiąc dziewięćdziesiąt trzy złote 93/100) tytułem świadczenia urlopowego za rok 2015 wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1.08.2015r. do dnia zapłaty.

3.  Oddalić powództwo w pozostałym zakresie.

4.  Nakazuje pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Grudziądzu kwotę 110 zł (sto dziesięć złotych) tytułem opłaty od pozwu, od uiszczenia której powódka była zwolniona.

5.  Zasądzić od pozwanej na rzecz powódki A. M. kwotę 135 zł (sto trzydzieści pięć złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt IVP 207/17

UZASADNIENIE

Powódka A. M. wniosła pozew przeciwko M. R. Komornikowi Sądowemu przy Sądzie Rejonowym w Grudziądzu o zapłatę kwot 1.185,66 zł wraz z odsetkami od 1 sierpnia 2013r, 1.229,30 zł wraz z odsetkami od 1 sierpnia 2014r, 1.271,21 zł wraz z odsetkami od 1 sierpnia 2015r do dnia zapłaty oraz obciążenie pozwanej kosztami postepowania. W uzasadnieniu powódka podniosła, że była pracownikiem pozwanej od 1 września 2012r do 10 marca 2016r. Pozwana w latach 2013-2015 zatrudniała mniej niż 20 pracowników. W latach 2013 – 2015 powódka korzystała z urlopu wypoczynkowego w dniach od 1 do 14 sierpnia danego roku. Pozwana zgodnie z treścią art. 3 ust. 3 i 3a ustawy z dnia 4 marca 1994r z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych w wypadku podjęcia decyzji o niewytworzeniu na dany rok kalendarzowy funduszu socjalnego lub niewypłaceniu pracownikom, świadczeń urlopowych zobowiązana była do przekazania pracownikom informacji w tej sprawie w miesiącu styczniu danego roku. Z uwagi na fakt, że w latach 2013 - 2015 pozwana nie informowała powódki o niewypłacaniu świadczeń urlopowych to zobowiązana była do ich wypłaty w terminie ostatniego dnia poprzedzającego urlop powódki. Zgodnie z treścią art. 3 ust. 4 w zw. z art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 4 marca 1994r o ZFŚS wysokość należnego powódce świadczenia urlopowego w roku 2013 wyniosła 1.185,66 zł, w roku 2014 wyniosła 1.229,30 zł, a w roku 2015 wynosiła 1.271,21 zł.

Pozwana w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa w całości, zasądzenie od powódki kosztów zastępstwa procesowego, podniosła zarzut przedawnienia roszczenia o zapłatę kwoty 1.185,66 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 1 sierpnia 2013r. W uzasadnieniu wskazała, że powództwo nie jest słuszne ani co do zasady, ani co do wysokości. Pozwana przyznała, iż powódka była zatrudniona w kancelarii komorniczej w G. w okresie wskazanym w pozwie i że pozwana w latach 2013 – 2015 zatrudniała mniej niż 20 pracowników. Zatem pozwana nie miała obowiązku tworzenia funduszu świadczeń socjalnych. Pozwana oświadczyła, iż osobiście informowała pracowników o nietworzeniu funduszu świadczeń socjalnych i niewypłacaniu świadczenia urlopowego. Ponadto pozwana obowiązek taki nałożyła także na kierownika kancelarii, którym w tym czasie była pracownica I. D. – siostra powódki. Pozwana podnosiła, iż ta pierwsza nie dochodziła i nie dochodzi świadczenia urlopowego. Dla wszystkich pracowników, w tym także dla powódki musiało być oczywiste, iż brak podstaw do żądania wypłaty świadczenia urlopowego, gdyż nigdy żaden pracownik o takie świadczenie nie występował w okresie zatrudnienia. Pozwana podnosiła, iż Kancelaria komornicza mieściła się w lokalu składającym się z niewielu pomieszczeń. Był to pierwotnie lokal mieszkalny położony na jednym poziomie. Przyjętym sposobem przekazywania informacji, w tym także tych dotyczących niewypłacenia świadczenia urlopowego, była ustna informacja. Wszystkie osoby wykonujące obowiązki w kancelarii komorniczej spotykały się ze sobą codziennie w godzinach pracy, rozmawiały, w tym także towarzysko. W kancelarii panowała rodzinna atmosfera. Każdy z pracowników dysponował niezbędnymi informacjami na temat jego praw i obowiązków. Pozwana podnosiła zarzut przedawnienia roszczenia o zapłatę kwoty 1.185,66 zł z odsetkami ustawowymi od 1 sierpnia 2013r. Zgodnie z przepisem art. 291 § k.p. roszczenia ze stosunku pracy ulegają przedawnieniu z upływem 3 lat od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Ponadto pozwana podnosiła, iż z żadnego przepisu prawa, w tym żadnego przepisu ustawy z dnia 4 marca 1994r o ZFŚS (tj. Dz.U. z 2016r poz. 800 ze zn.) nie wynika, że konsekwencją niezastosowania się do przepisu art. 3 ust. 3a ostatnio wskazanej ustawy jest powstanie obowiązku wypłaty świadczenia urlopowego przez pracodawcę zatrudniającego mniej niż 20 pracowników (wyrok SR w Warszawie z 12 lutego 2007r (...)). Pozwana odwołała się do wyroku z dnia 21 marca 2007r I OSK 814/06 Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie, w którym wskazano, iż niedopełnienie przez pracodawcę obowiązku określonego w art. 3 ust. 3a ustawy z dnia 4 marca 1994r o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz.U. z 1996r nr 70 poz. 335 ze zn.) stanowi wykroczenie sankcjonowane w art. 12a ust. 1 w/w ustawy. W żadnym natomiast razie naruszenie przepisów ustawy poprzez niedopełnienie obowiązku informacyjnego nie może być utożsamiane z obowiązkiem pracodawcy do wypłaty świadczenia urlopowego które, o ile pracodawca zatrudniający mniej niż 20 pracowników nie przyjął na siebie zobowiązania w tym zakresie, nie stanowi świadczenia należnego. Pozwana wywodziła, że takie samo stanowisko zajmowane jest w doktrynie K. B. Komentarz do ustawy o Zakładowym Funduszu Świadczeń Socjalnych (Zbiorowe Prawo Pracy, Komentarz). Pozwana nie dysponowała zaświadczeniem o prowadzeniu działalności gospodarczej. Jej działalność nie podlega bowiem takiemu wpisowi w ewidencji działalności gospodarczej.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka była pracownikiem pozwanej w okresach od 1 września 2012 do 31 sierpnia 2013r, od 1 września 2013 do 31 grudnia 2015r i od 1 stycznia 2016r na czas nieokreślony. Umowa o pracę rozwiązała się na mocy porozumienia stron z dniem 10 marca 2016r. pozwana w roku 2013 - 2015 roku mniej niż 20 pracowników (dowód: okoliczności bezsporne). Wraz z powódką u pozwanej pracowali świadek I. D. oraz świadek P. D., świadek A. R.. W 2012r pozwana wypłaciła świadczenie urlopowe świadkowi I. D. oraz pracownikowi E. Ż.. W 2016r pracownicy otrzymali do podpisu oświadczenie pozwanej o niewypłacaniu świadczenia urlopowego.

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd oparł o zeznania świadków I. D. (przesłuchiwanej dwukrotnie), Partycji D., A. R. (przesłuchiwanego dwukrotnie) oraz z zeznań stron. Sąd dał wiarę zeznaniom świadków, przy czym, Sąd nie dał wiary zeznaniom świadka P. D. o informowaniu pracowników kancelarii przez pozwaną o nietworzeniu funduszu świadczeń socjalnych i niewypłacaniu z tego tytułu pieniędzy. Sąd miał na względzie, że świadek P. D. jest pracownikiem pozwanej i ma zawartą z pozwaną umowę na czas określony i zeznania świadka korespondowały tylko z zeznaniami świadka A. R., który z kolei jest mężem pozwanej. Sąd dał wiarę zeznaniom świadka I. D. albowiem jej zeznania były konsekwentne i logiczne, a ponadto co prawda świadek dochodziła swoich roszczeń na drodze sądowej i jest siostra powódki to jednak zawarła ugodę sądową dochodząc do porozumienia z pozwaną. Sąd dał wiarę zeznaniom stron, przy czym odmówił wiarygodności zeznaniom pozwanej w części w której twierdziła, iż informowała pracowników na początku każdego roku o nie wypłacaniu świadczenia urlopowego.

Powódka swoje żądanie oparła o ustawę z dnia 4 marca 1994r o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych ( Dz. U. z 2016 poz. 800), wskazując co było okolicznością bezsporną, że w latach 2013 - 2015 pozwana zatrudniała mniej niż 20 - tu pracowników. Zgodnie z art. 3 ustęp 3a Ustawy z dnia 4 marca 1994r o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (tekst jednolity Dz. U. 2016 poz. 800) pracodawca zatrudniający na dzień 1 stycznia mniej niż 20 – tu pracowników w przeliczeniu na pełne etaty mogą tworzyć fundusz do wysokości i na zasadach określonych w art. 5 cyt. ustawy lub mogą wypłacać świadczenia urlopowe o których mowa w art. 4 – 6 ustawy. Z kolei art. 3 ustęp 3a stanowi, że pracodawcy nie objęci układem zbiorowym pracy oraz niezobowiązani do wydania regulaminu wynagradzania informacje w sprawie niestworzenia Funduszu niewypłacania świadczenia urlopowego przekazują pracownikom w pierwszym miesiącu danego roku kalendarzowego sposób przyjęty u danego pracodawcy. W ustalonym stanie faktycznym pozwana zatrudniała mniej niż 20-tu pracowników. Kierownikiem kancelarii w spornym okresie była świadek I. D.. Świadek I. D. przesłuchiwana dwukrotnie nie potwierdziła, aby pozwana zachowała się stosowanie do art. 3 ustęp 3a powołanej ustawy tj. poinformowała pracowników o niewypłacaniu świadczenia urlopowego w pierwszym miesiącu danego roku kalendarzowego. Z kolei świadek P. D. potwierdziła, że była mowa o świadczeniach socjalnych zawsze raz w roku i pozwana miała oświadczać, że takiego funduszu nie ma i pieniądze nie będą wypłacane. Jednocześnie wskazała, że w 2016 roku w tym zakresie podpisała pismo. Przy ocenie wiarygodności zeznań tego świadka Sąd miał na względzie, iż jest pracownikiem pozwanej i łączy go z pozwana umowa na czas określony. Również należy wskazać, że świadek mówiła ogólnie o funduszu socjalnym gdy tym czasem przepis mówi o obowiązku pracodawcy wskazania nie tyle nie tworzenia funduszu socjalnego, a niewypłacaniu świadczenia urlopowego. Należy potwierdzić, że pozwana nie miała obowiązku tworzyć funduszu socjalnego, iż tego tytułu wypłacać pieniądze. Ustawodawca z kolei nałożył obowiązek w sposób przyjęty u danego pracodawcy poinformowania o niewypłacaniu świadczenia urlopowego chyba, że pracodawca taki miała zamiar. Istnieje jeszcze obostrzenie, że musi to nastąpić w pierwszym miesiącu danego roku kalendarzowego. Mając na względzie specyfikę działania pozwanej należałoby przyjąć, że właściwym zachowaniem w przypadku stosowania się do obowiązku wynikającego z powołanej ustawy będzie forma pisemna. Należy też mieć na względzie, że w 2012 roku pozwana potwierdziła, iż doszło do wypłaty świadczenia urlopowego dwom pracownikom, mimo jak twierdzi pozwana oświadczenia w 2012 roku o niewypłacaniu tego świadczenia. Świadek A. R. przesłuchany na rozprawie w dniu 3 października 2017r potwierdził, iż słyszał informacje o nie tworzeniu funduszu socjalnego i miało ono miejsce na początku roku kalendarzowego. Z kolei na rozprawie w dniu 14 grudnia 2017r świadek potwierdził ogólnie iż były organizowane zebrania co jakiś czas i o przekazaniu informacji o niewypłacaniu świadczeń. W ocenie Sądu zeznania świadka A. R. nie precyzują, aby pozwana miała informować w sposób czytelny pracowników o niewypłacaniu świadczenia urlopowego. Zdaniem Sądu mówienie o funduszu lub świadczeniach socjalnych nie jest potwierdzeniem tego co wynikało z art. 3 ustęp 3a ustawy z dnia 4 marca 1994r . W ocenie Sądu pozwana w sposób nie budzący żadnych wątpliwości nie zwolniła się z obowiązku wynikającego z art. 3 ustęp 3 a cyt. zastawy. Również powoływane orzeczenie NSA w W. z dnia 1 marca 2007r dotyczy innego stanu faktycznego – (działania Państwowej Inspekcji Pracy i jej uprawnień) oraz sytuacji kiedy pracodawca skutecznie nie przyjął na siebie zobowiązania wynikającego z powołanego przepisu. Dlatego Sąd uznał, za zasadne żądania powódki za rok 2014 i 2015 uznając, że za rok 2013 skuteczny jest zarzut przedawnienia zgłoszony przez pozwana w odpowiedzi na pozew. Sąd uznał za właściwe domaganie się kwot wskazanych w pozwie za rok 2014 i 2015. Stosownie do art. 3 ust. 4 ustawy, wysokość świadczenia urlopowego nie może przekroczyć wysokości odpisu podstawowego, odpowiedniego do rodzaju zatrudnienia pracownika. W 2014 r. świadczenie urlopowe dla pracownika zatrudnionego w pełnym wymiarze czasu pracy w normalnych warunkach wynosiło 1.093,93 zł, w 2015 r. świadczenie urlopowe dla pracownika zatrudnionego w pełnym wymiarze czasu pracy w normalnych warunkach wynosiło 1.093,93zł.

Dlatego Sąd orzekł wyżej wskazane kwoty na rzecz powódki. Sąd oddalił powództwo w zakresie żądania świadczenia urlopowego za 2013r z uwagi na przedawnienie art. 291 § 1 kp.

O kosztach Sąd orzekł po myśli art. 98 kpc dokonując rozliczenia kosztów proporcjonalnie do wyniku sprawy. Powódka domagała się kwoty 3.687,00 zł. na mocy orzeczenia tut. Sądu uzyskała kwotę 2.187,86 zł. W matematycznym przeliczeniu stanowi to kwotę 60% dochodzonego roszczenia. Dlatego też Sąd przyjął, iż powódka powinna otrzymać tytułem kosztów zastępstwa procesowego 135 zł (biorąc pod uwagę wynik sprawy koszty zastępstwa na rzecz powódki wyniosły 405 zł minus 270 zł kosztów na rzecz pozwanej co dało kwotę różnicy 135 zł). O kosztach Sąd orzekł zgodnie z ustawą z dnia 28 lipca 2005r (Dz. U 2016 poz. 623) art. 13 w zw. z art. 35 i 96.