Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Grudziądzu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 marca 2019 roku

Sąd Rejonowy w Grudziądzu IV Wydział Pracy

w składzie:

Przewodniczący:	SSR Lucyna Gurbin
Protokolant:	Dominika Janta-Lipińska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 marca 2019 roku

sprawy z powództwa (...) Sp. z o.o. w K.

przeciwko D. M.

o zapłatę

O R Z E K Ł:

1.  Zasądza od pozwanego D. M. na rzecz powoda kwotę 4.022,00 zł (cztery tysiące dwadzieścia dwa złote) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 3.12.2018r. do dnia 27.03.2019r.

2.  Należność zasądzoną w pkt. 1 rozkłada na następujące raty :

a.  167,00 zł (sto sześćdziesiąt siedem złotych) do dnia 30.04.2019r.

b.  167,00 zł (sto sześćdziesiąt siedem złotych) do dnia 30.05.2019r.

c.  167,00 zł (sto sześćdziesiąt siedem złotych) do dnia 30.06.2019r.

d.  167,00 zł (sto sześćdziesiąt siedem złotych) do dnia 30.07.2019r.

e.  167,00 zł (sto sześćdziesiąt siedem złotych) do dnia 30.08.2019r.

f.  167,00 zł (sto sześćdziesiąt siedem złotych) do dnia 30.09.2019r.

g.  167,00 zł (sto sześćdziesiąt siedem złotych) do dnia 30.10.2019r.

h.  167,00 zł (sto sześćdziesiąt siedem złotych) do dnia 30.11.2019r.

i.  167,00 zł (sto sześćdziesiąt siedem złotych) do dnia 30.12.2019r.

j.  167,00 zł (sto sześćdziesiąt siedem złotych) do dnia 30.01.2019r.

k.  167,00 zł (sto sześćdziesiąt siedem złotych) do dnia 29.02.2020r.

l.  167,00 zł (sto sześćdziesiąt siedem złotych) do dnia 30.03.2020r.

m.  167,00 zł (sto sześćdziesiąt siedem złotych) do dnia 30.04.2020r.

n.  167,00 zł (sto sześćdziesiąt siedem złotych) do dnia 30.05.2020r.

o.  167,00 zł (sto sześćdziesiąt siedem złotych) do dnia 30.06.2020r.

p.  167,00 zł (sto sześćdziesiąt siedem złotych) do dnia 30.07.2020r.

q.  167,00 zł (sto sześćdziesiąt siedem złotych) do dnia 30.08.2020r.

r.  167,00 zł (sto sześćdziesiąt siedem złotych) do dnia 30.09.2020r.

s.  167,00 zł (sto sześćdziesiąt siedem złotych) do dnia 30.10.2020r.

t.  167,00 zł (sto sześćdziesiąt siedem złotych) do dnia 30.11.2020r.

u.  167,00 zł (sto sześćdziesiąt siedem złotych) do dnia 30.12.2020r.

v.  167,00 zł (sto sześćdziesiąt siedem złotych) do dnia 30.01.2021r.

w.  167,00 zł (sto sześćdziesiąt siedem złotych) do dnia 28.02.2021r.

x.  181,00 zł (sto osiemdziesiąt jeden złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie o których mowa w pkt. 1 wyroku do dnia 30.03.2021r.

3.  Zasądzić od pozwanego D. M. na rzecz powoda kwotę 100 zł (sto złotych) tytułem zwrotu opłaty od pozwu.

4.  Nie obciążać pozwanego kosztami zastępstwa procesowego.

Sygn. akt IVP 358/18

UZASADNIENIE

Powód (...) Sp. z o. o. w K. złożył pozew przeciwko D. M. o zapłatę kwoty 4.022,00 zł. Podnosił, że pozwany zatrudniony był u powoda na stanowisku kierowcy transportu międzynarodowego. W okresie zatrudnienia pozwany pobrał od powoda zaliczkę w kwocie 4.022,00 zł. Z uwagi na fakt, że pozwany rozwiązał z powódką umowę o pracę za porozumieniem a nie zwrócił powódce pobranej kwoty zaliczki, pozwany oświadczeniem z dnia 31.09.2017r. zobowiązał się do jej zwrotu w terminie do dnia 30.12.2017r. Z uwagi na fakt, że termin zwrotu pobranie przez pozwanego zaliczki upłynął, powódka pismem z dnia 15.11.2018r. wezwała pozwanego do dobrowolnego zwrotu należności.

W odpowiedzi na pozew pozwany podnosił, że roszczenia powoda są całkowicie bezpodstawne. W ocenie pozwanego kwestią bezsporną, było to iż pozwany zatrudniony był u powoda na podstawie umowy o pracę.

W dniu 15.11.2018r. powódka wystosowała do pozwanego wezwanie do zapłaty w którym dochodziła od pozwanego należności w kwocie 4.022,00 zł. z tytułu pobranej w dniu 4.06.2017r. zaliczki. Pozwany wskazywał, że w dniu 4.06.2017r. nie pobrał od powoda żadnej zaliczki natomiast podpis na niniejszym dokumencie KW z 4.06.2017r. nie jest jego podpisem. Pozwany wskazywał jednocześnie, że kopia niniejszego dokumentu była bardzo słaba. Wobec tego pozwany wnosił o zobowiązanie przez Sąd powoda do przedłożenia oryginału dokumentu KW z 4.06.2017r.Pozwany wnosił również o dopuszczenie dowodu z opinii grafologa na okoliczność złożenia na dokumencie KW podpisu przez osobę inną niż pozwany. Pozwany wskazał, iż oświadczeniem z datą 31.09.2017r. (takiej daty nie ma w kalendarzu, co świadczy o powadze oraz warunkach spisywania niniejszego oświadczania) zostało podpisane przez pozwanego w wyniku wprowadzenia go w błąd. Nie można bowiem uznać, aby zgodne było z zasadami współżycia zobowiązanie pozwanego do spłaty zaliczki, której nigdy od powoda nie pobrał.

Pismem z dnia 20.02.2019r powódka wskazała podstawę prawną dochodzonego roszczenia od pozwanego wskazując na art. 720 § 1 kc. Powódka podnosiła, że kwota pieniężna dochodzona pozwem była udzielona w formie pożyczki na cele prywatne (pismo powódki k. 42).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny :

Pozwany był zatrudniony u pozwanego od dnia 28.11.2013r. do dnia 29.04.2014r. i od 06.08.2014r. do 31.08.2017r. jako kierowca transportu międzynarodowego w pełnym wymiarze czasu pracy ( dowód: okoliczność bezsporna).

Pismem z dnia 31.09.2017r pozwany zobowiązał się do spłaty zaliczki w wysokości 4.022,00 zł do 30.12.2017r a w przypadku niespłacenia podda się egzekucji (kopia pisma k. 11).

Pismem z dnia 15.11.2018r. powódka wezwała pozwanego do zapłaty spornej kwoty (pismo k. 12). Świadek R. S. bezpośredni przełożony pozwanego potwierdził udzielenie powodowi pożyczki w kwocie 4.022,00 zł.

Pozwany nie potwierdził otrzymania zaliczki w wysokości dochodzonej pozwem. Natomiast potwierdził napisanie oświadczenia.

Sąd zważył co następuje:

Stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd ustalił na podstawie dokumentu z dnia 4.06.2017r. KW (k. 37), oświadczenia z dnia 31.09.2017r (k.11), odpisu wezwania zapłaty z dnia 15.11.2018r (k. 12) oraz z zeznań świadka R. S., zeznań pozwanego D. M. (k. 39-40). Sąd dał wiarę dokumentom złożonym do akt sprawy, albowiem były wiarygodne z wyłączeniem dowodu KW z dnia 4.06.2017r co do którego pozwany zgłosił zastrzeżenia, iż podpis jest sfałszowany. Jednakże Sąd w ocenie faktyczno – prawnej pominął powyższy dokument, albowiem ustalanie czy podpis pozwanego należy do pozwanego w konfrontacji z oświadczeniem pozwanego uznającego kwotę dochodzoną pozwem było bezprzedmiotowe. Sąd dał wiarę zeznaniom świadka R. S. oraz pozwanego przyczyn co do zeznań pozwanego nie dał wiary twierdzeniom pozwanego o nie pobraniu kwoty 4.022,00 zł. Fundamentalnym dla niniejszej sprawy był dokument z dnia 31.09.2017r. zawierający zobowiązanie pozwanego do spłaty kwoty 4.022,00 zł w terminie do 30.12.2017r. i dobrowolne poddanie się egzekucji w przypadku nie spłacenia powyższej kwoty. Pozwany potwierdził, że powyższe oświadczenie napisał sam i podpisał. Oświadczenie zawiera mylną datę 31.09.2017r ale w ocenie Sądu nie wpływa na ważność oświadczenia pozwanego. Pozwany nie uchylił się skutecznie od złożonego oświadczenia w żadnym okresie. Sąd nie dał wiary twierdzeniom pozwanego, że napisał oświadczenie, bo obawiał się, że powód nie wyda mu świadectwa pracy. Strony rozwiązały stosunek pracy za porozumieniem stron. Nie było zatem żadnych okoliczności które mogłaby wskazywać na działania powoda niezgodne z przepisami kodeksu pracy. (...) jest też świadomość pracowników w obecnych realiach społeczno – gospodarczych, że pracodawca ma obowiązek wydać świadectwo pracy, bo w przeciwnym razie naraża się na odpowiedzialność prawną, łącznie z możliwością dochodzenia odszkodowania. Z powyższych względów Sąd uznał, że pozwany przyjął na siebie skuteczną odpowiedzialność i zobowiązanie do zapłaty powodowi kwoty 4.022,00 zł.

Sąd uznał, że należy zastosować do pozwanego art. 320 k.p.c.. Przede wszystkim Sąd wziął pod uwagę sytuację życiową pozwanego. Pozwany jest ojcem wychowującym samotnie od dłuższego czasu 2 dzieci, które są na jego utrzymaniu. Pozostaje w zatrudnieniu, ale poza pracą nie otrzymuje żadnych dodatkowych świadczeń. Dlatego Sąd uznał, że zachodzą szczególnie uzasadnione okoliczności pozwalające na skorzystanie z art. 320 kpc. Powód udzielając pożyczki nie określił daty zwrotu powyższej należności. Pozwany mógł przypuszczać, że powód będzie dokonywał ewentualnych potrąceń w dogodnych kwotach. Powyższe potwierdził świadek R. S.. Dopiero pozwany w oświadczeniu zgodził się na spłatę do 30.12.2017r. Orzecznictwo Sądu Najwyższego potwierdza, że zastosowanie art. 320 kpc należy do uznania Sądu, który, gdy stwierdzi, że zachodzą szczególnie uzasadnione przesłanki na przykład ze względu na stan majątkowy, rodzinny czy zdrowotny spełnienie zasądzonego świadczenia przez pozwanego niezwłocznie lub jednorazowe byłoby niemożliwe lub bardzo utrudnione, albo narażałoby jego lub jego bliskich na niepowetowane szkody. Na pewno obowiązek jednorazowej spłaty postawiłby pozwanego w trudnej sytuacji finansowej. Sąd dokonał rozłożenia należności na raty w taki sposób, aby były one realne dla pozwanego i również korzystne dla powoda. Sąd wziął pod uwagę, że gdyby pozwany kontynuował zatrudnienie to wobec braku ustaleń ścisłych rat powód również dokonywałby ewentualnych potrąceń w niewysokich kwotach ( wyrok SA Białystok z 10.10.2018r I AGa 132/18).

Uwzględniając sytuację pozwanego Sąd obciążył wyłącznie pozwanego zwrotem opłaty od pozwu, którą poniósł powód. W pozostałym zakresie Sąd skorzystał z art. 102 kpc i nie obciążył pozwanego kosztami zastępstwa procesowego.